Έχω πολύ καιρό να γράψω, διάφορα ζητήματα έτρεχαν, πολύ σημαντικά…
Αλλά άφησα αναρτημένη την προηγούμενη ανάλυση, κυρίως γιατί αυτή επιβεβαιώνεται (δυστυχώς) μέρα με τη μέρα, ως προς το σκέλος της πολιτικής των αστών: δηλαδή όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν προχωρήσει στην ανακοίνωση μέτρων λιτότητας, και μια πρωτοφανής επίθεση λαμβάνει χώρα ενάντια στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη και τις ιστορικές κατακτήσεις της.
Την ίδια στιγμή, η 5η Μάη φέρνει στο προσκήνιο μια νέα δυναμική για την Ελλάδα, και καταγράφει τη δύναμη και τα όρια της φάσης που βρισκόμαστε.
Ας ξεκινήσουμε από τη δύναμη:
είναι ολοφάνερο πως οι πολιτικές που υιοθετούνται απορρίπτονται από την πλειοψηφία των εργατών και της κοινωνίας ολόκληρης. Αυτό είναι πολύ θετικό, αλλά φυσικά δεν εξηγεί το «πρόσημο» των λύσεων που θα ήθελε ο κόσμος. Με άλλα λόγια, ακόμα και δεξιοί λαϊκιστές, εραστές του στρατού, λένε όχι στα μέτρα. Πάντως όλοι φαίνεται να επιθυμούν μια «πιο δίκαιη, κοινωνική» πολιτική και αυτό δεν πρέπει να το απαξιώνουμε.
Δεύτερον, έγινε φανερό ότι ένα κομμάτι της ελλαδικής κοινωνίας (εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι κτλ.) έχει διάθεση να αντισταθεί πραγματικά.
Αυτό φάνηκε στον παλμό και την οργή του κόσμου στις 5 Μάη. Κατέβηκαν οι νέοι εργαζόμενοι του Δεκέμβρη και οσμώθηκαν με μεγαλύτερο σε ηλικία κόσμο, κόσμο της βάσης του ΠΑΣΟΚ από τα παραδοσιακά συνδικάτα που έχουν ακόμα συγκρότηση. Επίσης, στις 5 Μάη σταμάτησαν πολλοί και μεγάλοι χώροι παραγωγής. Ο ΣΒΒΕ έδωσε 25,9% ποσοστό απεργίας για τα εργοστάσια της Βορείου Ελλάδος (Ναυτεμπορική 6/5), και είναι αλήθεια, ότι αυτό που συνέβη, ήταν το κλείσιμο κάθε μεγάλης μονάδας που έχει ένα στοιχειώδη συνδικαλιστικό ιστό.
Η τάξη λοιπόν, από τους διάχυτους, επισφαλείς ή άνεργους νέους και φοιτητές του Δεκέμβρη μέχρι τους μεγαλύτερους σε ηλικία εργάτες που έχουν μια ελάχιστη συνδικαλιστική συγκρότηση, έκανε ένα βήμα, εκπλήσσοντας μάλλον θετικά πολλούς από εμάς.
Πάμε τώρα στα όρια μας.
Ο θάνατος των 3 εργατών της Μαρφίν πήγε λίγο πίσω τα πράγματα.
Όχι τόσο επειδή ο κόσμος φοβήθηκε ή θέλησε να πάρει αποστάσεις και να καταγγείλει τη βία (μάλλον η κοινωνία το ξεπέρασε γρηγορότερα απ’ ότι οι πολιτικοί χώροι), αλλά επειδή έδωσε το άλλοθι σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να μην κηρύξουν άμεσα νέα απεργία (και ενώ υπήρχε μεγάλη πίεση να το κάνουν).
Έτσι οι τριτοβάθμιοι γραφειοκράτες βρήκαν ευκαιρία να μεταθέσουν το νέο αγωνιστικό ραντεβού…15 μέρες μετά, στις 20 Μάη, χωρίς καμιά προετοιμασία (ούτε αφίσα δεν είδαμε) προωθώντας το γνωστό μοντέλο των «σποραδικών 24ωρων γενικών απεργιών» που οδηγούν σε εκτόνωση και όχι συγκρότηση του ταξικού κινήματος.
Η 20η Μάη δεν χαρακτηρίστηκε μόνο από την απόφαση του κόσμου να μην χρησιμοποιήσει βία, αλλά κυρίως από τον χαμηλό παλμό, την έλλειψη προοπτικής στον αγώνα, το αδιέξοδο των σποραδικών 24ωρων απεργιών χωρίς κάποιο σχέδιο προετοιμασίας, οργάνωσης, κλιμάκωσης.
Το αδιέξοδο όμως εντοπίζεται αλλού.
Πρόκειται για την αδυναμία των εργαζομένων που θέλουν να αντιδράσουν να αυτό-οργανωθούν και να πιέσουν για κινητοποιήσεις (και έτσι σέρνονται πίσω από τις σποραδικές 24ωρες). Ο κόσμος της βάσης του ΠΑΣΟΚ μπορεί να διαφωνεί με την ηγεσία, αλλά δεν έχει πάρει την σκυτάλη. Είτε ακούει τον συνδικαλιστή να λέει «δίκιο έχεις συνάδελφε, και εγώ διαφωνώ με τα μέτρα» (χωρίς όμως κανένας συνδικαλιστής να παραιτείται από την παράταξη και το κόμμα!!), είτε νιώθει ότι «εγώ απέργησα, διαμαρτυρήθηκα, δεν ακούνε, τι άλλο μπορώ να κάνω, είμαι λίγος». Πρόκειται για την υποκειμενική αδυναμία των εργατών σήμερα να μπουν μπροστά ως ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.
Υπάρχει όμως και η υποκειμενική ανεπάρκεια των πιο αγωνιστικών εργατικών οργανώσεων, δηλαδή των πρωτοβάθμιων σωματείων αλλά και του ΠΑΜΕ, να υποσκελίσουν τη θεσμική δύναμη των τριτοβάθμιων οργάνων, να οργανώσουν αυτά γενικές ή κλαδικές απεργίες με πραγματική συμμετοχή και επιτυχία.
Γιατί αν ο κόσμος στις 5 Μάη απέργησε, γιατί το έκανε αυτό κάτω από την ομπρέλα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ; Αφού γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν εμπιστεύεται τα τριτοβάθμια όργανα; Τι συμβαίνει τελικά και, μόνο όταν αυτά τα τριτοβάθμια όργανα καλούν σε γενική απεργία, δημιουργούνται όροι μεγάλης συμμετοχής και μαζικότητας;
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΧΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ (ΚΑΙ ΜΗ) ΚΑΛΥΨΗΣ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ-ΠΟΡΕΙΑ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ.
Όχι, δεν μιλάμε εδώ να φτιαχτεί μια νέα συνομοσπονδία ή μια νέα «ομπρέλα», δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο, μιλάμε για ένα κίνημα αγωνιστικών οργανώσεων της τάξης που συγκροτούνται στους εργασιακούς χώρους αλλά και στις γειτονιές (ειδικά τώρα που έχουμε χιλιάδες ανέργους) και που θα «μπει μπροστά», θα βοηθήσει να συγκροτηθεί το κίνημα εκεί που είναι ανοργάνωτο (δες υπόθεση μπανκέτ/επισιτισμού Θεσσαλονίκης σήμερα), θα κερδίσει την ηγεμονία μέσα στο εργατικό/συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και ολόκληρη την κοινωνία.
Τόσο το ΠΑΜΕ όσο και τα πρωτοβάθμια σωματεία έχουν (ακόμα) μειοψηφική επιρροή στις μεγάλες μάζες των εργαζομένων, ανέργων, απολυμένων, μεταναστών κτλ. Και πιο ειδικά, το ΠΑΜΕ έχει και όρια κοινωνικά-ιδεολογικά μέσα στην ελλαδική κοινωνία: η απήχηση του, όσο και να μεγαλώσει, δεν μπορεί να πάρει κάποια στιγμή ηγεμονική διάσταση για ιστορικούς λόγους, γιατί ο κόσμος έχει αποσυνδεθεί από το πρόταγμα/όραμα που εκφράζει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, δημιουργίας σοσιαλισμού τύπου ΕΣΣΔ. Το όραμα του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ εκφράζει περισσότερο μια αποτυχία παρά κάτι θετικό, και κόσμος συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ μόνο με βάση την ανάγκη απόκρουσης των αντιεργατικών μέτρων και μιας πιο δίκαιης πολιτικής, όχι με βάση το πώς θέλει να γίνει αύριο η κοινωνία.
Το βάρος πέφτει λοιπόν στα πρωτοβάθμια σωματεία, τις εργατικές ομάδες, τις συνελεύσεις γειτονιών, αυτό που σχηματικά λέμε «ανεξάρτητη πτέρυγα του ταξικού κινήματος» και που περιλαμβάνει πλήθος πολιτικών και κοινωνικών υποκειμένων. Και το βάρος είναι: το συστηματικό και μεγαλύτερο άνοιγμα στους εργασιακούς χώρους και στις γειτονιές, για τη συγκρότηση νέων οργανωτικών εγχειρημάτων (όπου δεν υπάρχουν) και την ενίσχυση των ήδη υπαρχόντων. Εγχειρημάτων που σιγά-σιγά ΠΡΕΠΕΙ να συντονιστούν για να δώσουν προοπτική, να δώσουν πραγματική στήριξη στις όποιες αγωνιστικές διαθέσεις των εργατών. Έτσι μόνο θα φτιαχτεί σιγά-σιγά το εναλλακτικό οργανωτικό εγχείρημα μεγάλης κοινωνικής αποδοχής που προαναφέρθηκε και που μπορεί να υποσκελίσει τα απαξιωμένα αλλά, ακόμα μέσα στο παιχνίδι, τριτοβάθμια όργανα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Τελειώνοντας, κάποιος θα αναρωτηθεί «που είναι η πολιτική» σε όλα αυτά.
Διότι πράγματι, η 5 Μάη θύμισε αυτό που κάποτε λεγόταν «πολιτική απεργία της εργατικής τάξης». Η πολιτική λείπει. Δεν υπάρχει πολιτική λύση αυτή τη στιγμή, όσο και να ταίριαζε στη συγκυρία η εμφάνιση μιας παρέας σοσιαλδημοκρατικής λύσης από συνασπισμένους, αριστεροπασόκους, αριστεριστές κ.α..
Και δεν υπάρχει πολιτική λύση διότι η εργατική τάξη ΔΕΝ έχει γίνει ακόμα πρωταγωνιστής στις κοινωνικές εξελίξεις. Μόλις γίνει πρωταγωνιστής (είτε με τη μορφή μιας καθολικής εξέγερσης τύπου Αργεντινής που η 5η Μάη την θύμισε, είτε με τη μορφή συστηματικών εργατικών και κοινωνικών αγώνων μεγάλης πίεσης) θα εμφανιστούν και τέτοια σενάρια, πιο σοσιαλδημοκρατικά. Πού θα πιέσουν όμως, και ποιόν; Είπαμε ότι η ασκούμενη πολιτική στην Ελλάδα είναι επιλογή για όλη την Ευρωζώνη. Εκεί θα ζυγιαστεί το μέλλον της Ελλάδας, στο μέλλον όλης της Ευρώπης, στη βάση των ταξικών συσχετισμών σε όλη την Ευρώπη…
ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ,
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ
