Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Κάλεσμα της ΠΕΚΟΠ

ΠΑΝΑΤΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ & ΟΙΚΙΑΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Γ.ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 48β ( 320 γραφείο - 3ος όροφος ) ΤΗΛ.ΦΑΞ: 210-8221083

(Ανοιχτά κάθε Τρίτη –Πέμπτη από 10,30 έως 4 ).

Σελίδα: pekop.wordpress.com Email.pekop1999@gmail.com Κινητά: 6978865730 - 6978844725.

Αθήνα: 10-09-2010

«Βαρέα κι Ανθυγιεινά» στους υπουργούς και τους βουλευτές

της Τρόικας… Κάνουν την πιο βρώμικη δουλειά!

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που μοίραζε προεκλογικά πέρυσι στη Θεσσαλονίκη το ΠΑΣΟΚ, ο Γιωργάκης και τα στελέχη του, κατέρρευσαν με πάταγο.

Ένα χρόνο μετά οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, βιώνουμε μια πρωτοφανή κατάσταση με μια εθελόδουλη Κυβέρνηση, η οποία μας παρέδωσε όμηρους στις αποφάσεις και στις ορέξεις του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Το αξιοθρήνητο τσίρκο των σαλτιμπάγκων που παριστάνουν τους Κυβερνήτες της χώρας έχουν κηρύξει τον πόλεμο σε ολόκληρη την εργατική τάξη!

Εμείς οι καθαρίστριες και οι καθαριστές συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε τον δικό μας Γολγοθά.

Τα σκοτεινά και βρώμικα εργολαβικά κυκλώματα που όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα, παραμένουν ατιμώρητα.

Οι «ικανότητες» του αρμόδιου Υπουργού Χρυσοχοϊδη περιορίστηκαν στην επικοινωνιακή διαχείριση χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Ο ανεκδιήγητος μάλιστα Λοβέρδος, έτρεξε να εκμεταλλευτεί τηλεοπτικά το γεγονός παρουσιάζοντας το διαμέρισμα που είχε κατακτήσει το κίνημα συμπαράστασης για την Κούνεβα και είχε υπογράψει η προηγούμενη Υπουργός, σαν δική του παραχώρηση!

Κατά τα άλλα βυσσοδομεί μαζί με τους πρώην συνδικαλιστές Κουτρουμάνη και Σπυρόπουλο κατά του κλάδου μας και ετοιμάζονται σαν πιστά σκυλάκια της τρόικας να μας βγάλουν μαζί με πολλούς άλλους κλάδους εργαζομένων από τα βαρέα και ανθυγιεινά!

Αυτό αφήνουν να διαρρεύσει στα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια για να μετρήσουν τις αντιδράσεις μας. Είναι φανερό:

Ο Μόνος κλάδος που θα μείνει στα «βαρέα κι ανθυγιεινά» είναι οι υπουργοί και οι βουλευτές γιατί έχουν αναλάβει να κάνουν την πιο βρώμικη δουλειά.

Στους εργασιακούς χώρους όχι μόνο δεν απομακρύνθηκαν οι εργολάβοι – δουλέμποροι, όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν οι εργασιακές συνθήκες γαλέρας που βιώνουμε αλλά χειροτέρευσαν! Έτσι:

· Η περιβόητη ΟΙΚΟΜΕΤ απολύει εργαζόμενους από τον ΗΣΑΠ με τις ευλογίες της διοίκησης του Οργανισμού!

· Στο Γενικό Κρατικό Γ. Γεννηματάς τοποθέτησαν τον «δικό τους» εργολάβο που παραβιάζει τις διατάξεις της λειψής νομοθεσίας και ενώ έπρεπε να τον πετάξουν από το νοσοκομείο ετοιμάζονται να του ανανεώσουν την σύμβαση για να εκμεταλλεύεται ακόμα δύο χρόνια τους εργαζόμενους.

· Στο Ναυτικό Νοσοκομείο δύο εργαζόμενες που τόλμησαν να καταγγείλουν τον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουν, απολύθηκαν παρά την δέσμευση του Χάλαρη ειδικού γραμματέα του υπουργείου ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο!

· Στην αμαρτωλή ΕΡΤ εκβιάζονται οι εργαζόμενες να δουλεύουν 6ωρα και 8ωρα και να πληρώνονται για 4ωρο και με μισό ένσημο!

· Στα στρατιωτικά νοσοκομεία οι εργαζόμενοι μένουν απλήρωτοι έως και 3 μήνες με πρόσχημα την οικονομική κρίση λες και οι καθαρίστριες και το πενιχρό μεροκάματο που παίρνουν μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στα νοσοκομεία έφταιξαν για την κατάντια όλων των δημόσιων νοσοκομείων.

· Προκηρύττουν διαγωνισμούς χωρίς να υπολογίζουν επιδόματα αδείας, γάμου, κ.λ.π. στην πραγματικότητα καταργούν τις Σ.Σ.Ε και καταπατούν οι ίδιες οι διοικήσεις των δημοσίων την εργατική νομοθεσία με την εντολή των εκάστοτε Υπουργείων.

· Αρνούνται πεισματικά να δεχθούν συγκεκριμένες προτάσεις που έχουμε καταθέσει για κατάργηση της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας, προσπαθώντας μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα να σκορπίσουν πανικό σε εργαζόμενους, συνταξιούχους κόβοντας μισθούς συντάξεις κ.λ.π.

Τα ίδια συμβαίνουν παντού. Δουλέμποροι, Διοικήσεις και εργατοπατέρες συνεργάζονται και αλληλοκαλύπτονται.

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, εργαζόμενοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

Δεν μπορεί να κλείνουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα. Τα ερωτήματα πρέπει να τεθούν και να απαντηθούν από εμάς τους ίδιους:

- Γιατί η αντίδραση του εργατικού κινήματος δεν εξελίχθηκε αντίστοιχα με την προκλητική επίθεση και ληστεία που δεχθήκαμε εργαζόμενοι και συνταξιούχοι;

- Τι ρόλο έπαιξαν τα συνδικάτα και οι πολύχρωμες διοικήσεις τους; Γιατί δεν θέλησαν ή δεν κατάφεραν να προστατέψουν την εργατική τάξη από την πρωτοφανή επίθεση εναντίον της;

- Τι πρέπει να κάνουμε με ποιους τρόπους με ποιες μορφές θα καταφέρουμε να ανασυγκροτηθούμε και ενωμένοι να αντεπιτεθούμε και να νικήσουμε;

Χωρίς να έχουμε την μαγική λύση, θέλουμε να την ανιχνεύσουμε μαζί σας.

Από τις εμπειρίες μας έχουμε βιώσει τον ρόλο των κομμάτων και των παρατάξεων μέσα στο εργατικό κίνημα.

Γι’ αυτό στην ανακοίνωση που μοιράσαμε πέρυσι στη ΔΕΘ προβλέπαμε τους κινδύνους που απειλούν το εργατικό κίνημα από τον υποταγμένο κρατικό και κομματικό συνδικαλισμό.

Σήμερα γίνεται ολοφάνερη η καταστροφική δράση τους. Η ψηφοθηρία είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Η πορεία για την σημερινή κατάσταση ήταν εξαρχής προδιαγεγραμμένη.

Στο πρόβλημα οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουμε γρήγορα απάντηση.

Φτάσαμε στα όρια της επιβίωσης, μεγάλο τμήμα εργαζόμενων, συνταξιούχων, ανέργων και νεολαίας βρίσκεται ήδη στο περιθώριο.

- Θα περιμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ για να μας καθοδηγήσει και να μας σώσει;

- Θα περιμένουμε μέχρι τη Δευτέρα παρουσία, για να αλλάξει ο «συσχετισμός δυνάμεων» για να πάμε στον παράδεισο όπως υπονοεί το ΠΑΜΕ; Μα μέχρι τότε δεν θα έχει μείνει κανένας μας ζωντανός, θα μας έχουν πεθάνει από την πείνα. Ήδη άρχισαν να λένε τα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ: «Ας κρυώσουμε και ένα χειμώνα αρκεί να βγούμε από την κρίση»…

Τα χειρότερα δεν τάχουμε δει ακόμα. Είναι προκλητικοί και αδίστακτοι.

· Είμαστε αναγκασμένοι να παρακολουθούμε την κρίση, τις παλινωδίες και την παθογένεια της όλης αριστεράς αμέτοχοι ή θα αντισταθούμε στην επίθεση κατά της ίδιας μας της ύπαρξης από το ΔΝΤ την ΕΕ και την κατοχική κυβέρνηση της χώρας;

· Είμαστε υποχρεωμένοι να καταπίνουμε καθημερινά τόνους βρωμερής προπαγάνδας από τους καναλάρχες και τα παπαγαλάκια τους ότι οι εργαζόμενοι δεν παράγουν τίποτα; Όλος αυτός ο συρφετός από μεταλαγμένο ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Ντόρα, Μπομπολιστάν, Λαμπρακηστάν, Κουρηάδες, Αλαφουζιστάν κ.λ.π. ξερνάνε τόση μπόχα καθημερινά που μόνο ενωμένη η εργατική τάξη μπορεί να ξεβρομίσει την κοινωνία. Το λέμε μετά λόγου γνώσεως λόγο ειδικότητας…

Γι’ αυτό καλούμε χωρίς προαπαιτούμενα όλα τα σωματεία καθαριστριών και όλες τις εργατικές συλλογικότητες που ανησυχούν για την σημερινή κατάσταση σε ανοιχτή Γενική Συνέλευση στις 24 Σεπτέμβρη στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας στις 18.00 για να ανιχνεύσουμε τους δρόμους που θα μας βγάλουν από το σημερινό αδιέξοδο και να συμβάλλουμε για την δημιουργία ενός κοινού μετώπου αγώνων όλων των εργαζόμενων των συνταξιούχων και των ανέργων.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς.

Το Δ.Σ. του σωματείου.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΔΕΘ φανέρωσε το πρόβλημα

Θα δώσω μια μικρή περιγραφή για τη ΔΕΘ. Υπήρχαν τρεις πορείες. Το ΠΑΜΕ ήταν το πιο συσπειρωμένο όπως το συνηθίζει σε ΔΕΘ-Πρωτομαγιά με 5000-7000 κόσμο. Όλες οι ηλικίες και κόσμος από σωματεία. Η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είχε και αυτή γύρω στους 5000-6000 με συμμετοχή όμως κυρίως πολιτικών οργανώσεων και λίγων σωματείων (σε σχέση με τις περσινές απεργίες). Τέλος το μπλοκ από την Καμαρά είχε περίπου 2000-3000 κόσμο με πολύ νεολαία, ελάχιστο κόσμο από τα πρωτοβάθμια σωματεία και επίσης συμμετοχή του α/α χώρου. Αυτό το μπλοκ βίωσε κάτι πρωτόγνωρο για Θεσσαλονίκη, το καροτσάκι από διπλές σειρές ματ (από όλες τις πλευρές) και μια αφόρητη πίεση μέχρι να φτάσει στην πύλη της ΔΕΘ. Όλοι ήταν σοκαρισμένοι από τον αριθμό των ματατζήδων. Ήταν ακριβώς μια επίδειξη πυγμής της «κοινοβουλευτικής δικτατορίας» που ζούμε. Αντίθετα οι άλλες πορείες ούτε που είχαν αστυνομική παρουσία. Τελικά συγκρούσεις δεν έγιναν όπως ήταν φυσικό και απλά καταγράφηκε μια ακόμα πορεία διαμαρτυρίας.

Ο μόνος λόγος που κατέβηκα στη ΔΕΘ ήταν να δω αν πλατιές μάζες εργαζομένων, ανέργων κτλ. θα κατέβαιναν όπως στις 5 Μάη. Αυτό δεν συνέβη. Γιατί; Τι έγινε με το περιβόητο ξέσπασμα; Υπάρχει πραγματικά θυμός για ότι έχει συμβεί και απλά δεν βρίσκει τρόπο να εκφραστεί; Ή μήπως έχουμε μπει σε μια δεύτερη φάση;

Ισχυρίζομαι το δεύτερο. Τα μέτρα έχουν πια περάσει, θα έρθουν ναι μεν και άλλα, αλλά μάχες-ορόσημο που συσπειρώνουν πολλούς εργαζομένους π.χ. ασφαλιστικό, έχουν ήδη χαθεί. Αυτό δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε. Υπάρχει μια ήττα. Θα πει κάποιος ότι δεν δόθηκε και καμιά σοβαρή μάχη, αφού το σχέδιο εκτόνωσης, με τις 24ωρες τουφεκιές χωρίς πλάνο κλιμάκωσης που χρησιμοποίησε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, πέτυχε. Και όμως, το γεγονός ότι τόσα μέτρα έχουν περάσει παρά το ότι κανείς δεν τα ήθελε, έχει σπείρει σίγουρα την απογοήτευση σε πολύ εργαζόμενο κόσμο που κινητοποιηθήκε. Τώρα ο άλλος βλέπει τον καθημερινό γολγοθά. Θα μας απολύσει; Θα μας δώσει κάνα φράγκο, τρεις μήνες μας χρωστά; Θα βρω δουλειά; Ενώ τα προβλήματα έχουν πολλαπλασιαστεί, σε όλους τους κλάδους, σε όλους τους χώρους δουλειάς, ο κόσμος μπαίνει σε φάση «προσαρμογής» στη νέα δυσάρεστη πραγματικότητα (προσαρμογή δια της οικονομικής βίας και όχι επειδή ο κόσμος συναινεί, όπως εύστοχα παρατήρησε ένας σύντροφος).

Σε αυτή τη δεύτερη φάση θα δούμε πολλούς αγώνες από κλάδους που πλήττονται π.χ. ΔΕΚΟ. Δύσκολα όμως θα δούμε να συνδέονται αυτοί οι αγώνες, να δίνουν μια δυναμική, να οδηγούν σε πιο μετωπική σύγκρουση που θα κινητοποιήσει το «αυθόρμητο». Για να γίνει αυτό, χρειάζεται πολιτική δουλειά στους χώρους δουλειάς, αναζήτηση και διεκδίκηση των καυτών καθημερινών ζητημάτων. Χρειάζεται στήριξη, κυκλοφορία, ΣΥΝΔΕΣΗ των επιμέρους αγώνων που θα ξεσπάνε και θα δομούν την προλεταριακή εμπειρία. Χρειάζεται πια "οργανωτικό ανέβασμα" από το ρεύμα εκείνο που πραγματικά θέλει την ανασύνθεση και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος...

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Για την κατάσταση στο ΜΕΤΡΟ

ΟΙ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ‘’ΑΓΚΑΘΙΑ΄΄

ΟΥΤΕ ‘’ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΕΣ’’

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ – ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ



Φτάσαμε επιτέλους στον περιβόητο και πολυαναμενόμενο Σεπτέμβρη. Ήρθε η ώρα να δούμε κατά πόσο η υποβόσκουσα οργή και αγανάκτηση θα βγει στο προσκήνιο, κατά πόσο θα σηκώσουμε κεφάλι αρνούμενοι να δεχτούμε το μονόδρομο που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Όλο αυτό το διάστημα οι εξελίξεις στο Μετρό δεν έλειψαν από το προσκήνιο. Κρίνουμε σκόπιμο να αναφέρουμε ορισμένα σημεία από έναν αγώνα που έχει ξεκινήσει από τα μέσα Ιουνίου.

· Την Δευτέρα (14/6) η διοίκηση της εταιρείας ανακοινώνει ότι δεν θα μετατρέψει σε αορίστου τις συμβάσεις 286 νεοπροσληφθέντων και στην ουσία τους απολύει.

· Μετά την ανακοίνωση των απολύσεων, την Τρίτη (15/6) εκατοντάδες εργαζόμενοι καταλαμβάνουν το κτήριο της διοίκησης και κρατούν σε ομηρία το συμβούλιο των διευθυντών που συνεδρίαζε εκείνη την ημέρα πάνω από τρεις ώρες.

· Από την Τετάρτη μέχρι και την Παρασκευή το μετρό κλείνει μετά από κοινή απόφαση για απεργία και των τριών Σωματείων που υπάρχουν στο μετρό. Τις τρεις ημέρες της απεργίας οι συνεδριάσεις των διοικητικών συμβουλίων των σωματείων μετατρέπονταν από εκατοντάδες εργαζόμενους σε ανοιχτές συνελεύσεις και κατέληγαν σε αποφάσεις για την συνέχεια της απεργίας μέχρι και τη Δευτέρα 21/6.

· Οι εκλεγμένοι όμως συνδικαλιστές, εκπαιδευμένοι οι περισσότεροι στο πανεπιστήμιο της ΓΣΕΕ, συγκάλεσαν, στα μουλωχτά, συμβούλιο την Κυριακή και εκμεταλλευόμενοι την απουσία του κόσμου κατάφεραν να αναστείλουν την απεργία με αιτιολογία την απειλή για ασφαλιστικά μέτρα της εταιρείας και την αλλαγή της διάθεσης του γραμματέα του υπουργείου (του ίδιου γραμματέα που τους είχε διώξει με τις κλωτσιές) που τώρα πια αποδεχόταν να μιλήσει με το Σωματείο αλλά ως «δια μαγείας» και παρά το «κανονισμένο ραντεβού» αυτός έλειπε...

· την Δευτέρα 21/6 η διοίκηση της εταιρείας ανακοινώνει την απόφαση εφαρμογής των μέτρων του ΔΝΤ και της κυβέρνησης (μείωση μισθών 7%, κατάργηση 13ου και 14ου μισθού) και στο μετρό παρόλο που η εταιρεία δεν εντάσσεται στο δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα.

· Νέα θυελλώδης συνεδρίαση του Σωματείου την Τετάρτη 30/6 καταλήγει να πάρει απόφαση επιτέλους κάτω από την ασφυκτική πίεση των εργαζόμενων για γενική συνέλευση την Παρασκευή 2/7.

· Αποφασίζεται απεργία για τις 13/7, όπου όμως αναστέλλεται αργά το απόγευμα στις 12/7 με αιτιολογία το χαρακτηρισμό της ως παράνομης και καταχρηστικής και ύστερα από απειλές της εργοδοσίας προς τους εργαζομένους.



Το παραπάνω μίνι ιστορικό δεν γίνεται εν ήδη μνημόσυνου ενός αγώνα που έφτασε στο τέλος του, αντιθέτως επιδίωξή μας είναι να αντιληφθούμε οι εργαζόμενοι στο Μετρό ότι ειδικά τώρα θα πρέπει να επιδείξουμε ακόμα περισσότερη αγωνιστικότητα. Γιατί πλέον μπορούμε, αναλογιζόμενοι τι διαδραματίστηκε όλο αυτό το διάστημα, να αντιληφθούμε τόσο τη δύναμη που έχουμε στα χέρια μας όσο και το ρόλο που παίζουν οι κάθε λογής εργατοπατέρες. Ο τρόπος λειτουργίας άλλωστε των Δ.Σ στα σωματεία της ΑΜΕΛ αποδεικνύει του λόγου το αληθές.


Όταν οι εργαζόμενοι κινήθηκαν αυθόρμητα και δίχως καθοδήγηση δημιούργησαν καταστάσεις, όπου η υπόνοια και μόνο για μη ελεγχόμενη δράση προκάλεσε πανικό τόσο στη διοίκηση της εταιρείας όσο και στους εργατοπατέρες.

Οι οποίοι επιχείρησαν τάχιστα, ξεκάθαρα ή κεκαλυμμένα, να ανακτήσουν τον έλεγχο και να οδηγήσουν την οργή των εργαζομένων σε προδιαγεγραμμένα αδιέξοδα.


Όλο αυτό το διάστημα τα ΜΜΕ δεν σταμάτησαν να μας ρίχνουν λάσπη, να μας επιτίθενται και να παρουσιάζουν την πραγματικότητα κατά το δοκούν. Επιμένουν να χρησιμοποιούν δύο χιλιοειπωμένα μεν, αβάσιμα δε επιχειρήματα, πρώτον ότι οι προσλήψεις είναι παράνομες και δεύτερον ότι η εταιρεία είναι ελλειμματική, με τις προαναφερθείσες προσλήψεις να παίζουν καθοριστικό ρόλο. Εκτός του ότι είναι γελοίο να υποστηρίζεις ότι 300 περίπου άτομα είναι υπεύθυνα για τα χρέη μιας εταιρίας του μεγέθους του Μετρό, είναι εξοργιστικό και ασφαλώς όχι τυχαίο ότι δεν γίνεται καμία αναφορά για τις προμήθειες ή για τις εργολαβίες που έχουν εκτινάξει τα έξοδα στα ύψη. Είναι πλέον πασιφανές ότι τόσο οι ΔΕΚΟ όσο και γενικότερα οι εταιρίες δημοσίου χαρακτήρα έχουν καταστεί προβληματικές ύστερα από συνειδητές πολιτικές αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων.


Οι περικοπές και οι απολύσεις στο μετρό είναι μέρος του πακέτου μέτρων που προωθείται από το ΔΝΤ και την κυβέρνηση και που αν το δει κανείς στο σύνολό του, δηλαδή το νόμο για τις εργασιακές σχέσεις και το νόμο για το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό, τότε ισοδυναμεί με κοινωνική αντεπανάσταση. Επιχειρούν να καταργήσουν ότι έχει κερδίσει η εργατική τάξη από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως ενδεχόμενη ήττα μας θα σημαίνει άμεση εφαρμογή των σχεδίων που έχουν για το σύνολο των μεταφορών. Οι δηλώσεις άλλωστε τόσο του Προέδρου της εταιρίας όσο και του Ρέππα αλλά και των δημοσιευμάτων σε εφημερίδες είναι ξεκάθαρες του μέλλοντος που μας σχεδιάζουν, περαιτέρω μείωση μισθών, κατάργηση επιδομάτων και εργασιακών κεκτημένων, ουσιαστική, αλλά και τυπική, ιδιωτικοποίηση μέσω των εργολαβιών, επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων με απολύσεις, μεγιστοποίηση του χρόνου εργασίας, ελλιπή εκπαίδευση και αναμφίβολα ελλιπή μέτρα ασφαλείας τόσο των εργαζομένων όσο και των επιβατών. Και η λίστα δεν σταματά εδώ καθώς ήδη σχεδιάζουν την αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, τα δρομολόγια προφανώς θα μειωθούν και σίγουρα ότι δεν αποδίδει κέρδος θα κόβεται καθώς σύμφωνα με το σκεπτικό τους οι συγκοινωνίες είναι εμπόρευμα και όχι κοινωνικό αγαθό. Πιο συγκεκριμένα τα ελλείμματα των συγκοινωνιακών φορέων θα καλυφθούν πρώτον από την αύξηση του εισιτηρίου και δεύτερον από τον δανεισμό των εταιρειών απευθείας από την αγορά και όχι μέσω της επιδότησής τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Που θα πει την εγκατάλειψη του κοινωνικού χαρακτήρα των μεταφορών αφού το κόστος λειτουργίας μετακυλύετε απευθείας στις τσέπες των επιβατών και δρομολογείται η προοπτική ιδιωτικοποίησης.


Οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες θα πρέπει να αντιπαρατάξουν στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών, ένα κοινό μέτωπο αγώνα απαιτώντας να μην χαθεί τίποτα από τα κεκτημένα τους, να διεκδικήσουν αυξήσεις στο ύψος των σημερινών αναγκών τους, να διαφυλάξουν τον κοινωνικό χαρακτήρα των μεταφορών αντιστεκόμενοι στην οποιαδήποτε απόπειρα αύξησης τις τιμής του εισιτηρίου. Η εμπειρία των εργατικών αγώνων δείχνει το αδιέξοδο αλλά και τον εν δυνάμει συντηρητικό χαρακτήρα που έχουν τα συντεχνιακά αιτήματα και η καλλιέργεια συντεχνιακών αντιλήψεων, ως εκ τούτου πρέπει να επιδιώξουμε να συνδέσουμε τους αγώνες για την ικανοποίηση των αιτημάτων μας με τις ευρύτερες ανάγκες της εργατικής τάξης.



ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ

- ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ


http://taxikometopo.wordpress.com/

taksiko_metopo@hotmail.com

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Κάτω τα χέρια από τον αγωνιστή Ανέστη Ταρπάγκο!

Η Κατασκευαστική Εργοδοσία στην Τροχιά των
Παράνομων και Καταχρηστικών Απολύσεων


Η τεχνική εταιρία 4ης Τάξης της Θεσσαλονίκης «Ι. ΠΑΠΑΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΤΕ», από κοινού με την θυγατρική της «ΛΙΑΧΤΙΔΑ ΑΤΕΒΕ» (3ης Τάξης), και η ΑΔΡΑΝΗ ΥΛΙΚΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, παραβιάζοντας κατάφωρα τις προστατευτικές διατάξεις της συνδικαλιστικής νομοθεσίας (Νόμος 1264 / 1982), εξήγγειλε την καταγγελία της σύμβασης εργασίας, την απόλυση του Ανέστη Ταρπάγκου, μισθωτού τεχνικού της επιχείρησης επί μια πενταετία 2005 – 10 (τοπογράφου, επιμετρητή, κατασκευαστή). Η ίδια εργοληπτική εταιρία είχε επιχειρήσει να προχωρήσει στην απόλυσή του πριν μια τριετία, με αφορμή το γεγονός ότι είχε θέσει συνδικαλιστικά την διεκδίκηση του 8ωρου-5μερου-40ωρου (έναντι του εφαρμοζόμενου 10ωρου-6μερου-60ωρου) και της αύξησης των εργατικών αποδοχών, ωστόσο όμως αυτή η ενέργεια είχε αποτραπεί λόγω της συνδικαλιστικής προστασίας του εργαζομένου (ήταν τότε μέλος της Διοίκησης του Πανελλαδικού Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών). Στη σημερινή συγκυρία η εργοδοσία της επιχείρησης προχωρεί στην απόλυση επικαλούμενη την «οικονομική κρίση» και την «κάμψη των υδραυλικών έργων», αστικών αναπλάσεων κλπ. που αναλαμβάνει, τη στιγμή που η αιτία εντοπίζεται στην έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα του εργαζόμενου σ΄όλη την προηγούμενη περίοδο, ενώ από την άλλη πλευρά ο όμιλος εταιριών του Ι. Παπαηλιόπουλου εμφανίζει μια σχετική καπιταλιστική ανάπτυξη και δεν θίγεται καίρια από τις όποιες συνέπειες της σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης.

Συγκεκριμένα ο όμιλος εταιριών του Ι. Παπαηλιόπουλου βρίσκεται σε τροχιά οικονομικής ισχύος και ταυτόχρονα καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Η εργοληπτική επιχείρηση «Ι. ΠΑΠΑΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΤΕ», από κοινού με την θυγατρική της «ΛΙΑΧΤΙΔΑ ΑΤΕΒΕ», εκτελεί στις τρέχουσες συνθήκες ένα σημαντικό σύνολο υδραυλικών και άλλων έργων, των οποίων ο συνολικός προϋπολογισμός ανέρχεται σε πάνω από 15 εκατομύρια ευρώ, τεχνικό αντικείμενο σημαντικό για εταιρίες 3ης και 4ης Τάξης. Έτσι εκτελεί τεχνικά έργα, μεταξύ των οποίων ενδεικτικά :

Κατασκευή δικτύου ομβρίων και ασφαλτοστρώσεων Ν. Μηχανιώνας Θεσσαλονίκης προϋπολογισμού 1,5 εκατομυρίου ευρώ.

Κλίνες υποδοχής αφυδατωμένης ασβεστοποιημένης ιλύος για την επεξεργασία λυμάτων Θεσσαλονίκης (ΕΕΛΘ) προϋπολογισμού 1.1 εκατομυρίου ευρώ.

Καθαρισμός εγκαταστάσεων των αντλιοστασίων αποχέτευσης Θεσσαλονίκης, προϋπολογισμού 1 εκατομυρίου ευρώ.

Αναβάθμιση δικτύου ύδρευσης Δήμου Σπάτων Αττικής, προϋπολογισμού 2.8 εκατομυρίων ευρώ.

Επείγοντα έργα ύδρευσης Β΄ Φάσης του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Θεσσαλονίκης, προϋπολογισμού 1 εκατομυρίου ευρώ.

Κατασκευή χαλύβδινου αγωγού ύδρευσης μήκους 4,2 χλμ. στον Δήμο Μίκρας προϋπολογισμού 1.1 εκατομυρίου ευρώ.

Κατασκευή υδραυλικών δικτύων συνοικισμών πόλεων Ιωαννίνων, Ηγουμενίτσας και Πρέβεζας προϋπολογισμού άνω των 10 εκατομυρίων ευρώ.

Παράλληλα η «Ι. ΠΑΠΑΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΤΕ», σε σύμπραξη με την γαλλική Degremont , θυγατρική της μεγάλης πολυεθνικής του νερού Suez, έχει κατορθώσει και ανέλαβε την ιδιωτική διαχείριση της λειτουργίας τόσο του Διυλιστηρίου Νερού όσο και του Βιολογικού Καθαρισμού Θεσσαλονίκης από την ΕΥΑΘ, ήδη από την προηγούμενη περίοδο της γνωστής Διοίκησης Σκόδρα, που είχε προκαλέσει τις εντονότατες αντιδράσεις των σωματείων ύδρευσης και αποχέτευσης της ΕΥΑΘ.

Τέλος η τεχνική αυτή εταιρία έχει εγκαταστήσει και λειτουργεί υπερσύγχρονο μεγάλο σπαστήρα και επιχείρηση «ΑΔΡΑΝΗ ΥΛΙΚΑ ΑΕ» στην ΒΙΠΕ της Σίνδου Θεσσαλονίκης, για την ανακύκλωση αδρανών υλικών, και προετοιμάζει αντίστοιχη βιομηχανική εγκατάσταση στο Λεκανοπέδιο Αττικής.

Όλα αυτά καταδεικνύουν την πλήρη καπιταλιστική θέση του ομίλου εταιριών του Ι. Παπαηλιόπουλου στην Θεσσαλονίκη και στην Αττική, και σε καμία περίπτωση δεν καταμαρτυρούν την οποιαδήποτε καθοδική πορεία του. Ωστόσο χρησιμοποιώντας προσχηματικά την «οικονομική κρίση» προχώρησε στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου σ’ ένα σύνολο μέτρων απαξίωσης της εργασίας του τεχνικού και εργατικού προσωπικού της επιχείρησης : Μειώσεις μισθών στους μισθωτούς τεχνικούς κατά 30%. – Απολύσεις συνεργείων υδραυλικών, οδηγών, χειριστών και εντατικοποίηση της απασχόλησης των υπολοίπων 60 εργαζομένων που απομένουν. – Συστηματικές καθυστερήσεις πληρωμών για το σύνολο των εργαζομένων των εταιριών του ομίλου και χρησιμοποίηση της μισθοδοσίας τους για την κάλυψη εγγυητικών επιστολών των έργων που έχει αναλάβει (δηλαδή για την χρηματοδότηση των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων) κ.ά.

Απέναντι σ’ αυτά τα μέτρα απαξίωσης της μισθωτής εργασίας, ο συγκεκριμένος μισθωτός τεχνικός, ως συνδικαλιστικό στέλεχος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας, στην ίδρυση του οποίου πρωτοστάτησε με άλλους μισθωτούς τεχνικούς την τελευταία χρονιά (όντας μέλος της Προσωρινής του Διοίκησης), ανέπτυξε όλο το τελευταίο διάστημα μια συστηματική παρέμβαση στην επιχείρηση που περιλάμβανε : Διαμοιρασμό των προκηρύξεων του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών στα εργοτάξια. – Προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας για τις καθυστερήσεις των πληρωμών και τις περικοπές των αποδοχών. - Αποστολή εξωδίκων στην εταιρία γι’ αυτά τα κρίσιμα για τους εργαζόμενους ζητήματα – Κινητοποίηση των εργαζομένων στις πανελλαδικές απεργίες ενάντια στο Μνημόνιο και τους νόμους εφαρμογής του κλπ. Παράλληλα ολόκληρη την προηγούμενη διετία συμμετείχε στο όλο κίνημα για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ καθώς και της ιδιωτικοποιημένης διαχείρισης του Διυλιστηρίου Νερού και του Βιολογικού Καθαρισμού της Θεσσαλονίκης (που τελικά ανέλαβε η «Ι. ΠΑΠΑΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΤΕ» σε σύμπραξη με τις γαλλικές εταιρίες εναλλασσόμενη με την ΕΛΛΑΚΤΩΡ και την ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΑΤΕ), σε συνεργασία με τα σωματεία ύδρευσης και αποχέτευσης της ΕΥΑΘ, πραγματοποιώντας και σχετικές δημοσιεύσεις. Τέλος, μέσα στο καλοκαίρι πρωτοστάτησε, από κοινού με το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας και εκπροσώπους των ταξικών δυνάμεων της Διοίκησης του ΕΚΘ, στην οργάνωση κινητοποίησης των εργαζομένων της εταιρίας για τις πληρωμές των μισθών, που η εργοδοσία της καθυστερεί επί ένα συνέχεια τρίμηνο.

Ακριβώς προκειμένου να θέσει τέρμα σ’ αυτή τη συνδικαλιστική δραστηριότητα η εργοδοσία της τεχνικής επιχείρησης εξήγγειλε την απόλυση κατά τρόπο παράνομο και καταχρηστικό, εφόσον : Από τη μια πλευρά, ο εργαζόμενος είχε την συνδικαλιστική προστασία από απόλυση που προβλέπει ο συνδικαλιστικός νόμος 1264 / 1982. – Από την άλλη πλευρά, πραγματοποίησε την τεχνική του εργασία επί μια πενταετία σ’ ένα μεγάλο φάσμα έργων (ύδρευσης, αναπλάσεων, αποχέτευσης κλπ.) με συνέπεια και επάρκεια. – Τέλος, ο όμιλος εταιριών του Ι. Παπαηλιόπουλου δεν αντιμετωπίζει έλλειψη τεχνικού αντικειμένου, αλλά απεναντίας παρουσιάζει σημαντική ανάπτυξη και επέκταση. Μάλιστα η εργοδοσία προχώρησε αυτές τις ημέρες στην εκχώρηση των τοπογραφικών εργασιών των έργων που εκτελεί σε ιδιωτικά τεχνικά γραφεία (Θ. Πουλτουχίδη και Ζήση Νάστου) προκειμένου να εμφανιστεί ο μισθωτός τεχνικός χωρίς παραγωγικό αντικείμενο.

Και βέβαια δεν πρόκειται για την πρώτη, αλλά για την πολλοστή φορά, που ο αυταρχισμός και η καταστολή της κατασκευαστικής εργοδοσίας, εκδηλώνεται κατ’ αυτό τον καταχρηστικό τρόπο, απέναντι στον συγκεκριμένη τεχνική συνδικαλιστική δραστηριότητα. Μόνον κατά την τελευταία δεκαετία εκδηλώθηκε κατ’ επανάληψιν, αποσκοπώντας στην συντριβή της συνδικαλιστικής δράσης στο εσωτερικό των τεχνικών εταιριών και εργοταξίων των μεγάλων έργων.

Στην περίπτωση της ΒΙΟΤΕΡ (Βιομηχανικά Τεχνικά Έργα) στα 1999 – 2001 (κατασκευή της Εγνατίας Οδού στο τμήμα του Λαγκαδά), όπου είχε αναληφθεί η πρωτοβουλία για την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου από 50 εργαζόμενους, η επιχείρηση κατόρθωσε με την απειλή της απόλυσης να «πάρει πίσω» τις 40 ιδρυτικές υπογραφές και να ματαιώσει την δικαστική αναγνώριση του σωματείου. Έτσι έθεσε τότε τον Ανέστη Ταρπάγκο, που είχε κινηθεί για την ίδρυση της συνδικαλιστικής οργάνωσης, επί ένα εξάμηνο στο «ψυγείο» και στη συνέχεια τον απέλυσε.

Κατόπιν, στα 2001-02, στα εργοτάξια κατασκευής της Εγνατίας Οδού στην Καστανιά, κατά την διάνοιξη των σηράγγων, και στην ΤΕΓΚ (Τεχνική Εταιρία Γενικών Κατασκευών), το συγκεκριμένο συνδικαλιστικό στέλεχος, ανέδειξε το μείζον ζήτημα της παράνομης υποχρεωτικής εφαρμογής του 10ωρου-6μερου-60ωρου, με σχετικές ερωτήσεις στη Βουλή (δια μέσου του ΚΚΕ και ΣΥΝ), και δημοσιεύματα στον αριστερό τύπο. Και σ’ αυτή την περίπτωση η εργοδοσία προχώρησε στην απόλυση, παρόλη την κινητοποίηση των ταξικών εργατικών δυνάμεων από την Κοζάνη και την Βέροια.

Αντίστοιχη καταγράφηκε η περίπτωση στην τεχνική εταιρία ΞΑΝΘΑΚΗΣ ΑΤΕ (κατασκευή σιδηροδρομικών έργων) στα 2004, όπως και στην ΠΑΠΑΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΤΕ στα 2006. Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις αντεργατικών διώξεων της τεχνικής εργοδοσίας, και στις αντίστοιχες δικαστικές κρίσεις των υποθέσεων, οι απολύσεις κρίθηκαν καταχρηστικές και παράνομες (αντίστοιχες αποφάσεις Πρωτοδικείου και Εφετείου Θεσσαλονίκης και Αθήνας). Και παράλληλα σ’ αυτά τα πλαίσια εκδηλώθηκαν ενεργές δράσεις υποστήριξης των ταξικών και ριζοσπαστικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, ενώ απεναντίας οι πλειοψηφίες του συναινετικού συνδικαλισμού στα ΕΚ Θεσσαλονίκης και Κοζάνης επέδειξαν μια πλήρη αδράνεια, είτε προκηρύσσοντας απεργίες που δεν πραγματοποίησαν (στην περίπτωση της ΤΕΓΚ στην Καστανιά), είτε ακόμη και υποστηρίζοντας τις πρακτικές της εργοδοσίας για την εφαρμογή του 10ωρου-6μερου-60ωρου (στην περίπτωση της ΒΙΟΤΕΡ στον Λαγκαδά).


Η αποτροπή αυτής της παράνομης και καταχρηστικής απόλυσης είναι πλέον ζήτημα στοιχειώδους τιμής για το ταξικό εργατικό κίνημα, για τις δυνάμεις του ελληνικού αριστερού κινήματος, για τις ριζοσπαστικές διανοητικές δυνάμεις. Φτάνει πια. Δεν πάει άλλο.

Θεσσαλονίκη – Αύγουστος 2010