Ενοικίαση Εργαζομένων στην Θεσσαλονίκη και παντού

Σχεδόν καθημερινά συναντάμε κόσμο που "νοικιάστηκε" ως εργαζόμενος/η στο παρελθόν ή "νοικιάζεται" στο παρόν. Τελευταίο χτύπημα, σε επίπεδο Θεσσαλονίκης, ήταν η κίνηση της εταιρίας κούριερ, Interattica, η οποία έδιωξε όλους τους οδηγούς της ζητώντας να έρθουν να δουλέψουν ξανά μόνο μέσω της γνωστής εταιρίας ενοικίασης εργαζομένων Adecco!

Καθότι το ζήτημα της ενοικίασης των εργαζομένων θα το βρίσκουμε από εδώ και πέρα συνέχεια μπροστά μας (πρόσφατα πέρασε νέος νόμος υπέρ των εταιριών ενοικίασης), δημοσιεύουμε μια ανάλυση σχετική με το θέμα.
Δημοσιεύτηκε στην "Στάση" (http://stasiepisfaleias.wordpress.com/),
έντυπο δρόμου που κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη.


ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ENOIKΙΑΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Ψάχνετε για δουλειά,
ψάχνουμε για ανθρώπινους πόρους*1

«Ενοικιάζεται εργαζόμενος σε τιμή ευκαιρίας. Χαμηλές απολαβές, μηδαμινά δικαιώματα, ελάχιστες δεσμεύσεις». Θα μπορούσε να είναι πραγματική αγγελία ευρέσεως εργασίας, αν έπεφταν τα προσχήματα, που συσκοτίζουν τις νέες εργασιακές σχέσεις.
Σαραπέντε πέντε χιλιάδες άτομα εργάζονται σήμερα υπό καθεστώς ενοικίασης σε μεγάλες ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις. Η επινοικίαση εργαζόμένων αυξάνεται ιλιγγιωδώς καθώς μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι παρακάμπτοντας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας προχωρούν σε ιδρύσεις θυγατρικών εταιρειών ενοικίασης εργαζομένων με τις οποίες στρατολογούν ανέργους και τους ενοικιάζουν στους εαυτούς τους επιτυγχάνοντας ευελιξία και χαμηλό εργασιακό κόστος.
Από 1500 άτομα το 2004, οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι σήμερα έχουν υπερδεκαπλασιαστεί και ξεπερνούν τους 45.000. Αναμένεται το 2010 να φτάσουν τους 80.000 και μέσα σε λιγότερο από μια πενταετία θα χουν ξεπεράσει το 10% του συνολικού εργατικού δυναμικού. Ο μέσος όρος της απασχόλησής τους είναι μέχρι έναν μήνα, η πλειοψηφία είναι γυναίκες, νέοι και μετανάστες και ο μέσος όρος ηλικίας είναι στα 30 χρόνια. Το ενδιαφέρον δεν είναι τόσο η ποσοτική αύξησή τους τα τελευταία χρόνια, όσο τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που αναδύονται σε αυτή τη νέα μορφή επισφαλούς εργασίας.

Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης
ή ο παράδεισος του εργοδότη

Μετά από πολυετείς πιέσεις και στο όνομα της «ευελιξίας», με το νόμο 2956/2001 νομιμοποιήθηκε στην Ελλάδα η ενοικίαση εργαζομένων, μέσω της θέσπισης των «Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης». Υπό αυτόν τον κόσμιο τίτλο λειτουργούν πάνω από 40 δουλεμπορικές, κερδοσκοπικές επιχειρήσεις ενοικίασης εργαζομένων. Πρόκειται για εταιρίες που λειτουργούν με την μέθοδο του μαστροπού καθώς προσλαμβάνουν με μισθούς πείνας ανέργους και τους ενοικιάζουν σε τρίτους. Οι εταιρίες ενοικίασης αμείβουν τους εργαζόμενους αναλόγως των συμφωνιών που κάνουν με τους πραγματικούς εργοδότες, και πληρώνονται παρακρατώντας ένα ποσοστό του μισθού του εργαζόμενου για τη δική τους «μεσιτεία». Το νόμιμο κέρδος τους φτάνει μέχρι 18% του μισθού του εργαζόμενου αλλά στη πραγματικότητα υπάρχουν περιπτώσεις που ο μισθός του εργαζόμενου στραγγαλίζεται και κόβεται στη μέση ώστε όσα παίρνει αυτός αλλά τόσα να καρπώνεται η εταιρία υπεκμίσθωσης. Το σύγχρονο δουλεμπόριο ενοικίασης εργαζομένων από εργοδότη σε εργοδότη εξωραΐζεται με τον τίτλο «διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού» και υπόκειται στο εμπορικό και όχι στο εργατικό δίκαιο έχοντας ως πρότυπο το δανεισμό αθλητών*2!
Το κράτος ήταν ο πρώτος διδάξας καθώς τον χορό των ενοικιάσεων άνοιξε η Εθνική Τράπεζα, η οποία προσέλαβε το 2001 δανεικούς υπαλλήλους, χωρίς να έχει οποιαδήποτε δέσμευση απέναντί τους, καθώς η σύμβαση του οργανισμού ήταν με την εταιρία ενοικίασης. Σήμερα από τις μεγάλες κρατικές εταιρείες (Ολυμπιακή, ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, κ.α.) ως πολλές ιδιωτικές τράπεζες, σουπερμάρκετ, αλυσίδες φαστ φουντ, βενζινάδικα, πολυκαταστήματα, εργοστάσια, υπηρεσίες καθαριότητας και ασφάλειας, η μέθοδος της ενοικίασης καλά κρατεί. Στις εταιρείες ενοικίασης, ο εργαζόμενος υποχρεώνεται να εργαστεί σε όποιο πόστο τον στείλουν, όσες ώρες του ζητήσουν, με μισθό μικρό και με αμφίβολα bonus ή πριμ παραγωγικότητας, καθώς δεν συμμετέχει στην πολιτική της εταιρείας που τον μισθώνει αλλά της εταιρείας που τον νοικιάζει*3. Η δουλεμπορική μέθοδος της μεσιτείας υπάρχει φυσικά από την αρχαιότητα αλλά θεσμοθετήθηκε στην Ευρώπη αρχικά στις φιλελεύθερες Ελβετία – Ολλανδία – Δανία μετά το τέλος του β’ παγκόσμιου πόλεμου και πλέον αφορά πάνω από το 10% των εργαζομένων στην Ε.Ε..


Υπηρέτες δυο αφεντάδων
Τι σημαίνει ενοικίαση εργαζομένων;

Συγκριτικά με τις υπόλοιπες μορφές εργασίας, η απασχόληση διαμέσου των Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης είναι η πλέον ευέλικτη και επισφαλής. Για πρώτη φορά θεσμοθετείται η άρση της αρχής «της μη διάκρισης έναντι των εργαζόμενων».
Ένας εργαζόμενος που προσλαμβάνεται σε μια επιχείρηση ή στο δημόσιο αμείβεται με βάση την κλαδική συλλογική σύμβαση, ασφαλίζεται στο αντίστοιχο κλαδικό ταμείο και από τη μακρόχρονη απασχόλησή του προκύπτουν δώρα και επιδόματα. Επίσης έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να εγγραφεί σε σωματείο.
Ένας ενοικιαζόμενος εργαζόμενος στην ίδια επιχείρηση πληρώνεται, στην καλύτερη περίπτωση, με το κατώτερο μεροκάματο ανειδίκευτου εργάτη, δεν ασφαλίζεται στο κλαδικό ταμείο, δεν δικαιούται κανένα επίδομα ή δώρο, δεν μπορεί να γραφτεί σε σωματείο. Τα εργατικά σωματεία παραμένουν άβατο για τους νοικιασμένους εργαζόμενους και με αυτόν τον τρόπο χωρίς συνδικαλιστική κάλυψη, τα αφεντικά εκβιάζουν τους ενοικιαζόμενους να δεχτούν παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους και μέσω του φόβου και της απειλής της ανεργίας, στοχεύουν να τους μετατρέπουν σε απεργοσπαστικό μηχανισμό απέναντι σε κάθε προσπάθεια εργατικής κινητοποίησης.
Η νοικιασμένη εργασία είναι λοιπόν ένα από τα αγαθά της ευελιξίας της αγοράς που λύνει τα χέρια των επιχειρήσεων για πιο φτηνούς εργαζόμενους, για απαλλαγή των εταιρειών από τις ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία, για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με λίγα λόγια για περισσότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και περισσότερα κέρδη για τους εργοδότες. Το σημαντικότερο όφελος των αφεντικών είναι ότι παρακάμπτεται το δίκαιο της καταγγελίας της σύμβασης εργασίας, και αποδυναμώνεται η συλλογική εκπροσώπηση και διαπραγμάτευση τόσο για το προσωπικό της επιχείρησης, όσο κυρίως για τους εργαζόμενους διαμέσου των εταιριών ενοικίασης. Όπως τονίζει στο website της δουλεμπορική εταιρία ενοικίασης «η χρήση εργαζόμενων διαμέσου Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης αντί της πρόσληψης νέου προσωπικού είναι επικερδής, καθώς αποφεύγεται το κόστος προσλήψεων και απολύσεων».
Στο νόμο 2956/2001 προβλέπεται η δυνατότητα οι Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης να προσλαμβάνουν εργαζόμενους μόνο με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Η ενοικίαση εργαζομένων μπορεί να διαρκέσει μόνο 18 μήνες από τη στιγμή που ο ενοικιαζόμενος ξεκινά να εργάζεται στον πραγματικό εργοδότη και μετά γίνεται πρόσληψη αορίστου χρόνου. Ωστόσο προκειμένου να αποφύγουν δυσάρεστες δικαστικές εκπλήξεις, τα αφεντικά απολύουν τους εργαζομένους το πολύ στους 17 μήνες, προτού κλείσουν 18μηνο, και τους επαναπροσλαμβάνουν έπειτα από τρεις-τέσσερις μήνες ώστε να μην κατοχυρώνουν δικαιώματα. Επίσης παρατηρείται το φαινόμενο να προσλαμβάνεται άλλος εργαζόμενος διαμέσου εταιρίας ενοικίασης για να καλύψει την ίδια θέση ή παραμένει ο ίδιος εργαζόμενος στην ίδια θέση αλλά μέσω διαφορετικής εταιρίας ενοικίασης κάθε φορά.
Ο δανεισμός εργαζομένων λοιπόν, αποτελεί ένα ακόμα μέσο για να ξεπεραστούν τα εμπόδια που θέτει η εργατική νομοθεσία και η από τα κάτω δράση των εργατών. Ανατρέπονται οι συλλογικές συμβάσεις, αφού ο κάθε μισθωτός εντάσσεται σε διαφορετικό εργασιακό πλαίσιο. Με τη μέθοδο της ενοικίασης, χιλιάδες εργαζόμενοι χάνουν δικαιώματα και απαρτίζουν ένα πολύ φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό. Το σλόγκαν άλλωστε των εταιρειών ενοικίασης προς τις επιχειρήσεις - πελάτες, είναι δηλωτικό: «Συνεργαζόμαστε μαζί σας με στόχο την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της αποτελεσματικότητάς σας, τοποθετώντας το καταλληλότερο ανθρώπινο δυναμικό με τον πιο οικονομικό για εσάς τρόπο».


Έξοδος από τη νοικιασμένη ζωή

Είναι φανερό λοιπόν ότι οι Εταιρίες Ενοικίασης Εργαζόμενων μετατρέπονται σταδιακά σε καθοριστικό ρυθμιστή των μελλοντικών μορφών εργασίας, οι ίδιες αυτοαποκαλούνται αλαζονικά ως «οι παγκόσμιες ηγετικές δυνάμεις στο χώρο της εργασίας»*4. Δεν πρόκειται απλώς για ιδιωτικούς ΟΑΕΔ, αλλά μιλάμε για τις σύγχρονες βαριές βιομηχανίες οι οποίες έχουν υπό τον έλεγχό τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους*5.
Αφού έχει επιτευχθεί η αποκαθήλωση μεγάλου μέρους των κατακτήσεων της εργατικής τάξης των προηγούμενων δεκαετιών βρισκόμαστε στο σημείο να κατοχυρώνονται και να νομιμοποιούνται πλέον τα σύγχρονα εργασιακά σκλαβοπάζαρα. Οι δουλέμποροι λοιπόν των εταιριών ενοικίασης ελέγχουν τις οδοντοστοιχίες των υποψήφιων εργατών υποβάλλοντάς τους σε ψυχοτεχνικά τεστ, ερωτηματολόγια προσωπικότητας και συνεντεύξεις με ειδικούς ψυχολόγους εγκαθιδρύοντας τις σύγχρονες μορφές πειθαρχίας και εκμετάλλευσης. Πατεντάρουν και δημιουργούν τις σύγχρονες τράπεζες ανθρώπινου δυναμικού. Η ποιοτική διαφορά με τα τυπικά αφεντικά είναι ότι οι δουλέμποροι των εταιρειών «εξεύρεσης εργατών» απογυμνώνουν τους εργάτες από κάθε υλική υπόσταση και κωδικοποιούν τις γνώσεις, την επινοητικότητα, τις γλωσσικές και κοινωνικές δεξιότητες, τα στοιχεία της προσωπικότητας μετατρέποντάς τα σε αποστειρωμένα πακέτα χρόνου. Θέλουν να μας πείσουν ότι οι εργάτες είναι απλά ανταλλάξιμα πακέτα χρόνου, χωρίς δικαιώματα ανά πάσα στιγμή διαθέσιμοι στην προσταγή της εργασίας. Έπειτα έρχονται οι επιχειρήσεις οι οποίες νοικιάζουν, αγοράζουν ή δανείζονται αυτά τα πακέτα χρόνου από τις εταιρίες ενοικίασης χωρίς καμία ευθύνη για την ασφάλιση, την υγεία και τη συνταξιοδότηση των εργαζομένων.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικά που αποκτά η επισφαλειοποίηση της εργασίας μέσα από την ενοικίαση είναι ότι τα αποεδαφικοποιημένα απρόσωπα αφεντικά των εταιριών ενοικίασης απονοηματοδοτούν την εργατική δύναμη, ληστεύουν τον χρόνο των εργατών και τους αντιμετωπίζουν σαν εμπόρευμα με την μορφή του αυτοαπασχολούμενου, του εξωτερικού συνεργάτη, του freelancer.
Το όραμα του αυτοδημιούργητου μικροεπιχειρηματία – μικροαφεντικού που «θα βρει την άκρη» και «θα πιάσει την καλή» της δεκαετίας του ‘80 και του ‘90, μετατρέπεται 20 χρόνια μετά στο κοινωνικό εφιάλτη του αυτοαπασχολούμενου σκλάβου που παρακαλεί τους νταβατζήδες των εταιριών ενοικίασης για μια έστω και κακοπληρωμένη προσωρινή θεσούλα εργασίας.
Μια νέα λοιπόν διαδικασία μαζικής προλεταριοποίησης πραγματοποιείται καθώς οι νοικιαζόμενοι εργάτες φοβισμένοι, κακοπληρωμένοι με ισχυρά αισθήματα υπαρξιακής αδυναμίας, χωρίς νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, με πλήρη απαγόρευση συλλογής διαπραγμάτευσης βιώνουν τον αποκλεισμό κάθε πολιτικής δράσης.
Εμείς χωρίς να νοσταλγούμε την σταθερή εργασία του κράτους πρόνοιας, αλλά επιδιώκοντας να αρθρωθεί πολιτικά η βιωμένη εμπειρία της επισφάλειας δε μας μένει παρά να προτείνουμε, ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στις αδερφές και αδερφούς ενοικιαζόμενους, μαζικές επιθέσεις στα δουλεμπορικά γραφεία ενοικίασης εργαζόμενων. Και γιατί όχι, να επαναφέρουμε με αυτοοργανωμένους συλλογικούς τρόπους την αποχή, την απαλλοτρίωση, το σαμποτάζ, την άρνηση της εργασίας, τα από τα κάτω ταμεία αλληλεγγύης των εργαζομένων και άλλους ωραίους δρόμους εξόδου από το καπιταλιστικό σύστημα κυριαρχίας.


Σημειώσεις

1. www.adeho.gr επισκεφτείτε το website της ADEHO, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες προώθησης ανθρώπινου δυναμικού, αποτελεί την σίγουρη απάντηση στο άγχος σας για επαγγελματική αποκατάσταση. (Μεταστροφή του γνωστού κολοσσού επινοικίασης εργαζομένων adecco)

2. Η ενοικίαση εργαζόμενων ξεκίνησε τη δεκαετία του ‘90 στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Όλοι έχουμε ακούσει ότι ο τάδε παίχτης δόθηκε δανεικός από τη μια ΠΑΕ ή ΚΑΕ σε μια άλλη, ή δόθηκε ως αντάλλαγμα και η ομάδα στην οποία παραχωρήθηκε με την σειρά της τον δάνεισε σε κάποια άλλη κτλ. Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων εκθειάζει το εργασιακό μοντέλο που υπάρχει στον χώρο του αθλητισμού και ζητάει επιτακτικά την κατάργηση των συμβάσεων και την εδραίωση των ελεύθερων ατομικών διαπραγματεύσεων κατά τα πρότυπα των αθλητών.

3. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ΗΕLΕΧΡRΟ (θυγατρική επιχείρηση ενοικίασης εργαζομένων της κρατικής ΗΕLΕΧΡΟ) η οποία είχε εκτεθεί πέρυσι, όταν βγήκαν στη δημοσιότητα τιμολόγιο που κοστολογούσε με διαφορετικές τιμές τα «εμφανίσιμα» ή «ιδιαίτερα εμφανίσιμα» promo girls που παρείχε.

4. Οι εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων αυτοαποκαλούνται αλαζονικά ως «οι παγκόσμιες ηγετικές δυνάμεις στο χώρο της εργασίας». Πραγματοποιούν ημερίδες και έρευνες του τύπου «ανθρώπινο δυναμικό χωρίς σύνορα», «έλλειψη ταλέντων 2008» με τις οποίες αποκαλύπτουν ότι 47% των εργοδοτών στην Ελλάδα δυσκολεύεται να καλύψει τις θέσεις εργασίας άρα έχει ανάγκη τους δουλέμπορος - μεσάζοντες και το 87% των ελλήνων διατίθεται να αλλάξει πόλη η χώρα για να βρει δουλειά. Αυτοπαρουσιάζονται μάλιστα ως ανθρωποκεντρικές εταιρίες που λειτουργούν με βάση την πολιτική των ίσων ευκαιριών αντιμετωπίζοντας το κάθε άτομο με βάση τις δυνατότητές του, ανεξάρτητα από το φύλο την εθνικότητα, και το σεξουαλικό του προσανατολισμό. Τέλος οι πιο ευαίσθητες από αυτές αποθαρρύνουν τους υποψήφιους εργαζόμενους να βρουν δουλειά σε επιχειρήσεις που βλάπτουν το περιβάλλον ή την κοινωνία !

5. περίπου 15 εκ. εργαζόμενοι την Ε.Ε. βρίσκονται υπό καθεστώς ενοικίασης. Οι σημαντικότερες εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων στην Ε.Ε. και στην Ελλάδα είναι οι παρακάτω:
- Adecco Ελβετικός όμιλος διαθέτει 6.600 γραφεία σε 70 χώρες, ενοικιάζει 750.000 εργαζόμενους σε 350.000 εταιρίες και πραγματοποιεί 20,4 δις ευρώ ετήσιο κύκλος εργασιών (στην Ελλάδα ενοικιάζει πάνω από 10.000 εργαζόμενους)
- Manpower από τις ΗΠΑ διαθέτει 4.500 γραφεία σε 80 χώρες, ενοικιάζει 500.000 εργαζόμενους σε 300.000 εταιρίες (στην Ελλάδα ενοικιάζει πάνω από 10.000 εργαζόμενους σε 2.000 εργοδότες)
- Select Θυγατρική στην Ελλάδα του ολλανδικού και δανέζικου ομίλου Randstad – Vedior που διαθέτει 5.300 γραφεία σε 50 χώρες, ενοικιάζοντας εργαζόμενους σε 35.000 επιχειρήσεις και πραγματοποιώντας 17,3 δις ευρώ ετήσιο κύκλος εργασιών (στην Ελλάδα ενοικιάζει πάνω από 1000 εργαζόμενους)
- ISS ιδρύθηκε στη Δανία το 1901 και διαθέτει γραφεία σε 44 χώρες και ενοικιάζει 440.000 εργαζόμενους (στην Ελλάδα ενοικιάζει 900 εργαζόμενους)
- άλλες εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων: ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ Α.Ε., BOYDEN Global Search, ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ Α.Ε., DRM STYLIANOY SA, ΕΞΕΛΙΞΗ ΕΠΕ, EXCEED CONSULTING, EX-SALES CONSULTANCY, JOB CENTRES HELLAS SA, JOBQUEST AE, KPMG, κ.α.


Βιβλιογραφία

1. Γ. Κουζής: Εργασιακές σχέσεις και ευρωπαϊκή ενοποίηση – Ευελιξία και απορρύθμιση ή αναβάθμιση της εργασίας; Μελέτες – 14, Αθήνα 2001.

2.http://noikiasmenoi-ergazomenoi.blogspot.com/ το blog των νοικιαζόμενων εργαζομένων στην Αθήνα

Αναβλήθηκε η δίκη του Σ.Μάλαμα - απολύθηκε ο προϊστάμενος

Μετά την πίεση της χθεσινής απόλυσης του από την WIND, και της σημαντικής παρουσίας κόσμου που στήριξε τον Σ.Μάλαμα, ο (πρωην πια) προϊστάμενος της WIND ζήτησε την αναβολή της δίκης "λόγω κωλύματος" του δικηγόρου του.


Αλλού φυσικά ήταν το κόλλημα!


Όχι μόνο στο ότι απολύθηκε, αλλά και στο ότι πολλοί αλληλέγγυοι εργαζόμενοι είχαν πάρει θέση μπροστά στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης από νωρίς το πρωί. Με πανό, ντουντούκα, κείμενα έδιναν το στίγμα τους σε όλους τους παρευρισκόμενους και ανάγκασαν να υπάρχει παρουσία της αστυνομίας. Ο παλμός τους δεν έμεινε μόνο έξω από τα δικαστήρια, αλλά μεταφέρθηκε και στην αίθουσα της δίκης.


Η δίκη δεν άρχισε στις 9 αλλά στις 11 (λόγω στάσης εργασίας των διοικητικών υπαλλήλων των δικαστηρίων). Ο πρώην προϊστάμενος της WIND ήταν εμφανώς επηρεασμένος από το όλο κλίμα και ζήτησε αναβολή. Μαζί του ήταν οι δύο ψευδομάρτυρες του. Η δίκη τελικά θα γίνει στις 16 Γενάρη. Σίγουρα το αίτημα για αναβολή της δίκης φανέρωσε μια αδυναμία από την πλευρά της εργοδοσίας να διαχειριστεί την κατάσταση, αλλά τίποτα δεν τέλειωσε. Οι άνθρωποι από την Επιτροπή Συμπαράστασης δεσμεύτηκαν ότι θα συνεχίσουν τη μάχη μέχρι να σταματήσει η δίωξη.


ΟΤΑΝ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΙ!


ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ Η ΜΗΝΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ Σ.ΜΑΛΑΜΑ!


ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ!

Συνεχίζεται ο αγώνας στον Πατάκη

Ακολουθεί ενημερωτικό κείμενο από το Σύλλογο Βιβλίου-Χάρτου Αττικής.



Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες, εργαζόμενοι στον Πατάκη και στον κλάδο του βιβλίου!
Τα γεγονότα είναι γνωστά, όμως η αδιαλλαξία του κύριου Πατάκη μας κάνει να επανερχόμαστε.
Την Παρασκευή 31/10/2008 η εργοδοσία του βιβλιοπωλείου Πατάκη απέλυσε με προκλητικό τρόπο ένα συνάδελφο που εργαζόταν εκεί τα τελευταία 4 χρόνια. Τη Δευτέρα 3/11/2008 ήρθε να προστεθεί και μια δεύτερη απόλυση συναδέλφισσας που εργαζόταν στο βιβλιοπωλείο αντίστοιχο διάστημα. Σε καμιά από τις δύο περιπτώσεις η επιχείρηση δεν ξεκαθάρισε –όπως οφείλει νομικά και ηθικά-τους λόγους των απολύσεων. Αντίθετα, με τη σιωπηλή συναίνεση -αν όχι τη συμμετοχή- της διεύθυνσης του καταστήματος, οι διάφορες αιτιάσεις πήραν στο τέλος τη μορφή λασπολογίας με σκοπό να σπιλώσουν τη δουλειά και την αξιοπρέπεια των δύο εργαζομένων. Μετά από 4 χρόνια που οι συνάδελφοι δούλευαν στον «ΠΑΤΑΚΗ», η εργοδοσία ανακάλυψε, ότι δεν είναι ικανοί (!!!)
Οι δύο συνάδελφοι από την πρώτη στιγμή απευθύνθηκαν στο Σύλλογο, του οποίου είναι μέλη, για να υπερασπίσουν το αυτονόητο (για όλους άραγε;) δικαίωμα στη δουλειά.
Τώρα βρισκόμαστε στην 3η εβδομάδα κινητοποιήσεων για να ανακληθούν οι απολύσεις αυτές, και θα συνεχίσουμε για όσο χρειαστεί. Παράλληλα διακινείται κείμενο όπου συγκεντρώνονται υπογραφές από βιβλιοϋπαλλήλους, εργαζόμενους σε άλλους κλάδους, συγγραφείς, εκπαιδευτικούς, αναγνώστες... ενημερώνοντας το αναγνωστικό κοινό και τους εργαζομένους που στη συντριπτική τους πλειοψηφία συμπαραστέκονται στον αγώνα μας και υπογράφουν το κείμενο διαμαρτυρίας.
Σήμερα εγώ, αύριο εσύ, μεθαύριο όλοι στο στόχαστρο των εργοδοτών.
Η απάντηση πρέπει να είναι ενιαία και αποφασιστική.
Ο αγώνας για να ανακληθούν οι απολύσεις, είναι υπόθεση κάθε συναδέλφου, είναι υπόθεση όλου του κλάδου. Σήμερα είναι δύο συνάδελφοι στο βιβλιοπωλείο Πατάκη, αύριο μπορεί να είναι ο καθένας μας.
Γνωρίζουμε καλά πως ο χώρος του βιβλίου αποφέρει τεράστια κέρδη στους εκδότες και τους βιβλιοπώλες, όχι όμως και σε όλους εμάς που εργαζόμαστε στην παραγωγή και τη διακίνησή του. Όπως και αλλού, έτσι και σʼ αυτόν το χώρο, υπάρχουν υπερωρίες, απασχολήσιμοι, stage, ελαστικά ωράρια, εντατικοποιημένη εργασία, παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας, αυθαιρεσίες κ.ά. Για όλα αυτά, ήρθε μια μεγάλη κατάκτηση στον κλάδο, η κλαδική σύμβαση εργασίας, να προασπίσει στοιχειωδώς καταρχήν τα εργασιακά μας δικαιώματα, αλλά και να συσπειρώσει εμάς τους εργαζόμενους που είμαστε εκτεθειμένοι στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Μπορεί να μην έχουμε καταφέρει το άπαν, αλλά αυτό είναι στο χέρι όλων μας. Ας θυμόμαστε όμως όλοι, ότι σήμερα πληρωνόμαστε με βάση την συλλογική σύμβαση που κατέκτησε ο σύλλογος. Ότι στην έρημο του εργασιακού μεσαίωνα, ο κλάδος μας μέσω της συλλογικής σύμβασης έχει κερδίσει και οικονομικά και θεσμικά αιτήματα. Ότι η στάση μας, η μαχητική υπεράσπιση κάθε συναδέλφου, οι διεκδικήσεις μας, ενοχλούν αλλά και φοβίζουν τους εργοδότες μας. Γι΄ αυτό, από την πρώτη στιγμή βρήκαμε απέναντί μας τους εργοδότες. Και πρώτο απʼ όλους τον κύριο Πατάκη, ο οποίος με την εργοδοτική «Ένωση Εκδοτών Βιβλίου Ελλάδος», έχοντας ως πρόσχημα το άρθρο για το εκπτωτικό βιβλιάριο, έκανε δικαστική προσφυγή, με προφανή στόχο να βγάλουν άκυρη την κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας που είχε υπογράψει ο σύλλογος.


«Επαναστατική γυμναστική» ή υποχρέωση και δικαίωμα του κλάδου
και των εργαζόμενων οι κινητοποιήσεις;

Ο Σύλλογος, εξαντλώντας κάθε περιθώριο συνεννόησης (με επανειλημμένα τηλέφωνα και προσπάθειες συνάντησης με τη διοίκηση της εταιρείας που απορρίφθηκαν όλες κατηγορηματικά από τον κ. Πατάκη), ξεκίνησε σειρά διαμαρτυριών έξω από το βιβλιοπωλείο της Ακαδημίας. Ο σύλλογός μας έχει μεγάλη εμπειρία και έχει δώσει πολλές φορές τη μάχη ενάντια σε απολύσεις συναδέλφων. Η συγκεκριμένη μορφή του αγώνα είναι η πιο αποτελεσματική. Έχει φέρει τη νίκη για μια σειρά από συναδέλφους και γι΄ αυτό επιλέγουμε αυτή την πρακτική. Έτσι επαναπροσλήφθηκαν φέτος οι απολυμένοι στην Πρωτοπορία, έτσι ανακλήθηκαν παλιότερα οι απολύσεις στο Σαββάλα, έτσι αγωνιστήκαμε για πολλά χρόνια. Βρίσκει την συγκινητική και πολύτιμη συμπαράσταση από την μεγάλη πλειοψηφία των πελατών που δεν μπαίνουν στο μαγαζί και υπογράφουν το κείμενο συμπαράστασης στον αγώνα μας. Βρίσκει την αλληλεγγύη και συμπαράσταση από δεκάδες εργατικά σωματεία, συλλογικότητες και εργαζόμενους από πολλούς κλάδους.
Προφανώς ο κ. Πατάκης θα προτιμούσε ένα υποταγμένο σωματείο που θα εξαντλούσε τη διαμαρτυρία του σε ένα τηλέφωνο ή μια επιστολή διαμαρτυρίας, και θα έβγαζε «την υποχρέωση» λέγοντας ότι «τι να κάνουμε, έτσι είναι η κατάσταση, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο». Οι εργαζόμενοι του Πατάκη και του κλάδου μας όμως δεν πιστεύουμε ότι θα ήθελαν έναν τέτοιο σύλλογο! Πολλά χρόνια τώρα, υπερασπίζουμε το δικαίωμα ΚΑΘΕ συναδέλφου ανεξαιρέτως όπως έχουμε υποχρέωση. Απέναντι σε ΚΑΘΕ εργοδότη του κλάδου, όπως και να λέγεται, όσο μεγάλος ή μικρός κι αν είναι. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε χωρίς καμία υποχώρηση ή εξαίρεση!


«Μαστίγιο» και καρότο: Η γνωστή πρακτική των εργοδοτών για να μας διασπάσουν
και να «δικαιολογήσουν» την αυθαιρεσία τους.

Οι κινητοποιήσεις μας έκαναν τον κύριο Πατάκη να σπεύσει να στείλει στους εργαζόμενους του Πατάκη τρισέλιδη επιστολή και να διοργανώσει συγκέντρωση κάποιων επιλεγμένων υπαλλήλων για να δικαιολογήσει τις αυθαιρεσίες και να απαντήσει στην κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε. Με την επιστολή αυτή προσπαθεί να πείσει για το δίκιο της εταιρείας και το αναγκαίο των δύο απολύσεων. Αφήνει έμμεσες απειλές για νέες απολύσεις, τονίζοντας συνέχεια ότι το βιβλιοπωλείο της Ακαδημίας δεν πάει καλά. Εξαπολύει απαράδεκτες απειλές κατά της συνδικαλιστικής δράσης και ειρωνεύεται εργαζόμενους και σωματείο. Προσπαθεί να διασπάσει τους εργαζόμενους καλώντας τους να «σώσουν» μαζί με την εργοδοσία την επιχείρηση!
«Οι ενέργειες του Συλλόγου είναι στα όρια της νομιμότητας»!!! Έτσι μας λέει ο κ. Πατάκης. Είναι ακραίο γι΄ αυτόν οι συνάδελφοι και το κλαδικό σωματείο τους να προασπίζουν το δικαίωμα των απολυμένων στη δουλειά, είναι απαράδεκτο να περιορίζονται τα κέρδη του. Όμως στη δική του στάση δεν βλέπει τίποτα ακραίο ούτε απαράδεκτο. Είναι όμως αυτός που έκλεισε προκλητικά το τηλέφωνο σε εκλεγμένο μέλος του Συλλόγου, αρνήθηκε κατηγορηματικά να δεχτεί αντιπροσωπεία του, καθώς και αντιπροσωπεία εκπαιδευτικών που στηρίζουν τον αγώνα μας, στέλνοντας στην είσοδο των κεντρικών γραφείων τον υπεύθυνο πωλήσεων. Μπορεί ο κ. Πατάκης να αντιμετωπίζει τους εκπαιδευτικούς απλώς σαν πελάτες, οι ίδιοι όμως δηλώνουν πως έχουν λόγο για το αν οι εργασιακές συνθήκες στο χώρο του βιβλίου είναι αξιοπρεπείς ή όχι και θα είναι συμπαραστάτες στον αγώνα μας.
Επιτίθεται ενάντια στο Σύλλογό μας, χαρακτηρίζοντας τις διαμαρτυρίες μας «επαναστατική γυμναστική». Επιτίθεται σε εργαζόμενους- μέλη του Συλλόγου μέσα στον «ΠΑΤΑΚΗ». Προσπαθεί να βγάλει ψεύτη τον απολυμένο συνάδελφο αρνούμενος να παραδεχτεί την «επίδειξη ισχύος» και τους συγκαλυμμένους εκβιασμούς που εξαπέλυσε κατά την κατ΄ ιδίαν συνάντησή τους: «Είστε καμιάς ιδιαίτερης αξίας εσείς εκεί της Ακαδημίας; Έχουν φύγει τόσοι και κανένας δεν έχει δημιουργήσει πρόβλημα. Είσαι ο πρώτος». Έτσι αντιμετώπισε ο κύριος Πατάκης την αντίδραση του απολυμένου συναδέλφου. Και ας ισχυρίζεται στην επιστολή του ότι μια τέτοια αντιμετώπιση «δεν συνάδει ούτε με τη συμπεριφορά του, ούτε με το εργασιακό πνεύμα της εταιρείας».
Το «εργασιακό πνεύμα» της εταιρείας Πατάκης, όπως καλά ξέρουν οι εργαζόμενοι στην εταιρεία, όπως πολύ καλά γνωρίζει ο σύλλογός μας, είναι το κλίμα τρομοκρατίας, τα ελαστικά ωράρια, οι προσβολές που επικρατούν τόσο στα γραφεία όσο και στις αποθήκες και τους χώρους πώλησης. Είναι το «εργασιακό πνεύμα» που επικρατεί σε όλους σχεδόν τους εργοδότες του κλάδου και γενικότερα. Γι΄ αυτό είναι μια υπόθεση που αφορά όλους τους εργαζομένους στην εταιρεία αλλά και όλου του κλάδου, αφού τέτοια φαινόμενα τείνουν να γίνουν καθημερινότητα στους χώρους δουλειάς, με άμεσο αποδέκτη τους εργαζόμενους τους οποίους και προσπαθούν να διασπάσουν.
Χώρια στα κέρδη, μαζί στις ζημιές; Να πάρουμε όλοι θέση: τα συμφέροντά μας ΔΕΝ είναι κοινά με αυτά των εργοδοτών μας! Παλεύουμε για τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας!
Στο meeting που κάλεσε ο κ. Πατάκης την προηγούμενη εβδομάδα, με τη συμμετοχή μόλις 50 εργαζόμενων, -και από το βιβλιοπωλείο μόλις 5 - όταν η εταιρεία έχει συνολικά 140 εργαζομένους- ο μονόλογος του εργοδότη αναλώθηκε σε επιθέσεις ενάντια στις κινητοποιήσεις και το σύλλογό μας και κυρίως σε αναφορές για ζημιές και προβλήματα της εταιρείας. Αποκορύφωμα η έμμεση απειλή για ενδεχόμενο κλείσιμο του καταστήματος της Ακαδημίας. «Και εγώ από φτωχός ξεκίνησα», είπε ο κύριος Πατάκης στο meeting. Αν ήταν σκηνή από ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, μπορεί και να κλαίγαμε από συγκίνηση.
Όλοι γνωρίζουν ότι ο Πατάκης είναι μια από τις μεγαλύτερες εκδοτικές επιχειρήσεις της χώρας, μια κερδοφόρα επιχείρηση.
Ο μονόλογός του έκλεισε ζητώντας από τους εργαζόμενους να πάρουν θέση. Τι θέση θα μπορούσαν να πάρουν; Να λύσουν τα ενδεχόμενα οικονομικά προβλήματα της εταιρείας Πατάκη και να λειτουργήσουν για άλλη μια φορά ως «διορθωτές» της διαχείρισης της εταιρείας; Να συνυπογράψουν τις κατηγορίες και τις προσβολές για την προσωπικότητα και τη δουλειά των δύο συναδέλφων; Η απάντηση είναι προφανής. Να φοβηθούν και να κλειστούν ο καθένας στο μικρόκοσμο των ψιθύρων και των υπονοούμενων. Οι εργαζόμενοι όμως έχουν φωνή, έχουν δικαιώματα, τα οποία είναι πέρα και πάνω από φτηνές διασπαστικές τακτικές και η φωνή αυτή γίνεται δυνατή όταν ξέρει ο κάθε εργαζόμενος ότι δεν είναι μόνος του.

ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΟΤΗΤΑ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
Αυτή είναι η απάντηση. Έτσι μπορούμε να νικήσουμε, μπορούμε να αναγκάσουμε την εργοδοσία να πάρει πίσω τις απολύσεις. Στο πλευρό μας είναι δεκάδες σωματεία και σύλλογοι εκπαιδευτικών, εκατοντάδες εργαζόμενοι που συμπαραστέκονται ενεργητικά στον αγώνα μας.
Ο αγώνας είναι μονόδρομος, όταν βάλλεται το δικαίωμα στη δουλειά και η αξιοπρέπειά μας.
Και ο αγώνας αυτός είναι δίκαιος.
Ζητάμε την άμεση επαναπρόσληψη των συναδέλφων στο βιβλιοπωλείο Πατάκη.
ΤΩΡΑ, όλος ο κλάδος σε δυναμική κινητοποίηση για να μπει φραγμός στο αίσχος των απολύσεων.

· Πέμπτη 27/11/2008, 8.30 μ.μ. έκτακτη γενική συνέλευση του Συλλόγου για αποφάσεις δυναμικής δράσης

· Κάθε Τρίτη στις 5.00 και κάθε Σάββατο στις 11.00 συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το βιβλιοπωλείο Πατάκη (Ακαδημίας 65)


ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΛΟΝΤΟΥ 6, ΕΞΑΡΧΕΙΑ
τηλ.: 210–3820537, e-mail: sylyp_vivliou@yahoo.gr

Tο μέιλ που μπορείτε να στέλενετε διαμαρτυρία είναι: gengra@patakis.gr
(ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΑΤΑΚΗ)

Σημαντικές κινήσεις σε αγώνες που διεξάγονται

Μια σειρά κινήσεων αλληλεγγύης και στήριξης εργαζομένων που διώκονται έλαβε χώρα την εβδομάδα που μας πέρασε. Συγκεκριμένα:

Στην Θεσσαλονίκη έγιναν παρεμβάσεις για το ζήτημα της δίωξης του Σ.Μάλαμα, μέλος του Δ.Σ. του σωματείου της WIND. Την Πέμπτη 40 άτομα από την Επιτροπή Συμπαράστασης με πανό, ντουντούκα και προκηρύξεις επισκέφτηκαν τα κεντρικά ιδιόκτητα καταστήματα της WIND σε Εγνατία και Βαρδάρη, μοίρασαν κείμενα και συζήτησαν με τους εργαζόμενους και ενημέρωσαν τον γύρω κόσμο. Το ίδιο και το Σάββατο 22/11 με παρέμβαση στα καταστήματα της Τσιμισκή και της Μητροπόλεως. Επίσης την Παρασκευή το πρωί έγινε παρέμβαση στα κεντρικά της WIND στο Ωραιόκαστρο. Δυστυχώς, η συγκεκριμένη πρωινή βάρδια είχε γύρω στους 15 εργαζόμενους από τους 50 συνολικά.

Επίσης κυκλοφόρησαν και δύο πολύ καλά αφισάκια στην πόλη. Ένα υπογεγραμμένο από το Σωματείο και άλλα πρωτοβάθμια σωματεία και αλληλέγγυους φορείς και εργαζομένους, και ένα με πρωτοβουλία της συλλογικότητας garsonlekiastika, πολύ ευφάνταστο.

Οι παρεμβάσεις θα συνεχιστούν σε αυτό το μέτωπο με αποκορύφωμα την συγκέντρωση στα δικαστήρια την Τετάρτη 26/11 στις 8.30, μέρα που δικάζεται ο συνάδελφος.

Παρεμβάσεις όμως στήριξης και αλληλεγγύης έγιναν και στην Αθήνα. Την Τετάρτη που μας πέρασε έγινε παρέμβαση στην MANCO συστήματα πληροφορικής (δες και προηγούμενο άρθρο στο rizospastes.blogspot.com/2008/11/manco.html )

Κόσμος από την ομοσπονδία ιδιωτικών υπαλλήλων μαζί με τους θιγόμενους εργαζομένους μπήκαν στα κεντρικά γραφεία, συνομίλησαν και μοίρασαν κείμενα στους εργαζόμενους που δούλευαν, αντιπαρατέθηκαν με τον εργοδότη, και έστειλαν ένα σαφές μήνυμα ότι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Να σημειώσουμε ότι ο συγκεκριμένος εργοδότης, δεν έχει μόνο απολύσει δύο εργαζομένους, δεν χρωστάει μόνο χρήματα στους απολυμένους και σε πολλούς άλλους εργαζομένους, αλλά προχώρησε και στο εξής απίστευτο: μήνυσε τους 2 απολυμένους με βάση όσα κατάγγειλαν στην Επιθεώρηση Εργασίας! Αν η μήνυση αυτή σταθεί και περάσει, αμφισβητεί τον ίδιο το ρόλο του σώματος της Επιθεώρησης Εργασίας (και ολόκληρου του υφιστάμενου Εργατικού Δικαίου), αφού η καταγγελία στην Επιθεώρηση δεν θεωρείται πια κάτι που απαιτεί διερεύνηση από την επιθεωρήτρια ή τον επιθεωρητή αλλά ως ψευδομαρτυρία του εργαζόμενου. Ποιος ο ρόλος λοιπόν της Επιθεώρησης, αν τίθεται ζήτημα ότι το δικαστήριο πρέπει να διερευνήσει τα λεγόμενα του εργαζόμενου; Η Επιθεώρηση Εργασίας αντικαθίσταται βασικά από το δικαστήριο.

Πάντως η αυθαιρεσία του συγκεκριμένου εργοδότη φαίνεται ότι συναντά πολλές αντιστάσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την παρέμβαση της Τετάρτης και άλλοι εργαζόμενοι εκδηλώνουν τώρα διάθεση να καταγγείλουν αυθαιρεσίες και να αντισταθούν, συσπειρωμένοι με όσους ήδη έχουν ξεκινήσει να αγωνίζονται.

Παρέμβαση όμως έγινε και χθες Σάββατο στον Πατάκη στην Αθήνα από το σωματείο Βιβλίου-Χάρτου για να ανακληθούν απολύσεις. Όλες αυτές οι κινήσεις είναι πολύ σημαντικές: δεν είναι μόνο δείγμα αλληλεγγύης, αλλά αποτελούν σημαντικό μέσο πίεσης ενάντια στις διώξεις της εργοδοσίας. Είναι κινήσεις που πρέπει να στελεχώνονται από το όσο δυνατόν περισσότερο κόσμο που «κόπτεται» πραγματικά για την ενίσχυση της ταξικής πάλης.

Ακολουθεί η προκήρυξη που μοιράστηκε στα καταστήματα της WIND.




Πίσω από τα χαμόγελα και τη φιλική εξυπηρέτηση...
κρύβεται η δίωξη των εργαζομένων!

Η WIND είναι γνωστή σε όλους μας, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες κινητής (και όχι μόνο) τηλεφωνίας. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι τα χίλια μύρια κύματα από τα οποία έχουν περάσει οι εργαζόμενοι της που αγωνίζονται…Συγκεκριμένα:

 Το καλοκαίρι του 2005, μετά από ένα κύμα απολύσεων, ιδρύεται για πρώτη φορά επιχειρησιακό σωματείο στην εταιρεία.

 Το φθινόπωρο του 2006 ξεκινά αγώνας για να υπογραφτεί η πρώτη συλλογική σύμβαση στην WIND. Αυτό επιτυγχάνεται το καλοκαίρι του 2007 με μεγάλα οφέλη για τους εργαζόμενους. Κατά τη διαπραγμάτευση της Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης, η διοίκηση της WIND άσκησε αγωγή προσπαθώντας να κηρύξει παράνομη τη διοίκηση του Σωματείου, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια ανάμιξης στην εσωτερική
λειτουργία της συλλογικότητας των εργαζομένων.

 Οι πιέσεις προς το σωματείο και τους εργαζομένους συνεχίζονται. Χαρακτηριστικό είναι ότι πρώην στέλεχος της εταιρίας έχει ασκήσει αγωγή ενάντια στο Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου για προκήρυξη όπου καταγγελλόταν η αυθαίρετη συμπεριφορά του ενάντια σε συνάδελφο-μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου.

 Τον Απρίλιο του 2008 ξεκινά η διαδικασία υπογραφής νέας επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης. Αυτή τη φορά η εταιρεία είναι πιο καλά προετοιμασμένη. Κωλυσιεργεί τις διαδικασίες και με διάφορα προσχήματα απολύει εργαζομένους, ακόμα και με πολυετή υπηρεσία (όπως τον Ιούλη απέλυσε τεχνικό που αγωνιζόταν και για τον οποίο ξεσηκώθηκαν αυθόρμητα οι συνάδελφοι του).

 Ένα από τα πιο πρόσφατα κρούσματα εργοδοτικής αυθαιρεσίας ήταν πως είχαν αφαιρεθεί από κατάστημα της WIND στη Θεσσαλονίκη, οι καρέκλες για την ανάπαυση των εργαζομένων, που έπρεπε έτσι να ξεροσταλιάζουν όρθιοι σε όλο το ωράριο τους!! Όταν το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου στη Θεσσαλονίκη, Στέφανος Μάλαμας, εντόπισε και ανέδειξε το γεγονός, δέχτηκε μήνυση από τον υπεύθυνο προϊστάμενο!!


Ο Στέφανος Μάλαμας δικάζεται στις 26 Νοέμβρη.

Μαζί του δικάζονται στην ουσία όλοι οι εργαζόμενοι. Γιατί η δίωξη του είναι μια ακόμα πράξη ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης, όχι μόνο του Σωματείου της WIND, αλλά και κάθε εργαζόμενου που αγωνίζεται.

ΖΗΤΑΜΕ: Να αποσυρθεί τώρα η μήνυση
Να σταματήσει η εργοδοτική
τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς

Συγκέντρωση στα δικαστήρια, Τετάρτη 26 Νοέμβρη στις 8.30


Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων ΤΙΜ (WIND)-Επιτροπή Συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζομένων της WIND

Δάσκαλοι από την Ελλάδα για το κίνημα στην Ιταλία

Ακολουθεί μια ανάλυση της κατάστασης στην Ιταλία, όσον αφορά το εκπαιδευτικό μέτωπο, γραμμένη από δασκάλους και δασκάλες των Αθηνών. Το κείμενο μοιράστηκε σε Γενικές Συνελεύσεις Συλλόγων Δασκάλων της Αθήνας.

«ΑΝ ΜΑΣ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΝ

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ,

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ

ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ»


«Δε θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας!», με αυτό το σύνθημα ξεκινήσαμε πριν από μερικές βδομάδες τις κινητοποιήσεις μας στο Πανεπιστήμιο La Sapienza στη Ρώμη. Το σύνθημά μας έγινε διάσημο, πέρασε από στόμα σε στόμα, από πόλη σε πόλη. Από τους φοιτητές μέχρι τους προσωρινούς εργάτες, από τους εργαζόμενους μέχρι τους ερευνητές κανένας δε θέλει να πληρώσει για την κρίση, κανένας δε θέλει να εθνικοποιηθούν οι ζημίες των τραπεζών, τη στιγμή που χρόνια τώρα ο πλούτος αναδιανέμεται ανάμεσα σε λίγους.
Οι καταληψίες της La Sapienza, 22-10-08


Μια συνηθισμένη κουβέντα μέσα στον κλάδο μας εδώ και δεκαετίες ήταν το «πότε θα φτάσει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα στο υψηλό επίπεδο των άλλων ευρωπαϊκών χωρών», ώσπου τα νέα που άρχισαν να έρχονται από τον «ευρωπαϊκό παράδεισο» δημιούργησαν σιγά-σιγά μια νέα συζήτηση: «πότε και το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα θα ακολουθήσει την κατρακύλα των ευρωπαϊκών».

Στην Ιταλία των πάλαι ποτέ «υψηλών στάνταρντς» πάντως οι απανωτές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων κατάφεραν να οδηγήσουν την ουσιαστική εκπαιδευτική εμπειρία στον πραγματικό της χώρο: στον αγώνα που διεξάγεται στο δρόμο.
Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Τζελμίνι (από το όνομα της υπουργού Παιδείας της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι) μας υπενθύμισε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο ότι μπροστά στις άμεσες οικονομικές επιταγές του κέρδους καμιά σοσιαλδημοκρατική «κατάκτηση» και καμιά «παιδαγωγική καινοτομία» δεν είναι αιώνια. Δεν πρόκειται για μια μεταρρύθμιση που διέπεται από κάποια παιδαγωγική αντίληψη, φυσικά, αλλά από το οικονομικό κριτήριο του «εξορθολογισμού των δαπανών του δημοσίου», όπως λένε οι ίδιοι οι εμπνευστές της. Το σχέδιο προβλέπει περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση ύψους 7,8 δισ. ευρώ στα επόμενα 4 χρόνια. Οι μεγαλύτερες περικοπές αφορούν τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά, δηλ. τις βαθμίδες της εκπαίδευσης για τις οποίες κάποτε η Ιταλία καταλάμβανε μία από τις πρώτες θέσεις στον κόσμο σε επίπεδο δαπανών. Οι περικοπές πρακτικά σημαίνουν ότι 87.000 θέσεις εργασίας θα καταργηθούν στα δημόσια σχολεία, λόγω της μείωσης του εβδομαδιαίου σχολικού ωραρίου από 40 σε 24 ώρες και λόγω της επιστροφής στο καθεστώς του ενός δασκάλου ανά τάξη (στο πεντατάξιο ιταλικό δημοτικό σχολείο δίδασκαν 3 δάσκαλοι ανά 2 τάξεις ή 4 δάσκαλοι ανά 3 τάξεις, ενώ παράλληλα δούλευε και μεγάλος αριθμός βοηθητικού προσωπικού). Παράλληλα, εισάγονται νέοι πειθαρχικοί μηχανισμοί όπως οι ξεχωριστές τάξεις για παιδιά μεταναστών, η επανεμφάνιση της σχολικής ποδιάς και ο συνυπολογισμός της διαγωγής των μαθητών στον προβιβασμό τους στην επόμενη τάξη.

Όσον αφορά δε τα δημόσια Πανεπιστήμια, ο νέος νόμος προβλέπει τη μετατροπή τους σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου. Στην πράξη, αυτό σημαίνει την είσοδο των ιδιωτών όχι μόνο με την ιδιότητα του χρηματοδότη αλλά και του άμεσου διαχειριστή του Πανεπιστημίου· την κατάργηση της δημόσιας χρηματοδότησης της έρευνας· την κατάργηση της «οροφής» στα δίδακτρα των Πανεπιστημίων· το πάγωμα των προσλήψεων του διδακτικού προσωπικού και την υπαγωγή του διοικητικού και τεχνικού προσωπικού τους σε εργασιακές σχέσεις ιδιωτικού τομέα.

Ο νόμος, ο οποίος εισήχθη αρχικά ως προεδρικό διάταγμα κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, ξεσήκωσε με την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς θύελλα αντιδράσεων. Στην πρωτοπορεία των κινητοποιήσεων βρίσκεται αδιαμφισβήτητα το κίνημα στα Πανεπιστήμια. Από τις αρχές Οκτώβρη και μετά οι ερευνητές, το προσωρινό προσωπικό και οι καθηγητές αρχίζουν να συμμετέχουν στις συνελεύσεις των φοιτητών και να ενώνονται με τις φοιτητικές συλλογικότητες. Οι πανεπιστημιακοί χώροι καταλαμβάνονται, η διεξαγωγή των μαθημάτων εμποδίζεται, ανοιχτά αντιμαθήματα οργανώνονται στις πλατείες των πόλεων, αποκλείονται δρόμοι και σιδηροδρομικοί σταθμοί, το κίνημα απλώνεται σε όλο το χώρο της πόλης.

Στις 17 Οκτωβρίου τα συνδικάτα βάσης (CUB, COBAS και SdL) καλούν σε γενική απεργία όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Συμμετέχουν γύρω στα 2 εκατομμύρια εργαζομένων ενώ 500.000 άνθρωποι διαδηλώνουν στη Ρώμη. Τη νύχτα της 24ης Οκτωβρίου 1.000 φοιτητές εισβάλουν στο φεστιβάλ κιν/φου της Ρώμης με το σύνθημα «Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί». Τα τρία ισχυρότερα συνδικάτα της χώρας, η CGIL, η CISL και η UIL βρίσκονται πλέον στην ουρά των αγώνων. Εάν μπορούσαν θα είχαν κλείσει το ζήτημα από την αρχή, αλλά η γενική πίεση καθώς και η επιτυχημένη αν και μειοψηφική απεργία των συνδικάτων βάσης στις 17/10 τα ανάγκασε να προχωρήσουν μία ημέρα μετά (!) την ψήφιση του νέου νόμου στη Γερουσία σε απεργία στο χώρο της εκπαίδευσης (σχολεία και Πανεπιστήμια), στις 30/10. Οι τρεις αυτές συνομοσπονδίες δεν έχουν ενιαία στάση απέναντι στα επιμέρους άρθρα του νόμου. Π.χ. η CISL και η UIL είναι υπέρ της μετατροπής των Πανεπιστημίων σε ιδιωτικά ιδρύματα, κατά τον ίδιο τρόπο που ευνοούν τις τοπικές διαπραγματεύσεις με τα αφεντικά και αποδυναμώνουν το θεσμό των κλαδικών συμβάσεων εργασίας. Τα συνδικάτα βάσης που ζητούν την κατάργηση του νόμου αυξάνουν τη δύναμή τους εκφράζοντας τη δυσαρέσκεια των εργαζόμενων που δεν είναι ικανοποιημένοι από τη στάση των τριών συνομοσπονδιών.

Λόγω πάντως της συγκαταβατικής στάσης των τριών ισχυρότερων συνδικάτων οι μορφές αυθόρμητης διαμαρτυρίας στα σχολεία (π.χ. κοινές επιτροπές εκπαιδευτικών και γονιών, καταλήψεις δημοτικών σχολείων) δεν έχουν εξαπλωθεί και σε καμιά περίπτωση δεν έχουν αποκτήσει τη ριζοσπαστικότητα των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι οι μόνιμοι δάσκαλοι και καθηγητές δεν αισθάνονται ακόμα ότι απειλούνται, αν και είναι βέβαιο ότι σήμερα η συναίνεση των εκπαιδευτικών στα σχέδια της κυβέρνησης είναι εξαιρετικά χαμηλή.

Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει γίνει εκτεταμένη καμπάνια από τα ΜΜΕ ενάντια στους «λουφαδόρους» δασκάλους και δημόσιους υπαλλήλους, η υπόλοιπη εργατική τάξη είναι σιωπηρά αλληλέγγυα στον αγώνα των δασκάλων, των μαθητών και των φοιτητών. Πιθανόν οι μισθωτοί που έχουν παιδιά στο σχολείο να αισθάνονται αλληλέγγυοι επειδή ανησυχούν με την κατάργηση του ολοήμερου που τους δημιουργεί οικογενειακή αναστάτωση (πού θα πάνε τα παιδιά το απόγευμα;). Ούτε φυσικά μπορούν να κατανοήσουν την παιδαγωγική σημασία της επιστροφής στον ένα δάσκαλο ανά τάξη. Σήμερα, πολλοί συνειδητοποιούν ότι η ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης, δηλ. ένα κομμάτι του κοινωνικού μισθού τους, υποβαθμίζεται.

Πράγματι, αυτή είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση της δεξιάς αισθάνεται να χάνει τη «λαϊκή» υποστήριξη. Είχε κατασκευάσει τη «λαϊκή» συναίνεση με όπλο τη συνεχή καμπάνια πάνω στο ζήτημα της ασφάλειας. Αυτή η καμπάνια εντάθηκε μετά την είσοδο της Ρουμανίας στην ΕΕ και τη μετακίνηση ενός εκατομμυρίου Ρουμάνων στην Ιταλία. Η συναίνεση αυτή δεν είναι εφήμερη· η θεσμική αριστερά όταν ήταν στην κυβέρνηση είχε ποντάρει επίσης στο πεδίο της ασφάλειας για να εξασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη. Επομένως, ο πολιτικός λόγος της δεξιάς είναι ισχυρός επειδή έχει πολλούς συμμάχους.

Για να καταλάβουμε λοιπόν το λόγο για τον οποίο το κίνημα στην Ιταλία είναι αδύναμο στους δασκάλους πρέπει να επισημάνουμε ορισμένα πράγματα που διαμόρφωσαν έναν αρνητικό συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στους εργαζόμενους από τη μια μεριά και το κράτος και το κεφάλαιο από την άλλη.

· Οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις στα μέσα της δεκαετίας του ’90 είχαν προωθήσει την αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος και το είχαν βαφτίσει «σχολική αυτονομία». Αυτό σήμαινε ότι μεγάλο μέρος της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης είχε μεταφερθεί στο δημοτικό/νομαρχιακό επίπεδο και οι προσλήψεις των αναπληρωτών και των ωρομισθίων (που αποτελούν περίπου το 25% της εκπαιδευτικής εργατικής δύναμης) γινόταν απευθείας από τις σχολικές επιτροπές. Άρα, ήδη οι κεντροαριστεροί είχαν προλειάνει το έδαφος για τις σημερινές μεταρρυθμίσεις του Μπερλουσκόνι.

· Τόσο το ΙΚΚ όσο και το ΙΣΚ (τα πάλαι ποτέ κόμματα της αριστεράς) είχαν δουλέψει συστηματικά ήδη από τη δεκαετία του ’70 ώστε να διασπαστούν οι αγώνες των εργαζόμενων και να εδραιωθούν οι δύο μορφές εργατικής δύναμης, οι μόνιμοι και οι προσωρινοί.

· Από την εποχή των «μολυβένιων χρόνων» παίζει το ζήτημα της ασφάλειας στην Ιταλία και της συσπείρωσης του κόσμου κάτω από τις «προστατευτικές» φτερούγες του κράτους. Ο Μπερλουσκόνι είναι απλώς το πιο πρόσφατο δημιούργημα αυτής της πολιτικής. Παλιά, ο αποδιοπομπαίος τράγος ήταν οι «ακροαριστεροί τρομοκράτες», σήμερα είναι οι «ξένοι», δηλ. οι μετανάστες εργάτες. Στη δαιμονοποίηση των τελευταίων έχει συμβάλει και η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που έχει καταφέρει να στρέψει το ένα κομμάτι της εργατικής τάξης ενάντια στο άλλο.

Παρά τις δυσκολίες, ο αγώνας συνεχίζεται. Στις 7 Νοέμβρη οι φοιτητές –παρά το γεγονός ότι 3 μέρες πριν η κυβέρνηση ανέστειλε τις μεταρρυθμίσεις όσον αφορά το Πανεπιστήμιο σε μια προσπάθεια να διασπάσει το κίνημα– μπλόκαραν πάλι το κέντρο της πόλης και τους σταθμούς των τρένων στο Μιλάνο, την Πάρμα, την Πίζα και αλλού. Η επόμενη εθνική κινητοποίηση έχει οριστεί για τις 14 Νοέμβρη.

Είναι σαφές ότι αυτά που συμβαίνουν στην Ιταλία μας αφορούν άμεσα αφού κι εδώ εφαρμόζεται μια συνολική στρατηγική περιορισμού της αναδιανεμητικής λειτουργίας των δημόσιων δαπανών. Η κρίση αποτελεί το πρόσχημα για την αφαίρεση ενός μεγάλου τμήματος του «κοινωνικού κεφαλαίου» από την εργατική τάξη και τη μεταφορά του απευθείας στους κεφαλαιοκράτες. Τα 28 δισ. ευρώ προς τις τράπεζες θα αφαιρεθούν από τις τσέπες των μισθωτών καθώς και από την κοινωνική πρόνοια, τη δημόσια υγεία και την εκπαίδευση.
Όπως και στην Ιταλία, έτσι και στην Ελλάδα τα συνδικάτα παίζουν τον ίδιο ακριβώς ρόλο: σιγοντάρουν τη νέα επίθεση του κεφαλαίου. Παρόλο το θόρυβο, η απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (21/10) δεν είχε επιτυχία. Μήπως φταίνε πάλι οι εργαζόμενοι που «δεν τραβάνε»; Μπορεί. Αυτοί πάντως που σίγουρα δεν τραβάνε είναι οι ηγεσίες των συνδικάτων και του θεσμικού συνδικαλισμού, πράγμα που δεν μας προξενεί καμία εντύπωση αφού η επιβίωσή τους εξαρτάται από τη διατήρηση της ηγεμονίας κράτους και κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή απορρίπτεται από τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας η εισήγηση της ΟΛΜΕ για απεργία διαρκείας. Αλήθεια, ποιος πίστευε άραγε στην ειλικρίνεια αυτής της πρότασης; Μάλλον ούτε οι ίδιοι οι εισηγητές της. Τα γεγονότα του άμεσου παρελθόντος επιβεβαιώνουν ότι αυτές οι προτάσεις των Δ.Σ. ΟΛΜΕ-ΔΟΕ είναι προσχηματικές. Πέρσι, αυτοί που από το Νοέμβρη μέχρι το Γενάρη πρότειναν στις συνελεύσεις και το Δ.Σ. της ΔΟΕ απεργία διαρκείας ενόψει του ασφαλιστικού, βρέθηκαν το Φλεβάρη να υπονομεύουν την ίδια τους την πρόταση στα σχολεία και τις έκτακτες συνελεύσεις.

Αυτά που συμβαίνουν στην Ιταλία μας δείχνουν τι μας περιμένει. Πρέπει να μελετήσουμε με προσοχή τις μεταρρυθμίσεις στις άλλες χώρες της ΕΕ και την υπονομευτική δράση των συνδικάτων σ’ αυτές και να προετοιμαστούμε με οργάνωση από τα κάτω και την κατάλληλη στιγμή για τις μάχες του μέλλοντος χωρίς να επιτρέψουμε στους συνδικαλιστές να καίνε το χαρτί της απεργίας διαρκείας με φανφαρόνικες και σχεδιασμένες να μην πραγματοποιηθούν διακηρύξεις.

11/11/2008

Δάσκαλοι και δασκάλες από τους συλλόγους
Α' Αθήνας
Κερατσινίου-Περάματος
Ν. Σμύρνης
Περιστερίου

Απολύσεις και αγώνας στην MANCO στην Αθήνα

Το παρακάτω κείμενο μας στάλθηκε από εργαζόμενους της "MANCO συστήματα πληροφορικής"
στην Αθήνα.



ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΣΤΗ
MANCO ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ

Η «MANCO Συστήματα Πληροφορικής Α.Ε.» είναι μια εταιρία που το κύριο αντικείμενο εργασιών της αφορά τη μηχανογράφηση εντύπων του δημοσίου. Οποιουδήποτε είδους δημόσιο έγγραφο (όπως τα Ε9, τις Α.Π.Δ του ΙΚΑ, τις δηλώσεις του κτηματολογίου, κτλ) που ρυθμίζουν τη σχέση Κράτους-πολιτών, πρέπει να καταχωρηθεί στον υπολογιστή προκειμένου να είναι προσβάσιμο ηλεκτρονικά περνά από την εταιρία αυτή προτού παραδοθεί σε ηλεκτρονική πλέον μορφή πίσω στο Κράτος. Η επεξεργασία και η διαχείριση των δημόσιων εγγράφων αποτελεί μια από τις πιο κερδοφόρες μπίζνες που, τα τελευταία χρόνια, το Κράτος έχει αναθέσει μέσω υπεργολαβιών σε επιχειρήσεις σαν αυτή. Και αποτελεί από τις πιο κερδοφόρες αφενός γιατί βασίζεται σε χαμηλού κόστους επισφαλείς εργαζομένους και αφετέρου γιατί είναι οργανωμένη σύμφωνα με τις αρχές των ευέλικτων μονάδων παραγωγής (αποκεντρωμένη παραγωγή, οριζόντια ιεραρχία, χρήση νέων τεχνολογιών) και όλα αυτά μέσα από τη συνεχή εναλλαγή χώρων, αντικειμένων και, προφανώς, έμψυχου δυναμικού δηλαδή, όλων εμάς, το πραγματικό κεφάλαιο της εταιρίας, οι οποίοι με εντατική εργασία, ελαστικά ωράρια, απλήρωτες υπερωρίες, δουλειά ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, βγάζουμε τα μάτια μας μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή προκειμένου τα έντυπα αυτά να μηχανογραφηθούν και να είναι έτοιμα να παραδοθούν στην ώρα τους.
Το επάγγελμά μας, αυτό του καταχωρητή (του Data Entry Operator, όπως το λένε) αποτελεί ένα από τα πιο εντατικοποιημένα επαγγέλματα στο οποίο απασχολούνται συνήθως φοιτητές, πτυχιούχοι άνεργοι, μητέρες που προσπαθούν να συμπληρώσουν το ελλειμματικό οικογενειακό εισόδημα, μακροχρόνια άνεργοι και νέοι πριν την εξεύρεση μιας «πραγματικής» εργασίας. Η εταιρεία MANCO απασχολεί έναν πολύ μεγάλο αριθμό εργαζομένων τον οποίο και «αυξομειώνει» ανάλογα με τις ανάγκες της… πράγμα που σημαίνει πως εξωθεί σε παραίτηση όταν δεν το χρειάζεται πια… Με δυο λόγια, πρόκειται για ένα σύγχρονο εργοστάσιο του τριτογενή τομέα, το βασίλειο της «άυλης εργασίας» με τα «άυλα» δικαιώματα, το βασίλειο της αυθαιρεσίας και της παρανομίας…

Το βασικό κόλπο στο οποίο βασίζεται η λειτουργία εταιριών σαν αυτή, που αποτελεί και κοινή πρακτική μεταξύ μερικών εταιριών μηχανογράφησης, έχει να κάνει τόσο με τις συμβάσεις όσο και με τους όρους εργασίας. Με δυο λόγια, η εταιρία μας έχει υποχρεώσει να υπογράψουμε άλλη σύμβαση από την εργασία που πραγματικά εκτελούμε, ενώ μας πληρώνει με άλλο τρόπο από αυτόν που προβλέπει η σύμβαση που η ίδια μας έχει υποχρεώσει να υπογράψουμε... Έτσι, αντί να πληρωνόμαστε με βάση την εθνική συλλογική σύμβαση, στην οποία η ίδια αυθαίρετα έχει αποφασίσει πως υπαγόμαστε, πληρωνόμαστε με το κομμάτι, με βάση πόσες καταχωρήσεις ή πληκτρολογήσεις καταφέρνουμε να κάνουμε το μήνα, πράγμα που προφανώς σημαίνει πως δεν υπάρχει ούτε κάποιος σταθερός και εξασφαλισμένος μισθός, ούτε, και κυρίως, δικαιούμαστε κανενός είδους επίδομα (όπως επιδόματα αδείας, γάμου, επίδομα για τις πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη, επίδομα πτυχίου, κτλ…) για την εργασία χειριζόμενοι τον υπολογιστή. Το αντίθετο. Πρόκειται για ένα σύστημα που, μέσω της αμοιβής κατ’ αποκοπήν, βασίζεται κατεξοχήν στη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας και άρα στο διαρκώς μεγαλύτερο ξεζούμισμά μας. Γιατί αν δεν είσαι αρκετά παραγωγικός, αν δεν μπορείς να πληκτρολογείς με τους πλέον φρενήρεις ρυθμούς να είσαι βέβαιος πως στο τέλος του μήνα δε θα καταφέρεις να πιάσεις ούτε καν αυτό που τυπικά σου έχουν τάξει, το βασικό μισθό δηλαδή. Και όλα αυτά με 8ωρη ή και υπερωριακή, πολλές φορές, εργασία, με περιορισμό των διαλειμμάτων στο ελάχιστο και ρυθμούς αδιάλειπτα εντατικούς.
Μέσω των Η/Υ, των ηλεκτρονικών ρουφιάνων που άγρυπνα μας κατασκοπεύουν, και που ανά πάσα στιγμή μπορούν να ελέγχουν πόσο χρόνο κάνουμε διάλλειμα, τι ώρα πιάνουμε δουλειά, πόσο εντατικά και με τι ρυθμό δουλεύουμε, πόσο αποδοτικοί ή πόσα λάθη κάνουμε. Γιατί ό,τι καταγράφεται δεν ελέγχεται απλώς, αλλά, και κυρίως, συγκρίνεται ώστε ο καθένας να βλέπει το συνάδελφό του ανταγωνιστικά, ώστε ο παραγωγικότερος να είναι τελικά αυτός με τη λιγότερο συναδελφική συμπεριφορά, αυτός που κοιτά μόνο την πάρτη του… Γιατί αν δεν ασχολείσαι παρά μόνο με την πάρτη σου τότε «χάνεις χρόνο» και όποιος «χάνει χρόνο» δεν κάνει για τη δουλειά αυτή… Δεν είναι όμως μόνο οι ηλεκτρονικοί ρουφιάνοι, αλλά και οι «ελεγκτές», η αμέσως ανώτερη βαθμίδα εργαζομένων που μεταβιβάζουν τις εντολές από τη διεύθυνση σε εμάς, που είναι πάντα εκεί για να μας επιτηρούν και να μας κάνουν παρατηρήσεις… Παρατηρήσεις για λάθη που προκαλούνται από την ταχύτητα καταχώρησης ή την κούραση από τις πολλές ώρες στην οθόνη, παρατηρήσεις για τα διαλείμματα ή για το αν μιλάμε μεταξύ μας.

Στο μεταξύ, μαζικές προσλήψεις στο προφορικό και χωρίς την αναγγελία ούτε των όρων ούτε και των προβλεπομένων της σύμβασης όταν οι προθεσμίες για παράδοση των εντύπων πιέζουν ασφυκτικά, δυσμενείς μεταθέσεις, επίθεση στο εισόδημα και εξώθηση σε παραίτηση σε περιόδους κάμψης και αναδουλειάς... Γιατί πάντα υπάρχει τρόπος να αυξηθούν τα κέρδη (τους), γιατί πάντα υπάρχει τρόπος να (μας) μειώσουν το εισόδημά… Πώς; Με το να ρίχνουν την τιμή (!) για την κάθε καταχώρηση όταν δεν υπάρχει ανταγωνισμός, με το να μειώνουν τις ώρες εργασίας κατά το δοκούν (8ωροι που τους αναγκάζουν ή να γίνουν 4ωροι ή να παραιτηθούν), με το να μας μεταθέτουν χωρίς να μας ρωτούν, από υποκατάστημα σε υποκατάστημα, και μάλιστα σε περίοδο μικρότερη του ενός περίπου μηνός, με το να αλλάζουν το πραγματικό αντικείμενο της καταχώρησης (π.χ. από Ε9 σε Α.Π.Δ., κτλ), πράγμα που σημαίνει νέα εκπαίδευση για την εκμάθηση άλλου προγράμματος καταχώρησης, με το να αλλάζουν χώρο εργασίας για τους πιο παραγωγικούς και γρήγορους καταχωρητές από εμάς ώστε ο μισθός να εξομοιώνεται προς τα κάτω. Και όσο για τα ένσημα; Λιγότερα από τα κανονικά ακόμα και για συνεχείς μήνες δουλειάς!

Αρκετοί συνάδελφοί μας από τη στιγμή που κατέφυγαν στην Επιθεώρηση Εργασίας, άλλοι ατομικά και άλλοι ομαδικά, καταγγέλλοντας το ωράριο εργασίας, τη μη καταβολή δεδουλευμένων και υπερωριών δέχτηκαν όλων των ειδών τις απειλές και τους εκβιασμούς από τη διοίκηση της εταιρίας. Άλλοι, αφού πρώτα απομονώθηκαν από εμάς τους υπόλοιπους, απολύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς ούτε να τους εξηγήσουν τους ακριβείς λόγους και χωρίς ούτε καν να τους καταβάλλουν τη νόμιμη αποζημίωση (!!!), ενώ άλλους η εταιρία προσπάθησε γρήγορα-γρήγορα να τους φιμώσει προτείνοντάς τους «συμβιβασμό» τον οποίο ούτε η ίδια τήρησε… Άλλοι πάλι, δέχτηκαν απροκάλυπτες απειλές από το ίδιο το αφεντικό πως θα τους «κάνει μήνυση» (sic), ενώ η παράνομη και προκλητικότατη συμπεριφορά του έφτασε μέχρι του σημείου να απομονώσει συναδέλφους μας σε ειδική αίθουσα με κάμερες, απαγορεύοντάς τους να κάνουν διάλειμμα μαζί μας!!!

Απέναντι στην άγρια τρομοκρατία της εργοδοσίας εργαζόμενοι και εργαζόμενες στην εταιρία MANCO ζητάμε:

την άμεση ανάκληση των παράνομων και εκδικητικών απολύσεων

να σταματήσουν οι διώξεις, οι απειλές, ο ψυχολογικός πόλεμος σε όσους έχουν καταγγείλει την αυθαιρεσία της εργοδοσίας

την καταβολή των μη κατατεβεβλημένων ενσήμων προηγούμενων μηνών εργασίας

την καταβολή των νόμιμων επιδομάτων που δικαιούμαστε ως καταχωρητές (επιδόματα αδείας, γάμου, πολυτέκνων, επίδομα ανθυγιεινής εργασίας για τη χρήση Η/Υ)


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ/ΕΣ

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΟΥΣ ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ,
ΔΕ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ


Εργαζόμενοι, εργαζόμενες στην εταιρία MANCO

Εκδήλωση στην Θεσσαλονίκη από το σωματείο της WIND

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ
ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ-ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗ ΤΗΣ WIND
ΣΤ. ΜΑΛΑΜΑ


ΕΚΔΗΛΩΣΗ

«Ελαστικές εργασιακές σχέσεις στις τηλεπικοινωνίες
και η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης»


Τρίτη 18 Νοεμβρίου, 8:00 μ.μ.
στο ισόγειο της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης,
στην αίθουσα Τυπογραφείου


Ομιλητές

· Ο Καθηγητής Εργατικού Δικαίου του ΑΠΘ κος Καζάκος.

· Εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών φορέων των τηλεπικοινωνιών Cosmote, Vodafone, Wind και ΟΜΕ-ΟΤΕ

· Εργαζόμενοι και συνδικαλιστές που έχουν υποστεί διώξεις για την συνδικαλιστική τους δραστηριότητα.



Πανελλήνιο Σωματείο TIM ΗΕLLAS (Wind)



Ιστοσελίδα του Σωματείου http://www.pasetim.com/
e-mail: info@pasetim.com και symboulio@pasetim.com

Noi la crisi non la paghiamo! Κείμενο που συνδέει το κίνημα στην Ιταλία με τα ζητήματα στην Ελλάδα

Διαβάστε μια προκήρυξη που μοιράστηκε την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008 στην γενική συνέλευση των νοσοκομειακών γιατρών της Θεσσαλονίκης με θέμα τις κινητοποιήσεις του κλάδου και την διαπραγμάτευση των αιτημάτων των γιατρών από την συνδικαλιστική τους ηγεσία και το κράτος.



Ο Οκτώβρης που μόλις πέρασε ήταν θερμός στην Ιταλία. Με κεντρικό σύνθημα «Εμείς την κρίση δεν την πληρώνουμε», μαθητές και φοιτητές κατέλαβαν σχολεία και πανεπιστήμια και κατέβηκαν στους δρόμους μαζί με δασκάλους, καθηγητές, μεταπτυχιακούς και το εποχιακό-επισφαλές προσωπικό των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Μόλις ένα μήνα πριν, όλα έδειχναν ότι η κοινωνική ειρήνη βασίλευε στη χώρα. Το κράτος είχε κατεβάσει το στρατό στους δρόμους της Ρώμης και του Μιλάνο και είχε περάσει έναν ξενοφοβικό αντι-μεταναστευτικό νόμο, χωρίς να βρει απέναντι του την εργατική τάξη. Ώσπου η ανταρσία του Οκτώβρη διατάραξε την κανονική ροή των πραγμάτων. Το νεανικό (και όχι μόνο) προλεταριάτο εξεγέρθηκε με αφορμή την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Τζελμίνι, που προωθεί η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Το σχέδιο προβλέπει περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για το εκπαιδευτικό σύστημα ύψους 7,8 δισεκατομμυρίων ευρώ στα επόμενα 4 χρόνια. Η δικαιολογία; «Εξορθολογισμός των δαπανών του δημοσίου», με τα λόγια του πρωθυπουργού. Οι περικοπές πρακτικά σημαίνουν ότι 87 χιλιάδες θέσεις εργασίας θα χαθούν στα δημόσια σχολεία, θα παγώσουν οι προσλήψεις διδακτικού και τεχνικού προσωπικού, θα αυξηθεί ο αριθμός των εποχιακών συνεργατών στα πανεπιστήμια ενώ θα μειωθούν οι μόνιμοι καθηγητές, τα πανεπιστήμια θα πρέπει να στραφούν στον ιδιωτικό τομέα για να καλύψουν τις ανάγκες τους για χρηματοδότηση. Παράλληλα, εισάγονται νέοι πειθαρχικοί μηχανισμοί, όπως ο συνυπολογισμός της συμπεριφοράς των μαθητών στην αξιολόγησή τους. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση σχεδιάζει επιπλέον περικοπές στις δημόσιες δαπάνες που ανέρχονται στα 7 δισεκατομμύρια ευρώ, επιχειρώντας με κάθε τρόπο να παρουσιάσει τους δημόσιους υπαλλήλους ως τεμπέληδες που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, ενώ προσπαθεί να χτυπήσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, επιβάλλοντας ατομικές συμβάσεις σε μια σειρά εργασιακούς χώρους.

Ο ιταλικός Οκτώβρης είναι η πρώτη σημαντική προλεταριακή ανταρσία στον παγκόσμιο Βορρά ενάντια στην ένταση της επίθεσης στην όποια ισχύ της εργατικής τάξης, καθώς το κεφάλαιο χρησιμοποιεί την ίδια την εξελισσόμενη κρίση για να αποκαταστήσει τη συσσώρευσή του. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια καταλήφθηκαν, η διεξαγωγή των μαθημάτων εμποδίζεται, ελεύθερα μαθήματα οργανώνονται σε πλατείες, αποκλείονται δρόμοι και σιδηροδρομικοί σταθμοί, μεγάλες διαδηλώσεις γίνονται σε όλη τη χώρα. Στις 17 του Οκτώβρη καλέστηκε γενική απεργία από συνδικάτα βάσης, παρά την αντίθεση των τριών παραδοσιακών συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών (CGIL , Cisl , Uil), στην οποία συμμετείχαν πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι. Μερικές ημέρες αργότερα, 5 χιλιάδες άτομα έξω από το χρηματιστήριο του Μιλάνο φώναζαν «Θέλουν να καταστρέψουν τη δημόσια εκπαίδευση αλλά δεν θα τους αφήσουμε! Θέλουν να μας κάνουν όλους άνεργους αλλά δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους!». Πέρα από τη μαζικότητα, τον αυθορμητισμό και τη μη προβλεψιμότητα που χαρακτηρίζουν αυτό το κοινωνικό κίνημα, η πραγματική σημασία του βρίσκεται στη συνάντηση των μαθητών και των φοιτητών με τους επισφαλείς εργαζομένους αλλά και τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς, στην αλληλεπίδραση και την αλληλεγγύη με τα κοινωνικά κέντρα και στο ότι οι φοιτητές, ενώ είναι ενάντια στη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, δεν επιθυμούν να υπερασπιστούν το δημόσιο πανεπιστήμιο όπως είναι, με τις πελατειακές σχέσεις του και την εξουσία των βαρόνων της εκπαίδευσης πάνω στις πλάτες των επισφαλών εργαζομένων και μιλούν για ελεύθερο πανεπιστήμιο και ελεύθερη γνώση. Απέναντι στην αδιάλλακτη στάση της κυβέρνησης και την απειλή του κράτους να καταστείλει τις καταλήψεις, οι αγωνιζόμενοι διακήρυξαν «Όλες οι κινητοποιημένες σχολές της χώρας να κάνουν το ίδιο πράγμα: αφού θέλουν να χτυπήσουν τις καταλήψεις, ας καταληφθούν άλλες χίλιες σχολές και σχολεία!» και το έκαναν πράξη. Τελικά, με το τέλος του Οκτώβρη η κυβέρνηση ανακοίνωσε το πάγωμα της τελικής ψήφισης του νόμου. Μένει να δούμε την αντίδραση αυτών των προλετάριων που λίγες ημέρες πριν δήλωναν «Ξεκινήσαμε ώστε να μην σταματήσουμε, δεν πρόκειται να γυρίσουμε πίσω!»


Ενώ τα παραπάνω εξελίσσονται στην Ιταλία, στη χώρα που εμείς ζούμε και δουλεύουμε, λίγο πιο ανατολικά, έχουν αναζωπυρωθεί από τον Σεπτέμβρη οι κινητοποιήσεις μεγάλου κομματιού των νοσοκομειακών γιατρών, με αφορμή την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την εφαρμογή του 48ωρου, οι οποίοι διεκδικούν βασικά μείωση του εργάσιμου χρόνου και αύξηση του πραγματικού μισθού τους: ζητούν να σταματήσει η εξοντωτική υπερεργασία, απαιτούν υπερωριακή αποζημίωση για τις εφημερίες, προσμέτρηση του χρόνου εφημερίας ως συντάξιμου, νέο βασικό μισθό, προσλήψεις για την επαρκή στελέχωση του ΕΣΥ. Ανάμεσά τους υπάρχουν κάποιοι που θυμίζουν: «Τον ίδιο καιρό που οι κινητοποιήσεις στην περίθαλψη επικαλούνται το δημόσιο χαρακτήρα της περίθαλψης, στον ασφαλιστικό νόμο της Πετραλιά αυξήθηκε για τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ το όριο των ενσήμων για υγειονομική περίθαλψη από 50 σε 100 ανά έτος. Αυτό σημαίνει ότι 500.000 άμεσα και έμμεσα ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ πετιούνται εκτός ΕΣΥ. Η ΟΕΝΓΕ και οι παρατρεχάμενοι θεωρούν μάλλον ότι αυτό δεν αφορά το δημόσιο χαρακτήρα της περίθαλψης μιας και ούτε λεν ούτε διεκδικούν τίποτα για αυτό» (από προκήρυξη αγωνιζόμενων γιατρών). Αυτή η διαπίστωση επιχειρεί να ξεπεράσει την απομόνωση της κινητοποίησης και να συναντήσει τις ανάγκες άλλων κομματιών της εργατικής τάξης.

Η υποβάθμιση της δημόσιας περίθαλψης και ο περιορισμός της πρόσβασης σʼ αυτή είναι μέρος της συνολικής στρατηγικής περιορισμού της αναδιανεμητικής λειτουργίας των δημοσίων δαπανών. Αυτή η στρατηγική εκφράζεται τα τελευταία χρόνια στην υποχρηματοδότηση της υγείας και της εκπαίδευσης, την ψήφιση του νέου νόμου-πλαίσιο για τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος. Η εγκατάλειψη από το κράτος του εκπαιδευτικού συστήματος, του συστήματος υγείας και των ασφαλιστικών ταμείων οδήγησε στην απαξίωσή τους με αποτέλεσμα η διαδικασία μεταρρύθμισης να παρουσιάζεται ως «κοινωνικό αίτημα». Ταυτόχρονα, με όπλο την «καταπολέμηση της σπατάλης» και τον «εξορθολογισμό των δημόσιων δαπανών», ο συλλογικός καπιταλιστής επιχειρεί να αποδιοργανώσει την όποια δύναμη διατηρούσαν κομμάτια της εργατικής τάξης. Αυτό έγινε με την ιδιωτικοποίηση των σταθμών εμπορευματοκιβωτίων των μεγάλων λιμανιών της χώρας, την πώληση του ΟΤΕ και τη δρομολόγηση της πώλησης της Ολυμπιακής. Σήμερα, το ελληνικό κράτος, την ώρα που προσπαθεί να «πείσει» τις τράπεζες να δεχτούν την υποστήριξη των 28 δισεκατομμυρίων ευρώ ενώ η ευρωπαϊκή ένωση προωθεί τη χαλάρωση των όρων του συμφώνου σταθερότητας, επιχειρεί να εφαρμόσει την τροπολογία σχετικά με τις ΔΕΚΟ που κατατέθηκε το καλοκαίρι στη βουλή. Η τροπολογία ελαστικοποιεί τις εργασιακές σχέσεις, μειώνει τις αποδοχές, τις άδειες, τις προσαυξήσεις αποδοχών και τα επιδόματα που είχαν θεσπιστεί με εσωτερικούς κανονισμούς ή με συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ορίζει ότι το ύψος των ετήσιων μισθολογικών αυξήσεων, που ήταν μέχρι τώρα το βασικό αντικείμενο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, θα καθορίζεται πλέον με απόφαση διυπουργικής επιτροπής, «με κριτήρια την αύξηση του κόστους διαβίωσης, την οικονομική δυνατότητα και προοπτική της επιχείρησης». Με άλλα λόγια, διευθυντικό δικαίωμα, προσπάθεια πειθάρχησης των εργαζόμενων στο μοντέλο της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής. Δηλαδή, "business as usual"!

Η επίθεση του κεφαλαίου μπορεί να μην είναι μετωπική σε ολόκληρη την εργατική τάξη είναι όμως ενιαία. Για ποιο λόγο εμείς να παραμένουμε απομονωμένοι, φοβισμένοι ο καθένας στον κλάδο του, αναπαράγοντας τους χιλιάδες διαχωρισμούς που υπάρχουν μεταξύ μας; Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, όταν δεν είναι ξακάθαρα εργοδοτικές, κάνουν αυτό για το οποίο είναι φτιαγμένες: διαχειρίζονται τις ανάγκες μας εντός του υπάρχοντος καταμερισμού της εργασίας, δηλαδή υποστηρίζουν τους υπαρκτούς διαχωρισμούς. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γκρινιάζουμε για τους «ξεπουλημένους συνδικαλιστές»∙ μπορούμε να τους ξεπεράσουμε! Η δύναμή μας βρίσκεται στα σημεία που οι ανάγκες μας συναντιούνται. Η συνάντηση των διεκδικήσεων ενός κλάδου για λιγότερη κλεμμένη ζωή (αύξηση μισθών και μείωση χρόνου μισθωτής δουλειάς) και της διεκδίκησης αύξησης του έμμεσου μισθού για όλους τους εργαζόμενους (π.χ. μείωση κόστους ιατρικής περίθαλψης) είναι ο τρόπος για να πετύχουμε οποιαδήποτε βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας. Είναι ο τρόπος για να διεκδικήσουμε καλύτερες αφετηρίες αγώνα και να ξεφύγουμε από τους αμυντικούς αγώνες που μας επιβάλλουν οι σημερινές συνθήκες να δίνουμε. Όπως δείχνει το παράδειγμα της Ιταλίας, η συνάντηση των εργαζόμενων σε έναν κλάδο με τους υπόλοιπους εργαζόμενους από προλεταριακή σκοπιά μπορεί να νικήσει. Εκεί που συναντιούνται οι ανάγκες μας αμφισβητούνται οι διαχωρισμένοι ρόλοι που δημιουργεί ο καταμερισμός της εργασίας και ο κατακερματισμός της ζωής στην καπιταλιστική κοινωνία, οι επαγγελματικές κατηγορίες, οι ταυτότητες.

Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία που βλέπουμε ότι τα αφεντικά επιχειρούν να φορτώσουν στις πλάτες μας την κρίση τους, ενώ υπάρχουν ανοιχτά ταξικά μέτωπα: στα νοσοκομεία, στα πανεπιστήμια, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις υπόλοιπες ΔΕΚΟ, ανοίγουν συνεχώς νέα πεδία αντιπαράθεσης. Δεν είναι καιρός να φωνάξουμε το δικό μας «Εμείς δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας»; Δεν είναι ευκαιρία «να ανασάνουμε ξανά στις πόλεις του νέφους», όπως οι μαχόμενοι προλετάριοι στην Ιταλία;

Ομάδα για την εμβάθυνση της κρίσης τους

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΑΛΑΜΑ, εργαζόμενο της WIND στη Θεσσαλονίκη που διώκεται δικαστικά για τη συνδικαλιστική του δράση.

Για την χρηματοπιστωτική κρίση νο3...

Δημιουργήθηκε ένα ιστολόγιο που συγκεντρώνει ένα πλήθος κειμένων σε ελληνικά και αγγλικά για την χρηματοπιστωτική κρίση. Θα το βρείτε στο


http://crisisreloaded.blogspot.com/


Εμείς αναπαράγουμε από εκεί το πολύ ενδιαφέρον κείμενο της εκδοτικής ομάδας Κόκκινο Νήμα.


Jump! You Fuckers!

Προκήρυξη που κυκλοφόρησε τη μερα της απεργίας (21 Οκτώβρη) σε Αθήνα και Θεσ/νίκη.


«Πηδήξτε, ρε γαμιόληδες!» έγραφε ένα πλακάτ σε διαδήλωση έξω από το χρηματιστήριο της Wall Street στη Νέα Υόρκη, τις ημέρες που συζητιόταν το «σχέδιο Πόλσον», δηλαδή η κοινωνικοποίηση της χασούρας των τραπεζών. Μια αυθεντική προλεταριακή στάση, μια έκφανση του προλεταριακού μίσους για τον πλούτο. Πολλά έγιναν στον ένα σχεδόν μήνα που πέρασε από τότε. Οικονομικοί αναλυτές, ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι έχουν φέρει στη μόδα τη συζήτηση σχετικά με την κρίση. Όσα ακούγονται μας υπενθυμίζουν για ακόμα μία φορά ότι όταν ο συρφετός του κεφαλαίου ανοίγει το στόμα του το κάνει μόνο για να ξεράσει σύγχυση. Έχει κλονιστεί η πίστη στις δυνατότητες μελλοντικής ανάπτυξης, κερδοφορίας και αποπληρωμής των διογκούμενων χρεών, λένε μεταξύ άλλων. Βασική προτεραιότητα των κυβερνήσεων πρέπει να γίνει (και έχει γίνει) η αποκατάσταση της πίστης των βασικών παικτών στο σύστημα και τις δυνατότητές του. Ο λόγος για τον οποίο φαίνονται πανικόβλητοι είναι ότι γνωρίζουν πως για να σωθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να κάνουν κάτι που είναι πολύ δύσκολο πια: να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοφορίας σήμερα. Μ’ αυτή την έννοια, η παρούσα κρίση, όπως και όλες οι άλλες, είναι στιγμή του ταξικού πολέμου∙ και το κεφάλαιο έχει λάβει ήδη θέση μάχης. Εμείς; Τι κάνουμε; Η αρχική και ελάχιστη υποχρέωσή μας είναι να μεταφράσουμε τα μυστικοποιημένα μηνύματα που εκπέμπονται αδιάλειπτα πια από τα πολιτικά γραφεία, τις σομόν φυλλάδες και τα τηλεοπτικά παράθυρα στη δική μας γλώσσα, στη γλώσσα των αναγκών μας, διαλύοντας την ομίχλη που κρύβει καλά το πεδίο της μάχης.


Σημείο 1ο

Η κρίση εμφανίζεται ως χρηματοπιστωτική. Κάθε κρίση των καπιταλιστικών σχέσεων αυτοπαρουσιάζεται ως οικονομική, και λέγεται ότι μπορεί να έχει επιδράσεις και σε άλλες σφαίρες της κοινωνικής ζωής, ενώ στην ουσία δεν υπάρχει αυτό που οι αστοί οικονομολόγοι ονομάζουν οικονομική κρίση. Η κρίση είναι πάντα έκφανση της αντίφασης του καπιταλισμού∙ είναι πάντα κρίση εκμεταλλευσιμότητας της εργατικής τάξης, κρίση αποδοτικής αξιοποίησης της για τις ανάγκες του συσσωρευμένου κεφαλαίου και επομένως κρίση αναπαραγωγής της ίδιας της καπιταλιστικής κοινωνικής σχέσης. Ο ουσιαστικός παράγοντας στον οποίο οφείλεται η τρέχουσα κρίση είναι η μείωση της εκμεταλλευσιμότητας της εργατικής δύναμης κατά τα τελευταία 30 χρόνια. Η τεράστια συγκέντρωση κεφαλαίου με τη μορφή του χρήματος και η επιταχυνόμενη κινητικότητά του, ενώ αυτοπαρουσιάζονται ως η δυναμική της παγκόσμιας συσσώρευσης σ’ αυτό το διάστημα, είναι στην πραγματικότητα η αδυναμία του κεφαλαίου να εκμεταλλευτεί αποδοτικά την εργατική δύναμη στη σφαίρα της παραγωγής: στα εργοστάσια, τα γραφεία, τα μαγαζιά, τα σχολεία, παντού. Το κεφάλαιο κινείται διαρκώς γιατί θέλει να ξεφύγει από την ανυποταξία των εν δυνάμει νεκροθαφτών του: Έτσι, μεγάλο τμήμα του μετά τη δεκαετία του ’70 μετατράπηκε σε χρήμα, εξαιτίας της τότε ισχύος της εργατικής τάξης, και με τη μορφή του χρήματος επιδόθηκε σε κερδοσκοπικές, άμεσα προσοδοφόρες επενδύσεις. Το αποτέλεσμα; Σε μια παγκόσμια οικονομία της οποίας το ΑΕΠ υπολογίζεται στα 50 τρις δολάρια αντιστοιχεί μια χρηματοπιστωτική αγορά 150 τρις δολαρίων. Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να γίνει κατανοητή και η τεράστια διόγκωση του χρέους. Όταν ένας καπιταλιστής ζητά δάνειο από μια τράπεζα, στην πραγματικότητα λέει: «Χρειάζομαι χρήματα∙ δεν έχω αρκετά χρήματα αυτή τη στιγμή επειδή η εκμετάλλευση των εργατών μου δεν μου αποφέρει αρκετή υπεραξία. Αλλά υπόσχομαι ότι θα τους εκμεταλλευτώ επαρκώς στο μέλλον ώστε να μπορέσω να αποπληρώσω το δάνειο μαζί με τους τόκους». Οι υποσχέσεις όμως συχνά δεν τηρούνται. Η πίστωση είναι ρίσκο, ένα στοίχημα για το μέλλον, ένα στοίχημα που δημιουργεί τον εξής μύθο: η μελλοντική εκμετάλλευση της εργασίας αντιμετωπίζεται σαν να ήταν τωρινή εκμετάλλευση. Όταν το κεφάλαιο χάνει το στοίχημα, συμβαίνει μια οικονομική κατάρρευση.


Σημείο 2ο

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, το κεφάλαιο επιτέθηκε στα οχυρά εκείνα που μπλόκαραν την κερδοφορία και τα οποία είχε δημιουργήσει η προλεταριακή έφοδος που κορυφώθηκε στα έτη 1968-73. Η στρατηγική της επίθεσης ήταν (και είναι ακόμη) ο νεοφιλελευθερισμός. Το κεφάλαιο αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τρία αλληλένδετα προβλήματα, ώστε να αποκαταστήσει την κοινωνική ειρήνη και την κερδοφορία: να μειώσει τον συνολικό κοινωνικό μισθό (ο μισθός μαζί με τα διάφορα κρατικά επιδόματα), να εντατικοποιήσει την εργασιακή ζωή και ταυτόχρονα να διατηρήσει σε κάποιο βαθμό το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες του κόσμου. Η στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού συνίστατο στον εντεινόμενο κατακερματισμό της εργατικής τάξης και την όλο και μεγαλύτερη πρόσδεση της αναπαραγωγής της ζωής των εργαζόμενων στην αγορά.
Οι περικοπές στον κοινωνικό μισθό εξισορροπήθηκαν, εν μέρει μόνο, με τη μεγάλη επέκτασης της ατομικοποιημένης πίστωσης. Το καπιταλιστικό κράτος απάντησε στις προσδοκίες και τις απαιτήσεις της εργατικής τάξης στις ΗΠΑ αλλά και σε άλλες χώρες της «δύσης» μέσω της παροχής εύκολης πίστωσης και την άρση των αυστηρών κανονισμών χορήγησης δανείων. Η τακτική αυτή μεγεθύνθηκε υπερβολικά από τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Τα δάνεια για την κατανάλωση των εργατών, έκφανση της στρατηγικής της διαχείρισης των κοινωνικών σχέσεων σε ατομικό επίπεδο, είναι ένα πραγματικά θαυμάσιο κόλπο, καθώς υπονομεύει την ισχύ της εργατικής τάξης και τους κοινωνικούς αγώνες. Όταν το χρέος γίνεται ο βασικός τρόπος διατήρησης ενός σχετικά καλού βιοτικού επιπέδου, οι χρεωμένοι εργάτες αναγκάζονται να δουλεύουν περισσότερο, να είναι πιο πειθαρχημένοι και να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους όλο και περισσότερο ως εμπόρευμα που ανταγωνίζεται τους υπόλοιπους ανθρώπους-εμπορεύματα στην αγορά εργασίας. Δίπλα τους υπάρχουν τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της τάξης (όπως οι περισσότεροι μετανάστες) και το προλεταριάτο του παγκόσμιου Νότου και τους υπενθυμίζουν πολύ καλά την εναλλακτική που προσφέρεται από το κεφάλαιο. Έτσι, η τακτική της εύκολης πίστωσης διευκόλυνε τη στασιμότητα ή/και τη μείωση των μισθών, ενώ ταυτόχρονα είχε ως στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας της εργατικής δύναμης καθώς ο χρεωμένος προλετάριος θα έπρεπε να εργαστεί πιο σκληρά για να πληρώσει τις δόσεις των δανείων του (ή τουλάχιστον εκεί πόνταραν). Με άλλα λόγια, η τακτική αυτή ήταν προσπάθεια απάντησης στην κρίση εκμεταλλευσιμότητας της εργατικής δύναμης. Απ’ότι φαίνεται όμως η τακτική αυτή απέτυχε λόγω ενός συνδυασμού παραγόντων: Πολλές τράπεζες χορήγησαν δάνεια σε κομμάτια της εργατικής τάξης που είχαν πεταχτεί έξω από την αγορά εργασίας καθώς το «αεροπλανάκι» που είχε στηθεί με την πώληση των χρεογράφων σε άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κ.ο.κ. επέτρεπε κάτι τέτοιο με προσοδοφόρους, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, όρους. Ταυτόχρονα, οι χρεωμένοι εργάτες δεν αποδείχτηκαν αρκετά παραγωγικοί, καθώς πέρα από αυτούς που πετάχτηκαν έξω από την παραγωγή, πολλοί δούλευαν σε καθεστώς προσωρινότητας και επισφάλειας. Τελικά, είτε οι χρεωμένοι εργάτες δεν είχαν πραγματικά τη δυνατότητα να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, είτε φάνηκαν «ανεύθυνοι» βρίσκοντας ένα νέο τρόπο ατομικής «άρνησης της εργασίας», το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.


Σημείο 3ο

Το ελληνικό κράτος, παρόλες τις ιδιομορφίες της εγχώριας συσσώρευσης, δεν βρίσκεται έξω από την παγκόσμια εφαρμοζόμενη στρατηγική. Μια ματιά στην ιστορία της τελευταίας δεκαετίας αρκεί. Με πολιορκητικό κριό τα δαιμονοποιημένα πλέον ελλείμματα των κρατικών ταμείων, το ντόπιο κεφάλαιο επιτίθεται στην κοινωνική αναπαραγωγή της εργατικής τάξης: αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος και της κοινωνικής πρόνοιας, απαξίωση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος και του συστήματος υγείας, αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ταυτόχρονα, επιτίθεται στα πιο ισχυρά, ακριβότερα για το κεφάλαιο και καλύτερα συνδικαλισμένα κομμάτια της τάξης: στους λιμενεργάτες, τους εργαζόμενους στον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, τα ΕΛΤΑ, την Ολυμπιακή, τους εκπαιδευτικούς. Το γεγονός ότι αυτή η προσπάθεια του κράτους προς την αναδιάρθρωση δεν έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία οφείλεται στην αντίσταση από τη μεριά της εργατικής τάξης. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι παλεύουν 20 χρόνια να περάσουν την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, από τη συνεχιζόμενη αναταραχή στην εκπαίδευση, τους αγώνες στις ΔΕΚΟ (βλ. λιμενεργάτες), τα νοσοκομεία κλπ. Σήμερα, το κράτος λέει ότι δεν έχει χρήματα για να πληρώσει τα (κατασκευασμένα) ελλείμματα των ΔΕΚΟ, δεν έχει χρήματα για να δώσει επιδόματα στους ανέργους, δεν έχει χρήματα για όλους εμάς που πρέπει να ξυπνήσουμε το πρωί και να πάμε στη δουλειά. Έχει ωστόσο 28 δις ευρώ (το 10% του ΑΕΠ) για να ενισχύσει το τραπεζικό σύστημα. Τη στιγμή μάλιστα που εκκρεμεί η υπογραφή της νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας με την ΟΤΟΕ και υπάρχει η προοπτική συγχωνεύσεων και αναδιάρθρωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα στην Ελλάδα (και άρα απολύσεων) μετά από χρόνια υψηλής κερδοφορίας, το κράτος επιβεβαιώνει το ρόλο του ως συλλογικός καπιταλιστής και έρχεται να στηρίξει τη διαδικασία αυτή. Ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να ξεχνάει (sic), τις τελευταίες εβδομάδες, τον ασφυκτικό έλεγχο στα κρατικά ελλείμματα (εργαλείο που χρησιμοποιείται για τις περικοπές στις δαπάνες πρόνοιας στο εσωτερικό των κρατών-μελών) και αποφασίζει να τονώσει με 2 τρις ευρώ το χρηματοπιστωτικό σύστημα, εξαγγέλλοντας συγχρόνως ειδικές ρυθμίσεις για τον έλεγχο της διόγκωσης των ελλειμμάτων που αυτή η ένεση ρευστού θα προκαλέσει.
Δεν αισθανόμαστε καμία έκπληξη, ωστόσο. Ελεύθερη αγορά ποτέ δε σήμαινε λιγότερο κράτος όπως μας παπάριαζαν τόσα χρόνια οι φιλελεύθεροι: Σήμαινε διαφορετική πολιτική λειτουργία του κράτους. Αυτό που στάλθηκε στο πυρ το εξώτερον είναι η παλιά αναδιανεμητική λειτουργία των δημοσίων δαπανών. Οι δημόσιες δαπάνες (που πάντα υπάρχουν) χρησιμοποιούνται πλέον για την αποδιοργάνωση της εργατικής τάξης, για την οργανωμένη καταστροφή των μη κερδοφόρων κλάδων και την ταχύτατη μεταφορά κεφαλαίων σε άλλους που μπορεί να είναι κερδοφόροι και για την ασφάλεια (της ιδιοκτησίας των καπιταλιστών). Η πρώην κοινωνική πρόνοια αποτέλεσε νέο πεδίο κερδοφορίας: το κράτος πρόνοιας σιγά σιγά ξεδοντιάστηκε, μετατράπηκε σε κράτος ασφάλειας και το υπόλοιπο έγινε εμπόρευμα. Αυτό που κάνει τώρα τους διάφορους σοσιαλδημοκράτες και εργατοπατέρες να εμφανίζονται σαν εξοργισμένοι είναι ότι οι διαχειριστές του κεφαλαίου δεν μπορούν με τίποτα να αποκρύψουν το γεγονός ότι η εργατική τάξη πληρώνει τη χασούρα της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας. Μόνο μια φτιασιδωμένη δήθεν εξοργισμένη συνδικαλιστική ηγεσία μπορεί να προλάβει την πιθανότητα αυτόνομης έκφρασης της συσσωρευμένης οργής του προλεταριάτου.


Σημείο 4ο

Η συνεχιζόμενη κρίση ήδη έχει εντείνει την υποτίμηση όλο και περισσότερων κομματιών της εργατικής τάξης. Αυτό δεν περιορίζεται στην επιχείρηση τόνωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος με χρήμα προερχόμενο από τη φορολογία (και ξέρουμε ότι η φορολόγηση του κεφαλαίου διαρκώς μειώνεται τα τελευταία χρόνια). Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα: ο αριθμός των αστέγων έχει αυξηθεί σημαντικά τους τελευταίους μήνες. Σε πολιτείες όπως το Μίσιγκαν, το Οχάιο ή η Καλιφόρνια 1 στα 35 σπίτια έχει κατασχεθεί (ή πρόκειται άμεσα να κατασχεθεί). Ταυτόχρονα, οι κρίσεις ενέργειας και τροφίμων -αλληλένδετες με την κρίση των επισφαλών (sub-prime) δανείων- έχουν αυξήσει σημαντικά το κόστος των τροφίμων, της θέρμανσης και των μετακινήσεων. Ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός οικογενειών χαμηλού εισοδήματος στρέφεται προς τις φιλανθρωπίες, οι οποίες διενεργούνται κατά κύριο λόγο από την εκκλησία και μη κυβερνητικές οργανώσεις. Στο Βερμόντ, η απεύθυνση στα φιλανθρωπικά προγράμματα που προσφέρουν τρόφιμα στους άπορους έχει αυξηθεί το τελευταίο έτος κατά 133% μεταξύ του συνόλου των χρηστών και κατά 180% μεταξύ των εργαζόμενων φτωχών. Η απώλεια θέσεων εργασίας είναι επίσης σημαντική: 600.000 άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους κατά το πρώτο εξάμηνο του 2008∙ στο Ντιτρόιτ, 100.000 θέσεις εργασίας περιέκοψε η General Motors από το 2000, αριθμός που πρόκειται να αυξηθεί, ιδιαίτερα σε περίπτωση συγχώνευσης με την Chrysler∙ στη Nέα Υ όρκη, 165.000 θέσεις εργασίας αναμένεται να χαθούν στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Παρόμοια, στη Μεγάλη Βρετανία η ανεργία έχει αυξηθεί στο 5,7%, ποσοστό που είναι το υψηλότερο από το 1991. Συνολικά, το επόμενο διάστημα εκτιμάται ότι λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης θα χαθούν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας σε όλο τον κόσμο (σύμφωνα με στοιχεία της παγκόσμιας ένωσης εμπορικών επιμελητηρίων).
Για την Ελλάδα, την ώρα που οι πολιτικοί προσπαθούν να μας καθησυχάσουν ότι η εγχώρια οικονομία είναι αρκετά προστατευμένη από τη διεθνή κρίση, τα στοιχεία δείχνουν διόγκωση του ιδιωτικού χρέους και του χρέους των επιχειρήσεων και αύξηση των δανείων που δεν αποπληρώνονται και των κατασχέσεων, παρόλο που η κατάσταση δεν είναι ακόμα τόσο οξυμένη όσο στις ΗΠΑ. Οι διαταγές πληρωμής για κατασχέσεις ακινήτων αυξάνονται σταθερά από το 2005 και πέρυσι ξεπέρασαν τις 60.000. Φέτος αναμένεται να διαταχθούν πάνω από 55.000 κατασχέσεις ακινήτων και άλλες 60.000 αυτοκινήτων. Ταυτόχρονα, 120.000 άνθρωποι δεν πληρώνουν τις δόσεις των δανείων τους, ενώ άλλες 400.000 δυσκολεύονται να «ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους ».


Σημείο 5ο

Η κρίση είναι για το κεφάλαιο ταυτόχρονα απειλή και ευκαιρία. Η κρίση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «θεραπεία σοκ»∙ το θεμελιώδες ζήτημα που ανακύπτει αυτή τη στιγμή για το κεφάλαιο είναι το εξής: πώς θα χρησιμοποιήσει τη χρηματοπιστωτική κρίση που πυροδοτήθηκε από την κρίση των sub-primes ώστε να επαναδημιουργήσει ευνοϊκούς όρους συσσώρευσης και κερδοφορίας; Η πρώτη απάντησή τους δείχνει ότι στόχος είναι η ένταση της επίθεσης στην όποια ισχύ της εργατικής τάξης και όχι η επιστροφή στη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του κοινωνικού ζητήματος. Η νομιμοποίηση αυτής της επίθεσης περνάει μέσα από την έμφαση στην πρόσδεση του μέλλοντος της εργατικής τάξης στην κυριαρχία της κοινωνικής σχέσης του χρήματος. Αυτό φανερώνουν και τα λόγια του Τζορτζ Μπους λίγο πριν να κατατεθεί στο Κογκρέσο προς ψήφιση το σχέδιο Πόλσον: «Γνωρίζω ότι το πακέτο θα ψηφιστεί δύσκολα από πολλά μέλη του Κογκρέσου. Είναι δύσκολο να εγκριθεί ένας νόμος που δεσμεύει τόσα πολλά σκληρά κερδισμένα χρήματα των φορολογούμενων. Αντιλαμβάνομαι επίσης την απόγνωση των υπεύθυνων Αμερικανών, που πληρώνουν τα δάνειά τους στην ώρα τους, υποβάλλουν τις φορολογικές δηλώσεις τους κάθε 15η Απριλίου, και διστάζουν να πληρώσουν για τις υπερβολές της WallStreet. Όμως δοθείσης της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε, το να μην εγκριθεί ο νόμος τώρα θα κοστίσει σε αυτούς τους Αμερικανούς πολύ περισσότερο αργότερα». Το τέλος της φούσκας των δανείων συναντά κι άλλες κρίσεις: π.χ. στον τομέα της ενέργειας και των τροφίμων. Κρίσεις οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως προοπτικές ανάπτυξης. Μπορούν, δηλαδή, τα πλανητικά αφεντικά να χρησιμοποιήσουν αυτές τις κρίσεις για να αντιστρέψουν κεκτημένα παλιότερων κοινωνικών κινημάτων: στον τομέα της ενέργειας να επαναφέρουν το ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας και της ανάπτυξης άλλων εναλλακτικών μορφών ενέργειας εντάσεως κεφαλαίου (πλασάροντας ταυτόχρονα οικολογικό προφίλ) και στον τομέα των τροφίμων να προωθήσουν ακόμα πιο εντατικά τη βιοτεχνολογία και τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα. Παράλληλα, η διόγκωση των κρατικών ελλειμμάτων που προκαλεί η διοχέτευση δημόσιου χρήματος στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, είναι πολύ πιθανό ότι θα χρησιμοποιηθεί ως πειθαρχικό εργαλείο ενάντια στην εργατική τάξη, οδηγώντας στη λήψη νέων μέτρων λιτότητας και την αύξηση των περικοπών στους κρατικούς προϋπολογισμούς για τις κοινωνικές δαπάνες. Ήδη, η Βρετανία ανακοινώνει περικοπές 1 δις λίρες στον προϋπολογισμό. Όλα αυτά είναι πιθανά, αλλά τίποτα δεν είναι βέβαιο. Βέβαιο είναι ότι ο καπιταλισμός δεν σαπίζει από μόνος του, δεν καταρρέει αυτόματα. Αλλά από εκεί και πέρα, ανάμεσα στην κρίση και την αναδιάρθρωση υπάρχει μια άβυσσος πιθανοτήτων. Έτσι, έχει σημασία πώς θα ενεργήσουμε εμείς: ο εν δυνάμει νεκροθάφτης του συστήματος.
Στις ΗΠΑ, παρόλο που υπάρχει διάχυτη οργή ενάντια στα σχέδια διάσωσης των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αυτή σε γενικές γραμμές εκφράζεται με την άνοδο ενός δεξιού λαϊκισμού, ενάντια στις τράπεζες, το «Ισραηλινό λόμπι» και τους μετανάστες. Στον παγκόσμιο Ν ότο, η κρίση στον τομέα των τροφίμων έχει οδηγήσει σε αρκετές διαδηλώσεις και συμπλοκές σε πολλές χώρες, όπως το Πακιστάν, η Γουινέα, η Μαυριτανία, το Μαρόκο, η Αίγυπτος το Μεξικό, η Σενεγάλη και η Υεμένη. Ωστόσο, όσο το προλεταριάτο στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ παραμένει διαιρεμένο και σε αποσύνθεση, όσο δεν οξύνεται η ταξική σύγκρουση εδώ, είναι αμφίβολο κατά πόσο οι ταξικοί αγώνες στον Nότο μπορούν να οδηγήσουν σε μια πολιτική ανασύνθεση της τάξης. Μπορεί η κρίση να εκφράζει την αδυναμία του κεφαλαίου να εκμεταλλευτεί αποδοτικά το προλεταριάτο, ωστόσο η δυνατότητα του κεφαλαίου να χρησιμοποιήσει την κρίση για να αποκαταστήσει τη συσσώρευσή του εκφράζει την αδυναμία του προλεταριάτου να συγκροτηθεί ως τάξη για τον εαυτό της.
Ελάχιστο χρέος μας σήμερα, εδώ, στην Ελλάδα είναι να στηρίξουμε ό,τι μπλοκάρει την εκμετάλλευση μας: να απαιτήσουμε επιθετική γενική απεργία και όχι τουφεκιές στον αέρα, να στηρίξουμε τους μαθητές που αυτή τη στιγμή έχουν καταλάβει δεκάδες σχολεία της χώρας, τους γιατρούς που κινητοποιούνται στα δημόσια νοσοκομεία, τους εργαζόμενους στο Μετρό και τα άλλα μέσα μεταφοράς που κάνουν στάσεις εργασίας, τους καθηγητές και τους δασκάλους, αν κατέβουν σε απεργία διαρκείας από την 1η Δεκέμβρη. Χρέος μας είναι με κάθε τρόπο να οξύνουμε την κρίση!

Ομάδα για την προώθηση της πτώσης των καπιταλιστών στο κενό

Όχι στις απολύσεις στον Πατάκη

Οι διαμαρτυρίες για την ανάκληση των απολύσεων στο βιβλιοπωλείο ΠΑΤΑΚΗΣ θα συνεχιστούν

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ - ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Λόντου 6 Εξάρχεια,τηλέφωνο: 210-3820537, e-mail: sylyp_vivliou@yahoo.gr

Πραγματοποιήθηκε χτες, Τρίτη 4/11, διαμαρτυρία έξω από το βιβλιοπωλείο ΠΑΤΑΚΗΣ στην οδό Ακαδημίας 65. Δεκάδες συνάδελφοι βιβλιοϋπάλληλοι, οι περισσότεροι μετά το σχόλασμα ήταν εκεί για να στηρίξουν τους 2 απολυμένους συναδέλφους. Μαζί μας ήταν και πολλοί συμπαραστάτες. Κάποια στιγμή οι συγκεντρωμένοι ήταν πάνω από 150 άτομα. Από τις 5.00 μ.μ. έως τις 8.00 μ.μ. το βιβλιοπωλείο μπλοκαρίστηκε και κανένας δεν μπήκε για να ψωνίσει. Η ανταπόκριση των πελατών στο κάλεσμα μας για συμπαράσταση ήταν πολύ μεγάλη. Μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που χρειάστηκε προσπάθεια για να πειστούν. Με συνθήματα, ενημερώσεις από την ντουντούκα, μοίρασμα προκηρύξεων στους περαστικούς καταγγείλαμε την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία. Όσοι συνάδελφοι εκείνες τις ώρες εργάζονταν μέσα στο βιβλιοπωλείο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στήριξαν τη διαμαρτυρία.

Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου προγραμματίζει δύο ακόμη διαμαρτυρίες έξω από το βιβλιοπωλείο: αύριο Πέμπτη 6/11 στις 5.00 μ.μ. και το Σάββατο 8/11 στις 11.00 π.μ. Οι διαμαρτυρίες για την ανάκληση των απολύσεων στο βιβλιοπωλείο ΠΑΤΑΚΗΣ θα συνεχιστούν, μέχρι να αταλάβει ο κύριος Πατάκης, όπως κατάλαβαν παλιότερα στον ΣΑΒΒΑΛΑ, στην ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ και αλλού, ότι το αίσχος των απολύσεων δεν το ανεχόμαστε και δε θα περάσει.

Θα κυκλοφορήσει άμεσα κείμενο διαμαρτυρίας που θα μαζεύονται υπογραφές τόσο από τον κλάδο όσο και από άλλους εργαζόμενους. Εργατικά σωματεία και ιδιαίτερα σωματεία εκαπαιδευτικών κινούνται στην κατεύθυνση έκδοσης ψηφισμάτων και ανάληψης πρωτοβουλιών αλληλεγγύης.

Mηνύματα διαμαρτυρίας για τις απολύσεις και την εργοδοτική αυθαιρεσία μπορείτε να στέλνετε στο βιβλιοπωλείο ΠΑΤΑΚΗΣ (φαξ: 210-3811940, e-mail: bookstore@patakis.gr) καθώς και στις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ (φαξ: 210-3650049, e-mail: gengra@patakis.gr).

Κάλεσμα από την WIND την Πέμπτη 6 Νοέμβρη και ενημέρωση από την Αθήνα

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΙΜ HELLAS (Wind)
Αρ. Απόφασης Πρωτοδικείου Αθηνών 4348/2005
Τηλ.: +30 210 5100910 – E-mail : symboulio@pasetim.com
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Όχι στην ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Όχι στην ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ


Καλούμε τα εργατικά συνδικάτα και όλους τους κοινωνικούς φορείς και εργαζομένους να συμπαρασταθούν στον διωκόμενο συνάδελφό μας Στέφανο Μάλαμα και να στηρίξουν τις δράσεις που θα γίνουν γι’ αυτό τον σκοπό.

Το Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων ΤΙΜ (Wind) καταδικάζει τη δικαστική δίωξη που έχει ασκηθεί στο μέλος του Δ.Σ. Στέφανο Μαλαμα για τον λόγο ότι αυτός, με την συνδικαλιστική του δράση, είχε αναδείξει τα προβλήματα των συναδέλφων στα καταστήματα της Θεσσαλονίκης και είχε προωθήσει την επίλυσή τους.
Δεν είναι μια προσωπική αντιδικία ενός μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου με τον υπεύθυνο των καταστημάτων της Βόρειας Ελλάδας (ο κ. Ζαφειράκος Βασίλης που έχει ασκήσει τη μήνυση), όπως θέλει να το παρουσιάσει η διοίκηση της WIND. Η αιτία του επεισοδίου είναι η δραστηριότητα του Σωματείου, που στην Θεσσαλονίκη εκφράζεται και με το συγκεκριμένο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Ο προϊστάμενος αυτός έχει επανειλημμένα ενοχλήσει το Σωματείο αλλά και το συγκεκριμένο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου.
Το πιο πρόσφατο κρούσμα ήταν ότι, με αυθαίρετη απόφαση του προϊστάμενου κ. Ζαφειράκου, είχαν αφαιρεθεί από κατάστημα της WIND οι καρέκλες για την ανάπαυση των εργαζομένων, που έπρεπε έτσι να ξεροσταλιάζουν όρθιοι σε όλο το ωράριό τους! Όταν ο συνάδελφος Μάλαμας εντόπισε και ανέδειξε το γεγονός, ο κ. Ζαφειράκος τον εξύβρισε και τον απείλησε σκαιότατα. Παρά τις καταγγελίες και το αίτημα του Σωματείου να πάρει θέση η διοίκηση της WIND, αυτή υποβάθμισε το γεγονός υποστηρίζοντας ότι αποτελούσε μια «προσωπική κόντρα». Μ’ αυτή την ανοχή, μπορεί ο κάθε προϊστάμενος να εξαπολύει μηνύσεις δήθεν για «ηθική βλάβη».
Επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του Σωματείου ότι η πρόσφατη άρνηση της εταιρίας να καταδικάσει την φραστική επίθεση του κ. Ζαφειράκου ενάντια στον συνάδελφο Μάλαμα, θρέφει αυτές τις τρομοκρατικές νοοτροπίες και πρακτικές, που τσαλαπατάνε κάθε έννοια συνδικαλιστικής ελευθερίας.

Σαν Σωματείο, σαν Δ.Σ. αλλά και σαν εργαζόμενοι έχουμε την απαίτηση να μην παρεμποδίζεται η ελευθερία της συνδικαλιστικής δράσης και να μην χειραγωγείται μέσω ποινικών διώξεων.
Ανάλογες επιθέσεις είχε να αντιμετωπίσει ουκ ολίγες φορές το Σωματείο μας, καθώς για 3η φορά μέσα σε 3 χρόνια το ΔΣ και μέλη του σέρνονται στα δικαστήρια.
l Πρώην στέλεχος της εταιρίας έχει ασκήσει αγωγή ενάντια στο ΔΣ για προκήρυξη όπου καταγγελλόταν η αυθαίρετη συμπεριφορά του ενάντια σε συνάδελφο-μέλος της διοίκησης του Σωματείου μας.
l Κατά τη διαπραγμάτευση της Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης το 2007, η διοίκηση της Wind άσκησε αγωγή προσπαθώντας να κηρύξει παράνομη τη διοίκηση του Σωματείου μας, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια ανάμιξης στην εσωτερική δημοκρατία και λειτουργία του.
l Τέλος, η προαναφερθείσα μήνυση από στέλεχος της WIND εκκρεμεί ενάντια στον συνάδελφο-μέλος του Δ.Σ. Μάλαμα.

Όλες οι αντεργατικές κινήσεις των εργοδοτών μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με ένα ευρύ δίκτυο εργατικής αλληλεγγύης, το οποίο κρίνεται απαραίτητο για να σταθούν στα πόδια τους οι προσπάθειες εργατικής αντίστασης.

Πόσο μάλλον όταν την ίδια στιγμή, η αύξηση των αντιστάσεων από τους ίδιους τους εργαζόμενους μέσα στους χώρους δουλειάς τον τελευταίο καιρό, έχει βρει την άμεση και βίαιη απάντηση από την εργοδοσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας με εκβιαστικές αποχωρήσεις που πραγματοποιήθηκαν το τελευταίο διάστημα στη Vodafone, η απόλυση συναδέλφου στην Teleperformance, η δίωξη ενάντια στον συνδικαλιστική Δ. Πουλόπουλο κλπ.

Οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη και δράση και στην ελεύθερη διατύπωση των απόψεών τους, τις οποίες ελευθερίες τα σωματεία θα πρέπει να προασπίσουν.
Όταν ο πίνακας αναμονών στην Εξυπηρέτηση Πελατών έχει αναμονές, μας λένε ότι «δεν εκφραζόμαστε ποτέ» (!), όταν συμμετέχουμε σε στάση εργασίας θεωρείται από κάποιους προϊστάμενους «αδικαιολόγητα απών από την εργασία» (!). Όλα αυτά και άλλα πολλά είναι δείγματα του κλίματος της τρομοκρατίας που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους της Εξυπηρέτησης Πελατών και των καταστημάτων:

· Προχωρούμε στη δημιουργία πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στο διωκόμενο Στέφανο Μάλαμα και καλούμε όλα τα εργατικά συνδικάτα και όλους τους κοινωνικούς φορείς και εργαζόμενους να συμμετέχουν ενεργά στην κοινοποίηση του ζητήματος, όπως με την πραγματοποίηση εκδήλωσης – ενημέρωσης, για τνη προσπάθεια χειραγώγησης της συνδικαλιστικής δράσης μέσω της ποινικοποίησης της, στο αμέσως προσεχές διάστημα.

· Καλούμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους εργαζόμενους να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, με την παρουσία και την στήριξη στην δίκη που γίνεται στη Θεσσαλονίκη την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου


Καλούμε την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου, στις 6:00 μ.μ.

στην αίθουσα του 1ου ορόφου του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης

σε ανοιχτή σύσκεψη σωματείων – κοινωνικών φορέων – εργαζομένων

για την συγκρότηση επιτροπής συμπαράστασης στον συνάδελφο Μάλαμα

και αντίστασης στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης


Το ΔΣ του Πανελλήνιου Σωματείου Εργαζομένων ΤΙΜ Hellas (WIND)





ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ Η ΔΙΩΞΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΤΗΣ WIND
ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗ ΣΤ. ΜΑΛΑΜΑ

Την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου, στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, έγινε μετά από κάλεσμα του Πανελλήνιου Σωματείου Εργαζομένων ΤΙΜ HELLAS (Wind), ανοιχτή σύσκεψη με θέμα την υπεράσπιση του διωκόμενου συναδέλφου και συνδικαλιστή-μέλους του ΔΣ του Σωματείου Στέφανου Μάλαμα.
Συμμετείχαν ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής, το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, το Σωματείο Εργαζομένων στις Ταχυδρομικές-Ταχυμεταφορικές Εταιρίες ν. Αττικής, ο Σύλλογος Τεχνικών Επιστημόνων Βιομηχανίας - καθώς επίσης εργατικά σχήματα και συλλογικότητες και συνάδελφοι από την WIND. Άλλα σωματεία έχουν ήδη δηλώσει την συμπαράσταση και υποστήριξή τους στις κινήσεις που θα γίνουν για την υπεράσπιση του συναδέλφου.

Η σύσκεψη καταδίκασε την δικαστική δίωξη του συναδέλφου Μάλαμα από το στέλεχος της WIND B. Zαφειράκο. Δεν είναι μια προσωπική αντιδικία, όπως θέλει να την παρουσιάσει η διοίκηση της WIND. Αιτία είναι η δραστηριότητα του Σωματείου και του συναδέλφου στην Θεσσαλονίκη. Ο συγκεκριμένος προϊστάμενος έχει επανειλημμένα παρέμβει ενάντια στο Σωματείο αλλά και στον συνάδελφο, για τον λόγο ότι αυτός, με την συνδικαλιστική του δράση, είχε αναδείξει τα προβλήματα των συναδέλφων στα καταστήματα και είχε προωθήσει την επίλυσή τους.
Το πιο πρόσφατο κρούσμα ήταν ότι, με αυθαίρετη απόφαση του κ. Ζαφειράκου, είχαν αφαιρεθεί από κατάστημα της WIND οι καρέκλες για την ανάπαυση των εργαζομένων, που έπρεπε έτσι να ξεροσταλιάζουν όρθιοι σε όλο το ωράριό τους! Όταν ο συνάδελφος εντόπισε και ανέδειξε το γεγονός, ο Ζαφειράκος τον εξύβρισε και τον απείλησε σκαιότατα. Παρά τις καταγγελίες και το αίτημα του Σωματείου να πάρει θέση η διοίκηση της WIND, αυτή υποβάθμισε το γεγονός σε μια «προσωπική κόντρα». Μ’ αυτή την ανοχή, μπορεί ο κάθε προϊστάμενος να εξαπολύει μηνύσεις δήθεν για «ηθική βλάβη». Επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του Σωματείου ότι αυτή η ανοχή της εταιρίας θρέφει τρομοκρατικές νοοτροπίες και πρακτικές, που τσαλαπατάνε κάθε έννοια συνδικαλιστικής ελευθερίας.
Είναι η 3η φορά μέσα σε 3 χρόνια που το ΔΣ του Σωματείου και μέλη του σέρνονται στα δικαστήρια είτε από την διοίκηση της WIND είτε από στελέχη της.

Την ίδια στιγμή, πυκνώνουν και εντείνονται οι διώξεις, δικαστικές και εργοδοτικές, συνολικά ενάντια στα συνδικαλιστικά δικαιώματα αλλά και ενάντια σε όποιους εργαζόμενους αντιστέκονται και προσπαθούν να οργανωθούν. Τα απανωτά δικαστήρια όπου η εργοδοσία σέρνει σωματεία και συνδικαλιστές - οι αγωγές ενάντια σε ομοσπονδίες όπως η ΟΤΟΕ - η κήρυξη των περισσότερων απεργιών ως «παράνομων και καταχρηστικών» - οι εκδικητικές απολύσεις «για παραδειγματισμό» (Demo, Teleperformance-καζίνο Θες/νίκης κα.) – η πρόσφατη πρωτοφανής καταδίκη του συναδέλφου-σνυδικαλιστή Δ. Πουλόπουλου - όλα αυτά και πολλά ακόμα συμπληρώνουν την εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία στους χώρους δουλειάς. Το κεφάλαιο θέλει τα χέρια του ελεύθερα, τους εργαζόμενους πλήρως αποδυναμωμένους, για να συντρίψει τις αντιστάσεις και να φορτώσει στις πλάτες τους τα βάρη της οικονομικής κρίσης.

Στη σύσκεψη συγκροτήθηκε ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ, που μαζί με το επιχειρησιακό Σωματείο στην WIND θα προχωρήσει το αμέσως επόμενο διάστημα στην οργάνωση εκδηλώσεων και παραστάσεων διαμαρτυρίας, καθώς και στην έκδοση αφίσας. Η αγωγή εναντίον του συναδέλφου εκδικάζεται στη Θεσσαλονίκη στις 26 Νομεβρίου, μέρα όπου και θα κορυφωθούν οι δράσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης.

ü Να αποσυρθούν άμεσα όλες οι κατηγορίες ενάντια στον Στ. Μάλαμα

ü Κοινός αγώνας όλων των εργαζομένων ενάντια στα αντι-συνδικαλιστικά δικαστικά πραξικοπήματα - Να υπερασπίσουμε τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες για όλους τους εργαζόμενους.

ü Ελεύθερος συνδικαλισμός – Δημοκρατία στους χώρους δουλειάς


ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΙΜ ΗΕLLAS (Wind)
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ