Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007

Ανοιχτή Σύσκεψη Εργασίας της Πρωτοβουλίας για το Ασφαλιστικό την Πέμπτη 1 Νοέμβρη



ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

Την Πέμπτη-25-Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης η Ανοιχτή Συνέλευση για την συγκρότηση της Πρωτοβουλίας με μαζική συμμετοχή, πλούσιο διάλογο και αποφασιστικότητα να προχωρήσει αυτό το ενωτικό εργατικό εγχείρημα για την απόκρουση της αντιλαϊκής ασφαλιστικής μεταρρύθμισης και την κατοχύρωση και διεύρυνση των ασφαλιστικών εργατικών δικαιωμάτων.

Πήραν μέρος 120 εργαζόμενοι από ταξικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, εργατικές παρεμβάσεις του δημόσιου τομέα και της ιδιωτικής οικονομίας καθώς και αριστερά ριζοσπαστικά πολιτικά σχήματα.

Αποφασίστηκε η σύγκληση Ανοιχτής Σύσκεψης Εργασίας για την διοργάνωση των δράσεων και παρεμβάσεων της Πρωτοβουλίας στο επόμενο διάστημα.


Σύσκεψη της Πρωτοβουλίας
Πέμπτη – 1 – Νοεμβρίου – 2007
Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
7ος Όροφος – 8.00 μ. μ.

Σκοπός αυτής της Ανοιχτής Συνάντησης της Πρωτοβουλίας είναι να συζητήσει έναν «κορμό» με «κοινά σημεία/αιχμές» για το Ασφαλιστικό ζήτημα (όχι ένα μονοδιάστατο πλαίσιο) και να διοργανώσει και να υποστηρίξει κατά τρόπο συγκεκριμένο και έμπρακτο :

  1. Τις παρεμβάσεις για το ασφαλιστικό στο γενικό συνολικό επίπεδο (έκδοση μπροσούρας, αφίσας, συμμετοχή σε συλλαλητήρια και απεργιακές κινητοποιήσεις
    κλπ.).


  2. Τις δράσεις στο πεδίο των συνοικιών και των δήμων της πόλης
    (εξορμήσεις, διοργάνωση εκδηλώσεων κ.ά.).

  3. Τις ενέργειες στα σωματεία και στους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις και τις υπηρεσίες του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα της κοινωνικής παραγωγής (συνελεύσεις, επιτροπές, συντονισμός κλπ.).

Η Συνοπτική Εισήγηση της Συνέλευσης για το Ασφαλιστικό στις 25/10



ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ :
Ορόσημα για την Ανάπτυξη του
Ενωτικού Εργατικού Ταξικού Κινήματος στη
Συγκυρία της Αντιλαϊκής Ασφαλιστικής Μεταρρύθμισης


Μια σκληρή αντιπαράθεση σε μια ευνοϊκή συγκυρία

Το σημερινό τρίτο κύμα κυβερνητικών μέτρων για την αποψίλωση των εργατικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων επιχειρείται να επιβληθεί από τις δυνάμεις της αστικής διαχείρισης, ωστόσο αυτό πραγματοποιείται σε μια περίοδο ευνοϊκή για το εργατικό λαϊκό κίνημα : Η κυβερνητική εξουσία της ΝΔ έχει οριακά χαρακτηριστικά κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας (μειοψηφικής στο κοινωνικό επίπεδο), το νεοφιλελεύθερα μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε φάση ιστορικής αποδιάρθρωσης, ενώ το αριστερό κίνημα έχει ενισχυθεί με την προς τα αριστερά μεταστροφή του 4% των εργαζομένων της κοινωνικής βάσης του αστικού δικομματισμού. Αυτές οι συνθήκες είναι σε θέση να τροφοδοτήσουν μια επιτυχή παρέμβαση απόκρουσης της επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα της εργατικής τάξης που απεργάζονται η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΕΒ, το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ.


Παρατεταμένη αντιπαλότητα με κλιμακωμένη διάρκεια

Το ξεδίπλωμα αυτής της τελειωτικής νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (μετά τους νόμους Σιούφα και Ρέππα στις αρχές της 10ετίας του 1990 και του 2000 αντίστοιχα) κλιμακώνεται σε μια πολύμηνη χρονική περίοδο ενός ολόκληρου δεκάμηνου (Φθινόπωρο 2007 – Καλοκαίρι 2008) πράγμα που δίνει τη δυνατότητα μιας πλατειάς και εκτεταμένης εκστρατείας των ταξικών κοινωνικών δυνάμεων. Κατά συνέπεια στο βαθμό που έγκαιρα ανοιχθεί ολόκληρη η βεντάλια των ριζοσπαστικών εργατικών παρεμβάσεων (εκστρατεία διαφωτισμού στους όρους τοποθέτησης του επίδικου ζητήματος, δρομολόγηση συνδικαλιστικών διαδικασιών σ’ όλους τους παραγωγικούς χώρους, προπαρασκευαστικές κινηματικές δράσεις κλπ.) είναι δυνατό να συγκεντρωθούν επαρκέστατες δυνάμεις αναχαίτισης του κυβερνητικού εγχειρήματος, οδηγώντας το ακόμη και στην εκ των προτέρων ματαίωση της προώθησής του.


Στην ταξική επίθεση του αστισμού, ταξική η απάντηση των εργαζομένων

Οι αστικές πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις διαπιστώνοντας τα υπαρκτά ελλείμματα των αποθεματικών των ταμείων και επιχειρηματολογώντας στη βάση της μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος, απαιτούν εν ψυχρώ ως επίλυση της «βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού συστήματος την μείωση του κόστους του ασφαλιστικού κοινωνικού «βάρους» (αύξηση ορίων, μείωση συντάξεων, περικοπές περίθαλψης, ιδιωτική διαχείριση επικουρικών, περικοπή συντάξεων αναπηρίας, αποχαρακτηρισμός ΒΑΕ κλπ.). Στο μέτρο που οι «ενδιάμεσες λύσεις» που προάγονται και βασίζονται στον «οργανωτικό εξορθολογισμό» της κοινωνικής ασφάλισης καταδεικνύονται αναποτελεσματικές, η μοναδική ταξική απάντηση από την σκοπιά της προάσπισης (και διεύρυνσης) των εργατικών ασφαλιστικών συμφερόντων δεν μπορεί παρά να είναι η απαίτηση κάλυψης των «ελλειμμάτων» και των «μαύρων οπών» από την κοινωνικοποίηση του αναγκαίου τμήματος της υπέρμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας της τελευταίας 10ετίας. Μ’ άλλες λέξεις μόνον η αύξηση του «κοινωνικού μισθού» με τη μορφή είτε της ειδικής φορολόγησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, είτε της αύξησης των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, είναι σε θέση να στοιχειοθετήσει την ταξική απάντηση της μισθωτής εργασίας.


Αποτελεσματική άμυνα σε συνδυασμό με προσανατολισμούς αντεπίθεσης

Στα σίγουρα το πεδίο της διανοιγόμενης σήμερα οξείας κοινωνικής αντιπαράθεσης για το κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα ορίζεται στο «γήπεδο του ταξικού (αστικού) αντιπάλου» κι’ έτσι η πρωταρχική αναγκαιότητα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι η απόκρουση – ματαίωση του κυβερνητικού εγχειρήματος αποψίλωσης των ασφαλιστικών εργατικών δικαιωμάτων. Ωστόσο, στο βαθμό που αυτή η κοινωνική άμυνα αποδεικνύεται αποτελεσματική, δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται με προσανατολισμούς ριζοσπαστικής αντεπίθεσης των εργαζομένων, και πρώτα απ’ όλα με την διεκδικητική απαίτηση της κατάργησης των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που έχουν ήδη επιδεινώσει καίρια τους όρους υγειονομικής περίθαλψης και ασφαλιστικής κάλυψης των εργαζομένων.


Ενότητα του κινήματος μέσα από την διαφορετικότητα

Η συμβολή των ταξικών εργατικών δυνάμεων στην δρομολόγηση μιας ευρείας συνδικαλιστικής κινητοποίησης με κλιμακωμένα χαρακτηριστικά και αποφασιστικότητα, δεν μπορεί αντικειμενικά να γίνεται με ένα ενιαίο και κοινό «μονολιθικό» πλαίσιο διεκδικήσεων. Ούτε από την άλλη πλευρά να προωθείται με αποκλίνοντες προσανατολισμούς που αναιρούν ο ένας τον άλλο. Εκείνο που είναι γόνιμο και αναγκαίο είναι η ανάδειξη ενός «κοινού κορμού» κατευθύνσεων, που ούτως ή άλλως διατρέχουν τις τοποθετήσεις των διαφοροποιημένων ρευμάτων του ταξικού εργατικού κινήματος, και που μπορούν ταυτόχρονα να αγκαλιάσουν το ευρύτερο δυνατό φάσμα των μισθωτών εργαζομένων, με τέτοιον τρόπο ώστε να εξασφαλίζουν την μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα της κινηματικής εργατικής παρέμβασης.


Αυτόνομο πρωτοβάθμιο εργατικό κίνημα, κίνημα παντού

Η συμβολή των ριζοσπαστικών κοινωνικών δυνάμεων που ενεργοποιούνται στην τρέχουσα αυτή αφετηρία στοχεύει να υποβοηθήσει τον διαφωτισμό και την ενεργοποίηση της μισθωτής εργασίας κατά τρόπο συντονισμένο τόσο στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας (βιομηχανία, κατασκευές, συγκοινωνίες, επισιτισμός, εμπόριο κ.ά.) όσο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (εκπαιδευτικό σύστημα, νοσηλευτικά ιδρύματα, τοπική αυτοδιοίκηση κλπ.). Επιδιώκει την δρομολόγηση διαδικασιών συνδικαλιστικών συνελεύσεων, εκδηλώσεων και δράσεων των πρωτοβάθμιων σωματείων, όσο και την ανάδειξη μεταβατικά εργατικών επιτροπών, σχημάτων και ομάδων στον τεράστιο και πλειοψηφικό χώρο της «συνδικαλιστικής ερήμου» της καπιταλιστικής παραγωγής (συνδικαλιστική πυκνότητα μόλις 10%), με επιδίωξη την ανάδειξη ενός δημοκρατικού οριζόντιου δικτύου συντονισμού και κοινής δράσης, τόσο στα πλαίσια του θεσμικού συνδικαλιστικού κινήματος, όσο και με όρους αυτοτέλειας και αυτονομίας.


Το εύρος της εργατικής ταξικής ενότητας και των συμμαχιών

Η επιδιωκόμενη σύγχρονη ενεργοποίηση και παρέμβαση των ριζοσπαστικών εργατικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να διαπλώνεται στο σύνολο της εργατικής τάξης και της μισθωτής εργασίας στο πρωτοβάθμιο επίπεδο, στη βάση ενός «κοινού κορμού» διεκδικήσεων και αναφορών με στόχευση την προάσπιση (και διεύρυνση) των ασφαλιστικών κοινωνικών δικαιωμάτων απέναντι στην σημερινή επίθεση των αστικών κυβερνητικών και οικονομικών δυνάμεων. Ενεργοποιεί ισότιμα, οριζόντια και δημοκρατικά συνδικάτα, εργατικές κινήσεις και παρεμβάσεις, ταξικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, εργατικές επιτροπές και σχήματα με έναν συνθετικό και αποτελεσματικό τρόπο. Μ’ αυτή την έννοια έρχεται σε αντιπαράθεση με την συναινετική πλειοψηφία δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων που συμμετέχουν στον «διάλογο των κοινωνικών εταίρων» και έχουν αποτυπώσει έμπρακτα μια συναινετική στάση αποδοχής μορφών αποψίλωσης των ασφαλιστικών εργατικών συμφερόντων. Κατά τον ίδιο τρόπο αντιπαρατίθεται σε οποιαδήποτε διαδικασία σύγκλισης, συνεργασίας, κοινής δράσης που σηματοδοτείται από πρακτικές συμμαχιών των αριστερών δυνάμεων με την χρεοκοπία, την αποδιάρθρωση και το νεοφιλελευθερισμό του ΠΑΣΟΚ στο επίπεδο του ασφαλιστικού ζητήματος, γιατί αυτό συνέργησε τα μέγιστα στην διάρκεια της κυβερνητικής του διαχείρισης στην απομείωση και κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων και παροχών των εργαζομένων (Έκθεση Σπράου του 1997, νομοσχέδιο Γιαννίτση του 2001, Νόμος Ρέππα του 2002).


Ιδεολογικός διαφωτισμός, ριζοσπαστική ανάλυση, εργατική γνώση

Ο συνεχής ιδεολογικός «βομβαρδισμός» της μισθωτής εργασίας δια μέσου των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, από συνεχείς «επιστημονικοφανείς» εκθέσεις, επιτροπές «σοφών» (πάντοτε επίλεκτων «λογιστών» της αστικής τάξης), «αναλογιστικές μελέτες» κλπ. επιχειρεί να λειτουργήσει καταλυτικά διαμορφώνοντας ψευδείς συνειδήσεις και καλλιεργώντας μια στάση αποδοχής των «δυσμενών δεδομένων» και άρα καθυπόταξης στις «αναγκαίες περικοπές» δικαιωμάτων, προκειμένου να επιτευχθεί η «επιβίωση» του ασφαλιστικού συστήματος. Έτσι χρειάζεται σ’ ολόκληρη την επόμενη πολύμηνη περίοδο αντιπαράθεσης η διοργάνωση Συνεδρίων, συζητήσεων σε επιχειρήσεις, εκδηλώσεων στις συνοικίες που να αναλύουν από επιστημονική (και άρα ταξική) άποψη τα ζητήματα της κοινωνικής ασφάλισης, προκειμένου να εξοπλιστεί κριτικά και με γνώση ο εργαζόμενος κόσμος, έτσι ώστε και η κινητοποίησή του να έχει αποτελεσματικότητα.


Η κινηματική δυναμική όρος αποτελεσματικότητας των εργαζομένων

Με βάση όλες τις προτεινόμενες πρωτοβουλίες που συνθέτουν μια συνολική εκστρατεία ενεργοποίησης και διαφωτισμού των μισθωτών εργαζομένων, η κατάληξη δεν μπορεί παρά να είναι η πραγματοποίηση μιας πανεργατικής πανελλαδικής, ενιαίας και συντονισμένης, κινητοποίησης από το εύρος και την μαζικότητα της οποίας εξαρτάται ο βαθμός αποτελεσματικότητας του κινήματος. Αυτή είναι η αναντικατάστατη και μοναδική δράση της εργατικής τάξης στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κανέναν «εταιρικό διάλογο», από καμία γραφειοκρατική συναλλαγή, από κανενός είδους διευθέτηση κορυφής. Ήδη η πλειοψηφική απεργιακή κινητοποίηση των γάλλων εργαζομένων στις συγκοινωνίες και στην ενέργεια απέναντι στην αντεργατική ασφαλιστική μεταρρύθμιση Σαρκοζί (Πέμπτη-18-Οκτωβρίου) αντιπροσωπεύει στο ευρωπαϊκό επίπεδο μια πρόσφατη εξαιρετικά θετική παρακαταθήκη. Απεναντίας η κεντροαριστερή ιταλική κυβερνητική διαχείριση και η συναινετική στάση των κεντρικών εργατικών συνομοσπονδιών διαμόρφωσε το έδαφος για την ίδια τη νομιμοποίηση του «κοινωνικού εταιρισμού» και του συμφώνου αποδοχής της αφαίρεσης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Συνοπτική Εισηγητική Αναφορά
Θεσσαλονίκη – Οκτώβριος 2007

Κείμενο που μοιράστηκε στην Ανοιχτή Συνέλευση στις 25/10 για το Ασφαλιστικό


1) Τι προτείνει η Κυβέρνηση για το Ασφαλιστικό;

Κωδικοποιώντας τα μέτρα που έρχονται (με όσα έχουν βγει ως τώρα στον Τύπο π.χ. έκθεση Αναλυτή) αυτά φαίνεται να είναι (τα κυριότερα):

1) Η αλλαγή του Ασφαλιστικού Συστήματος από αναδιανεμητικό/αλληλεγγύης (μοντέλο Μπίσμαρκ = Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση που ενισχύει τις κατώτερες συντάξεις)
σε ανταποδοτικό/κεφαλαιοποιητικό (μοντέλο αγγλοσαξωνικό/Μπέβεριτζ) με τρεις πυλώνες ασφάλισης: Α) Δημόσια Ασφάλιση/Εθνική Κατώτερη Σύνταξη + Β)Επαγγελματική/Συντεχνιακή Ασφάλιση + Γ) Ιδιωτική/Ατομική Ασφάλιση. Με βάση το μοντέλο Μπέβεριτζ, «ΟΣΑ ΒΑΖΕΙΣ, ΤΟΣΑ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ», και μόνο μια φτωχότατη κατώτατη σύνταξη είναι εξασφαλισμένη π.χ. μια κατώτατη εθνική σύνταξη των 550 ευρώ (πρόταση ΠΑΣΟΚ). Πρόκειται για «έμμεση» αλλά σφοδρή μείωση των συντάξεων, ειδικά αν περάσουν και αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης (αν υπολογίζονται οι αποδοχές ολόκληρου του εργασιακού βίου στη σύνταξη ή οι υψηλότερες π.χ. η τελευταία 5ετία).

2) Το χτύπημα στην πρόωρη = πριν τα 65, συνταξιοδότηση με κίνητρα παραμονής στην εργασία και αντι-κίνητρα πρόωρης συνταξιοδότησης π.χ. υπερβολικά μειωμένη σύνταξη αν βγεις νωρίτερα στη σύνταξη. Να σημειώσουμε ότι ο πραγματικός Μ.Ο. συνταξιοδότησης των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα είναι σήμερα 60 και των δημόσιων μισθωτών 61! Με λίγα λόγια είναι χτύπημα ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΕΙΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ, θέλουν την «ενεργό γήρανση» = να δουλεύουμε και σε μεγαλύτερες ηλικίες από τα 61.

3) Η πιο «ενεργός διαχείριση» των αποθεματικών π.χ. τζογάρισμα σε Χρηματιστήριο.

4) Η ενοποίηση των Ταμείων –και των δικαιωμάτων- προς τα κάτω. Χτυπάει κυρίως τους εργαζόμενους με «υψηλότερα» ασφαλιστικά δικαιώματα π.χ. δημόσιους μισθωτούς.
5) Το χτύπημα σε Βαρέα και Ανθυγιεινά (700.000 εργαζόμενοι σήμερα σε ΒΑΕ) και σε Αναπηρικές Συντάξεις. Χτυπάει πιο συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων.

6) Ο διαχωρισμός κοινωνικής προστασίας από την κοινωνική ασφάλιση. Η διαχείριση της κοινωνικής προστασίας (ελάχιστες συντάξεις, ΕΚΑΣ, σύνταξη ανασφάλιστου υπερήλικα ΟΓΑ κ.α.) από τα υπουργεία π.χ. Οικονομίας και Υγείας - Πρόνοιας.

Με λίγα λόγια θέλουν να δουλεύουμε περισσότερο, να παίρνουμε λιγότερη σύνταξη, να χάσουμε δικαιώματα που έχουμε, ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΕΜΕΙΣ!

Τόσο απλά.

Απέναντι σε αυτή τη λογική, πρέπει να αποκρούσουμε την επίθεση αναδεικνύοντας την ατζέντα των αναγκών μας (αύξηση των ήδη πάμφτωχων συντάξεων-μισθών, μείωση του χρόνου εργασίας, αυξημένα δικαιώματα). Και το θέμα δεν είναι «να πληρώσει το Κράτος». Το Κράτος είτε από εμάς πάλι θα τα βρει π.χ. με έμμεσους φόρους, είτε από τις επιχειρήσεις. Αυτό πρέπει να το δούμε ξεκάθαρα. ΕΙΤΕ ΕΜΕΙΣ, ΕΙΤΕ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΘΑ ΤΗΝ «ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ», ΑΛΛΙΩΣ «ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ» !

Με αυτό το κεντρικό σκεπτικό –ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ- ας προβούμε όλοι σε μια ενωτική, αποτελεσματική σύνθεση προτάσεων/περιεχομένου. Στο πίσω φύλλο υπάρχουν ενημερωτικά οι πιο πρόσφατες προτάσεις 5 συνδικαλιστικών παρατάξεων για το Ασφαλιστικό.




2) Τι προτείνουν 5 Συνδικαλιστικές Παρατάξεις
στη σημερινή συγκυρία επίθεσης στο Ασφαλιστικό


(Οκτώβρης 2007)

Αναφέρονται κατά σειρά και για κάθε συνδικαλιστική παράταξη, τι προτείνουν για...

α) Γενικό Όριο Ηλικίας για Πλήρη Συνταξιοδότηση για άνδρες
β) Γενικό Όριο Ηλικίας για Πλήρη Συνταξιοδότηση για γυναίκες
γ) Χρόνια Εργασίας για πλήρη συνταξιοδότηση (Χωρίς Όριο Ηλικίας)
δ) Ύψος Σύνταξης
ε) Για τα ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΑ
στ) Σχετικά με τις νέες μορφές εργασίας
ζ) ΑΛΛΑ


Ξεκινάμε:

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
(με βάση δημοσίευμα της Εποχής 14/10/2007)

α) 65 για άνδρες

β) 60 για γυναίκες

γ) 35ετια χωρίς όριο ηλικίας

δ) Κατώτερη σύνταξη στα 25 ημερομίσθια της ΕΓΓΣΣΕ (ανειδίκευτου εργάτη)

ε) Þ Όχι τζόγος με τα αποθεματικά
Þ Να επιστραφούν τα κλεμμένα τόσων δεκαετιών

στ) Ούτε ένας «αδήλωτος» εργαζόμενος. Κατάργηση της ανασφάλιστης εργασίας.

ζ) Þ Κατάργηση των αντι-ασφαλιστικών νόμων ως τώρα
Þ Επέκταση των ΒΑΕ


ΠΑΜΕ
(με βάση δημοσίευμα στο Ριζοσπάστη 14/10/2007)

α) 60 για άνδρες (55 για τα Βαρέα-Ανθυγιεινά Ένσημα)

β) 55 για γυναίκες (50 για τα ΒΑΕ)

γ) 30ετια χωρίς όριο ηλικίας

δ) 80% του τελευταίου μισθού. Βασικός μισθός 1400, κατώτερη σύνταξη το 1120.

ε) Þ Όχι τζόγος με τα αποθεματικά
Þ Να επιστραφούν τα κλεμμένα τόσων δεκαετιών

στ) Πλήρης και σταθερή εργασία

ζ) Þ Κατάργηση των αντι-ασφαλιστικών νόμων ως τώρα
Þ Επέκταση των ΒΑΕ


ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
(με βάση προκήρυξη της μέσα στον Οκτώβρη 2007 για το ασφαλιστικό)


α) 60 για άνδρες

β) 55 για γυναίκες

γ) Δεν αναφέρεται στην προκήρυξη

δ) Όσο ο τελευταίος μισθός

ε) Þ Όχι τζόγος με τα αποθεματικά
Þ Να επιστραφούν τα κλεμμένα τόσων δεκαετιών

στ) 35ωρο-7ωρο-5μερο για όλους, χωρίς μείωση αποδοχών και ελαστικές σχέσεις

ζ) Κατάργηση των αντι-ασφαλιστικών νόμων ως τώρα



Ριζοσπαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
(ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ Π.Ε.)
(με βάση το ενημερωτικό δελτίο Νο 20, 17/10/2007)

α) 58 για άνδρες

β) 55 για γυναίκες

γ) 30 χωρίς όριο ηλικίας

δ) 1400 ευρώ το λιγότερο

ε) Þ Όχι τζόγος με τα αποθεματικά
Þ Να επιστραφούν τα κλεμμένα τόσων δεκαετιών

στ) Þ Κανείς ανασφάλιστος
Þ Κάλυψη και στους ανέργους

ζ) Þ Κατάργηση των αντι-ασφαλιστικών νόμων ως τώρα
Þ Επέκταση των ΒΑΕ


ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
(με βάση κείμενο της παράταξης στις 12/10/2007)


Þ Κεντρικός στόχος της πάλης των εργαζομένων οφείλει να είναι η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΟΜΗ.
Þ Αγώνας για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.
Þ Αγώνας για ίση και δωρεάν περίθαλψη για όλο τον εργαζόμενο λαό.
Þ Κατάργηση των αντι-ασφαλιστικών νόμων ως τώρα


Οι παραπάνω προτάσεις αναφέρονται επιγραμματικά σε πρόσφατα κείμενα των 5 παρατάξεων. Έτσι δεν πρέπει να καταλάβουμε π.χ. ότι η «Αντεπίθεση των Εργαζομένων» δεν μιλά για επέκταση των ΒΑΕ -απλά δεν αναφέρεται στη τελευταία της προκήρυξη. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν κάτι έχει παρερμηνευτεί κατά λάθος.

Κωνσταντίνος Ιωάννου, Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Λαγκαδά

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Ανοιχτή Συνέλευση για να συγκροτηθεί Πρωτοβουλία Κοινής Δράσης για τη μάχη του Ασφαλιστικού


Πρόσκληση σε
Ανοιχτή Συνέλευση
Συγκρότησης Πρωτοβουλίας Κοινής Δράσης
για τη μάχη του Ασφαλιστικού

Συνάφελφοι-συναδέλφισσες, συναγωνιστές-συναγωνίστριες, σύντροφοι-συντρόφισσες,

Έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη μάχη. Η κυβέρνηση έχει διατυπώσει συγκεκριμένες προτάσεις που οδηγούν σε κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας, καθώς και στη συνολική υπονόμευση του ασφαλιστικού συστήματος αφού αμφισβητούν τον κοινωνικό και αλληλέγγυο χαρακτήρα του.

Η ΝΔ συνεχίζει στην ουσία τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων (βλ. Νόμοι Σιούφα και Ρέππα), σε αγαστή συνεργασία με τους βιομήχανους και τις πολυεθνικές (βλ. έκθεση Αναλυτή, πρώην προέδρου του ΣΕΒ) και πιστή στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προετοιμάζει την πλήρη και καθολική μετατροπή των συντάξεων σε φιλοδωρήματα, την αλλαγή των όρων και ορίων συνταξιοδότησης, τον αποχαρακτηρισμό Βαρέων και Ανθυγιεινών και Συντάξεων Αναπηρίας, την κατάρρευση του ΙΚΑ με τις ενοποιήσεις ταμείων, τη κατάργηση πρόωρων συντάξεων ιδίως για τις γυναίκες, τη συνέχιση της λεηλασίας των ταμείων (βλ. χρηματιστήριο, δομημένα ομόλογα κτλ.), την κατάργηση της έννοιας της Κοινωνικής Ασφάλισης για όλη τη νέα γενιά. Έτσι θα χαρίσουν τα χρήματα των εργαζομένων στο κεφάλαιο και θα μετατρέψουν την ασφάλιση σε εμπόρευμα για να κερδίζουν οι επιχειρηματίες.

Είναι μια κρίσιμη μάχη για όλους τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία. Σε αυτή τη μάχη πρέπει να μπούμε με συγκροτημένη άποψη υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων ενάντια στους «νόμους της αγοράς», στους νόμους των επιχειρήσεων, και με οργανωμένη, ενωτική δράση. Δεν είναι η θέση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους, στο «διάλογο» με τους υπεύθυνους της λεηλασίας των ασφαλιστικών ταμείων και της κατάργησης των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων. Η θέση όλων μας είναι στους αγώνες και την πάλη – με οργανωμένες απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις – για να μην περάσουν τα αντιασφαλιστικά σχέδια κυβέρνησης, Σ.Ε.Β., Ε.Ε.

Αυτός ο αγώνας είναι ΚΟΙΝΟΣ και πρέπει να δοθεί από όλους μαζί !

ΚΑΛΟΥΜΕ όλα τα σωματεία, συνδικαλιστές και εργαζόμενους (δημόσιου – ιδιωτικού τομέα), τα εργατικά σχήματα/παρατάξεις/επιτροπές, τα φοιτητικά σχήματα/παρατάξεις, κάθε άνεργο, νέο, μετανάστη, επισφαλή εργαζόμενο, να συζητήσουμε όλοι μαζί για:

α) Τη συγκρότηση μιας ενωτικής Πρωτοβουλίας κοινής δράσης για την υπεράσπιση
της Κοινωνικής Ασφάλισης από την κυβερνητική αντιασφαλιστική επίθεση.

β) Το περιεχόμενο και τις προτάσεις της Πρωτοβουλίας για την προάσπιση των
εργατικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων και την ουσιαστική διεύρυνση τους.

γ) Τις μορφές δράσης που θα υιοθετήσουμε για να είναι μαζικός και
αποτελεσματικός ο αγώνας μας.

ΠΕΜΠΤΗ 25 ΟΚΤΩΒΡΗ στις 7μμ
Στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης


ΚΑΛΟΥΝ:

Εργαζόμενοι του Ιδιωτικού/Δημόσιου Τομέα - Άνεργοι και Άνεργες - Επισφαλώς Εργαζόμενοι – Μετανάστες – Φοιτητές - Νέοι και Νέες της Θεσσαλονίκης που θέλουν να αντιμετωπίσουν την επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Αύξηση Εργοδοτικών Ασφαλιστικών Εισφορών: Μόνη επίλυση του Ασφαλιστικού Ζητήματος


Η ταξικότητα της αστικής ασφαλιστικής επιχειρηματολογίας

Το κύμα των ασφαλιστικών ρυθμίσεων που δρομολογείται με την Έκθεση Ν. Αναλυτή και τις αντίστοιχες κυβερνητικές κατευθύνσεις για την προώθησή τους, είναι το τρίτο και καθοριστικότερο στην ιστορική διαδρομή από την αρχή της 10ετίας του 1990 (αυξήσεις ορίων και προϋποθέσεων συνταξιοδότησης των νομοθετικών ρυθμίσεων Σιούφα της ΝΔ στα 1990-93, νόμος Ρέππα του ΠΑΣΟΚ στην αρχή της τρέχουσας 10ετίας). Συνολικότερα επιχειρείται με την σύγχρονη αναμόρφωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, μεταξύ των άλλων : Η αύξηση των χρονικών ορίων συνταξιοδότησης (αναπροσαρμογή ποσοστού αναπλήρωσης των συντάξιμων αποδοχών), ο περιορισμός των συντάξεων αναπηρίας, η αναθεώρηση του χαρακτηρισμού βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, η επίταση της ανταποδοτικότητας εισφορών και παροχών, η μετατόπιση του ασφαλιστικού συστήματος από το αναδιανεμητικό σύστημα στο κεφαλαιοποιητικό κλπ. [ «Εισηγητική Πρόταση Ν. Αναλυτή», Καθημερινή 5-Οκτωβρίου-2007 ].
Η αστική επιχειρηματολογία που λειτουργεί υποστηρικτικά γι’ αυτήν την καταφανή παραπέρα αποψίλωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των μισθωτών εργαζομένων (από την πλευρά της κυβέρνησης της ΝΔ καθώς και του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ) συμπυκνώνεται στη διαπίστωση της συνεχούς διεύρυνσης του δημοσιονομικού ελλείμματος εξ αιτίας των συνεχώς διευρυνομένων αναγκών χρηματοδότησης των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων : Από την σημερινή συνολική δαπάνη συντάξεων των 23,8 δισεκ. ευρώ του 2007 (12,5% ΑΕΠ) στην εκτιμωμένη δαπάνη των 61,7 δισεκ. ευρώ το 2030 (19,6 % ΑΕΠ), μέχρι την δαπάνη των 99,5 δισεκ. ευρώ το 2050 (24,8% ΑΕΠ). Το επιχείρημα αυτό προβάλλεται παράλληλα μ’ εκείνο της σταδιακής «γήρανσης» του πληθυσμού και της προβλεπομένης συνεχούς μείωσης του λόγου εργαζομένων προς συνταξιούχους από το 3,74 του 2005 στο 2,54 του 2030 και τελικά στο 1,65 του 2050.
Αυτές οι διαπιστώσεις οδηγούν την αστική επιχειρηματολογία να υποστηρίζει ότι η εξυπηρέτηση αυτού του ογκούμενου δημοσιονομικού ελλείμματος επιφέρει αναπότρεπτα την μείωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας στα πλαίσια της καπιταλιστικής διεθνοποίησης με αποτέλεσμα την επιβράδυνση των αναπτυξιακών ρυθμών, την ενίσχυση της ανεργίας και την οικονομική ύφεση. Άλλωστε οι ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλονται από την επιχειρηματική εργοδοσία κρίνονται ήδη υπερβολικά υψηλές, και ήδη θεωρούνται ακόμη και στο σημερινό τους ύψος ως καθοριστικός παράγοντας μείωσης της επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας, άρα κατά κανέναν τρόπο δεν μπορούν να προσαυξηθούν παραπέρα [ Μ. Ξαφά «Ασφαλιστικό : Η Ελλάδα δεν χρειάζεται να επανεφεύρει την πυρίτιδα», Καθημερινή 1-Ιουλίου-2007].
Άρα, προκειμένου να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και να παραμείνει υψηλή η ανταγωνιστικότητα του ελληνικού κεφαλαίου, και με δεδομένη την πολιτική βούληση της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης για την ασφαλιστική ελάφρυνση της καπιταλιστικής εργοδοσίας, ο μόνος δρόμος που παραμένει ανοιχτός για την αστική εξουσία είναι η δραστική περιστολή του «κοινωνικού μισθού» της εργατικής τάξης και εν προκειμένω η σε βάθος αποψίλωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, με συνέπεια πλέον σήμερα την ολοσχερή αποδιάρθρωση του κοινωνικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος. Άλλωστε θεωρώντας την δέσμευση των ασφαλιστικών αποθεματικών σε κρατικούς τίτλους ως μηδενικής απόδοσης, προβάλλεται ανοιχτά (παρόλο το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων της περασμένης άνοιξης) ως διέξοδος η επέκταση του κεφαλαιοποιητικού συστήματος και το πέρασμά τους στην διαχείριση ιδιωτικών εταιριών επενδύσεων, τουλάχιστον στο επίπεδο των αποθεματικών των επικουρικών ταμείων.


Η αναποτελεσματικότητα του ασφαλιστικού εξορθολογισμού

Βέβαια παράλληλα μ’ αυτά τα δραστικά μέτρα συντριβής των εργατικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων προβάλλεται τόσο από τα αστικά αυτά κέντρα, όσο όμως και από φορείς του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος (αλλά και από ορισμένες αριστερές οπτικές) ένα σύνολο ρυθμίσεων και διευθετήσεων που αντιμετωπίζονται ως δευτερεύουσα παράμετρος κάλυψης του ασφαλιστικού κοινωνικού ελλείμματος. Έτσι προβάλλεται η ανάγκη πάταξης της εισφοροδιαφυγής των επιχειρήσεων, η κάλυψη των οφειλών του ελληνικού δημοσίου προς τα ασφαλιστικά ταμεία, οι οικονομίες κλίμακας με την ενοποίηση και το σύστημα ενιαίας λογιστικής μηχανοργάνωσης, η υποχρεωτική ασφάλιση όλων των εργαζομένων οικονομικών μεταναστών κλπ. [ ΠΟΠΟΚΠ «Οι 11 πληγές του ασφαλιστικού συστήματος», Εξπρές 31-Μαίου-2007 ]. Προφανώς ορισμένα απ’ αυτά τα μέτρα που προβάλλονται αμφίπλευρα, είναι σε θέση να αμβλύνουν στοιχειακά το ζήτημα των αναγκαίων «κοινωνικών πόρων», ωστόσο όμως δεν είναι σε θέση να το επιλύσουν στον κεντρικό του πυρήνα. Γιατί ακριβώς η επίλυση του κοινωνικού ασφαλιστικού ζητήματος δεν είναι πρόβλημα που αντιμετωπίζεται με διαδικασίες ορθολογικοποίησης της διαχείρισής του και οργανωτικών διευθετήσεων, που μόνον εντελώς δευτερεύουσες βελτιώσεις μπορούν να επιφέρουν. Ούτε προφανώς το ζήτημα επιλύεται με την επίκληση της προσαύξησης της συμμετοχής του κρατικού προϋπολογισμού στα ασφαλιστικά ελλείμματα, γιατί η πρόσθετη αυτή κρατική συμβολή δεν προέρχεται παρά από την επιπλέον έμμεση φορολογική επιβάρυνση των λαϊκών εργαζομένων τάξεων, πρακτική που απλά ανακυκλώνει το ζήτημα και δεν το επιλύει. Όπως γίνεται φανερό και από την ίδια την αστική επιχειρηματολογία και πρακτική το ασφαλιστικό ζήτημα είναι πρωταρχικά πρόβλημα χρηματοδότησης, διασφάλισης κοινωνικών πόρων, και εδώ βρίσκεται το επίκεντρο, η τομή του ασφαλιστικού συστήματος με το κοινωνικό ζήτημα και τον ταξικό συσχετισμό των δυνάμεων μεταξύ κεφαλαίου και μισθωτής εργασίας.
Πραγματικά σ’ ολόκληρη την τελευταία περίοδο οι ελληνικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις κατέγραψαν και συνεχίζουν να εμφανίζουν μια δίχως προηγούμενο ανάπτυξη και επέκταση. Ήδη στην 8ετία 1996 – 2004 είχαν επιτύχει χάρις στην προηγούμενη κεφαλαιοκρατική ανασυγκρότηση (1986-1996) την ανάκαμψη της συσσώρευσης, την ενίσχυση της αποδοτικότητας του κεφαλαίου, την εκτίναξη της κερδοφορίας τους. Κι’ αυτό συνεχίστηκε σ’ όλη την πρόσφατη 4ετία όπου καταγράφηκε μια διαδοχική υψηλή κερδοφορία των εισηγμένων στο ΧΑΑ εταιριών. Και δεν πρόκειται βέβαια μόνον για την τετράδα των ελληνικών τραπεζών, οι οποίες πέραν της ελληνικής αγοράς, έχουν πραγματοποιήσει μια φαντασμαγορική οικονομική επέκταση στις βαλκανικές οικονομίες, και μόνον στο πρώτο εξάμηνο της τρέχουσας χρονιάς πραγματοποίησαν καθαρά κέρδη της τάξης των 3,06 δισεκ. ευρώ (αύξηση σε σχέση με την προηγούμενη χρήση κατά 59%). Πρόκειται συνολικά για το εισηγμένο στο ΧΑΑ κεφάλαιο που καταγράφει αύξηση της κερδοφορίας του σ’ αυτό το πρώτο εξάμηνο του 2007 του επιπέδου του 31% και φτάνει σε καθαρή συνολική κερδοφορία 6,12 δισεκ. ευρώ έναντι των 4,67 δισεκ. ευρώ του 2006. [Α. Ντόκας «Τα κέρδη τρέχουν με τρεις ταχύτητες», Καθημερινή 1-Σεπτεμβρίου-2007]. Αλλά και πέρα απ’ αυτό διαπιστώνεται παράλληλα ότι τα συνολικά προ φόρων λειτουργικά – οργανικά κέρδη των 979 πιο κερδοφόρων βιομηχανικών επιχειρήσεων που ασκούν καθαρά παραγωγική μεταποιητική δραστηριότητα έφτασαν στα 3,47 δισεκ. ευρώ για το 2006, με πλέον κερδοφόρες τις πετρελαϊκές επιχειρήσεις (14% των βιομηχανικών κερδών), τις τσιμεντοβιομηχανίες (13% της βιομηχανικής κερδοφορίας), τις επιχειρήσεις διατροφής (13% των κερδών) κλπ. [ Χ. Κορφιάτης «Η ελληνική βιομηχανία 2006 – 07», Ειδική έκδοση «Βιομηχανία», Ναυτεμπορική, Ιούλιος 2007 ].



Ο ταξικός πυρήνας του κοινωνικού ασφαλιστικού ζητήματος

Γίνεται κατά συνέπεια φανερό ότι για την πλήρη κάλυψη των αναγκαίων κοινωνικών ασφαλιστικών πόρων είτε θα αποψιλωθούν τα εργατικά ασφαλιστικά δικαιώματα (όπως υποστηρίζει εδώ και 10 χρόνια η Έκθεση Σπράου «Οικονομία και Συντάξεις», η πρόσφατη Έκθεση του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία που παρουσίασε ο Α. Γκουρία και επανέφεραν οι Εισηγητικές Προτάσεις του Ν. Αναλυτή) είτε θα επιδιωχθεί από το εργατικό και αριστερό κίνημα η κοινωνικοποίηση ενός μέρους της υπέρμετρης σύγχρονης καπιταλιστικής κερδοφορίας. Άλλη λύση (ορθολογική διευθέτηση των ασφαλιστικών ταμείων, πρόσθετη κρατική φορολόγηση σε βάρος εκ νέου της μισθωτής εργασίας) ούτε υπάρχει, ούτε και είναι εφικτή, αλλά απεναντίας αποκρύπτει αυτή την θεμελιακή κοινωνική ταξική αντίθεση. Μόνον μ’ αυτή την επίλυση του ελλείμματος λειτουργίας του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος είναι δυνατό να καλυφθούν οι πρόσθετες ετήσιες κοινωνικές δαπάνες που ανέρχονται στο 1,1 δισεκ. ευρώ ετήσια για την επόμενη 5ετία και θα φτάνουν στα 2 δισεκ. ευρώ ετήσια για την επόμενη 10ετία.
Η διατήρηση και η αναγκαία αυτή προσαύξηση του «κοινωνικού μισθού» της εργατικής τάξης αντιπροσωπεύει σε κάθε περίπτωση την αναγκαία συμμετοχή του κόσμου της μισθωτής εργασίας στο αποτέλεσμα της συνεχούς καπιταλιστικής ανάπτυξης και υπέρμετρης κερδοφορίας της τελευταίας 10ετίας που καταγράφεται από όλες τις πλευρές (αστικές και μαρξιστικές). Και αυτό είναι το επίδικο ζήτημα της σύγχρονης διαπάλης ανάμεσα στην κυβέρνηση της ΝΔ και στον ΣΕΒ από τη μια πλευρά και στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά από την άλλη. Αυτή η αναγκαία αλλαγή του ταξικού συσχετισμού των δυνάμεων δεν επιφέρει κατά κανέναν τρόπο την μείωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων και οικονομίας στη βάση της πρακτικής της συνεχούς απομείωσης του μεριδίου της εργασίας στο συνολικό παραγόμενο προϊόν. Ολόκληρη αυτή η υπερδεκαετής καπιταλιστική ανάπτυξη βασίστηκε στην συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας της μισθωτής εργασίας (εντατικοποίησης και πειθαρχικής καταστολής της εργατικής τάξης) και παράλληλα τροφοδοτήθηκε από την συνεχή μείωση του πραγματικού εργατικού εισοδήματος (του οποίου η διατήρηση σε ένα ανεκτό επίπεδο τροφοδοτείται αποκλειστικά από την υπεραπασχόληση και την συστηματική προσφυγή στην υπερωριακή εργασία). Κατά συνέπεια, η συνολική αύξηση του «κοινωνικού μισθού» που προκύπτει ως αναγκαιότητα για την κάλυψη των ασφαλιστικών ελλειμμάτων δεν αντιπροσωπεύει παρά την αναγκαία αύξηση του μεριδίου της εργασίας (που έχει συρρικνωθεί) και την στοιχειώδη ανταμοιβή της μισθωτής εργασίας από την συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας.
Η λαϊκή εργατική στροφή προς τα αριστερά στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές αυτή την απαίτηση (μεταξύ άλλων) ρητά υποδηλώνει. Η ενισχυμένη πολιτικά ελληνική Αριστερά, το ταξικό εργατικό κίνημα, σε συνδυασμό με την ιστορική αποδιάρθρωση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και την οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ (κοινωνικά μειοψηφικής) είναι σε θέση να επιφέρουν αυτή την αποτελεσματική κοινωνική άμυνα (απόκρουση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης) και ταυτόχρονα να επιβάλλουν την νικηφόρα αντεπίθεση των εργαζομένων (αύξηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών).


ΑΝΕΣΤΗΣ ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ
Θεσσαλονίκη – Οκτώβριος 2007