Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Αυτή η Αριστερά δεν έχει καμία σχέση με την εργατική τάξη!

Μόλις διάβασα την επιστολή 18 διανοούμενων για το ζήτημα της απόλυσης στις εκδόσεις Άγρα. Η οργή μου ξεχειλίζει!


Η πρώτη επιστολή διανοούμενων που στήριξαν τον εργοδότη ήταν κατάπτυστη, και δεν χρειάζεται σχολιασμό, απαντήθηκε άλλωστε από το ίδιο το σωματείο βιβλίου-χάρτου. Αλλά τούτη εδώ η δημόσια τοποθέτηση είναι συγκλονιστική, γιατί και καλά πάει να το παίξει «ουδέτερη» αλλά φανερώνει το γενικότερο διαζύγιο μέρους της Αριστεράς με την εργατική τάξη.


Καταρχήν θα βρείτε την επιστολή των 18 στο ιστολόγιο για την απόλυση http://apolysiagra.wordpress.com/


Τι λένε σε αυτήν την επιστολή οι 18 «προσωπικότητες της Αριστεράς»;



Πρώτον και ουσιαστικότερο, λένε το εξής, που φανερώνει ΑΚΡΙΒΩΣ το τι συμβαίνει:

«Πρώτο: Είμαστε εναντίον των απολύσεων.
Η υπεράσπιση των μισθωτών είναι για μας θέμα αρχής».


Ε λοιπόν, η υπεράσπιση των μισθωτών ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΑΡΧΗΣ.

Είναι θέμα που αφορά τα συμφέροντα μας ως εργατική τάξη!

Όταν υπερασπιζόμαστε έναν συνάδελφο (και δεν είναι τυχαίο που οι 18 δεν χρησιμοποιούν αυτή την λέξη) το κάνουμε από την σκοπιά των ταξικών μας συμφερόντων και του ταξικού ανταγωνισμού.

Για αυτό υπάρχουν και στιγμές που ΔΕΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ έναν μισθωτό σε ό,τι διεκδικεί, π.χ. δεν υπερασπιζόμαστε πάντα ρουφιάνους συναδέλφους μέσα στην δουλειά όταν ζητούν κάτι αλλά μπορεί να τους απομονώνουμε λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης (και ας ζητάνε κάτι για όλους μας).

Ή δεν υπερασπιζόμαστε αιτήματα μισθωτών που κοιτούν μόνο την πάρτη τους με διακριτό τρόπο, όπως σε πρόσφατες κινητοποιήσεις οι εγγλέζοι συνάδελφοι έλεγαν «δουλειά για τους εγγλέζους εργάτες»: ένα αίτημα που δεν εξέφραζε το σύνολο της τάξης μας και απομονώθηκε και από πολλούς εγγλέζους εργαζόμενους.

Κοιτάζουμε ή μάλλον βιώνουμε τον ταξικό ανταγωνισμό και τα συμφέροντα μας ως υπαρκτές εκφράσεις αυτού του ανταγωνισμού και πράττουμε ανάλογα. Και όχι πάντα σωστά αλλά με αντιφάσεις! Δεν υπάρχει κανένα θέμα αρχής, ηθικής κτλ. Είμαστε σε άλλους κόσμους, ο «θάνατος» των καπιταλιστών είναι η «ζωή» μας και το αντίστροφο, μια ώρα λούφας είναι για μας ξεκούραση και για τους εργοδότες χασούρα. Την πλάτη μας την χτυπούν φιλικά μόνο όταν θέλουν κάτι από εμάς και το ξέρουμε, το ξέρουμε μέσα από την ίδια την μισθωτή δουλειά που μας συγκροτεί ως υπάρξεις, το βιώνουμε, δεν χρειάζεται να διαβάσουμε το κομμουνιστικό μανιφέστο πρώτα!


Από αυτήν την πρώτη θέση λοιπόν των «διανοούμενων» που μιλάνε με όρους αρχής, ηθικής κτλ, ΔΗΛΑΔΗ ΩΣ ΞΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ, ξεκινά και η πολιτική τους να τηρήσουν «ίσες αποστάσεις» για το θέμα. Γιατί οι 18 λένε μετά απίστευτα πράγματα όπως:


«Η «Άγρα» δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση: Διακρίνεται για την ποιότητα των εκδόσεών της, και τα τριάντα χρόνια της ύπαρξής της δεν έχει προβεί σε απολύσεις. Οι εργαζόμενοι στην «Άγρα» έπαιρναν πάντοτε μέρος στης απεργίες ως σύνολο, χωρίς ποτέ να υπάρξει αντίδραση από την πλευρά της εργοδοσίας.»


Ε και;

Τι ψευδαίσθηση είναι αυτή;

Τι πάει να πει «δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση»;

Επειδή έχει δήθεν «προοδευτικό αφεντικό», τηρεί τα νόμιμα, δεν έχει αντιδράσει στις απεργίες κτλ;

Μειώνει αυτό την εκμετάλλευση του μισθωτού;

Την αλλοτρίωση στον χώρο δουλειάς;

Είναι ποσοτικά ή μήπως ποιοτικά τα ζητήματα αυτά, οι συνθήκες αυτές;

Έχετε κουβαλήσει βιβλία για ώρες, για μέρες, για μήνες, για χρόνια;


Και ακόμα: τα κέρδη από ποιανού τον ιδρώτα βγαίνουν;

Σε ποιανού την πλάτη ο Πετσόπουλος ζει;

Αν η επιχείρηση που «δεν είναι οποιαδήποτε» έχει μεγάλες ζημιές, τότε θα την κλείσει ο Πετσόπουλος ή όχι;

Ή μήπως θα δίνει από την προσωπική του περιουσία για να ταϊζει τον κάθε εργαζόμενο Παλαιστίδη;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ Η΄ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ!

Αυτές είναι ψευδαισθήσεις των διανοούμενων, δηλαδή των ανθρώπων που βρίσκονται ΕΚΤΟΣ της εργατικής τάξης (αλλά που με ευκολία μιλάνε για αυτήν).

Υπάρχουν αντικειμενικά συγκρουόμενα συμφέροντα, συγκρούσεις, νίκες και ήττες.

Οι εκδόσεις Άγρα είναι μια καπιταλιστική επιχείρηση όπως όλες οι άλλες, και απλά ακολουθεί διαφορετική πολιτική: προβάλλει ένα αριστερό προφίλ το οποίο φαίνεται να αποδίδει, αν κρίνω από τους υπερασπιστές που βρήκε!



Τρίτο: Λυπόμαστε για το ότι μια σχέση εργοδότη-εργαζόμενου με διαφορές και εντάσεις, κατέληξε σε απόλυση. Αλλά το γεγονός αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει ευκαιρία για να συζητηθεί το ευρύτερο πρόβλημα των συνθηκών εργασίας στο χώρο του βιβλίου. Αντί γι’ αυτό, γίνεται, γραπτά και προφορικά, μια θορυβώδης και άδικη προσπάθεια απαξίωσης της «Άγρας».


Αντιθέτως κύριοι και κυρίες!

Η ανάδειξη του τι γίνεται στην Άγρα, που «δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση», δεν είναι προσπάθεια απαξίωσης, δείχνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τι επικρατεί στον χώρο του βιβλίου. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΝΑΕΙ! Ότι και στο δήθεν «καλό αφεντικό Άγρα» τα ίδια γίνονται, ότι όταν ο εργαζόμενος διεκδικεί, θα φάει απόλυση. Αυτή είναι η μοίρα μας ΚΑΙ ΤΗΝ ΞΕΡΟΥΜΕ!

Λυπούμαστε που τώρα την μαθαίνετε και εσείς και «αισθάνεστε υποχρέωση να δηλώσετε τα ακόλουθα»…



Τελειώνοντας, οι 18 λένε:


«Η κρίση πρέπει να ξεπεραστεί προς το συμφέρον των εργαζομένων. Ταυτόχρονα πρέπει να σταματήσει η εκστρατεία απαξίωσης, εκστρατεία που εντέλει είναι σε βάρος και των εργαζομένων στην «Άγρα», αλλά και της πνευματικής ζωής της χώρας μας, στην οποία τόσα έχει προσφέρει αυτός ο εκδοτικός οίκος.»


Εδώ έχουμε μια προσπάθεια ταύτισης των συμφερόντων των εργαζομένων με τον εκδοτικό οίκο καθότι «η εκστρατεία απαξίωσης…είναι σε βάρος και των εργαζομένων στην Άγρα». Αμ δε!

Το ξέρουμε ότι είμαστε δεμένοι με τα αφεντικά, με αλυσίδες.

Το ξέρουμε ότι όταν η επιχείρηση που δουλεύουμε έχει πρόβλημα,

εμείς πρώτοι την πληρώνουμε (και πολύ μετά θα πληρώσει, αν την πληρώσει, ο εργοδότης).

Αλλά το μέλλον μας δεν είναι η επιχείρηση, ο εκδοτικός οίκος κτλ.

Ξέρουμε ότι δεν είναι δικά μας, δεν έχουμε πραγματικό έλεγχο σε αυτά.

Και η αυτό-ικανοποίηση μας δεν είναι να λέμε:

«Ναι! Δουλεύω στην Άγρα που τόσα έχει προσφέρει στην πνευματική ζωή της χώρας!»

Αν το πείτε αυτό σε έναν μισθωτό εργαζόμενο οποιασδήποτε επιχείρησης μάλλον θα γελάσει. Ειδικά άμα η δουλειά του είναι εκτελεστική και δεν έχει κανένα δημιουργικό στοιχείο.


Πάντως κύριοι και κυρίες Διανοούμενοι, το όραμα σας για τον κόσμο,

που βγαίνει μέσα από το κείμενο σας, είναι ξεκάθαρο:

Να υπάρχουν καπιταλιστικές επιχειρήσεις που δεν είναι «οποιεσδήποτε» και οι εργαζόμενοι να ταυτίζουν το συμφέρον τους με το συμφέρον της επιχείρησης και να αυτό-ικανοποιούνται με το αν πάει αυτή καλά και προσφέρει στην χώρα!


Συγχαρητήρια.

Είμαστε άλλοι κόσμοι, έχουμε άλλα οράματα, επιθυμίες.

Εμείς το ξέρουμε.

Εσείς έχετε μια καΐλα, ίσως και λόγω του παρελθόντος σας, να μιλήσετε για μισθωτούς, εργαζόμενους, απολύσεις κτλ. Πολλοί έχουν αναχωρήσει από το στρατόπεδο της τάξης μας, ή δεν υπήρξαν σε αυτό ποτέ, μην στενοχωριέστε, το ξέρουμε και αυτό.

Η τάξη μας έχει άλλωστε όλα τα κακά του κόσμου: απολύσεις, φτώχια, αλλοτρίωση, μιζέρια. Γιατί να θες να ανήκεις σε αυτήν, αν μπορείς να αλλάξεις ταξική θέση;

Για αυτό και όλοι οι εργαζόμενοι σπρώχνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν, να «ανελιχθούν», «μόνο μουντζούρα έχει η δουλειά μας παιδί μου»…




Ένας μισθωτός εργαζόμενος,

πάντα σε ανωνυμία, όπως η ρημάδα η τάξη μας.

Πέρα από το ότι προστατευόμαστε από την εργοδοσία και το κράτος με την ανωνυμία μας (και όσοι μιλάνε σήμερα, τόσο εύκολα, με όνομα και επώνυμο, μιλάνε λόγω χιλιάδων αγώνων που έγιναν ανώνυμα και στην παρανομία),

ποιοι είμαστε εμείς για να υπογράφουμε και να κάνουμε δημόσιες δηλώσεις,

οι grand προσωπικότητες της αριστερής διανόησης;

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Η τύχη μας δουλεύει...

Αναδημοσιεύω μια είδηση που έχει περάσει λίγο στα ψιλά (και αυτό είναι περίεργο) αλλά έχει μεγάλη σημασία νομίζω.

Πρόκειται για το σχέδιο στρατιωτικών της Τουρκίας (και μιλάμε για μεγάλα κεφάλια)
να κάνει πραξικόπημα ενάντια στον εσωτερικό (τουρκικό) εχθρό - τους ισλαμιστές του Ερντογάν.

Ένα σχέδιο που προέβλεπε την δημιουργία "τεχνητής" έντασης με την Ελλάδα στα σύνορα του Έβρου, μια κατάσταση τύπου Ίμια και χειρότερη, που θα μπορούσε π.χ. να οδηγήσει σε επιστράτευση.
Σκέφτομαι λοιπόν πόσα τέτοια σχέδια έχουν στα συρτάρια τους οι στρατιωτικοί, όχι μόνο της γείτονας χώρας που επιδίδονται σε αυτό το σπορ, αλλά και οι δικοί μας.
Και πόσο εύκολα μπορούν να στρέψουν τις εσωτερικές κοινωνικές συγκρούσεις σε εθνικές...

Μήπως να έχουμε το νού μας;
Δεν μου αρέσει η συνωμοσιολογία αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι, σε περιόδους κρίσης το χαρτί του έθνους και του πολέμου ξαναπέφτει στο τραπέζι...
και επιπλέον, η σύλληψη πολλών ανώτερων στρατιωτικών στην Τουρκία δεν νομίζω ότι θα περάσει αναπάντητη από το τουρκικό βαθύ κράτος. Και όποια απάντηση του θα μας επηρεάσει σίγουρα...



Αγκυρα


Την κορυφή των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων αγγίζει πλέον το κύμα συλλήψεων ανώτατων αξιωματικών. Στο πλαίσιο των ερευνών για απόπειρα πραξικοπήματος, συνελήφθησαν μεταξύ άλλων οι πρώην αρχηγοί της αεροπορίας, του ναυτικού, δύο πρώην διοικητές της Α’ Στρατιάς και ο αντιστράτηγος που διηύθυνε την επιχείρηση σύλληψης του Οζταλάν στην Κένυα.

Συγκεκριμένα, οι αστυνομικές δυνάμεις συνέλαβαν, νωρίς το πρωί της Δευτέρας, στην Αγκυρα έντεκα ανώτατους και ανώτερους αξιωματικούς μεταξύ των οποίων είναι ο πρώην αρχηγός της Αεροπορίας πτέραρχος ε.α. Ιμπραχίμ Φιρτίνα, ο πρώην αρχηγός του Ναυτικού ναύαρχος ε.α. Οζντέν Ορνέκ, ο πρώην διοικητής της Α’ Στρατιάς (με έδρα την Κωνστατνινούπολη) στρατηγός Εργκίν Σαΐγκούν και ο αντιστράτηγος ε.α. Ενγκίν Αλάν. Ο τελευταίος ήταν ο στρατηγός που συντόνιζε από την πλευρά των ενόπλων δυνάμεων την επιχείρηση απαγωγής από την Κένυα και σύλληψης του ηγέτη των Κούρδων ανταρτών του ΡΚΚ, Αμπντουλάχ Οτζαλάν το 1999.

Αργότερα και μέχρι το βράδυ συνελήφθησαν, ένας ακόμη πρώην διοικητής της Α' Στρατιάς Τσετίν Ντογάν, ο πρώην διοικητής της Βορείου Θαλάσσιας Περιοχής ναύαρχος ε.α. Φεγιάζ Ογουτσού και ο πρώην της Νοτίου Θαλάσσιας Περιοχής ναύαρχος ε.α. Λουτφί Σαντζάρ.

Συνολικά συνελήφθησαν 49 ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί, εκ των οποίων οι τέσσερις είναι απόστρατοι στρατηγοί, οι δύο απόστρατοι υποναύαρχοι, οι τέσσερις απόστρατοι αντιστράτηγοι, τρεις πρώην συνταγματάρχες και ένας επίσης απόστρατος πλοίαρχος.

Συνολικά, περισσότερα από 40 άτομα συνελήφθησαν τη Δευτέρα στην Τουρκία στο πλαίσιο των ερευνών, ανακοίνωσε στη Μαδρίτη ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Οι επιχειρήσεις για τη σύλληψη των αξιωματικών πραγματοποιήθηκαν νωρίς το πρωί από την αστυνομία της Αγκυρας, σύμφωνα με εισαγγελική παραγγελία που διαβιβάστηκε από την Κωνσταντινούπολη. Στο πλαίσιο της επιχείρησης, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις πραγματοποίησαν εφόδους σε 20 σημεία της τουρκικής πρωτεύουσας.

Το όνομα του ναυάρχου ε.α. Ορνέκ είχε εμπλακεί στις αποκαλύψεις του τουρκικού Τύπου για τις απόπειρες πραξικοπήματος το 2004 με τις κωδικές ονομασίες «Σεληνόφως» (Αγισιγί) και «Ξανθιά» (Σαρικίζ).

Οι τελευταίες αποκαλύψεις ήλθαν τον περασμένο μήνα από την εφημερίδα Taraf και αφορούσαν το σχέδιο πραξικοπήματος με την κωδική ονομασία «Βαριά».

Το σχέδιο προέβλεπε μεταξύ άλλων προβοκάτσια για τη δημιουργία κλίματος αποσταθεροποίησης εντός της χώρας και στο πλαίσιο αυτό σχεδιαζόταν τεχνητή κρίση στις σχέσεις με την Ελλάδα με εισβολή στον Έβρο και βομβιστικές επιθέσεις σε τεμένη στην Τουρκία.

Στις 11 σελίδες του σχεδίου, αναφερόταν πως η Α’ Στρατιά στην Κωνσταντινούπολη σχεδίαζε τη σύλληψη και συγκέντρωση σε γήπεδα 200.000 ατόμων που πιθανώς θα προέβαλαν αντίσταση στο πραξικόπημα. Επίσης προβλεπόταν η συγκρότηση κυβέρνησης εκτάκτου ανάγκης από τους πραξικοπηματίες.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Αναλύοντας την σημερινή συγκυρία

Έχω πολύ καιρό να γράψω αλλά παρακολουθώ με προσοχή το τι συμβαίνει γύρω μου...

Νομίζω πια ότι το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει σχετικά με το τι θα κάνει ή δεν θα κάνει η σοσιαλδημοκρατία μετά τις εκλογές, τι σημαίνει η κρίση κτλ.....


Η πρόσφατη ιστορία

Ο περσινός Δεκέμβρης αποτέλεσε το σημείο ολοκλήρωσης ενός κύκλου αγώνων που κράτησε τουλάχιστον 3 χρόνια (2006-2009).

Ενός κύκλου που ξεκίνησε κατά τη γνώμη μου με το κίνημα/έκπληξη αλληλεγγύης στον αγώνα των ναυτεργατών το Φλεβάρη του 2006, πριν τρία χρόνια ακριβώς, στον Πειραιά, αλλά και με τις κινήσεις αλληλεγγύης την ίδια περίοδο στην Θεσσαλονίκη για το κλείσιμο της ΒΦΛ. Κινήσεις αλληλεγγύης που καταρχήν έδειχναν ότι ο πολιτικοποιημένος κόσμος ήταν πια διαθέσιμος να βάλει πραγματική πλάτη στους καθημερινούς κοινωνικούς αγώνες. Και να αφήσει τα πολιτικά πανηγύρια της παγκοσμιοποίησης, των αντί-συνόδων, των φόρουμ κτλ.

Σε αυτό τον κύκλο αγώνων πρωταγωνίστησαν κυρίως οι νέοι άνθρωποι (εκπληκτικό φοιτητικό κίνημα, μάχη του ασφαλιστικού, ζητήματα για μετανάστες, για απολύσεις, για καταλήψεις-στέκια κ.α.), καθώς και μερίδες εργαζομένων του δημοσίου τομέα (απεργία δασκάλων, προσπάθειες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις σε ΕΥΑΘ, λιμάνια, Ολυμπιακή κ.α.).

Σημαντικοί ήταν επίσης οι αγώνες για το περιβάλλον, από τις μάχες για τους ΧΥΤΑ μέχρι τις αντιδράσεις σε Καβάλα, Αλμυρό κ.α. για τα εργοστάσια της ΔΕΗ. Σημαντικές ήταν επίσης οι προσπάθειες οργάνωσης, σε χώρους δύσκολους, από το Ελ.Βενιζέλος ως την Wind, από τον επισιτισμό μέχρι τις ταχυμεταφορές και τα μμε. Οι αγώνες, η πείρα τους, έφεραν και τον Δεκέμβρη, το ξέσπασμα. Και όσα ακολούθησαν (κίνημα για τον κλάδο της Κούνεβα, μετανάστες σε πορείες κ.α.).

Η αντι-εξέγερση όμως ήταν και αυτή ισχυρή.

Καταστολή αλλά κυρίως ιδεολογική τρομοκρατία. Αλλά δεν έφτανε.

Απαιτούνταν μια ισχυρή δόση ενσωμάτωσης της κοινωνικής ανησυχίας στην Ελλάδα. Αυτή συμπυκνώθηκε στις πρόσφατες εκλογές, στην καταβαράθρωση της προηγούμενης διακυβέρνησης, στην πανηγυρική ανάδειξη ενός «νέου σχεδίου για τον τόπο». Η σοσιαλδημοκρατία έκανε πάλι το θαύμα της, να ξεπλύνει αμαρτίες, να δώσει «ελπίδα».




Η στρατηγική του κεφαλαίου στην σημερινή συγκυρία

Η επιδείνωση όμως της οικονομίας λόγω της κρίσης και της ύφεσης, δηλαδή η πτώση της κερδοφορίας των αφεντικών, απαιτεί αλλαγές.

Αλήθεια, τι μπορεί να κάνει το κεφάλαιο;

Καταρχήν δεν μπορεί να πάρει άλλα εργοστάσια ή παραγωγικές μονάδες γενικά και να τις στείλει αλλού. Πρέπει να τελειώνουμε με αυτό το μύθο. Το έκανε ήδη για βιομηχανίες και βιοτεχνίες που είχε τη δυνατότητα να το κάνει, μέσα στο ’90 και το ’00, αλλά πώς να στείλει τώρα π.χ. τις υπηρεσίες ή το εμπόριο στην Βουλγαρία;

Η΄ ακόμα και τις φάμπρικες φαρμάκων ή τα τρόφιμα-ποτά, πώς να τα μεταφέρεις, όταν θα απέχουν μίλια από τα πεδία της κατανάλωσης; Για να θυμηθούμε και την Beverly Silver (δες http://rizospastes.blogspot.com/2008/10/2.html ), η στρατηγική της μετεγκατάστασης, το spatial fix, δεν φτάνει πια για το ελληνικό κεφάλαιο.

Η τεχνολογική αναδιάρθρωση; Μα και αυτή έγινε σε μεγάλο βαθμό στις περισσότερες μεγάλες μονάδες την περίοδο ’96-2004.

Και όσο και να φωνάζει ο ΣΕΒ για ένα νέο αναπτυξιακό υπόδειγμα, για τις λίγες εξαγωγές μας, για να πέσει το βάρος στην τεχνολογία, την καινοτομία, την ποιότητα των ελληνικών προϊόντων, ποιος καπιταλιστής τολμά τις μεγάλες επενδύσεις τεχνολογικής αναδιάρθρωσης σε ένα τόσο ρευστό οικονομικό περιβάλλον;

Συνεχίζοντας, η μεταπήδηση σε νέους, λιγότερο κορεσμένους κλάδους, είναι δε εφικτή (product fix); Σε ποιους κλάδους και σε ποια προϊόντα είναι το ερώτημα.

Aς πάρουμε το τρανταχτό παράδειγμα της ιδιωτικής υγείας. Η απαξίωση του ΕΣΥ, της κοινωνικής ασφάλισης, η γήρανση του πληθυσμού κ.α. παράγοντες οδήγησαν τα τελευταία χρόνια τους καπιταλιστές από διάφορους κλάδους σε μεγάλες επενδύσεις στην ιδιωτική υγεία. Η ΜΙG είναι η πρωτοκλάσσατη περίπτωση. Τώρα όμως, με την κρίση, η οποία πάντα μεταφέρεται κάπως στο εισόδημα, στους μισθούς, στις παροχές, τώρα με τις απολύσεις, ποιος θα τροφοδοτήσει τον κλάδο της ιδιωτικής υγείας; Πόσο ασφαλής είναι λοιπόν η επένδυση σε ένα νέο προϊόν, σε ένα νέο κλάδο;

Οι καπιταλιστές διστάζουν. Είναι ξεκάθαρο. Και κάνουν κινήσεις, όχι επενδύσεων, αλλά εξορθολογισμού.

Και εξορθολογισμός σημαίνει ότι:

αν είμαι επιχείρηση που δεν έχω σημαντικά προβλήματα αλλά βιώνω τη γενική ύφεση, απολύω στοχευμένα π.χ. όσους συνδικαλίζονται ή δεν είναι όσο παραγωγικοί θα ήθελα, μειώνω λειτουργικές δαπάνες, και βρίσκω γενικά και κάποιους τρόπους να ρίξω το κόστος εργασίας π.χ. κάποιες διαθεσιμότητες ή outsourcing.

Αν είμαι επιχείρηση που αντιμετωπίζω πραγματικά προβλήματα, όπως είναι οι περισσότερες μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, ε τότε προβαίνω οπωσδήποτε σε μείωση του υπέρτατου κόστους, του κόστους εργασίας, απολύω στεγνά.

Έτσι φτάνουμε στις σημερινές απολύσεις: είτε είναι στοχευμένες απολύσεις «άτακτων» ή «τεμπέλικων» παιδιών, είτε είναι οι απολύσεις «επιβίωσης» από τις μικρές επιχειρήσεις που αγκομαχούν. Σπανιότερα μεγάλες επιχειρήσεις προβαίνουν σε μαζικές απολύσεις, και αυτό το κάνουν με ειδικά προσχήματα, όπως η εθελούσια στην Wind.

Εξορθολογισμός λοιπόν και όχι επενδύσεις. Άλλωστε, «εξορθολογισμός» του δημοσίου τομέα δεν είναι και τα μέτρα που ανακοίνωσαν; Τι σημαίνει το κόψιμο των υπερωριών, των επιδομάτων, ή η απουσία προσλήψεων, η μείωση των συμβασιούχων; Και ακόμα περισσότερο: τα μέτρα για το δημόσιο δεν είναι τελικά «σπάσιμο του τσαμπουκά»; «Ναι, εσείς, οι δημόσιοι μισθωτοί που μας ψηφίζετε φουλ, εσείς, πρέπει να κάνετε θυσίες». Τελεία και παύλα.

Ας γυρίσουμε όμως πάλι στους «ιδιώτες» καπιταλιστές.

Αφού ούτε να μεταφέρουν την παραγωγή που έχει μείνει δεν μπορούν,

Αφού να μεταπηδήσουν σε νέους κλάδους προϊόντων είναι ρίσκο,

αφού διστάζουν να προχωρήσουν σε μεγάλες τεχνολογικές αναδιαρθρώσεις,

τότε πως θα συγκρατήσουν την πτώση των κερδών;

Και ακόμα περισσότερο: να φέρουν ξένα, φθηνά χέρια; Για ποιες δουλειές;

(και ήδη οι μετανάστες δείχνουν δείγματα οργάνωσης και αγώνα – το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια συναίνεσης και ενσωμάτωσης ενός κομματιού τους).

Μήπως οι καπιταλιστές να προωθήσουν περισσότερες διαιρέσεις μέσα στην εργατική τάξη; Μα δεν υπάρχουν ήδη; Και είναι αποτελεσματικές; Λύνουν την πτώση των κερδών;

Η απάντηση δυστυχώς φαίνεται να είναι μία, είτε γίνει μέσω του κορπορατισμού είτε μέσω της ωμής καταστολής: ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, επίθεση στην εργατική τάξη για να υποβαθμιστεί η ζωή της, οι απαιτήσεις της, οι προσδοκίες της.

Το πάγωμα των μισθών στον δημόσιο τομέα δεν είναι άλλο παρά ο προάγγελος της μείωσης του κόστους εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Πρέπει με λίγα λόγια να ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΤΕΙ Η ΖΩΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ, για να συγκρατηθεί κάπως η κερδοφορία μέχρι να δουν οι καπιταλιστές «φως στο τούνελ» στην παγκόσμια οικονομία και να προχωρήσουν εκ νέου σε επενδύσεις και καπιταλιστική ανάπτυξη.

Και οι τράπεζες ΕΥΝΟΟΥΝ αυτό το σενάριο. Τι και αν πήραν 28 δις. η στρόφιγγα του χρήματος είναι κλειστή, όλοι το ξέρουν στην αγορά. Καλά τα δανεικά και οι προσδοκίες μελλοντικές εξόφλησης τους με το αζημίωτο, αλλά όλα αυτά μέχρι χθες, που δεν είχε φτάσει στα όρια της η «πολιτική του χρήματος», το financial fix που λέει και η Silver.

Εν κατακλείδι, και όσον αφορά τους καπιταλιστές στην Ελλάδα: ξεκάθαρα βλέπουν το πέρασμα της κρίσης μέσω της υποβάθμισης των ζωών μας. Και μιλάμε για σημαντική υποβάθμιση. Ας κλαίνε οι αριστερούληδες της Αυγής και της Ελευθεροτυπίας ότι «η μείωση των εισοδημάτων θα φέρει μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης και περαιτέρω ύφεση». Τα αφεντικά δεν επιλέγουν τον Κέυνς, είναι ξεκάθαρο, ξεκάθαρο και από τις ίδιες τις κινήσεις του συλλογικού καπιταλιστή, του Κράτους. Μας λένε στα ίσα, «λυπούμεθα, πρέπει να ρίξεις το βιοτικό επίπεδο σου, αν θέλεις να έχεις δουλειά, μέλλον…».


Η δική μας στρατηγική

Θα ξεκινήσω από το κόμμα.

Νομίζω ότι στον Περισσό έχουν καταλάβει το τι γίνεται, έχουν καταλάβει ότι τώρα είναι ο καιρός για αντιπολίτευση από τα αριστερά στο μισητό ΠΑΣΟΚ, ξέρουν ότι τα φράγκα είναι στις τράπεζες, ξέρουν ότι οι καπιταλιστές έχουν επιλέξει την φουλ επίθεση στην εργατική τάξη, και ρίχνουν τη ζαριά τους.

Η κινητοποίηση του ΠΑΜΕ αυτό δείχνει. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα αρχίσει να βγαίνει η ζαριά, δηλαδή αν ο εργατικός κόσμος που στηρίζει μαζικά το ΠΑΣΟΚ κινηθεί προς το κόμμα. Πως θα τον διαχειριστεί; Μέχρι που θα το πάει;

Πάντως για να είμαστε ρεαλιστές, είναι δύσκολο το σενάριο να σπάσει η βάση της σοσιαλδημοκρατίας και να έχουμε ένα νέο ’85 (όπου η ανακοίνωση των νέων οικονομικών μέτρων από τον τότε υπουργό Σημίτη οδηγεί σε διάσπαση της ΠΑΣΚΕ και δημιουργία της ΣΣΕΚ, της αριστερής συνδικαλιστικής αντιπολίτευσης μέσα στο ΠΑΣΟΚ).

Πέρα από το κόμμα, που έχει πανελλαδική αναφορά σε εργατικούς χώρους, έστω και αν δυσκολεύεται να συσπειρώσει, και μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει το τι συμβαίνει. Η κίνηση Αλαβάνου αυτό δείχνει. «Μέτωπο, ενότητα, μία αντιπολίτευση, κάλεσμα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, να σπάσει το σύμφωνο σταθερότητας» κτλ. φανερώνουν ότι το μήνυμα των καπιταλιστών έχει ληφθεί. Η μικρή όμως παρουσία αυτών των δυνάμεων μέσα στους χώρους κάνει δύσκολο το έργο της αντιμετώπισης της στρατηγικής του κεφαλαίου στην συγκυρία. Μόνο έναν πολιτικό-ιδεολογικό λόγο μπορούν να προωθήσουν κάπως αποτελεσματικά. Το ίδιο ισχύει και για τις οργανώσεις της εξω-κοινοβουλευτικής αριστεράς, που καταλαβαίνουν το ζήτημα, την ανάγκη ενωτικής απάντησης, αλλά οι δυνάμεις στους χώρους είναι λίγες. Τα πρωτοβάθμια σωματεία δεν συσπειρώνουν μαζικά, τα εργατικά σχήματα και συλλογικότητες είναι πολύ μικρές μειοψηφίες. Όσο για τον αντιεξουσιαστικό χώρο, τον χώρο που είχε την πιο στενή σχέση με τον περσινό Δεκέμβρη και τα υποκείμενα του, δέχτηκε μεγάλη επίθεση με όχημα τους παρακρατικούς, και δυστυχώς έχει στρέψει το βλέμμα του στον αντιφασισμό.

Όλα μαύρα λοιπόν; Θα την φάμε;

Δεν νομίζω. Σε αυτόν τον τόπο η εργατική τάξη έχει περάσει πολύ δύσκολες ώρες, μη το ξεχνάμε. Η ενωτική κινηματική δράση των πολιτικών εφεδρειών πάνω στα διακυβεύματα της συγκυρίας π.χ. ασφαλιστικό, μπορεί να φέρει εκπλήξεις που δεν περιμένουμε. Αλλά ακόμα και αν οι εργάτες πειθαρχήσουν τώρα, στην άμεση, φοβερή ιδεολογική και υλική τρομοκρατία που βιώνουν, δεν είναι σίγουρο ότι θα κάνουν πολύ υπομονή. Το βιοτικό επίπεδο κατακτιέται με πολλές θυσίες, προσωπικές και κοινωνικές, και δεν το αφήνει ο άλλος μόνιμα, χωρίς μάχη….