Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα άρθρο που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό στην Καθημερινή.
Ο συγκεκριμένος αρθρογράφος διακρίνεται για τη νεο-φιλελεύθερη προσέγγιση των ζητημάτων.
Είναι όμως ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι στο συγκεκριμένο άρθρο "δίνει γραμμή" στον πρωθυπουργό για το τι να κάνει στο μέλλον, και με βάση τα εσωτερικά προβλήματα που έχουν προκύψει στο κόμμα της ΝΔ.
Το άρθρο εκφράζει βασικά την τεράστια αγωνία της νεοφιλελεύθερης φράξιας του κεφαλαίου για το αν θα προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και δεν κολλήσουν σε εσωκομματικές ισορροπίες και εκλογικές σκοπιμότητες...μεταρρυθμίσεις που ο αρθρογράφος μάλιστα υποδεικνύει... (η υπογράμμιση τους στο άρθρο είναι δική μας)
Οι μεταρρυθμίσεις είναι μονόδρομος
O πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής επιδεικνύει μια δύναμη και αποφασιστικότητα για αλλαγές στην οικονομία και την κοινωνία
Του Νικου Νικολαου
Πέρυσι τέτοια εποχή, την παραμονή δηλαδή των εθνικών εκλογών του Σεπτεμβρίου, η πλειοψηφία των πολιτικών αναλυτών συνέκλινε σε δύο προβλέψεις. Η πρώτη ήταν ότι η Νέα Δημοκρατία θα είναι η νικήτρια της αναμέτρησης και θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση έστω και με πιο ισχνή πλειοψηφία. Η δεύτερη πρόβλεψη, που στηριζόταν στην εμπειρία της πρώτης διακυβέρνησης βασικά χαρακτηριστικά της οποίας ήταν το χαλαρό μάνατζμεντ από πλευράς πρωθυπουργού, η ατολμία και η βραδύτητα στις επείγουσες μεταρρυθμίσεις, ήταν ότι θα ξαναζήσουμε το μοντέλο της δεύτερης τετραετίας Σημίτη. Οτι δηλαδή ο κ. Κώστας Καραμανλής θα είναι ένας πρωθυπουργός της απραξίας, που θα βάλει στο ράφι όλες τις υπεσχημένες μεταρρυθμίσεις και οι υπουργοί του εκτός ελέγχου, θα διολισθαίνουν στις πρακτικές της διαπλοκής και της προϊούσης διαφθοράς που κυριάρχησαν στην τετραετία 2000-2004.
Οι πολιτικοί αναλυτές έπεσαν μέσα στην πρώτη πρόβλεψη και έξω στη δεύτερη. Η εικόνα της κυβέρνησης στον λαό είναι βέβαια σήμερα θαμπή και άσχημη, κυρίως διότι ο νεοπλουτισμός ορισμένων υπουργών και των συζύγων τους έχει προσβάλει το κοινό αίσθημα περί δικαίου, γι’ αυτό και η κοινή γνώμη ικανοποιήθηκε μεν με τον εξαναγκασμό του κ. Γ. Βουλγαράκη σε παραίτηση ελπίζει, όμως, ότι ο πρωθυπουργός θα απομακρύνει σύντομα από την κυβέρνησή του και το κόμμα και άλλους που τον πρόδωσαν. Ο κ. Κώστας Καραμανλής, όμως, έχει ακόμη μεγάλα περιθώρια ανοχής από τους πολίτες, γιατί ο ίδιος τηρεί το σεμνά και ταπεινά στη ζωή του. Ταυτόχρονα, επιδεικνύει μια δύναμη και αποφασιστικότητα για αλλαγές στην οικονομία και την κοινωνία, που εντυπωσιάζει τους πολιτικούς αναλυτές.
Στον ίδιο δρόμο
Μπορεί στη Θεσσαλονίκη να ήταν ξινός και απολογητικός, όμως όσοι αποτιμούν θετικά τα μέτρα που έχει πάρει από πέρυσι τον Σεπτέμβριο, με μια ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία ενός ή δύο βουλευτών, πιστεύουν ότι ήταν απολύτως ειλικρινής όταν είπε, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου ότι «αν έχω ή αν είχα, να διαλέξω ανάμεσα σε αυτό που αισθάνομαι ότι είναι σωστή πολιτική και σε μια τετραετία περισσότερη, το πρώτο θα διάλεγα». Πράγματι, όταν με την ισχνή πλειοψηφία των δύο εδρών και με τα περισσότερα ΜΜΕ εχθρικά αν όχι λυσσαλέα εναντίον του και τους συνδικαλιστές καθημερινά στους δρόμους ο Καραμανλής και η κυβέρνησή του ενοποίησαν σε έξι μήνες 135 ασφαλιστικά Ταμεία σε 12 (όταν το ΠΑΣΟΚ που είχε ψηφίσει τον νόμο χρειάστηκε έξι χρόνια για να εντάξει ένα προβληματικό Ταμείο στο ΙΚΑ!), συγκρούσθηκαν με τους πιο σκληρούς συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και έβαλαν τάξη, ιδιωτικοποίησαν τον ΟΤΕ και τα λιμάνια, γιατί να μην πιστέψουμε ότι θα προχωρήσει ασυμβίβαστος στον ίδιο δρόμο της απελευθέρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας από τον κλοιό και την ομηρία στην οποία την έχουν υποτάξει οι συντεχνίες; Ολες αυτές οι αλλαγές κερδήθηκαν σε σκληρές συγκρούσεις με τις οπισθοδρομικές δυνάμεις της αδράνειας που κυριαρχούν στα συνδικάτα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναδεικνύοντας το πολιτικό θάρρος και το υψηλό αίσθημα ευθύνης του Κώστα Καραμανλή, που όντως θέλει να είναι χρήσιμος στον τόπο και όχι να χαϊδεύει αυτιά. Ακόμη και στα πρόσφατα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής του κ. Γ. Αλογοσκούφη που είναι σωστά, αλλά ελήφθησαν σε λάθος χρόνο, ο Καραμανλής έδειξε αποκοτιά μη διστάζοντας να έλθει σε αντιπαράθεση με κοινωνικά στρώματα (έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες) που παραδοσιακά ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία.
Γιατί, λοιπόν, να μην τον πιστέψουμε όταν μας υπόσχεται τώρα ότι θα προχωρήσει:
1. Στην εκκαθάριση των αμαρτωλών ρυθμίσεων, στα βαρέα και ανθυγιεινά (σ.σ.: ήδη το ανακοίνωσε η κ. Φάνη Πετραλιά) που προστάτευαν ισχυρές συντεχνίες και άφηναν απροστάτευτους εργαζόμενους σε επικίνδυνες θέσεις.
2. Στην προώθηση της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων για την αύξηση της απασχόλησης και της μείωσης της ανεργίας. Σημειώνεται ότι σύμφωνα με μελέτη του ΚΕΠΕ μόνο η απελευθέρωση 13 κλάδων στον τομέα των υπηρεσιών (βυτιοφορείς, φορτηγά Δ.Χ. κ.λπ.) μπορεί να ενισχύσει τον ρυθμό ανόδου του ΑΕΠ κατά 1,5 εκατοστιαία μονάδα.
3. Στην εκκαθάριση της Ολυμπιακής Αεροπορίας και στη μετατροπή της σε μια βιώσιμη εταιρεία που δεν θα ζημιώσει τον φορολογούμενο με 1 εκατ. ευρώ την ημέρα, όπως συμβαίνει σήμερα.
4. Στην εξυγίανση του ΟΣΕ, το συσσωρευμένο χρέος του οποίου υπερβαίνει τα 5 δισ. ευρώ!
5. Στην ανάπτυξη των περιφερειακών αεροδρομίων και των άλλων υποδομών της χώρας, με συμπράξεις με ιδιώτες.
6. Τον αποτελεσματικό έλεγχο της αγοράς μέσα από τη διάλυση των καρτέλ κ.λπ.
7. Την περιστολή της σπατάλης του δημοσίου χρήματος με αποτελεσματικό σύστημα ελέγχου στα νοσοκομεία, τους δήμους κ.λπ.
Σε αντιπαράθεση
Ο κ. Κώστας Καραμανλής πέτυχε τις αλλαγές στο ασφαλιστικό, στις ΔΕΚΟ, στις ιδιωτικοποιήσεις, παρά τη λυσσαλέα αντίδραση, γιατί, όπως απέδειξαν οι δημοσκοπήσεις, είχε μαζί του την πλειοψηφία της κοινωνίας που είχε πεισθεί για την αναγκαιότητά τους. Την πλειοψηφία αυτή θα την έχει και για τις επόμενες αλλαγές και μάλιστα ενισχυμένη, αν ταυτόχρονα βελτιώσει την εικόνα της κυβέρνησής του με έναν επιτυχημένο ανασχηματισμό. Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να τον απειλήσει εάν βαδίσει θαρρετά στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων. Και εάν τον ανατρέψουν κάποιοι εκ των ένδον ο λαός θα του δώσει ισχυρότερη πλειοψηφία.
Το συγκεκριμένο ιστολόγιο έχει ως σκοπό την παρουσίαση άρθρων, κειμένων, ειδήσεων σχετικά με τον ταξικό ανταγωνισμό στις μέρες μας. Η αναπαραγωγή ή χρήση των κειμένων είναι ελεύθερη, με τη θερμή παράκληση να αναφέρεται η πηγή.
Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008
Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008
Απεργία στην Υγεία
Σε πενθήμερη απεργία βρίσκονται οι ιατροί σε δημόσια νοσοκομεία και κέντρα υγείας. Χθες έγινε αποκλεισμός της πύλης του Ιπποκρατείου Θεσσαλονίκης από 30-40 άτομα. Γενικά η συμμετοχή είναι πολύ μικρή, απόρροια μιας σειράς λόγων όπως οι παλιότερες ήττες, οι διαιρέσεις στο σώμα των ιατρών κ.α. Για το πλαίσιο των αιτημάτων και για το πως βγήκε αυτή η απεργία μπορείτε να ενημερώθειτε αναλυτικά στο http://arsigr.blogspot.com/
Εμείς δημοσιεύουμε εδώ την πρόταση που έγινε από τη Σύσκεψη Εργαζομένων του Κέντρου Υγείας Ζαγκλιβερίου στην τοπική ΕΝΙΘ (Ένωση Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης).
ΠΡΟΣ:
Την Ένωση Νοσοκομειακών
Ιατρών Θεσσαλονίκης
ΑΠΟ:
Σύσκεψη Εργαζομένων
Κ.Υ. Ζαγκλιβερίου και Περιφ. Ιατρείων
Συνάδελφοι κατά την γνώμη μας η τακτική του Υπουργείου με τις αναστολές επί αναστολών στην εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος για το 48ωρο και οι όποιες μπαλωματικές λύσεις απεργάζεται, βρίσκουν έρεισμα και άλλοθι σε μία πραγματική κατάσταση του ιατρικού κόσμου του Ε.Σ.Υ. Δεν «κομίζουμε γλαύκα» με την παραδοχή ότι ένα σημαντικό κομμάτι που αποτελείται κυρίως από παλιούς ειδικούς, βολεύεται στο καθεστώς της υπερεργασίας, διότι απλά δεν το υλοποιεί (είτε με την «τηλεφωνική» εφημερία ή/και με το άτυπο «ρεπό» της επομένης). Τις «τρύπες» καλούνται να μπαλώσουν οι ειδικευόμενοι που βιώνουν την εκπαίδευσή τους υπό διαρκή εκβιασμό και υπό εργασιακή και προσωπική εξουθένωση και όσοι από τους ειδικούς αγωνίζονται για ένα δημόσιο σύστημα περίθαλψης σε καθεστώς μόνιμης δοκιμασίας των προσωπικών τους αντοχών.
Από την άλλη βιώνεται επί χρόνια μία αυξανόμενη απαξίωση του κυρίαρχου Συνδικαλιστικού μοντέλου και των πρακτικών του από τους εργαζόμενους που οι αιτίες της δεν είναι του παρόντος.
Υπό τις συνθήκες αυτές προδικάζεται κατά την εκτίμηση μας – παρότι το απευχόμαστε – η κραυγαλέα χαμηλή συμμετοχή στις αναγγελθείσες κινητοποιήσεις σε σχέση με το βάρος και τη σοβαρότητα του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο κλάδος. Χωρίς καμιά διάθεση αντιπαράθεσης προς τις κινητοποιήσεις αλλά παράλληλα και ανεξάρτητα απ’ αυτές θέλουμε να υποβάλλουμε μια πρόταση που η αποδοχή της έστω και από σχετικά μικρό αριθμό συναδέλφων πιστεύουμε ότι θα έχει πολλαπλά οφέλη και για τους ίδιους και για τον κλάδο.
Η πρότασή μας αφορά στη υλοποίηση του ρεπό την επομένη από εφημερία. Πράγμα που ήδη εφαρμόστηκε σε μεγάλα νοσοκομεία της χώρας όπως αυτό του Ρίο, αλλά και που προβλέπεται άλλωστε και από τους νόμους. Από την εφαρμογή της πρότασής μας:
Α) προκύπτει πραγματική εργασιακή ανακούφιση στον εφημερεύοντα.
Β) αναδεικνύονται, νομικά πλέον, οι ελλείψεις και προβάλει πιο επιτακτική η ανάγκη για αντιμετώπισή τους
Γ) Σταματάμε πια να συναινούμε δουλεύοντας άγρυπνοι με σοβαρές πιθανότητες ιατρικού λάθους επικίνδυνου τόσο για τον ασθενή όσο και για το γιατρό.
Συνάδελφοι, παρ’ όλο που εμείς είμαστε αποφασισμένοι για την υλοποίηση της πρότασής μας, θεωρούμε σημαντική την αποδοχή της από τις γενικές συνελεύσεις ή συνδικαλιστικά όργανα ώστε να προωθηθεί η μεγαλύτερη δυνατή υιοθέτησή της, αλλά και για την παροχή των σχετικών νομικών συμβουλών και καλύψεων. Σαν ημερομηνία έναρξης εφαρμογής του δικαιώματος του ρεπό προτείνουμε κατ’ αρχήν την 1η Οκτωβρίου 2008.
Σύσκεψη εργαζομένων στο Κ.Υγείας Ζακλιβερίου και στα περιφερειακά ιατρεία
Εμείς δημοσιεύουμε εδώ την πρόταση που έγινε από τη Σύσκεψη Εργαζομένων του Κέντρου Υγείας Ζαγκλιβερίου στην τοπική ΕΝΙΘ (Ένωση Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης).
ΠΡΟΣ:
Την Ένωση Νοσοκομειακών
Ιατρών Θεσσαλονίκης
ΑΠΟ:
Σύσκεψη Εργαζομένων
Κ.Υ. Ζαγκλιβερίου και Περιφ. Ιατρείων
Συνάδελφοι κατά την γνώμη μας η τακτική του Υπουργείου με τις αναστολές επί αναστολών στην εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος για το 48ωρο και οι όποιες μπαλωματικές λύσεις απεργάζεται, βρίσκουν έρεισμα και άλλοθι σε μία πραγματική κατάσταση του ιατρικού κόσμου του Ε.Σ.Υ. Δεν «κομίζουμε γλαύκα» με την παραδοχή ότι ένα σημαντικό κομμάτι που αποτελείται κυρίως από παλιούς ειδικούς, βολεύεται στο καθεστώς της υπερεργασίας, διότι απλά δεν το υλοποιεί (είτε με την «τηλεφωνική» εφημερία ή/και με το άτυπο «ρεπό» της επομένης). Τις «τρύπες» καλούνται να μπαλώσουν οι ειδικευόμενοι που βιώνουν την εκπαίδευσή τους υπό διαρκή εκβιασμό και υπό εργασιακή και προσωπική εξουθένωση και όσοι από τους ειδικούς αγωνίζονται για ένα δημόσιο σύστημα περίθαλψης σε καθεστώς μόνιμης δοκιμασίας των προσωπικών τους αντοχών.
Από την άλλη βιώνεται επί χρόνια μία αυξανόμενη απαξίωση του κυρίαρχου Συνδικαλιστικού μοντέλου και των πρακτικών του από τους εργαζόμενους που οι αιτίες της δεν είναι του παρόντος.
Υπό τις συνθήκες αυτές προδικάζεται κατά την εκτίμηση μας – παρότι το απευχόμαστε – η κραυγαλέα χαμηλή συμμετοχή στις αναγγελθείσες κινητοποιήσεις σε σχέση με το βάρος και τη σοβαρότητα του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο κλάδος. Χωρίς καμιά διάθεση αντιπαράθεσης προς τις κινητοποιήσεις αλλά παράλληλα και ανεξάρτητα απ’ αυτές θέλουμε να υποβάλλουμε μια πρόταση που η αποδοχή της έστω και από σχετικά μικρό αριθμό συναδέλφων πιστεύουμε ότι θα έχει πολλαπλά οφέλη και για τους ίδιους και για τον κλάδο.
Η πρότασή μας αφορά στη υλοποίηση του ρεπό την επομένη από εφημερία. Πράγμα που ήδη εφαρμόστηκε σε μεγάλα νοσοκομεία της χώρας όπως αυτό του Ρίο, αλλά και που προβλέπεται άλλωστε και από τους νόμους. Από την εφαρμογή της πρότασής μας:
Α) προκύπτει πραγματική εργασιακή ανακούφιση στον εφημερεύοντα.
Β) αναδεικνύονται, νομικά πλέον, οι ελλείψεις και προβάλει πιο επιτακτική η ανάγκη για αντιμετώπισή τους
Γ) Σταματάμε πια να συναινούμε δουλεύοντας άγρυπνοι με σοβαρές πιθανότητες ιατρικού λάθους επικίνδυνου τόσο για τον ασθενή όσο και για το γιατρό.
Συνάδελφοι, παρ’ όλο που εμείς είμαστε αποφασισμένοι για την υλοποίηση της πρότασής μας, θεωρούμε σημαντική την αποδοχή της από τις γενικές συνελεύσεις ή συνδικαλιστικά όργανα ώστε να προωθηθεί η μεγαλύτερη δυνατή υιοθέτησή της, αλλά και για την παροχή των σχετικών νομικών συμβουλών και καλύψεων. Σαν ημερομηνία έναρξης εφαρμογής του δικαιώματος του ρεπό προτείνουμε κατ’ αρχήν την 1η Οκτωβρίου 2008.
Σύσκεψη εργαζομένων στο Κ.Υγείας Ζακλιβερίου και στα περιφερειακά ιατρεία
Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008
"Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από δεξιό συνάδελφο και αριστερό αφεντικό..."
Η φράση αυτή είναι πολύ γνωστή στους πολιτικοποιημένους κύκλους, έχει βγει παλιότερα και σε αφίσες, αυτοκόλλητα κ.α. Με αφορμή το δεύτερο σκέλος της φράσης, τα "αριστερά αφεντικά", με τα οποία έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν για να δείξουμε ότι υπάρχει η "Δεξιά" αλλά και η "Αριστερά" του Κεφαλαίου, δημοσιεύουμε τη μαρτυρία μιας εργαζόμενης (για 8 χρόνια) στην Αυγή που κυκλοφόρησε πρόσφατα στο διαδίκτυο.
ΜΗ ΣΑΣ ΤΥΧΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ (αν σας τύχει πατήστε τον στο λαιμό)
Η Αυγή, με την οποία συνεργάστηκα για χρόνια, μου χρωστάει ακόμα λεφτά. Χρωστάει λεφτά σε πολύ κόσμο -και άχρηστο μεταξύ άλλων, καθότι από προσλήψεις, καλά πάμε. Η Αυγή, αρνείται τις δεξιές πρακτικές της ορθολογικής λειτουργίας ενός εντύπου. Προτιμάει να έχει απλήρωτους συνεργάτες, ή ανθρώπους που γράφουν δωρεάν, και δανείζονται για να ζήσουν. Η Αυγή είναι ο χειρότερος, αισχρότερος, αθλιότερος εργοδότης, και το κόμμα που συνδέεται μαζί της, δεν κάνει τίποτε γι' αυτό. Η Αυγή προτιμάει να βουλιάξει με όλους μέσα, παρά να αφήσει τη "σαβούρα". Η απάντηση σε όποιον ζητάει τα λεφτά του, είναι ότι ήδη προηγούνται άλλοι με μεγαλύτερο χρέος!!! Δεν θέλουν να "υποκύψουν στις πιέσεις της αγοράς", και γι' αυτό αφήνουν το απόστημα να σαπίζει. Μην την αγοράζετε, αν την αγοράζατε, μην ψηφίζετε Σύριζα, αλλά ξυρείστε τους σύριζα, για να μάθουν τι εστί βερύκοκκο.Ο κόσμος δουλεύει σα σκλάβος και είναι απλήρωτος!!! Κι επιπλέον, επειδή είναι κορόιδα, δε μιλάνε κιόλας, για να μη δυσκολέψουν το κόμμα και δεν ξέρω ποιόν άλλο. Ο Αλαβάνος είναι από τους πλουσιότερους της Βουλής, με σπίτια, ομόλογα και λεφτά. Άμα δεν μπορούν να βρουν μια λύση, να το κλείσουν το ρημάδι, και το κόμμα και την εφημερίδα. Μετά από την εμπειρία με τον αριστερό εργοδότη, ξύπνησα. Η εκμετάλλευση βλέπετε...
Θεωρείται τραγική ειρωνία (αηδία) ότι αυτοί που μιλάνε για τη "γενιά των 700 ευρώ", "την ανασφάλιστη εργασία" κ.α. τέτοια, είναι αυτοί που δεν κάνουν τίποτα μέσα στους χώρους τους για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Τι να κάνουν όμως; Από τη στιγμή που δέχονται και αναπαραγάγουν την μισθωτή εργασία, από τη στιγμή που γίνονται εργοδότες, τα συμφεροντά τους είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ με την πλεύρά της "επιχείρησης" (είτε είναι το Κόκκινο, είτε η Αυγή είτε γνωστό μπαρ της Θεσσαλονίκης, είτε το "Κόμμα" γενικά) και όχι με τα συμφέροντα των μισθωτών εργαζομένων.
Οι Wobblies, οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW), στην πρώτη τους διακήρυξη, στην πρώτη της φράση, έλεγαν, 103 χρόνια πριν...
"Η εργατική τάξη και η τάξη των εργοδοτών δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους."
Οι περισσότεροι φαίνεται ότι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα .
Υ.Σ.1.
Μη ξεχνάμε και την "πρωτοπόρα θεωρία-πρωτοπόρα δράση" του άλλου διδάξαντα, του ΚΚΕ, με την απίστευτη εταιρεία Τυποεκδοτική που εκδίδει τον πιο αντιδραστικό αστικό τύπο και βγάζει απίστευτα κέρδη.
Δες http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=786608
ΜΗ ΣΑΣ ΤΥΧΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ (αν σας τύχει πατήστε τον στο λαιμό)
Η Αυγή, με την οποία συνεργάστηκα για χρόνια, μου χρωστάει ακόμα λεφτά. Χρωστάει λεφτά σε πολύ κόσμο -και άχρηστο μεταξύ άλλων, καθότι από προσλήψεις, καλά πάμε. Η Αυγή, αρνείται τις δεξιές πρακτικές της ορθολογικής λειτουργίας ενός εντύπου. Προτιμάει να έχει απλήρωτους συνεργάτες, ή ανθρώπους που γράφουν δωρεάν, και δανείζονται για να ζήσουν. Η Αυγή είναι ο χειρότερος, αισχρότερος, αθλιότερος εργοδότης, και το κόμμα που συνδέεται μαζί της, δεν κάνει τίποτε γι' αυτό. Η Αυγή προτιμάει να βουλιάξει με όλους μέσα, παρά να αφήσει τη "σαβούρα". Η απάντηση σε όποιον ζητάει τα λεφτά του, είναι ότι ήδη προηγούνται άλλοι με μεγαλύτερο χρέος!!! Δεν θέλουν να "υποκύψουν στις πιέσεις της αγοράς", και γι' αυτό αφήνουν το απόστημα να σαπίζει. Μην την αγοράζετε, αν την αγοράζατε, μην ψηφίζετε Σύριζα, αλλά ξυρείστε τους σύριζα, για να μάθουν τι εστί βερύκοκκο.Ο κόσμος δουλεύει σα σκλάβος και είναι απλήρωτος!!! Κι επιπλέον, επειδή είναι κορόιδα, δε μιλάνε κιόλας, για να μη δυσκολέψουν το κόμμα και δεν ξέρω ποιόν άλλο. Ο Αλαβάνος είναι από τους πλουσιότερους της Βουλής, με σπίτια, ομόλογα και λεφτά. Άμα δεν μπορούν να βρουν μια λύση, να το κλείσουν το ρημάδι, και το κόμμα και την εφημερίδα. Μετά από την εμπειρία με τον αριστερό εργοδότη, ξύπνησα. Η εκμετάλλευση βλέπετε...
Θεωρείται τραγική ειρωνία (αηδία) ότι αυτοί που μιλάνε για τη "γενιά των 700 ευρώ", "την ανασφάλιστη εργασία" κ.α. τέτοια, είναι αυτοί που δεν κάνουν τίποτα μέσα στους χώρους τους για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Τι να κάνουν όμως; Από τη στιγμή που δέχονται και αναπαραγάγουν την μισθωτή εργασία, από τη στιγμή που γίνονται εργοδότες, τα συμφεροντά τους είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ με την πλεύρά της "επιχείρησης" (είτε είναι το Κόκκινο, είτε η Αυγή είτε γνωστό μπαρ της Θεσσαλονίκης, είτε το "Κόμμα" γενικά) και όχι με τα συμφέροντα των μισθωτών εργαζομένων.
Οι Wobblies, οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW), στην πρώτη τους διακήρυξη, στην πρώτη της φράση, έλεγαν, 103 χρόνια πριν...
"Η εργατική τάξη και η τάξη των εργοδοτών δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους."
Οι περισσότεροι φαίνεται ότι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα .
Υ.Σ.1.
Μη ξεχνάμε και την "πρωτοπόρα θεωρία-πρωτοπόρα δράση" του άλλου διδάξαντα, του ΚΚΕ, με την απίστευτη εταιρεία Τυποεκδοτική που εκδίδει τον πιο αντιδραστικό αστικό τύπο και βγάζει απίστευτα κέρδη.
Δες http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=786608
Υ.Σ.2. Την ιστορία των Wobblies, εικονογραφημένη, μπορείτε να τη βρείτε από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Κυκλοφόρησε πρόσφατα και είναι πράγματι πολύ καλή δουλειά, κυρίως εικαστικά.
Δες και
http://www.kapsimi.gr/modules.php?name=Asers_Shop&s_op=viewproductdetails&lid=66
Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008
Βιβλιοπαρουσίαση: Η προλεταριακή εμπειρία
Πως μπορείς να μελετήσεις έναν κλάδο, π.χ. των κατασκευών;
(για να μην πούμε όλη την τάξη)
Μπορείς καταρχήν να κάνεις μια ανάλυση των αντικειμενικών συνθηκών που επικρατούν στον κλάδο: δηλαδή, τόσοι είναι οι οικοδόμοι, οι χειριστές, οι μηχανικοί, τόσοι οι μετανάστες, έτσι αμείβονται, αυτά τα μηχανήματα χρησιμοποιούν, τόσες ώρες δουλεύουν κ.α. πολλά.
Μπορείς να κάνεις μια ιδεολογική ανάλυση: οι σοσιαλδημοκράτες παρεμβαίνουν και ισχυρίζονται αυτά και έχουν τόση δύναμη κτλ., οι ΚΚΕδες ελέγχουν χρόνια την ομοσπονδία οικοδόμων και παρεμβαίνουν με συγκεκριμένο τρόπο και λένε και κάνουν αυτά κτλ., η Πρωτοβουλία Οικοδόμων λέει αυτά και κάνει αυτά κτλ.
Μπορείς να κάνεις μια ιστορική ανάλυση των στιγμών αγώνα (αλλά και συναίνεσης): π.χ. τι έγινε στο Μετρό, στο Ελ.Βενιζέλος, στα Ολυμπιακά Έργα, πως οργανώθηκαν οι εργάτες, τι γίνεται στα εργοτάξια και στις εταιρείες σήμερα, τι ιστορία υπάρχει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κ.α. Και πως αυτοί οι αγώνες επηρέασαν/άλλαξαν τον κλάδο.
Πως όμως μπορείς να συγκεράσεις όλα τα παραπάνω επίπεδα ανάλυσης,
στον πραγματικό χρόνο και χώρο, στην πραγματική εμπειρία, ΣΗΜΕΡΑ;
Το βιβλίο «Η προλεταριακή εμπειρία» που κυκλοφόρησε πρόσφατα συνεισφέρει σε αυτό το πράγμα. Πρόκειται για ένα άρθρο του 1952 του Κλωντ Λεφόρ (μέλος τότε της ομάδας Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα στη Γαλλία) που βάζει στην ουσία, θεωρητικά-μεθοδολογικά, τα θεμέλια της εργατικής έρευνας και αναδεικνύει το εξής: ότι η εργατική έρευνα, οι συνεντεύξεις, οι αυτό-βιογραφικές αναφορές των εργατών, οι μαρτυρίες, συμπυκνώνουν σε πραγματικό χρόνο και τα τρία παραπάνω πεδία ανάλυσης: τις αντικειμενικές συνθήκες μέσα στον κλάδο, την ιστορία του κλάδου, τις ιδεολογικές παρεμβάσεις μέσα στον κλάδο.
Και συνάμα λένε το τι κάνουν, πως συμπεριφέρονται τελικά οι εργάτες, σε συνάρτηση με όλα αυτά (συνθήκες, ιστορία, ιδεολογία), ΣΗΜΕΡΑ, ΤΩΡΑ.
Πρόκειται για ένα κείμενο-σταθμό για όσους δεν βασίζονται σε θεωρητικά σχήματα για να μιλήσουν για την εργατική τάξη αλλά μελετούν καθημερινά την συμπεριφορά και την ιστορία της. Και για όσους οι εργατικές μαρτυρίες δεν τους φαίνονται κάτι το «αντικειμενικό», ο Λεφόρ είναι ξεκάθαρος:
«Μόνο όταν οι απαντήσεις είναι προσαρμοσμένες σε ένα συγκεκριμένο υποκείμενο μπορεί η μια απάντηση να παραπέμψει στην άλλη και όλες μαζί, επαληθευμένες ή διαψευσμένες, να παράξουν κάποιο νόημα, να αναφερθούν σε μια εμπειρία ή ένα σύστημα ζωής και σκέψης που θα μπορούσε να ερμηνευθεί.»
Τέλος, θα πρέπει να πούμε ότι στο βιβλίο, η ανάδειξη της σημασίας μελέτης της προλεταριακής εμπειρίας, δεν γίνεται αυθαίρετα, αλλά συνδέεται με την κριτική των υπόλοιπων τρόπων θέασης της εργατικής τάξης, π.χ. με τον οικονομίστικο τρόπο θέασης της τάξης από τους λενινιστές, και εν τέλει με τον τρόπο εργατικής πολιτικής που επιλέγουμε.
(για να μην πούμε όλη την τάξη)
Μπορείς καταρχήν να κάνεις μια ανάλυση των αντικειμενικών συνθηκών που επικρατούν στον κλάδο: δηλαδή, τόσοι είναι οι οικοδόμοι, οι χειριστές, οι μηχανικοί, τόσοι οι μετανάστες, έτσι αμείβονται, αυτά τα μηχανήματα χρησιμοποιούν, τόσες ώρες δουλεύουν κ.α. πολλά.
Μπορείς να κάνεις μια ιδεολογική ανάλυση: οι σοσιαλδημοκράτες παρεμβαίνουν και ισχυρίζονται αυτά και έχουν τόση δύναμη κτλ., οι ΚΚΕδες ελέγχουν χρόνια την ομοσπονδία οικοδόμων και παρεμβαίνουν με συγκεκριμένο τρόπο και λένε και κάνουν αυτά κτλ., η Πρωτοβουλία Οικοδόμων λέει αυτά και κάνει αυτά κτλ.
Μπορείς να κάνεις μια ιστορική ανάλυση των στιγμών αγώνα (αλλά και συναίνεσης): π.χ. τι έγινε στο Μετρό, στο Ελ.Βενιζέλος, στα Ολυμπιακά Έργα, πως οργανώθηκαν οι εργάτες, τι γίνεται στα εργοτάξια και στις εταιρείες σήμερα, τι ιστορία υπάρχει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κ.α. Και πως αυτοί οι αγώνες επηρέασαν/άλλαξαν τον κλάδο.
Πως όμως μπορείς να συγκεράσεις όλα τα παραπάνω επίπεδα ανάλυσης,
στον πραγματικό χρόνο και χώρο, στην πραγματική εμπειρία, ΣΗΜΕΡΑ;
Το βιβλίο «Η προλεταριακή εμπειρία» που κυκλοφόρησε πρόσφατα συνεισφέρει σε αυτό το πράγμα. Πρόκειται για ένα άρθρο του 1952 του Κλωντ Λεφόρ (μέλος τότε της ομάδας Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα στη Γαλλία) που βάζει στην ουσία, θεωρητικά-μεθοδολογικά, τα θεμέλια της εργατικής έρευνας και αναδεικνύει το εξής: ότι η εργατική έρευνα, οι συνεντεύξεις, οι αυτό-βιογραφικές αναφορές των εργατών, οι μαρτυρίες, συμπυκνώνουν σε πραγματικό χρόνο και τα τρία παραπάνω πεδία ανάλυσης: τις αντικειμενικές συνθήκες μέσα στον κλάδο, την ιστορία του κλάδου, τις ιδεολογικές παρεμβάσεις μέσα στον κλάδο.
Και συνάμα λένε το τι κάνουν, πως συμπεριφέρονται τελικά οι εργάτες, σε συνάρτηση με όλα αυτά (συνθήκες, ιστορία, ιδεολογία), ΣΗΜΕΡΑ, ΤΩΡΑ.
Πρόκειται για ένα κείμενο-σταθμό για όσους δεν βασίζονται σε θεωρητικά σχήματα για να μιλήσουν για την εργατική τάξη αλλά μελετούν καθημερινά την συμπεριφορά και την ιστορία της. Και για όσους οι εργατικές μαρτυρίες δεν τους φαίνονται κάτι το «αντικειμενικό», ο Λεφόρ είναι ξεκάθαρος:
«Μόνο όταν οι απαντήσεις είναι προσαρμοσμένες σε ένα συγκεκριμένο υποκείμενο μπορεί η μια απάντηση να παραπέμψει στην άλλη και όλες μαζί, επαληθευμένες ή διαψευσμένες, να παράξουν κάποιο νόημα, να αναφερθούν σε μια εμπειρία ή ένα σύστημα ζωής και σκέψης που θα μπορούσε να ερμηνευθεί.»
Τέλος, θα πρέπει να πούμε ότι στο βιβλίο, η ανάδειξη της σημασίας μελέτης της προλεταριακής εμπειρίας, δεν γίνεται αυθαίρετα, αλλά συνδέεται με την κριτική των υπόλοιπων τρόπων θέασης της εργατικής τάξης, π.χ. με τον οικονομίστικο τρόπο θέασης της τάξης από τους λενινιστές, και εν τέλει με τον τρόπο εργατικής πολιτικής που επιλέγουμε.
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
«Δυο εργάτες που βρίσκονται μέσα σε πολύ διαφορετικές συνθήκες έχουν το κοινό πως αμφότεροι υπόκεινται σε μια μορφή εργασίας και εκμετάλλευσης που είναι στην ουσία η ίδια και που τους απορροφά τα τρία τέταρτα της προσωπικής τους ζωής. Μπορεί οι μισθοί τους να παρουσιάζουν αισθητές διαφορές, μπορεί οι συνθήκες στέγασης τους ή ακόμα και η οικογενειακή ζωή που έχουν να μην είναι συγκρίσιμες, παραμένει ωστόσο το γεγονός πως ο ρόλος τους ως παραγωγοί και χειριστές μηχανημάτων, όπως και η αλλοτρίωση στην οποία υπόκεινται είναι κατά βάθος ταυτόσημες. Στην πραγματικότητα, όλοι οι εργάτες το γνωρίζουν αυτό. Αυτό άλλωστε είναι που τους επιτρέπει να διατηρούν σχέσεις οικειότητας και αμοιβαιότητας, ενώ στην ουσία δε γνωρίζονται μεταξύ τους, πράγμα που γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά από κάθε αστό που εισχωρεί σε μια προλεταριακή γειτονιά».
Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008
Εντυπώσεις από τη ΔΕΘ...
Πήγα στις πορείες στην ΔΕΘ το Σάββατο, αν και δεν είχα πολύ όρεξη.
Όπως είπε και ένας φίλος που βρήκα εκεί, οι πορείες στη ΔΕΘ θυμίζουν "λιτανεία", κάτι που πρέπει να γίνει. Βέβαια, πρόσθεσα, αν δεν γίνονταν, πάλι θα μας κακοφαινόταν.
Είναι σίγουρο πάντως ότι τέτοιες πορείες διαμαρτυρίας λειτουργούν περισσότερο για τη θεαματική επιβεβαίωση του κάθε κόμματος και κομματιδίου και οργάνωσης και "χώρου" κτλ...παρά για την ενίσχυση της ταξικής πάλης.
Πήγα λοιπόν και παρατήρησα τα εξής.
Στην Καμάρα, όπου καλούσαν τα πρωτοβάθμια σωματεία, υπήρχε αρκετός κόσμος αλλά απειροελάχιστος από τα σωματεία. Δηλαδή υπήρχε το ΜΕΡΑ, το ΚΚΕμ-λ, η ΕΣΕ, οι σκόρπιοι αναρχικοί, οι οικολόγοι, η ΑΚ, κάτοικοι από περιοχές που πλήττονται περιβαλλοντικά,
ΑΛΛΑ ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ.
Η Καμάρα είχε κατακλυστεί από νεολαία ουσιαστικά
(δες και http://antistasigr.blogspot.com/2008/09/blog-post.html )
Όχι ότι αυτό είναι κακό, αλλά σίγουρα δείχνει ότι "ο πόλος των πρωτοβάθμιων σωματείων" δεν έχει απήχηση, τουλάχιστον σε θεαματικού τύπου πορείες όπως η ΔΕΘ. Στην ουσία δεν συσπείρωσαν εργαζόμενο κόσμο των σωματείων. Σε αυτό έπαιξε ρόλο ο τόπος: τα πρωτοβάθμια, που είναι πιο ενεργά, είναι όλα σχεδόν στην αθήνα. Αλλά και η λογική: τα πρωτοβάθμια φαίνεται να καλούν και να καλούνται σαν "κερασάκι στην τούρτα" σε τέτοιες πορείες, ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ: "Να, υπάρχουμε, είμαστε η ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος, αυτοί που πάνε κόντρα όχι μόνο στην εργοδοσία αλλά και στην υποταγμένη, γραφειοκρατική ΓΣΕΕ, δείτε". Νομίζω ότι πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι-απ' όσους ήταν στην Καμάρα- δεν γουστάρουν τη ΓΣΕΕ. Αλλά για να χτιστεί μια τέτοια πτέρυγα, θέλει -όχι μόνο δουλειά πολύ- αλλά και άλλου είδους δουλειά. Μακριά από το θέαμα της κάθε ΔΕΘ...
Έφυγα από την Καμάρα και κατευθύνθηκα προς το Αγ.Βενιζέλου, στη ΓΣΕΕ, να δω τι γίνεται εκεί.
Λοιπόν εκεί υπήρχε ένα πλήθος κομμάτων και των νεολαίων τους (που έπαιξαν και ξύλο μεταξύ τους για το ποιός θα μπει μπροστά, μόλις ξεκίνησε η πορεία) και πολλοί εργαζόμενοι, σωματεία.
Ποιοί εργαζόμενοι όμως; Συντριπτικά του δημοσίου τομέα. Υπήρχε ένα μεγάλο μπλοκ από εποχιακούς πυροσβέστες (με ένα συνταρακτικό πανό που είχε τα πρόσωπα των συναδέλφων τους που έπεσαν στη δουλειά), υπήρχε μπλοκ των μόνιμων πυροσβεστών (που στα αιτήματα τους, σε φυλλάδιο που πήρα, δεν έλεγαν τίποτα για τους συμβασιούχους συνάδελφους (!) ), είχε λιμενόμπατσους, είχε μπάτσους, είχε από τον ΟΣΕ, από τον ΟΤΕ, μεγάλο μπλοκ από την Ολυμπιακή (με τις εθνικές σημαίες φάτσα κάρτα), είχε από διάφορα εργατικά κέντρα της επαρχίας, είχε... κόσμο του δημοσίου, και μάλιστα θα έλεγα τα συντηρητικά κομμάτια του δημοσίου, αυτά που θέλουν να διασώσουν το "εθνικό κεφάλαιο" (π.χ. δάσκαλοι και καθηγητές ήταν απειροελάχιστοι).
Από τον ιδιωτικό τομέα είδα στην ουσία ελάχιστες παρουσίες: από την κλωστουφαντουργία, τα εμφιαλωμένα ποτά και τα ελληνικά πετρέλαια (υπάρχει σε όλα αυτά κόσμος που κινείται). Τους ανθρώπους από τη ΒΙΑΜΥΛ και τη SIEMENS (εργοστάσια που στη Θεσσαλονίκη κλείνουν) δεν τους είδα. Είδα όμως κάτι ήρωες από τη WIND. Kαι τελικά με αυτούς πορεύτηκα, με τους ήρωες που κατέβηκαν από μια επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα.
Και σκεφτόμουν ξανά το μέγα κενό στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, το μέγα κενό στις ηλικίες 30-40 (έβλεπες ή νεολαία από τα 30 και κάτω ή κόσμο από 40-45 και πάνω), το μέγα κενό των πρωτοβάθμιων σωματείων, σκεφτόμουν πως τελικά πορεύτηκα στην πορεία της ΓΣΕΕ χωρίς να το θέλω, χωρίς να την θέλω, για να ενισχύσω τα παιδιά από τη WIND, γιατί δεν είχα πουθενά αλλού, καλύτερα, να πάω...
Και σιγοτραγουδούσα: "για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ...."
Υ.Σ.1.
Στο ΠΑΜΕ δεν πήγα να δω τι γίνεται. Βέβαια πάλι δόθηκε ρεσιτάλ σταλινισμού αφού όταν έφτασε το "μπλοκ της ενέργειας" στην έκθεση (πρώτο), το ΠΑΜΕ του έφραξε τον δρόμο (παίζοντας το ρόλο τελικά της αστυνομίας). Έπεσαν και μερικές ξυλιές μεταξύ των ΚΝΑΤ και ορισμένων οικολόγων και αναρχικών που ήταν στο "μπλοκ της ενέργειας".
Υ.Σ.2 Βρήκα και έναν συναγωνιστή από τον ΟΤΕ από την αθήνα. Και είπε ορθά ο άνθρωπος: τις πορείες στη ΔΕΘ περισσότερο τις στηρίζουν άνθρωποι από άλλες πόλεις παρά οι ίδιοι οι Θεσσαλονικείς. Πικρή αλήθεια...
Όπως είπε και ένας φίλος που βρήκα εκεί, οι πορείες στη ΔΕΘ θυμίζουν "λιτανεία", κάτι που πρέπει να γίνει. Βέβαια, πρόσθεσα, αν δεν γίνονταν, πάλι θα μας κακοφαινόταν.
Είναι σίγουρο πάντως ότι τέτοιες πορείες διαμαρτυρίας λειτουργούν περισσότερο για τη θεαματική επιβεβαίωση του κάθε κόμματος και κομματιδίου και οργάνωσης και "χώρου" κτλ...παρά για την ενίσχυση της ταξικής πάλης.
Πήγα λοιπόν και παρατήρησα τα εξής.
Στην Καμάρα, όπου καλούσαν τα πρωτοβάθμια σωματεία, υπήρχε αρκετός κόσμος αλλά απειροελάχιστος από τα σωματεία. Δηλαδή υπήρχε το ΜΕΡΑ, το ΚΚΕμ-λ, η ΕΣΕ, οι σκόρπιοι αναρχικοί, οι οικολόγοι, η ΑΚ, κάτοικοι από περιοχές που πλήττονται περιβαλλοντικά,
ΑΛΛΑ ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ.
Η Καμάρα είχε κατακλυστεί από νεολαία ουσιαστικά
(δες και http://antistasigr.blogspot.com/2008/09/blog-post.html )
Όχι ότι αυτό είναι κακό, αλλά σίγουρα δείχνει ότι "ο πόλος των πρωτοβάθμιων σωματείων" δεν έχει απήχηση, τουλάχιστον σε θεαματικού τύπου πορείες όπως η ΔΕΘ. Στην ουσία δεν συσπείρωσαν εργαζόμενο κόσμο των σωματείων. Σε αυτό έπαιξε ρόλο ο τόπος: τα πρωτοβάθμια, που είναι πιο ενεργά, είναι όλα σχεδόν στην αθήνα. Αλλά και η λογική: τα πρωτοβάθμια φαίνεται να καλούν και να καλούνται σαν "κερασάκι στην τούρτα" σε τέτοιες πορείες, ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ: "Να, υπάρχουμε, είμαστε η ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος, αυτοί που πάνε κόντρα όχι μόνο στην εργοδοσία αλλά και στην υποταγμένη, γραφειοκρατική ΓΣΕΕ, δείτε". Νομίζω ότι πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι-απ' όσους ήταν στην Καμάρα- δεν γουστάρουν τη ΓΣΕΕ. Αλλά για να χτιστεί μια τέτοια πτέρυγα, θέλει -όχι μόνο δουλειά πολύ- αλλά και άλλου είδους δουλειά. Μακριά από το θέαμα της κάθε ΔΕΘ...
Έφυγα από την Καμάρα και κατευθύνθηκα προς το Αγ.Βενιζέλου, στη ΓΣΕΕ, να δω τι γίνεται εκεί.
Λοιπόν εκεί υπήρχε ένα πλήθος κομμάτων και των νεολαίων τους (που έπαιξαν και ξύλο μεταξύ τους για το ποιός θα μπει μπροστά, μόλις ξεκίνησε η πορεία) και πολλοί εργαζόμενοι, σωματεία.
Ποιοί εργαζόμενοι όμως; Συντριπτικά του δημοσίου τομέα. Υπήρχε ένα μεγάλο μπλοκ από εποχιακούς πυροσβέστες (με ένα συνταρακτικό πανό που είχε τα πρόσωπα των συναδέλφων τους που έπεσαν στη δουλειά), υπήρχε μπλοκ των μόνιμων πυροσβεστών (που στα αιτήματα τους, σε φυλλάδιο που πήρα, δεν έλεγαν τίποτα για τους συμβασιούχους συνάδελφους (!) ), είχε λιμενόμπατσους, είχε μπάτσους, είχε από τον ΟΣΕ, από τον ΟΤΕ, μεγάλο μπλοκ από την Ολυμπιακή (με τις εθνικές σημαίες φάτσα κάρτα), είχε από διάφορα εργατικά κέντρα της επαρχίας, είχε... κόσμο του δημοσίου, και μάλιστα θα έλεγα τα συντηρητικά κομμάτια του δημοσίου, αυτά που θέλουν να διασώσουν το "εθνικό κεφάλαιο" (π.χ. δάσκαλοι και καθηγητές ήταν απειροελάχιστοι).
Από τον ιδιωτικό τομέα είδα στην ουσία ελάχιστες παρουσίες: από την κλωστουφαντουργία, τα εμφιαλωμένα ποτά και τα ελληνικά πετρέλαια (υπάρχει σε όλα αυτά κόσμος που κινείται). Τους ανθρώπους από τη ΒΙΑΜΥΛ και τη SIEMENS (εργοστάσια που στη Θεσσαλονίκη κλείνουν) δεν τους είδα. Είδα όμως κάτι ήρωες από τη WIND. Kαι τελικά με αυτούς πορεύτηκα, με τους ήρωες που κατέβηκαν από μια επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα.
Και σκεφτόμουν ξανά το μέγα κενό στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, το μέγα κενό στις ηλικίες 30-40 (έβλεπες ή νεολαία από τα 30 και κάτω ή κόσμο από 40-45 και πάνω), το μέγα κενό των πρωτοβάθμιων σωματείων, σκεφτόμουν πως τελικά πορεύτηκα στην πορεία της ΓΣΕΕ χωρίς να το θέλω, χωρίς να την θέλω, για να ενισχύσω τα παιδιά από τη WIND, γιατί δεν είχα πουθενά αλλού, καλύτερα, να πάω...
Και σιγοτραγουδούσα: "για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ...."
Υ.Σ.1.
Στο ΠΑΜΕ δεν πήγα να δω τι γίνεται. Βέβαια πάλι δόθηκε ρεσιτάλ σταλινισμού αφού όταν έφτασε το "μπλοκ της ενέργειας" στην έκθεση (πρώτο), το ΠΑΜΕ του έφραξε τον δρόμο (παίζοντας το ρόλο τελικά της αστυνομίας). Έπεσαν και μερικές ξυλιές μεταξύ των ΚΝΑΤ και ορισμένων οικολόγων και αναρχικών που ήταν στο "μπλοκ της ενέργειας".
Υ.Σ.2 Βρήκα και έναν συναγωνιστή από τον ΟΤΕ από την αθήνα. Και είπε ορθά ο άνθρωπος: τις πορείες στη ΔΕΘ περισσότερο τις στηρίζουν άνθρωποι από άλλες πόλεις παρά οι ίδιοι οι Θεσσαλονικείς. Πικρή αλήθεια...
Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008
Αυτο-μείωση των τιμών στην πόλη μας!
Όσοι/ες περαστικοί/ες βρέθηκαν στη λαϊκή αγορά της Γκράτσιου χθες το πρωί έζησαν μια πρωτόγνωρη εμπειρία: υλικά αγαθά να προσφέρονται ελεύθερα από σύγχρονους "ρομπέν των δασών" που μπήκαν σε κοντινό super market (Μασούτη στη Μακ.Αμύνης, κάτω από την Κασσάνδρου) και σήκωσαν τα ράφια!
Μια πράξη ενάντια στην ακρίβεια που έγινε δεκτή με θετικό τρόπο από όσους βρίσκονταν στη λαϊκή αγορά. Πραγματικά ήταν μοναδικό να βλέπεις παππούδες και γιαγιάδες να κουβαλάνε πάνω-πάνω στο καρότσι ντομάτες, κολοκυθάκια, μελιτζάνες κτλ. και από κάτω να έχουν...σαμπουάν, τενεκέδες λάδι, σαλάμια κ.α. !
Για περισσότερες πληροφορίες δείτε και
Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008
Καλό χειμώνα...
Έντονο το καλοκαίρι που πέρασε σε γεγονότα, κυρίως αντεπίθεσης της εργοδοσίας απέναντι σε όσους αγωνίστηκαν το προηγούμενο διάστημα (συγκυρία ασφαλιστικού) και συνεχίζουν να αγωνίζονται στους χώρους τους.
Απολύσεις, απειλές, εκβιασμοί κτλ. υπήρξαν σε HENKEL, DEMO, VODAFONE, WIND, TELEPERFORMANCE, καταστήματα του αεροδρομίου Ελ.Βενιζέλος κ.α.
Όλα αυτά φανερώνουν -όχι μόνο το σκληρό πρόσωπο της εργοδοσίας- αλλά και πως υπάρχει αντίσταση από τους εργαζομένους, αντίσταση που αναγκάζει την εργοδοσία να προβεί σε τέτοιες ενέργειες. Παράλληλα, τα γεγονότα αυτά μας δίνουν την ευκαιρία να αντιληφθούμε το τι συμβαίνει σήμερα μέσα στις επιχειρήσεις στην Ελλάδα, να έρθουμε κοντά στην εμπειρία αυτών που βρίσκονται και αγωνίζονται μέσα στους συγκεκριμένους χώρους δουλειάς. Αυτή η εμπειρία είναι πολύτιμη, είναι στην ουσία κομμάτι της σύγχρονης "πείρας της εργατικής τάξης".
Ακολουθούν δύο σύνδεσμοι: ένας για το τι συνέβη στη VODAFONE τον Ιούλη-Αύγουστο και ένας στον οποίο περιγράφεται η κατάσταση γενικά στη TELEPERFORMANCE. Και οι δύο σύνδεσμοι αναδεικνύουν ως ένα βαθμό την "εργατική εμπειρία" σε αυτές τις δύο επιχειρήσεις.
http://politikoblogies.blogspot.com/2008/07/vodafone.html
http://anticallcenter.wordpress.com/Εμπειρία-από-teleperformance/
Απολύσεις, απειλές, εκβιασμοί κτλ. υπήρξαν σε HENKEL, DEMO, VODAFONE, WIND, TELEPERFORMANCE, καταστήματα του αεροδρομίου Ελ.Βενιζέλος κ.α.
Όλα αυτά φανερώνουν -όχι μόνο το σκληρό πρόσωπο της εργοδοσίας- αλλά και πως υπάρχει αντίσταση από τους εργαζομένους, αντίσταση που αναγκάζει την εργοδοσία να προβεί σε τέτοιες ενέργειες. Παράλληλα, τα γεγονότα αυτά μας δίνουν την ευκαιρία να αντιληφθούμε το τι συμβαίνει σήμερα μέσα στις επιχειρήσεις στην Ελλάδα, να έρθουμε κοντά στην εμπειρία αυτών που βρίσκονται και αγωνίζονται μέσα στους συγκεκριμένους χώρους δουλειάς. Αυτή η εμπειρία είναι πολύτιμη, είναι στην ουσία κομμάτι της σύγχρονης "πείρας της εργατικής τάξης".
Ακολουθούν δύο σύνδεσμοι: ένας για το τι συνέβη στη VODAFONE τον Ιούλη-Αύγουστο και ένας στον οποίο περιγράφεται η κατάσταση γενικά στη TELEPERFORMANCE. Και οι δύο σύνδεσμοι αναδεικνύουν ως ένα βαθμό την "εργατική εμπειρία" σε αυτές τις δύο επιχειρήσεις.
http://politikoblogies.blogspot.com/2008/07/vodafone.html
http://anticallcenter.wordpress.com/Εμπειρία-από-teleperformance/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)