ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΓΙΑ
ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ
Ο δρόμος της «ηρωικής ήττας» δεν είναι ο δικός μας και δεν μας ταιριάζει
Η κατά πολύ χαμηλότερη συμμετοχή στην Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία της 13-Φεβρουαρίου-2008, σε σχέση με την μαζικότερη εργατική κινητοποίηση στην αντίστοιχη της 12-Δεκεμβρίου-2007, και η παράλληλη αναγκαστική «φυγή προς τα εμπρός» της μειοψηφικής κυβερνητικής εξουσίας της ΝΔ με την επιμονή της στην ψήφιση του τρίτου ιστορικά νόμου για την αποψίλωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (μετά τους νόμους 2084/1992 και 3029/2002), διαμορφώνουν ένα κρισιμότατο και καθοριστικό πεδίο της τρέχουσας ταξικής αντιπαράθεσης. Από την άλλη πλευρά στο επίπεδο των εργατικών μισθών η συλλογική διαπραγμάτευση μεταξύ ΓΣΕΕ (που κυριαρχείται πλειοψηφικά από τις συναινετικές δυνάμεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) και ΣΕΒ οδηγείται στα σίγουρα στη σύναψη διετούς ΕΓΣΣΕ «εργασιακής ειρήνης» στα επίπεδα αυξήσεων του 4% περίπου (κατά μέσον όρο δημόσιου – ιδιωτικού τομέα), σε κραυγαλέα αναντιστοιχία με τις ζωτικές ανάγκες της μισθωτής εργασίας, την υπερμεγέθη κερδοφορία του κεφαλαίου, τα συνεχή κύματα ανατιμήσεων των προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης.
Προδιαγράφονται ευθέως οι όροι μιας διπλής βαριάς ήττας του εργατικού λαϊκού κινήματος στο επίπεδο της κοινωνικής ασφάλισης (ολοκλήρωση των τριών κυμάτων της αφαίρεσης των ασφαλιστικών εργατικών δικαιωμάτων) με την προοπτική ψήφισης του καινούριου νόμου στις αρχές Μαρτίου 2008, καθώς και στο πεδίο της διαπραγμάτευσης των εργατικών μισθών στην κατεύθυνση παγίωσης της μακρόχρονης εισοδηματικής λιτότητας της εργατικής τάξης εν μέσω μιας αλματώδους καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης. Σʼ αυτό το ενδεχόμενο κοινωνικό έδαφος της εργατικής ήττας σχεδιάζεται να έρθει να επικαθήσει αμέσως μετά, στη διάρκεια της Άνοιξης 2008, η αστική ηγεμονία με την μορφή του «εθνικού ζητήματος» (διπλή ονομασία της Νέας ή Βόρειας Μακεδονίας) με την «εθνική συναίνεση» του αστικού κοινοβουλευτικού τόξου και την εκ νέου ανάδειξη εθνικιστικών διαδικασιών. Πάνω σʼ αυτά τα πλαίσια (κοινωνική ήττα και αστική εθνική κυριαρχία) επόμενο είναι στην επόμενη περίοδο (Καλοκαίρι 2008) να λειτουργήσει η λογική του «άρτου και των θεαμάτων» (Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου) ως «αντισταθμιστική» ψυχολογική διέξοδος των ηττημένων λαϊκών στρωμάτων.
Απʼ αυτή την άποψη, ο κλονισμός του συστήματος της δικομματικής νεοφιλελεύθερης διαχείρισης μετασχηματίζεται σε κρίση του συστήματος αστικής πολιτικής διακυβέρνησης, ωστόσο όμως εκφεύγει του κινδύνου της βύθισης στο πεδίο της κρίσης κοινωνικής του νομιμοποίησης και ανάδειξης προοπτικών όρων ανάδειξης κρίσης του συστήματος πολιτικής εξουσίας. Σʼ αυτή την περίπτωση η καταγραφόμενη «στροφή προς τα αριστερά» κινδυνεύει να τεθεί σε τροχιά πολιτικής απονεύρωσης με την ανάδειξη «εναλλακτικών προγραμματικών εκδοχών» κυβερνητισμού ή παραπομπής της επίλυσης των καίριων εργατικών λαϊκών ζητημάτων στο «υπερπέραν». Ωστόσο οι ίδιες οι ζωτικές εργατικές κοινωνικές ανάγκες επιβάλουν και αναδεικνύουν τη δυνατότητα και αναγκαιότητα ανάταξης της πορείας των πραγμάτων σε αυτή την δυσοίωνη τροχιά και μάλιστα κατά έναν τρόπο έντονο και διευρυμένο.
Κοινωνική δυναμική μετάπλαση της «στροφής προς τα αριστερά»
Οι αμέσως επόμενες λίγες εβδομάδες αναδεικνύονται έτσι εξαιρετικά κρίσιμες και καθοριστικές για την έκβαση της ταξικής διαπάλης στα δύο κεντρικά επίδικα της συγκυρίας : Αποτροπή της ψήφισης του νομοσχεδίου για το οριστικό πλήγμα στην κοινωνική ασφάλιση (με πολιτικό αποτέλεσμα τον πλήρη κλονισμό της διακυβέρνησης της ΝΔ). – Με τον «αέρα» αυτής της τακτικής ενδεχόμενης νίκης του εργατικού λαϊκού κινήματος δρομολόγηση της διεκδίκησης ουσιαστικών αυξήσεων στην αμοιβή της μισθωτής εργασίας (με κοινωνική συνέπεια την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ εργατικής τάξης και εργοδοτικής εξουσίας). Μια τέτοια διπλή εξέλιξη είναι σε θέση να μετατρέψει την κρίση του συστήματος αστικής διακυβέρνησης σε κρίση νομιμοποίησης του συστήματος αστικής εξουσίας αναδιατάσσοντας πλήρως το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό σκηνικό. Η επόμενη μέρα μπορεί να φέρει τον αντικειμενικό εργατικό κοινωνικό παράγοντα στο επίκεντρο ως το μόνο και πραγματικό «αντίπαλο δέος» στην κρίση του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού, ή μπορεί εξίσου να τον οδηγήσει σε εκ νέου παραγκωνισμό και εξοβελισμό από το προσκήνιο : Σʼ αυτή τη δεύτερη περίπτωση οι «εναλλακτικές προγραμματικές προτάσεις» κυβερνητισμού ή οι «υπερβατικές» μεσσιανικές επικλήσεις της «δευτέρας (πολιτικής) παρουσίας» κατά κανέναν τρόπο δεν θα μπορούν να διασκεδάσουν την εργατική απογοήτευση και αποθάρρυνση.
Στο υποκειμενικό κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, οι δυνάμεις που έδωσαν τη μάχη της ενημέρωσης, του διαφωτισμού και της κινητοποίησης των μισθωτών εργαζομένων στο προηγούμενο διάστημα (τέλη 2007 – αρχές 2008) δεν ήταν παρά το σύνολο των αριστερών ριζοσπαστικών υποκειμένων, πολιτικού και εργατικού χαρακτήρα. Από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ μέχρι τους εργαζόμενους του ΣΥΡΙΖΑ και της Αυτόνομης Παρέμβασης, κιʼ από τις κινήσεις των Πρωτοβουλιών για το Ασφαλιστικό σε διάφορες πόλεις της χώρας μέχρι τις συντονισμένες παρεμβάσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, δυνάμεων ταξικής και αντικαπιταλιστικής έμπνευσης. Απουσίασε ο εργαζόμενος κόσμος της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ και η συνδικαλιστική παρέμβαση δυνάμεων του εργατικού ιστού της ΠΑΣΚΕ εξ αιτίας της τελεσίδικης ιστορικής απαξίωσης, αποδιάρθρωσης και διάλυσής τους (ιστορική χρησιμοποίηση του «εργατικού μεταρρυθμισμού» για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων από τη μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ στην περίοδο 1996 - 2007). Όσο η αμετάκλητη παραφθορά του σοσιαλφιλελευθερισμού λειτουργεί αντικειμενικά στην κατεύθυνση αποδέσμευσης εργατικών λαϊκών δυνάμεων της ιστορικής του εμβέλειας («στροφή προς τα αριστερά»), άλλο τόσο η αποψίλωση του συνδικαλιστικού του ιστού (ΓΣΕΕ – «ασώματος κεφαλή»), με την πλήρη διάλυση ή υποταγή των εργατικών σωματείων που επέφερε, και την πρόκληση της «συνδικαλιστικής ερήμου» στην καπιταλιστική παραγωγή, λειτουργεί στην τρέχουσα συγκυρία ως τεράστιο εμπόδιο για την εργατική αγωνιστική συμμετοχή.
Το αποτέλεσμα ήταν στην τρέχουσα περίοδο η αριστερή και αυτόνομη εργατική συνδικαλιστική παρέμβαση να επιφέρει τα αποτελέσματα που ιστορικά μπορούσε, μέσα σʼ ένα πλαίσιο απουσίας εργατικών διαδικασιών και συνελεύσεων στον ιδιωτικό τομέα και σχετικής κινητικότητας στο δημόσιο τομέα (λόγω συνθηκών «εξασφαλισμένης» εργασίας και λειτουργίας συνδικαλιστικών ελευθεριών). Σημαντική έτσι κινηματική συμμετοχή στην Απεργία του Δεκεμβρίου 2007 ευρέων τμημάτων των εργαζομένων του δημόσιου τομέα (λ.χ. δημόσια μέση και στοιχειώδης εκπαίδευση, νοσηλευτικό σύστημα, τράπεζες κλπ.) και απαρχή στοιχειακής συμμετοχής στον ιδιωτικό τομέα. Απεναντίας στην Απεργία του Φεβρουαρίου 2008 η χαμηλότερη συμμετοχή των δημόσιων υπηρεσιών και η απουσία εργατικής κινητοποίησης στον ιδιωτικό τομέα επέφερε την σχετική «κάμψη». Έτσι, για να προσλάβει το εργατικό απεργιακό κίνημα σʼ αυτή την τελική μάχη αποτελεσματικά χαρακτηριστικά (ματαίωση της ψήφισης τρίτου νόμου για την κοινωνική ασφάλιση) και να ανοίξει από εκεί και πέρα ο δρόμος για την διεκδίκηση ριζικών αυξήσεων στους εργατικούς μισθούς (άμεση αναδιανομή εισοδήματος μέσα από την ταξική διαπάλη), είναι περισσότερο από αναγκαία η άμεση κοινωνική κινηματική μετάπλαση της ευρείας (πολιτικό-εκλογικής) «στροφής προς τα αριστερά».
Διαρκείς συνελεύσεις αγώνα με κυλιόμενες ανατροφοδοτούμενες απεργίες
Για το σύνολο των ταξικών, ριζοσπαστικών και αυτόνομων υποκειμένων του εργατικού αγώνα για την κοινωνική ασφάλιση και συνακόλουθα τους εργατικούς μισθούς, απαιτείται η αναγόρευσή τους σε Διαρκείς Συνελεύσεις Παρέμβασης με επίκεντρο τα Εργατικά Κέντρα και τις τοπικές Ε.Δ.Ο. με καθημερινή λειτουργία παρεμβάσεων στους χώρους των δημόσιων υπηρεσιών και στις επιχειρήσεις της καπιταλιστικής παραγωγής (εκατοντάδες επιχειρήσεις βιομηχανίας, υπηρεσιών, κατασκευών, εμπορίου με πάνω από 50 εργαζόμενους). Σʼ αυτά τα πλαίσια ενωτική ή παράλληλη ή συντονισμένη δράση του συνόλου των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων (εργαζόμενος κόσμος ΣΥΡΙΖΑ, Πρωτοβουλίες για το Ασφαλιστικό, δυνάμεις του ΠΑΜΕ, πρωτοβάθμια σωματεία), με αποκλειστικό αντικείμενο τις καθημερινές δράσεις στους παραγωγικούς χώρους ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας στην κατεύθυνση επίτευξης της «ανάταξης» των μισθωτών εργαζομένων με πολλαπλό προσανατολισμό : Έμπνευση στην αγωνιστική συμμετοχή στις Πανελλαδικές Πανεργατικές Απεργίες – Απόκρουση της ψήφισης του ασφαλιστικού νόμου – Απαίτηση ουσιαστικών μισθολογικών αυξήσεων – Δρομολόγηση διαδικασιών συνδικαλιστικής εργατικής οργάνωσης στους χώρους παραγωγής της ιδιωτικής οικονομίας. Η παρεμβατική αυτή εργατική δραστηριοποίηση απαιτεί συνεχή πολυμελή κλιμάκια ριζοσπαστών εργαζομένων και συνδικαλιστών όσο και την απεύθυνση στους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της Αριστεράς να «θέσουν εαυτόν» στην καθημερινή υπηρέτηση αυτής της παρατεταμένης «εκστρατείας» διαφωτισμού, πρόσκλησης, έμπνευσης, κινητοποίησης της εργατικής τάξης που σημαντικά της τμήματα «στρέφονται προς τα αριστερά» και χρειάζεται η άμεση μετάπλασή τους στο πεδίο της κοινωνικής δυναμικής, κατεύθυνση κατά πολύ σημαντικότερη της συνήθους κοινοβουλευτικής συμμετοχής. Οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της Αριστεράς υπάρχουν για να υπηρετούν την «ανάταξη» του εργατικού κινήματος σʼ αυτή την κρίσιμη και καθοριστική αντιπαράθεση κιʼ όχι προφανώς για να το «εκπροσωπούν» και μόνον ή να το «καθοδηγούν».
Απόληξη της λειτουργίας και παρεμβατικής δράσης των Διαρκών Συνελεύσεων Αγώνα καθώς και της Μαζικής Εκστρατείας Εξόρμησης στους χώρους παραγωγής του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας και των δημόσιων υπηρεσιών και κοινωφελών επιχειρήσεων δεν είναι άλλος παρά η δυναμική τροφοδότηση της αυξημένης συμμετοχής κατά την ημέρα της πρώτης 24ωρης Πανελλαδικής Πανεργατικής Απεργίας. Από εκεί και πέρα η εργατική κινητοποίηση οφείλει να προσλάβει την μορφή των συνεχόμενων κάθε επόμενη ημέρα κυλιόμενων 24ωρων απεργιών μέχρι την επίτευξη του τελικού στόχου (αποτροπή της ψήφισης του τρίτου νόμου για την κατάργηση των ασφαλιστικών εργατικών δικαιωμάτων). Οι κοινοβουλευτικές εκπροσωπήσεις της ελληνικής Αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) αφού παραστούν κατά την πρώτη ημέρα κοινοβουλευτικής συζήτησης του ασφαλιστικού νομοσχεδίου οφείλουν να δηλώσουν την κατηγορηματική τους εναντίωση και την εκ των προτέρων καταψήφισή του και να αποχωρήσουν από τη Βουλή. Στη συνέχεια το σύνολο της κοινοβουλευτικής δύναμης της Αριστεράς να αντιστοιχηθεί στις μεγάλες βιομηχανικές πόλεις όπου έχει εκλεγεί και να συμμετάσχει αποκλειστικά στην οργάνωση των λαϊκών απεργιακών κινητοποιήσεων. Στην ίδια κατεύθυνση χρειάζεται να γίνει απεύθυνση από τις κοινοβουλευτικές ομάδες της Αριστεράς στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να αποχωρήσουν και να πράξουν το ίδιο : Το ζήτημα πλέον δεν κρίνεται στη Βουλή απέναντι σε μια κυβερνητική μειοψηφία που βρίσκεται κάτω από το 40% της λαϊκής ετυμηγορίας (κυβερνητικός νομοθετικός πραξικοπηματισμός), αλλά στο πεδίο των ταξικών συσχετισμών στην κοινωνική παραγωγή, δηλαδή στην οργάνωση και υλοποίηση της μαζικής απεργιακής δράσης της μισθωτής εργασίας.
Το κρίσιμο ζήτημα, μετά την διασφάλιση μιας αξιοπρεπούς απεργιακής συμμετοχής κατά την πρώτη 24ωρη Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία του επόμενου διαστήματος, αντίστοιχης του Δεκεμβρίου 2007 (λ.χ. 40% του δημόσιου και 10% του ιδιωτικού τομέα), είναι η προώθηση της λογικής των ανατροφοδοτούμενων κυλιόμενων επαναλαμβανόμενων 24ωρων απεργιών που είναι και η προϋπόθεση ήττας της κυβερνητικής και εργοδοτικής πολιτικής. Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια της πρώτης 24ωρης απεργίας, αντί των συγκεντρώσεων με τους ανέξοδους «πύρινους λόγους» και τις «άνευ αντικειμένου» απεργιακές πορείες, το απεργιακό σώμα στις συγκεντρώσεις χρειάζεται να οργανωθεί σε μεγάλα κλιμάκια που να κατευθυνθούν στις μεγάλες επιχειρήσεις που ούτως ή άλλως θα εργάζονται στην πλειοψηφία τους. Μʼ αυτές τις παρεμβάσεις στόχος είναι την επόμενη ημέρα της δεύτερης 24ωρης απεργίας να ανέβει το ποσοστό της απεργιακής συμμετοχής (π.χ. 50% του δημόσιου και 20% του ιδιωτικού τομέα), και αντίστοιχα στην δεύτερη μέρα της απεργιακής κινητοποίησης, με κατεύθυνση τελικά το ποσοστό απεργιακής συμμετοχής να φτάσει στην τρίτη ή τέταρτη συνεχόμενη ημέρα της απεργιακής δράσης στο καθοριστικό και κρίσιμο επίπεδο της ματαίωσης της ψήφισης του ασφαλιστικού νόμου (πράγμα που στη συνέχεια ανοίγει και το δρόμο της εργατικής ριζοσπαστικής αντεπίθεσης για την επίτευξη ουσιαστικής αύξησης των εργατικών μισθών), δηλαδή σε επίπεδο απεργιακής συμμετοχής περί το 70% στο δημόσιο και περί το 30% στον ιδιωτικό τομέα.
Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 2008
ΑΝΕΣΤΗΣ ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ
ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ
Ο δρόμος της «ηρωικής ήττας» δεν είναι ο δικός μας και δεν μας ταιριάζει
Η κατά πολύ χαμηλότερη συμμετοχή στην Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία της 13-Φεβρουαρίου-2008, σε σχέση με την μαζικότερη εργατική κινητοποίηση στην αντίστοιχη της 12-Δεκεμβρίου-2007, και η παράλληλη αναγκαστική «φυγή προς τα εμπρός» της μειοψηφικής κυβερνητικής εξουσίας της ΝΔ με την επιμονή της στην ψήφιση του τρίτου ιστορικά νόμου για την αποψίλωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (μετά τους νόμους 2084/1992 και 3029/2002), διαμορφώνουν ένα κρισιμότατο και καθοριστικό πεδίο της τρέχουσας ταξικής αντιπαράθεσης. Από την άλλη πλευρά στο επίπεδο των εργατικών μισθών η συλλογική διαπραγμάτευση μεταξύ ΓΣΕΕ (που κυριαρχείται πλειοψηφικά από τις συναινετικές δυνάμεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) και ΣΕΒ οδηγείται στα σίγουρα στη σύναψη διετούς ΕΓΣΣΕ «εργασιακής ειρήνης» στα επίπεδα αυξήσεων του 4% περίπου (κατά μέσον όρο δημόσιου – ιδιωτικού τομέα), σε κραυγαλέα αναντιστοιχία με τις ζωτικές ανάγκες της μισθωτής εργασίας, την υπερμεγέθη κερδοφορία του κεφαλαίου, τα συνεχή κύματα ανατιμήσεων των προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης.
Προδιαγράφονται ευθέως οι όροι μιας διπλής βαριάς ήττας του εργατικού λαϊκού κινήματος στο επίπεδο της κοινωνικής ασφάλισης (ολοκλήρωση των τριών κυμάτων της αφαίρεσης των ασφαλιστικών εργατικών δικαιωμάτων) με την προοπτική ψήφισης του καινούριου νόμου στις αρχές Μαρτίου 2008, καθώς και στο πεδίο της διαπραγμάτευσης των εργατικών μισθών στην κατεύθυνση παγίωσης της μακρόχρονης εισοδηματικής λιτότητας της εργατικής τάξης εν μέσω μιας αλματώδους καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης. Σʼ αυτό το ενδεχόμενο κοινωνικό έδαφος της εργατικής ήττας σχεδιάζεται να έρθει να επικαθήσει αμέσως μετά, στη διάρκεια της Άνοιξης 2008, η αστική ηγεμονία με την μορφή του «εθνικού ζητήματος» (διπλή ονομασία της Νέας ή Βόρειας Μακεδονίας) με την «εθνική συναίνεση» του αστικού κοινοβουλευτικού τόξου και την εκ νέου ανάδειξη εθνικιστικών διαδικασιών. Πάνω σʼ αυτά τα πλαίσια (κοινωνική ήττα και αστική εθνική κυριαρχία) επόμενο είναι στην επόμενη περίοδο (Καλοκαίρι 2008) να λειτουργήσει η λογική του «άρτου και των θεαμάτων» (Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου) ως «αντισταθμιστική» ψυχολογική διέξοδος των ηττημένων λαϊκών στρωμάτων.
Απʼ αυτή την άποψη, ο κλονισμός του συστήματος της δικομματικής νεοφιλελεύθερης διαχείρισης μετασχηματίζεται σε κρίση του συστήματος αστικής πολιτικής διακυβέρνησης, ωστόσο όμως εκφεύγει του κινδύνου της βύθισης στο πεδίο της κρίσης κοινωνικής του νομιμοποίησης και ανάδειξης προοπτικών όρων ανάδειξης κρίσης του συστήματος πολιτικής εξουσίας. Σʼ αυτή την περίπτωση η καταγραφόμενη «στροφή προς τα αριστερά» κινδυνεύει να τεθεί σε τροχιά πολιτικής απονεύρωσης με την ανάδειξη «εναλλακτικών προγραμματικών εκδοχών» κυβερνητισμού ή παραπομπής της επίλυσης των καίριων εργατικών λαϊκών ζητημάτων στο «υπερπέραν». Ωστόσο οι ίδιες οι ζωτικές εργατικές κοινωνικές ανάγκες επιβάλουν και αναδεικνύουν τη δυνατότητα και αναγκαιότητα ανάταξης της πορείας των πραγμάτων σε αυτή την δυσοίωνη τροχιά και μάλιστα κατά έναν τρόπο έντονο και διευρυμένο.
Κοινωνική δυναμική μετάπλαση της «στροφής προς τα αριστερά»
Οι αμέσως επόμενες λίγες εβδομάδες αναδεικνύονται έτσι εξαιρετικά κρίσιμες και καθοριστικές για την έκβαση της ταξικής διαπάλης στα δύο κεντρικά επίδικα της συγκυρίας : Αποτροπή της ψήφισης του νομοσχεδίου για το οριστικό πλήγμα στην κοινωνική ασφάλιση (με πολιτικό αποτέλεσμα τον πλήρη κλονισμό της διακυβέρνησης της ΝΔ). – Με τον «αέρα» αυτής της τακτικής ενδεχόμενης νίκης του εργατικού λαϊκού κινήματος δρομολόγηση της διεκδίκησης ουσιαστικών αυξήσεων στην αμοιβή της μισθωτής εργασίας (με κοινωνική συνέπεια την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ εργατικής τάξης και εργοδοτικής εξουσίας). Μια τέτοια διπλή εξέλιξη είναι σε θέση να μετατρέψει την κρίση του συστήματος αστικής διακυβέρνησης σε κρίση νομιμοποίησης του συστήματος αστικής εξουσίας αναδιατάσσοντας πλήρως το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό σκηνικό. Η επόμενη μέρα μπορεί να φέρει τον αντικειμενικό εργατικό κοινωνικό παράγοντα στο επίκεντρο ως το μόνο και πραγματικό «αντίπαλο δέος» στην κρίση του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού, ή μπορεί εξίσου να τον οδηγήσει σε εκ νέου παραγκωνισμό και εξοβελισμό από το προσκήνιο : Σʼ αυτή τη δεύτερη περίπτωση οι «εναλλακτικές προγραμματικές προτάσεις» κυβερνητισμού ή οι «υπερβατικές» μεσσιανικές επικλήσεις της «δευτέρας (πολιτικής) παρουσίας» κατά κανέναν τρόπο δεν θα μπορούν να διασκεδάσουν την εργατική απογοήτευση και αποθάρρυνση.
Στο υποκειμενικό κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, οι δυνάμεις που έδωσαν τη μάχη της ενημέρωσης, του διαφωτισμού και της κινητοποίησης των μισθωτών εργαζομένων στο προηγούμενο διάστημα (τέλη 2007 – αρχές 2008) δεν ήταν παρά το σύνολο των αριστερών ριζοσπαστικών υποκειμένων, πολιτικού και εργατικού χαρακτήρα. Από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ μέχρι τους εργαζόμενους του ΣΥΡΙΖΑ και της Αυτόνομης Παρέμβασης, κιʼ από τις κινήσεις των Πρωτοβουλιών για το Ασφαλιστικό σε διάφορες πόλεις της χώρας μέχρι τις συντονισμένες παρεμβάσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, δυνάμεων ταξικής και αντικαπιταλιστικής έμπνευσης. Απουσίασε ο εργαζόμενος κόσμος της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ και η συνδικαλιστική παρέμβαση δυνάμεων του εργατικού ιστού της ΠΑΣΚΕ εξ αιτίας της τελεσίδικης ιστορικής απαξίωσης, αποδιάρθρωσης και διάλυσής τους (ιστορική χρησιμοποίηση του «εργατικού μεταρρυθμισμού» για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων από τη μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ στην περίοδο 1996 - 2007). Όσο η αμετάκλητη παραφθορά του σοσιαλφιλελευθερισμού λειτουργεί αντικειμενικά στην κατεύθυνση αποδέσμευσης εργατικών λαϊκών δυνάμεων της ιστορικής του εμβέλειας («στροφή προς τα αριστερά»), άλλο τόσο η αποψίλωση του συνδικαλιστικού του ιστού (ΓΣΕΕ – «ασώματος κεφαλή»), με την πλήρη διάλυση ή υποταγή των εργατικών σωματείων που επέφερε, και την πρόκληση της «συνδικαλιστικής ερήμου» στην καπιταλιστική παραγωγή, λειτουργεί στην τρέχουσα συγκυρία ως τεράστιο εμπόδιο για την εργατική αγωνιστική συμμετοχή.
Το αποτέλεσμα ήταν στην τρέχουσα περίοδο η αριστερή και αυτόνομη εργατική συνδικαλιστική παρέμβαση να επιφέρει τα αποτελέσματα που ιστορικά μπορούσε, μέσα σʼ ένα πλαίσιο απουσίας εργατικών διαδικασιών και συνελεύσεων στον ιδιωτικό τομέα και σχετικής κινητικότητας στο δημόσιο τομέα (λόγω συνθηκών «εξασφαλισμένης» εργασίας και λειτουργίας συνδικαλιστικών ελευθεριών). Σημαντική έτσι κινηματική συμμετοχή στην Απεργία του Δεκεμβρίου 2007 ευρέων τμημάτων των εργαζομένων του δημόσιου τομέα (λ.χ. δημόσια μέση και στοιχειώδης εκπαίδευση, νοσηλευτικό σύστημα, τράπεζες κλπ.) και απαρχή στοιχειακής συμμετοχής στον ιδιωτικό τομέα. Απεναντίας στην Απεργία του Φεβρουαρίου 2008 η χαμηλότερη συμμετοχή των δημόσιων υπηρεσιών και η απουσία εργατικής κινητοποίησης στον ιδιωτικό τομέα επέφερε την σχετική «κάμψη». Έτσι, για να προσλάβει το εργατικό απεργιακό κίνημα σʼ αυτή την τελική μάχη αποτελεσματικά χαρακτηριστικά (ματαίωση της ψήφισης τρίτου νόμου για την κοινωνική ασφάλιση) και να ανοίξει από εκεί και πέρα ο δρόμος για την διεκδίκηση ριζικών αυξήσεων στους εργατικούς μισθούς (άμεση αναδιανομή εισοδήματος μέσα από την ταξική διαπάλη), είναι περισσότερο από αναγκαία η άμεση κοινωνική κινηματική μετάπλαση της ευρείας (πολιτικό-εκλογικής) «στροφής προς τα αριστερά».
Διαρκείς συνελεύσεις αγώνα με κυλιόμενες ανατροφοδοτούμενες απεργίες
Για το σύνολο των ταξικών, ριζοσπαστικών και αυτόνομων υποκειμένων του εργατικού αγώνα για την κοινωνική ασφάλιση και συνακόλουθα τους εργατικούς μισθούς, απαιτείται η αναγόρευσή τους σε Διαρκείς Συνελεύσεις Παρέμβασης με επίκεντρο τα Εργατικά Κέντρα και τις τοπικές Ε.Δ.Ο. με καθημερινή λειτουργία παρεμβάσεων στους χώρους των δημόσιων υπηρεσιών και στις επιχειρήσεις της καπιταλιστικής παραγωγής (εκατοντάδες επιχειρήσεις βιομηχανίας, υπηρεσιών, κατασκευών, εμπορίου με πάνω από 50 εργαζόμενους). Σʼ αυτά τα πλαίσια ενωτική ή παράλληλη ή συντονισμένη δράση του συνόλου των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων (εργαζόμενος κόσμος ΣΥΡΙΖΑ, Πρωτοβουλίες για το Ασφαλιστικό, δυνάμεις του ΠΑΜΕ, πρωτοβάθμια σωματεία), με αποκλειστικό αντικείμενο τις καθημερινές δράσεις στους παραγωγικούς χώρους ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας στην κατεύθυνση επίτευξης της «ανάταξης» των μισθωτών εργαζομένων με πολλαπλό προσανατολισμό : Έμπνευση στην αγωνιστική συμμετοχή στις Πανελλαδικές Πανεργατικές Απεργίες – Απόκρουση της ψήφισης του ασφαλιστικού νόμου – Απαίτηση ουσιαστικών μισθολογικών αυξήσεων – Δρομολόγηση διαδικασιών συνδικαλιστικής εργατικής οργάνωσης στους χώρους παραγωγής της ιδιωτικής οικονομίας. Η παρεμβατική αυτή εργατική δραστηριοποίηση απαιτεί συνεχή πολυμελή κλιμάκια ριζοσπαστών εργαζομένων και συνδικαλιστών όσο και την απεύθυνση στους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της Αριστεράς να «θέσουν εαυτόν» στην καθημερινή υπηρέτηση αυτής της παρατεταμένης «εκστρατείας» διαφωτισμού, πρόσκλησης, έμπνευσης, κινητοποίησης της εργατικής τάξης που σημαντικά της τμήματα «στρέφονται προς τα αριστερά» και χρειάζεται η άμεση μετάπλασή τους στο πεδίο της κοινωνικής δυναμικής, κατεύθυνση κατά πολύ σημαντικότερη της συνήθους κοινοβουλευτικής συμμετοχής. Οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της Αριστεράς υπάρχουν για να υπηρετούν την «ανάταξη» του εργατικού κινήματος σʼ αυτή την κρίσιμη και καθοριστική αντιπαράθεση κιʼ όχι προφανώς για να το «εκπροσωπούν» και μόνον ή να το «καθοδηγούν».
Απόληξη της λειτουργίας και παρεμβατικής δράσης των Διαρκών Συνελεύσεων Αγώνα καθώς και της Μαζικής Εκστρατείας Εξόρμησης στους χώρους παραγωγής του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας και των δημόσιων υπηρεσιών και κοινωφελών επιχειρήσεων δεν είναι άλλος παρά η δυναμική τροφοδότηση της αυξημένης συμμετοχής κατά την ημέρα της πρώτης 24ωρης Πανελλαδικής Πανεργατικής Απεργίας. Από εκεί και πέρα η εργατική κινητοποίηση οφείλει να προσλάβει την μορφή των συνεχόμενων κάθε επόμενη ημέρα κυλιόμενων 24ωρων απεργιών μέχρι την επίτευξη του τελικού στόχου (αποτροπή της ψήφισης του τρίτου νόμου για την κατάργηση των ασφαλιστικών εργατικών δικαιωμάτων). Οι κοινοβουλευτικές εκπροσωπήσεις της ελληνικής Αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) αφού παραστούν κατά την πρώτη ημέρα κοινοβουλευτικής συζήτησης του ασφαλιστικού νομοσχεδίου οφείλουν να δηλώσουν την κατηγορηματική τους εναντίωση και την εκ των προτέρων καταψήφισή του και να αποχωρήσουν από τη Βουλή. Στη συνέχεια το σύνολο της κοινοβουλευτικής δύναμης της Αριστεράς να αντιστοιχηθεί στις μεγάλες βιομηχανικές πόλεις όπου έχει εκλεγεί και να συμμετάσχει αποκλειστικά στην οργάνωση των λαϊκών απεργιακών κινητοποιήσεων. Στην ίδια κατεύθυνση χρειάζεται να γίνει απεύθυνση από τις κοινοβουλευτικές ομάδες της Αριστεράς στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να αποχωρήσουν και να πράξουν το ίδιο : Το ζήτημα πλέον δεν κρίνεται στη Βουλή απέναντι σε μια κυβερνητική μειοψηφία που βρίσκεται κάτω από το 40% της λαϊκής ετυμηγορίας (κυβερνητικός νομοθετικός πραξικοπηματισμός), αλλά στο πεδίο των ταξικών συσχετισμών στην κοινωνική παραγωγή, δηλαδή στην οργάνωση και υλοποίηση της μαζικής απεργιακής δράσης της μισθωτής εργασίας.
Το κρίσιμο ζήτημα, μετά την διασφάλιση μιας αξιοπρεπούς απεργιακής συμμετοχής κατά την πρώτη 24ωρη Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία του επόμενου διαστήματος, αντίστοιχης του Δεκεμβρίου 2007 (λ.χ. 40% του δημόσιου και 10% του ιδιωτικού τομέα), είναι η προώθηση της λογικής των ανατροφοδοτούμενων κυλιόμενων επαναλαμβανόμενων 24ωρων απεργιών που είναι και η προϋπόθεση ήττας της κυβερνητικής και εργοδοτικής πολιτικής. Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια της πρώτης 24ωρης απεργίας, αντί των συγκεντρώσεων με τους ανέξοδους «πύρινους λόγους» και τις «άνευ αντικειμένου» απεργιακές πορείες, το απεργιακό σώμα στις συγκεντρώσεις χρειάζεται να οργανωθεί σε μεγάλα κλιμάκια που να κατευθυνθούν στις μεγάλες επιχειρήσεις που ούτως ή άλλως θα εργάζονται στην πλειοψηφία τους. Μʼ αυτές τις παρεμβάσεις στόχος είναι την επόμενη ημέρα της δεύτερης 24ωρης απεργίας να ανέβει το ποσοστό της απεργιακής συμμετοχής (π.χ. 50% του δημόσιου και 20% του ιδιωτικού τομέα), και αντίστοιχα στην δεύτερη μέρα της απεργιακής κινητοποίησης, με κατεύθυνση τελικά το ποσοστό απεργιακής συμμετοχής να φτάσει στην τρίτη ή τέταρτη συνεχόμενη ημέρα της απεργιακής δράσης στο καθοριστικό και κρίσιμο επίπεδο της ματαίωσης της ψήφισης του ασφαλιστικού νόμου (πράγμα που στη συνέχεια ανοίγει και το δρόμο της εργατικής ριζοσπαστικής αντεπίθεσης για την επίτευξη ουσιαστικής αύξησης των εργατικών μισθών), δηλαδή σε επίπεδο απεργιακής συμμετοχής περί το 70% στο δημόσιο και περί το 30% στον ιδιωτικό τομέα.
Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 2008
ΑΝΕΣΤΗΣ ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ
