Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

Μια άλλη ματιά στην απεργία της 12ης Δεκεμβρίου




Το παρακάτω κείμενο το αναδημοσιεύουμε από το http://www.indy.gr/newswire/oi-ypiretes-ton-apergn


οι υπηρέτες των απεργών

Τη μέρα της απεργίας, κάποιοι εξαναγκάζονται να δουλέψουν, γνωρίζοντας ότι θα απολυθούν αργά ή γρήγορα αν απεργήσουν, ή το πιο πιθανό, θα εξαναγκαστούν αν παραιτηθούν από μόνοι τους με ψυχολογικό πόλεμο. Πρόκειται για τον ευρύτατο και επεκτεινόμενο τομέα των υπηρεσιών, ιδιαίτερα στο λιανικό εμπόριο και τον επισιτισμό, όπου ο συνδικαλισμός είναι ανύπαρκτος και αποτελούν τον ορισμό της επισφάλειας. Εμείς, όσοι/ες ανήκουμε σε χώρους που υπάρχουν σωματεία, τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτούς τους συναδέλφους; Υποστηρίζω αυτό: τη μέρα της απεργίας, δεν δουλεύουμε, δεν καταναλώνουμε.
από mnimon — τελευταία τροποποίηση 13/12/2007 12:22

Στουρνάρη. μια ομάδα μαυροφορεμένων νεαρών αγοριών και κοριτσιών, περίπου 20 άτομα, μπαίνει στα εμπορικά μαγαζιά που είναι ανοιχτά. Λένε επίμονα στους ιδιοκτήτες ότι είναι παράνομο να δουλεύουν μέρα απεργίας και καλούν τους εργαζόμενους έξω. Τα μαγαζιά ένα-ένα κλείνουν. (Φαντάζομαι ότι ίσχυσε και ο φόβος των μαύρων ρούχων.)

Πατησίων. Μια ομάδα 8 φοιτητριών μπαίνει μέσα στα μαγαζιά. Παπουτσάδικο, ταξιδιωτικό γραφείο, καφετέρια, τυροπιτάδικο, ξενοδοχείο. Πάω και εγώ μαζί τους. «Δε χρειάζεται να δουλεύετε σήμερα, ελάτε μαζί μας να απεργήσετε.» Οι απαντήσεις των ιδιοκτητών από συγκαταβατικές εως οργισμένες. Ειδικά τα καταστήματα φαγητού και ποτού όταν είναι ημέρα απεργίας ή αργίας, κάνουν χρυσές δουλειές. Τότε περιμένουν να εισπράξουν. Καλούμε τους πελάτες (που είναι οι συν-διαδηλωτές μας) να φύγουν από τα μαγαζιά, αναγνωρίζοντας τον άνθρωπο πίσω από τον πάγκο ως εργαζόμενο, σε ένα κλάδο που είναι το πιο δύσκολο να απεργήσεις. Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι ή μας χαμογελούν «μα τι λέτε τώρα;πλάκα κάνετε;» ή μας αγριοκοιτάζουν, καθώς φιάχτουν τον καφέ και το σάντουιτς ενός διαδηλωτή απεργού. «Αμα είχαμε σωματείο θα απεργούσαμε», λέει μια εργαζόμενη στο Γρηγόρη. Στο ξενοδοχείο μας λένε: «Ήρθε ένας συνδικαλιστής της ΔΕΗ και με ρώτησε γιατί δεν απεργώ. Μετά όμως ήθελε να του φτιάξω τον καφέ του. Αν έχουμε σωματείο; Έχουμε»

Εξάρχεια, μετά τη διαδήλωση. Ευχαριστημένοι όλοι οι απεργοί πάνε να γιορτάσουν την επιτυχία στις ταβέρνες και τα καφενεία αυτού του εργοστασίου επισιτισμού που λέγεται Εξάρχεια. Εκεί βλέπεις μια τελειώς διαφορετική εικόνα, κι ας έλεγαν τα μεγάφωνα της ΓΣΕΕ ότι «σήμερα νέκρωσε όλη η Ελλάδα». ΣερβΙτόρες, μάγειροι, λαντζέρες, ταμίες, καθαρίστριες, ψήστες δουλεύουν σε φρενήρεις ρυθμούς. Τα μαγαζιά είναι τόσο ζωντανά όσο ποτέ. Η συγκάτοικός μου επίσης δουλεύει. Πέρνουμε αφίσες και προκηρύξεις και κατευθυνόμαστε προς τα φαγάδικα της Μπενάκη. Στους πελάτες πάμε πρώτ’απ’όλα. «Δε το είχαμε σκεφτεί έτσι! Εχετε δίκιο» από δύο νεαρά κορίτσια. «Μπράβο σας. Να βγείτε στο βήμα να τα πείτε και μέσα στις οργανώσεις σας» από μια πενηντάρα στέλεχος της Ανοιχτής Πόλης. «Αν είχε πέσει τέτοια γραμμή από κάποιο συλλογικό όργανο, ότι σήμερα δεν καταναλώνουμε, θα το τηρούσαμε. Ατομικά, τι νόημα έχει;» από άλλη παρέα απεργών. «Και πού να φάω; Σπίτι μου δεν έχει φαί. Το ίδιο κάνει, γιατί κι εκεί το delivery boy, θα μου το φέρει» από αριστερίστικη φοιτητοπαρέα. «Κι εγώ σε μικρό μαγαζί δουλεύω, αν θέλουν ας απεργήσουν» από τσαμπουκαλή αριστερό.

Servio=υπηρετώ. Η προκήρυξη του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων έτσι ξεκινά.
Είναι δυνατόν οι αυτός ο κλάδος εγαζομένων να είναι οι αυτονόητοι υπηρέτες μας ακόμα και τη μέρα της γενικής απεργίας; Αν δε μας αρέσει η εκτίμηση ότι υπάρχει εργατική αριστοκρατία και από κάτω της όλοι οι υπόλοιποι, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις πωλήτριες και τους σερβιτόρους σαν εργαζόμενους και τη μέρα της απεργίας,
ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ.

μια επισφαλώς εργαζόμενη

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

Γράμμα του Συλλόγου Δ/Ν Λαγκαδά προς τους γονείς και την κοινωνία


Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω γράμμα που κυκλοφόρησε από το Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Λαγκαδά και θέτει με άμεσο και απλό τρόπο το ζήτημα των καιρών... Επίσης αναδημοσιεύουμε τη διπλανή αφίσα που κυκλοφόρησε από την Επιτροπή Αγώνα του Συλλόγου Λαγκαδά και θέτει πάλι με άμεσο και απλό τρόπο το ζήτημα των καιρών...



Ανοιχτή Επιστολή
προς γονείς και κηδεμόνες,
προς την τοπική κοινωνία,
προς όλους τους εργαζομένους της περιφέρειας Λαγκαδά



Την Τετάρτη 12 Δεκέμβρη πρέπει να είμαστε όλοι μαζί

ενωμένοι στο δρόμο!


Aγαπητοί γονείς,

Είμαστε ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Λαγκαδά. Είμαστε οι εκπαιδευτικοί των παιδιών σας. Και θέλουμε να σας ενημερώσουμε για τη Γενική Απεργία όλων των εργαζομένων την Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου. Πριν πείτε «ωχ, πάλι απεργία οι δάσκαλοι», παρακαλώ ακούστε μας. Θέλουμε να σας εξηγήσουμε γιατί εκείνη τη μέρα θα απεργήσουμε και θα πάμε στο συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, και γιατί θα θέλαμε να έρθετε αν μπορείτε και εσείς. Απεργούμε για την Εισοδηματική Πολιτική και το Ασφαλιστικό. Απεργούμε δηλαδή γιατί λέμε ότι ο μισθός μας δεν μας φτάνει, γιατί θέλουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας και μόνο. Θα πείτε: «μα καλά, εμείς ζούμε με 700 και 800 ευρώ, όχι με 1000 και 1200»! Το ξέρουμε. Ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει στην κοινωνία, είναι η σύζυγος μας που παίρνει τα 700, είναι ο σύζυγος μας που δουλεύει 10ωρα, είναι οι φίλοι, οι συγγενείς, τα ίδια μας τα παιδιά που «τραβούν κουπί». Αντί όμως να αλληλοφαγωνόμαστε οι εργαζόμενοι, εμείς λέμε ότι πρέπει να ζούμε όλοι με αξιοπρέπεια. Γιατί είναι ντροπή να ζούμε με αυτά τα λεφτά. Γιατί πλούτος υπάρχει και είναι στις τράπεζες, στις επιχειρήσεις. Και για αυτό πέρσι στην απεργία μας φωνάξαμε, «όχι μόνο στον εκπαιδευτικό, 1400 για όλο το λαό»! Και το εννοούσαμε. Θέλουμε μια καλύτερη ζωή για όλους μας. Και δεν θέλουμε να δουλεύουμε ως τα βαθιά γεράματα. Για αυτό εναντιωνόμαστε στα μέτρα της Κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό, που πλήττει όλους τους εργαζομένους και ειδικά τη νέα γενιά, τα παιδιά μας, που ζήτημα είναι αν θα δουν σύνταξη. Και για αυτό σας ζητάμε να κατεβείτε και εσείς εκείνη τη μέρα στο δρόμο, μαζί μας, μαζί με όλους τους εργαζομένους. Ξέρουμε καλά ότι πολλοί από εσάς δεν μπορείτε να απεργήσετε, ξέρουμε ότι στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχουν ελευθερίες, η απόλυση είναι πάνω από το κεφάλι σας. Δεν ζούμε εμείς οι εκπαιδευτικοί σε μια γυάλα. Αλλά και αν δεν μπορέσετε να είστε μαζί μας, τουλάχιστον να ξέρετε ότι είμαστε μαζί σας, ότι θέλουμε να είστε μαζί μας, ότι όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι ενωμένοι, ενωμένοι για ένα καλύτερο αύριο. Το χρωστάμε στα ίδια μας τα παιδιά…

Με σεβασμό,
Ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Λαγκαδά,
Οι εκπαιδευτικοί των παιδιών σας.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Η πρώτη προκήρυξη και αφίσα της Πρωτοβουλίας για το Ασφαλιστικό στη Θεσσαλονίκη


Μετά από πολύ κουβέντα και τη σύνθεση αρκετά διαφορετικών προσεγγίσεων, βγήκε τελικά η πρώτη προκήρυξη και αφίσα της Πρωτοβουλίας για τη μάχη του Ασφαλιστικού στη Θεσσαλονίκη.
Ασφαλιστικό:
Έρχεται ξανά η ώρα της μάχης!



«Τι συμβαίνει τελικά με το Ασφαλιστικό;»
«Γιατί το συζητάνε τόσο;»
«Ποιόν θα επηρεάσουν τα νέα μέτρα της Κυβέρνησης;»


Αυτά τα ερωτήματα αρχίζουν και σκέφτονται όλο και περισσότεροι, καθώς βλέπουν από τα κανάλια και τις εφημερίδες να συζητιούνται τα σχέδια της Κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό. Αλλά…

Τι μέτρα προτείνει η Κυβέρνηση; Πρέπει να τα δούμε προσεχτικά.

Με κύριους εκφραστές τους διορισμένους υπαλλήλους της κυβέρνησης, Αναλυτή (πρώην πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων και νυν πρόεδρος της «επιτροπής σοφών» για το Ασφαλιστικό) καθώς και του Γκαργκάνα (πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος) και με την υποστήριξη από την Ε.Ε., τον ΟΟΣΑ κτλ. η ΝΔ προτείνει τα εξής μέτρα:

1) ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
O αναδιανεμητικός χαρακτήρας του σημερινού Ασφαλιστικού Συστήματος (ενίσχυση μικρών συντάξεων), μετά τα πλήγματα που έχει δεχτεί από τους Νόμους Σιούφα (Ν.2084 του 1992 με κυβέρνηση ΝΔ) και Ρέππα (Ν.3029 το 2002 με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ), έχει εξασθενίσει. Και αυτό διότι οι δύο παραπάνω νόμοι μείωσαν όλες τις συντάξεις ανεξαιρέτως, αύξησαν τα όρια και τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, διαίρεσαν τους εργαζομένους σε 3 κατηγορίες «παλιών-νέων» (ασφαλισμένοι πριν το ’83, μεταξύ 83-92, από το ’93 και μετά) και υποβάθμισαν τα όποια δικαιώματα μας. Σήμερα όμως η Κυβερνητική εξουσία θέλει να το πάει παραπέρα: θέλει να μετατραπεί το Ασφαλιστικό Σύστημα πλήρως σε ανταποδοτικό/κεφαλαιοποιητικό. Δηλαδή αντί για Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση (κύρια και επικουρική) να υπάρχουν 3 πλευρές/πυλώνες ασφάλισης:
Α) Μια Δημόσια Ασφάλιση που θα εξασφαλίζει μια φτωχότατη «Εθνική Κατώτερη Σύνταξη» οικονομικής εξαθλίωσης. Επειδή όμως τα χρήματα σίγουρα δεν θα φτάνουν από τη Δημόσια Ασφάλιση, ο εργαζόμενος θα μπορεί να έχει και μια…
Β) Επαγγελματική Ασφάλιση, ανάλογα με το επάγγελμα που κάνει και ανάλογα με το αν ο κλάδος του, το σωματείο του, έχει φτιάξει Ταμείο (ή έχει απευθυνθεί σε μια Ιδιωτική Ασφαλιστική Εταιρεία). Επειδή η Επαγγελματική Ασφάλιση δεν είναι και αυτή σίγουρη για όλους θα υπάρχει τέλος η…
Γ) Ιδιωτική/Ατομική Ασφάλιση σε εταιρείες Ιδιωτικής ασφάλισης που ήδη τρίβουν τα χέρια τους…
Με βάση το νέο μοντέλο, «ΟΣΑ ΒΑΖΕΙΣ, ΤΟΣΑ ΘΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ». Αυτό ακούγεται «λογικό», αλλά δεν λέει πόσοι θα μπορούν να έχουν επαγγελματική και ατομική ασφάλιση για να μην παίρνουν τη φτωχότατη κατώτατη σύνταξη. Το νέο μοντέλο, πέρα από το ότι μας μετατρέπει από εργαζόμενους με πλήρη δικαιώματα σε «καταναλωτές ασφάλισης ανάλογα με το που δουλεύουμε και πόσο αντέχει η τσέπη μας» οδηγεί σε «έμμεση» αλλά σφοδρή μείωση των συντάξεων. Γιατί ποιος θα μπορεί να έχει και επαγγελματική και ιδιωτική ασφάλιση για να μην παίρνει τη φτωχότατη κατώτερη σύνταξη;

2) ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ
Επιπλέον, οι συντάξεις θα μειωθούν ακόμα περισσότερο αν περάσουν οι αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης. Η Κυβέρνηση προτείνει μέτρα όπου η σύνταξη θα είναι στο 70% (από 80%) του μισθού και θα υπολογίζεται με βάση τους μισθούς της τελευταίας 15ετίας ή ακόμα και του συνόλου του εργατικού βίου! Ή προτείνει να «αποδεσμευτούν» οι συντάξεις από τους μισθούς (και τις αυξήσεις σε αυτούς). Ήδη με το νόμο Ρέππα 3029/2002, η σύνταξη των δημόσιων υπαλλήλων θα αρχίσει από το 2008 να μειώνεται σταδιακά: από το 80% του τελευταίου μισθού θα γίνει το 70% των αποδοχών της τελευταίας 5ετίας. Αυτό αποτελεί μείωση κατά 35% της σύνταξης!


3) ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Η Κυβέρνηση μιλά για «προαιρετική σύνταξη στα 67». Θέλει βασικά έμμεσα, πλαγίως, ΝΑ ΑΥΞΗΣΕΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. Πως; Με τον περιορισμό και τη σταδιακή κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων (35ετία, μητέρες ανηλίκων κτλ). Θέλουν να χτυπήσουν δηλαδή την πρόωρη (δηλαδή πριν τα 65) συνταξιοδότηση με κίνητρα παραμονής στην εργασία και αντι-κίνητρα πρόωρης συνταξιοδότησης π.χ. υπερβολικά μειωμένη σύνταξη αν βγεις νωρίτερα στη σύνταξη.
ΕΔΩ ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Ότι ο πραγματικός μέσος όρος συνταξιοδότησης στην Ελλάδα είναι τα 61,5 χρόνια και όχι 65 (σύμφωνα και με τη Στατιστική Υπηρεσία –ΕΣΥΕ, 30.5.2007). Ότι ο μέσος όρος συνταξιοδότησης των μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα είναι σήμερα τα 60 χρόνια και των δημόσιων μισθωτών τα 61! Με λίγα λόγια, το χτύπημα στην πρόωρη συνταξιοδότηση είναι χτύπημα ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΕΙΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ! ΕΙΝΑΙ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Θέλουν την «ενεργό γήρανση», δηλαδή να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε.
Ειδικά για τις γυναίκες, αυτά τα μέτρα είναι καταστροφικά. Σημαίνουν αύξηση των χρόνων εργασίας από 5 ως 17 χρόνια! Και εδώ θα πρέπει ακόμα να αναφερθεί πως τα όρια ΗΔΗ αυξάνονται για ορισμένους ασφαλισμένους, με βάση παλιότερους νόμους. Έτσι, π.χ. από 1/1/2007 και για 28 ομάδες ασφαλισμένων, αυξάνεται κατά ένα εξάμηνο το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για όσους συμπληρώνουν τα απαιτούμενα για τη θεμελίωση δικαιώματος έτη ασφάλισης το 2007. Πρόκειται για τα εξάμηνα που προστίθενται σταδιακά τα τελευταία 14 χρόνια σε εφαρμογή του νόμου Σιούφα του 1992 (Ν.2084/92).

4) ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Προτείνεται η «Ενοποίηση και Εξορθολογισμός των Ασφαλιστικών Ταμείων». Και αυτό ακούγεται «λογικό» αφού τα Ταμεία είναι πολλά και η γραφειοκρατία μεγάλη. Αυτό όμως που δεν λέγεται είναι ότι θα γίνει και ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ –ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ- ΑΛΛΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ. Η ενοποίηση π.χ. της πλειοψηφίας των ταμείων στο ΙΚΑ θα έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω υποβάθμιση των παροχών του προς τους ασφαλισμένους του, την απώλεια κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των εργαζομένων από τα άλλα Ταμεία και το χάρισμα των εργοδοτικών χρεών – ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΓΙΝΕ με την πρόσφατη ενοποίηση των ταμείων από τις τράπεζες στο ΙΚΑ. Μια ενοποίηση που έγινε με βάση τον ήδη υπάρχοντα νόμο Ρέππα του 2002.

5) ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΑ ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΝΑΠΗΡΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ
Σήμερα 900.000 εργαζόμενοι παίρνουν Βαρέα και Ανθυγιεινά Ένσημα. Μέχρι τις 31/12/2007 η Επιτροπή Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων πρέπει να παραδώσει πόρισμα για να διαμορφωθεί νέα λίστα με επαγγέλματα της κατηγορίας αυτής. Απειλούνται πάρα πολλά επαγγέλματα να αποχαρακτηριστούν από «βαρέα και ανθυγιεινά» όπως οι ψήστες, οι εργάτες σε νεκροταφεία, οι οδηγοί φορτηγών κ.α. Αν αποχαρακτηριστούν, αυτό θα σημαίνει αύξηση των ορίων ηλικίας κατά 5 έτη. Επίσης προτείνεται όλο και πιο θερμά η μείωση των αναπηρικών συντάξεων (λες και οι ανάπηροι συνάνθρωποι μας φταίνε για το Ασφαλιστικό…).

6) ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΩΝ ΓΙΑ «ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ»
Προτείνεται η μετατροπή των επικουρικών ταμείων σε επαγγελματικά με έμφαση στην «αξιοποίηση» των αποθεματικών τους ως και 70% στη Χρηματιστηριακή Αγορά όπως και το να αυξηθεί το μερίδιο των αποθεματικών των κύριων ταμείων που επενδύεται σε μετοχές, ομόλογα κτλ.

Πέρα από αυτά τα μέτρα προτείνονται και άλλα, όπως π.χ. να διαχωριστεί η κοινωνική περίθαλψη/προστασία από την κοινωνική ασφάλιση. Μάλιστα τα μέτρα που προτείνονται δεν αφορούν μόνο τους νέους ασφαλισμένους (για τους οποίους σχεδιάζεται να ισχύσει ένα νέο συνταξιοδοτικό καθεστώς) αλλά και εργαζόμενους που πρωτοασφαλίστηκαν μεταξύ 1/1/1983 και 31/12/1992. Υπολογίζεται πως στο επίμαχο αυτό διάστημα μπήκαν στην αγορά εργασίας 800.000 εργαζόμενοι και πλησιάζουν τα χρόνια συνταξιοδότησής τους.

Αυτή είναι η «λύση» του ασφαλιστικού που προωθούν κυβέρνηση-ΕΕ-εργοδότες, έτσι ώστε: Να λεηλατήσουν πλήρως τα χρήματα των εργαζομένων από τα ταμεία και να τα «χαρίσουν» στο κεφάλαιο μέσω του χρηματιστηριακού τζόγου. Να περιορίσουν την όποια συμμετοχή κράτους/εργοδοτών στην ασφάλιση, να μην επιστρέψουν οι εισφορές των εργαζομένων στους ίδιους ως παροχές και να αντικατασταθούν οι συντάξεις από ένα είδος φιλοδωρήματος της Πρόνοιας. Να οδηγηθεί στην πλήρη διάλυση και απαξίωση η Κοινωνική Ασφάλιση ώστε να στραφούμε (ειδικά οι νέοι) στην ιδιωτική ασφάλιση προς όφελος των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.

ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΝΤΑΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΙ ΚΟΙΝΟ: ΑΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ. Δεν αναφέρονται πουθενά οι επιχειρήσεις, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, Η ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ.


ΑΛΛΑ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ “ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ” ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ;

Τα όποια «ελλείμματα» έχουν αναπτυχθεί σε Ταμεία, έχουν αναπτυχθεί για μια σειρά από λόγους που συνήθως κρύβονται από τις κυβερνήσεις και τους «σοφούς»!! (βλ. στοιχεία Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης). Αυτοί οι λόγοι είναι:

- Τα χρέη του Κράτους.

Θα αγγίξουν προς το τέλος του 2007 τα 7,8 δις. ευρώ. Το Κράτος χρωστάει σταθερά στα Ταμεία. Δεν εκπληρώνονται καν οι νομοθετημένες υποχρεώσεις του Κράτους π.χ. η συμμετοχή του στο ΙΚΑ με 1% του ΑΕΠ. Και στο φετινό προϋπολογισμό (2008) η χρηματοδότηση είναι ελλιπής – το Κράτος δίνει μείον 1,5 δις. ευρώ στο ΙΚΑ!


- Τα χρέη των επιχειρήσεων.

Θα αγγίξουν προς το τέλος του 2007 τα 7,5 δις. ευρώ. Μιλάμε για «αρπαγή» καταγεγραμμένων εισφορών/ανθρώπων, που θα έπρεπε να καταβληθούν. Το Κράτος κάνει συνέχεια ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα χρέη των επιχειρήσεων.


- Η τεράστια ανασφάλιστη εργασία - εισφοροδιαφυγή.

Υπολογίζεται σήμερα ότι 1 000 000 άνθρωποι που εργάζονται είτε πλήρως είτε μερικώς, είναι ανασφάλιστοι (1 στους 4 στο ΙΚΑ είναι ανασφάλιστος)! Η εισφοροδιαφυγή αντιστοιχεί σήμερα σε 20-21% των εσόδων του συνόλου των Ταμείων, δηλαδή το 2007, τα Ταμεία θα μπορούσαν να εισπράξουν +5,8 δις. ευρώ αν ασφαλίζονταν όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουν. Και επιπλέον: αν όλοι οι εργαζόμενοι ασφαλίζονταν τότε η αναλογία συνταξιούχων-εργαζομένων από 1 προς 1,77 θα γινόταν περίπου 1 προς 2,77.


- Η εδραίωση της ανεργίας και της επισφαλούς εργασίας.

Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας το 2006, αν ασφαλίζονταν όλοι οι άνεργοι τότε τα Ταμεία θα έπαιρναν περίπου +3 δις. ευρώ ετησίως και η αναλογία συνταξιούχων-εργαζομένων θα άλλαζε (από 1 προς 1,77) σε 1 προς 2,31. Σκεφτείτε λοιπόν μόνο τούτο: αν ασφαλίζονταν μαζί άνεργοι + ανασφάλιστοι εργαζόμενοι (ντόπιοι και μετανάστες), πόσο πολύ θα άλλαζε η αναλογία συνταξιούχων/εργαζομένων για την οποία τόσο κινδυνολογεί η Κυβέρνηση !
Επιπλέον: η επέκταση της επισφαλούς εργασίας (π.χ. συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ωρομισθίες, μερική απασχόληση κτλ.) συνεπάγεται, παράλληλα με τα μειωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα του εργαζόμενου, και «επισφαλή» χρηματοδότηση των Ταμείων.


- Η απίστευτη λεηλασία των αποθεματικών των Ταμείων.

Το βασικότερο όμως πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων έγκειται στις κυβερνητικές πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών. Τα αποθεματικά των Ταμείων έχουν πραγματικά λεηλατηθεί αφού:
α) είχαν κατατεθεί υποχρεωτικά στην Τράπεζα της Ελλάδας με μικρότερο επιτόκιο από αυτό των καταθέσεων ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ (1950 μέχρι αρχές του ’90). Τα αποθεματικά των Ταμείων, είτε τα «ροκάνιζε» ο πληθωρισμός, είτε χρηματοδοτούσαν τις επιχειρήσεις δίνοντας τους για 40 χρόνια χαμηλότοκα ή και χαρισμένα δάνεια για «το καλό της ανάπτυξης».
β) Από το ’90 και μετά, τα Ταμεία μετατρέπονται και σε «μεγάλους θεσμικούς επενδυτές» του Χρηματιστηρίου. Το τζογάρισμα στο Χρηματιστήριο, μόνο την περίοδο 1999-2001, κόστισε περίπου το 25% των αποθεματικών των Ταμείων. Οι απώλειες από δομημένα ομόλογα υπολογίζονται στο 15% των αποθεματικών.

ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ “ΠΡΟΒΛΗΜΑ”
ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΙΤΙΑ:
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ, ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ!

ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ «ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ» ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ !
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ,
ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΥΠΟΤΙΜΗΣΟΥΝ, ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΟΥΝ.


ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ!
ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ!

Ήδη ληστεύουν τον ιδρώτα μας, ΗΔΗ ξεθεμελιώνουν αυτά που κατακτήσαμε με σκληρούς αγώνες, ΗΔΗ έχουν οδηγήσει τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα σε «τριτοκοσμικό» επίπεδο (συντάξεις πείνας, αναξιοπρεπείς παροχές υγείας κλπ.).

Στη μάχη του Ασφαλιστικού πρέπει να συμβάλουμε όλοι: εργαζόμενοι μόνιμοι ή προσωρινοί, νέοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, μετανάστες, γυναίκες, φοιτητές, επιτροπές, σωματεία. Με πρωτοβουλίες και με κινηματική λογική, με την άμεση συμμετοχή μας, να επιβάλουμε την ενότητα στον αγώνα, να ξεπεράσουμε διαιρέσεις και αποκλεισμούς ,να ξεπεράσουμε κάθε λογική συμβιβασμού όπως αυτή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που μπαίνουν στο παζάρι του διαλόγου.
- ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΛΟΓΟ με την κυβέρνηση και τους «δολοφόνους» της Κοινωνικής Ασφάλισης. Ο λεγόμενος «κοινωνικός διάλογος» στοχεύει στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και την υπονόμευση της πάλης τους. Όταν το 2001 δεν πήγαμε σε διάλογο αλλά σε αγώνα, τα μέτρα Γιαννίτση κατέρρευσαν. Όταν το 2002 έγινε διάλογος τα μέτρα Ρέππα πέρασαν!
- Οργανώνουμε την αντίσταση μας στους χώρους που δουλεύουμε, που ζούμε, και προετοιμαζόμαστε για ένα σκληρό αγώνα με όπλα τις διαδηλώσεις, τις Γενικές Απεργίες. Όπως ακριβώς τον Απρίλη του 2001 όλοι συμμετείχαν σε διαδηλώσεις και απεργίες, σε ένα μεγαλειώδη αγώνα που ανάγκασε να αποσυρθούν τα μέτρα Γιαννίτση.

Οι εισφορές οι δικές μας, οι εισφορές του Κράτους, οι εισφορές των εργοδοτών, τα αποθεματικά, οι δομές υγείας και πρόνοιας, όλα αυτά, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΙΣΘΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ: ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΙΣΘΟ ΜΑΣ.
Ο συσσωρεμένος πλούτος αυτής της κοινωνίας αντιστοιχεί στην απλήρωτη δουλειά όλων των εργαζόμενων και δικαιωματικά μας ανήκει. Αυτό είναι που θεμελιώνει και το δικαίωμα όλων των εργαζομένων στην Κοινωνική Ασφάλιση και αυτό είναι που πρέπει να κατευθύνει τον αγώνα μας.

Να παλέψουμε λοιπόν για:
- Να μην περάσει κανένα αντιασφαλιστικό μέτρο. Να καταργηθούν οι αντιεργατικοί νόμοι Σιούφα – Ρέππα που μειώνουν τις συντάξεις και αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης.
- Μείωση και όχι αύξηση των ορίων και προϋποθέσεων συνταξιοδότησης. Ριζικές αυξήσεις στις συντάξεις για να ζούμε αξιοπρεπώς χωρίς να αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε.
- Πλήρη Κοινωνική Ασφάλιση για όλους. Κανένας ανασφάλιστος, καμιά μορφή εργασίας χωρίς πλήρη ασφάλιση.
- Πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους και όλες.
- Κατοχύρωση και επέκταση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.
- Αυτοί που λεηλάτησαν τα Αποθεματικά των Ταμείων εδώ και 50 χρόνια, αυτοί που μας κλέβουν τη ζωή κάθε μέρα, ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ, ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ, ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ!

Καλούμε στην Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία στις 12 Δεκέμβρη.
Για να στείλουμε το μήνυμα ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι, ότι
δεν θα παζαρέψουμε τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, τις ανάγκες μας. ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!!

Πρωτοβουλία Κοινής Δράσης
Εργαζομένων - Ανέργων - Νέων
για τη μάχη του Ασφαλιστικού

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

Ενημέρωση από τη Σύσκεψη της Πρωτοβουλίας για το Ασφαλιστικό στις 1 Νοέμβρη

"Η Σύσκεψη Εργασίας είχε να ασχοληθεί με δύο θέματα:
α) το περιεχόμενο-φυσιογνωμία της Πρωτοβουλίας και
β) τις δράσεις που μπορεί να δρομολογήσει στο αμέσως επόμενο διάστημα.

Συζητήθηκε μόνο το πρώτο θέμα στο οποίο υπήρξαν διαφορετικές προσεγγίσεις.

Συνοπτικά, αναδείχθηκαν δύο βασικές απόψεις:
α) η Πρωτοβουλία δεν μπορεί και δεν πρέπει να θέσει αυστηρό πλαίσιο για τη μάχη του Ασφαλιστικού αλλά μόνο κάποιες γενικές κατευθύνσεις στο ζήτημα.
β) η Πρωτοβουλία μπορεί και πρέπει να θέσει πλήρη και συγκεκριμένο πλαίσιο.
Υπήρχαν επίσης απόψεις ενδιάμεσες των δύο παραπάνω προτάσεων.

Προκρίθηκε τελικά το πρώτο (α) με δέσμευση ότι πιο συγκεκριμένα ζητήματα περιεχομένου θα συζητηθούν στο μέλλον π.χ. σε εκδηλώσεις της Πρωτοβουλίας.

Έτσι ως γενικές κατευθύνσεις της Πρωτοβουλίας για το ζήτημα συμφωνήθηκαν:
α) Όχι στο διάλογο, αντιμετώπιση με υλικό αγώνα -καταλήψεις, απεργίες κτλ. των νέων μέτρων της Κυβέρνησης.
β) τα νέα μέτρα δεν πρέπει να περάσουν αλλά αντίθετα να καταργηθούν και οι ήδη αντι-εργατικοί νόμοι Σιούφα-Ρέππα
γ) ο αγώνας για το Ασφαλιστικός είναι αμιγώς ταξικός: ή εμείς ή οι επιχειρήσεις, η εργοδοσία θα "την πληρώσει".

Τέλος, αποφασίστηκε να ετοιμαστεί για την άλλη εβδομάδα ένα αρχικό κείμενο της Πρωτοβουλίας και μια πρώτη αφίσα προπαγάνδισης του ζητήματος.

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Κείμενο που μοιράστηκε και αφορά τη Φυσιογνωμία-Περιεχόμενο της Πρωτοβουλίας για το Ασφαλιστικό στη Θεσσαλονίκη

Βασικές Οριοθετήσεις για την Πρωτοβουλία Κοινής Δράσης

Μετά τη μεγάλη Συνέλευση της περασμένης Πέμπτης και τον πλούσιο διάλογο που έγινε εκεί, προτάθηκαν από πολλούς μερικές οριοθετήσεις για την Πρωτοβουλία.
Πρόκειται για Βασικές Οριοθετήσεις Α) στη φυσιογνωμία και Β) Στο περιεχόμενο της Πρωτοβουλίας που τις υποστηρίζω και εγώ και τις επεκτείνω στο παρόν κείμενο.
Αυτές οι οριοθετήσεις είναι:

Α) Ως προς τη φυσιογνωμία: Τι είναι η Πρωτοβουλία, τι μπορεί να κάνει και τι δεν μπορεί να κάνει;

Ας ξεκινήσουμε από το τι δεν είναι η Πρωτοβουλία που είναι ίσως πιο εύκολο.
Όπως και άλλοι ανέφεραν εύστοχα, η Πρωτοβουλία ΔΕΝ μπορεί να στήσει ή υποκαταστήσει επιτροπές αγώνα για το Ασφαλιστικό που ίσως αναδειχθούν μέσα στους χώρους/κλάδους. Όσα μέλη μετέχουν στην Πρωτοβουλία έχουν και την ευθύνη αυτά να θέσουν το ζήτημα στο Σωματείο τους, να ζητήσουν Γενικές Συνελεύσεις, να υποστηρίξουν το στήσιμο επιτροπής/επιτροπών αγώνα στο χώρο τους. Αν μπορούν να επηρεάσουν και όλο το Σωματείο σε αγωνιστικές αποφάσεις είναι θεμιτό. Σε όλη αυτή τη διαδικασία η Πρωτοβουλία μπορεί μόνο να παίξει υποστηρικτικό, ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ρόλο στο ζήτημα της προπαγάνδας/ιδεολογικής προετοιμασίας και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να απαιτήσει/διεκδικήσει το «Δικό Της» περιεχόμενο στους χώρους, στις επιτροπές. Το περιεχόμενο είναι αποκλειστική ευθύνη των επιτροπών αγώνα (που μπορεί να επηρεαστούν από τo γενικό πνεύμα που βάζει η Πρωτοβουλία, μπορεί και όχι). Αν δημιουργηθεί Συντονιστικό Επιτροπών τότε η Πρωτοβουλία θα έχει σε μεγάλο βαθμό πετύχει το στόχο της και δεν θα έχει τελικά νόημα να υφίσταται ως «κεντρική συσπείρωση», «κόμμα του Ασφαλιστικού στη Θεσσαλονίκη» που είναι αυτή τη στιγμή.

2) Η Πρωτοβουλία μπορεί λοιπόν, όχι να κάνει άμεση ταξική πάλη (μόνο οι εργαζόμενοι-μέλη της Πρωτοβουλίας στους χώρους τους μπορούν μαζί με τους συναδέλφους τους), αλλά να ανοίξει μια πολιτική καμπάνια για το θέμα του Ασφαλιστικού, να θέσει το ζήτημα:

α) με ενημερώσεις, εκδηλώσεις, δράσεις στις γειτονιές (και σε συνεργασία με τοπικές επιτροπές, σεβόμενη πάλι την αυτοτέλεια του εγχειρήματος των τοπικών επιτροπών και του περιεχομένου που αυτές επεξεργάζονται).

β) Συσπειρώνοντας όσους και όσες δεν έχουν κάποια συλλογικότητα στο χώρο τους, δεν έχουν κάποιο σωματείο που να κινείται στοιχειωδώς και θέλουν να στηρίξουν την αντιμετώπιση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης (άνεργοι, νέοι επισφαλείς, πολλοί εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα κτλ.). Αν κάποιος κόσμος π.χ. λίγος στον επισιτισμό, θέλει να κάνει μια εξόρμηση σε μαγαζιά και θέλει τη στήριξη της Πρωτοβουλίας, αυτό είναι θεμιτό. ΟΜΩΣ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΥΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ/ΧΩΡΟΥ/ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΚΤΛ. Αλίμονο! Μόνο να υποστηρίξει την οργάνωση μπορεί.

γ) Η Πρωτοβουλία μπορεί να στηρίξει την επεξεργασία του ιδεολογικού περιεχομένου της ασφαλιστικής επίθεσης και να κυκλοφορήσει π.χ. μια μπροσούρα με τα συμπεράσματα της έτσι ώστε να γίνουν γνωστά από ευρύ κοινό εργαζομένων, σχημάτων, επιτροπών, σωματείων κτλ. ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΔΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ. Και εγώ ο ίδιος προτίθεμαι να συμβάλω στη συγγραφή μιας μπροσούρας για το Ασφαλιστικό ή ενός μικρότερου φυλλαδίου π.χ. 4 σέλιδου.


Β) Ως προς το περιεχόμενο: Η κατεύθυνση της Πρωτοβουλίας

Ασφαλώς η Πρωτοβουλία συγκροτείται πάνω σε μια βάση, σε ένα περιεχόμενο. Πρέπει κάτι να λέει δηλαδή π.χ. με την πολιτική της καμπάνια. Είπαμε και στη Συνέλευση της 25/10 ότι το περιεχόμενο της Πρωτοβουλίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ένα μονοδιάστατο πλαίσιο-γραμμή. Δεν είναι αυτή που θα δώσει «γραμμή» στους εργαζόμενους στους χώρους. Αντιθέτως πρέπει να δει το ζήτημα του ασφαλιστικού και την κατάσταση και κίνηση της εργατικής τάξης σε πραγματική βάση και να θέσει μια γενική κατεύθυνση. Στη Συνέλευση της 25/10 θίχτηκε από πολλούς (και υποστηρίζω και εγώ) ότι Η ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΕΙ:

Α) Κανένας διάλογος δεν μπορεί να γίνει με αυτούς που μας έχουν ήδη καταδυναστεύσει και μας καλούν σε διάλογο για τα μέτρα που θα μας φέρουν σε χειρότερη θέση.
Β) Μόνο με παρατεταμένο μαζικό αγώνα, αγώνα υλικό, με καταλήψεις-διαδηλώσεις-απεργίες δηλαδή (και αν γίνεται γενικές απεργίες) μπορεί να αντιμετωπίσει η εργατική τάξη την επίθεση.
Γ) Η επίθεση είναι αμιγώς ταξική. Δεν αφορά το «λαό» και κακώς θα χρησιμοποιήσουμε αυτή την έννοια αν το κάνουμε. ΧΤΥΠΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. Ταξική πρέπει να είναι και η απάντηση μας. Δεν πρέπει δηλαδή να αναδείξουμε τον «εξορθολογισμό» π.χ. να πληρώσει το Κράτος τις υποχρεώσεις του, αλλά να αναδείξουμε τα δικαιώματα μας, τις ανάγκες μας, να ζητήσουμε πίσω όσο απαλλοτριώνονται από Κράτος και κεφάλαιο ΚΑΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΕΞΑΡΧΗΣ ΣΕ ΜΑΣ.
Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΘΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.


Πιο συγκεκριμένα τώρα ως προς το περιεχόμενο: θεωρώ ΣΟΒΑΡΟ ΛΑΘΟΣ το να βγει η Πρωτοβουλία με ένα αυστηρό και συγκεκριμένο πλαίσιο όπως κάνουν π.χ. σωματεία, συνδικαλιστικές παρατάξεις κτλ. ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΑΦΟΡΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥΣ (σωματεία, επιτροπές αγώνα). Η Πρωτοβουλία ΜΠΟΡΕΙ ΜΟΝΟ να δίνει μια γενική κατεύθυνση με βάση την ΥΠΑΡΚΤΗ πραγματικότητα, τους πραγματικούς ως τώρα αγώνες και τάσεις της εργατικής τάξης. Τι εννοώ;

Είναι π.χ. είναι μεγάλο λάθος να πει η Πρωτοβουλία «σύνταξη στα 60 ή τα 59 ή τα 58 ή τα 57 μισό κτλ.». Αυτό που μπορεί να πει είναι: αφού ο κόσμος ο ίδιος ήδη δεν επιθυμεί να δουλεύει πέρα τα 60 (ο πραγματικός μέσος όρος εργασίας στο δημόσιο είναι τα 61 έτη και στον ιδιωτικό τομέα τα 60, δηλαδή ο κόσμος φεύγει από τη δουλειά πολύ πριν τα 65, δεν θέλει να πεθάνει στη δουλειά) τότε «Να μειωθεί ο χρόνος εργασίας! Δεν θα πεθάνουμε στη δουλειά!». Αυτή η θέση είναι ποιοτική, θέτει το ζήτημα, την κατεύθυνση. Αν θέλει κάποιος χώρος, κάποια επιτροπή αγώνα, να μιλήσει πιο συγκεκριμένα για τα όρια συνταξιοδότησης, μια τέτοια γενική κατεύθυνση του το επιτρέπει, δεν «καπελώνει».

Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και με τα άλλα «αιτήματα». Προσωπικά, καταγράφοντας με λεπτομέρεια τις απόψεις που ακούστηκαν στη Συνέλευση της 25/10 και έχοντας κατά νου, τόσο τα μέτρα που επεξεργάζεται η κυβέρνηση όσο και την ατζέντα των συνδικαλιστικών παρατάξεων στις οποίες πολλά μέλη της Πρωτοβουλίας ανήκουν (αν θυμάστε κατέθεσα κείμενο στις 25/10 που παρουσιάζει και τα δύο: μέτρα κυβέρνησης-ατζέντα παρατάξεων), θέτω τις παρακάτω θέσεις περιεχομένου προς συζήτηση:

1) Σκοπός της επίθεσης είναι η «εθελοντική» αύξηση του χρόνου εργασίας. Εμείς πρέπει να θέσουμε το ζήτημα μείωσης του χρόνου εργασίας. Το σύνθημα «Να μειωθεί ο χρόνος εργασίας! Δεν θα πεθάνουμε στη δουλειά!» συνοψίζει νομίζω καλά το θέμα.
2) Σκοπός της επίθεσης είναι η μείωση των συντάξεων (μέσω αλλαγών στον τρόπο υπολογισμού τους, χτύπημα των πρόωρων, αλλαγή του συστήματος ασφάλισης σε 3 πυλώνες κ.α.). Οι συντάξεις ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΕΣ και οδηγούν πολύ κόσμο να ζητά δουλειά και σε μεγάλη ηλικία ή συνταξιούχους να δουλεύουν «μαύρα». Είναι ξεκάθαρό ότι η εργατική τάξη –και με τους σποραδικούς αγώνες που ξεσπάνε – ζητά «ριζικές αυξήσεις στις συντάξεις και στους μισθούς».
3) Η εργατική τάξη έδωσε πραγματική μάχη ενάντια σε 2 ασφαλιστικούς νόμους (Σιούφα στις αρχές ’90 και Γιαννίτση –που έγινε Ρέππα- στις αρχές του 2000). Οι νόμοι αυτοί πέρασαν και την έχουν φέρει στη σημερινή δυσχερή θέση, δίνοντας και τη βάση για τα νέα μέτρα της Κυβέρνησης. Μπορούμε άνετα να προτείνουμε χωρίς να καπελώνουμε κανέναν το
«να καταργηθούν οι ήδη απαράδεκτοι νόμοι Σιούφα-Ρέππα». Είναι ένα πραγματικό αίτημα των ίδιων των εργαζομένων που αγωνίστηκαν εναντίον αυτών των νόμων.
4) Στην ίδια λογική-συνέχεια μπορούμε να πούμε «Λέμε όχι στα νέα σχέδια της Κυβέρνησης για το ασφαλιστικό».
5) Μπορούμε ακόμα να θέσουμε το ζήτημα «Ένσημα και Πλήρη Κοινωνική Ασφάλιση-Περίθαλψη για όλους και όλες: σταθερούς ή προσωρινούς εργαζόμενους, νέους, μετανάστες, άνεργους» αφού έχουμε αμέτρητες καθημερινές πραγματικές μάχες (από τους οικοδόμους ως τους κούριερ και από τους εργαζόμενους στα προγράμματα STAGE μέχρι τους σερβιτόρους και τους αποθηκάριους) για να κολλιούνται ένσημα και να ασφαλίζεται ο κόσμος. Το φαινόμενο αφορά κυρίως μετανάστες, νέους προσωρινούς εργαζόμενους κ.α. Θέτοντας το ζήτημα έτσι μιλάμε για την ανάγκη της Κοινωνικής Ασφάλισης (ποιοτική διάσταση) και ενοποιούμε τα διαφορετικά κομμάτια της τάξης.

Πριν κλείσω θέτω τη βασικότερη οριοθέτηση -κατά τη γνώμη τη δική μου και άλλων- της Πρωτοβουλίας ως προς το περιεχόμενο και τη φυσιογνωμία της.

6) «Η εργοδοσία και οι επιχειρήσεις να πληρώσουν για το Ασφαλιστικό. Αυτοί που με τη βοήθεια του Κράτους εκμεταλλεύτηκαν την Κοινωνική Ασφάλιση, τα αποθεματικά των Ταμείων,
εδώ και 50 χρόνια!»

Υ.Σ. Για όνομα προτείνω το απλό-περιεκτικό «Πρωτοβουλία Εργαζομένων-Ανέργων-Νέων της Θεσσαλονίκης για το Ασφαλιστικό».

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007

Ανοιχτή Σύσκεψη Εργασίας της Πρωτοβουλίας για το Ασφαλιστικό την Πέμπτη 1 Νοέμβρη



ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

Την Πέμπτη-25-Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης η Ανοιχτή Συνέλευση για την συγκρότηση της Πρωτοβουλίας με μαζική συμμετοχή, πλούσιο διάλογο και αποφασιστικότητα να προχωρήσει αυτό το ενωτικό εργατικό εγχείρημα για την απόκρουση της αντιλαϊκής ασφαλιστικής μεταρρύθμισης και την κατοχύρωση και διεύρυνση των ασφαλιστικών εργατικών δικαιωμάτων.

Πήραν μέρος 120 εργαζόμενοι από ταξικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, εργατικές παρεμβάσεις του δημόσιου τομέα και της ιδιωτικής οικονομίας καθώς και αριστερά ριζοσπαστικά πολιτικά σχήματα.

Αποφασίστηκε η σύγκληση Ανοιχτής Σύσκεψης Εργασίας για την διοργάνωση των δράσεων και παρεμβάσεων της Πρωτοβουλίας στο επόμενο διάστημα.


Σύσκεψη της Πρωτοβουλίας
Πέμπτη – 1 – Νοεμβρίου – 2007
Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
7ος Όροφος – 8.00 μ. μ.

Σκοπός αυτής της Ανοιχτής Συνάντησης της Πρωτοβουλίας είναι να συζητήσει έναν «κορμό» με «κοινά σημεία/αιχμές» για το Ασφαλιστικό ζήτημα (όχι ένα μονοδιάστατο πλαίσιο) και να διοργανώσει και να υποστηρίξει κατά τρόπο συγκεκριμένο και έμπρακτο :

  1. Τις παρεμβάσεις για το ασφαλιστικό στο γενικό συνολικό επίπεδο (έκδοση μπροσούρας, αφίσας, συμμετοχή σε συλλαλητήρια και απεργιακές κινητοποιήσεις
    κλπ.).


  2. Τις δράσεις στο πεδίο των συνοικιών και των δήμων της πόλης
    (εξορμήσεις, διοργάνωση εκδηλώσεων κ.ά.).

  3. Τις ενέργειες στα σωματεία και στους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις και τις υπηρεσίες του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα της κοινωνικής παραγωγής (συνελεύσεις, επιτροπές, συντονισμός κλπ.).

Η Συνοπτική Εισήγηση της Συνέλευσης για το Ασφαλιστικό στις 25/10



ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ :
Ορόσημα για την Ανάπτυξη του
Ενωτικού Εργατικού Ταξικού Κινήματος στη
Συγκυρία της Αντιλαϊκής Ασφαλιστικής Μεταρρύθμισης


Μια σκληρή αντιπαράθεση σε μια ευνοϊκή συγκυρία

Το σημερινό τρίτο κύμα κυβερνητικών μέτρων για την αποψίλωση των εργατικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων επιχειρείται να επιβληθεί από τις δυνάμεις της αστικής διαχείρισης, ωστόσο αυτό πραγματοποιείται σε μια περίοδο ευνοϊκή για το εργατικό λαϊκό κίνημα : Η κυβερνητική εξουσία της ΝΔ έχει οριακά χαρακτηριστικά κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας (μειοψηφικής στο κοινωνικό επίπεδο), το νεοφιλελεύθερα μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε φάση ιστορικής αποδιάρθρωσης, ενώ το αριστερό κίνημα έχει ενισχυθεί με την προς τα αριστερά μεταστροφή του 4% των εργαζομένων της κοινωνικής βάσης του αστικού δικομματισμού. Αυτές οι συνθήκες είναι σε θέση να τροφοδοτήσουν μια επιτυχή παρέμβαση απόκρουσης της επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα της εργατικής τάξης που απεργάζονται η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΕΒ, το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ.


Παρατεταμένη αντιπαλότητα με κλιμακωμένη διάρκεια

Το ξεδίπλωμα αυτής της τελειωτικής νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (μετά τους νόμους Σιούφα και Ρέππα στις αρχές της 10ετίας του 1990 και του 2000 αντίστοιχα) κλιμακώνεται σε μια πολύμηνη χρονική περίοδο ενός ολόκληρου δεκάμηνου (Φθινόπωρο 2007 – Καλοκαίρι 2008) πράγμα που δίνει τη δυνατότητα μιας πλατειάς και εκτεταμένης εκστρατείας των ταξικών κοινωνικών δυνάμεων. Κατά συνέπεια στο βαθμό που έγκαιρα ανοιχθεί ολόκληρη η βεντάλια των ριζοσπαστικών εργατικών παρεμβάσεων (εκστρατεία διαφωτισμού στους όρους τοποθέτησης του επίδικου ζητήματος, δρομολόγηση συνδικαλιστικών διαδικασιών σ’ όλους τους παραγωγικούς χώρους, προπαρασκευαστικές κινηματικές δράσεις κλπ.) είναι δυνατό να συγκεντρωθούν επαρκέστατες δυνάμεις αναχαίτισης του κυβερνητικού εγχειρήματος, οδηγώντας το ακόμη και στην εκ των προτέρων ματαίωση της προώθησής του.


Στην ταξική επίθεση του αστισμού, ταξική η απάντηση των εργαζομένων

Οι αστικές πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις διαπιστώνοντας τα υπαρκτά ελλείμματα των αποθεματικών των ταμείων και επιχειρηματολογώντας στη βάση της μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος, απαιτούν εν ψυχρώ ως επίλυση της «βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού συστήματος την μείωση του κόστους του ασφαλιστικού κοινωνικού «βάρους» (αύξηση ορίων, μείωση συντάξεων, περικοπές περίθαλψης, ιδιωτική διαχείριση επικουρικών, περικοπή συντάξεων αναπηρίας, αποχαρακτηρισμός ΒΑΕ κλπ.). Στο μέτρο που οι «ενδιάμεσες λύσεις» που προάγονται και βασίζονται στον «οργανωτικό εξορθολογισμό» της κοινωνικής ασφάλισης καταδεικνύονται αναποτελεσματικές, η μοναδική ταξική απάντηση από την σκοπιά της προάσπισης (και διεύρυνσης) των εργατικών ασφαλιστικών συμφερόντων δεν μπορεί παρά να είναι η απαίτηση κάλυψης των «ελλειμμάτων» και των «μαύρων οπών» από την κοινωνικοποίηση του αναγκαίου τμήματος της υπέρμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας της τελευταίας 10ετίας. Μ’ άλλες λέξεις μόνον η αύξηση του «κοινωνικού μισθού» με τη μορφή είτε της ειδικής φορολόγησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, είτε της αύξησης των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, είναι σε θέση να στοιχειοθετήσει την ταξική απάντηση της μισθωτής εργασίας.


Αποτελεσματική άμυνα σε συνδυασμό με προσανατολισμούς αντεπίθεσης

Στα σίγουρα το πεδίο της διανοιγόμενης σήμερα οξείας κοινωνικής αντιπαράθεσης για το κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα ορίζεται στο «γήπεδο του ταξικού (αστικού) αντιπάλου» κι’ έτσι η πρωταρχική αναγκαιότητα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι η απόκρουση – ματαίωση του κυβερνητικού εγχειρήματος αποψίλωσης των ασφαλιστικών εργατικών δικαιωμάτων. Ωστόσο, στο βαθμό που αυτή η κοινωνική άμυνα αποδεικνύεται αποτελεσματική, δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται με προσανατολισμούς ριζοσπαστικής αντεπίθεσης των εργαζομένων, και πρώτα απ’ όλα με την διεκδικητική απαίτηση της κατάργησης των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που έχουν ήδη επιδεινώσει καίρια τους όρους υγειονομικής περίθαλψης και ασφαλιστικής κάλυψης των εργαζομένων.


Ενότητα του κινήματος μέσα από την διαφορετικότητα

Η συμβολή των ταξικών εργατικών δυνάμεων στην δρομολόγηση μιας ευρείας συνδικαλιστικής κινητοποίησης με κλιμακωμένα χαρακτηριστικά και αποφασιστικότητα, δεν μπορεί αντικειμενικά να γίνεται με ένα ενιαίο και κοινό «μονολιθικό» πλαίσιο διεκδικήσεων. Ούτε από την άλλη πλευρά να προωθείται με αποκλίνοντες προσανατολισμούς που αναιρούν ο ένας τον άλλο. Εκείνο που είναι γόνιμο και αναγκαίο είναι η ανάδειξη ενός «κοινού κορμού» κατευθύνσεων, που ούτως ή άλλως διατρέχουν τις τοποθετήσεις των διαφοροποιημένων ρευμάτων του ταξικού εργατικού κινήματος, και που μπορούν ταυτόχρονα να αγκαλιάσουν το ευρύτερο δυνατό φάσμα των μισθωτών εργαζομένων, με τέτοιον τρόπο ώστε να εξασφαλίζουν την μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα της κινηματικής εργατικής παρέμβασης.


Αυτόνομο πρωτοβάθμιο εργατικό κίνημα, κίνημα παντού

Η συμβολή των ριζοσπαστικών κοινωνικών δυνάμεων που ενεργοποιούνται στην τρέχουσα αυτή αφετηρία στοχεύει να υποβοηθήσει τον διαφωτισμό και την ενεργοποίηση της μισθωτής εργασίας κατά τρόπο συντονισμένο τόσο στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας (βιομηχανία, κατασκευές, συγκοινωνίες, επισιτισμός, εμπόριο κ.ά.) όσο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (εκπαιδευτικό σύστημα, νοσηλευτικά ιδρύματα, τοπική αυτοδιοίκηση κλπ.). Επιδιώκει την δρομολόγηση διαδικασιών συνδικαλιστικών συνελεύσεων, εκδηλώσεων και δράσεων των πρωτοβάθμιων σωματείων, όσο και την ανάδειξη μεταβατικά εργατικών επιτροπών, σχημάτων και ομάδων στον τεράστιο και πλειοψηφικό χώρο της «συνδικαλιστικής ερήμου» της καπιταλιστικής παραγωγής (συνδικαλιστική πυκνότητα μόλις 10%), με επιδίωξη την ανάδειξη ενός δημοκρατικού οριζόντιου δικτύου συντονισμού και κοινής δράσης, τόσο στα πλαίσια του θεσμικού συνδικαλιστικού κινήματος, όσο και με όρους αυτοτέλειας και αυτονομίας.


Το εύρος της εργατικής ταξικής ενότητας και των συμμαχιών

Η επιδιωκόμενη σύγχρονη ενεργοποίηση και παρέμβαση των ριζοσπαστικών εργατικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να διαπλώνεται στο σύνολο της εργατικής τάξης και της μισθωτής εργασίας στο πρωτοβάθμιο επίπεδο, στη βάση ενός «κοινού κορμού» διεκδικήσεων και αναφορών με στόχευση την προάσπιση (και διεύρυνση) των ασφαλιστικών κοινωνικών δικαιωμάτων απέναντι στην σημερινή επίθεση των αστικών κυβερνητικών και οικονομικών δυνάμεων. Ενεργοποιεί ισότιμα, οριζόντια και δημοκρατικά συνδικάτα, εργατικές κινήσεις και παρεμβάσεις, ταξικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, εργατικές επιτροπές και σχήματα με έναν συνθετικό και αποτελεσματικό τρόπο. Μ’ αυτή την έννοια έρχεται σε αντιπαράθεση με την συναινετική πλειοψηφία δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων που συμμετέχουν στον «διάλογο των κοινωνικών εταίρων» και έχουν αποτυπώσει έμπρακτα μια συναινετική στάση αποδοχής μορφών αποψίλωσης των ασφαλιστικών εργατικών συμφερόντων. Κατά τον ίδιο τρόπο αντιπαρατίθεται σε οποιαδήποτε διαδικασία σύγκλισης, συνεργασίας, κοινής δράσης που σηματοδοτείται από πρακτικές συμμαχιών των αριστερών δυνάμεων με την χρεοκοπία, την αποδιάρθρωση και το νεοφιλελευθερισμό του ΠΑΣΟΚ στο επίπεδο του ασφαλιστικού ζητήματος, γιατί αυτό συνέργησε τα μέγιστα στην διάρκεια της κυβερνητικής του διαχείρισης στην απομείωση και κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων και παροχών των εργαζομένων (Έκθεση Σπράου του 1997, νομοσχέδιο Γιαννίτση του 2001, Νόμος Ρέππα του 2002).


Ιδεολογικός διαφωτισμός, ριζοσπαστική ανάλυση, εργατική γνώση

Ο συνεχής ιδεολογικός «βομβαρδισμός» της μισθωτής εργασίας δια μέσου των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, από συνεχείς «επιστημονικοφανείς» εκθέσεις, επιτροπές «σοφών» (πάντοτε επίλεκτων «λογιστών» της αστικής τάξης), «αναλογιστικές μελέτες» κλπ. επιχειρεί να λειτουργήσει καταλυτικά διαμορφώνοντας ψευδείς συνειδήσεις και καλλιεργώντας μια στάση αποδοχής των «δυσμενών δεδομένων» και άρα καθυπόταξης στις «αναγκαίες περικοπές» δικαιωμάτων, προκειμένου να επιτευχθεί η «επιβίωση» του ασφαλιστικού συστήματος. Έτσι χρειάζεται σ’ ολόκληρη την επόμενη πολύμηνη περίοδο αντιπαράθεσης η διοργάνωση Συνεδρίων, συζητήσεων σε επιχειρήσεις, εκδηλώσεων στις συνοικίες που να αναλύουν από επιστημονική (και άρα ταξική) άποψη τα ζητήματα της κοινωνικής ασφάλισης, προκειμένου να εξοπλιστεί κριτικά και με γνώση ο εργαζόμενος κόσμος, έτσι ώστε και η κινητοποίησή του να έχει αποτελεσματικότητα.


Η κινηματική δυναμική όρος αποτελεσματικότητας των εργαζομένων

Με βάση όλες τις προτεινόμενες πρωτοβουλίες που συνθέτουν μια συνολική εκστρατεία ενεργοποίησης και διαφωτισμού των μισθωτών εργαζομένων, η κατάληξη δεν μπορεί παρά να είναι η πραγματοποίηση μιας πανεργατικής πανελλαδικής, ενιαίας και συντονισμένης, κινητοποίησης από το εύρος και την μαζικότητα της οποίας εξαρτάται ο βαθμός αποτελεσματικότητας του κινήματος. Αυτή είναι η αναντικατάστατη και μοναδική δράση της εργατικής τάξης στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κανέναν «εταιρικό διάλογο», από καμία γραφειοκρατική συναλλαγή, από κανενός είδους διευθέτηση κορυφής. Ήδη η πλειοψηφική απεργιακή κινητοποίηση των γάλλων εργαζομένων στις συγκοινωνίες και στην ενέργεια απέναντι στην αντεργατική ασφαλιστική μεταρρύθμιση Σαρκοζί (Πέμπτη-18-Οκτωβρίου) αντιπροσωπεύει στο ευρωπαϊκό επίπεδο μια πρόσφατη εξαιρετικά θετική παρακαταθήκη. Απεναντίας η κεντροαριστερή ιταλική κυβερνητική διαχείριση και η συναινετική στάση των κεντρικών εργατικών συνομοσπονδιών διαμόρφωσε το έδαφος για την ίδια τη νομιμοποίηση του «κοινωνικού εταιρισμού» και του συμφώνου αποδοχής της αφαίρεσης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Συνοπτική Εισηγητική Αναφορά
Θεσσαλονίκη – Οκτώβριος 2007

Κείμενο που μοιράστηκε στην Ανοιχτή Συνέλευση στις 25/10 για το Ασφαλιστικό


1) Τι προτείνει η Κυβέρνηση για το Ασφαλιστικό;

Κωδικοποιώντας τα μέτρα που έρχονται (με όσα έχουν βγει ως τώρα στον Τύπο π.χ. έκθεση Αναλυτή) αυτά φαίνεται να είναι (τα κυριότερα):

1) Η αλλαγή του Ασφαλιστικού Συστήματος από αναδιανεμητικό/αλληλεγγύης (μοντέλο Μπίσμαρκ = Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση που ενισχύει τις κατώτερες συντάξεις)
σε ανταποδοτικό/κεφαλαιοποιητικό (μοντέλο αγγλοσαξωνικό/Μπέβεριτζ) με τρεις πυλώνες ασφάλισης: Α) Δημόσια Ασφάλιση/Εθνική Κατώτερη Σύνταξη + Β)Επαγγελματική/Συντεχνιακή Ασφάλιση + Γ) Ιδιωτική/Ατομική Ασφάλιση. Με βάση το μοντέλο Μπέβεριτζ, «ΟΣΑ ΒΑΖΕΙΣ, ΤΟΣΑ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ», και μόνο μια φτωχότατη κατώτατη σύνταξη είναι εξασφαλισμένη π.χ. μια κατώτατη εθνική σύνταξη των 550 ευρώ (πρόταση ΠΑΣΟΚ). Πρόκειται για «έμμεση» αλλά σφοδρή μείωση των συντάξεων, ειδικά αν περάσουν και αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης (αν υπολογίζονται οι αποδοχές ολόκληρου του εργασιακού βίου στη σύνταξη ή οι υψηλότερες π.χ. η τελευταία 5ετία).

2) Το χτύπημα στην πρόωρη = πριν τα 65, συνταξιοδότηση με κίνητρα παραμονής στην εργασία και αντι-κίνητρα πρόωρης συνταξιοδότησης π.χ. υπερβολικά μειωμένη σύνταξη αν βγεις νωρίτερα στη σύνταξη. Να σημειώσουμε ότι ο πραγματικός Μ.Ο. συνταξιοδότησης των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα είναι σήμερα 60 και των δημόσιων μισθωτών 61! Με λίγα λόγια είναι χτύπημα ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΕΙΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ, θέλουν την «ενεργό γήρανση» = να δουλεύουμε και σε μεγαλύτερες ηλικίες από τα 61.

3) Η πιο «ενεργός διαχείριση» των αποθεματικών π.χ. τζογάρισμα σε Χρηματιστήριο.

4) Η ενοποίηση των Ταμείων –και των δικαιωμάτων- προς τα κάτω. Χτυπάει κυρίως τους εργαζόμενους με «υψηλότερα» ασφαλιστικά δικαιώματα π.χ. δημόσιους μισθωτούς.
5) Το χτύπημα σε Βαρέα και Ανθυγιεινά (700.000 εργαζόμενοι σήμερα σε ΒΑΕ) και σε Αναπηρικές Συντάξεις. Χτυπάει πιο συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων.

6) Ο διαχωρισμός κοινωνικής προστασίας από την κοινωνική ασφάλιση. Η διαχείριση της κοινωνικής προστασίας (ελάχιστες συντάξεις, ΕΚΑΣ, σύνταξη ανασφάλιστου υπερήλικα ΟΓΑ κ.α.) από τα υπουργεία π.χ. Οικονομίας και Υγείας - Πρόνοιας.

Με λίγα λόγια θέλουν να δουλεύουμε περισσότερο, να παίρνουμε λιγότερη σύνταξη, να χάσουμε δικαιώματα που έχουμε, ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΕΜΕΙΣ!

Τόσο απλά.

Απέναντι σε αυτή τη λογική, πρέπει να αποκρούσουμε την επίθεση αναδεικνύοντας την ατζέντα των αναγκών μας (αύξηση των ήδη πάμφτωχων συντάξεων-μισθών, μείωση του χρόνου εργασίας, αυξημένα δικαιώματα). Και το θέμα δεν είναι «να πληρώσει το Κράτος». Το Κράτος είτε από εμάς πάλι θα τα βρει π.χ. με έμμεσους φόρους, είτε από τις επιχειρήσεις. Αυτό πρέπει να το δούμε ξεκάθαρα. ΕΙΤΕ ΕΜΕΙΣ, ΕΙΤΕ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΘΑ ΤΗΝ «ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ», ΑΛΛΙΩΣ «ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ» !

Με αυτό το κεντρικό σκεπτικό –ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ- ας προβούμε όλοι σε μια ενωτική, αποτελεσματική σύνθεση προτάσεων/περιεχομένου. Στο πίσω φύλλο υπάρχουν ενημερωτικά οι πιο πρόσφατες προτάσεις 5 συνδικαλιστικών παρατάξεων για το Ασφαλιστικό.




2) Τι προτείνουν 5 Συνδικαλιστικές Παρατάξεις
στη σημερινή συγκυρία επίθεσης στο Ασφαλιστικό


(Οκτώβρης 2007)

Αναφέρονται κατά σειρά και για κάθε συνδικαλιστική παράταξη, τι προτείνουν για...

α) Γενικό Όριο Ηλικίας για Πλήρη Συνταξιοδότηση για άνδρες
β) Γενικό Όριο Ηλικίας για Πλήρη Συνταξιοδότηση για γυναίκες
γ) Χρόνια Εργασίας για πλήρη συνταξιοδότηση (Χωρίς Όριο Ηλικίας)
δ) Ύψος Σύνταξης
ε) Για τα ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΑ
στ) Σχετικά με τις νέες μορφές εργασίας
ζ) ΑΛΛΑ


Ξεκινάμε:

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
(με βάση δημοσίευμα της Εποχής 14/10/2007)

α) 65 για άνδρες

β) 60 για γυναίκες

γ) 35ετια χωρίς όριο ηλικίας

δ) Κατώτερη σύνταξη στα 25 ημερομίσθια της ΕΓΓΣΣΕ (ανειδίκευτου εργάτη)

ε) Þ Όχι τζόγος με τα αποθεματικά
Þ Να επιστραφούν τα κλεμμένα τόσων δεκαετιών

στ) Ούτε ένας «αδήλωτος» εργαζόμενος. Κατάργηση της ανασφάλιστης εργασίας.

ζ) Þ Κατάργηση των αντι-ασφαλιστικών νόμων ως τώρα
Þ Επέκταση των ΒΑΕ


ΠΑΜΕ
(με βάση δημοσίευμα στο Ριζοσπάστη 14/10/2007)

α) 60 για άνδρες (55 για τα Βαρέα-Ανθυγιεινά Ένσημα)

β) 55 για γυναίκες (50 για τα ΒΑΕ)

γ) 30ετια χωρίς όριο ηλικίας

δ) 80% του τελευταίου μισθού. Βασικός μισθός 1400, κατώτερη σύνταξη το 1120.

ε) Þ Όχι τζόγος με τα αποθεματικά
Þ Να επιστραφούν τα κλεμμένα τόσων δεκαετιών

στ) Πλήρης και σταθερή εργασία

ζ) Þ Κατάργηση των αντι-ασφαλιστικών νόμων ως τώρα
Þ Επέκταση των ΒΑΕ


ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
(με βάση προκήρυξη της μέσα στον Οκτώβρη 2007 για το ασφαλιστικό)


α) 60 για άνδρες

β) 55 για γυναίκες

γ) Δεν αναφέρεται στην προκήρυξη

δ) Όσο ο τελευταίος μισθός

ε) Þ Όχι τζόγος με τα αποθεματικά
Þ Να επιστραφούν τα κλεμμένα τόσων δεκαετιών

στ) 35ωρο-7ωρο-5μερο για όλους, χωρίς μείωση αποδοχών και ελαστικές σχέσεις

ζ) Κατάργηση των αντι-ασφαλιστικών νόμων ως τώρα



Ριζοσπαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
(ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ Π.Ε.)
(με βάση το ενημερωτικό δελτίο Νο 20, 17/10/2007)

α) 58 για άνδρες

β) 55 για γυναίκες

γ) 30 χωρίς όριο ηλικίας

δ) 1400 ευρώ το λιγότερο

ε) Þ Όχι τζόγος με τα αποθεματικά
Þ Να επιστραφούν τα κλεμμένα τόσων δεκαετιών

στ) Þ Κανείς ανασφάλιστος
Þ Κάλυψη και στους ανέργους

ζ) Þ Κατάργηση των αντι-ασφαλιστικών νόμων ως τώρα
Þ Επέκταση των ΒΑΕ


ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
(με βάση κείμενο της παράταξης στις 12/10/2007)


Þ Κεντρικός στόχος της πάλης των εργαζομένων οφείλει να είναι η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΟΜΗ.
Þ Αγώνας για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.
Þ Αγώνας για ίση και δωρεάν περίθαλψη για όλο τον εργαζόμενο λαό.
Þ Κατάργηση των αντι-ασφαλιστικών νόμων ως τώρα


Οι παραπάνω προτάσεις αναφέρονται επιγραμματικά σε πρόσφατα κείμενα των 5 παρατάξεων. Έτσι δεν πρέπει να καταλάβουμε π.χ. ότι η «Αντεπίθεση των Εργαζομένων» δεν μιλά για επέκταση των ΒΑΕ -απλά δεν αναφέρεται στη τελευταία της προκήρυξη. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν κάτι έχει παρερμηνευτεί κατά λάθος.

Κωνσταντίνος Ιωάννου, Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Λαγκαδά

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Ανοιχτή Συνέλευση για να συγκροτηθεί Πρωτοβουλία Κοινής Δράσης για τη μάχη του Ασφαλιστικού


Πρόσκληση σε
Ανοιχτή Συνέλευση
Συγκρότησης Πρωτοβουλίας Κοινής Δράσης
για τη μάχη του Ασφαλιστικού

Συνάφελφοι-συναδέλφισσες, συναγωνιστές-συναγωνίστριες, σύντροφοι-συντρόφισσες,

Έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη μάχη. Η κυβέρνηση έχει διατυπώσει συγκεκριμένες προτάσεις που οδηγούν σε κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας, καθώς και στη συνολική υπονόμευση του ασφαλιστικού συστήματος αφού αμφισβητούν τον κοινωνικό και αλληλέγγυο χαρακτήρα του.

Η ΝΔ συνεχίζει στην ουσία τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων (βλ. Νόμοι Σιούφα και Ρέππα), σε αγαστή συνεργασία με τους βιομήχανους και τις πολυεθνικές (βλ. έκθεση Αναλυτή, πρώην προέδρου του ΣΕΒ) και πιστή στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προετοιμάζει την πλήρη και καθολική μετατροπή των συντάξεων σε φιλοδωρήματα, την αλλαγή των όρων και ορίων συνταξιοδότησης, τον αποχαρακτηρισμό Βαρέων και Ανθυγιεινών και Συντάξεων Αναπηρίας, την κατάρρευση του ΙΚΑ με τις ενοποιήσεις ταμείων, τη κατάργηση πρόωρων συντάξεων ιδίως για τις γυναίκες, τη συνέχιση της λεηλασίας των ταμείων (βλ. χρηματιστήριο, δομημένα ομόλογα κτλ.), την κατάργηση της έννοιας της Κοινωνικής Ασφάλισης για όλη τη νέα γενιά. Έτσι θα χαρίσουν τα χρήματα των εργαζομένων στο κεφάλαιο και θα μετατρέψουν την ασφάλιση σε εμπόρευμα για να κερδίζουν οι επιχειρηματίες.

Είναι μια κρίσιμη μάχη για όλους τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία. Σε αυτή τη μάχη πρέπει να μπούμε με συγκροτημένη άποψη υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων ενάντια στους «νόμους της αγοράς», στους νόμους των επιχειρήσεων, και με οργανωμένη, ενωτική δράση. Δεν είναι η θέση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους, στο «διάλογο» με τους υπεύθυνους της λεηλασίας των ασφαλιστικών ταμείων και της κατάργησης των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων. Η θέση όλων μας είναι στους αγώνες και την πάλη – με οργανωμένες απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις – για να μην περάσουν τα αντιασφαλιστικά σχέδια κυβέρνησης, Σ.Ε.Β., Ε.Ε.

Αυτός ο αγώνας είναι ΚΟΙΝΟΣ και πρέπει να δοθεί από όλους μαζί !

ΚΑΛΟΥΜΕ όλα τα σωματεία, συνδικαλιστές και εργαζόμενους (δημόσιου – ιδιωτικού τομέα), τα εργατικά σχήματα/παρατάξεις/επιτροπές, τα φοιτητικά σχήματα/παρατάξεις, κάθε άνεργο, νέο, μετανάστη, επισφαλή εργαζόμενο, να συζητήσουμε όλοι μαζί για:

α) Τη συγκρότηση μιας ενωτικής Πρωτοβουλίας κοινής δράσης για την υπεράσπιση
της Κοινωνικής Ασφάλισης από την κυβερνητική αντιασφαλιστική επίθεση.

β) Το περιεχόμενο και τις προτάσεις της Πρωτοβουλίας για την προάσπιση των
εργατικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων και την ουσιαστική διεύρυνση τους.

γ) Τις μορφές δράσης που θα υιοθετήσουμε για να είναι μαζικός και
αποτελεσματικός ο αγώνας μας.

ΠΕΜΠΤΗ 25 ΟΚΤΩΒΡΗ στις 7μμ
Στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης


ΚΑΛΟΥΝ:

Εργαζόμενοι του Ιδιωτικού/Δημόσιου Τομέα - Άνεργοι και Άνεργες - Επισφαλώς Εργαζόμενοι – Μετανάστες – Φοιτητές - Νέοι και Νέες της Θεσσαλονίκης που θέλουν να αντιμετωπίσουν την επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Αύξηση Εργοδοτικών Ασφαλιστικών Εισφορών: Μόνη επίλυση του Ασφαλιστικού Ζητήματος


Η ταξικότητα της αστικής ασφαλιστικής επιχειρηματολογίας

Το κύμα των ασφαλιστικών ρυθμίσεων που δρομολογείται με την Έκθεση Ν. Αναλυτή και τις αντίστοιχες κυβερνητικές κατευθύνσεις για την προώθησή τους, είναι το τρίτο και καθοριστικότερο στην ιστορική διαδρομή από την αρχή της 10ετίας του 1990 (αυξήσεις ορίων και προϋποθέσεων συνταξιοδότησης των νομοθετικών ρυθμίσεων Σιούφα της ΝΔ στα 1990-93, νόμος Ρέππα του ΠΑΣΟΚ στην αρχή της τρέχουσας 10ετίας). Συνολικότερα επιχειρείται με την σύγχρονη αναμόρφωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, μεταξύ των άλλων : Η αύξηση των χρονικών ορίων συνταξιοδότησης (αναπροσαρμογή ποσοστού αναπλήρωσης των συντάξιμων αποδοχών), ο περιορισμός των συντάξεων αναπηρίας, η αναθεώρηση του χαρακτηρισμού βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, η επίταση της ανταποδοτικότητας εισφορών και παροχών, η μετατόπιση του ασφαλιστικού συστήματος από το αναδιανεμητικό σύστημα στο κεφαλαιοποιητικό κλπ. [ «Εισηγητική Πρόταση Ν. Αναλυτή», Καθημερινή 5-Οκτωβρίου-2007 ].
Η αστική επιχειρηματολογία που λειτουργεί υποστηρικτικά γι’ αυτήν την καταφανή παραπέρα αποψίλωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των μισθωτών εργαζομένων (από την πλευρά της κυβέρνησης της ΝΔ καθώς και του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ) συμπυκνώνεται στη διαπίστωση της συνεχούς διεύρυνσης του δημοσιονομικού ελλείμματος εξ αιτίας των συνεχώς διευρυνομένων αναγκών χρηματοδότησης των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων : Από την σημερινή συνολική δαπάνη συντάξεων των 23,8 δισεκ. ευρώ του 2007 (12,5% ΑΕΠ) στην εκτιμωμένη δαπάνη των 61,7 δισεκ. ευρώ το 2030 (19,6 % ΑΕΠ), μέχρι την δαπάνη των 99,5 δισεκ. ευρώ το 2050 (24,8% ΑΕΠ). Το επιχείρημα αυτό προβάλλεται παράλληλα μ’ εκείνο της σταδιακής «γήρανσης» του πληθυσμού και της προβλεπομένης συνεχούς μείωσης του λόγου εργαζομένων προς συνταξιούχους από το 3,74 του 2005 στο 2,54 του 2030 και τελικά στο 1,65 του 2050.
Αυτές οι διαπιστώσεις οδηγούν την αστική επιχειρηματολογία να υποστηρίζει ότι η εξυπηρέτηση αυτού του ογκούμενου δημοσιονομικού ελλείμματος επιφέρει αναπότρεπτα την μείωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας στα πλαίσια της καπιταλιστικής διεθνοποίησης με αποτέλεσμα την επιβράδυνση των αναπτυξιακών ρυθμών, την ενίσχυση της ανεργίας και την οικονομική ύφεση. Άλλωστε οι ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλονται από την επιχειρηματική εργοδοσία κρίνονται ήδη υπερβολικά υψηλές, και ήδη θεωρούνται ακόμη και στο σημερινό τους ύψος ως καθοριστικός παράγοντας μείωσης της επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας, άρα κατά κανέναν τρόπο δεν μπορούν να προσαυξηθούν παραπέρα [ Μ. Ξαφά «Ασφαλιστικό : Η Ελλάδα δεν χρειάζεται να επανεφεύρει την πυρίτιδα», Καθημερινή 1-Ιουλίου-2007].
Άρα, προκειμένου να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και να παραμείνει υψηλή η ανταγωνιστικότητα του ελληνικού κεφαλαίου, και με δεδομένη την πολιτική βούληση της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης για την ασφαλιστική ελάφρυνση της καπιταλιστικής εργοδοσίας, ο μόνος δρόμος που παραμένει ανοιχτός για την αστική εξουσία είναι η δραστική περιστολή του «κοινωνικού μισθού» της εργατικής τάξης και εν προκειμένω η σε βάθος αποψίλωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, με συνέπεια πλέον σήμερα την ολοσχερή αποδιάρθρωση του κοινωνικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος. Άλλωστε θεωρώντας την δέσμευση των ασφαλιστικών αποθεματικών σε κρατικούς τίτλους ως μηδενικής απόδοσης, προβάλλεται ανοιχτά (παρόλο το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων της περασμένης άνοιξης) ως διέξοδος η επέκταση του κεφαλαιοποιητικού συστήματος και το πέρασμά τους στην διαχείριση ιδιωτικών εταιριών επενδύσεων, τουλάχιστον στο επίπεδο των αποθεματικών των επικουρικών ταμείων.


Η αναποτελεσματικότητα του ασφαλιστικού εξορθολογισμού

Βέβαια παράλληλα μ’ αυτά τα δραστικά μέτρα συντριβής των εργατικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων προβάλλεται τόσο από τα αστικά αυτά κέντρα, όσο όμως και από φορείς του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος (αλλά και από ορισμένες αριστερές οπτικές) ένα σύνολο ρυθμίσεων και διευθετήσεων που αντιμετωπίζονται ως δευτερεύουσα παράμετρος κάλυψης του ασφαλιστικού κοινωνικού ελλείμματος. Έτσι προβάλλεται η ανάγκη πάταξης της εισφοροδιαφυγής των επιχειρήσεων, η κάλυψη των οφειλών του ελληνικού δημοσίου προς τα ασφαλιστικά ταμεία, οι οικονομίες κλίμακας με την ενοποίηση και το σύστημα ενιαίας λογιστικής μηχανοργάνωσης, η υποχρεωτική ασφάλιση όλων των εργαζομένων οικονομικών μεταναστών κλπ. [ ΠΟΠΟΚΠ «Οι 11 πληγές του ασφαλιστικού συστήματος», Εξπρές 31-Μαίου-2007 ]. Προφανώς ορισμένα απ’ αυτά τα μέτρα που προβάλλονται αμφίπλευρα, είναι σε θέση να αμβλύνουν στοιχειακά το ζήτημα των αναγκαίων «κοινωνικών πόρων», ωστόσο όμως δεν είναι σε θέση να το επιλύσουν στον κεντρικό του πυρήνα. Γιατί ακριβώς η επίλυση του κοινωνικού ασφαλιστικού ζητήματος δεν είναι πρόβλημα που αντιμετωπίζεται με διαδικασίες ορθολογικοποίησης της διαχείρισής του και οργανωτικών διευθετήσεων, που μόνον εντελώς δευτερεύουσες βελτιώσεις μπορούν να επιφέρουν. Ούτε προφανώς το ζήτημα επιλύεται με την επίκληση της προσαύξησης της συμμετοχής του κρατικού προϋπολογισμού στα ασφαλιστικά ελλείμματα, γιατί η πρόσθετη αυτή κρατική συμβολή δεν προέρχεται παρά από την επιπλέον έμμεση φορολογική επιβάρυνση των λαϊκών εργαζομένων τάξεων, πρακτική που απλά ανακυκλώνει το ζήτημα και δεν το επιλύει. Όπως γίνεται φανερό και από την ίδια την αστική επιχειρηματολογία και πρακτική το ασφαλιστικό ζήτημα είναι πρωταρχικά πρόβλημα χρηματοδότησης, διασφάλισης κοινωνικών πόρων, και εδώ βρίσκεται το επίκεντρο, η τομή του ασφαλιστικού συστήματος με το κοινωνικό ζήτημα και τον ταξικό συσχετισμό των δυνάμεων μεταξύ κεφαλαίου και μισθωτής εργασίας.
Πραγματικά σ’ ολόκληρη την τελευταία περίοδο οι ελληνικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις κατέγραψαν και συνεχίζουν να εμφανίζουν μια δίχως προηγούμενο ανάπτυξη και επέκταση. Ήδη στην 8ετία 1996 – 2004 είχαν επιτύχει χάρις στην προηγούμενη κεφαλαιοκρατική ανασυγκρότηση (1986-1996) την ανάκαμψη της συσσώρευσης, την ενίσχυση της αποδοτικότητας του κεφαλαίου, την εκτίναξη της κερδοφορίας τους. Κι’ αυτό συνεχίστηκε σ’ όλη την πρόσφατη 4ετία όπου καταγράφηκε μια διαδοχική υψηλή κερδοφορία των εισηγμένων στο ΧΑΑ εταιριών. Και δεν πρόκειται βέβαια μόνον για την τετράδα των ελληνικών τραπεζών, οι οποίες πέραν της ελληνικής αγοράς, έχουν πραγματοποιήσει μια φαντασμαγορική οικονομική επέκταση στις βαλκανικές οικονομίες, και μόνον στο πρώτο εξάμηνο της τρέχουσας χρονιάς πραγματοποίησαν καθαρά κέρδη της τάξης των 3,06 δισεκ. ευρώ (αύξηση σε σχέση με την προηγούμενη χρήση κατά 59%). Πρόκειται συνολικά για το εισηγμένο στο ΧΑΑ κεφάλαιο που καταγράφει αύξηση της κερδοφορίας του σ’ αυτό το πρώτο εξάμηνο του 2007 του επιπέδου του 31% και φτάνει σε καθαρή συνολική κερδοφορία 6,12 δισεκ. ευρώ έναντι των 4,67 δισεκ. ευρώ του 2006. [Α. Ντόκας «Τα κέρδη τρέχουν με τρεις ταχύτητες», Καθημερινή 1-Σεπτεμβρίου-2007]. Αλλά και πέρα απ’ αυτό διαπιστώνεται παράλληλα ότι τα συνολικά προ φόρων λειτουργικά – οργανικά κέρδη των 979 πιο κερδοφόρων βιομηχανικών επιχειρήσεων που ασκούν καθαρά παραγωγική μεταποιητική δραστηριότητα έφτασαν στα 3,47 δισεκ. ευρώ για το 2006, με πλέον κερδοφόρες τις πετρελαϊκές επιχειρήσεις (14% των βιομηχανικών κερδών), τις τσιμεντοβιομηχανίες (13% της βιομηχανικής κερδοφορίας), τις επιχειρήσεις διατροφής (13% των κερδών) κλπ. [ Χ. Κορφιάτης «Η ελληνική βιομηχανία 2006 – 07», Ειδική έκδοση «Βιομηχανία», Ναυτεμπορική, Ιούλιος 2007 ].



Ο ταξικός πυρήνας του κοινωνικού ασφαλιστικού ζητήματος

Γίνεται κατά συνέπεια φανερό ότι για την πλήρη κάλυψη των αναγκαίων κοινωνικών ασφαλιστικών πόρων είτε θα αποψιλωθούν τα εργατικά ασφαλιστικά δικαιώματα (όπως υποστηρίζει εδώ και 10 χρόνια η Έκθεση Σπράου «Οικονομία και Συντάξεις», η πρόσφατη Έκθεση του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία που παρουσίασε ο Α. Γκουρία και επανέφεραν οι Εισηγητικές Προτάσεις του Ν. Αναλυτή) είτε θα επιδιωχθεί από το εργατικό και αριστερό κίνημα η κοινωνικοποίηση ενός μέρους της υπέρμετρης σύγχρονης καπιταλιστικής κερδοφορίας. Άλλη λύση (ορθολογική διευθέτηση των ασφαλιστικών ταμείων, πρόσθετη κρατική φορολόγηση σε βάρος εκ νέου της μισθωτής εργασίας) ούτε υπάρχει, ούτε και είναι εφικτή, αλλά απεναντίας αποκρύπτει αυτή την θεμελιακή κοινωνική ταξική αντίθεση. Μόνον μ’ αυτή την επίλυση του ελλείμματος λειτουργίας του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος είναι δυνατό να καλυφθούν οι πρόσθετες ετήσιες κοινωνικές δαπάνες που ανέρχονται στο 1,1 δισεκ. ευρώ ετήσια για την επόμενη 5ετία και θα φτάνουν στα 2 δισεκ. ευρώ ετήσια για την επόμενη 10ετία.
Η διατήρηση και η αναγκαία αυτή προσαύξηση του «κοινωνικού μισθού» της εργατικής τάξης αντιπροσωπεύει σε κάθε περίπτωση την αναγκαία συμμετοχή του κόσμου της μισθωτής εργασίας στο αποτέλεσμα της συνεχούς καπιταλιστικής ανάπτυξης και υπέρμετρης κερδοφορίας της τελευταίας 10ετίας που καταγράφεται από όλες τις πλευρές (αστικές και μαρξιστικές). Και αυτό είναι το επίδικο ζήτημα της σύγχρονης διαπάλης ανάμεσα στην κυβέρνηση της ΝΔ και στον ΣΕΒ από τη μια πλευρά και στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά από την άλλη. Αυτή η αναγκαία αλλαγή του ταξικού συσχετισμού των δυνάμεων δεν επιφέρει κατά κανέναν τρόπο την μείωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων και οικονομίας στη βάση της πρακτικής της συνεχούς απομείωσης του μεριδίου της εργασίας στο συνολικό παραγόμενο προϊόν. Ολόκληρη αυτή η υπερδεκαετής καπιταλιστική ανάπτυξη βασίστηκε στην συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας της μισθωτής εργασίας (εντατικοποίησης και πειθαρχικής καταστολής της εργατικής τάξης) και παράλληλα τροφοδοτήθηκε από την συνεχή μείωση του πραγματικού εργατικού εισοδήματος (του οποίου η διατήρηση σε ένα ανεκτό επίπεδο τροφοδοτείται αποκλειστικά από την υπεραπασχόληση και την συστηματική προσφυγή στην υπερωριακή εργασία). Κατά συνέπεια, η συνολική αύξηση του «κοινωνικού μισθού» που προκύπτει ως αναγκαιότητα για την κάλυψη των ασφαλιστικών ελλειμμάτων δεν αντιπροσωπεύει παρά την αναγκαία αύξηση του μεριδίου της εργασίας (που έχει συρρικνωθεί) και την στοιχειώδη ανταμοιβή της μισθωτής εργασίας από την συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας.
Η λαϊκή εργατική στροφή προς τα αριστερά στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές αυτή την απαίτηση (μεταξύ άλλων) ρητά υποδηλώνει. Η ενισχυμένη πολιτικά ελληνική Αριστερά, το ταξικό εργατικό κίνημα, σε συνδυασμό με την ιστορική αποδιάρθρωση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και την οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ (κοινωνικά μειοψηφικής) είναι σε θέση να επιφέρουν αυτή την αποτελεσματική κοινωνική άμυνα (απόκρουση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης) και ταυτόχρονα να επιβάλλουν την νικηφόρα αντεπίθεση των εργαζομένων (αύξηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών).


ΑΝΕΣΤΗΣ ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ
Θεσσαλονίκη – Οκτώβριος 2007

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

"Η δική μας αντίληψη για το συνδικαλισμό"


Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε από το Σωματείο Βιβλίου-Χάρτου Αττικής στο athens.indymedia.gr στις 23/1/2007και αποτελεί καταγραφή μιας συγκεκριμένης αντίληψης για τα σωματεία και το συνδικαλισμό.


Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ

σκέψεις μπροστά στις ΕΚΛΟΓΕΣ του Συλλόγου


ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ
Μεσολογγίου 5 (βʼ όροφος) Εξάρχεια, ΤΗΛΕΦ.: 210-3820537, e-mail: sylyp_vivliou@yahoo.gr




Οι έννοιες συνδικάτο, σωματείο, συνδικαλισμός έρχονται από πολύ παλιά. Κουβαλούν μαζί τους περιεχόμενα που στις διάφορες ιστορικές συγκυρίες τροποποιούνται, εμπλουτίζονται ή φτωχαίνουν.
Εμείς σε αυτές τις έννοιες αποδίδουμε μεγάλη σημασία, γιατί περιέχουν μέσα τους την ιδέα της ενότητας κόντρα στον κατακερματισμό, περιέχουν το «όλοι μαζί και όχι ο καθένας μόνος του». Μέσα στις εργατικές συλλογικότητες (στα συνδικάτα), θα πρέπει να οικοδομείται μια «άλλη κοινωνία»: η «κοινωνία της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της κοινότητας αναγκών και επιδιώξεων, των ειλικρινών ανθρώπινων σχέσεων». Εμείς αγωνιζόμαστε για να γίνει αυτό πραγματικότητα.
Δυστυχώς, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων έχει μια αρνητική στάση απέναντι στον συνδικαλισμό. Αυτή η στάση έχει τις αιτίες της. Η ΓΣΕΕ είναι σε ρόλο «κοινωνικού εταίρου» και υπογράφει δίχρονες συμβάσεις – πείνας. Η ΟΜΕ – ΟΤΕ αποδέχεται οι νεοπροσληφθέντες στον οργανισμό να μην έχουν μονιμότητα όπως οι «παλιοί». Η ΟΤΟΕ αποδέχεται να ανοίγουν υποκαταστήματα τραπεζών το Σάββατο και να ξεχειλώσει έτσι το ωράριο. Μια πλειάδα εργατικών κέντρων μπήκαν στις νομαρχιακές Επιτροπές Διευθέτηση του χρόνου εργασίας που θα σημάνει την κατάργηση του 8ωρου…Όταν οι εργαζόμενοι βλέπουν αυτή την κατάσταση, τι εκτίμηση να έχουν στον «συνδικαλισμό» και στους συνδικα-ληστές;
Γι΄ αυτούς τους λόγους στις μέρες μας ο συνδικαλισμός κατάντησε να σημαίνει: συμφέροντα, καιροσκοπισμός, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, ξεπούλημα συμφερόντων, απεργιών και αγώνων, εξαρτήσεις από εργοδότες και διάφορα κέντρα εξουσίας (π.χ. κρατικά όργανα, κόμματα…), προετοιμασία για αναρρίχηση στα κέντρα εξουσίας (μελλοντικός βουλευτής, υπουργός, διευθυντικό στέλεχος), συνέργεια, μέσα από «συμμετοχικούς» θεσμούς, στην καταπίεση των εργαζομένων (π.χ. οι συνδικαλιστές να αποφασίζουν μαζί με τη διεύθυνση για απολύσεις, μεταθέσεις, ρεπό, άδειες) κ.ο.κ.
Μέσα στα συνδικάτα κυριαρχούν τα χαρακτηριστικά που συναντάμε στην κοινωνία των αφεντικών: παραγοντισμός, αρχομανία, διακρίσεις σε διοικούντες και απλή βάση, προνόμια στους ηγέτες, γραφειοκρατία, μικροπαραταξιακές κόντρες και άλλα πολλά. Πώς ο εργάτης να ενταχθεί ολόψυχα στο σωματείο, όταν εκεί μέσα δε διαφέρει και πολύ από την καταπιεστική πραγματικότητα που ζει στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο εμπορικό κατάστημα;
Οι εργαζόμενοι στέκουν μακριά από τα συνδικάτα. Η μόνη σχέση που έχουν με αυτά είναι μια σχέση χρησιμοθηρική. Απευθύνονται στο σωματείο ή στον συνδικαλιστή για να αντιμετωπίσουν κάποιο εργασιακό τους πρόβλημα. Δεν εντάσσονται στα σωματεία εμπνεόμενοι από την «άλλη κουλτούρα» που θα έπρεπε να υπάρχει -και δυστυχώς δεν υπάρχει. Εμείς πιστεύουμε ότι είναι δικαίωμα αλλά και υποχρέωση του κάθε εργαζόμενου να παλέψει για να αποτιναχτεί «η αρχαία σκουριά» που έχει επικαθίσει πάνω στην έννοια του συνδικαλισμού και της συλλογικής οργάνωσης.
Μέσα σε ένα τέτοιο συνδικαλιστικό τοπίο, υπονομευμένο από τους ίδιους τους «συνδικαλιστές», αναπτύσσεται η προσπάθεια του Συλλόγου μας για τη συσπείρωση των συναδέλφων του κλάδου.


Ο Σύλλογος έχει τη δική του ιστορία…

Μετά από μια διετία όπου το σωματείο μας είχε πέσει σε αδράνεια, ο Σύλλογος ανασυστάθηκε με πρωτοβουλία μιας ομάδας νέων και δραστήριων συναδέλφων, το καλοκαίρι του 1992. «Λαβωμένος», απομαζικοποιημένος, μέσα στη σύγχυση και την αβεβαιότητα της περιόδου εκείνης, όμως ζωντανός και αποφασισμένος να παλέψει για τα εργατικά δικαιώματα, να δυναμώσει και να πετύχει κατακτήσεις.
Από την πρώτη στιγμή ρίχτηκε στις αντιπαραθέσεις και στις μάχες. Ασταμάτητα, εδώ και δεκατέσσερα χρόνια, ο Σύλλογος παλεύει ενάντια στις απολύσεις, ενάντια στις παραβιάσεις δικαιωμάτων, ενάντια στις αυθαιρεσίες.
Οι εργοδότες στην αρχή μας θεώρησαν γραφικούς και υπερφίαλους. Όμως η πολυήμερη ΑΠΕΡΓΙΑ στην «Πρωτοπορία» ενάντια στις απολύσεις (Οκτώβρης 1994) και ο εξαναγκασμός της εργοδοσίας σε υποχώρηση τους έκανε να το ξανασκεφτούν. Άρχισαν να μας υπολογίζουν και να μετράνε τις αντιδράσεις μας.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Πολλοί εργοδότες μάς βρήκαν απέναντί τους: Πατάκης, Ελευθερουδάκης, ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, ΔΙΟΠΤΡΑ, Άμμος, ΚΕΔΡΟΣ, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, Compendium, Leader Books, Ψυχογιός, βιβλιοπωλείο ΣΤΟΚ, Ελληνικά Γράμματα, ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ, Σύγχρονη Εποχή, ΑΣΤΑΡΤΗ, ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ, ΣΑΒΒΑΛΑΣ, ΙΑΝΟΣ… Με αυτούς και πολλούς άλλους ακόμη κοντραριστήκαμε κατά καιρούς μαζί τους (με νομικά και συνδικαλιστικά μέσα) για τις αντεργατικές επιλογές τους. Αυτό που χαρακτήρισε τις παρεμβάσεις και τη δράση μας ήταν το πρόταγμα των εργατικών συμφερόντων και αναγκών και η αδιαλλαξία απέναντι στα αφεντικά (μεγάλα ή μικρά, αντιδραστικά ή «προοδευτικά»). Δε χαριστήκαμε ποτέ σε κανέναν εργοδότη και ούτε, ποτέ, πρόκειται να το κάνουμε.


Σε όλες τις μάχες του εργατικού κινήματος…

Ποτέ δε θεωρήσαμε ότι τα όσα συμβαίνουν στο χώρο του βιβλίου είναι ζητήματα ιδιαίτερα και μοναδικά, ότι είναι ξεκομμένα από αυτά που συμβαίνουν σε όλους τους κλάδους και αφορούν όλους τους εργαζόμενους. Στις αντεργατικές πολιτικές των εργοδοτών, των εκάστοτε κυβερνήσεων, της Ε.Ε. σταθήκαμε αντίθετοι.
Βρεθήκαμε, με τις μικρές μας δυνάμεις, μέσα σε όλους τους αγώνες (μικρούς ή μεγάλους) που έδωσε το εργατικό κίνημα. Για αξιοπρεπείς συλλογικές συμβάσεις και αυξήσεις στους μισθούς, για τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, ενάντια σε αντεργατικούς νόμους, για τη μείωση του χρόνου εργασίας, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τα κλεισίματα των επιχειρήσεων, ενάντια στην ακρίβεια, καταγγέλλοντας τα εργατικά ατυχήματα – δολοφονίες, ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων….Δώσαμε τη μάχη για την επιτυχία των πανεργατικών απεργιών, για να συμμετέχουν μαζικά οι συνάδελφοι δίνοντας την κόντρα σε κάθε εργασιακό χώρο.



…με όπλο την αλληλεγγύη

Η έννοια του Συλλόγου είναι αξεχώριστη με την έννοια της αλληλεγγύης και της συμπαράστασης. Αλληλεγγύη όχι μόνο σε κάθε βιβλιοϋπάλληλο που αντιμετωπίζει προβλήματα, αλλά και σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε κλάδο που αντιστέκεται και παλεύει. Γιατί, όταν χτυπάνε έναν, είναι σαν να χτυπάνε όλους μας.

Στο πλευρό των απεργών της ΕΑΣ, των τεχνικών του ΗΛΠΑΠ, των εργατριών της ΣΙΣΣΕΡ-ΠΑΛΚΟ, των εργατριών της ΣΕΞ ΦΟΡΜ, των ναυτεργατών, των εργαζόμενων στο Κέντρο Υγείας Ζαγκλιβερίου, μαζί με άλλα σωματεία και εργατικές συλλογικότητες έξω από σουπερμάρκετ ή εμπορικά καταστήματα που είχαν απολύσει εργαζόμενους, στην απεργία της ΙΟΝΙΚΗΣ Τράπεζας, στα μπλόκα έξω από τα εξεταστικά μαζί με τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, μαζί με τους Ιπτάμενους Συνοδούς Φροντιστές της Ολυμπιακής, στα συλλαλητήρια των απεργών δασκάλων…
Κάποιοι συνάδελφοι ρωτούσαν: «Μα γιατί πρέπει να κάνουμε ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ για τους δασκάλους; Αυτοί τι έκαναν για μας;». Απαντούσαμε: «Δεν είναι μόνο, επειδή η Παιδεία μας αφορά σαν εργαζόμενους. Δεν είναι μόνο, επειδή μια νίκη των δασκάλων θα είναι καλό για όλους τους εργαζόμενους που παλεύουν για καλύτερους μισθούς. Είναι και επειδή οι εκπαιδευτικοί έχουν σταθεί αλληλέγγυοι στους δικούς μας αγώνες. Αυτοί ήταν που σαν πελάτες, δεν έμπαιναν να ψωνίσουν στην «ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ» και μας βοήθησαν με την απεργία και το μποϋκοτάζ να λυγίσουμε την εργοδοσία. Συνδικαλιστές από το χώρο των εκπαιδευτικών έτρεξαν να συμπαρασταθούν και να παρέμβουν στον «ΣΑΒΒΑΛΑ» για τις απολύσεις, διαμηνύοντας πως αν δεν κάνουν πίσω, ο κλάδος των καθηγητών και των δασκάλων θα το θεωρήσει αιτία πολέμου».
Την αλληλεγγύη τη δίνουμε απλόχερα, αλλά την έχουμε δεχτεί και απλόχερα. Οι βιβλιοϋπάλληλοι δεν είναι συντεχνία, είναι κομμάτι της εργατικής τάξης και ο Σύλλογός μας είναι κομμάτι του εργατικού κινήματος.


Συνδικαλισμός βάσης, συντονισμός από τα κάτω…


Πιστεύαμε πάντα στην ανάγκη και τη δυνατότητα συγκρότησης ενός εργατικού μετώπου αντίστασης και διεκδίκησης. Αυτή η ανάγκη γίνεται σήμερα ακόμη πιο επιτακτική, γιατί δε χτυπιούνται τα δικαιώματα κάποιων επιμέρους κλάδων αλλά θεμελιώδεις κατακτήσεις όλης της εργατικής τάξης, π.χ. 8ωρο, συλλογικές συμβάσεις, μείωση κόστους υπερωριών, μονιμότητα στο δημόσιο τομέα κ.λπ.
Επιδιώξαμε με διάφορες αφορμές και με ποικίλους τρόπους να ανοίξει μια διαδικασία διαλόγου και συντονισμού, για επιμέρους ή και συνολικότερα ζητήματα, πρωτοβάθμιων σωματείων ανεξάρτητα από κλάδο (δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα). Σε αυτή μας την προσπάθεια βρήκαμε μικρή ανταπόκριση και τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. Υπάρχει ένας μικρός αριθμός σωματείων με τα οποία συνευρισκόμαστε με διάφορες αφορμές (διαδηλώσεις στην ΔΕΘ, απεργιακές συγκεντρώσεις, πρωτοβουλίες εργατικής αλληλεγγύης). Αυτά τα σωματεία είναι από το χώρο των δασκάλων, των ΟΤΑ, των καθηγητών, καθώς επίσης τα σωματεία των Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών και των Μισθωτών Τεχνικών, με τα οποία συστεγαζόμαστε κιόλας. Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Ν. Θεσ/κης, με το οποίο δεν συμπορευόμαστε απλώς, αλλά έχουμε «αδελφοποιηθεί».
Αρνητική επίδραση στην κατεύθυνση του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων παίζει η συγκρότηση και η δράση του ΠΑΜΕ, που χαρακτηρίζεται από κομματισμό, γραφειοκρατισμό και στενοκεφαλιά. Με τα σωματεία από το χώρο του εμπορίου και των υπηρεσιών που μετέχουν στο ΠΑΜΕ, ο Σύλλογός μας είχε στο παρελθόν κοινή δράση για τα ζητήματα που απασχολούν όλους μας. Είχαμε από κοινού οργανώσει κινητοποιήσεις, π.χ. ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων (χειμώνας 1996), ενάντια σε απολύσεις κ.ά. Όμως, με τη δημιουργία του ΠΑΜΕ μας «μπήκε το μαχαίρι στο λαιμό»: «ή δέχεστε ως ομπρέλα το ΠΑΜΕ στις πρωτοβουλίες που θα παίρνονται, ή δεν έχουμε καμία σχέση!».
Κάποιοι έχουν επιλέξει να φτιάξουν μια υγειονομική ζώνη γύρω από το χώρο συνδικαλιστικής επιρροής του κομματικού τους φορέα. Ας συνεχίσουν σε αυτό τον δρόμο που επέλεξαν, εμάς δεν μας αφορά.
Αρνητική επίδραση στην κατεύθυνση του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων παίζει και ο τρόπος που το δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο, η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) συγκροτείται και παρεμβαίνει. Εμείς αρνούμαστε τη συγκεντρωτική γραφειοκρατική «ομοσπονδιοποίηση» που αναβαπτίζεται κάθε τρία χρόνια μέσα από τις κάλπες ενός Συνεδρίου. Αυτό που μας λείπει δεν είναι ένα team ικανών, ευέλικτων, δικτυομένων και ευπροσάρμοστων συνδικαλιστών που κάνοντας τα απαραίτητα πλασαρίσματα και συμβιβασμούς, προσθέτοντας και ολίγη από αγώνες, θα λύσει τα προβλήματα. Δεν θέλουμε ούτε καλούς ούτε κακούς εκπρόσωπους, ούτε «ταξικούς» ούτε λιγότερο ταξικούς. Δε θέλουμε εκπρόσωπους. Θέλουμε την αυτενέργεια και την κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων.
Η ΟΙΥΕ κινείται με μια άλλη λογική. Στις κινητοποιήσεις π.χ. ενάντια στην επέκταση του ωραρίου, το 2005, υποτίμησε την ανάγκη κινητοποίησης των πρωτοβάθμιων σωματείων, με τις όποιες αδυναμίες τους. Θεώρησε πιο σημαντικό να συντηρεί το «μέτωπο» με τα ντόπια σουπερμάρκετ (ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ, ΒΕΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΤΛΑΝΤΙΚ… ), με την αυταπάτη ότι θα μπλοκάρουν την επιμήκυνση του ωραρίου. Το «μέτωπο» πολύ γρήγορα κατέρρευσε και τα «πατριωτάκια» έτρεξαν και αυτά να κρατάνε τα μαγαζιά τους ανοιχτά μέχρι τις 8.00 μ.μ. το Σάββατο. Η δημόσια πρόσκληση – πρόταση του Συλλόγου μας για έκτακτο Συνέδριο της ΟΙΥΕ με θέμα το ωράριο δεν εισακούστηκε.
Υπάρχουν αρκετές πρωτοβουλίες εργατικού συντονισμού που στηρίχτηκαν από το δυναμικό του Συλλόγου μας, όπως: ΔΡΑΣΗΣ ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου, για έναν ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, συμπαράστασης σε απολυμένους συναδέλφους από διάφορους κλάδους, ενάντια στις απολύσεις που εργοδότες και ΟΑΕΔ βαφτίζουν «οικειοθελείς αποχωρήσεις», οι Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις – Εργατικά Σχήματα, κοινή παρουσία στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας κ.ά.


Καμιά εμπιστοσύνη στη γραφειοκρατία…

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου, Αττικής και κριτική στην ΓΣΕΕ είναι δυο έννοιες που πάνε μαζί. Συνδικαλισμός στους βιβλιοϋπάλληλους και αμφισβήτηση των ηγεσιών είναι πράγματα αξεχώριστα.
Τον Δεκέμβρη του 1994, κατεβήκαμε σε απεργιακή συγκέντρωση με πανώ που έγραφε: «ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΓΣΕΕ – Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ». Τον Φλεβάρη του 1995, η εφημερίδα του Συλλόγου είχε τίτλο: «Οι εργάτες πεινάνε, οι εργοδότες οικονομάνε, τα κόμματα προεδρολογούν και η ΓΣΕΕ χτίζει παλάτια». Ήταν η περίοδος όπου τα κόμματα ασχολούνταν (και ήθελαν να ασχοληθεί και η κοινωνία) με το αν το ΠΑΣΟΚ θα στηρίξει τον Στεφανόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Την ίδια περίοδο, η ΓΣΕΕ «χτενίζονταν». Έχτιζε το ανάκτορό της στην οδό Πατησίων. Γραμματεία Συμφιλίωσης Εργατών Εργοδοτών την έχουμε αποκαλέσει και θα συνεχίσουμε να τη χλευάζουμε όσο παραμένει ένα βαρίδι πάνω στις πλάτες των εργαζομένων (σαν να μη μας έφταναν τα βαρίδια των εργοδοτών και των κυβερνώντων).
«ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ σούζα και υποταγή», φωνάζουμε στις διαδηλώσεις και θα συνεχίζουμε να το φωνάζουμε, όσο τα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα συνεχίζουν να είναι το φυτώριο των επίδοξων πολιτικών, υπουργών, βουλευτών, αρχόντων.


Ο συνδικαλισμός δεν αφορά μόνο τα «στενά» εργασιακά ζητήματα…

Βρεθήκαμε στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στους πολέμους της Νέας Τάξης (Βοσνία, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Παλαιστίνη, Λίβανος). Διαμαρτυρηθήκαμε μαζί με άλλους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς φορείς για το έγκλημα που λέγεται «ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ - ΑΘΗΝΑ 2004». Διαδηλώσαμε την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες εργάτες, γιατί «το αφεντικό είναι ο εχθρός και όχι ο συνάδελφος ο Αλβανός!». Συμμετείχαμε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ.
Καταγγείλαμε τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και την ελληνική του εκδοχή, με τους τρομο-νόμους, τις τρομο-δίκες, τις τρομο-εκπομπές, την τρομο-υστερία. Απαιτήσαμε λύσεις στα τεράστια προβλήματα που έφερε ο σεισμός του 1999. Εκφράσαμε την αντίθεσή μας στη διακίνηση φασιστικών και ρατσιστικών ιδεών στο χώρο του βιβλίου και στις Εκθέσεις Βιβλίου. Αντιδρούμε μαζί με όλο το λαϊκό κίνημα στην αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος και στην αντιδραστική τομή που χαράσσεται στην κοινωνία με αυτή την αναθεώρηση.
Στηρίξαμε και στηρίζουμε κοινωνικά κινήματα, αγωνιστές που διώκονται, κάθε φωνή διαμαρτυρίας και αξιοπρέπειας: από τον αγωνιστή εργάτη Γιάννη Σερίφη μέχρι τον πρόεδρο της Πακιστανικής Κοινότητας στην Ελλάδα, Τζαβέντ Ασλάμ, από τις μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις μέχρι τους εξεγερμένους Ζαπατίστας στο Μεξικό, από τους συλληφθέντες νεολαίους διαδηλωτές μέχρι τους απεργούς πείνας που παλεύουν ενάντια στα λευκά κελιά στην Τουρκία…


Τα συνδικάτα δεν είναι μόνο για τους μισθούς, τις άδειες, το ωράριο…

Η συναδελφικότητα, η ανθρώπινη επαφή, οι κοινωνικές σχέσεις, το ανέβασμα του μορφωτικού επίπέδου, η καλλιέργεια στοιχείων ενός άλλου πολιτισμού είναι μέσα στις επιδιώξεις του Συλλόγου. Η λειτουργία των γραφείων μας, έστω μια μέρα την εβδομάδα, θέλει να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση. Κάθε Πέμπτη από 5.30 μ.μ. έως 9.30 μ.μ. στα γραφεία του Συλλόγου υπάρχει ενημέρωση, ανταλλαγή πληροφοριών, αλληλογνωριμία, συζήτηση και «αποφάσεις» πάνω στα ζητήματα που κάθε φορά μας απασχολούν, καθώς και προβολή ταινίας (μια φορά το μήνα).
Ξεκινήσαμε και έναν κύκλο διαλέξεων, μια διάλεξη το δίμηνο, με θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος: πολιτιστικά, επιστημονικά, διεθνών σχέσεων, κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά.
Όσο για τα γλέντια και τα πάρτι του Συλλόγου, έχουν πολλοί να το λένε.


Από την προϊστορία στην ιστορία…

Σε Γενική Συνέλευση τον Γενάρη του 2001, δρομολογήσαμε αποφασιστικά την υπόθεση της κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΣΣΕ). Ήταν κάτι που πάντα θέταμε, αλλά μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχαμε βρει τον δρόμο μέσα από τον οποίο θα μπορούσε να περπατήσει.
Από τον Απρίλη του 2004, η Πανελλαδική Κλαδική Συλλογική ΣΣΕ ΒΙΒΛΙΟΥ είναι πλέον μια πραγματικότητα. Όσο και αν αντέδρασαν οι εργοδότες του κλάδου, όσο και αν τσαντίστηκαν (υπάρχει και το ξίδι, για αυτές τις περιπτώσεις!), όσο και αν γκρίνιαξαν, δεν κατάφεραν να αποφύγουν το «μοιραίο». Στο χώρο του ΒΙΒΛΙΟΥ οι εργαζόμενοι, μέσα από τη ΣΣΕ, έχουν πλέον κερδίσει και κατοχυρώσει κάποια πράγματα.
- Δημιουργήθηκαν δύο νέες ειδικότητες: α) επιμελητές / διορθωτές και β) δειγματιστές (οι περιοδεύοντες πωλητές).
- Επεκτάθηκε το επίδομα πτυχίου ΑΕΙ και ΤΕΙ (18% και 13% αντίστοιχα) και σε άλλες βασικές ειδικότητες (πωλητές, δειγματιστές…) που μέχρι τώρα δεν υπήρχε.
- Κατοχυρώθηκε το επίδομα ξένης γλώσσας (5%) που πιστοποιείται με την κατοχή τουλάχιστον LOWER για τα Αγγλικά ή με αντίστοιχό του αναγνωρισμένο δίπλωμα για άλλες γλώσσες, για όσους εργάζονται σε εκδοτικούς που εκδίδουν αποκλειστικά ξενόγλωσσα βιβλία, σε βιβλιοπωλεία αμιγώς ξενόγλωσσα, σε βιβλιοπωλεία που ειδικεύονται στο ξενόγλωσσο φροντιστηριακό βιβλίο κ.λ.π.
- Το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας των καθαριστών/-τριών ανέρχεται στο 8%.
- Το επίδομα ισολογισμού των λογιστών/-τριών ανέρχεται στο 73%.
- Καθορίστηκε ως ημέρα αργίας για τους βιβλιοϋπάλληλους και η εορτή του Αγίου Πνεύματος.
- Καθορίστηκε η αργία της Καθαράς Δευτέρας ως υποχρεωτική, ενώ ως τώρα ήταν εθιμική.
- Για τους εργαζόμενους στο χώρο του ΒΙΒΛΙΟΥ παραχωρήθηκε η δυνατότητα αγοράς βιβλίων από τους εκδοτικούς οίκους μέχρι 12 τον αριθμό κατʼ ανώτατο όριο το έτος, με έκπτωση 40%. Για την αγορά των βιβλίων έχει εκδοθεί ειδικό βιβλιάριο από τον Σύλλογο.
Αυτές είναι οι μικρές κατακτήσεις που καταγράφηκαν στην κλαδική ΣΣΕ.
Με την πρώτη ΚΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στις 18 Μάη 2006 στείλαμε ένα μήνυμα στους εργοδότες. Η προσπάθεια και ο αγώνας συνεχίζεται. Η Συλλογική Σύμβαση χτίζεται λιθαράκι – λιθαράκι.
Στο χέρι μας είναι να κερδίσουμε πολύ περισσότερα. Από τον κάθε συνάδελφο εξαρτάται η διαδικασία της ΣΣΕ να γίνει μια διαδικασία ενεργοποίησης όλου του κλάδου και όχι κάτι απόμακρο που το χειρίζονται κάποιοι «ειδικοί». Η πάλη για την ΣΣΕ πρέπει να μεταφερθεί σε όλους τους χώρους δουλειάς, με διεκδικήσεις σε κάθε επιχείρηση. Κάθε συνάδελφος πρέπει να παίζει το ρόλο του «επόπτη», ώστε να τηρείται η κλαδική ΣΣΕ και κανείς να μην εργάζεται με χειρότερους όρους απο ό,τι αυτή ορίζει.
Ο Σύλλογος μετά την καθιέρωση της ΣΣΕ περνά από την προϊστορία στην ιστορία. Τώρα πια κάθε συνάδελφος καταλαβαίνει πως ο Σύλλογος δεν υπάρχει μόνο για να καταγγέλλει, για να δημοσιοποιεί, για να αντιπαλεύει τις αυθαιρεσίες, για να υπερασπίζει τα νόμιμα, για να προπαγανδίζει αιτήματα και διεκδικήσεις. Ο Σύλλογος υπάρχει για να κατοχυρώνει το παραπάνω, το επιπλέον: τη βελτίωση των όρων εργασίας και αμοιβής, τις πρόσθετες θεσμικές κατακτήσεις, τις βελτιωμένες παροχές. Κανένας συνάδελφος δεν πρέπει να είναι έξω από το Σύλλογο.
Εμείς οι εργαζόμενοι είμαστε πολλοί, τα αφεντικά είναι λίγα. Αν ενωθούμε, είμαστε δύναμη. Νομίζουμε ότι είμαστε ανίσχυροι και ότι τα αφεντικά είναι παντοδύναμα, επειδή δεν είμαστε ενωμένοι και οργανωμένοι. Ας παραδειγματιστούμε από τους εργοδότες μας που έχουν τους συλλόγους τους, τους συνδέσμους τους, τις ενώσεις και την ομοσπονδία τους. Αυτοί με οργανωμένο τρόπο διεκδικούν τα συμφέροντα τους που είναι αντίθετα και εχθρικά με τα δικά μας. Εμείς γιατί να είμαστε ανοργάνωτοι;



Οι εξελίξεις στο χώρο του Βιβλίου…

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών στον κλάδο. Τον τόνο τον δίνει η διαμόρφωση μεγάλων αλυσίδων λιανικής πώλησης, που μετατρέπουν το βιβλίο σε απλό καταναλωτικό προϊόν, που προσπαθούν να επιβάλουν μονοπωλιακούς όρους στη διακίνησή του και, βέβαια, προσπαθούν να διαμορφώσουν τους χειρότερους όρους εργασίας και αμοιβής για τους εργαζόμενους. Οι μεγάλες αλυσίδες (Ελευθερουδάκης, Ιανός, Παπασωτηρίου, FNAC, Public, κ.ά.) επιβάλλουν την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, τις χαμηλές αμοιβές, τις απλήρωτες υπερωρίες, τη μερική απασχόληση. Την ίδια βάση έχει και η γιγάντωση μιας χούφτας εκδοτικών οίκων που παράγουν πια το μεγαλύτερο μέρος της εκδοτικής παραγωγής.
Ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος. Οι μεγάλοι θέλουν να σβήσουν τους μικρούς και να υπερφαλαγγίσουν τις άλλες αλυσίδες που είναι ανταγωνιστές τους. Στοιχείο αυτού του ανταγωνισμού είναι και το απάνθρωπο «απελευθερωμένο» ωράριο, καθώς και η επιδίωξη για λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές. Και οι μεγάλοι για να κυριαρχήσουν και οι μικροί για να επιβιώσουν καταφεύγουν στην εύκολη λύση, στο ξεζούμισμα των εργαζομένων. Δεν θα επιτρέψουμε την παραβίαση των εργατικών δικαιωμάτων σε κανένα εργασιακό χώρο, είτε στους «μικρούς» είτε σε αυτούς που γιγαντώνονται είτε στους «νεοεισερχόμενους» στην πιάτσα του βιβλίου.
Να προβάλουμε ένα πλαίσιο αιτημάτων με βάση τις ανάγκες μας, για μια αξιοπρεπή ζωή:
- Κατώτερος μισθός 1400,00 ευρώ (καθαρά). Η απεργία των δασκάλων δείχνει τον δρόμο. Αυτό το αίτημα πρέπει να γίνει σημαία σε όλους τους κλάδους.
- Επίδομα τέκνων σε ποσοστό 5% για κάθε τέκνο.
- Να προστεθεί στην κλαδική ΣΣΕ η εξής νέα ειδικότητα: ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ – COURIERS. (Οι εργαζόμενοι της ειδικότητας αυτής να ασφαλίζονται με ΒΑΡΕΑ ένσημα).
- Επίδομα οθόνης σε ποσοστό 15% για όλους τους εργαζόμενους που κάνουν χρήση Η/Υ.
- Επίδομα προϋπηρεσίας σε ποσοστό 5%, μετά τη συμπλήρωση 8ετούς υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη.
- 35ωρο – 5θήμερο – 7ωρο (συνεχές). Όχι στο σπαστό ωράριο.
- 5 εβδομάδες άδεια σε όλους τους εργαζόμενους.
- Ένα επιπλέον ρεπό ανά δίμηνο στους εργαζόμενους που εργάζονται με δίκυκλο και στους εργαζόμενους που χρησιμοποιούν Η/Υ.
- Κάρτα απεριορίστων διαδρομών από τον εργοδότη σε όσους εργαζόμενους μετακινούνται από και προς την εργασία τους με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
- Το Δώρο του Πάσχα ορίζεται σε ένα (1) μηνιαίο μισθό.
- Το επίδομα αδείας ορίζεται σε ένα (1) μηνιαίο μισθό.
- Να καταργηθεί η υπερεργασία.


Υπάρχει ένας άλλος δρόμος….υπάρχει ένας άλλος τρόπος…..

Η πορεία του Συλλόγου έχει αφήσει μια πλούσια εμπειρία για το πώς πρέπει να παλέψουμε και πώς να οργανωθούμε. Ο χρόνος και οι εμπειρίες μας έχουν κάνει «σοφότερους».
Σε αυτό το σωματείο δεν υπήρξαν και δε θα υπάρξουν:
- εκπρόσωποι που να διαχειρίζονται τις τύχες των συναδέλφων.
Σε άλλα σωματεία ανώτερο όργανο είναι το Διοικητικό Συμβούλιο. Αυτό αποφασίζει για τα κρίσιμα ζητήματα, μέσα από αυτό περνά η λειτουργία του σωματείου. Οι Γενικές Συνελεύσεις υπάρχουν για να υιοθετούν ή να απορρίπτουν τις προτάσεις του Δ.Σ., να επικυρώνουν ή να καταψηφίζουν τα πεπραγμένα του. Αποτέλεσμα είναι, η πιο μεγάλη στιγμή του σωματείου να είναι οι εκλογές όπου θα εκλεγεί το Δ.Σ.

Δεν χρειαζόμαστε «διοικητές» στα εργατικά σωματεία. Διοικητές υπάρχουν στο στρατό. Έχουμε στους χώρους εργασίας αυτούς που μας διοικούν και μας διατάζουν (εργοδότες, διευθυντές, προϊστάμενοι). Στα σωματεία πρέπει να έχουμε συναδελφικότητα και αυτοοργάνωση. Σε εμάς το Διοικητικό Συμβούλιο έχει έναν τυπικό χαρακτήρα. Υπάρχει, γιατί νομικά δεν μπορεί να υπάρξει συνδικαλιστικός φορέας χωρίς Δ.Σ., Πρόεδρο, Γεν. Γραμματέα. Στο Σύλλογό μας ανώτερο όργανο είναι η Γενική Συνέλευση. Μέχρι την επόμενη Γενική Συνέλευση ρόλο συντονισμού και διεκπεραίωσης, για την υλοποίηση των αποφάσεων της προηγούμενης, έχει το ανοιχτό μάζεμα των «πρόθυμων συναδέλφων». Όποιος θέλει να βοηθήσει την δράση του Συλλόγου έχει θέση σε αυτό το ανοιχτό μάζεμα. Έχοντας κατακτήσει μια συναντίληψη για τα βασικά ζητήματα, κινούμαστε εξασφαλίζοντας την όσο το δυνατό μεγαλύτερη συμφωνία, ακόμη και την ομοφωνία. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις που υπάρχουν συζητιούνται διεξοδικά ώστε να βρίσκεται λύση ενοποίησης όλων. Αν χρειαστεί, οι αποφάσεις θα παρθούν με ψηφοφορία στις Γενικές Συνελεύσεις.
Επιδίωξή μας είναι (και το έχουμε πετύχει), ο Σύλλογος να μπορεί να εκπροσωπείται από κάθε συνάδελφο, σε συλλογικές διαπραγματεύσεις, παραστάσεις σε εργοδότες, εργατικές διαφορές στην Επιθεώρηση Εργασίας, συνδικαλιστικές συσκέψεις…Για μας συνδικαλιστής είναι κάθε εργαζόμενος που παλεύει με συνειδητό τρόπο, δεν είναι ο εκλεγμένος σε κάποιο Δ.Σ. Στο Σύλλογο δεν προβάλλουμε πρόσωπα, προβάλλουμε τη συλλογικότητα. Από αυτή τη σκοπιά προωθούμε και την εναλλαγή στα τυπικά αξιώματα που ο νόμος απαιτεί να υπάρχουν. Ως πρόεδρος, αντιπρόεδρος, γεν. γραμματέας μπορεί να οριστούν με εναλλαγή αρκετοί συνάδελφοι.
«Αφού δεν πιστεύουμε στα Δ.Σ. και στα όργανα, τότε γιατί κάνουμε εκλογές στο Σύλλογο;», θα ρωτήσει κάποιος. Δύο είναι οι λόγοι:
α) Γιατί, όπως προαναφέραμε, σωματείο χωρίς εκλεγμένο Δ.Σ. και συγκροτημένο προεδρείο δεν μπορεί να υπάρξει. Μάλιστα η εκλογή αυτή πρέπει να γίνει όπως ο νόμος ορίζει, μέσα σε καθορισμένα χρονικά πλαίσια, με την εποπτεία Δικαστικού Αντιπροσώπου που το Πρωτοδικείο ορίζει, και που στοιχίζει (595 ευρώ πάει το μαλλί για τις προσεχείς εκλογές!). Είναι και αυτό μια έκφραση των κρατικών παρεμβάσεων στο συνδικαλισμό.
β) Γιατί, μπορεί στο δικό μας Σύλλογο να μην έχει σημασία ποιος θα εκλεγεί, έχει όμως μεγάλη σημασία πόσοι θα ψηφίσουν. Είναι και αυτό ένας δείκτης της δύναμης και της ικανότητας συσπείρωσης του Συλλόγου, είναι ένα στοιχείο που οι εργοδότες σίγουρα θα το μετρήσουν.
Καλούμε όλους τους συναδέλφους να θέσουν υποψηφιότητα
για τα «αξιώματα» του Συλλόγου.
Και με αυτό τον τρόπο να αποδυναμώσουμε ακόμη περισσότερο
τη σημασία που τους αποδίδεται.
Το 1/4, το 1/3 των ψηφισάντων, ας είναι και υποψήφιοι.
- επαγγελματικά συνδικαλιστικά στελέχη και ιδιαίτερα προνόμια.
Στο Σύλλογο μας, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στα άλλα σωματεία, κανένας δεν πληρώνεται για τη συμμετοχή του και τον χρόνο που αφιερώνει. Ο συνδικαλισμός είναι εθελοντική προσφορά και όχι επάγγελμα. Όλοι οι συνδικαλιστές (οι «πρόθυμοι συνάδελφοι») δουλεύουν κανονικά το 8ωρο τους. Απουσιάζουν από τη δουλειά μόνο όταν πρέπει να παρευρεθούν κάπου εκπροσωπώντας το Σύλλογο, και αυτό το κάνουν όχι σε βάρος των υπολοίπων συναδέλφων στο χώρο εργασίας. Αξιοποιούμε τα ρεπό μας για συνδικαλιστικά τρεχάματα, δεν χρησιμοποιούμε τις συνδικαλιστικές άδειες που ο νόμος προβλέπει. «Όλα για όλους, τίποτα για μας!», όπως λέει και ο κομαντάτε Μάρκος των Ζαπατίστας. Να πετύχουμε μέσα από τη ΣΣΕ μια μέρα συνδικαλιστικής άδειας για όλο τον κλάδο για να κάνουμε Γενική Συνέλευση, όχι όμως άδειες για λίγους, για τα μέλη του Δ.Σ.
- χρηματοδότηση (άρα και εξάρτηση) από εργοδότες, οργανώσεις εργοδοτών, κόμματα, πολιτικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές παρατάξεις, κρατικούς και διακρατικούς φορείς.
Τα έσοδα του Συλλόγου προέρχονται από τις συνδρομές των μελών, από εισφορές μελών και φίλων, από εκδηλώσεις, χοροεσπερίδες, εράνους, πώληση εντύπων, λαχειοφόρους, δωρεές, ενισχύσεις από άλλους συνδικαλιστικούς φορείς. (Τα παραπάνω αναφέρονται αυτολεξεί στο Καταστατικό του Συλλόγου, άρθρο 8)
Συνάδελφε, μην ξεχνάς να καταβάλεις τη χρονιάτικη συνδρομή σου (12 ευρώ).
Ο Σύλλογος τα έχει ανάγκη.

- μικρο-παραταξιακοί τσακωμοί και αλληλο-υπονομεύσεις.
Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ως σωματείο νοείται το άθροισμα των παρατάξεων που υπάρχουν σε αυτό. Οι παρατάξεις λύνουν και δένουν στη ζωή του σωματείου. Στις Γ.Σ., στο Δ.Σ., στις διαπραγματεύσεις, στην εκπροσώπηση προς τα έξω, στα πάντα, οι παρατάξεις τα βρίσκουν ή τσακώνονται, μοιράζονται ή μονοπωλούν, χάνουν ή κερδίζουν πόντους στο παιχνίδι διαχείρισης των υποθέσεων του σωματείου. Τα μέλη του σωματείου υπάρχουν για να ακολουθούν, να στηρίζουν, να ψηφίζουν, να διαμεσολαβούνται από κάποια παράταξη.
Στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος, οι παρατάξεις δεν διαμορφώθηκαν ως πολιτικές και συνδικαλιστικές τάσεις – ρεύματα, όπου πολλά θα μπορούσαν να προσφέρουν στο κίνημα, αλλά αποτέλεσαν και στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούν μηχανισμούς χειραγώγησης και ελέγχου της συνείδησης των εργαζομένων. Αποτέλεσαν και αποτελούν μηχανισμούς μεταφοράς επιδιώξεων ξένων προς τα εργατικά συμφέροντα (κομματικές επιλογές). Έτσι διασπούν αντί να ενώνουν τους εργαζόμενους.
Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον εναλλασσόμενο ρόλο «απεργού» και «απεργοσπάστη» που έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ, ανάλογα με το αν είναι στην κυβέρνηση η Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ.

Στο δικό μας Σύλλογο αυτά τα φαινόμενα δεν υπάρχουν. Υπάρχει η δημοκρατία των μελών. Σε μας ο καθένας μπορεί να ανήκει (ή να μην ανήκει) σε κάποια οργάνωση, κόμμα, πολιτική ομάδα, συνδικαλιστική κίνηση. Όμως στα μαζέματα, στις Γ.Σ., στην καθημερινή δράση κινούμαστε ως συνάδελφοι, ως εργαζόμενοι και όχι ως ιμάντας μεταβίβασης αποφάσεων και επιλογών που παίρνονται για τον Σύλλογο έξω από τον Σύλλογο. Η ενότητα των συμφερόντων μας ως εργαζομένων είναι πάνω από τις όποιες διαφορές μας. Και αυτό είναι το κριτήριο της δράσης μας. Από αυτή τη σκοπιά όποιος συνάδελφος θέλει να βοηθήσει, όποιος θέλει να στηρίξει δραστήρια τους στόχους του Συλλόγου άσχετα με το που ανήκει (ή δεν ανήκει) πολιτικά ή κομματικά, μπορεί και πρέπει να δίνει τη μάχη μαζί με τους υπόλοιπους, μπορεί και πρέπει να είναι υποψήφιος.


Στο Καταστατικό του Συλλόγου μας γράφει…

Οι στόχοι του Συλλόγου είναι:
α) Να συνενώσει όλους τους εργαζόμενους του κλάδου με στενούς δεσμούς συναδελφικότητας και αλληλεγγύης.
β) Να αποτελέσει όπλο για την υπεράσπιση των οικονομικών, επαγγελματικών, κοινωνικών, φυσικών κ.ά. δικαιωμάτων των συναδέλφων.
γ) Να γίνει το μέσο για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών εργασίας (μισθός, ωράριο, άδειες κ.τ.λ.) των εργαζόμενων του κλάδου.
δ) Να καλλιεργήσει ένα ταξικό – συναδελφικό και διεθνιστικό πνεύμα στους εργαζόμενους του κλάδου, ώστε να αισθάνονται κομμάτι του συνόλου της εργατικής τάξης και να κατανοούν έτσι, ότι τα εργατικά συμφέροντα βρίσκονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα και τις επιλογές των εργοδοτών.
ε) Να συμπαραστέκεται ηθικά και υλικά σε άλλα σωματεία, σε εργαζόμενους άλλων κλάδων και άλλων χωρών που βρίσκονται σε αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
στ) Να συντονίζει τις προσπάθειές του μαζί με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα για την υπεράσπιση των συμφερόντων ολόκληρης της εργατικής τάξης (εργαζομένων, ανέργων, ξένων εργατών), για τη βελτίωση της εργατικής νομοθεσίας και την επίβλεψη για την πιστή εφαρμογή της.
ζ) Να προάγει το αίσθημα της υπερηφάνειας, της αξιοπρέπειας, του ασυμβίβαστου που ταιριάζει στον κόσμο της δουλειάς, στους εργαζόμενους που παράγουν με το μυαλό και τα χέριά τους τον πλούτο της κοινωνίας.
η) Να αγωνίζεται μαζί με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα ενάντια στην ξενοφοβία, το ρατσισμό, το σωβινισμό, το φασισμό, τον πόλεμο.
θ) Να προβάλει το όραμα και να παλεύει για έναν άλλο κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, διακρίσεις, πολέμους και αδικία, για μια άλλη κοινωνία, της αφθονίας, της ισότητας και της ελευθερίας.


Για την επίτευξη των στόχων μας χρειαζόμαστε…

Ένα Σύλλογο μαζικό, δυνατό, με πολλούς συναδέλφους να πλαισιώνουν τις λειτουργίες του, οικονομικά ανεξάρτητο, πλούσιο σε δραστηριότητες.
Σύλλογος είναι ο κάθε συνάδελφος. Ο καθένας από μας πρέπει να αναλάβει μερίδιο ευθύνης για τη λειτουργία του.
Προσανατολιζόμαστε στην δημιουργία ομάδων δουλειάς στους εξής τομείς: εφημερίδα, ηλεκτρονική σελίδα, προβολές ταινιών – εκδηλώσεις – διαλέξεις, Ταμείο Αλληλοβοήθειας, Τράπεζα Αίματος, ποδοσφαιρική ομάδα…Οποιαδήποτε άλλη ιδέα και πρόταση υπάρχει, είναι ευπρόσδεκτη. Είναι ανάγκη να υπάρξουν πολλές διαθεσιμότητες.
Η διαδικασία των εκλογών πρέπει να αξιοποιηθεί για το δυνάμωμα μιας τέτοιας συνδικαλιστικής πρακτικής. Για ένα νέο εργατικό κίνημα, μαχητικό, ανεξάρτητο, αμεσοδημοκρατικό.