ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ :
Ορόσημα για την Ανάπτυξη του
Ενωτικού Εργατικού Ταξικού Κινήματος στη
Συγκυρία της Αντιλαϊκής Ασφαλιστικής Μεταρρύθμισης
Μια σκληρή αντιπαράθεση σε μια ευνοϊκή συγκυρία
Το σημερινό τρίτο κύμα κυβερνητικών μέτρων για την αποψίλωση των εργατικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων επιχειρείται να επιβληθεί από τις δυνάμεις της αστικής διαχείρισης, ωστόσο αυτό πραγματοποιείται σε μια περίοδο ευνοϊκή για το εργατικό λαϊκό κίνημα : Η κυβερνητική εξουσία της ΝΔ έχει οριακά χαρακτηριστικά κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας (μειοψηφικής στο κοινωνικό επίπεδο), το νεοφιλελεύθερα μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε φάση ιστορικής αποδιάρθρωσης, ενώ το αριστερό κίνημα έχει ενισχυθεί με την προς τα αριστερά μεταστροφή του 4% των εργαζομένων της κοινωνικής βάσης του αστικού δικομματισμού. Αυτές οι συνθήκες είναι σε θέση να τροφοδοτήσουν μια επιτυχή παρέμβαση απόκρουσης της επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα της εργατικής τάξης που απεργάζονται η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΕΒ, το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ.
Το σημερινό τρίτο κύμα κυβερνητικών μέτρων για την αποψίλωση των εργατικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων επιχειρείται να επιβληθεί από τις δυνάμεις της αστικής διαχείρισης, ωστόσο αυτό πραγματοποιείται σε μια περίοδο ευνοϊκή για το εργατικό λαϊκό κίνημα : Η κυβερνητική εξουσία της ΝΔ έχει οριακά χαρακτηριστικά κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας (μειοψηφικής στο κοινωνικό επίπεδο), το νεοφιλελεύθερα μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε φάση ιστορικής αποδιάρθρωσης, ενώ το αριστερό κίνημα έχει ενισχυθεί με την προς τα αριστερά μεταστροφή του 4% των εργαζομένων της κοινωνικής βάσης του αστικού δικομματισμού. Αυτές οι συνθήκες είναι σε θέση να τροφοδοτήσουν μια επιτυχή παρέμβαση απόκρουσης της επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα της εργατικής τάξης που απεργάζονται η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΕΒ, το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ.
Παρατεταμένη αντιπαλότητα με κλιμακωμένη διάρκεια
Το ξεδίπλωμα αυτής της τελειωτικής νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (μετά τους νόμους Σιούφα και Ρέππα στις αρχές της 10ετίας του 1990 και του 2000 αντίστοιχα) κλιμακώνεται σε μια πολύμηνη χρονική περίοδο ενός ολόκληρου δεκάμηνου (Φθινόπωρο 2007 – Καλοκαίρι 2008) πράγμα που δίνει τη δυνατότητα μιας πλατειάς και εκτεταμένης εκστρατείας των ταξικών κοινωνικών δυνάμεων. Κατά συνέπεια στο βαθμό που έγκαιρα ανοιχθεί ολόκληρη η βεντάλια των ριζοσπαστικών εργατικών παρεμβάσεων (εκστρατεία διαφωτισμού στους όρους τοποθέτησης του επίδικου ζητήματος, δρομολόγηση συνδικαλιστικών διαδικασιών σ’ όλους τους παραγωγικούς χώρους, προπαρασκευαστικές κινηματικές δράσεις κλπ.) είναι δυνατό να συγκεντρωθούν επαρκέστατες δυνάμεις αναχαίτισης του κυβερνητικού εγχειρήματος, οδηγώντας το ακόμη και στην εκ των προτέρων ματαίωση της προώθησής του.
Στην ταξική επίθεση του αστισμού, ταξική η απάντηση των εργαζομένων
Οι αστικές πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις διαπιστώνοντας τα υπαρκτά ελλείμματα των αποθεματικών των ταμείων και επιχειρηματολογώντας στη βάση της μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος, απαιτούν εν ψυχρώ ως επίλυση της «βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού συστήματος την μείωση του κόστους του ασφαλιστικού κοινωνικού «βάρους» (αύξηση ορίων, μείωση συντάξεων, περικοπές περίθαλψης, ιδιωτική διαχείριση επικουρικών, περικοπή συντάξεων αναπηρίας, αποχαρακτηρισμός ΒΑΕ κλπ.). Στο μέτρο που οι «ενδιάμεσες λύσεις» που προάγονται και βασίζονται στον «οργανωτικό εξορθολογισμό» της κοινωνικής ασφάλισης καταδεικνύονται αναποτελεσματικές, η μοναδική ταξική απάντηση από την σκοπιά της προάσπισης (και διεύρυνσης) των εργατικών ασφαλιστικών συμφερόντων δεν μπορεί παρά να είναι η απαίτηση κάλυψης των «ελλειμμάτων» και των «μαύρων οπών» από την κοινωνικοποίηση του αναγκαίου τμήματος της υπέρμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας της τελευταίας 10ετίας. Μ’ άλλες λέξεις μόνον η αύξηση του «κοινωνικού μισθού» με τη μορφή είτε της ειδικής φορολόγησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, είτε της αύξησης των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, είναι σε θέση να στοιχειοθετήσει την ταξική απάντηση της μισθωτής εργασίας.
Αποτελεσματική άμυνα σε συνδυασμό με προσανατολισμούς αντεπίθεσης
Στα σίγουρα το πεδίο της διανοιγόμενης σήμερα οξείας κοινωνικής αντιπαράθεσης για το κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα ορίζεται στο «γήπεδο του ταξικού (αστικού) αντιπάλου» κι’ έτσι η πρωταρχική αναγκαιότητα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι η απόκρουση – ματαίωση του κυβερνητικού εγχειρήματος αποψίλωσης των ασφαλιστικών εργατικών δικαιωμάτων. Ωστόσο, στο βαθμό που αυτή η κοινωνική άμυνα αποδεικνύεται αποτελεσματική, δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται με προσανατολισμούς ριζοσπαστικής αντεπίθεσης των εργαζομένων, και πρώτα απ’ όλα με την διεκδικητική απαίτηση της κατάργησης των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που έχουν ήδη επιδεινώσει καίρια τους όρους υγειονομικής περίθαλψης και ασφαλιστικής κάλυψης των εργαζομένων.
Ενότητα του κινήματος μέσα από την διαφορετικότητα
Η συμβολή των ταξικών εργατικών δυνάμεων στην δρομολόγηση μιας ευρείας συνδικαλιστικής κινητοποίησης με κλιμακωμένα χαρακτηριστικά και αποφασιστικότητα, δεν μπορεί αντικειμενικά να γίνεται με ένα ενιαίο και κοινό «μονολιθικό» πλαίσιο διεκδικήσεων. Ούτε από την άλλη πλευρά να προωθείται με αποκλίνοντες προσανατολισμούς που αναιρούν ο ένας τον άλλο. Εκείνο που είναι γόνιμο και αναγκαίο είναι η ανάδειξη ενός «κοινού κορμού» κατευθύνσεων, που ούτως ή άλλως διατρέχουν τις τοποθετήσεις των διαφοροποιημένων ρευμάτων του ταξικού εργατικού κινήματος, και που μπορούν ταυτόχρονα να αγκαλιάσουν το ευρύτερο δυνατό φάσμα των μισθωτών εργαζομένων, με τέτοιον τρόπο ώστε να εξασφαλίζουν την μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα της κινηματικής εργατικής παρέμβασης.
Η συμβολή των ταξικών εργατικών δυνάμεων στην δρομολόγηση μιας ευρείας συνδικαλιστικής κινητοποίησης με κλιμακωμένα χαρακτηριστικά και αποφασιστικότητα, δεν μπορεί αντικειμενικά να γίνεται με ένα ενιαίο και κοινό «μονολιθικό» πλαίσιο διεκδικήσεων. Ούτε από την άλλη πλευρά να προωθείται με αποκλίνοντες προσανατολισμούς που αναιρούν ο ένας τον άλλο. Εκείνο που είναι γόνιμο και αναγκαίο είναι η ανάδειξη ενός «κοινού κορμού» κατευθύνσεων, που ούτως ή άλλως διατρέχουν τις τοποθετήσεις των διαφοροποιημένων ρευμάτων του ταξικού εργατικού κινήματος, και που μπορούν ταυτόχρονα να αγκαλιάσουν το ευρύτερο δυνατό φάσμα των μισθωτών εργαζομένων, με τέτοιον τρόπο ώστε να εξασφαλίζουν την μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα της κινηματικής εργατικής παρέμβασης.
Αυτόνομο πρωτοβάθμιο εργατικό κίνημα, κίνημα παντού
Η συμβολή των ριζοσπαστικών κοινωνικών δυνάμεων που ενεργοποιούνται στην τρέχουσα αυτή αφετηρία στοχεύει να υποβοηθήσει τον διαφωτισμό και την ενεργοποίηση της μισθωτής εργασίας κατά τρόπο συντονισμένο τόσο στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας (βιομηχανία, κατασκευές, συγκοινωνίες, επισιτισμός, εμπόριο κ.ά.) όσο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (εκπαιδευτικό σύστημα, νοσηλευτικά ιδρύματα, τοπική αυτοδιοίκηση κλπ.). Επιδιώκει την δρομολόγηση διαδικασιών συνδικαλιστικών συνελεύσεων, εκδηλώσεων και δράσεων των πρωτοβάθμιων σωματείων, όσο και την ανάδειξη μεταβατικά εργατικών επιτροπών, σχημάτων και ομάδων στον τεράστιο και πλειοψηφικό χώρο της «συνδικαλιστικής ερήμου» της καπιταλιστικής παραγωγής (συνδικαλιστική πυκνότητα μόλις 10%), με επιδίωξη την ανάδειξη ενός δημοκρατικού οριζόντιου δικτύου συντονισμού και κοινής δράσης, τόσο στα πλαίσια του θεσμικού συνδικαλιστικού κινήματος, όσο και με όρους αυτοτέλειας και αυτονομίας.
Η συμβολή των ριζοσπαστικών κοινωνικών δυνάμεων που ενεργοποιούνται στην τρέχουσα αυτή αφετηρία στοχεύει να υποβοηθήσει τον διαφωτισμό και την ενεργοποίηση της μισθωτής εργασίας κατά τρόπο συντονισμένο τόσο στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας (βιομηχανία, κατασκευές, συγκοινωνίες, επισιτισμός, εμπόριο κ.ά.) όσο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (εκπαιδευτικό σύστημα, νοσηλευτικά ιδρύματα, τοπική αυτοδιοίκηση κλπ.). Επιδιώκει την δρομολόγηση διαδικασιών συνδικαλιστικών συνελεύσεων, εκδηλώσεων και δράσεων των πρωτοβάθμιων σωματείων, όσο και την ανάδειξη μεταβατικά εργατικών επιτροπών, σχημάτων και ομάδων στον τεράστιο και πλειοψηφικό χώρο της «συνδικαλιστικής ερήμου» της καπιταλιστικής παραγωγής (συνδικαλιστική πυκνότητα μόλις 10%), με επιδίωξη την ανάδειξη ενός δημοκρατικού οριζόντιου δικτύου συντονισμού και κοινής δράσης, τόσο στα πλαίσια του θεσμικού συνδικαλιστικού κινήματος, όσο και με όρους αυτοτέλειας και αυτονομίας.
Το εύρος της εργατικής ταξικής ενότητας και των συμμαχιών
Η επιδιωκόμενη σύγχρονη ενεργοποίηση και παρέμβαση των ριζοσπαστικών εργατικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να διαπλώνεται στο σύνολο της εργατικής τάξης και της μισθωτής εργασίας στο πρωτοβάθμιο επίπεδο, στη βάση ενός «κοινού κορμού» διεκδικήσεων και αναφορών με στόχευση την προάσπιση (και διεύρυνση) των ασφαλιστικών κοινωνικών δικαιωμάτων απέναντι στην σημερινή επίθεση των αστικών κυβερνητικών και οικονομικών δυνάμεων. Ενεργοποιεί ισότιμα, οριζόντια και δημοκρατικά συνδικάτα, εργατικές κινήσεις και παρεμβάσεις, ταξικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, εργατικές επιτροπές και σχήματα με έναν συνθετικό και αποτελεσματικό τρόπο. Μ’ αυτή την έννοια έρχεται σε αντιπαράθεση με την συναινετική πλειοψηφία δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων που συμμετέχουν στον «διάλογο των κοινωνικών εταίρων» και έχουν αποτυπώσει έμπρακτα μια συναινετική στάση αποδοχής μορφών αποψίλωσης των ασφαλιστικών εργατικών συμφερόντων. Κατά τον ίδιο τρόπο αντιπαρατίθεται σε οποιαδήποτε διαδικασία σύγκλισης, συνεργασίας, κοινής δράσης που σηματοδοτείται από πρακτικές συμμαχιών των αριστερών δυνάμεων με την χρεοκοπία, την αποδιάρθρωση και το νεοφιλελευθερισμό του ΠΑΣΟΚ στο επίπεδο του ασφαλιστικού ζητήματος, γιατί αυτό συνέργησε τα μέγιστα στην διάρκεια της κυβερνητικής του διαχείρισης στην απομείωση και κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων και παροχών των εργαζομένων (Έκθεση Σπράου του 1997, νομοσχέδιο Γιαννίτση του 2001, Νόμος Ρέππα του 2002).
Ιδεολογικός διαφωτισμός, ριζοσπαστική ανάλυση, εργατική γνώση
Ο συνεχής ιδεολογικός «βομβαρδισμός» της μισθωτής εργασίας δια μέσου των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, από συνεχείς «επιστημονικοφανείς» εκθέσεις, επιτροπές «σοφών» (πάντοτε επίλεκτων «λογιστών» της αστικής τάξης), «αναλογιστικές μελέτες» κλπ. επιχειρεί να λειτουργήσει καταλυτικά διαμορφώνοντας ψευδείς συνειδήσεις και καλλιεργώντας μια στάση αποδοχής των «δυσμενών δεδομένων» και άρα καθυπόταξης στις «αναγκαίες περικοπές» δικαιωμάτων, προκειμένου να επιτευχθεί η «επιβίωση» του ασφαλιστικού συστήματος. Έτσι χρειάζεται σ’ ολόκληρη την επόμενη πολύμηνη περίοδο αντιπαράθεσης η διοργάνωση Συνεδρίων, συζητήσεων σε επιχειρήσεις, εκδηλώσεων στις συνοικίες που να αναλύουν από επιστημονική (και άρα ταξική) άποψη τα ζητήματα της κοινωνικής ασφάλισης, προκειμένου να εξοπλιστεί κριτικά και με γνώση ο εργαζόμενος κόσμος, έτσι ώστε και η κινητοποίησή του να έχει αποτελεσματικότητα.
Η κινηματική δυναμική όρος αποτελεσματικότητας των εργαζομένων
Με βάση όλες τις προτεινόμενες πρωτοβουλίες που συνθέτουν μια συνολική εκστρατεία ενεργοποίησης και διαφωτισμού των μισθωτών εργαζομένων, η κατάληξη δεν μπορεί παρά να είναι η πραγματοποίηση μιας πανεργατικής πανελλαδικής, ενιαίας και συντονισμένης, κινητοποίησης από το εύρος και την μαζικότητα της οποίας εξαρτάται ο βαθμός αποτελεσματικότητας του κινήματος. Αυτή είναι η αναντικατάστατη και μοναδική δράση της εργατικής τάξης στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κανέναν «εταιρικό διάλογο», από καμία γραφειοκρατική συναλλαγή, από κανενός είδους διευθέτηση κορυφής. Ήδη η πλειοψηφική απεργιακή κινητοποίηση των γάλλων εργαζομένων στις συγκοινωνίες και στην ενέργεια απέναντι στην αντεργατική ασφαλιστική μεταρρύθμιση Σαρκοζί (Πέμπτη-18-Οκτωβρίου) αντιπροσωπεύει στο ευρωπαϊκό επίπεδο μια πρόσφατη εξαιρετικά θετική παρακαταθήκη. Απεναντίας η κεντροαριστερή ιταλική κυβερνητική διαχείριση και η συναινετική στάση των κεντρικών εργατικών συνομοσπονδιών διαμόρφωσε το έδαφος για την ίδια τη νομιμοποίηση του «κοινωνικού εταιρισμού» και του συμφώνου αποδοχής της αφαίρεσης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Με βάση όλες τις προτεινόμενες πρωτοβουλίες που συνθέτουν μια συνολική εκστρατεία ενεργοποίησης και διαφωτισμού των μισθωτών εργαζομένων, η κατάληξη δεν μπορεί παρά να είναι η πραγματοποίηση μιας πανεργατικής πανελλαδικής, ενιαίας και συντονισμένης, κινητοποίησης από το εύρος και την μαζικότητα της οποίας εξαρτάται ο βαθμός αποτελεσματικότητας του κινήματος. Αυτή είναι η αναντικατάστατη και μοναδική δράση της εργατικής τάξης στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κανέναν «εταιρικό διάλογο», από καμία γραφειοκρατική συναλλαγή, από κανενός είδους διευθέτηση κορυφής. Ήδη η πλειοψηφική απεργιακή κινητοποίηση των γάλλων εργαζομένων στις συγκοινωνίες και στην ενέργεια απέναντι στην αντεργατική ασφαλιστική μεταρρύθμιση Σαρκοζί (Πέμπτη-18-Οκτωβρίου) αντιπροσωπεύει στο ευρωπαϊκό επίπεδο μια πρόσφατη εξαιρετικά θετική παρακαταθήκη. Απεναντίας η κεντροαριστερή ιταλική κυβερνητική διαχείριση και η συναινετική στάση των κεντρικών εργατικών συνομοσπονδιών διαμόρφωσε το έδαφος για την ίδια τη νομιμοποίηση του «κοινωνικού εταιρισμού» και του συμφώνου αποδοχής της αφαίρεσης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Συνοπτική Εισηγητική Αναφορά
Θεσσαλονίκη – Οκτώβριος 2007
Θεσσαλονίκη – Οκτώβριος 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου