Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

6 θέσεις για την σημερινή ταξική συγκυρία

Από τον νεοφιλελευθερισμό

στον οικονομικό πόλεμο:

6 θέσεις για την σημερινή ταξική συγκυρία



ΘΕΣΗ 1:

Υπάρχει παγκόσμια κρίση αναπαραγωγής του καπιταλισμού και γι’ αυτό κρίση του

ελλαδικού καπιταλισμού.


Δεν είναι μόνο ο ελλαδικός καπιταλισμός σε κρίση αλλά ο παγκόσμιος.

Και είναι σε κρίση λόγω της πολύμορφης, παγκόσμιας ταξικής αντίστασης που δεν επιτρέπει στο κεφάλαιο (κυρίως της Δύσης) να αξιοποιήσει επαρκώς τα συσσωρευμένα κεφάλαια (ήδη από τη δεκαετία του ’70) και να δημιουργήσει ένα νέο κύκλο κερδοφορίας στα επίπεδα του μεταπολεμικού θαύματος. Αυτά έχουν περιγραφτεί αλλού (http://rizospastes.blogspot.com/2008/10/2.html ).

Το θέμα είναι ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι όψη της παγκόσμιας κρίσης.

Και είναι μια συγκεκριμένη όψη: αυτή των αναπτυγμένων χωρών

(Αμερική, Ε.Ε., Ιαπωνία κ.α.), η όψη που ονομάζουν «κρίση χρέους»: χρέους του κράτους, των επιχειρήσεων, των νοικοκυριών. Που σημαίνει: χρόνια έλλειψη συναίνεσης (ακόμα και με αντιφατικούς τρόπους, όπως ο δανεισμός) στο να υποβαθμιστεί σφοδρά η ζωή όσων έφτασαν σ’ ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο (σε σχέση με άλλες περιοχές του κόσμου, σε σχέση με περασμένες δεκαετίες).

Η Ελλάδα δεν είναι (πια) περιφέρεια και ας παρουσιάζεται έτσι.



ΘΕΣΗ 2:

Ο ελλαδικός καπιταλισμός ανέπτυξε συγκεκριμένο ρόλο για την ευρωπαϊκή καπιταλιστική (ανα)παραγωγή,

και συνάμα για την παγκόσμια


Μετά από 30 χρόνια ανάπτυξης της διαδικασίας της «παγκοσμιοποίησης», στον σημερινό διεθνοποιημένο καπιταλισμό, κάθε χώρα έχει έναν «πιο συγκεκριμένο», «εξειδικευμένο» ρόλο για τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, για την καπιταλιστική (ανα)παραγωγή: για την περιφερειακή καπιταλιστική αναπαραγωγή (σε Ε.Ε., Ν.Α. Ασία, Λατινική Αμερική κτλ.), και συνάμα, για την παγκόσμια.

Κάποιες χώρες, συνήθως της ίδιας γεωπολιτικής περιφέρειας, έχουν κοινούς ρόλους.

Αλλά υπάρχουν ανισομέρειες.

Δηλαδή ο ρόλος της Σαουδικής Αραβίας στην παραγωγή πετρελαίου δεν είναι ανάλογος με αυτόν του Κουβέιτ.

Ο ελλαδικός καπιταλισμός, ως μέρος -εδώ και 30 χρόνια- του ευρύτερου καπιταλιστικού μπλοκ της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και των γεωπολιτικών-οικονομικών συμφερόντων που εκφράζει αυτό το μπλοκ συνολικά), έχει και αυτός έναν «συγκεκριμένο» ρόλο, που συμπυκνώνεται στα εξής 3 σημεία της (περιφερειακής και παγκόσμιας) καπιταλιστικής (ανα)παραγωγής:

α) παράγει/εξάγει σημαντικές τουριστικές υπηρεσίες, κυρίως για τα υπόλοιπα μέλη της περιφέρειας της Ε.Ε.

β) ελέγχει ένα μέρος του παγκόσμιου εμπορίου μέσω της ελληνόκτητης ναυτιλίας. Όχι τόσο το ελληνικό κράτος, αλλά οι διεθνιστές έλληνες εφοπλιστές, που μέρος των κεφαλαίων τους επένδυαν και επενδύουν στη μαμά-πατρίδα (σε τράπεζες, τηλεπικοινωνίες, μμε κ.α.).

β) παράγει/εξάγει κομβικές χρηματοοικονομικές υπηρεσίες στον χώρο της Ν.Α. Ευρώπης, σε χώρες που μπορεί να μην είναι τυπικά, θεσμικά, μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά είναι «προ των πυλών». Χώρες που αυτές θα έπρεπε να χαρακτηριστούν σήμερα «η περιφέρεια της Ευρώπης». Το ελλαδικό κράτος και κεφάλαιο έχουν παίξει κομβικό ρόλο στο να γίνουν αυτές οι χώρες εταίροι της Ένωσης, δηλαδή του νεοφιλελεύθερου σχεδίου της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Και οι «εξαγωγές» της Ελλάδας, με τη μορφή επενδυτικών κεφαλαίων, δεν περιορίζονται μόνο στον χρηματοπιστωτικό τομέα αλλά αναπτύσσονται και στον τομέα της ιδιωτικής υγείας, στις κατασκευές, στο εμπόριο, στη βιομηχανία κ.α. Μιλάμε για τα ελληνικά κεφάλαια που έκαναν «business στα Βαλκάνια» εκμεταλλευόμενες το φθηνό εργατικό κόστος.

Θα πρέπει να πούμε εδώ ότι, και βιομηχανικά αγαθά, και αγροτικά προϊόντα παράγονται στην Ελλάδα, δεν είναι μια χώρα που «δεν παράγει τίποτα» όπως με στόμφο λέγεται, από έλληνες και ξένους «αναλυτές». Το ισοζύγιο 1 προς 3 (ένα αγαθό/υπηρεσία εξάγεται, 3 εισάγονται) θεωρείται σήμερα το «μεγάλο πρόβλημα», δηλαδή αυτά που παράγει η ελληνική οικονομία δεν είναι αρκετά, δεν είναι ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες, οι εξαγωγές της είναι μικρές σε σχέση με τις εισαγωγές. Δεν έχουμε λοιπόν μια «ανταγωνιστική, εξαγωγική οικονομία,» και «έτσι δημιουργήθηκε σταδιακά και το υπέρογκο έλλειμμα και χρέος». Κανείς δεν μιλά για την παγκόσμια κρίση που ειδικά για την Ελλάδα σημαίνει κρίση του παγκόσμιου εμπορίου, κρίση του τουρισμού, κρίση στις επενδύσεις στο εξωτερικό (σε Βαλκάνια, Τουρκία κτλ.). Κρίση δηλαδή των επιχειρηματιών και των πλάνων τους. Μιλούν για έλλειψη ανταγωνιστικότητας γενικά, που στο κοινού νου μεταφράζεται ως ακριβό κόστος εργασίας. Ακόμα, κανείς δεν λέει σε τι μπορεί να γίνει πιο ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία: στο ρύζι, το φάρμακο, την αυτοκινητοβιομηχανία; Μπορεί πραγματικά να γίνει πιο ανταγωνιστική σε όλα; Και ακόμα περισσότερο, κανείς δεν λέει το εξής: ότι οι εξαγωγές συνειδητά δεν επιδιώχθηκαν ως πρώτη προτεραιότητα τα τελευταία 20 χρόνια που κυριάρχησε το ευρωενωσιακό νεοφιλελεύθερο σχέδιο. Το αντίθετο μάλιστα π.χ. η Κοινή Αγροτική Πολιτική συρρίκνωσε σημαντικούς τομείς που η ελλαδική παραγωγή θα μπορούσε να έχει κάποιο εξαγωγικό χαρακτήρα. Κάνουν σαν να ανακαλύπτουν την Αμερική, όταν λένε ότι «η χώρα δεν παράγει τίποτα, δεν εξάγει τίποτα, όλα τα εισάγει, δεν είναι ανταγωνιστική». Η χώρα δεν τόνωσε την ανταγωνιστικότητα/εξαγωγές καθότι πρωταρχικό μέλημα ήταν άλλο:

η επιρροή/επέκταση του ευρωενωσιακού σχεδίου καπιταλιστικής ανάπτυξης στον χώρο της Ν.Α. Ευρώπης, της «νέας Ευρώπης».

Και αυτόν το ρόλο, αυτό το μέλημα προώθησαν, για 20 χρόνια, όλοι: οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι ευρωπαίοι εταίροι, τα κυρίαρχα ελλαδικά και ξένα κεφάλαια (τράπεζες, βιομηχανίες, επιχειρηματικοί όμιλοι). Και με αυτόν τον ρόλο, με τα κέρδη, τα οφέλη, την γεωπολιτική επιρροή αυτού του ρόλου, μπήκε η Ελλάδα στο σκληρό ευρώ, στην ΟΝΕ, έκανε Ολυμπιακούς Αγώνες, έγινε η «ισχυρή Ελλάδα».



ΘΕΣΗ 3:

Η Ελλάδα δεν είναι «περιφέρεια» λόγω της ταξικής πάλης, λόγω της ιστορίας της.


Αυτός είναι ένας άλλος λόγος που η Ελλάδα δεν είναι «περιφέρεια». Το εργατικό και αντικαπιταλιστικό της κίνημα έχει ανάλογη ιστορία και κατακτήσεις με αυτές των δυτικών ευρωπαϊκών χωρών. Σαν κοινωνικός σχηματισμός θυμίζει περισσότερο Ιταλία ή Ισπανία παρά Βουλγαρία ή Τουρκία. Και η παράδοση αντίστασης επικρατεί μέχρι σήμερα. Κάτι που εκφράστηκε σφοδρά, μόλις έναν χρόνο πριν, με την εξέγερση του Δεκέμβρη. Ο ρόλος που «υπερίσχυσε» (μέσα από πολλές παραμέτρους) για τον ελλαδικό καπιταλισμό -να κάνει/διαχειριστεί επενδύσεις για να προωθήσει οικονομικά-τεχνικά την καπιταλιστική ανάπτυξη στη Ν.Α. Ευρώπη και όχι να φτιάξει μια εξαγωγική οικονομία όπως του Μεξικού για τις ΗΠΑ) δεν έχει να κάνει μόνο με την γεωγραφική εγγύτητα με τη Νέα Ευρώπη, αλλά και με τον ταξικό συσχετισμό μέσα στον ελλαδικό κοινωνικό σχηματισμό, έχει να κάνει με τους «απείθαρχους» που έριξαν τελικά τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη στις αρχές του ’90 και δεν ήταν έτοιμοι να υποτιμηθούν τόσο, όσο οι γείτονες τους βαλκάνιοι (που υποτιμήθηκαν, εντός και εκτός ελλαδικών συνόρων, τόσο από το ελληνικό κράτος όσο και από τους έλληνες εργοδότες).



ΘΕΣΗ 4:

Δεν είμαστε κερδοσκοπικό ή νεοφιλελεύθερο «πείραμα»,

αυτά τα έχουν κάνει,

είμαστε «στοίχημα» για την υποβάθμιση και πειθάρχηση όλων των λαών της ΕΕ ως μέσο ξεπεράσματος της κρίσης και διεκδίκησης της ηγεμονίας από ΗΠΑ-Κίνα


Οι ανισομέρειες των οικονομιών των χωρών της ευρωζώνης είναι ανάλογες με αυτές των πολιτειών των ΗΠΑ. Δηλαδή η ευρωζώνη είναι αρκετά συνεκτικός οικονομικός χώρος, και ας υπάρχει μια μεγάλη ανισομέρεια ως προς τον εξαγωγικό ρόλο της Γερμανίας (που παράγει/εξάγει καινοτομία που καμιά άλλη χώρα δεν μπορεί).

Σε αυτόν τον συνεκτικό οικονομικό χώρο, το ερώτημα «τι θα γίνει με την Ελλάδα» είναι πρόβα του «τι θα γίνει με όλες τις χώρες της ευρωζώνης». Χωρίς να πρέπει να ισοπεδώνουμε τις ιστορικές διαφορές και κληρονομιές των κοινωνικών σχηματισμών, το ερώτημα, σε μια τέτοια βάση και σύγκριση μπαίνει. Η Ελλάδα δεν είναι ένα πείραμα, αλλά ένα στοίχημα.

Ένα στοίχημα με μικρό ρίσκο οικονομικά (μπαίνει σε μια χώρα που παράγει μόλις το 2% του ΑΕΠ της Ε.Ε.), ένα στοίχημα με μεγάλο ρίσκο πολιτικά: η κοινωνία της, που πρόσφατα γνώρισε αναταραχή (Δεκέμβρης) και ακόμα έχει «ακαμψίες», είναι κρίσιμος δείχτης μέτρησης για τις συνολικότερες (ευρωπαϊκές) κοινωνικές αντιδράσεις - αντιδράσεις στο σχέδιο ξεπεράσματος της καπιταλιστικής κρίσης που επιλέγει αυτή τη στιγμή το ευρωπαϊκό (μαζί και ελλαδικό) «ηγεμονικό» κεφάλαιο: νεοφιλελεύθερη θεραπεία, δηλαδή σφοδρή υποτίμηση/καταστροφή κεφαλαίου και εργασίας ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.

Ή να το πούμε πιο λιανά: ό,τι θα γίνει στην Ελλάδα θέλουν οι (κυρίαρχοι) αστοί να το κάνουν και στην Γερμανία, δεν είναι η Γερμανία εκτός του σχεδίου υποτίμησης του βιοτικού επιπέδου/αύξησης της γενικής ανταγωνιστικότητας, δεν είναι αυτή που, σαν κράτος, σαν οικονομία, πιέζει για τα νέα μέτρα. Άρα η μάχη της Ελλάδας θα επηρεάσει όλη την Ευρώπη.

Όσο για το ποιο είναι το ηγεμονικό, κυρίαρχο κεφάλαιο στην Ευρώπη, που τα θέλει όλα αυτά, δεν είναι δύσκολο να το αναγνωρίσουμε. Είναι το ίδιο που κήρυξε τον «πόλεμο στις ρυθμίσεις του Ομπάμα» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού:

το τραπεζικό.

Το τραπεζικό/χρηματιστηριακό κεφάλαιο, με ουρά το βιομηχανικό, είναι αυτό που θέλει πρώτα και κύρια να προωθήσει τη νεοφιλελεύθερη θεραπεία.

Σε Ελλάδα και Ευρώπη λένε:

Αρκετά τα δανεικά χωρίς ανταπόκριση! Ανταγωνιστικότητα τώρα!

Και κηρύττουν τον πόλεμο στην εργατική τάξη και τις ιστορικές της κατακτήσεις.

Και με αυτά που προωθούν, στρέφονται και ενάντια στο εμπορικό, επισιτιστικό, κατασκευαστικό κεφάλαιο, ενάντια στις υπηρεσίες, ενάντια στους «μικρούς» (μαγαζάτορες, εργολάβους κτλ.), που πλήττονται από τη μείωση της κατανάλωσης, που είχαν κερδίσει πολλά τα προηγούμενα χρόνια από την πολιτική του δανεισμού, που οι δασμοί, η προστασία του εισοδήματος δεν τους χαλάει (αρκεί να μην είναι για τους δικούς τους εργάτες).

Οι αστοί, αφού αντιμετώπισαν αρχικά την κρίση με κρατικό παρεμβατισμό που διέσωσε τις τράπεζες και τις μεγάλες βιομηχανίες (αλλά φέσωσε τα κράτη), κατάλαβαν πως το financial fix, η πολιτική των δανείων και των κερδοσκοπικών χρηματικών επενδύσεων έχει τα όρια της και έβαλαν ως πρώτη προτεραιότητα τη γενική ανταγωνιστικότητα και το ισχυρό νόμισμα, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλη την Ε.Ε. Διότι τώρα νιώθουν ξεκάθαρα ότι η Κίνα είναι εδώ (φέτος έγινε η πρώτη εξαγωγική δύναμη του κόσμου ξεπερνώντας τη Γερμανία και η οικονομία της έχει αναπτύξει πάλι ραγδαίους ρυθμούς ανάπτυξης), η Ν.Κορέα και η Ινδία καταφθάνουν, τώρα καταλαβαίνουν ότι το G8 δεν έχει πια νόημα και πρέπει να γίνει G20, τώρα βλέπουν πως και οι ΗΠΑ τα έχουν χάσει μπροστά στην απώλεια της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων τους και έχουν π.χ. σκυλιάσει να πιέζουν το κινέζικο κράτος να κάνει ανατίμηση του γουάν.

Και τί προωθούν συγκεκριμένα: τη λύση της εποπτείας μέσω ΕΕ-ΔΝΤ, τη λύση των

σφοδρών νεοφιλελεύθερων μέτρων τύπου Αργεντινής.

Είναι σίγουρες δηλαδή οι ιδιωτικοποιήσεις σε ΔΕΚΟ και ό,τι αυτό θα σημάνει (απολύσεις), είναι σίγουρες οι στρατιές ανέργων από τους συμβασιούχους (και όχι μόνο) του δημοσίου και κυρίως των Δήμων (σχέδιο Καλλικράτης), είναι σίγουρο το αντιδραστικό νέο Ασφαλιστικό τον Μάη κ.α. πολλά….

Να περιμένουμε μήπως ότι θα γίνουμε «Αργεντινή»;

Δεν είναι αστείο. Δεν θα σταματήσουν να μας πιέζουν, είναι σίγουρο,

θα το πάνε όσο αντέχουμε, για «να γίνουν οι έλληνες όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστικοί»… (και να σκεφτεί κανείς πως, σε εργατοώρες, είμαστε από τους σκληρότερα εργαζόμενους των αναπτυγμένων χωρών).

Αλλά είναι λίγο πιο «σοφοί». Μετά τις αποτυχίες του ΔΝΤ την προηγούμενη εικοσαετία, μέχρι και οι αστοί, ειδικά οι ευρωπαίοι, καταλαβαίνουν τις «υπερβολές» του ταμείου.

Και επιπλέον, η Αργεντινή που φέραμε ως παράδειγμα, δεν ήταν στην ευρωζώνη, δεν ήταν μέρος ενός νομίσματος μιας ευρύτερης περιφέρειας, και ήταν «ορθάνοιχτη» στην –πάντα μεγαλύτερη- αρπακτικότητα του αμερικάνικου κεφαλαίου στην Λατινική Αμερική.

Η Αργεντινή, υπό το βάρος της εξέγερσης, άφησε το δολάριο, πήγε ξανά στο πέσο, έκανε υποτίμηση, έκανε στάση πληρωμών. Αυτή η σειρά γεγονότων, ή απλά η στάση πληρωμών, είναι πολύ πιο δύσκολο να λάβει χώρα στην περίπτωση της Ελλάδος και απαιτείται ασφαλώς σφοδρή κοινωνική αντίδραση στα μέτρα που θα παίρνονται.

Πιο πιθανό είναι να αλλάξει η συνολικότερη ευρωπαϊκή πολιτική, να γίνει αναδιαπραγμάτευση του χρέους χωρίς στάση πληρωμών (άλλωστε το χρέος της Ελλάδας ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ αφού υπάρχει παγκόσμια κρίση, ύφεση, κρίση στο παγκόσμιο εμπόριο-ναυτιλία, στον τουρισμό, στις οικονομίες των Βαλκανίων κτλ.), παρά να οδηγηθεί η Ελλάδα σε χρεοστάσιο που βάζει σε κίνδυνο το νόμισμα και όλο το ευρωπαϊκό καπιταλιστικό οικοδόμημα τόσων χρόνων. Γιατί μη ξεχνάμε: η Ε.Ε., σήμερα, είναι η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου και αξιώνει να γίνει το νόμισμα της το κύριο αποθεματικό μέσο, αξιώνει να υπονομεύσει τη νομισματική ηγεμονία των ΗΠΑ (την γεωπολιτική-πολεμική ηγεμονία δεν μπορεί) και να αντιμετωπίσει τον αναδυόμενο γίγαντα-Κίνα ως προς την ανταγωνιστικότητα.



ΘΕΣΗ 5: Τώρα είναι η ώρα τους


Το «στοίχημα» για την Ελλάδα μόνο ένας αστικός σχηματισμός μπορεί να φέρει εις πέρας και μόνο σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία: ο σχηματισμός αυτός είναι το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, ο πολιτικός σχηματισμός με τη μεγαλύτερη διείσδυση στις εργατικές και λαϊκές μάζες. Και η συγκυρία είναι αυτή που η ΝΔ αποδοκιμάστηκε σφοδρά, που δεν υπάρχει δηλαδή εναλλακτική κοινοβουλευτική, αστική λύση (διότι η Αριστερά, αυτή, η παραδοσιακή, πολιτική Αριστερά της Ελλάδος, η Αριστερά του 20ου αιώνα, έχει πια απαξιωθεί – φάνηκε και από τον Δεκέμβρη, βγάζει μάτι και σήμερα).

Αλλά το κύριο σημείο για την ταξική συγκυρία είναι τελείως άλλο:

η μισθωτή εργασία έχει είτε οικονομικά, είτε πολιτικά, αποδιαρθρωθεί και συνάμα η «νέα» εργατική τάξη δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί και αναπτυχθεί σε ένα νέο ταξικό κίνημα, με νέες μορφές οργάνωσης που αντιστοιχούν στην κατάσταση της π.χ. επιτροπές προσωρινών ή ανέργων ή γειτονιάς κτλ.

Ο κύκλος αγώνων του 2006-2009 έδειξε ξεκάθαρα ότι:

α) από τη μια πλευρά η μισθωτή εργασία στις κρίσιμες παραγωγικές ηλικίες και κλάδους βρίσκεται, είτε σε αποσύνθεση, χωρίς οργάνωση και δύναμη,

είτε διαμεσολαβείται από συναινετικές, «ρεαλιστικές» δυνάμεις που θα συμφωνήσουν ότι «τα μέτρα είναι άδικα αλλά αναγκαία».

Σε αυτή την κατάσταση, η έλευση των απολύσεων και των λουκέτων σε «μεγάλους παίχτες των κλάδων» τρομοκρατεί και φιμώνει τους πάντες

(π.χ. στα τρόφιμα-ποτά κάνει πια απολύσεις και η ΦΑΓΕ, στις ταχυμεταφορές έχουμε το κανόνι της Ιντεράτικα, στα ΜΜΕ είχαμε το κανόνι του Ελ.Τύπου και οι απολύσεις συνεχίζονται, στις ασφάλειες είχαμε την Ασπίς Πρόνοια, στις τηλεπικοινωνίες η Wind απολύει, λουκέτο για την Elite στην υπόδηση, έκλεισε η φαρμακαποθήκη του Ιπποκράτη και πάει λέγοντας…)

β) από την άλλη πλευρά, έχει εμφανιστεί ένα κύμα αγωνίας και εξέγερσης από το νέο εργατικό δυναμικό και από τους φοιτητές και μαθητές που κατά περίπτωση οδηγεί σε νέες κοινωνικές συγκροτήσεις που αμφισβητούν τα πάντα: τον παραδοσιακό συνδικαλισμό, τη δημοκρατία της μεταπολίτευσης, τη ρεαλιστική οικονομία της αγοράς κτλ. Αυτός ο κόσμος όμως είναι διάχυτος, κινητικός, προσωρινός, δεν συγκροτείται εύκολα.

Τώρα λοιπόν είναι η ώρα για τους αστούς:

η μισθωτή εργασία έχει αποδιαρθρωθεί

(είτε πολιτικά με την έλλειψη αγώνων π.χ. δημόσιο, ΔΕΚΟ, είτε οικονομικά με την ανεργία/επισφάλεια π.χ. κατασκευές, κομμάτια της μεταποίησης) και συνάμα η νέα εργατική δύναμη δεν έχει ακόμα δυνατή συγκρότηση και επιρροή στην παραγωγή για να την σταματήσει.

ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΠΙΔΕΙΝΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ, ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ.



ΘΕΣΗ 6: Τώρα είναι και η ώρα μας


Είμαστε το «στοίχημα» τους λοιπόν. Τους έχουμε όλους απέναντι μας. Τι κάνουμε;

Α) Συστράτευση. Των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ενάντια στα μέτρα που (συνεχώς θα) παίρνονται και, ακόμα πιο σημαντικό, συστράτευση για τη στήριξη και σύνδεση των πολλών μεμονωμένων αγώνων που σίγουρα θα ξεσπάνε από εδώ και πέρα. Κομβικά μπαίνει το ζήτημα της οργάνωσης των απολυμένων/ανέργων, όταν αυτοί θα βιώσουν ότι δεν υπάρχει πια μέλλον, όταν οι αποζημιώσεις, οι αποταμιεύσεις, οι θέσεις «μαύρης εργασίας» θα έχουν εκλείψει. Όσο για τις πολιτικές διαφωνίες χρόνων, δεν θα λυθούν τώρα, άμεσα, σε μια φάση αντιφατικών συναισθημάτων, οργής, απογοήτευσης, αμηχανίας του «πολιτικοποιημένου» κόσμου. Συστράτευση σημαίνει κατανόηση της κρίσιμης φάσης από ταξική σκοπιά, σημαίνει άνοιγμα των παρωπίδων, όχι ένωση αλλά συνεργασία στην βάση των κοινωνικών αγώνων. Και πολυμορφία, αναγκαστικά.

Β) Πίεση. Πίεση στα σωματεία για αγωνιστικές αποφάσεις και διαδικασίες συνέλευσης. Αν δεν γίνεται αυτό, πίεση να πάρει ο κόσμος την κατάσταση στα χέρια του και να μην περιμένει τον συνδικαλιστή να «τραβήξει». Πίεση να σπάσει σιγά-σιγά το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ο καθημερινός κόσμος τους. Είναι πολύ σημαντικό ο κόσμος να απεμπλακεί από την ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ, από το ιδεολόγημα της αναγκαιότητας: «δεν γίνεται αλλιώς», «είναι αναγκαία τα μέτρα», «προσπαθούμε για το λιγότερο επώδυνο» κτλ.

Γ) Γεγονότα. Καταλήψεις, παρεμβάσεις, μπλοκαρίσματα, γεγονότα που οξύνουν την κατάσταση βοηθούν, και είναι πλήρως κοινωνικά δικαιολογημένα, κοινωνικά ώριμα, στην συγκυρία.

Δ) Υπομονή και συνέχεια. Ο κοινωνικός χρόνος δεν είναι ίδιος με τον πολιτικό. Αυτό που περιμένουμε άμεσα μπορεί να έρθει πολύ αργότερα, ακόμα και μετά από χρόνια, όταν πολλά μέτρα θα έχουν παρθεί εις βάρος μας, όταν οι απολυμένοι θα έχουν καταλάβει πια ότι δεν υπάρχει καθόλου δουλειά, όταν οι αποταμιεύσεις θα έχουν εξαφανιστεί πλήρως και τα νοικοκυριά θα έχουν χάσει σπίτια, αυτοκίνητα, περιουσίες. Εμείς εκεί, συνεχή πάλη, χωρίς χρονοδιάγραμμα, μη λέμε «τώρα ή ποτέ». Η ιστορική εμπειρία άλλωστε κάτι μας διδάσκει: το ’31, δύο χρόνια μετά το κραχ του ’29, η κρίση ήρθε στην Ελλάδα και η εργατική τάξη πέρασε έναν από τους βαρύτερους χειμώνες της ιστορίας της. Δεν έφτανε όμως η υποτίμηση της και έγινε στάση πληρωμών το 1932. Η ανάπτυξη ξεκόλλησε και η υποτιμημένη εργατική τάξη ανασυγκροτήθηκε σιγά-σιγά, και έφτασε 5 χρόνια μετά, να διεκδικεί όσα είχε χάσει, στον μοναδικό Μάη της Θεσσαλονίκης. Αλλά και η Αργεντινή πέρασε αρκετά χρόνια στην φτώχεια και την ύφεση, μέχρι να γίνει η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2001 και να ακολουθήσει η εγκατάλειψη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Ε) Διεθνισμός. Τα λαϊκά ομόλογα, οι δασμοί, η προστασία σαν σύνθημα, μόνο εθνοσοσιαλισμό θα φέρουν. Η καταγγελία των Βρυξελλών, των Γερμανών, των κερδοσκόπων, των αγορών, ακόμα και του ΔΝΤ, μόνο εθνικισμό φέρνουν (καίριος εδώ ο λόγος της Αριστεράς). Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε (λόγω της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης), ή θα ζητήσουμε να κρατήσουμε το βιοτικό επίπεδο μας σε Ελλάδα και Ευρώπη και θα πιέσουμε (συνειδητά ή ασυνείδητα) να ανεβεί το βιοτικό επίπεδο και σε Κίνα, Ινδονησία κτλ. (αυτή είναι η «ταξική απάντηση» στην ανταγωνιστικότητα που μας έχουν πρήξει), ή θα υποτιμηθούμε όλοι οι εργαζόμενοι μαζί, παγκοσμίως. Δεν γίνεται αλλιώς, η ήττα στην Ελλάδα θα είναι ήττα και για τον Κινέζο εργάτη και το ανάποδο…

Ζ) Άρνηση και οργάνωση. Σημαίνει «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω».

Πανεύκολα θα έβρισκαν τα 5 δις. των πρόσφατων μέτρων, αν ήθελαν: από την εκκλησία, τους εξοπλισμούς, τον περιορισμό της φοροδιαφυγής για μια χρονιά μόνο.

Το ποσό που έψαχναν είναι της πλάκας, είναι κυριολεκτικά γελοίο.

Είναι πολιτικό σχέδιο να μην το κάνουν, πιο μακροπρόθεσμο, τέρμα τα δανεικά, μείωση του κόστους εργασίας, υποτίμηση βιοτικού επιπέδου, άνοδος της ανταγωνιστικότητας, επιλέγουν νεοφιλελεύθερη θεραπεία για όλη την ΕΕ.

Αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, αν το «στοίχημα» δεν βγει τελικά, έτοιμες τις έχουν τις λύσεις, μια χαρά θα διαγράψουν χρέη, μια χαρά θα «χαλαρώσει» το σύμφωνο σταθερότητας.

Άρνηση λοιπόν, ωμή, δεν περνάνε τα μέτρα, ουστ, «εμείς θα πληρώσουμε, είστε με τα καλά σας». Και οργάνωση, οργάνωση αδιαμεσολάβητη, με περιεχόμενα που αφορούν τις καθημερινές μας ανάγκες, τη ζωή μας, το αβέβαιο μέλλον μας.


Ο πόλεμος θα είναι μακρύς και συνεχής, ξεκινάει τώρα και δεν ξέρουμε που θα καταλήξει…

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Τα διακυβεύματα στις ταχυμεταφορές

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΩΝ & ΤΑΧΥΜΕΤΑΦΟΡΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΑΘΗΝΑ 18/04/2010

ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ 7 ΠΛ. ΑΤΤΙΚΗΣ

ΤΗΛ – ΦΑΞ 2110113757

e – mail:mailtosettea@yahoo.gr

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Συναδέλφισσες , συνάδελφοι


Στα τέλη τις δεκαετίας του 1990 τα αφεντικά επέβαλλαν τα franchise στον κλάδο ταχυδρόμησης – ταχυμεταφοράς χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.


Σήμερα στη νέα εποχή που μπαίνει η ταχυδρομική αγορά μέσω των συγχωνεύσεων εταιρειών, οι εργαζόμενοι διεκδικούμε να καθορίσουμε τις εξελίξεις μέσα από τους αγώνες και τις αντιστάσεις μας.


Είναι σαφές ότι οι καθυστερήσεις μισθών, η μη καταβολή δώρου Πάσχα , οι απολύσεις, η τρομοκρατία αλλά και το κλείσιμο της DPD Interattica με ταυτόχρονη απορρόφηση του πελατολογίου της από την A.C.S μας δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια γενικευμένη επίθεση των αφεντικών.


Στόχος αυτής της επίθεσης είναι να βάλουν χέρι στο δημόσιο ταχυδρομείο. Για να μπορέσουν να πετύχουν το στόχο αυτό, πρέπει να μεγαλώσουν τις υποδομές τους μέσω των συγχωνεύσεων, αλλά και να μειώσουν το εργατικό κόστος.


Ποιο εργατικό κόστος ;

Το εργατικό κόστος του μισθού των 800 ευρώ συν το Ι.Κ.Α, αν το franchise είναι μια φορά κάτεργο , οι συγχωνεύσεις εταιρειών με στόχο το δημόσιο ταχυδρομείο για όλους εμάς θα είναι δέκα φορές κάτεργο.


Τα οικονομικά κέρδη των αφεντικών μας μέσα από αυτή την διαδικασία , δεν σημαίνουν, κέρδη και για εμάς αν δεν αγωνιστούμε.


Οι μεγαλοκαρχαρίες του κλάδου θέλουν και την πίτα ολάκερη και το σκυλί χορτάτο, δηλαδή θέλουν και τις δουλειές από το δημόσιο ταχυδρομείο να πάρουν, και εμάς να μας κάνουν ενοικιαζόμενους, με μπλοκάκι, part time επιβάλλοντας έτσι πάσης φύσεως επισφαλούς εργασία χωρίς δικαιώματα. Η πρώτη πράξη αυτού του έργου παίζεται σήμερα στην DPD Interattica.

Σύμμαχοι και καθοδηγητές τους ευρωπαϊκή ένωση, Σ.Ε.Β, κυβέρνηση και η ¨κρίση¨ που οι ίδιοι δημιούργησαν.


Το κίνημα που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια στις ταχυμεταφορές και κατάφερε να πετύχει νίκες σε επιμέρους χώρους εργασίας είναι σήμερα πιο ώριμο, πιο αποφασισμένο, πιο ενωμένο από οποιαδήποτε άλλη φορά.

Με συμμάχους μας την κοινωνία και την αλληλεγγύη του εργατικού κινήματος , είμαστε αισιόδοξοι ότι αυτή την φορά θα ανοίξουν πολλά ρουθούνια.


Καλούμε τους συναδέλφους – ίσσες να συμμετάσχουν στην σύσκεψη σωματείων, εργατικών σχημάτων και εργαζομένων που οργανώνει το Σ.Ε.Τ.Τ.Ε.Α με θέμα τις εξελίξεις στις ταχυμεταφορές η οποία θα γίνει στις 20/04/2010 στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας και ώρα 06:00 μ.μ. Επίσης στις 22/04/2010 καλούμε σε στάση εργασίας από 08:00 π.μ έως και 12:00π.μ , με συγκέντρωση 07:00 π.μ στο πύργο Αθηνών Μεσογείων 2 .

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

- STOP στις καθυστερήσεις πληρωμών

- STOP στις απολύσεις

- Υπογραφή κλαδικής σύμβασης

- Βαρέα Ανθυγιεινά στον κλάδο

- Αναγνώριση ειδικοτήτων

- Νομοθετικό πλαίσιο για τα franchise

- Κατάργηση κάθε μορφής επισφαλούς εργασίας

- Αυξήσεις και προσλήψεις

- 35ωρο – 7ωρο – πενθήμερο

- ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΙΣ DPD INTERATTICA ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ

- ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ A.C.S ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ - ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Σ. Ε. Τ. Τ. Ε. Α

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Παρέμβαση στον επισιτισμό στην Θεσσαλονίκη

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ – ΚΑΛΕΣΜΑ

Την Δευτέρα στις 5/4, ο σερβιτόρος και συνάδελφος Βαγγέλης Κιτσώνης επικοινώνησε τηλεφωνικώς με το εστιατόριο στο οποίο εργάζεται εδώ και 6 μήνες περίπου για να πληροφορηθεί για το πρόγραμμα εργασίας του. Αντί γι’ αυτό, η υπεύθυνη του καταστήματος του είπε: όχι μόνο ότι δεν είναι στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα αλλά να παραδώσει και την στολή της εργασίας του μέσα στις επόμενες μέρες. Σε ερώτηση που έγινε από τον εργαζόμενο αν συμβαίνει κάτι ή αν το κατάστημα τον απολύει, η απάντηση της υπευθύνου ήταν η ίδια. Την ίδια τακτική συνέχισαν να εφαρμόζουν και την επόμενη εβδομάδα οι εργοδότες δια στόματος της υπευθύνου.


Το περιστατικό βέβαια δεν είναι τυχαίο. Στο συγκεκριμένο εστιατόριο, ονόματι banquet που βρίσκεται στο κέντρο της Θες/νίκης, η κατάσταση είναι τραγική. Σύμφωνα με καταγγελίες των ίδιων των εργαζομένων(από τους οποίους αρκετοί είναι μετανάστες) οι εργοδότες δεν τηρούν ούτε ίχνος της εργατικής νομοθεσίας. Οι προσλήψεις προσωπικού γίνονται καθυστερημένα (μόλις περάσεις όλα τα τεστ της εργοδοσίας) μπορεί και μετά από ένα χρόνο!!! Όσοι καταφέρουν και έχουν πρόσληψη, τα ένσημα δεν είναι όσα πρέπει αλλά μισά ή και λιγότερα. Ούτε συζήτηση δεν γίνεται βέβαια για την πληρωμή με βάση την Σ.Σ.Ε. του κλάδου. Έτσι τα μεροκάματα είναι χαμηλά και οι προσαυξήσεις για υπερωρίες, βραδινά, αργίες κτλ. δεν πληρώνονται καθόλου!!! Αρκετοί σερβιτόροι έρχονται για δοκιμαστικά ανά 1-2 εβδομάδες όπου δεν πληρώνονται, δεν τους γίνεται πρόσληψη και ύστερα τους διώχνουν. Μάλιστα οι εργοδότες παρακρατούν ακόμα και τα tips των εργαζομένων που είναι κομμάτι του μισθού τους και υπολογίζονται στα 400-500 ευρώ ημερησίως. Στους περισσότερους εργαζόμενους δεν δίνονται τα ρεπό τους κανονικά ενώ το 6μερό είναι μια πάγια κατάσταση όπως επίσης και δεν δίνεται και φαγητό. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η εργοδοτική τρομοκρατία, με μεθόδους όπως οι κάμερες στον χώρο εργασίας καθώς και τα χρηματικά πρόστιμα τα οποία επιβάλλονται στους εργαζόμενους αν κάνουν κάποιο λάθος ή αργήσουν να προσέρθουν στην εργασία τους. Όσο για τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και επίδομα αδείας αυτά δεν καταβάλλονται καθόλου ή δίνονται λειψά.


Έτσι με αφορμή όλα τα παραπάνω, αλλά και ότι οι εργοδότες πλήρωσαν καθυστερημένα (ύστερα από πολλές εγκλείσεις των ίδιων εργαζομένων) τους εργαζόμενους για την εξόφληση μισθοδοσίας του Μαρτίου όπως επίσης δεν έδωσαν καθόλου το δώρο Πάσχα για το 2010, ο συνάδελφος, όπως και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι διαμαρτυρήθηκαν γι’ αυτή την κατάσταση. Το αποτέλεσμα ήταν να μην συμπεριληφθούν ο συγκεκριμένος εργαζόμενος, όπως και ένας ακόμη σερβιτόρος που πρωτοστάτησαν στη διαμαρτυρία, στο πρόγραμμα εργασίας της επόμενης εβδομάδας. Επίσης θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο συνάδελφος δεν είχε πρόσληψη. Οι συγκεκριμένοι εργοδότες, οι οποίοι έχουν και άλλα καταστήματα στο κέντρο της Θες/νίκης (Αχίλλειον κτλ.) συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους εργαζόμενους.


Έτσι, την Δευτέρα στις 12/4 και εφόσον ο συνάδελφος (και μέλος του ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ Θεσσαλονίκης - Πιερίας – Χαλκιδικής) δεν ήταν ξανά στο πρόγραμμα εργασίας προχώρησε σε καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίαςκαι στο ΙΚΑ για όλα τα παραπάνω.

... λίγα λόγια για τον κλάδο...

Η κατάσταση των εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού – τουρισμού, όσον αφορά τις κατακτήσεις, τα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο θυμίζει «βομβαρδισμένο τοπίο». Είναι ένας από τους κλάδους εργαζομένων που χτυπήθηκε άμεσα και άγρια, τα τελευταία 20 χρόνια, από τις νεοφιλελεύθερες - αντεργατικές πολιτικές όλων των κυβερνήσεων ανεξαιρέτως, δίνοντας το δικαίωμα στην πλειοψηφία της εργοδοσίας να παραβιάζει κάθε είδους εργατικής νομοθεσίας αλλά και αξιοπρέπειας των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι, όλων των ειδικοτήτων (μάγειρες, σερβιτόροι, διανομείς, πωλητές φαγητού κτλ) βιώνουμε την ανασφάλεια, την ελαστική και μαύρη εργασία στο πετσί μας. Τα χαμηλά μεροκάματα (οι εργοδότες παρακρατούν ακόμη και τα tips που είναι κομμάτι του μισθού) , τα εξοντωτικά ωράρια και τα ανύπαρκτα ρεπό(το 5μερο και 8ωρο δεν εφαρμόζεται σχεδόν πουθενά),η ανασφάλιστη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, έχουν γίνει καθεστώς. Επίσης, η ελαστική εργασία, έχει ευρεία εφαρμογή αφού όλο και περισσότερο οι εργαζόμενοι στον κλάδο, και κυρίως οι νέοι δουλεύουμε με καθεστώς μερικής απασχόλησης,3μερα ,2μερα, «σπαστό» ωράριο κτλ. Φυσικά, ούτε λόγος δεν γίνεται για την εφαρμογή της Σ.Σ.Ε. Σύμφωνα με στοιχειά τις Ομοσπονδίας (ΠΟΕΕ-ΥΤΕ) οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό – τουρισμό είναιπερίπου 850.000. Από αυτούς μόνο οι 200.000 είναι εγγεγραμμένοι στο ΙΚΑ, δηλαδή 650.000 ανασφάλιστοι (περίπου 70% μαύρη εργασία). Και βεβαία όλα αυτά υπό καθεστώς πλήρους τρομοκρατίας από τους εργοδότες.

ΝΑΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ

Η μόνη επιλογή που έχουμε είναι να στηριχτούμε στις δυνάμεις μας. Γι' αυτό λοιπόν τέρμα τα αστεία, τέρμα και οι αυταπάτες. Να σταματήσουμε την γκρίνια, την μουρμούρα, την ηττοπάθεια, την αναζήτηση ατομικών λύσεων, την αλληλοφαγωμάρα. Η οργή και η αγανάκτηση μας για να είναι αποτελεσματικές χρειάζεται οργάνωση των αγώνων μας. Στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις, να προχωρήσουμε άμεσα:

·Στην ενίσχυση της αυτοοργάνωσής μας.

Σε κάθε χώρο δουλειάς να δημιουργήσουμε ομάδες αντίστασης και επιτροπές αγώνα, οπού στόχο θα έχουν, να βρεθούμε και να συζητήσουμε τα προβλήματά μας (από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο) και πως μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε.

Να ενισχύσουμε το Σωματείο μας αναλαμβάνοντας εμείς οι ίδιοι αυτή την υπόθεση, παίρνοντας τον αγώνα στα χέρια μας. Να απαλλαγούμε επιτέλους από τις ξεπουλημένες ηγεσίες, που μπαίνουν συνεχώς εμπόδιο στα όνειρα μας.

·Στην ανάπτυξη και ενότητα των αγώνων μας με αποφασιστικές μορφές πάλης.

Να είμαστε ενάντια σε κάθε διάσπαση των αγώνων μας. Να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα μας, που είναι οι καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας και στο ΙΚΑ, οι απεργίες ,η συμμετοχή μας στις διαδηλώσεις, οι αποκλεισμοί καταστημάτων, οι καταλήψεις κτλ.

Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η Αντεπίθεση των Εργαζομένων στον Επισιτισμό. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους του κλάδου να στηρίξουν, να ενισχύσουν, και να ενταχτούν, με όποιο τρόπο μπορούν, σε αυτή την προσπάθεια.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

ØΆμεση επαναφορά του συναδέλφου στην εργασία του και πρόσληψη με βάση την σύμβαση εργασίας .Καταβολή όλων των δεδουλευμένων όπως και των επιδομάτων Χριστουγέννων, Πάσχα και επίδομα αδείας.

ØΕφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας σε όλους τους εργαζόμενους στο κατάστημα και σε όλο το κλάδο.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους και την νεολαία σε:

·Αποκλεισμό του καταστήματος:

Πέμπτη 22/4και Παρασκευή 23/4 ώρα 21:00

Σάββατο 24/4 και Κυριακή 25/4ώρα14:00

Με προσυγκεντρώσεις στη Δ. Γούναρη και Μητροπόλεως γωνία

·Παράσταση διαμαρτυρίας έξω από την Επιθεώρηση Εργασίας την Τρίτη4Μάη,ώρα: 11πμ, (Προξ. Κορομηλά)

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Απλήρωτοι εργαζόμενοι του Ευόσμου

Και μετά το Πάσχα τα προβλήματα συνεχίζουν και διογκώνονται.
Χαρακτηριστικό είναι αυτό που έγινε στην Interratica στην Αθήνα
(για ενημέρωση δείτε εδώ http://katalipsiesiea.blogspot.com/2010/04/200-interattica.html )

Στην Θεσσαλονίκη και στον Δήμο Ευόσμου οι απλήρωτοι εργαζόμενοι αρχίζουν σιγά σιγά να κινητοποιούνται και χρειάζονται τη συμπαράσταση μας στις δράσεις τους.
Ακολουθεί κείμενο τους που το σωματείο "σύρθηκε" να υπογράψει και αυτό...



ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΕΥΟΣΜΟΥ

Συμπολίτισσες και συμπολίτες

Ο δήμαρχος ανακοίνωσε στο διοικητικό συμβούλιο του σωματείου μας ότι μπορούμε να ζούμε απλήρωτοι για 11 μήνες! Ξέρετε όλοι ότι και πληρωμένοι οι εργαζόμενοι, δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τις συνεχείς ανατιμήσεις όλων των ειδών και των υπηρεσιών.

Δουλεύουμε όλοι σε υπηρεσίες που όλοι έχετε εξυπηρετηθεί και δυστυχώς για τις περισσότερες από τις υπηρεσίες εσείς πληρώνετε, εμείς τις εκτελούμε, αλλά δεν πληρωνόμαστε!

Είμαστε πολλοί, πάνω από 100 αυτοί που καλούμαστε:

· να ζούμε με δανεικά,

· να ζητήσουμε ακόμη μια φορά συγγνώμη από το φροντιστήριο των παιδιών μας που δεν μπορούμε να πληρώσουμε τα δίδακτρα,

· να ζητήσουμε κατανόηση από τον σπιτονοικοκύρη γιατί δεν θα είμαστε συνεπείς στην εξόφληση του ενοικίου μας,

· να πούμε στα παιδιά μας και πάλι όχι σε κάτι που χρειάζονται ή θέλουν,

· να μας φορτώσουν τόκους οι τράπεζες στα ακριβά δάνεια που αναγκαζόμαστε να παίρνουμε για να ζήσουμε και….τελειωμό δεν έχει.

Είμαστε εργαζόμενοι των 400, 600 ευρώ τον μήνα. Αυτά ζητάμε να μας δώσουν. Τα δουλέψαμε και συνεχίζουμε να δουλεύουμε απλήρωτοι. Οι 40 από τους 75 εργαζόμενους στους 7 δημοτικούς σταθμούς είναι από μας, όλοι στην βοήθεια στο σπίτι είναι από μας, οι περισσότεροι γυμναστές στα γυμναστήρια είναι από μας, πολλοί από αυτούς που καθαρίζουν τους δρόμους και τις γειτονιές σας είναι από μας…

Ζητάμε το αυτονόητο. Ζητάμε να πληρωνόμαστε για την δουλειά μας. Οι δημοτικοί άρχοντες που στήνουν πανηγύρια φιλανθρωπίας και δείχνουν κοινωνικό πρόσωπο στην πλάτη των εργαζομένων, ξεχνούν ότι οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι. Υποδέχονται τους υπουργούς που τρέχουν με την σειρά τους να δείξουν πόσο ευαίσθητοι είναι, την ώρα που περνάνε μέτρα που κάνουν τους εργαζόμενους δούλους και τους βυθίζουν στην φτώχεια.

Είμαστε αποφασισμένοι να τους θυμίζουμε ότι θα μας πληρώσουν. Διαφορετικά θα μας έχουν κάθε μέρα μπροστά τους, στα πάρκα, στις πλατείες, στις γειτονιές, όπου είναι ο κόσμος, θα είμαστε στους δρόμους με όλους τους αλληλέγγυους.

  • Δεν δημιουργήσαμε εμείς το πρόβλημα για να το κρύβουμε, δεν θα μείνουμε κλεισμένοι στο σπίτι, γιατί είμαστε οι μόνοι που δεν φταίμε για την φτώχεια στην οποία μας έχουν αναγκάσει να ζούμε!
  • Εμείς ζούμε το πρόβλημα, εμείς θα το αποκαλύπτουμε μέχρι να το κάνουμε γνωστό σε όλο το κόσμο.
  • Εμείς θα ζητάμε την αλληλεγγύη σας σ’ αυτόν μας τον αγώνα μέχρι να πληρωθούμε!

Πρέπει και μπορούμε να νικήσουμε!

Σ’ αυτόν τον αγώνα σας θέλουμε στο πλάι μας!

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ