Το παρακάτω κείμενο το αναδημοσιεύουμε από το http://www.indy.gr/newswire/oi-ypiretes-ton-apergn
οι υπηρέτες των απεργών
Τη μέρα της απεργίας, κάποιοι εξαναγκάζονται να δουλέψουν, γνωρίζοντας ότι θα απολυθούν αργά ή γρήγορα αν απεργήσουν, ή το πιο πιθανό, θα εξαναγκαστούν αν παραιτηθούν από μόνοι τους με ψυχολογικό πόλεμο. Πρόκειται για τον ευρύτατο και επεκτεινόμενο τομέα των υπηρεσιών, ιδιαίτερα στο λιανικό εμπόριο και τον επισιτισμό, όπου ο συνδικαλισμός είναι ανύπαρκτος και αποτελούν τον ορισμό της επισφάλειας. Εμείς, όσοι/ες ανήκουμε σε χώρους που υπάρχουν σωματεία, τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτούς τους συναδέλφους; Υποστηρίζω αυτό: τη μέρα της απεργίας, δεν δουλεύουμε, δεν καταναλώνουμε.
από mnimon — τελευταία τροποποίηση 13/12/2007 12:22
Στουρνάρη. μια ομάδα μαυροφορεμένων νεαρών αγοριών και κοριτσιών, περίπου 20 άτομα, μπαίνει στα εμπορικά μαγαζιά που είναι ανοιχτά. Λένε επίμονα στους ιδιοκτήτες ότι είναι παράνομο να δουλεύουν μέρα απεργίας και καλούν τους εργαζόμενους έξω. Τα μαγαζιά ένα-ένα κλείνουν. (Φαντάζομαι ότι ίσχυσε και ο φόβος των μαύρων ρούχων.)
Πατησίων. Μια ομάδα 8 φοιτητριών μπαίνει μέσα στα μαγαζιά. Παπουτσάδικο, ταξιδιωτικό γραφείο, καφετέρια, τυροπιτάδικο, ξενοδοχείο. Πάω και εγώ μαζί τους. «Δε χρειάζεται να δουλεύετε σήμερα, ελάτε μαζί μας να απεργήσετε.» Οι απαντήσεις των ιδιοκτητών από συγκαταβατικές εως οργισμένες. Ειδικά τα καταστήματα φαγητού και ποτού όταν είναι ημέρα απεργίας ή αργίας, κάνουν χρυσές δουλειές. Τότε περιμένουν να εισπράξουν. Καλούμε τους πελάτες (που είναι οι συν-διαδηλωτές μας) να φύγουν από τα μαγαζιά, αναγνωρίζοντας τον άνθρωπο πίσω από τον πάγκο ως εργαζόμενο, σε ένα κλάδο που είναι το πιο δύσκολο να απεργήσεις. Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι ή μας χαμογελούν «μα τι λέτε τώρα;πλάκα κάνετε;» ή μας αγριοκοιτάζουν, καθώς φιάχτουν τον καφέ και το σάντουιτς ενός διαδηλωτή απεργού. «Αμα είχαμε σωματείο θα απεργούσαμε», λέει μια εργαζόμενη στο Γρηγόρη. Στο ξενοδοχείο μας λένε: «Ήρθε ένας συνδικαλιστής της ΔΕΗ και με ρώτησε γιατί δεν απεργώ. Μετά όμως ήθελε να του φτιάξω τον καφέ του. Αν έχουμε σωματείο; Έχουμε»
Εξάρχεια, μετά τη διαδήλωση. Ευχαριστημένοι όλοι οι απεργοί πάνε να γιορτάσουν την επιτυχία στις ταβέρνες και τα καφενεία αυτού του εργοστασίου επισιτισμού που λέγεται Εξάρχεια. Εκεί βλέπεις μια τελειώς διαφορετική εικόνα, κι ας έλεγαν τα μεγάφωνα της ΓΣΕΕ ότι «σήμερα νέκρωσε όλη η Ελλάδα». ΣερβΙτόρες, μάγειροι, λαντζέρες, ταμίες, καθαρίστριες, ψήστες δουλεύουν σε φρενήρεις ρυθμούς. Τα μαγαζιά είναι τόσο ζωντανά όσο ποτέ. Η συγκάτοικός μου επίσης δουλεύει. Πέρνουμε αφίσες και προκηρύξεις και κατευθυνόμαστε προς τα φαγάδικα της Μπενάκη. Στους πελάτες πάμε πρώτ’απ’όλα. «Δε το είχαμε σκεφτεί έτσι! Εχετε δίκιο» από δύο νεαρά κορίτσια. «Μπράβο σας. Να βγείτε στο βήμα να τα πείτε και μέσα στις οργανώσεις σας» από μια πενηντάρα στέλεχος της Ανοιχτής Πόλης. «Αν είχε πέσει τέτοια γραμμή από κάποιο συλλογικό όργανο, ότι σήμερα δεν καταναλώνουμε, θα το τηρούσαμε. Ατομικά, τι νόημα έχει;» από άλλη παρέα απεργών. «Και πού να φάω; Σπίτι μου δεν έχει φαί. Το ίδιο κάνει, γιατί κι εκεί το delivery boy, θα μου το φέρει» από αριστερίστικη φοιτητοπαρέα. «Κι εγώ σε μικρό μαγαζί δουλεύω, αν θέλουν ας απεργήσουν» από τσαμπουκαλή αριστερό.
Servio=υπηρετώ. Η προκήρυξη του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων έτσι ξεκινά.
Είναι δυνατόν οι αυτός ο κλάδος εγαζομένων να είναι οι αυτονόητοι υπηρέτες μας ακόμα και τη μέρα της γενικής απεργίας; Αν δε μας αρέσει η εκτίμηση ότι υπάρχει εργατική αριστοκρατία και από κάτω της όλοι οι υπόλοιποι, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις πωλήτριες και τους σερβιτόρους σαν εργαζόμενους και τη μέρα της απεργίας,
ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ.
μια επισφαλώς εργαζόμενη
οι υπηρέτες των απεργών
Τη μέρα της απεργίας, κάποιοι εξαναγκάζονται να δουλέψουν, γνωρίζοντας ότι θα απολυθούν αργά ή γρήγορα αν απεργήσουν, ή το πιο πιθανό, θα εξαναγκαστούν αν παραιτηθούν από μόνοι τους με ψυχολογικό πόλεμο. Πρόκειται για τον ευρύτατο και επεκτεινόμενο τομέα των υπηρεσιών, ιδιαίτερα στο λιανικό εμπόριο και τον επισιτισμό, όπου ο συνδικαλισμός είναι ανύπαρκτος και αποτελούν τον ορισμό της επισφάλειας. Εμείς, όσοι/ες ανήκουμε σε χώρους που υπάρχουν σωματεία, τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτούς τους συναδέλφους; Υποστηρίζω αυτό: τη μέρα της απεργίας, δεν δουλεύουμε, δεν καταναλώνουμε.
από mnimon — τελευταία τροποποίηση 13/12/2007 12:22
Στουρνάρη. μια ομάδα μαυροφορεμένων νεαρών αγοριών και κοριτσιών, περίπου 20 άτομα, μπαίνει στα εμπορικά μαγαζιά που είναι ανοιχτά. Λένε επίμονα στους ιδιοκτήτες ότι είναι παράνομο να δουλεύουν μέρα απεργίας και καλούν τους εργαζόμενους έξω. Τα μαγαζιά ένα-ένα κλείνουν. (Φαντάζομαι ότι ίσχυσε και ο φόβος των μαύρων ρούχων.)
Πατησίων. Μια ομάδα 8 φοιτητριών μπαίνει μέσα στα μαγαζιά. Παπουτσάδικο, ταξιδιωτικό γραφείο, καφετέρια, τυροπιτάδικο, ξενοδοχείο. Πάω και εγώ μαζί τους. «Δε χρειάζεται να δουλεύετε σήμερα, ελάτε μαζί μας να απεργήσετε.» Οι απαντήσεις των ιδιοκτητών από συγκαταβατικές εως οργισμένες. Ειδικά τα καταστήματα φαγητού και ποτού όταν είναι ημέρα απεργίας ή αργίας, κάνουν χρυσές δουλειές. Τότε περιμένουν να εισπράξουν. Καλούμε τους πελάτες (που είναι οι συν-διαδηλωτές μας) να φύγουν από τα μαγαζιά, αναγνωρίζοντας τον άνθρωπο πίσω από τον πάγκο ως εργαζόμενο, σε ένα κλάδο που είναι το πιο δύσκολο να απεργήσεις. Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι ή μας χαμογελούν «μα τι λέτε τώρα;πλάκα κάνετε;» ή μας αγριοκοιτάζουν, καθώς φιάχτουν τον καφέ και το σάντουιτς ενός διαδηλωτή απεργού. «Αμα είχαμε σωματείο θα απεργούσαμε», λέει μια εργαζόμενη στο Γρηγόρη. Στο ξενοδοχείο μας λένε: «Ήρθε ένας συνδικαλιστής της ΔΕΗ και με ρώτησε γιατί δεν απεργώ. Μετά όμως ήθελε να του φτιάξω τον καφέ του. Αν έχουμε σωματείο; Έχουμε»
Εξάρχεια, μετά τη διαδήλωση. Ευχαριστημένοι όλοι οι απεργοί πάνε να γιορτάσουν την επιτυχία στις ταβέρνες και τα καφενεία αυτού του εργοστασίου επισιτισμού που λέγεται Εξάρχεια. Εκεί βλέπεις μια τελειώς διαφορετική εικόνα, κι ας έλεγαν τα μεγάφωνα της ΓΣΕΕ ότι «σήμερα νέκρωσε όλη η Ελλάδα». ΣερβΙτόρες, μάγειροι, λαντζέρες, ταμίες, καθαρίστριες, ψήστες δουλεύουν σε φρενήρεις ρυθμούς. Τα μαγαζιά είναι τόσο ζωντανά όσο ποτέ. Η συγκάτοικός μου επίσης δουλεύει. Πέρνουμε αφίσες και προκηρύξεις και κατευθυνόμαστε προς τα φαγάδικα της Μπενάκη. Στους πελάτες πάμε πρώτ’απ’όλα. «Δε το είχαμε σκεφτεί έτσι! Εχετε δίκιο» από δύο νεαρά κορίτσια. «Μπράβο σας. Να βγείτε στο βήμα να τα πείτε και μέσα στις οργανώσεις σας» από μια πενηντάρα στέλεχος της Ανοιχτής Πόλης. «Αν είχε πέσει τέτοια γραμμή από κάποιο συλλογικό όργανο, ότι σήμερα δεν καταναλώνουμε, θα το τηρούσαμε. Ατομικά, τι νόημα έχει;» από άλλη παρέα απεργών. «Και πού να φάω; Σπίτι μου δεν έχει φαί. Το ίδιο κάνει, γιατί κι εκεί το delivery boy, θα μου το φέρει» από αριστερίστικη φοιτητοπαρέα. «Κι εγώ σε μικρό μαγαζί δουλεύω, αν θέλουν ας απεργήσουν» από τσαμπουκαλή αριστερό.
Servio=υπηρετώ. Η προκήρυξη του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων έτσι ξεκινά.
Είναι δυνατόν οι αυτός ο κλάδος εγαζομένων να είναι οι αυτονόητοι υπηρέτες μας ακόμα και τη μέρα της γενικής απεργίας; Αν δε μας αρέσει η εκτίμηση ότι υπάρχει εργατική αριστοκρατία και από κάτω της όλοι οι υπόλοιποι, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις πωλήτριες και τους σερβιτόρους σαν εργαζόμενους και τη μέρα της απεργίας,
ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ.
μια επισφαλώς εργαζόμενη
