Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Υπόθεση Κούνεβα νο2

Μετά την Κ.Κούνεβα και τους απεργούς αλιεργάτες της Μηχανιώνας
(που χθες το βράδυ, μαζί με 100 αλληλέγγυους/ες, απέκρουσαν τον ερχομό αιγυπτίων απεργοσπαστών στέλνοντας ένας σαφές μήνυμα στην εργοδοσία)

ξαναέρχεται στο φως μια υπόθεση άγριας εργοδοτικής επίθεσης...





ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ ΒΙΑ VAI…

Πρόσφατα, συναδέλφισσα, μέλος του σωματείου που επέστρεψε από νόμιμη ιατρική άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό-ιδιοκτήτη της αλυσίδας καφετεριών VΙΑ VAI. Στις συναντήσεις που έγιναν με τους λογιστές της επιχείρησης, ώστε να τις αποδοθούν δεδουλευμένα, ένσημα και αποζημίωση, ο εργοδότης Στέλιος Καρέζος εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μάρτη, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο Καρέζος, αφού αντιλήφθηκε -δυσφορώντας- τη μαζική παρουσία μελών του σωματείου, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες με ψηφιακή κάμερα. Μετά από απαίτηση να σβήσει τις φωτογραφίες, σήκωσε την μπλούζα του κι επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του. Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και τα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις, ώστε να μη δεχθούν αντιμήνυση από τον Καρέζο (ο οποίος περίμενε απ’ έξω) κι οδηγηθούν όλοι στο αυτόφωρο. Ο Καρέζος καθ’ όλη τη διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση «Τώρα μπλέξατε»...

Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθυνόταν στο σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνό της.

Την κυβερνητική τρομοκρατία των οικονομικών μέτρων και της αστυνομικής καταστολής ακολουθεί χαμογελαστά η εργοδοτική τρομοκρατία της μείωσης μισθών, της ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας και της τραμπούκικης συμπεριφοράς απέναντι σε όποιον/α επιλέγει να παλέψει συλλογικά για τα αυτονόητα (πλήρη ασφάλιση, ένσημα, αποζημιώσεις, αξιοπρέπεια). Το παραπάνω γεγονός έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας απέναντι σε συνδικαλιστές βάσης το τελευταίο διάστημα και στους αναρίθμητους εργαζομένους που βιώνουν τέτοιες συνθήκες καθημερινά, τη στιγμή που οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές με τους παχυλούς μισθούς διοργανώνουν συνέδρια-φιέστες, προβάροντας το υπουργικό τους κοστούμι.

Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΠΡΑΒΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Συνέλευση Κυριακή 28 Μάρτη, 18:00, Πολυτεχνείο.

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων

και Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου του Επισιτισμού.

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Αίολος ο κούριερ, αιολικά τα νέα...

Δύο ενημερώσεις από χώρους δουλειάς που μοιράζονται το ίδιο όνομα και τις ίδιες πρακτικές, όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν...


Ο συνάδελφος Γιώργος Σ. δούλευε για τρεις μήνες στην AIOLOS COURIER, και απολύθηκε μετά τη συμμετοχή του στην απεργία στις 10/2. Την απεργία καλούσαν, τόσο ΣΒΕΟΔ), όσο το ΠΑΜΕ η ΑΔΕΔΥ και άλλα σωματεία. Όμως ας πιάσουμε την ιστορία από την αρχή.
Την Τρίτη 9/2 ενημέρωσε το αφεντικό της επιχείρησης Ν. Μουλντή ότι σκοπεύει να απεργήσει. Ο εργοδότης, του πρότεινε να έρθει για δουλειά και παράλληλα «να κάνει την υποχρέωση του πηγαίνοντας 2-3 ώρες στην πορεία», κάτι που φυσικά αρνήθηκε.
Την Πέμπτη 11/2 που πήγε κανονικά στη δουλειά του, στο τέλος της βάρδιας ο κ. Μουλντής του ανακοίνωσε την επικείμενη απόλυση του, για την Παρασκευή 19/2.
Την Τρίτη 16/2, ο συνάδελφος, πήγε στην επιθεώρηση εργασίας και κατήγγειλε την απειλή για εκδικητική απόλυση λόγω της συμμετοχής μου στην απεργία. Στο σχόλασμα τον απέλυσε και του είπε να περάσει αύριο να πάρει ότι δικαιούται.
Την Τετάρτη 17/2 μέλη του σωματείου και ο απολυμένος πήγαμε να πάρουμε τα χρήματα που του αναλογούσαν και να συναντήσουμε τον εργοδότη μήπως και καταφέρουν να του αλλάξουμε γνώμη. Τίποτα από τα δύο δεν συνέβη, επιπροσθέτως ο συνάδελφος Γιώργος απειλήθηκε να μένει ένα χιλιόμετρο μακριά από την επιχείρηση του!!!
Την Πέμπτη 18/2 τελικά πήρε τα χρήματα του, μειωμένα όμως, μιας και πήρε αποζημίωση εργατοτεχνίτη και όχι υπαλλήλου.
Την Τετάρτη 24/2 πραγματοποιήσαμε αποκλεισμό στην εταιρεία με κύριο αίτημα την επαναπρόσληψη του συναδέλφου. Ο αποκλεισμός πήγε καλά και οι συνάδελφοι του Γιώργου, ως επί το πλείστον, αντιμετώπισαν θετικά την κίνηση, ενώ ο εργοδότης είχε χάσει την ψυχραιμία του, μιας και είχε συνηθίσει οι αυθαιρεσίες του να μένουν αναπάντητες και η εξουσία του να μην αμφισβητείτε.
Στις 3/3 στο ραντεβού του συνάδελφου στην επιθεώρηση εργασίας με τον εργοδότη, πληροφορηθήκαμε μέσω υπομνήματος του Μουλντή ότι έχει κάνει μήνυση στο σωματείο για τον αποκλεισμό και στο Γιώργο για παρακίνηση σε φθορές.
Στις 11/3, μετά από αυτά τα γεγονότα, συγκεντρωθήκαμε για αποκλεισμό της εταιρείας, μαζί με αλληλέγγυους/ες. Όταν φθάσαμε εκεί ο Μουλντής είχε προσλάβει τρεις τουλάχιστον μπράβους (τόσους είδαμε κάτω στην είσοδο) για να εμποδίσουν τον αποκλεισμό. Μαζί τους είχαν παραταχθεί και 3 τσιράκια- ρουφιάνοι (όπως απέδειξε αυτή η κίνηση τους) συνάδελφοι του Γιώργου. Η αστυνομία ήρθε με περισσότερες δυνάμεις, από τη προηγούμενη φορά, έπειτα από κάλεσμα του AIOLOS COURIER και στάθηκε στο πλάι της συγκέντρωσης, χωρίς να ανακατευτεί περαιτέρω, αλλά και χωρίς να καταγράψει την παρουσία των μπράβων. Ο αποκλεισμός συνέβη επιτυχημένα και χωρίς κανένα πρόβλημα. Η παρουσία των αλληλέγγυων ήταν ικανή να αποτρέψει κάθε ιδέα για επιθετική κίνηση από πλευράς του εργοδότη. Ενώ ο ίδιος έχασε για άλλη μια φορά την ψυχραιμία του και επιστρατέυοντας όλη την αλλαζονεία που συνηθίζουν να έχουν τ’ αφεντικά άρχισε να εκτοξεύει απειλές ότι θα μας κλείσει το σωματείο Αφού είδε η AIOLOS COURIER ότι η τρομοκρατία δεν πιάνει τόπο και δεν φεύγουμε, άρχισε να πετάει από ύψος σχεδόν 10 μέτρα στο πλάι του κτηρίου της εταιρείας φακέλους με αποστολές στους εργαζόμενους, δίνοντας τους εντολές από τα κινητά τηλέφωνα. Τελικά αποχωρήσαμε την ώρα που είχαμε προαποφασίσει για να παραβρεθούμε στην απεργιακή συγκέντρωση.



Οι μηνύσεις δεν μας σταματούν
Η τρομοκρατία δεν μας φοβίζει
Οι αγώνες μας δυναμώνουν
Αλληλεγγύη- Αυτοοργάνωση- Αντίσταση


ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΔΗΓΩΝ ΔΙΚΥΚΛΟΥ




ΕΛΜΕ ΛΕΣΒΟΥ
Χρυσομαλλούσας 31Β
Μυτιλήνη 811 00
Τηλ. 22510 25277 Μυτιλήνη 10 Μαρτίου 2010

Προς : Σωματείο Εργαζομένων στα ΜΜΕ Λέσβου
Συλλόγους Καθηγητών
ΜΜΕ
Ανακοίνωση για τις απολύσεις στα Αιολικά Νέα
Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Λέσβου δηλώνει την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή του προς τους εργαζόμενους της ημερήσιας Εφημερίδας Μυτιλήνης «Αιολικά Νέα», η οποία την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου οδηγήθηκε από τους ιδιοκτήτες της σε αναστολή λειτουργίας, αφήνοντας εν ψυχρώ χωρίς δουλειά και εισόδημα 20 εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, το κλείσιμο μιας εφημερίδας αποτελεί βαρύ πλήγμα για την πολυφωνία και τη δημοκρατία στον τόπο εν γένει.
Τα «Αιολικά Νέα» είναι απολύτως υγιής και βιώσιμη επιχείρηση, πράγμα που άλλωστε παραδέχτηκαν και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες της στο σχετικό δελτίο τύπου. Είναι βιώσιμη χάρη στην πολυετή εργασία αυτών ακριβώς των εργαζομένων, που τώρα πετιούνται στο δρόμο χωρίς κανένα αληθοφανή λόγο. Πραγματικός λόγος της αναστολής λειτουργίας είναι η πρόθεση τρομοκράτησης των εργαζομένων της επιχείρησης, κάποιοι από τους οποίους το τελευταίο χρονικό διάστημα πιέζονταν ανελέητα να υπογράψουν συμβάσεις εργασίας που δεν αντιστοιχούσαν στην πραγματική ειδικότητα που ασκούσαν.
Η αυθαιρεσία και ο εργοδοτικός ετσιθελισμός πρέπει να απαντηθούν δυναμικά από το εργατοϋπαλληλικό κίνημα.
ΚΑΤΩ ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥΣ!
Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στα αιτήματα και τις ενέργειες των εργαζομένων των «ΑΙ.Ν.». Είμαστε μαζί σας. Θα νικήσετε!

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη

Προσπαθώ εδώ και ώρα να μπω στο ιντυμήντια να μάθω κανά νέο για το τι έγινε με την απεργία-πορεία σε Αθήνα κ.α. μέρη. Αλλά τι το ήθελα;

Μπήκα και διαβάζω από περιέργεια μια ανταπόκριση για Θεσσαλονίκη που μιλά για 6000 κόσμο, παλμό κτλ.
Και εδώ αποφασίζω να παρέμβω και να γράψω την δική μου ανταπόκριση.
Γιατί το χειρότερο απ' όλα είναι να λέμε ψέμματα στους εαυτους μας...
Έχουμε και λέμε:

-- Η απεργία είχε πολύ μικρή συμμετοχή στο δημόσιο τομέα π.χ. 30% μετά βίας οι εκπαιδευτικοί που είναι και πιο δραστήριοι. Είχαν ένα καλό μπλοκ, αλλά που ήταν οι άλλοι; Οι υγειονομικοί; Οι ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ κτλ.); Οι τραπεζικοί που ήταν; Ο ΟΑΣΘ που έχει εκατοντάδες στα ψηφοδέλτια στις συνδικαλιστικές εκλογές, που ήταν; Οι λιμενεργάτες;
Κακά τα ψέμματα. Η απεργία είχε μικρή συμμετοχή στον δημόσιο τομέα –ειδικά για το μέγεθος του χτυπήματος- και λίγοι δημόσιοι μισθωτοί κατέβηκαν στον δρόμο. Πέρα από τους εκπαιδευτικούς και τους ΟΤΑ που είχαν μια διακριτή παρουσία, οι άλλοι... μάλλον έχουν δεχτεί/πειστεί ότι τα μέτρα θα περάσουν και ότι τίποτα δεν αλλάζει. Πρόκειται για μια ιδεολογική (και τελικά υλική) νίκη της σοσιαλδημοκρατίας και των μηχανισμών της μέσα στα δημόσια συνδικάτα.

Ενώ υπάρχουν διαφωνίες και καυγάδες στην βάση της και σε συνδικαλιστικά στελέχη της για τα μέτρα, το γενικότερο κλίμα (τίποτα δεν αλλάζει)- που έχουν βάλει το χέρι τους να περάσει εδώ και πολλά χρόνια- τώρα βγαίνει στην φόρα και παρασέρνει ακόμα και αυτούς που ίσως είχαν περισσότερη διάθεση...

Όμως κοντός ψαλμός αλληλούια, για να δούμε τι θα γίνει μόλις σκάσουν τα χαρτάκια της μισθοδοσίας, μόλις τα λεφτά αρχίσουν και δεν φτάνουν πραγματικά....

Εν κατακλείδι, ο κόσμος στον δημόσιο τομέα είναι μουδιασμένος, και ενώ την προηγούμενη Παρασκευή φάνηκαν καλύτερα σημάδια...το μούδιασμα είναι άγνωστο αν θα ξεπεραστεί προσεχώς, ακόμα και αν κάποιες ομοσπονδίες πάνε για πιο έντονες κινητοποιήσεις π.χ. ΔΟΕ, ΔΕΗ, ΟΤΑ κτλ. Σε αυτές τις ομοσπονδίες μάλιστα κάποιοι ΠΑΣΟΚοι την βγαίνουν εκ των «αριστερών», προτείνοντας πενθήμερες απεργίες (!)...αλλά μάλλον το βάζουν σαν πυροτέχνημα, μάχες χωρίς προετοιμασία, σχέδιο, συντονισμό κλάδων...

-- Από τον ιδιωτικό τομέα, εντάξει, δεν περιμέναμε να κατέβει κόσμος από τις μικρές επιχειρήσεις που η απόλυση-ανεργία είναι πάνω από το κεφάλι σου.

Αλλά ούτε από τις μεγάλες επιχειρήσεις είδαμε κόσμο, από τις επιχειρήσεις που έχουν σωματεία, που απασχολούν χιλιάδες, από τα εργοστάσια, από το ΤΙΤΑΝ ή την 3Ε. Ούτε τα εμφιαλωμένα ποτά δεν είχαν κόσμο, ούτε τα ΕΛΠΕ, ούτε κανείς.

Αυτός ο κόσμος, αν και είναι γαντζώμενος χρόνια με την ιδιώτευση, τον ατομικισμό, δεν συναινεί με τα μέτρα. Ξέρει ότι το καμπάνακι χτυπάει. Αλλά τι να κάνει;

Να βγει δυναμικά για αγώνα επειδή το...ΦΠΑ αυξήθηκε; Υπάρχουν και χειρότερα σου λέει, να χάσω τη δουλειά μου, να μπούμε σε διαθεσιμότητα, να κόψουν μισθούς (κάποιος πρέπει να τους πει ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο!....)...

-- Έλλειψη μαζικότητας και στο ΠΑΜΕ. Είναι αξιοσημείωτο ότι το μπλοκ της Καμάρας (πρωτοβάθμια σωματεία=κυρίως εκπαιδευτικοί, φοιτητικά μπλοκ, αριστερίστικες οργανώσεις, νεολαία γενικά) είχε σχεδόν τον ίδιο κόσμο με το "πολύ" ΠΑΜΕ. Η συσπείρωση δεν δούλεψε και αυτό δεν πρέπει να μας κάνει «χαρούμενους», γιατί περισσότερο δείχνει τα μειωμένα αντανακλαστικά των εργαζομένων που μπορεί π.χ. να κατεβαίνουν με το ΠΑΜΕ...

-- Η πορεία, ίσως να είχε 4-5000 άτομα (αν και δύσκολο το βλέπω) αλλά στην ουσία οι συμμετέχοντες ήταν ο πολιτικοποιημένος κόσμος αριστεράς/αντιεξουσίας και η περιφέρεια του. Δεν κατέβηκε μαζικά εργατικός κόσμος που κατέβηκε π.χ. στις 12 Δεκέμβρη 2007 για το Ασφαλιστικό. Τότε το καταλάβαινες, έχει πλημμυρίσει η πορεία, κόσμος που δεν τον έχεις ξαναδεί. Σήμερα ήταν γνωστές οι φάτσες επί τω πλείστων, με έντονη τη συμμετοχή της νεολαίας, της επισφάλειας, των πανεπιστημίων...

-- Σκεφτόμουν το εξής, αν οι εργαζόμενοι έχουν φόβο να παλέψουν, γιατί οι άνεργοι λείπουν; Δηλαδή, σχεδόν 800.000 έχουν γίνει οι άνεργοι, ο μεγαλύτερος κλάδος αυτήν την στιγμή! Αλλά δεν είναι έτσι...


Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συγκροτηθούν οι άνεργοι σε κοινωνικό και αγωνιστικό σώμα, μεγάλη ετερογένεια, οι μισοί είναι μαύροι εργαζόμενοι, άλλοι έχουν παραιτηθεί από το ζήτημα εργασία και ζουν από το οικογενειακό εισόδημα, άλλοι σκέφτονται την μετακόμιση π.χ. σε ένα νησί για δουλειά το καλοκαίρι, άλλοι απογοητευμένοι και άλλοι με την ελπίδα «έλα μωρέ, θα βρω σύντομα κάτι», άλλοι μικροί και άλλοι 50αρηδες...που να συγκροτηθούν αυτοί, σε μια χώρα που ποτέ δεν είχε μεγάλη παράδοση στην συγκρότηση ομάδων ανέργων...αλλά και τι παραγωγή να σταματήσουν; Μόνο δρόμους και κτίρια μπορούν να μπλοκάρουν, δεν είναι λίγο, αλλά αρκετό σήμερα;


-- Τέλος, οι μπάτσοι πήραν κάποια στιγμή εντολή να χτυπήσουν αναίτια την πορεία. Το ίδιο είδα πως έγινε και στην Αθήνα, ήταν πολιτική απόφαση, ξεκάθαρα, σπάσε το ηθικό, δείξε ότι δεν θα ανεχτούμε πολύ ακόμα τις αντιδράσεις...Στο επόμενο διάστημα είναι σίγουρο πως η καταστολή θα γίνει πιο έντονη....



Συμπέρασμα:
Ο δρόμος θα είναι μακρύς....


Αλλά δεν πρέπει να χάνουμε το κουράγιο μας.


Μη ξεχνάμε και την ιστορική εμπειρία: το ’29 έχουμε παγκόσμια κρίση,

το ’31 περνά στην «πραγματική» οικονομία (ένας από τους χειρότερους χειμώνες της εργατικής τάξης στην Ελλάδα), το ’32 ο Βενιζέλος κηρύττει στάση πληρωμών, αλλά τα επόμενα χρόνια το εργατικό κίνημα ανασυγκροτείται, αντεπιτίθεται, μέχρι να φτάσει στον Μάη του ’36...

και ακριβώς μια ανάλογη πορεία ακολούθησε και η αμερικάνικη εργατική τάξη το ’29, τρώει ένα πρώτο σοκ στην κρίση, έρχεται η ανεργία και η παράλυση, αλλά μόλις τα πράγματα σταθεροποιήθηκαν λιγάκι πέρασε στην αντεπίθεση...

σήμερα οι καταστάσεις δεν είναι 100% ίδιες, αλλά όπως ειπώθηκε και σε προηγούμενο post, δύσκολα κάποιος παραδίδει το βιοτικό του επίπεδο αμαχητί, ανεπιστρεπτί...

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Άρχισαν τα όργανα της γραφειοκρατίας...

Καταρχήν ο Ντίνος Παλαιστίδης επαναπροσλήφθηκε και αυτό πρέπει να μας κάνει όλους πιο χαρούμενους! Και δεν είναι πρόλογος για την παρακάτω δυσάρεστη είδηση...





Α Γ Ω Ν Ι Σ Τ Ι Κ Η Κ Ι Ν Η Σ Η Ε Θ Ν Ι Κ Ο Υ Τ Υ Π Ο Γ Ρ Α Φ Ε Ι Ο Υ

9-3-2010

«Αποφασίζομεν και διατάσσομεν»

ή πώς έριξαν στα βράχια μια ελπιδοφόρα κινητοποίηση

Με μια διαδικασία εξευτελιστικής περιφρόνησης προς τους εκατοντάδες συγκεντρωμένους εργαζόμενους του Υπουργείου Εσωτερικών και του Εθνικού Τυπογραφείου, οι πλειοψηφούσες παρατάξεις (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) της Ομοσπονδίας Συλλόγων του Υπουργείου Εσωτερικών και του Συλλόγου Προσωπικού του Εθνικού Τυπογραφείου, αποφάσισαν και διέταξαν να «ανασταλεί» (η λέξη είναι πολύ της μόδας) η τριήμερη κατάληψη του Εθνικού Τυπογραφείου που είχε πραγματοποιηθεί με αφορμή την, πέραν των ληστρικών μέτρων (12%), μείωση του επιδόματός μας, που περιλαμβανόταν στο υπό ψήφιση (σήμερα είναι νόμος) φορολογικό νομοσχέδιο.

Η κινητοποίηση, με πρωτοβουλία των παραπάνω συμβουλίων, ήταν αστραπιαία την περασμένη Παρασκευή το μεσημέρι και βρήκε ευρεία ανταπόκριση στους εργαζόμενους, οι οποίοι της προσέδωσαν μαζικό και αποφασιστικό χαρακτήρα.

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση δια των υφυπουργών της, έδινε φτηνές εξηγήσεις του τύπου «το πρωί το μάθαμε», «δεν ξέραμε από πριν», «έγινε λάθος», ή επιχειρούσε να μας… τρελάνει ισχυριζόμενη ότι όσα λέει η επίμαχη παράγραφος του νόμου και διάβαζαν τα μάτια μας ήταν περίπου… οφθαλμαπάτη. Αντί να αποσυρθεί, όπως ζητούσαμε ομόφωνα, η διάταξη ψηφίστηκε κανονικά στη Βουλή και φυσικά η απόφασή μας ήταν συνέχιση της κατάληψης.

Ακολούθησαν επαφές για να δοθεί τελικά η υπόσχεση από πλευράς κυβέρνησης ότι χθες το πρωί θα εξέδιδε εγκύκλιο από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, με την οποία θα «διόρθωνε» τα πράγματα. Αποδείχτηκε φούσκα.

Στη συνάντηση των Υφυπουργών Εσωτερικών και Οικονομικών με τους προέδρους της Ομοσπονδίας και του ΣΠΕΤ, αντί της εγκυκλίου δόθηκαν και πάλι προφορικές διαβεβαιώσεις ότι δεν θα περικοπεί το επίδομα και ότι η εγκύκλιος θα εκδοθεί στο… τέλος του μήνα.

Από εδώ αρχίζει ο θρίαμβος του αυταρχισμού. Οι πρόεδροι επιστρέφουν στο Εθνικό Τυπογραφείο, συνεδριάζουν τα διοικητικά συμβούλια Ομοσπονδίας και ΣΠΕΤ και κατά πλειοψηφία (μειοψήφισε η πρόταση της Αγωνιστικής Κίνησης για συνέχιση της κατάληψης μέχρι να πάρουμε στα χέρια μας την εγκύκλιο και όχι… αέρα), αποφασίζεται η λήξη της κατάληψης.

Αντί αυτή η πλειοψηφούσα πρόταση των Δ.Σ. να τεθεί υπό την έγκριση ή απόρριψη των εργαζομένων που είχαν κατακλύσει τους χώρους του Εθνικού Τυπογραφείου, ανακοινώθηκε ετσιθελικά η λήξη της κατάληψης.

Ο κόσμος από κάτω έβραζε και οι «από πάνω» σήμαναν υποχώρηση ακολουθώντας κυνικά την τακτική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Το χάσμα ανάμεσα στη διάθεση της βάσης και τις ηγεσίες ήταν ξεκάθαρο. Η ένταση και οι αποδοκιμασίες από τους εργαζόμενους έφτασε, όπως ήταν φυσικό, στο κατακόρυφο, με τα προεδρεία να απαντούν με το πρωτοφανές «εμείς κηρύξαμε την κατάληψη, εμείς τη σταματάμε»!!

Όμως, την πρώτη μέρα της κατάληψης (Παρασκευή 5/3/2010) σε κάθε φάση των εξελίξεων ενημερωνόμασταν από τα Δ.Σ. σε γενικές συνελεύσεις και οι παριστάμενοι συνάδελφοι ψηφίζαμε για την παραπέρα στάση μας.

Με ποια λογική, λοιπόν, για την τελική –και κρισιμότερη– απόφαση της Δευτέρας (8/3), με τεράστιο πλήθος και υψηλό αγωνιστικό φρόνημα των εργαζομένων, τσαλαπατήθηκε (προκλητικά και προσβλητικά) κάθε συνδικαλιστική δεοντολογία, ώστε να σβήσει άδοξα μια ελπιδοφόρα εστία αντίστασης;

Γιατί κουρελιάστηκαν απροκάλυπτα οι «δημοκρατικές διαδικασίες», στο όνομα των οποίων ορκίζονται πάντοτε οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες; Γιατί παρακάμφθηκε η αυτονόητη συνδικαλιστική πρακτική των επί τόπου και κατά υπηρεσία χωριστών γενικών συνελεύσεων, ώστε να υπάρξει συναπόφαση του κυρίαρχου σώματος των εργαζομένων;

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, στη σχετική κοινή ανακοίνωση που μοίρασαν τα δύο σωματεία μετά τη λήξη της κατάληψης γράφουν φαρδιά πλατιά στην πρώτη φράση: «Μαζί μπορέσαμε να διεκδικήσουμε και να αποκαταστήσουμε την υπέρμετρη αδικία που έγινε σε βάρος μας» (υπογράμμιση δική μας).

Είναι φανερό ότι θεωρούν ως δεδομένη την «αποκατάσταση της αδικίας». Μακάρι να έχουν δίκιο. Ανεξαρτήτως του θετικού ή όχι αποτελέσματος (το οποίο ο χρόνος θα δείξει)

Καταγγέλλουμε

τις απροκάλυπτες μεθοδεύσεις και το καπέλωμα «από τα πάνω» ερήμην και κόντρα στη θέληση των εργαζομένων και ζητάμε άμεση σύγκληση γενικής συνέλευσης για ενημέρωση και αξιολόγηση όσων προηγήθηκαν.

Όσο για τα ληστρικά κυβερνητικά μέτρα (που αποτελούν το δάσος και όχι το δέντρο όσων ζούμε) και τα οποία πλέον δεν είναι ρεπορτάζ των εφημερίδων αλλά ψηφισμένος νόμος του κράτους, αναρωτιόμαστε: Τι χειρότερο θα ’κανε ο πιο άγριος νεοφιλελευθερισμός απ’ όσα κάνει σήμερα ο Δούρειος Ίππος του «κοινωνικού» ΠΑΣΟΚ;

Το μεγάλο κέρδος από τη δική μας κινητοποίηση, είναι η αλληλεγγύη των εργαζομένων και η σφυρηλάτηση του αγωνιστικού ηθικού απέναντι στη λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων που μόλις ξεκίνησαν. Είναι σχολείο προετοιμασίας που δείχνει το δρόμο για την παραπέρα στάση μας απέναντι σε όσα έρχονται.

Συμμετέχουμε σύσσωμοι στην κοινή απεργία (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) της Πέμπτης, 11 Μαρτίου 2010, για να ακυρώσουμε τα ληστρικά μέτρα και να αποτρέψουμε όσα νέα έρχονται.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 11 ΜΑΡΤΙΟΥ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.00 ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ


Α Γ Ω Ν Ι Σ Τ Ι Κ Η Κ Ι Ν Η Σ Η Ε Θ Ν Ι Κ Ο Υ Τ Υ Π Ο Γ Ρ Α Φ Ε Ι Ο Υ

deltioaket.blogspot.com

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

5 σφαλιάρες και γύρισε το τροπάρι


Κάθομαι εδώ και μερικές ώρες να διαβάσω τι λένε οι κυριακάτικες για τις εξελίξεις (ιντερνετικά πάντα, που λεφτά να τις αγοράσουμε)
Το θεώρησα σημαντικό.
Οι αγαπητές μας φυλλάδες, αφού τρομοκράτησαν κόσμο και κοσμάκη για τα μέτρα που έρχονται, βγαίνουν την Πέμπτη με τίτλους-αποκάλυψης που σαφώς στοχοποιούν τα μέτρα. Και σήμερα...έχουμε και λέμε:


-- Η Ελευθεροτυπία αφιερώνει μια σειρά κειμένων ότι τα μέτρα θα μας ρίξουν σε χειρότερη ύφεση και δεν θα είναι αποτελεσματικά. Μάλιστα.
-- Ο Λυγερός της Καθημερινής μας λέει ότι πρέπει να πληρώσουν και οι πλούσιοι. Μάλιστα.
-- Η ΕΕ σκέφτεται τη δημιουργία νομισματικού ταμείου και την έκδοση ευρωομολόγου (άρε Μηλιέ και Δραγασάκη, έτοιμους στο συρτάρι τους σας έχουν οι αστοί αν στραβώσει το πράγμα).
-- Τα γκάλοπ δείχνουν δυσαρέσκεια και πρόβλεψη για κοινωνική αναταραχή. Μάλιστα.
-- Να δούμε την Κίνα που έρχεται, να προστατέψουμε την ΕΕ! Πολύ μου άρεσε αυτό...
-- Το ΠΑΣΟΚ δεν πιστεύει αυτό που κάνει μας λέει ο Γιωργάκης, η Μαριλίζα κτλ. Ο Παπουτσής, σαν ορμώμενος ταύρος, είναι έτοιμος να προστατέψει τον λαό, η Διαμαντοπούλου δηλώνει στο Βήμα όχι άλλα μέτρα, ο Καστανίδης διαφωνεί!
-- Ο Τεγόπουλος λέει να καταργηθούν τα χημικά με αφορμή την επίθεση στον Γλέζο!!

Συμπέρασμα:
5 γερές σφαλιάρες στον Παναγόπουλο και δύο καλά κατεβάσματα στον δρόμο
κάνουν το θαύμα τους στα ελληνικά ΜΜΕ.

Σύντροφοι μας φοβούνται.
Για αυτό το παίζουν τώρα ότι δήθεν καταλαβαίνουν την σκληράδα των μέτρων, ότι διαφωνεί και το ΠΑΣΟΚ, ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως νομίζουμε...

ΒΡΕ ΝΤΟΥ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ! ΝΤΟΥ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ!

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Ντού από παντού: 3 κινήσεις για να μην την φάμε!

Ο κύβος ερίφθη.

Το μούδιασμα αρχίζει να ξεπερνιέται δειλά δειλά.

Οι σημερινές δράσεις και πορείες έχουν κόσμο, παλμό, ενώ έχουμε και άμεσες δράσεις (καταλήψεις).

Από εδώ και πέρα:

1) Ο πολιτικοποιημένος κόσμος, ο κόσμος της αριστεράς και της αντιεξουσίας, πρέπει να είναι στον δρόμο και κυρίως σε ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΡΑΣΗΣ π.χ. καταλήψεις κτιρίων, μμε, μπλοκαρίσματα δρόμων κτλ.

2) Όλες οι δυνάμεις μας στους χώρους πρέπει να πέσουν στο να παρθούν απεργίες στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα του δημοσίου όπως αύριο (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΔΕΚΟ γενικά, καθηγητές-δάσκαλοι κτλ., ΟΤΑ). Ο κόσμος στο δημόσιο ξεπερνά τώρα δειλά το μούδιασμα, έχει μια εμπειρία από απεργία-διαδήλωση-κατάληψη-αγώνα, και αν μπει στο παιχνίδι μπορεί να μπλοκάρει σημαντικούς τομείς της παραγωγής. Ακόμα, το ΠΑΜΕ που έχει αναφορά και σε κάποια σωματεία του ιδιωτικού τομέα σηκώνει το γάντι και αυτό είναι σημαντικό. Όμως μη γελιόμαστε. Η αναφορά του είναι φορμαλιστική, όπως της ΓΣΕΕ. Δηλαδή έχει τη σφραγίδα του σωματείου οικοδόμων αλλά λίγοι οικοδόμοι συσπειρώνονται. Το να κηρύττει απεργία λοιπόν είναι σημαντικό αλλά όχι καταλυτικό.

3) Πρέπει να υπάρξει πίεση σε ΓΣΕΕ και συνδικαλιστικά στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας. Να σπάσει η σοσιαλδημοκρατία. Ήδη σήμερα βγήκε ένα ρεύμα πασόκων συνδικαλιστών κόντρα στον Παναγόπουλο και την κοινωνική ειρήνη. Η πίεση μπορεί να φέρει π.χ. γεγονότα όπως γενική απεργία την άλλη βδομάδα. Και αυτό ΙΣΩΣ ΩΘΗΣΕΙ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ, ΠΟΥ ΜΗ ΓΕΛΙΟΜΑΣΤΕ, ΟΥΤΕ Η ΓΣΕΕ ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΑΜΕ ΤΟΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ, ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΒΗΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ.
Αυτός ο κόσμος δεν έχει να αντιμετωπίσει τον φόβο των φορολογικών ή δημοσιονομικών μέτρων, αλλά το φόβο των απολύσεων, της ανεργίας, που ήδη τον έχει καθηλώσει.
Θα τον ξεπεράσει;

Μόνο με αυτούς τους 3 όρους που δημιουργούν συνθήκες γενικού ξεσηκωμού θα μπει στο παιχνίδι ο κόσμος του ιδιωτικού τομέα.

Αυτός ο κόσμος μπορεί να στηρίξει συλλαλητήρια, διαδηλώσεις κτλ. και θα είναι τεράστιο βήμα αν συμμετάσχει σε απεργίες. Αν το κάνει, θα αλλάξουν πολλά. Και αν το κάνει θα το κάνει, και γιατί θα επηρεαστεί από 3 παραπάνω όρους, αλλά κυρίως, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΝΟΜΑ Η (ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ) ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΚΙΝΗΘΕΙ.

Αυτή θα είναι ιστορική κίνηση, μοναδική,
όπως όταν οι μάζες μπήκαν στην ιστορία του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού το 1909 (κίνημα στο Γουδί που άνοιξε το δρόμο για το σύγχρονο αστικό καθεστώς).

Για να δούμε....

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Η πραγματική εργατική τάξη

Το e-mail έχει κατακλυστεί από νέα, απολύσεις στην Μυτιλήνη, απόλυση στην domino's pizza, οι 3 της METKA, το ζήτημα Άγρα, δικαιώθηκε ο Ηρακλής στην επιθεώρηση, γιατροί καλούν σε κοινές συνελεύσεις αγώνα, το πρωί στα δικαστήρια για αλιεργάτες, κατάληψη πρυτανείας, στην επιθεώρηση για την Wind, τα πρωτοβάθμια καλούν την Πέμπτη Άγαλμα Βενιζέλου, η απεργία πήγε καλά, δεν πήγε καλά, την πέφτουν στο συνδικάτο στο Ελ.Βενιζέλος, μα τι γίνεται, ψυχραιμίαααα!!!

Επειδή η πραγματικότητα μπορεί εύκολα να διαστρεβλωθεί, και για να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα (αν και ίσως χρειάζεται περισσότερο από ποτέ), αναδημοσιεύω το κείμενο ενός πρόσφατα απολυμένου από την Wind. Το κείμενο με συγκίνησε πολύ, είναι τόσο απλό, συναισθηματικό, αληθινό, και σκέφτομαι τη γνωστή ρύση, ότι ένα βήμα της πραγματικής τάξης αξίζει περισσότερο από χιλιάδες αντικαπιταλιστικά προγράμματα πάλης...



Συνάδελφοι και Φίλοι, όλοι μας τον τελευταίο καιρό έχουμε βιώσει την απαράδεκτη συμπεριφορά της εταιρείας, το κλίμα αγωνίας και υποβάθμισης. Τα συναισθήματά μας έχουν υπερβεί κάθε προηγούμενο, κοιμόμαστε και ξυπνάμε προβληματισμένοι και σφιγμένοι αγωνιώντας για το αν θα είμαστε οι επόμενοι που θα απολυθούν ή τι θα μας κάνουνε, τι θα απογίνουμε.

Περπατάμε και κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, διαμορφώνοντας έτσι την άσχημη κατάσταση που βρισκόμαστε, ενώ περνώντας μπροστά από στελέχη τής εταιρείας χαμηλώνουμε το βλέμμα μας, σκύβουμε το κεφάλι έτσι ώστε να μην γίνουν αντιληπτά τα συναισθήματα του φόβου και τής αγωνίας μας.

Μεταφέρουμε παρά τη θέλησή μας τον φόβο, την ανησυχία στα σπίτια μας, στις οικογένειές μας, δημιουργώντας έτσι μια ακατάπαυστη κόπωση σε εμάς τούς ίδιους. Και τελικά τι μένει; Πολύ απλά..πρέπει την επόμενη μέρα να δώσουμε τους καλύτερούς μας εαυτούς, έχοντας φανερά τα σημάδια του στρες, της έλλειψης αυτοσυγκέντρωσης και πιστέψτε με, καμιά φορά και τής κατάρρευσης.

Μα περισσότερο νιώθω ότι οι φωνές μας έχουν μπουκώσει, ότι μας έχουν δώσει αυτό..το αντί-βιοτικό που παραλύει τις φωνητικές χορδές και επειδή δεν μπορείς να μιλήσεις, επειδή σου έχουν πει ότι δεν είσαι Αναντικατάστατος, επειδή φοβάσαι να πεις.."Κουράστηκα", επειδή φοβάσαι να πεις τη γνώμη σου, κοκκινίζεις, αυξάνονται οι χτύποι της καρδιάς σου, ακολουθεί η αμηχανία.

Συνάδελφοι και Φίλοι, μίλησα με κάποιους από εσάς αλλά περισσότερο κοιτάζοντας και παρατηρώντας τους ανθρώπους, τους εργαζόμενους, τους φίλους μου, μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτά που σας περιέγραψα είναι τα σημάδια που βίωσα τον τελευταίο καιρό, λίγο πριν με απολύσουν, αυτά πραγματικά κι ας μην κρυβόμαστε βιώνουμε όλοι, πραγματικά όλοι, ακόμα κι αυτοί που θέλουν να το παίξουν ψυχροί και σκληροπυρηνικοί.

Προς όλους αυτούς που προσπαθούν διαρκώς να απαξιώσουν την προσφορά και την εργασία μας, θέλω να πω ότι έχω ανάγκη τη δουλειά μου, όπως και όλοι οι συνάδελφοι. Γι’ αυτό δεν δέχομαι αυτή την άδικη απόλυση, ειδικά με τον απαξιωτικό τρόπο που μου συμπεριφέρθηκαν, και θα διεκδικήσω την επαναπρόσληψή μου.