Αναδημοσιεύουμε την καταγγελία του Εργατικού Κέντρου Αρκαδίας που έχει πολύ ενδιαφέρον όσον αφορά το ρόλο της τοπικής επιθεώρησης εργασίας. Δείτε.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
· Ο εργασιακός μεσαίωνας στην «Τεχνοχάρτ ΑΒΕΕ» σ’ όλο της το μεγαλείο...
· Η Επιθεώρηση Εργασίας (Σ.ΕΠ.Ε) στην Αρκαδία σε κατάσταση «ολιγωρίας», «αδράνειας». Γιατί άραγε...
· Κενού περιεχόμενου οι εξαγγελίες του Υπουργείου Απασχόλησης και της κεντρικής Υπηρεσίας του Σ.ΕΠ.Ε για τον ουσιαστικό έλεγχο της εργατικής νομοθεσίας σε Επιχειρήσεις λόγω της οικονομικής κρίσης.
Καταγγέλλουμε την Διεύθυνση της χαρτοβιομηχανίας «ΤΕΧΝΟΧΑΡΤ Α.Β.Ε.Ε» στην ΒΙ.ΠΕ Τρίπολης η οποία έχει προχωρήσει από τις 15 Φεβρουαρίου 2009 σε δέκα (10) διαθεσιμότητες εργαζομένων, από ένα μήνα στον καθένα και έχει προχωρήσει από την αδιάλειπτη λειτουργία του εργοστασίου σε πρόγραμμα βαρδιών εργασίας από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή βράδυ.
Εν μέσω διαθεσιμοτήτων οι υπεύθυνοι της Επιχείρησης προχώρησαν στην λειτουργία του εργοστασίου το Σαββατοκύριακο 21 - 22 Μαρτίου.
Μετά από καταγγελία του Ε.Κ.Αρκαδίας στο Σ.ΕΠ.Ε, σ’ έλεγχο του, στις 21 Μαρτίου διαπιστώνει την λειτουργία του εργοστασίου παραβιάζοντας το πρόγραμμα εργασίας.
Με αφορμή Ανακοίνωση - Καταγγελία του Ε.Κ.Αρκαδίας (Αρ. πρωτ: 5684/Φ42/26-2-2009) για τις διαθεσιμότητες στην εν λόγω Επιχείρηση, το Σ.ΕΠ.Ε είχε πραγματοποιήσει και προηγούμενα έλεγχο στις αρχές Μαρτίου 2009.
Από τότε μέχρι σήμερα, με βάση τα παραπάνω συμβάντα η Τοπική Υπηρεσία του Σ.ΕΠ.Ε (Διεύθυνση Πελοποννήσου - Τμήμα Κοινωνικής Επιθεώρησης Αρκαδίας) δεν έχει προχωρήσει στην επιβολή καμιάς Διοικητικής Πράξης απέναντι στην συγκεκριμένη Επιχείρηση για τις παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων, παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου, αξιοποίησης της οικονομικής κρίσης σ’ όφελος της Επιχείρησης επιφέροντας σοβαρό πλήγμα στο εισόδημα και τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων.
Η παραπάνω στάση «αδράνειας» και «ολιγωρίας» του Σ.ΕΠ.Ε δίνει «πράσινο φως» η Επιχείρηση να συνεχίζει να λειτουργεί σε ρυθμούς αυθαιρεσίας και ασυδοσίας σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Στη βάση αυτή προχώρησε στην λειτουργία του εργοστασίου το Σαββατοκύριακο 9 - 10 Μαΐου 2009.
Την Παρασκευή 15 Μαΐου 2009 από το Ε.Κ.Αρκαδίας υπήρξε τηλεφωνική καταγγελία για την πιθανή λειτουργία του εργοστασίου κατά το Σαββατοκύριακο 16 - 17 Μαΐου 2009 και την πραγματοποίηση σχετικού ελέγχου από το Σ.ΕΠ.Ε.
Το Σάββατο το πρωί υπήρξε τηλεφωνική επικοινωνία του Ε.Κ..Αρκαδίας με την Διευθύντρια της Διεύθυνσης Πελ/σου του Σ.ΕΠ.Ε, η οποία μας είπε ότι δεν θα πραγματοποιεί ελέγχους όποτε θέλει το Εργατικό Κέντρο.
Μετά από αυτό υπήρξε τηλεφωνική επικοινωνία του Ε.Κ.Αρκαδίας με τον Ειδικό Γραμματέα του Σ.ΕΠ.Ε ο οποίος δεν ικανοποίησε το αίτημα μας να υπάρξει έλεγχος από την Τοπική Υπηρεσία του Σ.ΕΠ.Ε και μάλιστα μας προέτρεψε να απευθυνθούμε στην Αστυνομία. Σε συνάντηση - συζήτηση μαζί του αντιπροσωπεία του Προεδρείου του Ε.Κ.Αρκαδίας - πριν από ένα μήνα - μας μίλησε για την συμβολή του σε κάθε αίτημα μας ανά πάσα στιγμή, μας έθεσε στην διάθεση μας τηλέφωνα επικοινωνίας και μάλιστα υπήρχε από την Τετάρτη 13 Μαΐου τηλεφωνική επικοινωνία με εκπρόσωπο του Προεδρείου του Ε.Κ.Αρκαδίας για την μη λήψη μέτρων από το Σ.ΕΠ.Ε απέναντι στην εν λόγω Επιχείρηση.
Μετά από την παραπάνω περιπέτεια το Ε.Κ.Αρκαδίας προχώρησε το μεσημέρι σε καταγγελία στο Αστυνομικό Τμήμα Τρίπολης με αποτέλεσμα σε έλεγχο που διενεργήθηκε να διαπιστωθεί η λειτουργία του εργοστασίου και να ακολουθηθούν οι νόμιμες ενέργειες και τελικά η διακοπή της λειτουργίας του μετά το τέλος της απογευματινή βάρδιας.
ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ την παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας από την «ΤΕΧΝΟΧΑΡΤ Α.Β.Ε.Ε».
ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ την «αδράνεια», την «ολιγωρίας» και την «κωλυσιεργία» λειτουργίας του Σ.ΕΠ.Ε που ενισχύει την εργοδοτική αυθαιρεσία και ασυδοσία των εργοδοτών σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Καλούμε την κυβέρνηση να λάβει συγκεκριμένα μέτρα στήριξης των εργασιακών σχέσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, να λάβει άμεσα μέτρα ενίσχυσης των Υπηρεσιών (Σ.ΕΠ.Ε, Ι..Κ.Α), αποτελεσματικού ελέγχου της εργατικής νομοθεσίας.
Καλούμε τους αρμόδιους φορείς της πολιτείας (Υπουργείο, Σ.ΕΠ.Ε) να συμβάλουν στην εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας, προχωρώντας σε αυστηρές κυρώσεις στην εν λόγω Επιχείρηση.
Η Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Αρκαδίας απαιτεί την κρίση να την πληρώσουν μόνο αυτοί που τη δημιούργησαν. Το κεφάλαιο και οι τραπεζίτες που στα πλαίσια των εφαρμοζόμενων πολιτικών κατάφεραν να συσσωρεύσουν τεράστια υπερκέρδη σε βάρος των εργαζομένων.
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΜΠΡΟΥΜΑΣ ΑΡ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΗΜ.
Σάββατο 30 Μαΐου 2009
Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
1535: άλλος ένας αποκλεισμός από το ΕΣΥ
ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΤΗ ΡΟΜΠΟΤΙΚΗ;
1535: καινούρια γραμμή εξυπηρέτησης ή
καινούρια εφαρμογή του αποκλεισμού στην πράξη;
εργαζόμενοι-ες στη βιομηχανία της υγείας
1535: καινούρια γραμμή εξυπηρέτησης ή
καινούρια εφαρμογή του αποκλεισμού στην πράξη;
Αρρωσταίνουμε ζώντας στα γρανάζια μιας παρανοϊκής μηχανής. Αποκομμένοι από τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας, αναγκασμένοι να επιβιώσουμε σε ένα σύστημα όπου υπέρτατη αξία είναι το κέρδος. Απευθυνόμαστε έτσι σαν ασθενείς σε ένα σύστημα περίθαλψης που συνεχώς απαξιώνεται, στα πλαίσια της λογικής μείωσης των δαπανών για την «υγεία».
Στο νοσοκομείο η εργασία γίνεται πιο επισφαλής, πιο ελαστική, ενώ χάνονται και θέσεις εργασίας.
Έτσι πρόσφατα οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα των νοσοκομείων αντικαταστάθηκαν από ρομπότ, με άμεσο αντίκτυπο στην εξυπηρέτησή μας.
Τηλεφωνούμε λοιπόν στο 1535 για να κλείσουμε ραντεβού σε κάποιο ιατρείο και μιλάμε σε ένα ρομπότ. Το σύστημα περίθαλψης έτσι μας υπενθυμίζει ωμά αυτό που προείπαμε. Μην τρέφουμε αυταπάτες, δεν είμαστε ανθρώπινες οντότητες με συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες. Είμαστε παραγωγικές μηχανές που χρειάζονται επισκευή.
Στο νοσοκομείο η εργασία γίνεται πιο επισφαλής, πιο ελαστική, ενώ χάνονται και θέσεις εργασίας.
Έτσι πρόσφατα οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα των νοσοκομείων αντικαταστάθηκαν από ρομπότ, με άμεσο αντίκτυπο στην εξυπηρέτησή μας.
Τηλεφωνούμε λοιπόν στο 1535 για να κλείσουμε ραντεβού σε κάποιο ιατρείο και μιλάμε σε ένα ρομπότ. Το σύστημα περίθαλψης έτσι μας υπενθυμίζει ωμά αυτό που προείπαμε. Μην τρέφουμε αυταπάτες, δεν είμαστε ανθρώπινες οντότητες με συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες. Είμαστε παραγωγικές μηχανές που χρειάζονται επισκευή.
Εσείς πόσο σωστά ελληνικά μιλάτε;
Μέσα από την ολιγόμηνη εφαρμογή του 1535, διαπιστώσαμε ότι για να κλείσεις ραντεβού
πρέπει να είσαι ορθόφωνος με την ελληνική μητρική σου γλώσσα.
Οι μετανάστες που δεν έχουν ορθή προφορά ή δεν κατέχουν επαρκώς τη γλώσσα είναι αυτόματα αποκλεισμένοι.
Γι’ αυτούς ορθώνεται επομένως ένα ακόμη εμπόδιο και προστίθεται στη σωρεία των αποκλεισμών τους από την «δημοκρατία των ίσων».
πρέπει να είσαι ορθόφωνος με την ελληνική μητρική σου γλώσσα.
Οι μετανάστες που δεν έχουν ορθή προφορά ή δεν κατέχουν επαρκώς τη γλώσσα είναι αυτόματα αποκλεισμένοι.
Γι’ αυτούς ορθώνεται επομένως ένα ακόμη εμπόδιο και προστίθεται στη σωρεία των αποκλεισμών τους από την «δημοκρατία των ίσων».
Ακούς παππού; 
Και οι ηλικιωμένοι; Που δυσκολεύονται να κατανοήσουν το σύστημα λειτουργίας του 1535;
Που δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις ή χρειάζονται βοήθεια για να εκφράσουν τι ακριβώς ιατρείο θέλουν;
Ή που απλά μιλούν τη γλώσσα του χωριού τους και όχι την ελληνικήν των λεξικών;
Και αυτοί δεν εξυπηρετούνται. Αλλά αυτοί ούτως ή άλλως για το σύστημα περίθαλψης
είναι πια πλεονάζον βάρος. Έχουν πάψει να είναι καλολαδωμένες παραγωγικές μηχανές.
«Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν».
Ο αποκλεισμός φυσικά επεκτείνεται σε όλους τους χρήστες υπηρεσιών με προβλήματα έκφρασης λόγου ή ακοής, ντόπιους ή μετανάστες. Επίσης, το αυτοματοποιημένο αυτό σύστημα δεν είναι ευέλικτο, αφού δεν κλείνει τα ραντεβού με βάση τη διαθεσιμότητα και τις ανάγκες του ασθενούς – δεν μπορεί ο ασθενής να κλείσει δύο ραντεβού την ίδια μέρα για οικονομία χρόνου,αλλά ούτε και να επιλέξει το εξωτερικό ιατρείο με τη μικρότερη αναμονή.
Που δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις ή χρειάζονται βοήθεια για να εκφράσουν τι ακριβώς ιατρείο θέλουν;
Ή που απλά μιλούν τη γλώσσα του χωριού τους και όχι την ελληνικήν των λεξικών;
Και αυτοί δεν εξυπηρετούνται. Αλλά αυτοί ούτως ή άλλως για το σύστημα περίθαλψης
είναι πια πλεονάζον βάρος. Έχουν πάψει να είναι καλολαδωμένες παραγωγικές μηχανές.
«Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν».
Ο αποκλεισμός φυσικά επεκτείνεται σε όλους τους χρήστες υπηρεσιών με προβλήματα έκφρασης λόγου ή ακοής, ντόπιους ή μετανάστες. Επίσης, το αυτοματοποιημένο αυτό σύστημα δεν είναι ευέλικτο, αφού δεν κλείνει τα ραντεβού με βάση τη διαθεσιμότητα και τις ανάγκες του ασθενούς – δεν μπορεί ο ασθενής να κλείσει δύο ραντεβού την ίδια μέρα για οικονομία χρόνου,αλλά ούτε και να επιλέξει το εξωτερικό ιατρείο με τη μικρότερη αναμονή.
Από χρήμα πώς πάτε; ή ξαναγυρνώντας στο κέρδος
Από τις πρώτες ερωτήσεις στο 1535 είναι αν προτιμάς πρωινό ή απογευματινό ιατρείο.
Έτσι, προωθείται ο θεσμός των απογευματινών ιατρείων,όπου έχουν πρόσβαση μόνον όσοι έχουν τα απαραίτητα χρήματα και οι οποίοι φυσικά απολαμβάνουν και καλύτερη μεταχείριση στην πρωινή λειτουργία των νοσοκομείων λόγω της πελατειακής τους σχέσης με το γιατρό. Μέσα από ένα νούμερο αναπαράγονται όλοι οι αποκλεισμοί με βάση την ιθαγένεια , τη γλώσσα, την ηλικία, την οικονομική κατάσταση.
Η απόσταση μεταξύ του ασθενούς και του γιατρού του δημόσιου νοσοκομείου μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, ένας λαβύρινθος εμποδίων παρεμβάλλεται ανάμεσά τους, τον οποίο λίγοι κατορθώνουν να ξεπεράσουν, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να στρέφονται προς τον ιδιωτικό τομέα.
Έτσι, προωθείται ο θεσμός των απογευματινών ιατρείων,όπου έχουν πρόσβαση μόνον όσοι έχουν τα απαραίτητα χρήματα και οι οποίοι φυσικά απολαμβάνουν και καλύτερη μεταχείριση στην πρωινή λειτουργία των νοσοκομείων λόγω της πελατειακής τους σχέσης με το γιατρό. Μέσα από ένα νούμερο αναπαράγονται όλοι οι αποκλεισμοί με βάση την ιθαγένεια , τη γλώσσα, την ηλικία, την οικονομική κατάσταση.
Η απόσταση μεταξύ του ασθενούς και του γιατρού του δημόσιου νοσοκομείου μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, ένας λαβύρινθος εμποδίων παρεμβάλλεται ανάμεσά τους, τον οποίο λίγοι κατορθώνουν να ξεπεράσουν, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να στρέφονται προς τον ιδιωτικό τομέα.
Σαν εργαζόμενοι στη βιομηχανία της υγείας προσπαθούμε να αντιταχθούμε σε όλους τους προηγούμενους αποκλεισμούς.
Δεν θέλουμε να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι ούτε σαν μηχανές προς επισκευή, ούτε προς απόσυρση. Σε αυτή την προσπάθεια, σας θέλουμε δίπλα μας.
Δεν θέλουμε να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι ούτε σαν μηχανές προς επισκευή, ούτε προς απόσυρση. Σε αυτή την προσπάθεια, σας θέλουμε δίπλα μας.
Όσα δεν «ακούει» το ρομπότ στο 1535,
ας τα «ακούσουν» οι υπεύθυνοι στις δύο ΥΠΕ !!
(υγειονομικές περιφέρειες)
Τηλ. 3ης ΥΠΕ: 2313-320500
Τηλ. 4ης ΥΠΕ: 2310-371806, 2310-371800
(ώρες γραφείου)
ας τα «ακούσουν» οι υπεύθυνοι στις δύο ΥΠΕ !!
(υγειονομικές περιφέρειες)
Τηλ. 3ης ΥΠΕ: 2313-320500
Τηλ. 4ης ΥΠΕ: 2310-371806, 2310-371800
(ώρες γραφείου)
εργαζόμενοι-ες στη βιομηχανία της υγείας
Πέμπτη 28 Μαΐου 2009
Μάχη στον Kauffmann
Σε δρομολογημένη πτώχευση τα βιβλιοπωλεία Kauffmann
Εδώ και καιρό η γνωστή επιχείρηση ακούγεται ότι έχει προβλήματα. Με τρία βιβλιοπωλεία –Σταδίου, Σίνα και Κιάφας–, αποθήκη στον Κολωνό, εκδόσεις, τμήματα προώθησης και προμηθειών Δημοσίου, ο KΑΟΥΦΜΑΝ πωλείται και δεν πωλείται. Και τελικά εξυγιαίνεται. Διά του μαγικού τρόπου της αίτησης εισαγωγής του σε «προστατευτικό» άρθρο του πτωχευτικού κώδικα. Και της δημιουργίας μιας καινούριας εταιρείας που δήθεν απορροφά την εταιρεία του ΚΑΟΥΦΜΑΝ και τον αφήνει να ζήσει. Ή μήπως να πεθάνει;
Φαίνεται πως οι εργοδότες –παλιάς και καινούργιας εταιρείας– βρήκαν τον τρόπο, οι πρώτοι να ξεχρεώσουν στρίβοντας, οι δεύτεροι να αρπάξουν ό,τι απέμεινε από την κερδοφορία χρόνων.
Οι λόγοι του δράματος γνωστοί. Η περιώνυμη οικονομική κρίση που τόσο βολεύει τις εξυγιάνσεις. Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός που τόσο παιδεύει τα πορτοφόλια των εργοδοτών. Και βέβαια τα γεγονότα του Δεκέμβρη που τόσο πισωδρόμησαν την κάρπωση κερδών τόσων χρόνων.
Και οι εργαζόμενοι του ΚΑΟΥΦΜΑΝ; Σε κάποιους προτάθηκαν πιεστικά εικονικές απολύσεις, δήλωσή τους σαν ανέργων στον ΟΑΕΔ, συνέχιση της εργασίας τους με μαύρα λεφτά στην καινούρια επιχείρηση έως την επαναπρόσληψή τους στην τελευταία. Δηλαδή πέρασμά τους από τη μία εταιρεία στην άλλη, χωρίς καμιά εξασφάλιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Και τσέπωμα από τους καινούριους εργοδότες της επιδότησης του ΟΑΕΔ για την πρόσληψη ανέργων με κάρτα ανεργίας.
Σε άλλους ανακοινώθηκε ο δανεισμός τους στην καινούρια εταιρεία, χωρίς τη συναίνεσή τους, με το επιχείρημα ότι το συμβόλαιο που υπογράφτηκε ανάμεσα στους εργοδότες το προβλέπει.
Και οι υπόλοιποι; Καμιά επίσημη ανακοίνωση εκ μέρους της εργοδοσίας. Μόνο φοβέρες και απειλές. «Όποιος μιλά έξω από την επιχείρηση και ρουφιανεύει, θα βλέπει πόρτα». Και υποσχέσεις για μέλλον λαμπρό, ανόρθωση σε δύο, τέσσερα, πέντε χρόνια…
Φαίνεται πως για όλους τους εργαζόμενους του ΚΑΟΥΦΜΑΝ ένα προβλέπεται από τους εργοδότες. Να μείνουνε στο δρόμο. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και με έναν κοινό παρονομαστή. Χωρίς την αποζημίωση που δικαιούνται.
Αρκετά όμως με τα παιχνίδια των εργοδοτών στην πλάτη μας. Εκείνοι πάντα κερδίζουν, ανοίξουν ή κλείσουν τα μαγαζιά τους, κι εμείς μένουμε πάντα στον άσο. Τα κέρδη τους είναι πολλαπλάσια των μισθών μας και οι ζημιές τους, για τις οποίες πάντα κλαίγονται, ούτε κατά φαντασία δεν αντιστοιχούν στα δικά μας προβλήματα.
v Να σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν.
v Απαιτούμε την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας μας.
Εργαζόμενοι, -ες στον ΚΑΟΥΦΜΑΝ
Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ συνυπογράφει το κείμενο των συναδέλφων και δηλώνει πως θα είναι στο πλευρό τους με κάθε τρόπο για την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας και όλων των εργασιακών τους δικαιωμάτων.
Εδώ και καιρό η γνωστή επιχείρηση ακούγεται ότι έχει προβλήματα. Με τρία βιβλιοπωλεία –Σταδίου, Σίνα και Κιάφας–, αποθήκη στον Κολωνό, εκδόσεις, τμήματα προώθησης και προμηθειών Δημοσίου, ο KΑΟΥΦΜΑΝ πωλείται και δεν πωλείται. Και τελικά εξυγιαίνεται. Διά του μαγικού τρόπου της αίτησης εισαγωγής του σε «προστατευτικό» άρθρο του πτωχευτικού κώδικα. Και της δημιουργίας μιας καινούριας εταιρείας που δήθεν απορροφά την εταιρεία του ΚΑΟΥΦΜΑΝ και τον αφήνει να ζήσει. Ή μήπως να πεθάνει;
Φαίνεται πως οι εργοδότες –παλιάς και καινούργιας εταιρείας– βρήκαν τον τρόπο, οι πρώτοι να ξεχρεώσουν στρίβοντας, οι δεύτεροι να αρπάξουν ό,τι απέμεινε από την κερδοφορία χρόνων.
Οι λόγοι του δράματος γνωστοί. Η περιώνυμη οικονομική κρίση που τόσο βολεύει τις εξυγιάνσεις. Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός που τόσο παιδεύει τα πορτοφόλια των εργοδοτών. Και βέβαια τα γεγονότα του Δεκέμβρη που τόσο πισωδρόμησαν την κάρπωση κερδών τόσων χρόνων.
Και οι εργαζόμενοι του ΚΑΟΥΦΜΑΝ; Σε κάποιους προτάθηκαν πιεστικά εικονικές απολύσεις, δήλωσή τους σαν ανέργων στον ΟΑΕΔ, συνέχιση της εργασίας τους με μαύρα λεφτά στην καινούρια επιχείρηση έως την επαναπρόσληψή τους στην τελευταία. Δηλαδή πέρασμά τους από τη μία εταιρεία στην άλλη, χωρίς καμιά εξασφάλιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Και τσέπωμα από τους καινούριους εργοδότες της επιδότησης του ΟΑΕΔ για την πρόσληψη ανέργων με κάρτα ανεργίας.
Σε άλλους ανακοινώθηκε ο δανεισμός τους στην καινούρια εταιρεία, χωρίς τη συναίνεσή τους, με το επιχείρημα ότι το συμβόλαιο που υπογράφτηκε ανάμεσα στους εργοδότες το προβλέπει.
Και οι υπόλοιποι; Καμιά επίσημη ανακοίνωση εκ μέρους της εργοδοσίας. Μόνο φοβέρες και απειλές. «Όποιος μιλά έξω από την επιχείρηση και ρουφιανεύει, θα βλέπει πόρτα». Και υποσχέσεις για μέλλον λαμπρό, ανόρθωση σε δύο, τέσσερα, πέντε χρόνια…
Φαίνεται πως για όλους τους εργαζόμενους του ΚΑΟΥΦΜΑΝ ένα προβλέπεται από τους εργοδότες. Να μείνουνε στο δρόμο. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και με έναν κοινό παρονομαστή. Χωρίς την αποζημίωση που δικαιούνται.
Αρκετά όμως με τα παιχνίδια των εργοδοτών στην πλάτη μας. Εκείνοι πάντα κερδίζουν, ανοίξουν ή κλείσουν τα μαγαζιά τους, κι εμείς μένουμε πάντα στον άσο. Τα κέρδη τους είναι πολλαπλάσια των μισθών μας και οι ζημιές τους, για τις οποίες πάντα κλαίγονται, ούτε κατά φαντασία δεν αντιστοιχούν στα δικά μας προβλήματα.
v Να σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν.
v Απαιτούμε την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας μας.
Εργαζόμενοι, -ες στον ΚΑΟΥΦΜΑΝ
Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ συνυπογράφει το κείμενο των συναδέλφων και δηλώνει πως θα είναι στο πλευρό τους με κάθε τρόπο για την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας και όλων των εργασιακών τους δικαιωμάτων.
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
Για την απόλυση στην Teleperformance
ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΟΡΕΣΤΗ ΚΩΤΣΙΑ!
ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ, ΤΕΤΑΡΤΗ 3 ΙΟΥΝΗ, στις 9:00 π.μ.
Εκδικάζεται την Τέταρτη 3 Ιούνη η προσφυγή του συναδέλφου Ορέστη Κώτσια απέναντι στην απόλυση, στην οποία προχώρησε «για παραδειγματισμό» η εργοδοσία σε βάρος του, στις 24 του περασμένου Ιούνη. Μια απόλυση τρομοκρατική και εκδικητική τόσο απέναντι στον ίδιο τον Ορέστη, για τη συνεπή στάση που κράτησε στις απεργίες για το ασφαλιστικό καθώς και γιατί υπερασπίζονταν τα δικαιώματα των εργαζόμενων, και κατήγγειλε τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας, όσο και απέναντι στους άλλους εργαζόμενους, για να τους εκφοβίσει, να «σπάσει» τη συναδελφικότητα και τη συνδικαλιστική τους δράση.
Τα γελοία επιχειρήματα περί «μειωμένης παραγωγικότητας του απολυμένου», που πρόβαλε η εργοδοσία, για έναν απ’ τους ελάχιστους εργαζόμενους με σύμβαση αορίστου χρόνου, τη στιγμή που πάνω από 2.000 εργαζόμενοι εκεί, δουλεύουν με απανωτές συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δεν... έπεισαν ούτε την Επιθεώρηση Εργασίας Καλλιθέας κατά την 3μερή συνάντηση στις 16 του περασμένου Ιούλη, όπου ο επόπτης Εργασίας ζήτησε την επαναπρόσληψή του, ούτε τον εκπρόσωπο του Υπουργείου Εργασίας κατά τη συνάντηση στις 30 του περασμένου Ιούλη.
Είχε αναπτυχθεί βέβαια ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης στον απολυμένο, αλλά και καταγγελίας των συνθηκών που επικρατούν στο εργασιακό αυτό κάτεργο. Ένα κίνημα που εκφράστηκε με συνεχείς παρεμβάσεις, κινητοποιήσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας, τόσο έξω από την εταιρεία - παρά την επιστράτευση σεκιουριτάδων ή την παρεμπόδιση των εργαζόμενων να... σχολάσουν - όσο και κατά τις συναντήσεις με την Επιθεώρηση και το Υπουργείο. Ένα κίνημα που στηρίχθηκε από εργατικά σωματεία, συλλόγους εργαζομένων, αλλά και απλούς εργαζόμενους. Και αυτό ήταν που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην έκβαση αυτή!
Παρ’ όλα αυτά, η εργοδοσία απo τη μεριά της φαίνεται ανυποχώρητη. Γι’ αυτό και το κίνημα για την επαναπρόσληψη του Ορέστη πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί!!! Γιατί κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να είναι μόνος του στην αντιπαράθεσή του με το κεφάλαιο. Γιατί η αλληλεγγύη και ο κοινός αγώνας των εργαζομένων είναι τα πιο σημαντικά όπλα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας. Γιατί η υπόθεση του Ορέστη είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων στην Teleperformance και όχι μόνο αυτών.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Τα πράγματα γίνονται καθημερινά χειρότερα. Πλάι στις ανθυγιεινές συνθήκες, τα ελαστικά ωράρια, την εντατικοποίηση και την ανασφάλεια και τις απολύσεις, πρόσφατα είδαμε να μας ζητούν αντίγραφο ποινικού μητρώου με το πρόσχημα ότι διαχειριζόμαστε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα! Απαίτηση παράνομη, ακόμα και με τα όσα ισχύουν σύμφωνα με την αστική δικαιοσύνη. Παράλληλα, είδαμε μια νέα τρομοκρατική απόλυση συνδικαλισμένου μετανάστη συναδέλφου, του Τουμ Φεράτ, ο οποίος δούλευε στο τμήμα υποστήριξης και θεωρούνταν άψογος στη δουλειά του. Μετά από 3 χρόνια δουλειάς, «θυμήθηκαν» πως το επίπεδο γνώσης του της αγγλικής γλώσσας, δεν ήταν ικανοποιητικό!
Παρά την προσπάθεια απόσπασης της συναίνεσης μας μέσα από τη συμπλήρωση διάφορων ερωτηματολογίων, η δική μας απάντηση πρέπει να είναι αποφασιστική:
Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!
Εργαζόμενοι, Σωματεία, Φορείς, Εργατικές Συλλογικότητες,
ΟΛΟΙ στην εκδίκαση της προσφυγής
Να ανακληθεί η απόλυση!
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΣΤΗΝ TELEPERFORMANCE
ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ, ΤΕΤΑΡΤΗ 3 ΙΟΥΝΗ, στις 9:00 π.μ.
Εκδικάζεται την Τέταρτη 3 Ιούνη η προσφυγή του συναδέλφου Ορέστη Κώτσια απέναντι στην απόλυση, στην οποία προχώρησε «για παραδειγματισμό» η εργοδοσία σε βάρος του, στις 24 του περασμένου Ιούνη. Μια απόλυση τρομοκρατική και εκδικητική τόσο απέναντι στον ίδιο τον Ορέστη, για τη συνεπή στάση που κράτησε στις απεργίες για το ασφαλιστικό καθώς και γιατί υπερασπίζονταν τα δικαιώματα των εργαζόμενων, και κατήγγειλε τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας, όσο και απέναντι στους άλλους εργαζόμενους, για να τους εκφοβίσει, να «σπάσει» τη συναδελφικότητα και τη συνδικαλιστική τους δράση.
Τα γελοία επιχειρήματα περί «μειωμένης παραγωγικότητας του απολυμένου», που πρόβαλε η εργοδοσία, για έναν απ’ τους ελάχιστους εργαζόμενους με σύμβαση αορίστου χρόνου, τη στιγμή που πάνω από 2.000 εργαζόμενοι εκεί, δουλεύουν με απανωτές συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δεν... έπεισαν ούτε την Επιθεώρηση Εργασίας Καλλιθέας κατά την 3μερή συνάντηση στις 16 του περασμένου Ιούλη, όπου ο επόπτης Εργασίας ζήτησε την επαναπρόσληψή του, ούτε τον εκπρόσωπο του Υπουργείου Εργασίας κατά τη συνάντηση στις 30 του περασμένου Ιούλη.
Είχε αναπτυχθεί βέβαια ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης στον απολυμένο, αλλά και καταγγελίας των συνθηκών που επικρατούν στο εργασιακό αυτό κάτεργο. Ένα κίνημα που εκφράστηκε με συνεχείς παρεμβάσεις, κινητοποιήσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας, τόσο έξω από την εταιρεία - παρά την επιστράτευση σεκιουριτάδων ή την παρεμπόδιση των εργαζόμενων να... σχολάσουν - όσο και κατά τις συναντήσεις με την Επιθεώρηση και το Υπουργείο. Ένα κίνημα που στηρίχθηκε από εργατικά σωματεία, συλλόγους εργαζομένων, αλλά και απλούς εργαζόμενους. Και αυτό ήταν που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην έκβαση αυτή!
Παρ’ όλα αυτά, η εργοδοσία απo τη μεριά της φαίνεται ανυποχώρητη. Γι’ αυτό και το κίνημα για την επαναπρόσληψη του Ορέστη πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί!!! Γιατί κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να είναι μόνος του στην αντιπαράθεσή του με το κεφάλαιο. Γιατί η αλληλεγγύη και ο κοινός αγώνας των εργαζομένων είναι τα πιο σημαντικά όπλα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας. Γιατί η υπόθεση του Ορέστη είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων στην Teleperformance και όχι μόνο αυτών.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Τα πράγματα γίνονται καθημερινά χειρότερα. Πλάι στις ανθυγιεινές συνθήκες, τα ελαστικά ωράρια, την εντατικοποίηση και την ανασφάλεια και τις απολύσεις, πρόσφατα είδαμε να μας ζητούν αντίγραφο ποινικού μητρώου με το πρόσχημα ότι διαχειριζόμαστε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα! Απαίτηση παράνομη, ακόμα και με τα όσα ισχύουν σύμφωνα με την αστική δικαιοσύνη. Παράλληλα, είδαμε μια νέα τρομοκρατική απόλυση συνδικαλισμένου μετανάστη συναδέλφου, του Τουμ Φεράτ, ο οποίος δούλευε στο τμήμα υποστήριξης και θεωρούνταν άψογος στη δουλειά του. Μετά από 3 χρόνια δουλειάς, «θυμήθηκαν» πως το επίπεδο γνώσης του της αγγλικής γλώσσας, δεν ήταν ικανοποιητικό!
Παρά την προσπάθεια απόσπασης της συναίνεσης μας μέσα από τη συμπλήρωση διάφορων ερωτηματολογίων, η δική μας απάντηση πρέπει να είναι αποφασιστική:
Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!
Εργαζόμενοι, Σωματεία, Φορείς, Εργατικές Συλλογικότητες,
ΟΛΟΙ στην εκδίκαση της προσφυγής
Να ανακληθεί η απόλυση!
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΣΤΗΝ TELEPERFORMANCE
Τρίτη 19 Μαΐου 2009
Ωρομίσθιοι Θεσσαλονίκης εν δράσει
Δελτίο Τύπου της Ανοιχτής Συνέλευσης Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών 17/05/09
Την Κυριακή 17-05-09 πραγματοποιήθηκε, με μεγάλη προσέλευση, Ανοιχτή Συνέλευση Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών. Η συνέλευση συζήτησε τις μέχρι τώρα δράσεις και όλα τα τρέχοντα ζητήματα, καθώς και τις επερχόμενες κινητοποιήσεις και δράσεις. Οι αποφάσεις της συνέλευσης έχουν ως εξής:
r Παρέμβαση τη Δευτέρα 18/05 στα εγκαίνια δημ. σχολείου των Αμπελοκήπων παρουσία υπουργού μακεδονίας θράκης, περιφερειάρχη κ.α. (η παρέμβαση ήδη πραγματοποιήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία)
r Παρέμβαση στις συνελεύσεις και εκλογές των Συλλόγων Δασκάλων
r Συνέχιση της διακίνησης του πανελλαδικού ψηφίσματος ωρομισθίων
r Ανοιχτή πρόταση προς τα δ.σ. των συλλόγων δασκάλων – νηπιαγωγών Θεσσαλονίκης για στάση εργασίας την Πέμπτη 21 Μάη
r Συμμετοχή στην πορεία για τις επισφαλείς σχέσεις εργασίας στις 19 Μαιου 6:30 μμ στο άγαλμα Βενιζέλου, η οποία διοργανώνεται από πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων.
r Παρέμβαση στα γραφεία του οαεδ 15 Ιούνη, ημέρα απόλυσής μας, η οποία θα συζητηθεί εκ νέου στην απολογιστική επερχόμενη συνέλευση
r Αποστολή του κειμένου με το οποίο απαιτούμε από υπεπθ τη διασαφήνισης της εγκυκλίου για τη λειτουργία των ολοήμερων δημοτικών σχολείων και των εργασιών που αναγκάζονται πολλοί συνάδελφοι να πραγματοποιούν παράνομα
Κινητοποιήσεις - δράσεις
è 21/5: Συγκέντρωση κι αποκλεισμός στις 10πμ, πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ανατολικής θεσσαλονίκης και κατάθεση του ψηφίσματος (Κατσιμίδη με Μήλου)
è 30/5: Κινητοποίηση ωρομισθίων εκπαιδευτικών. στις 10πμ άγαλμα Βενιζέλου, σε συντονισμό με το συντονιστικό ωρομισθίων της Αθήνας
è 14/6: Νέα ανοιχτή συνέλευση στις 18:30, Ερμού 23 με Βενιζέλου
Την Κυριακή 17-05-09 πραγματοποιήθηκε, με μεγάλη προσέλευση, Ανοιχτή Συνέλευση Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών. Η συνέλευση συζήτησε τις μέχρι τώρα δράσεις και όλα τα τρέχοντα ζητήματα, καθώς και τις επερχόμενες κινητοποιήσεις και δράσεις. Οι αποφάσεις της συνέλευσης έχουν ως εξής:
r Παρέμβαση τη Δευτέρα 18/05 στα εγκαίνια δημ. σχολείου των Αμπελοκήπων παρουσία υπουργού μακεδονίας θράκης, περιφερειάρχη κ.α. (η παρέμβαση ήδη πραγματοποιήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία)
r Παρέμβαση στις συνελεύσεις και εκλογές των Συλλόγων Δασκάλων
r Συνέχιση της διακίνησης του πανελλαδικού ψηφίσματος ωρομισθίων
r Ανοιχτή πρόταση προς τα δ.σ. των συλλόγων δασκάλων – νηπιαγωγών Θεσσαλονίκης για στάση εργασίας την Πέμπτη 21 Μάη
r Συμμετοχή στην πορεία για τις επισφαλείς σχέσεις εργασίας στις 19 Μαιου 6:30 μμ στο άγαλμα Βενιζέλου, η οποία διοργανώνεται από πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων.
r Παρέμβαση στα γραφεία του οαεδ 15 Ιούνη, ημέρα απόλυσής μας, η οποία θα συζητηθεί εκ νέου στην απολογιστική επερχόμενη συνέλευση
r Αποστολή του κειμένου με το οποίο απαιτούμε από υπεπθ τη διασαφήνισης της εγκυκλίου για τη λειτουργία των ολοήμερων δημοτικών σχολείων και των εργασιών που αναγκάζονται πολλοί συνάδελφοι να πραγματοποιούν παράνομα
Κινητοποιήσεις - δράσεις
è 21/5: Συγκέντρωση κι αποκλεισμός στις 10πμ, πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ανατολικής θεσσαλονίκης και κατάθεση του ψηφίσματος (Κατσιμίδη με Μήλου)
è 30/5: Κινητοποίηση ωρομισθίων εκπαιδευτικών. στις 10πμ άγαλμα Βενιζέλου, σε συντονισμό με το συντονιστικό ωρομισθίων της Αθήνας
è 14/6: Νέα ανοιχτή συνέλευση στις 18:30, Ερμού 23 με Βενιζέλου
Εργολαβίες ΑΠΘ: Η μάχη συνεχίζεται!
Οι εργολαβίες δε φεύγουν με υποσχέσεις
Δύο εβδομάδες πριν, η επιθεώρηση εργασίας ήρθε στο Α.Π.Θ ύστερα από αίτηση του σωματείου των εργαζομένων με εργολαβίες στο πανεπιστήμιο. Έγιναν συνολικά 27 καταγγελίες από τους εργαζόμενους. Η κύρωση δεν άργησε να έρθει από τους εργολάβους και την προηγούμενη εβδομάδα 2 από τους εργαζόμενους που έκαναν καταγγελίες υπέστησαν απειλή για δυσμενή μετάθεση, μόνο γιατί μίλησαν ανοιχτά στην επιθεώρηση εργασίας. Όλα αυτά ενώ ο ίδιος ο πρύτανης είχε ενθαρρύνει προηγουμένως τους εργαζόμενους να μιλήσουν, με την υπόσχεση ότι θα τους προστατέψει απέναντι στους εργολάβους. Ο ένας εργαζόμενος επέστρεψε στη θέση του, ενώ, ο δεύτερος ύστερα από διαμαρτυρία και πίεση φοιτητών, είναι επίσης πιθανό να επιστρέψει. Το εξοργιστικό είναι ότι η πρυτανεία φαίνεται να ανέχεται ακόμα τέτοιου είδους ενέργειες που τρομοκρατούν τους εργαζόμενους, κάνοντας πλάτες στους εργολάβους που η ίδια δεσμεύτηκε ότι θα διώξει!
Με βάση τη σύμβαση ανάμεσα στο Α.Π.Θ και τις εργολαβικές εταιρίες, η πρυτανεία υποχρεούται να κηρύξει έκπτωτη την εργολαβία αν διαπιστωθούν 3 παραβάσεις από την επιθεώρηση εργασίας. Η σωρεία παραβιάσεων της εργατικής νομοθεσίας που έχει καταγραφεί από την επιθεώρηση εργασίας υποχρεώνουν τη διοίκηση του πανεπιστημίου, βάσει της σύμβασης που έχει υπογράψει, να κηρύξει έκπτωτο τον εργολάβο. Σε περίπτωση που δε γίνει αυτό η πρυτανεία είναι ένοχη για παράβαση καθήκοντος και αποδεικνύεται ότι το ΑΠΘ είναι όμηρος του καθεστώτος των εργολάβων.
Τέλος, θα πρέπει να επανεξεταστεί η σύμβαση και η οικονομική προσφορά των εργολάβων από τα αρμόδια όργανα καθώς υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις για απάτη χιλιάδων ευρώ με τις υπηρεσίες του πανεπιστημίου να κάνουν τα στραβά μάτια στην τεράστια διασπάθιση δημόσιου χρήματος.
ΝΑ ΚΗΡΥΧΘΟΥΝ ΤΩΡΑ ΕΚΠΤΩΤΕΣ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΣΤΟ ΑΠΘ
ΝΑ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΑΠΘ
Πρωτοβουλία ενάντια στις εργολαβίες στο Α.Π.Θ
Δύο εβδομάδες πριν, η επιθεώρηση εργασίας ήρθε στο Α.Π.Θ ύστερα από αίτηση του σωματείου των εργαζομένων με εργολαβίες στο πανεπιστήμιο. Έγιναν συνολικά 27 καταγγελίες από τους εργαζόμενους. Η κύρωση δεν άργησε να έρθει από τους εργολάβους και την προηγούμενη εβδομάδα 2 από τους εργαζόμενους που έκαναν καταγγελίες υπέστησαν απειλή για δυσμενή μετάθεση, μόνο γιατί μίλησαν ανοιχτά στην επιθεώρηση εργασίας. Όλα αυτά ενώ ο ίδιος ο πρύτανης είχε ενθαρρύνει προηγουμένως τους εργαζόμενους να μιλήσουν, με την υπόσχεση ότι θα τους προστατέψει απέναντι στους εργολάβους. Ο ένας εργαζόμενος επέστρεψε στη θέση του, ενώ, ο δεύτερος ύστερα από διαμαρτυρία και πίεση φοιτητών, είναι επίσης πιθανό να επιστρέψει. Το εξοργιστικό είναι ότι η πρυτανεία φαίνεται να ανέχεται ακόμα τέτοιου είδους ενέργειες που τρομοκρατούν τους εργαζόμενους, κάνοντας πλάτες στους εργολάβους που η ίδια δεσμεύτηκε ότι θα διώξει!
Με βάση τη σύμβαση ανάμεσα στο Α.Π.Θ και τις εργολαβικές εταιρίες, η πρυτανεία υποχρεούται να κηρύξει έκπτωτη την εργολαβία αν διαπιστωθούν 3 παραβάσεις από την επιθεώρηση εργασίας. Η σωρεία παραβιάσεων της εργατικής νομοθεσίας που έχει καταγραφεί από την επιθεώρηση εργασίας υποχρεώνουν τη διοίκηση του πανεπιστημίου, βάσει της σύμβασης που έχει υπογράψει, να κηρύξει έκπτωτο τον εργολάβο. Σε περίπτωση που δε γίνει αυτό η πρυτανεία είναι ένοχη για παράβαση καθήκοντος και αποδεικνύεται ότι το ΑΠΘ είναι όμηρος του καθεστώτος των εργολάβων.
Τέλος, θα πρέπει να επανεξεταστεί η σύμβαση και η οικονομική προσφορά των εργολάβων από τα αρμόδια όργανα καθώς υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις για απάτη χιλιάδων ευρώ με τις υπηρεσίες του πανεπιστημίου να κάνουν τα στραβά μάτια στην τεράστια διασπάθιση δημόσιου χρήματος.
ΝΑ ΚΗΡΥΧΘΟΥΝ ΤΩΡΑ ΕΚΠΤΩΤΕΣ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΣΤΟ ΑΠΘ
ΝΑ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΑΠΘ
Πρωτοβουλία ενάντια στις εργολαβίες στο Α.Π.Θ
Σάββατο 16 Μαΐου 2009
Oι γκαρσόν λεκιάστηκαν! Εκδήλωση στην Θεσσαλονίκη
Ανήκουμε σε έναν από τους χειρότερους εργασιακούς κλάδους. Οι περισσότεροι/ες από εμάς είμαστε «μαύροι», χωρίς ένσημα και υγειονομική περίθαλψη. Ανύπαρκτα δώρα και επιδόματα, απλήρωτες υπερωρίες, μη καταβεβλημένα νυχτερινά, διαρκές standby ανάλογα με το πότε θα σε χρειαστεί το αφεντικό… Μέσα σ΄αυτή την αβέβαιη και συνάμα ανταγωνιστική συνθήκη καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα στοιχεία της προσωπικότητας μας. Πρέπει να δείχνουμε ότι διασκεδάζουμε, να είμαστε ευγενικές, κοινωνικοί, επιθυμητές/οί από το άλλο φύλο.
Για την εργασιακή αυτή πραγματικότητα μερίδιο ευθύνης έχουν όλοι όσοι εμπλέκονται σ’ αυτήν. Το κράτος με τους θεσμικούς του φορείς (ΙΚΑ, επιθεώρηση εργασίας) και τους σπάνιους ελέγχους στα μαγαζιά παγιώνει το καθεστώς πλήρους εργοδοτικής αυθαιρεσίας, ενώ οι μακροχρόνιες γραφειοκρατικές διαδικασίες αποθαρρύνουν τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα. Τα αφεντικά, με την συναίνεση του κράτους, επωφελούμενοι της μεγάλης προσφοράς εργατικού δυναμικού, κυρίως τις δύο τελευταίες δεκαετίες, μείωσαν κατά πολύ τα μεροκάματα. Οι σερβιτόροι/ες με μισθό, ένσημα και ηλικίες πέρα των τριάντα αντικαταστάθηκαν από νέους, εμφανίσιμες και προσωρινές/ούς εργαζόμενες/ους. Σήμερα δύο εργατοώρες μας, μπορούν να μας τις ξοφλήσουν πουλώντας ένα ποτό ή ένα πιάτο φαγητό.
Σίγουρα και εμείς οι ίδιοι έχουμε συμβάλλει στην διαμόρφωση αυτής της κατάστασης. Φοιτητές ή μη, όταν δουλεύουμε είτε για συμπλήρωμα στο μηνιάτικο, είτε για κοινωνικοποίηση, χωρίς όρους και λογική συλλογικών διεκδικήσεων, υποτιμούμε εμείς οι ίδιοι την εργασία την οποία κάνουμε, ενώ την ίδια στιγμή γινόμαστε αναλώσιμοι για τα αφεντικά. Σ’ αυτό το τοπίο τα παραδοσιακά σωματεία, με συντεχνιακή λογική, εξαρτημένα από πελατειακές και κομματικές σχέσεις μόνο προδοτικό ρόλο απέναντι στα δικά μας συμφέροντα μπορούν να έχουν.
Αμφισβητώντας τον καθεστωτικό συνδικαλισμό και την κομματικοποίηση των σωματείων, επιλέγουμε την αυτοοργάνωση ως τρόπο λειτουργίας. Θέλουμε να δημιουργήσουμε δομές οργάνωσης μέσα από τις οποίες ο κόσμος που θα συμμετέχει θα είναι και αυτός που θα καθορίζει τις μορφές και τα περιεχόμενα του αγώνα. Στοχεύουμε στη δημιουργία ενός σωματείου βάσης στο οποίο οι αποφάσεις θα παίρνονται μόνο μέσα από την γενική συνέλευση, ενάντια στην εκπροσώπηση και διαμεσολάβηση του παραδοσιακού συνδικαλισμού, και ενάντια στις λογικές ανάθεσης. Η δημιουργία του σωματείου πιστεύουμε ότι μπορεί να αποτελέσει την αρχή για διεκδικήσεις στον κλάδο του επισιτισμού, καθώς επίσης και να προετοιμάσει το έδαφος ώστε να ανοιχτούν συνολικότερα ζητήματα στην κοινωνία. Επιθυμία μας να δημιουργηθούν δίκτυα αλληλεγγύης με άλλα σωματεία και εργατικές ομάδες.
Αναγνωρίζουμε ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από έντονη εργασιακή κινητικότητα, ανασφάλεια, συνεχή εναλλαγή εργοδοτών, τόπων εργασίας και κλάδων απασχόλησης. Η κινητικότητα αυτή εάν δεν αποτελεί ενεργή έκφραση των ίδιων των υποκειμένων, αλλά συνθήκη επιβεβλημένη από τα «πάνω», εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Η προσωρινή εργασία, η ατομική διαπραγμάτευση, εμποδίζουν τη δημιουργία συλλογικών αγώνων καθώς ενισχύουν την ιδιώτευση και τις ατομικές λύσεις. Ωστόσο ο κάθε χώρος εργασίας μπορεί να αποτελέσει για εμάς και έναν εν δυνάμει χώρο αντίστασης και οποιαδήποτε διεκδίκηση αποτελεί παρακαταθήκη για τους επόμενους και εμπειρία για μας τους ίδιους.
Σ’ αυτή την συνθήκη γενικευμένης ανασφάλειας βλέπουμε τη δημιουργία σωματείου ως μέσο συλλογικής διεκδίκησης και παρέμβασης στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας (συλλογικές συμβάσεις, ένσημα, δώρα, άδειες). Η νομική υπόσταση του σωματείου κατοχυρώνει ως ένα σημείο την εγκυρότητα του λόγου μας σε δικαστικές διαδικασίες, στην επιθεώρηση εργασίας και σε άλλους θεσμικούς φορείς. Ως σωματείο διευκολύνεται η παρέμβασή μας σε χώρους εργασίας και η επικοινωνία με τους συναδέλφους μας μέσα στους χώρους δουλειάς.
Τελικά, ο δρόμος, οι δυναμικές παρεμβάσεις, οι αποκλεισμοί σε μαγαζιά μέχρι την ικανοποίηση των αιτημάτων μας και οι κοινές δράσεις με άλλους εργάτες/ συλλογικότητες είναι αυτές που θα διαμορφώσουν εργατική συνείδηση, θα αναπτύξουν την συντροφικότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ μας.
Ανοιχτή συνέλευση κάθε Παρασκευή στις 14.30 πολυτεχνείο
ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΕΡΒΙΤΟΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ
18/ΜΑΙΟΥ 19.00 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
garsonlekiastika.wordpress.com
Τρίτη 12 Μαΐου 2009
Ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός των ΔΕΚΟ
Επίθεση δέχτηκαν 3 μέλη του νεοσύστατου πρωτοβάθμιου σωματείου στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ της Αθήνας κατά τη διάρκεια του τακτικού συνεδρίου της ΟΜΕ-ΟΤΕ. Περισσότερες πληροφορίες εδώ http://swmateiostonote.blogspot.com/2009/05/blog-post_228.html
Η συγκεκριμένη επίθεση αναδεικνύει πολλά:
α) Τον παραγοντισμό των συνδικαλιστών στις ΔΕΚΟ. Η ομοσπονδία θεωρείται "τσιφλίκι" και αυτό ισχύει για τις περισσότερες ΔΕΚΟ που αποτελούν άλλωστε θεμελιακό κομμάτι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ. Η ΟΜΕ-ΟΤΕ είναι βέβαια πρωτοπόρα στον γραφειοκρατικό-συναινετικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό. Όλοι θυμούνται το ξεπούλημα των "νεοπροσλαμβανόμενων" (άρση μονιμότητας) για πάρουν οι παλιοί εργαζόμενοι εθελούσια έξοδο το 2005.
β) Η πλειοψηφία των συνδικαλιστών, οι αντιπρόσωποι της ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, δεν είναι μια τυχαία πλειοψηφία. Εκφράζουν έναν "συντηρητικό" εργάτη, τους λεγόμενους "παλιούς" των ΔΕΚΟ που προσπαθούν να σώσουν το εαυτό τους κατά τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των τελευταίων 15 χρόνων. Αυτοί που κάποτε αγωνίστηκαν δυναμικά και πρωτοπόρα (δεκαετίες '60, '70 και '80), που έδωσαν μάχες ως και το '93, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, ενσωματώθηκαν (ήδη από το ’80 ξεκίνησε η ενσωμάτωση με το ΠΑΣΟΚ), συναίνεσαν, έκλεισαν τα μάτια στην λαίλαπα της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων για τους νέους μέσα στο ’90 και το 2000, ΕΧΑΣΑΝ ΟΠΩΣ ΕΧΑΣΕ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. Οι σημερινές διαιρέσεις μεταξύ «παλιών» και «νέων», «μόνιμων» και «προσωρινών» αντανακλούν αυτήν ακριβώς την ήττα. Η γραφειοκρατία είναι απλά οι άνθρωποι που μέσα από παλιότερες δυναμικές διαδικασίες έγιναν αρχισυνδικαλιστικά στελέχη, πήραν "βιλαέτια" μέσα στους κρατικούς οργανισμούς, έγιναν "τσιφλικάδες" που εκφράζουν κομματικές πελατειακές σχέσεις.
γ) Αντικειμενικά οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ έχουν -λόγω του καταμερισμού της εργασίας- μεγάλη δύναμη, είδαμε π.χ. ότι η απεργία στην ΔΕΗ πέρσι για το ασφαλιστικό επηρέαζε άμεσα και πολλούς άλλους κλάδους. Γι΄ αυτό το κράτος προσπαθεί να έχει ενσωματωμένους τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ και συχνά τα καταφέρνει «ενδίδοντας» σε ένα προνοιακότερο εργασιακό καθεστώς σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα (καθεστώς που οι εργαζόμενοι πάλεψαν να δημιουργηθεί και παλεύουν να ισχύει μέχρι σήμερα – δεν είναι μόνο μία «από τα πάνω» κίνηση του Κράτους). Καθεστώς που σήμερα δεν περιλαμβάνει τους περισσότερους νέους εργαζομένους. Μέσα σε αυτή την ιστορικά δυναμική διαδικασία των αγώνων στις ΔΕΚΟ έχουν εμφανιστεί –κοινωνικά- ριζοσπαστικές μειοψηφίες.
δ) Το πρόβλημα είναι όμως ότι ακόμα και οι μη-εργοδοτικές οργανωμένες δυνάμεις των ΔΕΚΟ, οι πιο ριζοσπαστικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, ακολουθούν τον ίδιο συνδικαλισμό της αντιπροσώπευσης, των Δ.Σ. κτλ. Αυτό δημιουργεί εμπλοκή στον αγώνα. Όχι μόνο των μόνιμων αλλά και των εποχιακών. Κάτι ανάλογο συμβαίνει στις μέρες μας με τους ωρομίσθιους και τους μόνιμους στην εκπαίδευση. Ωρομίσθιοι που αποφάσισαν να αγωνιστούν συναντιούνται με τις ριζοσπαστικές δυνάμεις των μόνιμων για να κάνουν αγώνα αλλά αυτοί οι δεύτεροι τους προτείνουν…να μπουν στα ψηφοδέλτια για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα πρωτοβάθμια σωματεία!
ε) Ίσως λοιπόν, και επί του συγκεκριμένου, μεγαλύτερο νόημα για τους επισφαλείς εργαζομένους των τηλεφωνικών κέντρων (που επέλεξαν τη δημιουργία σωματείου ως εργαλείου αγώνα) έχει το να συναντηθούν με τη ριζοσπαστική μειοψηφία των μόνιμων και να την πιέσουν να διεξάγουν αγώνες από κοινού, αγώνες που δεν θα έχουν σον και καλά τη βούλα των σωματείων των "μόνιμων" (που ελέγχονται από ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ) αλλά μόνο αυτή των νεοσύστατων πρωτοβάθμιων σωματείων των εποχιακών.
ζ) Τίποτα δεν πάει χαμένο. Αυτό που έγινε στο συνέδριο αναδεικνύει το ζήτημα της επισφάλειας, κάνει τους εποχικούς του ΟΤΕ "ορατούς". Οι αγώνες τους, αν «βγουν», είναι αυτοί που θα πιέσουν και τους γραφειοκράτες να άρουν τους αποκλεισμούς. Μόνο όταν δουν αγώνες ταρακουνιούνται οι γραφειοκράτες. Μόνο όταν δουν ότι κάποιοι υπάρχουν και αγωνίζονται και δεν είναι ενσωματωμένοι στις γραφειοκρατικές δομές τους λένε «καλώς τα παιδιά, εμείς ήμασταν πάντα μαζί σας». Εκεί βέβαια θα πρέπει να σκεφτούν πολύ οι εποχιακοί. «Θέλουμε να μπούμε σε μια ομοσπονδία που ούτως ή άλλως είναι γραφειοκρατική ως δομή, που ως στελέχη μας έφτυναν, μας έδιωχναν, και τώρα μας θυμήθηκαν για τους δικούς τους λόγους, ή μήπως τελικά να συντονιστούμε με πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες (εντός και εκτός ΟΤΕ) που έχουν ταξικό προσανατολισμό, που κάνουν αγώνα, που δεν νοιάζονται μόνο για την αναπαραγωγή και την ενότητα μιας ομοσπονδίας;». Δεν είναι εύκολη η απάντηση, έστω και αν το ερώτημα τίθεται ρητορικά...
Υ.Σ. Σόρι για οποιοδήποτε διδακτικό ύφος αλλά υπάρχει προσωπική εμπειρία στην αλληλεπίδραση εποχιακών-μόνιμων.
Η συγκεκριμένη επίθεση αναδεικνύει πολλά:
α) Τον παραγοντισμό των συνδικαλιστών στις ΔΕΚΟ. Η ομοσπονδία θεωρείται "τσιφλίκι" και αυτό ισχύει για τις περισσότερες ΔΕΚΟ που αποτελούν άλλωστε θεμελιακό κομμάτι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ. Η ΟΜΕ-ΟΤΕ είναι βέβαια πρωτοπόρα στον γραφειοκρατικό-συναινετικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό. Όλοι θυμούνται το ξεπούλημα των "νεοπροσλαμβανόμενων" (άρση μονιμότητας) για πάρουν οι παλιοί εργαζόμενοι εθελούσια έξοδο το 2005.
β) Η πλειοψηφία των συνδικαλιστών, οι αντιπρόσωποι της ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, δεν είναι μια τυχαία πλειοψηφία. Εκφράζουν έναν "συντηρητικό" εργάτη, τους λεγόμενους "παλιούς" των ΔΕΚΟ που προσπαθούν να σώσουν το εαυτό τους κατά τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των τελευταίων 15 χρόνων. Αυτοί που κάποτε αγωνίστηκαν δυναμικά και πρωτοπόρα (δεκαετίες '60, '70 και '80), που έδωσαν μάχες ως και το '93, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, ενσωματώθηκαν (ήδη από το ’80 ξεκίνησε η ενσωμάτωση με το ΠΑΣΟΚ), συναίνεσαν, έκλεισαν τα μάτια στην λαίλαπα της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων για τους νέους μέσα στο ’90 και το 2000, ΕΧΑΣΑΝ ΟΠΩΣ ΕΧΑΣΕ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. Οι σημερινές διαιρέσεις μεταξύ «παλιών» και «νέων», «μόνιμων» και «προσωρινών» αντανακλούν αυτήν ακριβώς την ήττα. Η γραφειοκρατία είναι απλά οι άνθρωποι που μέσα από παλιότερες δυναμικές διαδικασίες έγιναν αρχισυνδικαλιστικά στελέχη, πήραν "βιλαέτια" μέσα στους κρατικούς οργανισμούς, έγιναν "τσιφλικάδες" που εκφράζουν κομματικές πελατειακές σχέσεις.
γ) Αντικειμενικά οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ έχουν -λόγω του καταμερισμού της εργασίας- μεγάλη δύναμη, είδαμε π.χ. ότι η απεργία στην ΔΕΗ πέρσι για το ασφαλιστικό επηρέαζε άμεσα και πολλούς άλλους κλάδους. Γι΄ αυτό το κράτος προσπαθεί να έχει ενσωματωμένους τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ και συχνά τα καταφέρνει «ενδίδοντας» σε ένα προνοιακότερο εργασιακό καθεστώς σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα (καθεστώς που οι εργαζόμενοι πάλεψαν να δημιουργηθεί και παλεύουν να ισχύει μέχρι σήμερα – δεν είναι μόνο μία «από τα πάνω» κίνηση του Κράτους). Καθεστώς που σήμερα δεν περιλαμβάνει τους περισσότερους νέους εργαζομένους. Μέσα σε αυτή την ιστορικά δυναμική διαδικασία των αγώνων στις ΔΕΚΟ έχουν εμφανιστεί –κοινωνικά- ριζοσπαστικές μειοψηφίες.
δ) Το πρόβλημα είναι όμως ότι ακόμα και οι μη-εργοδοτικές οργανωμένες δυνάμεις των ΔΕΚΟ, οι πιο ριζοσπαστικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, ακολουθούν τον ίδιο συνδικαλισμό της αντιπροσώπευσης, των Δ.Σ. κτλ. Αυτό δημιουργεί εμπλοκή στον αγώνα. Όχι μόνο των μόνιμων αλλά και των εποχιακών. Κάτι ανάλογο συμβαίνει στις μέρες μας με τους ωρομίσθιους και τους μόνιμους στην εκπαίδευση. Ωρομίσθιοι που αποφάσισαν να αγωνιστούν συναντιούνται με τις ριζοσπαστικές δυνάμεις των μόνιμων για να κάνουν αγώνα αλλά αυτοί οι δεύτεροι τους προτείνουν…να μπουν στα ψηφοδέλτια για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα πρωτοβάθμια σωματεία!
ε) Ίσως λοιπόν, και επί του συγκεκριμένου, μεγαλύτερο νόημα για τους επισφαλείς εργαζομένους των τηλεφωνικών κέντρων (που επέλεξαν τη δημιουργία σωματείου ως εργαλείου αγώνα) έχει το να συναντηθούν με τη ριζοσπαστική μειοψηφία των μόνιμων και να την πιέσουν να διεξάγουν αγώνες από κοινού, αγώνες που δεν θα έχουν σον και καλά τη βούλα των σωματείων των "μόνιμων" (που ελέγχονται από ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ) αλλά μόνο αυτή των νεοσύστατων πρωτοβάθμιων σωματείων των εποχιακών.
ζ) Τίποτα δεν πάει χαμένο. Αυτό που έγινε στο συνέδριο αναδεικνύει το ζήτημα της επισφάλειας, κάνει τους εποχικούς του ΟΤΕ "ορατούς". Οι αγώνες τους, αν «βγουν», είναι αυτοί που θα πιέσουν και τους γραφειοκράτες να άρουν τους αποκλεισμούς. Μόνο όταν δουν αγώνες ταρακουνιούνται οι γραφειοκράτες. Μόνο όταν δουν ότι κάποιοι υπάρχουν και αγωνίζονται και δεν είναι ενσωματωμένοι στις γραφειοκρατικές δομές τους λένε «καλώς τα παιδιά, εμείς ήμασταν πάντα μαζί σας». Εκεί βέβαια θα πρέπει να σκεφτούν πολύ οι εποχιακοί. «Θέλουμε να μπούμε σε μια ομοσπονδία που ούτως ή άλλως είναι γραφειοκρατική ως δομή, που ως στελέχη μας έφτυναν, μας έδιωχναν, και τώρα μας θυμήθηκαν για τους δικούς τους λόγους, ή μήπως τελικά να συντονιστούμε με πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες (εντός και εκτός ΟΤΕ) που έχουν ταξικό προσανατολισμό, που κάνουν αγώνα, που δεν νοιάζονται μόνο για την αναπαραγωγή και την ενότητα μιας ομοσπονδίας;». Δεν είναι εύκολη η απάντηση, έστω και αν το ερώτημα τίθεται ρητορικά...
Υ.Σ. Σόρι για οποιοδήποτε διδακτικό ύφος αλλά υπάρχει προσωπική εμπειρία στην αλληλεπίδραση εποχιακών-μόνιμων.
Τρίτη 5 Μαΐου 2009
Τι συνέβη την Πρωτομαγιά στην Αθήνα;
Αυτήν την πρωτομαγιά την πέρασα στην Αθήνα.
Είχα καιρό να πάω και είχα δει ότι καλούνταν μια πορεία στην πλ.Βικτωρίας με καλή οργάνωση. Συγκεκριμένα είχα δει ότι ήδη από τον Μάρτιο είχαν γίνει 7 (!!!) ανοιχτές συνελεύσεις για να οργανωθεί η φάση, ότι πριν την πρωτομαγιά η "Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009" (http://protomagia2009.blogspot.com/ ) έκανε ανοιχτή εκδήλωση στην πλ.Κουμουνδούρου αλλά και μια προβολή βίντεο στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων, είχα μάθει ότι συμμετείχαν πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, εργαζόμενοι. Ήταν μια διαδικασία που γενικά, «απ΄ έξω», έδειχνε καλά οργανωμένη, και το κείμενο της επικέντρωνε σε ένα συγκεκριμένο θέμα, την επισφάλεια. Ήταν μια διαδικασία που για πρωτομαγιά δεν την έχουμε συνηθίσει, καθότι οι περισσότερες πρωτομαγιάτικες πορείες οργανώνονται με διαδικασίες άψε-σβήσε: μια βδομάδα πριν την 1η Μαΐου πέφτουν τηλέφωνα «σε γνωστούς» και γίνονται μία, άντε δύο συνελεύσεις για την πρακτική οργάνωση. Διαδικασίες δηλαδή που δεν γίνεται πραγματική γνωριμία και κουβέντα αλλά που απλά βγάζουν ένα κάλεσμα και μια αφίσα και κάνουν μια δράση.
Καθώς κατέβαινα για τη Βικτώρια πέρασα από το Μουσείο. Εκεί είδα το εξής: πρωτοβάθμια σωματεία (Ιντρακόμ, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών κ.α.) που ανήκουν σε αυτό που λέμε «ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος» (δυνάμεις με κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ). Πάρα πολλά πανό οργανώσεων της εξω-κοινοβουλευτικής Αριστεράς, πολλά περισσότερα από τα σωματεία. Ένα μπλοκ αναρχικών. Και αρκετό κόσμο, που δεν μπορώ να τον υπολογίσω ακριβώς.
Μετά κατέβηκα στην Βικτώρια. Εκεί ο κόσμος ήταν λίγο πιο πολύς (νομίζω) από το Μουσείο, με πιο πολύ «σύνθεση Δεκέμβρη» (δηλαδή περισσότερη νεολαία – δες και μια άποψη μελών του ΣΥΡΙΖΑ για αυτό στο http://enosy.blogspot.com/2009/05/blog-post.html ). Ήταν σωματεία, νέες εργατικές συλλογικότητες π.χ. από τα ΜΜΕ, η ΠΕΚΟΠ που δίνει μεγάλη μάχη όπως ενημερώθηκα, εκπαιδευτικοί και από τις Παρεμβάσεις και από την πρωτοβουλία για την αυτό-οργάνωση της εκπ/σης κ.α.
Τι συνέβη;
Στην ουσία ένα σύνολο πρωτοβάθμιων σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων που δεν έχουν αναφορά στην ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ αλλά αντίθετα αποτελούν ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ την «ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος» δεν μπόρεσαν να κατέβουν από κοινού στον δρόμο. Και το ερώτημα, γιατί; Και ακόμα πιο συγκεκριμένα, γιατί δεν στηρίχτηκε η –πρώτη χρονικά- πρωτοβουλία που πάρθηκε για την διοργάνωση εργατικής πρωτομαγιάς αλλά αντίθετα ακολούθησε μια δεύτερη πρωτοβουλία που κάλεσε στο Μουσείο; Τι είναι αυτό που παραλύει τη συνεργασία, έστω την κοινή κάθοδο στον δρόμο -μια μέρα όπως η εργατική Πρωτομαγιά- όλων εκείνων των δυνάμεων που κάνουν σε πολλά σημεία (όχι όλα) την ίδια κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ και που στο παρελθόν έχουν συνεργαστεί (λίγο ή πολύ) για διάφορα θέματα π.χ. Ασφαλιστικό, στήριξη ΠΕΚΟΠ.
Τι μας πάει πίσω με λίγα λόγια;
Πολιτικο-ιδεολογικοί υποκειμενισμοί και προκαταλήψεις. Αυτά μας πάνε πίσω. Για πολλούς η Βικτώρια ήταν «αναρχική» φάση, για άλλους το Μουσείο ήταν «οι αριστεριστές». Και όμως δεν ήταν έτσι! Αν στο Μουσείο υπήρχαν πολλές πολιτικές οργανώσεις με έντονη παρουσία, δεν σημαίνει ότι δεν κατέβηκαν άνθρωποι που πρώτα και κύρια βλέπουν τον εαυτό τους σαν αγωνιζόμενους εργαζόμενους. Οι ωρομίσθιοι π.χ. που δίνουν μάχη αυτόν τον καιρό, ήταν εκεί.
Αλλά και στη Βικτώρια. Κανένα αναρχικό πανό δεν υπήρχε στην Βικτώρια μέχρι να έρθει ένα από το Μουσείο, όλα τα πανό επικεντρωμένα στο εργατικό ζήτημα-κίνημα, κόσμος πολύς που μπορεί να έχει μια πολιτική αναφορά στην αριστερά ή την αντιεξουσία αλλά που κατέβηκε ΚΑΙ ως εργαζόμενος. Στο κάτω-κάτω εργατική είναι η Πρωτομαγιά, ούτε αριστερή, ούτε αναρχική.
Τι θέλω να πω εν ολίγης;
Α) Η πρωτομαγιά είναι πια αργία. Στην κοινωνική αντίληψη των εργαζομένων είναι αργία. Είναι ιστορικό το ζήτημα, δεν ήμαστε το ’60-’67 που ήταν μεγάλο ζήτημα αν θα γίνει απεργία και πορεία την πρωτομαγιά και πολλά σωματεία και αγωνιστές έδιναν τη ψυχή τους σε αυτή την υπόθεση. Σήμερα είναι «ιστορική, κοινωνικά κατεκτημένη αναπαράσταση» ότι η πρωτομαγιά είναι μια αργία όπως οι άλλες. Ειδικά αν πέφτει τριήμερο, ο σημερινός εργαζόμενος απλά θα κάνει κάτι φυσικό, θα προσπαθήσει να ξεκουραστεί, να πάει ένα ταξιδάκι, να απολαύσει τον χρόνο εκτός εργασίας (άλλωστε όλη την άλλη χρονιά δουλεύει εντατικοποιημένα πια). Έτσι τις πορείες της Αθήνας ήταν ο «πολιτικοποιημένος» κόσμος που τις στήριξε, και όχι οι καθημερινοί εργαζόμενοι που π.χ. έχουν αναφορά τα πρωτοβάθμια σωματεία και που μπορεί σε μια δράση τους να κατέβουν.
Β) Τώρα, ο «πολιτικοποιημένος» κόσμος κλίνει πολύ πιο εύκολα στο να κατηγοριοποιήσει πολιτικο-ιδεολογικά την κάθε φάση: Μουσείο = αριστεριστές, Βικτώρια = αντιεξουσιαστές. Εδώ η ευθύνη βαραίνει τους διοργανωτές των πορειών και κυρίως τις εργατικές συλλογικότητες και τα πρωτοβάθμια σωματεία, να περάσουν ένα μήνυμα ότι «εργατική είναι η πρωτομαγιά, όλοι μαζί ΩΣ ΕΡΓΑΤΕΣ στον δρόμο». Και επειδή με την ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ υπάρχει πρόβλημα, «όλοι μαζί σε μια ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση». Αυτό δεν έγινε γιατί και στις συλλογικότητες και στα σωματεία δεν επικρατεί μια κινηματική λογική αλλά αντίθετα οι πολιτικοί υποκειμενισμοί παρεμβαίνουν καταλυτικά. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγινε με ένα τόσο ιστορικό και δυναμικό πρωτοβάθμιο σωματείο όπως το Βιβλίου-Χάρτου ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ, ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!! Πολιτικοί υποκειμενισμοί και ιδεολοψίες παντού. Και στην Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009, όπως ενημερώθηκα, και στο Μουσείο (που ασφυκτιούσες από τις πολιτικές οργανώσεις που επικαθόριζαν τη συγκέντρωση).
ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: Ε λοιπόν αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι θα ήθελα η επόμενη πρωτομαγιά να γίνει αποκλειστικά από εργατικές συλλογικότητες και σωματεία και να μην υπάρχει ούτε ένα πανό της αναρχίας/αντιεξουσίας, ούτε ένα πανό της εξω-κοινοβουλευτικής αριστεράς. Αντίθετα να θυμηθούμε όλοι ότι η πρωτομαγιά ανήκει πάνω απ΄ όλα στους εργάτες, και σαν εργάτες, σαν ριζοσπάστες εργάτες και συλλογικότητες που κατακρίνουν τον εργοδοτικό και κομματικό συνδικαλισμό να κατέβουμε στον δρόμο. Αυτό.
Υ.Σ. Σε αυτό το μπλογκ, είχα βάλει ένα κείμενο για «4 πόλους και 1 τάση στο εργατικό κίνημα» (δες http://rizospastes.blogspot.com/2008/06/blog-post_22.html). Λοιπόν αυτή η τάση φαίνεται ότι μεγάλωσε λιγάκι στην Αθήνα και παρουσιάστηκε «σαν πόλος» στην πλ.Βικτωρίας. Το θέμα όμως είναι όσοι έχουν μια κοινή κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ να συμβαδίσουν, να αφήσουν πίσω αριστερίστικες ή αντιεξουσιαστικές ιδεοληψίες, να χτίσουν μια πραγματικά ανεξάρτητη αλλά και ισχυρή πτέρυγα στο εργατικό κίνημα, ανεξάρτητη και από κόμματα (εδώ βάζω και το άτυπο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κόμμα-κουλτούρα και τα πάμπολα εξω-κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς), ανεξάρτητη και από την εργοδοσία και τον παραγοντισμό των περισσότερων συνδικάτων. Αυτή η πτέρυγα θα προέλθει από τα πιο ώριμα και κινηματικά κομμάτια που συγκεντρώθηκαν στην Βικτώρια και το Μουσείο, και όχι απ΄ όσους δεν μπορέσουν να ακολουθήσουν, όσους μείνουν στην πολιτικό-ιδεολογική τους ασφάλεια/μαγαζάκι.
Υ.Σ.2. Θα ήταν ίσως χρήσιμο, για πολλούς και πολλές που μιλούν για ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος, το ανάγνωσμα «Η κίνηση των 115» του Δ.Λιβεριάτου. Μιλά για το κίνημα των πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών ενάντια στην ελεγχόμενη ΓΣΕΕ την περίοδο 1962-1967. Το βιβλίο έχει πολλά διδάγματα, θετικά και αρνητικά, π.χ. το κίνημα των 115 (που όταν επιβλήθηκε πια η χούντα αριθμούσε 1000 σωματεία) αρνούνταν την οικονομική ενίσχυση από αφεντικά και κράτος. Από την άλλη, έδινε μεγάλη έμφαση στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και της πολιτικής ζωής και δεν είδε τον εαυτό του ως δύναμη ριζικών αλλαγών. Κάθε κριτική πάντως πρέπει να λάβει υπόψη την κοινωνική-ιστορική συνθήκη της εποχής, π.χ. τι σήμαινε μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Υ.Σ.3 Ίσως η πρωτομαγιά δεν είναι καλή ευκαιρία για την ενότητα της ανεξάρτητης ταξικής πτέρυγας καθότι τα συγκεκριμένα ζητήματα ενώνουν περισσότερο απ' ότι οι αφηρημένοι εορτασμοί ή οι αφηρημένες θεματικές. Εκτός αν η πρωτομαγιά έχει και αυτή ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο π.χ. αν είχε διοργανωθεί ως μέρα αλληλεγγύης στην Κούνεβα που θα κατέληγε σε μια συγκεκριμένη δράση υπερ της, είναι πιθανόν να υπήρχε μεγαλύτερη σύμπνοια.
Είχα καιρό να πάω και είχα δει ότι καλούνταν μια πορεία στην πλ.Βικτωρίας με καλή οργάνωση. Συγκεκριμένα είχα δει ότι ήδη από τον Μάρτιο είχαν γίνει 7 (!!!) ανοιχτές συνελεύσεις για να οργανωθεί η φάση, ότι πριν την πρωτομαγιά η "Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009" (http://protomagia2009.blogspot.com/ ) έκανε ανοιχτή εκδήλωση στην πλ.Κουμουνδούρου αλλά και μια προβολή βίντεο στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων, είχα μάθει ότι συμμετείχαν πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, εργαζόμενοι. Ήταν μια διαδικασία που γενικά, «απ΄ έξω», έδειχνε καλά οργανωμένη, και το κείμενο της επικέντρωνε σε ένα συγκεκριμένο θέμα, την επισφάλεια. Ήταν μια διαδικασία που για πρωτομαγιά δεν την έχουμε συνηθίσει, καθότι οι περισσότερες πρωτομαγιάτικες πορείες οργανώνονται με διαδικασίες άψε-σβήσε: μια βδομάδα πριν την 1η Μαΐου πέφτουν τηλέφωνα «σε γνωστούς» και γίνονται μία, άντε δύο συνελεύσεις για την πρακτική οργάνωση. Διαδικασίες δηλαδή που δεν γίνεται πραγματική γνωριμία και κουβέντα αλλά που απλά βγάζουν ένα κάλεσμα και μια αφίσα και κάνουν μια δράση.
Καθώς κατέβαινα για τη Βικτώρια πέρασα από το Μουσείο. Εκεί είδα το εξής: πρωτοβάθμια σωματεία (Ιντρακόμ, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών κ.α.) που ανήκουν σε αυτό που λέμε «ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος» (δυνάμεις με κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ). Πάρα πολλά πανό οργανώσεων της εξω-κοινοβουλευτικής Αριστεράς, πολλά περισσότερα από τα σωματεία. Ένα μπλοκ αναρχικών. Και αρκετό κόσμο, που δεν μπορώ να τον υπολογίσω ακριβώς.
Μετά κατέβηκα στην Βικτώρια. Εκεί ο κόσμος ήταν λίγο πιο πολύς (νομίζω) από το Μουσείο, με πιο πολύ «σύνθεση Δεκέμβρη» (δηλαδή περισσότερη νεολαία – δες και μια άποψη μελών του ΣΥΡΙΖΑ για αυτό στο http://enosy.blogspot.com/2009/05/blog-post.html ). Ήταν σωματεία, νέες εργατικές συλλογικότητες π.χ. από τα ΜΜΕ, η ΠΕΚΟΠ που δίνει μεγάλη μάχη όπως ενημερώθηκα, εκπαιδευτικοί και από τις Παρεμβάσεις και από την πρωτοβουλία για την αυτό-οργάνωση της εκπ/σης κ.α.
Τι συνέβη;
Στην ουσία ένα σύνολο πρωτοβάθμιων σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων που δεν έχουν αναφορά στην ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ αλλά αντίθετα αποτελούν ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ την «ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος» δεν μπόρεσαν να κατέβουν από κοινού στον δρόμο. Και το ερώτημα, γιατί; Και ακόμα πιο συγκεκριμένα, γιατί δεν στηρίχτηκε η –πρώτη χρονικά- πρωτοβουλία που πάρθηκε για την διοργάνωση εργατικής πρωτομαγιάς αλλά αντίθετα ακολούθησε μια δεύτερη πρωτοβουλία που κάλεσε στο Μουσείο; Τι είναι αυτό που παραλύει τη συνεργασία, έστω την κοινή κάθοδο στον δρόμο -μια μέρα όπως η εργατική Πρωτομαγιά- όλων εκείνων των δυνάμεων που κάνουν σε πολλά σημεία (όχι όλα) την ίδια κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ και που στο παρελθόν έχουν συνεργαστεί (λίγο ή πολύ) για διάφορα θέματα π.χ. Ασφαλιστικό, στήριξη ΠΕΚΟΠ.
Τι μας πάει πίσω με λίγα λόγια;
Πολιτικο-ιδεολογικοί υποκειμενισμοί και προκαταλήψεις. Αυτά μας πάνε πίσω. Για πολλούς η Βικτώρια ήταν «αναρχική» φάση, για άλλους το Μουσείο ήταν «οι αριστεριστές». Και όμως δεν ήταν έτσι! Αν στο Μουσείο υπήρχαν πολλές πολιτικές οργανώσεις με έντονη παρουσία, δεν σημαίνει ότι δεν κατέβηκαν άνθρωποι που πρώτα και κύρια βλέπουν τον εαυτό τους σαν αγωνιζόμενους εργαζόμενους. Οι ωρομίσθιοι π.χ. που δίνουν μάχη αυτόν τον καιρό, ήταν εκεί.
Αλλά και στη Βικτώρια. Κανένα αναρχικό πανό δεν υπήρχε στην Βικτώρια μέχρι να έρθει ένα από το Μουσείο, όλα τα πανό επικεντρωμένα στο εργατικό ζήτημα-κίνημα, κόσμος πολύς που μπορεί να έχει μια πολιτική αναφορά στην αριστερά ή την αντιεξουσία αλλά που κατέβηκε ΚΑΙ ως εργαζόμενος. Στο κάτω-κάτω εργατική είναι η Πρωτομαγιά, ούτε αριστερή, ούτε αναρχική.
Τι θέλω να πω εν ολίγης;
Α) Η πρωτομαγιά είναι πια αργία. Στην κοινωνική αντίληψη των εργαζομένων είναι αργία. Είναι ιστορικό το ζήτημα, δεν ήμαστε το ’60-’67 που ήταν μεγάλο ζήτημα αν θα γίνει απεργία και πορεία την πρωτομαγιά και πολλά σωματεία και αγωνιστές έδιναν τη ψυχή τους σε αυτή την υπόθεση. Σήμερα είναι «ιστορική, κοινωνικά κατεκτημένη αναπαράσταση» ότι η πρωτομαγιά είναι μια αργία όπως οι άλλες. Ειδικά αν πέφτει τριήμερο, ο σημερινός εργαζόμενος απλά θα κάνει κάτι φυσικό, θα προσπαθήσει να ξεκουραστεί, να πάει ένα ταξιδάκι, να απολαύσει τον χρόνο εκτός εργασίας (άλλωστε όλη την άλλη χρονιά δουλεύει εντατικοποιημένα πια). Έτσι τις πορείες της Αθήνας ήταν ο «πολιτικοποιημένος» κόσμος που τις στήριξε, και όχι οι καθημερινοί εργαζόμενοι που π.χ. έχουν αναφορά τα πρωτοβάθμια σωματεία και που μπορεί σε μια δράση τους να κατέβουν.
Β) Τώρα, ο «πολιτικοποιημένος» κόσμος κλίνει πολύ πιο εύκολα στο να κατηγοριοποιήσει πολιτικο-ιδεολογικά την κάθε φάση: Μουσείο = αριστεριστές, Βικτώρια = αντιεξουσιαστές. Εδώ η ευθύνη βαραίνει τους διοργανωτές των πορειών και κυρίως τις εργατικές συλλογικότητες και τα πρωτοβάθμια σωματεία, να περάσουν ένα μήνυμα ότι «εργατική είναι η πρωτομαγιά, όλοι μαζί ΩΣ ΕΡΓΑΤΕΣ στον δρόμο». Και επειδή με την ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ υπάρχει πρόβλημα, «όλοι μαζί σε μια ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση». Αυτό δεν έγινε γιατί και στις συλλογικότητες και στα σωματεία δεν επικρατεί μια κινηματική λογική αλλά αντίθετα οι πολιτικοί υποκειμενισμοί παρεμβαίνουν καταλυτικά. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγινε με ένα τόσο ιστορικό και δυναμικό πρωτοβάθμιο σωματείο όπως το Βιβλίου-Χάρτου ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ, ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!! Πολιτικοί υποκειμενισμοί και ιδεολοψίες παντού. Και στην Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009, όπως ενημερώθηκα, και στο Μουσείο (που ασφυκτιούσες από τις πολιτικές οργανώσεις που επικαθόριζαν τη συγκέντρωση).
ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: Ε λοιπόν αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι θα ήθελα η επόμενη πρωτομαγιά να γίνει αποκλειστικά από εργατικές συλλογικότητες και σωματεία και να μην υπάρχει ούτε ένα πανό της αναρχίας/αντιεξουσίας, ούτε ένα πανό της εξω-κοινοβουλευτικής αριστεράς. Αντίθετα να θυμηθούμε όλοι ότι η πρωτομαγιά ανήκει πάνω απ΄ όλα στους εργάτες, και σαν εργάτες, σαν ριζοσπάστες εργάτες και συλλογικότητες που κατακρίνουν τον εργοδοτικό και κομματικό συνδικαλισμό να κατέβουμε στον δρόμο. Αυτό.
Υ.Σ. Σε αυτό το μπλογκ, είχα βάλει ένα κείμενο για «4 πόλους και 1 τάση στο εργατικό κίνημα» (δες http://rizospastes.blogspot.com/2008/06/blog-post_22.html). Λοιπόν αυτή η τάση φαίνεται ότι μεγάλωσε λιγάκι στην Αθήνα και παρουσιάστηκε «σαν πόλος» στην πλ.Βικτωρίας. Το θέμα όμως είναι όσοι έχουν μια κοινή κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ να συμβαδίσουν, να αφήσουν πίσω αριστερίστικες ή αντιεξουσιαστικές ιδεοληψίες, να χτίσουν μια πραγματικά ανεξάρτητη αλλά και ισχυρή πτέρυγα στο εργατικό κίνημα, ανεξάρτητη και από κόμματα (εδώ βάζω και το άτυπο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κόμμα-κουλτούρα και τα πάμπολα εξω-κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς), ανεξάρτητη και από την εργοδοσία και τον παραγοντισμό των περισσότερων συνδικάτων. Αυτή η πτέρυγα θα προέλθει από τα πιο ώριμα και κινηματικά κομμάτια που συγκεντρώθηκαν στην Βικτώρια και το Μουσείο, και όχι απ΄ όσους δεν μπορέσουν να ακολουθήσουν, όσους μείνουν στην πολιτικό-ιδεολογική τους ασφάλεια/μαγαζάκι.
Υ.Σ.2. Θα ήταν ίσως χρήσιμο, για πολλούς και πολλές που μιλούν για ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος, το ανάγνωσμα «Η κίνηση των 115» του Δ.Λιβεριάτου. Μιλά για το κίνημα των πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών ενάντια στην ελεγχόμενη ΓΣΕΕ την περίοδο 1962-1967. Το βιβλίο έχει πολλά διδάγματα, θετικά και αρνητικά, π.χ. το κίνημα των 115 (που όταν επιβλήθηκε πια η χούντα αριθμούσε 1000 σωματεία) αρνούνταν την οικονομική ενίσχυση από αφεντικά και κράτος. Από την άλλη, έδινε μεγάλη έμφαση στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και της πολιτικής ζωής και δεν είδε τον εαυτό του ως δύναμη ριζικών αλλαγών. Κάθε κριτική πάντως πρέπει να λάβει υπόψη την κοινωνική-ιστορική συνθήκη της εποχής, π.χ. τι σήμαινε μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Υ.Σ.3 Ίσως η πρωτομαγιά δεν είναι καλή ευκαιρία για την ενότητα της ανεξάρτητης ταξικής πτέρυγας καθότι τα συγκεκριμένα ζητήματα ενώνουν περισσότερο απ' ότι οι αφηρημένοι εορτασμοί ή οι αφηρημένες θεματικές. Εκτός αν η πρωτομαγιά έχει και αυτή ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο π.χ. αν είχε διοργανωθεί ως μέρα αλληλεγγύης στην Κούνεβα που θα κατέληγε σε μια συγκεκριμένη δράση υπερ της, είναι πιθανόν να υπήρχε μεγαλύτερη σύμπνοια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)