Οι κάτοικοι στη Γερακαρού, μαζί με τους υγειονομικούς, συνεχίζουν τους αγώνες!

Για όσους δεν γνωρίζουν η Γερακαρού είναι ένα χωριό 35 χλμ. έξω από τη Θεσσαλονίκη του οποίου οι κάτοικοι στήριξαν και στηρίζουν τους αγώνες της Σύσκεψης Εργαζομένων στο Κέντρο Υγείας Ζαγκλιβερίου. Αυτή την εποχή οι κάτοικοι αντιμετωπίζούν ένα νέο σοβαρό πρόβλημα, που αφορά πάλι τη δημόσια υγεία αλλά και την προστασία του περιβάλλοντος. Βασικά οι τοπικές αρχές πήραν μια απόφαση στο άψε σβήσε για να εγκατασταθεί, 800 μέτρα από το χωριό, σταθμός μεταφόρτωσης σκουπιδιών! Η απόφαση αυτή πάρθηκε σε μια νύχτα προκειμένου να φανεί ότι υλοποιούνται οι υποσχέσεις προς τους αγωνιζόμενους κατοίκους της Ασσήρου (που εναντιώνονται στο ΧΥΤΑ-χωματερή στη θέση Μαυροράχη) χωρίς όμως να έχει γίνει καμία μελέτη για το χώρο που επιλέχτηκε ενώ ο σχεδιασμός προέβλεπε άλλο χώρο στον οποίο προφανώς υπήρχαν επίσης αντιδράσεις.

Οι κάτοικοι και οι υγειονομικοί δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια.
Δημιουργήθηκε Πρωτοβουλία Αγώνα, έγινε Εκδήλωση Ενημέρωσης στο χωριό την περασμένη Τετάρτη με καλεσμένο ομιλητή από την Επιτροπή Αγώνα Άσσηρου και την περασμένη Πέμπτη έγινε παράσταση διαμαρτυρίας στο Δημοτικό Συμβούλιο όπου 150 - 200 κάτοικοι κατάφεραν να "εκμαιεύσουν" την "ομόφωνη" αναίρεση της προηγούμενης απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου για τη Δημιουργία Σταθμού Μεταφόρτωσης Αποριμμάτων στη Γερακαρού.

Από τα High Lights της βραδιάς ήταν: η αδυναμία του Πρόεδρου του Δημοτικού Συμβουλίου να μεθοδεύσει τη συνεδρίαση, η παρουσία του Δημάρχου Απολλωνίας (όμορος Δήμος του οποίου τα απορριματοφώρα θα έρχονταν και αυτά στο ΣΜΑ Γερακαρούς) ο οποίος ήρθε να πει πόσο ακίνδυνος και ωραίος είναι ένας ΣΜΑ και έφυγε με ευχές να γίνει ένας στο σπίτι του (αλλά και με πολύ γιούχα στις τσέπες), οι δύο τοποθετήσεις του Δημάρχου Γερακαρούς (η πρώτη που έλεγε πόσο καλός είναι ένας ΣΜΑ, ότι είναι κάτι σαν σταθμός μετεπιβίβασης των Αστικών Λεοφωρείων!!! και πόσο πολύ προσπάθησε να τον φέρει στη Γερακαρού, και η δεύτερη μετά την αλλαγή πλεύσης μίας Δημοτικής συμβούλου, όπου ο Δήμαρχος έλεγε να μην ανησυχούμε γιατί τα έχει κανονίσει με άλλο Δήμαρχο να γίνει ο ΣΜΑ εκεί!!!), η παραδοχή του Δημάρχου ότι υπέγραψε αυτός για το Δήμαρχο Καλλινδοίων, η ανακοίνωσή του ότι ξεκινάει η μελέτη για τον χώρο ο οποίος ήδη επιλέχτηκε!!!

Τέλος, στο Δημοτικό Συμβούλιο κατατέθηκε ψήφισμα των κατοίκων που ζητά:

Τη δημιουργία Αποχετεύσεων και Βιολογικού Καθαρισμού.
Το άμεσο κλείσιμο και αποκατάσταση της χωματερής στο Βασιλούδι (γειτονικό χωριό).
Την αναίρεση της απόφασης για ΣΜΑ στη Γερακαρού. Κανένα έργο που να βλάπτει το περιβάλλον, κανένα έργο χωρίς μελέτη και τη σύμφωνη γνώμη των κατοίκων.
Να ικανοποιηθούν άμεσα τα αιτήματα των αγωνιζόμενων κατοίκων των περιοχών Ασσήρου και Λαχανά.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ στο Υπουργείο Απασχόλησης για τις απολύσεις στη φαρμακοβιομηχανία DEMO

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σήμερα στις 25 Ιουνίου 2008 μετά από πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων κλαδικών και επιχειρησιακών σωματείων, εργατικών σχημάτων και αλληλέγγυων εργαζόμενων στην απολυμένη συναδέλφισσα Κωνσταντοπούλου Φωτεινή από την φαρμακοβιομηχανία DEMO, πραγματοποιήθηκε παράσταση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Απασχόλησης.

Η εργοδοσία της φαρμακοβιομηχανίας DEMO, όχι μόνο δεν ανακάλεσε την άδικη και εκδικητική απόλυση της συναδέλφισσας, αλλά προχώρησε και σε δεύτερη απόλυση εργαζόμενης που συμπαραστάθηκε στην απολυμένη. Ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι βρίσκονται καθημερινά εκτεθειμένοι στο κίνδυνο ατυχημάτων μέσα στο χώρο δουλειάς. Δύο σοβαρά ατυχήματα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες στην DEMO.

Έγινε συνάντηση με τον γενικό γραμματέα του Υπουργείου κ. Κοντό.
Η τοποθέτησή του ήταν ότι, το Υπουργείο εξάντλησε όλα τα θεσμικά μέτρα στα πλαίσια του «δημοκρατικού συστήματος», αλλά από κει και πέρα δεν μπορούν να παρέμβουν με άλλο τρόπο εκτός των υπηρεσιών ελέγχου και τηλεφωνικής επικοινωνίας με την εταιρεία για εκ νέου συστάσεις». Για άλλη μια φορά διαπιστώθηκε ότι το υπουργείο σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου όχι μόνο επιλέγει να κρατά τις αποστάσεις του από το πρόβλημα, αλλά ουσιαστικά αφήνει ανενόχλητους τους εργοδότες να συνεχίζουν την τρομοκρατική πολιτική τους μέσα στους χώρους δουλειάς. Ενώ οι απεργίες με διαδικασίες εξπρές βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές και ποινικοποιούνται, δεν υπάρχει αυτεπάγγελτη δίωξη για τους εργοδότες που με καταχρηστικές και εκδικητικές απολύσεις καταστρατηγούν κάθε δικαίωμα των εργαζόμενων ακόμη και για τα πιο στοιχειώδη και νόμιμα. Αναγκάζουν τους εργαζόμενους να καταφύγουν σε δικαστικούς αγώνες για να βρουν το δίκιο τους. Στην ουσία τους αναγκάζουν να παραιτηθούν από το δικαίωμα στην εργασία.

Για μας είναι φανερό ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους.
Επειδή η δημοκρατία σταματά στις πύλες των εργοστασίων και η ασυδοσία των εργοδοτών έχει ξεπεράσει κάθε όριο, θεωρούμε ότι η αλληλεγγύη είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία από το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Ζητάμε την αμέριστη συμπαράσταση και δράση των εργαζόμενων, πρωτοβάθμιων σωματείων, συλλογικοτήτων για την ανάκληση των απολύσεων, για να σταματήσει η εργοδοτική αυθαιρεσία, για συνθήκες ασφάλειας στο χώρο εργασίας.

Πανελλήνιο Σωματείο εργαζόμενων στη WIND
Σωματείο εργαζόμενων στην ACS
Σύλλογος Συμβασιούχων στα ΕΛΤΑ
Σωματείο Εργαζομένων στα «Ελληνικά Γράμματα»
Σύλλογος Ιατρικών Επισκεπτών Αθήνας
Σωματείο Εργαζομένων RILKEN-HELKEL
Σύλλογος υπαλλήλων Βιβλίου – Xάρτου Αττικής
Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων
Αλληλέγγυοι - αλληλέγγυες

WIND reloaded!

Την ΤΕΤΑΡΤΗ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ, 2:00 – 5:00 μ.μ.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ø Επειδή δεν ανεχόμαστε την κοροϊδία των αυξήσεων-ψίχουλα... Όταν η ακρίβεια έχει φτάσει στα ύψη. Όταν τα στελέχη απολαμβάνουν προκλητικούς μισθούς και μπόνους. Όταν με την δική μας εργασία η εταιρία πάει εξαιρετικά.

Ø Επειδή λέμε ΟΧΙ στον διωγμό της συνδικαλιστικής δράσης. Συμπαραστεκόμαστε στον συνάδελφο Μάλαμα, μέλος του ΔΣ του Σωματείου, στον οποίο το στέλεχος της WIND Ζαφειράκος έχει κάνει μήνυση.

Ø Επειδή οι άδειές μας δεν μπορούν να ρυθμίζονται με διατάγματα της τελευταίας στιγμής.

Ø Επειδή ο όγκος και οι ρυθμοί της δουλειάς έχουν «ξεφύγει». Όταν το μόνο που ακούμε είναι «κάντε υπερωρίες». Όταν τα «έκτακτα» μήτινγκ στις 6 το απόγευμα γίνονται καθεστώς. Όταν παίρνουμε απαντήσεις του τύπου «σ’ όποιον δεν αρέσει, φεύγει».

Ø Επειδή συνεχίζονται οι απολύσεις με πρόσχημα τις κατασκευασμένες «χαμηλές αποδόσεις».


ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΘΕΑΤΕΣ

Την ικανοποιητική Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας δεν θα μας την χαρίσει κανένας, παίρνουμε την υπόθεση στα χέρια μας: σε όποιο χώρο εργασίας και αν βρισκόμαστε, αφήνουμε κατσαβίδια, κατεβάζουμε ακουστικά, κλείνουμε υπολογιστές, σταματάμε πωλήσεις...


ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ !
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

1. ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, με βάση τα αιτήματα του Σωματείου. Καμία καθυστέρηση – κωλυσιεργία από την WIND στις διαδικασίες του ΟΜΕΔ.

2. Η διοίκηση της WIND να πάρει δημόσια θέση για την μήνυση του κ. Ζαφειράκου ενάντια στον συνάδελφο Μάλαμα.

3. Όχι στην εντατικοποίηση της δουλειάς. Να γίνουν άμεσα οι αναγκαίες προσλήψεις σε όλα τα τμήματα. Να μειωθούν οι ώρες των υπερωριών.

4. Όχι στις αυθαίρετες αποφάσεις για τον προγραμματισμό των αδειών. Να γίνει νέος προγραμματισμός με κοινά κριτήρια για όλα τα τμήματα, μετά από συζήτηση μεταξύ των συναδέλφων και συνάντηση του Σωματείου με την εταιρία.

Το ΔΣ του Σωματείου

Ξανά για τη VPRC...αλλά και για την πολιτική της αξιολόγησης στα σχολεία...

Σε παλιότερη ανάρτηση είχε γίνει σχολιασμός για τις εργασιακές συνθήκες στη VPRC.
Aυτή τη φορά θα αναδείξουμε την επιχειρηματική δραστηριότητα της συγκεκριμένης εταιρείας, που φαίνεται ότι κάνει "καλά" τη δουλειά της...Αναδεικνύεται επίσης -από την ανακοίνωση που ακολουθεί- η πολιτική βούληση για αξιολόγηση στην εκπαίδευση, ακόμα και σε επίπεδο νηπίων...


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε ΣΥΡΟΥ-ΤΗΝΟΥ-ΜΥΚΟΝΟΥ


ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΤΑ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΑ ΣΤΗ VPRC !!!!


Το ΥΠΕΠΘ έστειλε, σε όσα νηπιαγωγεία συμμετείχαν στο πρόγραμμα «καινοτόμων παρεμβάσεων», με θέμα τη μετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό σχολείο, έγγραφο, σύμφωνα με το οποίο την τελική αξιολόγηση του προγράμματος θα πραγματοποιήσει η ιδιωτική εταιρεία «Δημοσκοπήσεις-Πολιτικές και Κοινωνικές Έρευνες –Ανώνυμη Εμπορική και Εκδοτική Εταιρεία- VPRC». Πιο συγκεκριμένα, η VPRC πρόκειται να πραγματοποιήσει μια σειρά εμπειρικών ερευνών, απώτερος σκοπός των οποίων είναι η εκπόνηση Μελετών και Εκθέσεων Αξιολόγησης για το ΥΠΕΠΘ, με βασικούς άξονες τη λειτουργία του προγράμματος και τη μεθοδολογία που ταιριάζει στο περιεχόμενο και τους στόχους του προγράμματος.

Από τα παραπάνω γίνεται ξεκάθαρο ότι το Υπουργείο, όχι μόνο προωθεί την αξιολόγηση συγκεκριμένων εκπαιδευτικών προγραμμάτων στη βάση τυποποιημένων αξιολογικών κριτηρίων, αλλά επιπρόσθετα μετατοπίζει και την ίδια την αξιολογική διαδικασία σε μια ιδιωτική εταιρεία. Είναι η VPRC, λοιπόν, αυτή που θα κρίνει ποια μεθοδολογία και παιδαγωγική λογική θα πρέπει να διέπει το συγκεκριμένο πρόγραμμα και όχι οι νηπιαγωγοί και οι δάσκαλοι/ ες που συμμετείχαν στο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Με αυτό τον τρόπο εκχωρούνται παιδαγωγικές λειτουργίες της προσχολικής εκπαίδευσης σε μια ιδιωτική εταιρεία δημοσκοπήσεων, χωρίς να διευκρινίζεται καν στη βάση ποιας αρμοδιότητας και ποιών επιστημονικών γνώσεων, μπορεί η συγκεκριμένη εταιρεία να κρίνει και να αξιολογήσει ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Παρακάμπτοντας το παιδαγωγικό έργο των νηπιαγωγών, το υπουργείο δείχνει να εμπιστεύεται περισσότερο τους τεχνοκράτες και τους γιάπηδες της VPRC, άσχετα εάν οι τελευταίοι δεν έχουν καμιά σχέση με την εκπαίδευση και με παιδιά ηλικίας 5 και 6 ετών.

Η πρόκληση είναι ακόμα πιο μεγάλη, αν αναλογιστεί κανείς πως η συγκεκριμένη ενέργεια του Υπουργείου πραγματοποιείται, την ίδια στιγμή, που επιδιώκεται η αύξηση του ωραρίου των νηπιαγωγών, που τα προνήπια αποκλείονται από την προσχολική εκπαίδευση και οι γονείς τους θα πρέπει να αναζητήσουν κάποιο ιδιωτικό ή δημοτικό παιδικό σταθμό, ενώ η δημόσια προσχολική εκπαίδευση παρέχεται σε ακατάλληλους χώρους και κάτω από απαράδεκτες παιδαγωγικές συνθήκες (υπεράριθμα τμήματα- ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό). Πόροι χρήσιμοι για το δημόσιο νηπιαγωγείο καταλήγουν σε μια ιδιωτική εταιρεία, η οποία μπορεί να αντιμετωπίζει, πλέον, το σχολείο ως ένα ευνοϊκό πεδίο κερδοφορίας. Θα πρέπει συνεπώς να απαντήσει συγκεκριμένα το Υπουργείο πώς γίνεται να εξασφαλίζονται κονδύλια για μια ιδιωτική εταιρεία που δεν έχει καμιά σχέση με την εκπαίδευση και την ίδια στιγμή να μη μπορεί να εξασφαλίσει τους αναγκαίους πόρους για την αναβάθμιση του δημόσιου νηπιαγωγείου.

Εξαιρετικά επικίνδυνη και αντι-παιδαγωγική είναι ωστόσο και η μορφή παρέμβασης της VPRC που επιλέγεται από το Υπουργείο. Στα πλαίσια της έρευνας περιλαμβάνεται η διακίνηση ερωτηματολογίου στα παιδιά των δύο πρώτων τάξεων του δημοτικού, η «ημιδομημένη» συνέντευξη από τα νήπια(!!!) που συμμετείχαν στο πρόγραμμα και αντίστοιχα συνεντεύξεις με τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους μαθητές του δημοτικού συνεργασίας. Καλούνται, δηλαδή, οι εκπαιδευτικοί να παραδώσουν τα παιδιά τους σε μια ιδιωτική εταιρεία, χωρίς καν να γνωρίζουν το πραγματικό περιεχόμενο και τη σκοποθεσία της όλης έρευνας. Στη βάση ποιών γνώσεων αλήθεια η εταιρεία θα καταρτίσει το ερωτηματολόγιο της και στη βάση ποιας αρμοδιότητας και δημόσιας ευθύνης θα έρθει σε επαφή με παιδιά τόσο μικρών ηλικιών; Οι νηπιαγωγοί, κατά συνέπεια, με απόφαση του Υπουργείου αυτοκαταργούνται ως παιδαγωγοί και δημόσιοι λειτουργοί και επιδιώκεται να γίνουν συνυπεύθυνοι σε μια διαδικασία που μπορεί να είναι επιζήμια για τα ίδια τους τα παιδιά.

H συγκεκριμένη ενέργεια του Υπουργείου, ούτε τυχαία είναι, ούτε μεμονωμένη. Σχετίζεται με τις προσπάθειες επιβολής της αξιολόγησης, με το δίκτυο σχολικής καινοτομίας, με την αποκέντρωση της προσχολικής εκπαίδευσης στους ιδιώτες και τους δήμους και με τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων με ή χωρίς αναθεώρηση του άρθρου 16. Η μετατόπιση ουσιαστικών εκπαιδευτικών αρμοδιοτήτων από το δημόσιο σχολείο και τους εκπαιδευτικούς του σε επιχειρηματικά υποκείμενα αποτελεί τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής πολιτικής. Το φτηνό σχολείο των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, το σχολείο των μάνατζερ και των δημοσκόπων, το σχολείο
με τους εκπαιδευτικούς του παιδαγωγικά φιμωμένους να υποτάσσονται στις υποδείξεις του κάθε τεχνοκράτη και χαρτογιακά του Υπουργείου και των ιδιωτικών εταιρειών, είναι τελικά το πραγματικό «μεταρρυθμιστικό όραμα» της κυβέρνησης Καραμανλή.

Ως Αγωνιστική Κίνηση καλούμε τις νηπιαγωγούς και τους/τις δασκάλους/ες που συμμετείχαν στο πρόγραμμα να αρνηθούν οποιαδήποτε συνεργασία με τη VPRC. Πιο συγκεκριμένα, να αρνηθούν να συμπληρώσουν τα σχετικά ερωτηματολόγια, να κρατήσουν κλειστές τις πόρτες των σχολείων τους στη συγκεκριμένη εταιρεία και να ενημερώσουν αντίστοιχα τους γονείς των παιδιών. Είναι πάνω από όλα παιδαγωγική μας υποχρέωση να προστατεύσουμε τα παιδιά μας στο σχολείο και στο βαθμό που δεν είναι σε θέση το Υπουργείο να το κάνει, θα πρέπει να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη. Δεν παραδίδουμε τα παιδιά μας στους μάνατζερ καμιάς εταιρείας. Αντίστοιχη θέση θα πρέπει να πάρουν και οι σχολικοί σύμβουλοι που συμμετέχουν στο πρόγραμμα, καθώς αναιρείται και ο δικός τους εκπαιδευτικός ρόλος. Κανείς/ καμιά δεν πρέπει να γίνει συνυπεύθυνος/ η στο ξεπούλημα του δημόσιου σχολείου και στην κατάργηση του παιδαγωγικού έργου των εκπαιδευτικών του. Καλούμε τον τοπικό σύλλογο Π.Ε και τη ΔΟΕ να πάρουν ανάλογες αποφάσεις καταδίκης της συγκεκριμένης υπουργικής απόφασης.


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ Π.Ε ΣΥΡΟΥ-ΤΗΝΟΥ-ΜΥΚΟΝΟΥ

ΙΟΥΝΙΟΣ 2008

"Στο Γαλαξία της Επισφάλειας" ξανά

Έγινε χθες η εκδήλωση "Στο Γαλαξία της Επισφάλειας". Συμμετείχαν 60-70 άτομα και η κουβέντα επικεντρώθηκε σε δύο ζητήματα:

α) το ζήτημα της μορφής οργάνωσης (σωματείο; συλλογικότητα/ομάδα εργαζομένων;) όπου αντανακλάστηκαν διαφορετικές απόψεις προερχόμενες από διαφορετικές πραγματικότητες (δημόσιος-ιδιωτικός τομέας, διαφορετικοί κλάδοι-επιχειρήσεις, διαφορετικές συμβάσεις, ύπαρξη ή μη παραδοσιακών σωματείων κ.α.)

β) το άλλο ζήτημα που συζητήθηκε πολύ λιγότερο ήταν το ζήτημα της επισφάλειας και κατά πόσο έχει αλλάξει κάτι σήμερα σε σχέση με ότι ίσχυε στο παρελθόν.

Θετικό ήταν ότι παρενέβησαν στην κουβέντα εργαζόμενοι εποχιακοί του ΟΤΕ, από τη WIND, από τη Σύσκεψη Εργαζομένων στο Κ.Υ. Ζαγκλιβερίου, από τη νεοσύστατη ομάδα στον επισιτισμό Γκαρσόν Λεκιάστηκα κ.α. πέρα από τους ομιλητές. Δυστυχώς δεν μπόρεσαν να παρεβρεθούν εργαζόμενοι από τη συλλογικότητα Βιβλιοφρικάριος.

Ακολουθεί κείμενο που μοιράστηκε πρωτοβουλιακά στην εκδήλωση.


«4 πόλοι και… μία τάση»
Σ Τ Η Λ Α Μ Π Α Τ Ο Υ
Ε Ρ Γ Α Τ Ι Κ Ο Υ Κ Ι Ν Η Μ Α Τ Ο Σ ; ;

Με αφορμή την επίσκεψη των συλλογικοτήτων της Αθήνας για την εκδήλωση
«Στο Γαλαξία της Επισφάλειας»
Μερικές σκέψεις για τη σύγχρονη συγκρότηση του εργατικού κινήματος:


Το παρόν κείμενο είναι μικρό, βιαστικά γραμμένο, έχει μικρά γράμματα και αντανακλά προσωπικές εμπειρίες και απόψεις Θέλει να μιλήσει για το εργατικό κίνημα σήμερα, εν έτη 2008, το οποίο φαίνεται πως συγκροτείται (σε πολιτικο-συνδικαλιστικές μορφές) σε 4 «πόλους» και μία «τάση»…

Έχουμε και λέμε (χονδρικά):


«Πόλος» 1: ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ και άλλα εργοδοτικά συνδικαλιστικά σχήματα

Δεν θα αφιερώσω πολύ χώρο για να πω τι κάνουν οι ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ. Συνδικαλιστικές παρατάξεις των δύο μεγάλων κομμάτων, αντιπολιτεύονται στην κάθε συγκυρία ανάλογα με το γενικό πολιτικό συμφέρον του κόμματος (πως θα πάρουμε την κυβερνητική εξουσία) και δεν έχουν ταξικό προσανατολισμό. Λίγο πολύ γνωστά, ειδικά από τη στάση τους σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Αυτό ίσως που δεν είναι γνωστό είναι το ότι τα στελέχη τους -και ειδικά τα μεγάλα κεφάλια σε ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ- προέρχονται επί τω πλείστων από τις ΔΕΚΟ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (όπου υφίσταται συνδικαλιστική οργάνωση) ενώ η πραγματική αναφορά/παρέμβαση των συγκεκριμένων παρατάξεων στον κόσμο του ιδιωτικού τομέα (που σε συντριπτικό ποσοστό είναι συνδικαλιστικά ανοργάνωτος και αποτελεί το 70% περίπου της μισθωτής εργασίας) είναι ελάχιστη. Στον ιδιωτικό τομέα –και στις μεγάλες επιχειρήσεις- στήνονται συνήθως εργοδοτικά σχήματα που διεκδικούν την ηγεμονία του σωματείου (μέσω των εδρών στο Δ.Σ.), σχήματα αποτελούμενα από τους ρουφιάνους των αφεντικών, οι οποίοι βρίσκονται συνήθως και πιο ψηλά στην ιεραρχία του προσωπικού. Με λίγα
λόγια, τόσο η ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, όσο και τα κατά τόπους εργοδοτικά σχήματα, αποτελούνται μεν από εργαζόμενους, αλλά από αυτούς που έχουν μια καλύτερη θέση μέσα στην ιεραρχία (διευθυντές, προϊστάμενοι, εξειδικευμένοι εργάτες κ.α.), από αυτούς που σχηματικά θα λέγαμε «εργατική αριστοκρατία» (ή από αυτούς που θέλουν να γίνουν «αριστοκρατία», δηλαδή από εργάτες που βλέπουν την άνοδο/εξέλιξη τους αν υποστηρίξουν την εργοδοσία).


«Πόλος» 2: Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ (εσακ κ.α.)

Το ΠΑΜΕ, δηλαδή η συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ, αποτελεί το δεύτερο πόλο. Είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα τα προβλήματα του: πλήρης καθοδήγηση από το γραφείο/επαγγελματίες του κόμματος στον Περισσό και έτσι «ταξικά διαστρεβλωμένα» περιεχόμενα αγώνα (π.χ. δεν θίγουν τα μικρά αφεντικά γιατί πρέπει να συμμαχήσουμε μαζί τους για την…Λαϊκή Εξουσία), προσπάθεια «στραγγαλισμού» κάθε άλλης εργατικής προσπάθειας που ξεφεύγει από τον έλεγχο του ΠΑΜΕ, απομόνωση/σεχταρισμός/μη ενωτική διάθεση σε κινηματικές διαδικασίες π.χ. απεργίες (και αν το ΠΑΜΕ μπει μέσα στον αγώνα θα μπει για τον ηγεμονεύσει ακόμα και με πραξικοπήματα), πλήρης έλλειψη ισότιμων διαδικασιών εντός του αλλά, αντιθέτως, διαγραφές στους διαφωνούντες και ξύλο στους «προβοκάτορες», αγώνες-τουφεκιές που γίνονται για την εκλογική εξαργύρωση στο κοινοβουλευτικό (ή συνδικαλιστικό) σκηνικό από το Κόμμα και άλλα πολλά…Μέχρι και το ότι έχουν πάρει λεφτά από επιχειρήσεις για να διατηρήσουν την εργασιακή ειρήνη έχει διαρρεύσει… Τέλοσπαντων, ενώ τα αρνητικά είναι τόσα, γιατί το ΠΑΜΕ έχει δύναμη; Γιατί; Πιστεύουν οι εργαζόμενοι το πρόγραμμα της Παπαρήγα; Μάλλον όχι. Το ΠΑΜΕ παρεμβαίνει. Παρεμβαίνει σε μικρά και καθημερινά ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, σε αυθαιρεσίες που γίνονται στους χώρους δουλειάς π.χ. απολύσεις, και έτσι οι εργαζόμενοι, χωρίς δική τους αυτόνομη ΚΑΙ δυνατή συγκρότηση, βρίσκουν στο ΠΑΜΕ ένα στήριγμα, μια ασφάλεια, ένα «αποκούμπι»…Ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, όπου το ΠΑΜΕ δεν έχει τόσες δυνάμεις όσες δείχνει, είναι σε πολλές περιπτώσεις το μόνο που υπάρχει, ο μόνος συνδικαλιστικός ιστός. Και απέναντι στον εργοδοτικό «φασισμό», ο κόσμος το στηρίζει.


«Πόλος» 3: Μικρότερες Κομματικές-Συνδικαλιστικές παρατάξεις π.χ. ΣΥΝ/Αυτόνομη Παρέμβαση κ.α.

Πέρα από το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, κάθε αριστερό κόμμα έχει και τη δικιά του παράταξη. Συγκεκριμένα: ΣΥΝ/Αυτόνομη Παρέμβαση, ΚΟΕ/Ένωση Εργαζομένων, ΚΚΕ μ-λ/Ταξική Πορεία, ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη/Αντεπίθεση των Εργαζομένων κ.ο.κ. Πρόκειται για παρατάξεις που έχουν φτιαχτεί από πολιτικά κόμματα και επικαθορίζονται από αυτά (αν δεν ταυτίζονται) και όχι για αυτόνομες κοινωνικές συγκροτήσεις. Η δύναμη τους βρίσκεται κυρίως στο δημόσιο τομέα και είναι αναιμική η παρουσία τους στον ιδιωτικό (είπαμε πως μόνο το ΠΑΜΕ έχει κάποιες δυνάμεις). Ακολουθούν πλήρως τη λογική του θεσμικού συνδικαλισμού = εκλογές και (καλύτεροι) συσχετισμοί στα Διοικητικά Συμβούλια των σωματείων (πρωτοβάθμιων, δευτεροβάθμιων, τριτοβάθμιων). Επιλέγουν την άμεση, αδιαμεσολάβητη δράση (π.χ. μπλοκαρίσματα) σπάνια και σε αυτή τείνουν οι πιο μικρές παρατάξεις που με τους εκλογικούς συσχετισμούς δυσκολεύονται.


«Πόλος» 4: Εργατικά Σχήματα – Παρεμβάσεις, Συσπειρώσεις κτλ.

Πρόκειται για “ημι-ανεξάρτητα” εργατικά σχήματα, με την έννοια ότι συγκεκριμένες δυνάμεις της εξω-κοινοβουλευτικής, άκρας Αριστεράς (ΝΑΡ, ΑΡΑΝ κυρίως) παρεμβαίνουν συστηματικά (σκεφτείτε τα ΕΑΑΚ στα Πανεπιστήμια). Παρολαυτά, τα εργατικά σχήματα περιέχουν και πολλούς ανένταχτους, και υπάρχουν πολλά σχήματα πραγματικά ανεξάρτητα, με την έννοια ότι δεν ηγεμονεύονται από κάποια κομματικά γραφεία. Αυτά τα σχήματα βρίσκονται στη συντριπτική πλειοψηφία τους στο δημόσιο τομέα (και ειδικά στη δημόσια εκπαίδευση όπου έχουν φτιάξει το δίκτυο/παράταξη των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων) και η παρουσία τους στον ιδιωτικό τομέα είναι πολύ μικρή (στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, σχήματα σε Τράπεζες, στον Τύπο κ.α.). Αναπαράγουν και αυτά το θεσμικό συνδικαλισμό = εκλογές και (καλύτεροι) συσχετισμοί στα Δ.Σ., αλλά σε σχέση με τις κομματικές-συνδικαλιστικές παρατάξεις που αναφέρθηκαν (“πόλος”3) πρόσκεινται περισσότερο στην άμεση δράση/παρέμβαση. Γενικά, η αναπαραγωγή του θεσμικού συνδικαλισμού έχει να κάνει με το πόση δύναμη (δηλαδή έδρες) έχει το κάθε εργατικό σχήμα στο Δ.Σ. Όσο μεγαλύτερη δύναμη, τόσο περισσότερο ακολουθούμε το θεσμικό δρόμο και δεν κάνουμε κριτική στην ίδια την ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ
(ύπαρξη Δ.Σ. = τάση διαμεσολάβησης + ανάθεσης, παρατάξεις = τάση κοινοβουλευτικοποίησης» + «κομματικοποίησης» του σωματείου και ανάπτυξη διαιρέσεων μεταξύ των εργαζομένων στη βάση της διαφορετικής παράταξης και όχι του ρόλου που επιτελεί ο καθένας). Όσο μικρότερη δύναμη στο Δ.Σ., τόσο πρέπει να προβούμε σε εναλλακτικές, άμεσες δράσεις και άλλου είδους συσπειρώσεις των εργαζομένων για να γίνει αγώνας, και τόσο πιο κριτικοί είμαστε στη γραφειοκρατία. Γενικά οι Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις και τα εργατικά σχήματα είναι ένα «υβρίδιο», με αρκετή ρητορεία περί «γενικών συνελεύσεων», «αμεσοδημοκρατίας», «επιτροπών αγώνα», «ρήξης με τη γραφειοκρατία», «συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων» κτλ. αλλά αναντίστοιχη πρακτική. Είναι χαρακτηριστική η αδυναμία αυτού του ρεύματος να κάνει κάτι ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ μέσα στη συγκυρία της μάχης του Ασφαλιστικού που πέρασε. Παρά τα «μπόλικα» λόγια, η πρακτική παρέμβαση αυτού του «πόλου» ήταν δυσανάλογα μικρή, και αυτό έχει να κάνει και με την υπερβολική έμφαση –ίσως και «αγιοποίηση»-των πρωτοβάθμιων σωματείων, πολλά από τα οποία όμως δεν είναι ζωντανά, δεν είναι ζωντανές συνελεύσεις βάσης αλλά σφραγίδες των Δ.Σ.


Και μία «τάση»…

Οι δυνάμεις των «πόλων» που αναφέρθηκαν είναι μεταξύ τους ανταγωνιστικές (ακόμα και αν μερικές φορές συνεργάζονται). Προέρχονται περισσότερο από διαφορετικούς πολιτικο-ιδεολογικούς φορείς (κόμματα) και λιγότερο από τις διαφορετικές πρακτικές των ίδιων των εργαζομένων μέσα στην ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Με αυτή την έννοια, δεν είναι αμιγώς εργατικά ρεύματα, όπως είναι π.χ. τα Cub και άλλα σωματεία βάσης της Ιταλίας που προέρχονται –με διαφοροποιήσεις- από τους αγώνες των εργαζομένων το ’70 (το κίνημα που ονομάστηκε και «ιταλική αυτονομία»). Αυτές οι δυνάμεις λοιπόν κατηγορούν η μία την άλλη, η μία θέλει να πάρει τις ψήφους της άλλης, η μία είναι πιο «ταξική», η άλλη πιο «ρεφορμιστική» και πάει λέγοντας. Μέσα σε αυτή την κατάσταση, και όταν συνήθως μπαίνει ζήτημα αγώνα, αναδεικνύεται μια άλλη «τάση» στο εργατικό κίνημα, μια άλλη αντίληψη και κυρίως πρακτική για το “πως και τι κάνω” στον αγώνα και γενικότερα στο συνδικαλισμό. Στελεχώνεται κυρίως:α) από ανεξάρτητο -από κόμματα και παρατάξεις- κόσμο β) από κόσμο που είναι «πολιτικοποιημένος», αλλά μέσα από άλλες διαδρομές, έξω από αυτές των μεγάλων κομμάτων-παρατάξεων π.χ. από μικρές αριστερές και κυρίως αντιεξουσιαστικές/αναρχικές ομάδες, από πολιτιστικές ομάδες κ.α. Αυτή η «τάση» συγκροτείται με επίδικο τον αγώνα, δηλαδή γεννιέται, ακολουθεί και πεθαίνει με τον αγώνα, και δεν αποτελεί μια συνεπή κατάθεση λόγου και πράξης, με ταυτότητα, με κοινωνικό στίγμα, με δικτύωση και στρατηγικές για το εργατικό κίνημα (όπως είναι οι «πόλοι»). Ποια είναι όμως τα πολιτικά χαρακτηριστικά αυτής της «τάσης» στο εργατικό κίνημα που την διαφοροποιούν σε σχέση με αυτά που λένε και κάνουν οι παραπάνω «πόλοι» που αναφέρθηκαν;

1) Η αντιστοίχηση λόγου και δράσης. Όταν αγώνες ξεσπάνε –μικροί ή μεγάλοι- γινόμαστε μάρτυρες τους βερμπαλισμού, της ρητορείας, της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΔΟΣΙΑΣ (στα λόγια) όλων των «πόλων» που αναφέρθηκαν (πλειοδοτώ για να φανώ περισσότερο αγωνιστής και να κερδίσω εντυπώσεις). Όποιος είναι όμως στοιχειωδώς μέσα στον αγώνα και δεν είναι παραταξιακά επικαθορισμένος, βλέπει συχνά μια αναντιστοιχία ανάμεσα στα (μεγάλα) λόγια και τα (λίγα) έργα των παρατάξεων ή, αν μην τι άλλο, θέλει ο ίδιος να αντιστοιχήσει αυτά τα 2; 3; 5; πράγματα που λέγονται σε πράξεις, σε γεγονότα. Έτσι π.χ. το Σωματείο Οικοδόμων, όπου ηγεμονεύει το ΠΑΜΕ, έβγαλε αμέτρητες «επαναστατικές διακηρύξεις» κατά τη διάρκεια κατασκευής των Ολυμπιακών έργων. Τι έκανε όμως πραγματικά; Οι επιτροπές αγώνα μέσα στα εργοτάξια στήθηκαν από «πολιτικοποιημένους» οικοδόμους μαζί με τους καθημερινούς συναδέλφους τους (μετανάστες και μη) και αυτές σήκωσαν τελικά όλο το βάρος του αγώνα, όχι το ΠΑΜΕ-Σωματείο…

2) Η κριτική στην αντιπροσώπευση-διαμεσολάβηση, στη γραφειοκρατία. Ο ανεξάρτητος, καθημερινός κόσμος που αγωνίζεται επιζητά την άμεση δράση, τα γεγονότα, τα αποτελέσματα. Πολλές φορές όμως βρίσκει μπροστά του αυτό που ο ίδιος άφησε να «φτιαχτεί»: τη διαμεσολάβηση-αντιπροσώπευση. Δηλαδή, τη διοίκηση του Σωματείου να προβάλλει ως ο μόνος νόμιμος διαχειριστής του αγώνα. Και δεν μιλάμε για την τριτοβάθμια μορφή (ΓΣΕΕ) ή τη δευτεροβάθμια μορφή (Ομοσπονδία) όπου η βάση δεν συμμετέχει καν. Μιλάμε για το ίδιο το πρωτοβάθμιο σωματείο. Διότι και εκεί υπάρχουν -από το νόμο- οι εκλογές για διοίκηση = τάση ανάθεσης των υποθέσεων στους λίγους, σε «αυτούς που τρέχουν», στους «ειδικούς», «επαγγελματιές» συνδικαλιστές (αριστερούς ή δεξιούς). Είναι αλήθεια πως όταν η συνδικαλιστική ηγεσία του Σωματείου αγωνίζεται (ή προβάλλει ένα αγωνιστικό προφίλ), οι εργαζόμενοι συνήθως την ακολουθούν και παθητικοποιούνται. Αλλά μερικές φορές δεν συμβαίνει αυτό. Ο κόσμος μπορεί να πάει κόντρα σε αυτούς που τον διαμεσολαβούν, να θέλει περισσότερα. Πρόκειται για στιγμές ρήξης με τους αντιπροσώπους», για στιγμές που η βάση στριμώχνει την ηγεσία (πρόσφατο το παράδειγμα στη Χαλυβουργική). Από τους πιο πολιτικοποιημένους» εργαζόμενους, απέναντι στη γραφειοκρατία, αντιτίθενται πολλές φορές η Γενική Συνέλευση και η αμεσοδημοκρατία της ως το αντίδοτο. Αλλά η εμπειρία δείχνει ότι δεν φτάνει. Μια Γενική Συνέλευση μπορεί απλά να ψηφίζει έτοιμα πλαίσια των παρατάξεων, ΠΑΘΗΤΙΚΑ-ΑΚΟΛΟΥΘΗΤΙΚΑ. Για αυτό εμφανίζονται συνήθως και οι επιτροπές αγώνα, οι «κοινότητες των αγωνιζόμενων», που επεξεργάζονται τις μορφές και τα περιεχόμενα του αγώνα (αν δεν μπορούν να τα καθορίσουν). Και εμφανίζεται μια «τάση» στους αγώνες που βάζει έντονα το ζήτημα των επιτροπών, δηλαδή δίνει έμφαση στους πυρήνες αγώνα και το τι θα κάνουν, και όχι τόσο στο να ηγεμονεύσει η άποψη της σε όλη τη Γενική Συνέλευση του σωματείου ή να αντιπαρατεθεί λεκτικά στους «πόλους».

3) Έτσι, η έμφαση δίνεται στην «συλλογικότητα για αγώνα», και όχι στη «συλλογικότητα ως εκλογικό σχήμα», που θα αντιπαρατεθεί με τα άλλα (εκλογικά) σχήματα. Ας σκεφτούμε εδώ τη συλλογικότητα «Ρεπό» στο εμπόριο.

4) Χώρια που τα άλλα εκλογικά σχήματα μπορεί να αποτελούνται από εντολοδόχους των εργοδοτών. Μέσα στη δουλειά, πολλές φορές νομίζουμε ότι όλοι οι εργαζόμενοι είμαστε «μια οικογένεια». Όμως κάποιοι έχουν άλλη –ανώτερη- θέση από τη δική μας, κάποιοι είναι τσιράκια και υπηρετούν τον εργοδότη. Στον αγώνα, αυτή η αντίθεση ξεσπά σε όλο της το μεγαλείο, ο απεργός συγκρούεται με τον απεργοσπάστη, η «οικογένεια» διαλύεται. Κάθε αγώνας των εργαζομένων περιέχει και έναν «εμφύλιο» μέσα του και αυτό δεν πρέπει να το κρύβουμε. Η περίπτωση του αγώνα στο Κ.Υ. Ζαγκλιβερίου είναι αποκαλυπτική. Η «συλλογικότητα για αγώνα» έρχεται, από τον ίδιο το λόγο για τον οποίο συγκροτήθηκε, σφοδρά αντιμέτωπη με τον «συνάδελφο» (απεργοσπάστη, ρουφιάνο). Τα εκλογικά σχήματα συνήθως το αποφεύγουν αυτό διότι ο «συνάδελφος» θα είναι αύριο και ψηφοφόρος. Μην τον κριτικάρουμε λοιπόν πολύ και πάει να ψηφίσει τους άλλους! Με αυτόν τον τρόπο όμως αποκρύπτεται η θέση που παίρνει κάθε εργαζόμενος στη δουλειά και τον αγώνα και ο «εμφύλιος» που πάντα προκύπτει μέσα στο χώρο δουλειάς.

5) Όταν ο ανεξάρτητος κόσμος αγωνίζεται δυναμικά, καταλαβαίνει αμέσως ότι χρειάζεται στήριξη, ότι πρέπει να «σπάσει» το επάγγελμα του, τον κλάδο του, να μάθουν και άλλοι τον αγώνα του και να τον στηρίξουν (αν όχι να συμμετάσχουν). Αυτό το βλέπουμε σε όλους τους αγώνες, την τάση σπασίματος του συντεχνιασμού, την τάση «κυκλοφορίας του αγώνα». Αυτή η κυκλοφορία συνήθως διαμεσολαβείται από τα Δ.Σ. (και τις παρατάξεις που παρεμβαίνουν σε αυτά) και μπορεί να γίνει άλλο ένα σημείο κόντρας μέσα στους χώρους δουλειάς. Πως π.χ. έπρεπε οι δάσκαλοι να ανοιχτούν στην κοινωνία και τους άλλους εργαζόμενους στην απεργία του 2006; Μέσω της απεύθυνσης της ΔΟΕ σε άλλα σωματεία και Εργατικά Κέντρα (δηλαδή Δ.Σ.); Μέσω ανοιχτών συνελεύσεων σε γειτονιές, στα σχολεία, που καλούνται μεσα οι εργαζόμενοι;

6) Ο κόσμος θέλει να πετύχει τον στόχο του, δεν αγωνίζεται τζάμπα, για «επαναστατική γυμναστική». Και αυτό μπορεί να τον οδηγήσει σε μαχητικές πρακτικές και οργανωτικές μορφές που δεν είναι μέσα στα θεσμικά όρια π.χ. καταλήψεις, πρωτοβουλίες εργαζομένων πέρα από τα Δ.Σ. κ.α. Το περιεχόμενο του αγώνα και η πίστη ότι θα τα καταφέρουμε οδηγεί τον κόσμο σε τέτοιες οργανωτικές μορφές και μορφές δράσης που θα υπηρετήσουν καλύτερα τον αγώνα. Σε μορφές που πριν τον αγώνα δυσκολευόμαστε να τις δούμε. Ποιος θα περίμενε π.χ. τις «ομάδες καταληψιών» που σχεδιασμένα κατέλαβαν τα εξεταστικά κέντρα στον πρώτο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ το ’98;

7) Όταν ο αγώνας ξεσπά, και είναι δυνατός, τότε θα έρθουν τα ΜΜΕ και τα κόμματα να «μιλήσουν» για αυτόν. Η εμπειρία δείχνει ότι ο εργαζόμενος κόσμος δέχεται αρχικά τη διαμεσολάβηση κομμάτων + ΜΜΕ για να γίνει γνωστός ο αγώνας του. Η εμπειρία πάλι δείχνει ότι ο αγώνας μπορεί εύκολα να συκοφαντηθεί –εκεί που αρχικά τον ενίσχυαν- και πως κανένα ΜΜΕ ή βουλευτής δεν μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς υπέρ της θετικής έκβασης του αγώνα ΑΝ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΥΛΙΚΗ ΠΙΕΣΗ από τους εργαζόμενους π.χ. μπλοκάρισμα της δουλειάς τους, των δρόμων της πόλης, κυβερνητικών κτιρίων κ.τ.λ. Σήμερα υπάρχει αρκετός «πολιτικοποιημένος» κόσμος στους χώρους δουλειάς που είναι καχύποπτος ή δεν επαναπαύεται στη διαμεσολάβηση/θέαμα των ΜΜΕ ή την "κοινοβουλευτικοποίηση του κοινωνικού ζητήματος" και συχνά αυτό βγαίνει και στους αγώνες, π.χ. πολλοί αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι αντέδρασαν έντονα στο «δημοψήφισμα» που προτάθηκε για το Ασφαλιστικό μετά τις απεργίες.



Καλά, που τα είδες όλα αυτά; Και τι σχέση έχουν με την εκδήλωση σήμερα;

Όποιος παρακολουθεί το εργατικό κίνημα και έχει συμμετάσχει σε αγώνες του π.χ. πρόσφατο αγώνα για το Ασφαλιστικό, έχει ζήσει και τους «πόλους» και την «τάση». Με διαφοροποιήσεις, με άλλη ένταση, χωρίς να αναδύονται ταυτοχρόνως όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφτηκαν, τα έχει σίγουρα δει να εμφανίζονται. Και αυτό έχει σχέση και με την εκδήλωση σήμερα. Διότι φαίνεται ότι η «τάση» που περιγράφτηκε αρχίζει και κατατίθεται και εκτός αγώνων. Τα δύο σωματεία (κούριερ, σερβιτόρων) με τα καταστατικά που έφτιαξαν (όπου η έμφαση δίνεται de facto στη Γενική Συνέλευση και όχι στο Δ.Σ., τις εκλογές, τις παρατάξεις) φαίνεται ότι αποτελούν έκφραση αυτής της «τάσης» στο εργατικό κίνημα. Το ίδιο και οι συλλογικότητες Ρεπό και Βιβλιοφρικάριος που δεν έχουν τη λογική του εκλογικού σχήματος αλλά της «συλλογικότητας για αγώνα». Το ίδιο και τα παιδιά από τους εποχιακούς του ΟΤΕ (anticallcenter), το σωματείο της WIND και του Βιβλίου-Χάρτου, η Σύσκεψη εργαζομένων στο Κ.Υ. Ζαγκλιβερίου, η Ανοιχτή Συνέλευση για το Ασφαλιστικό στην Αθήνα (με ομάδες εργαζομένων από διαφορετικούς κλάδους μέσα της) κ.α. Αναπτύσσονται συλλογικότητες (που παίρνουν και τη μορφή-σωματείο) που δεν ηγεμονεύονται από κανέναν από τους «πόλους» που αναφέρθηκαν, που δεν είναι (και δεν πρέπει να γίνουν) υπόθεση του κάθε «χώρου» (αριστερού, ακροαριστερού, αντιεξουσιαστικού, αναρχικού κτλ.), που δεν είναι κάτι ενιαίο αλλά που έχουν αντιφάσεις, διαφορετικά περιεχόμενα αγώνα, διαφορετικές αντανακλάσεις των διαφορετικών αντικειμενικών και υποκειμενικών εδαφών στα οποία συγκροτούνται. Θα τολμούσα όμως να πω ότι εκφράζουν μια νέα κίνηση συγκρότησης στο εργατικό κίνημα που θέτει –αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο- τα πολιτικά χαρακτηριστικά της «τάσης» που εμφανίζεται σποραδικά στους αγώνες (αντιστοίχηση λόγου και πράξεων, κριτική στη διαμεσολάβηση/ γραφειοκρατία ακόμα και στα πρωτοβάθμια σωματεία, έμφαση στην «συλλογικότητα για αγώνα» και όχι στο εκλογικό σχήμα που θα αντιπαρατεθεί στα άλλα εκλογικά σχήματα, ανάδειξη του ρόλου των «ρουφιάνων» συναδέλφων, σπάσιμο του «συντεχνιασμού» και άμεση απεύθυνση και σε άλλους εργαζομένους και στην κοινωνία γενικότερα, μαχητικές πρακτικές που υπηρετούν τον αγώνα και μπορεί να μην είναι και μέσα στα θεσμικά όρια κτλ.). Νομίζω λοιπόν πως και η σημερινή εκδήλωση είναι έκφραση αυτής της «τάσης» στη λάμπα του εργατικού κινήματος, που όλοι ελπίζουμε να φωτίσει…

Για επικοινωνία στη βάση όσων τέθηκαν:
mr_sun_light@yahoo.com

Γκαρσόν...λεκιάστηκα! Μια νέα εργατική συλλογικότητα στην πόλη μας!

Μια νέα εργατική συλλογικότητα στο χώρο του επισιτισμού παρεμβαίνει στη Θεσσαλονίκη, με το ευφάνταστο όνομα "Γκαρσόν λεκιάστηκα"! Το ιστολόγιο της είναι το http://garsonlekiastika.wordpress.com/ και οι ίδιοι/ίδιες παρουσιάζονται ως εξής:

Η ομάδα garsonlekiastika είναι μια αυτοοργανωμένη απόπειρα ατόμων στη Θεσσαλονίκη που εργάζονται στον κλάδο του επισιτισμού και λειτουργεί αντιεραρχικά, αμεσοδημοκρατικά με σκοπό την ανάδειξη των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε καθημερινά ξεκινώντας από την διεκδίκηση των αυτονόητων, με απώτερο σκοπό την δημιουργία ενός σωματείου οριζόντιας οργάνωσης. Προς το παρόν συγκεντρωνόμαστε κάθε Δεύτερα στις 17.00 στο στέκι στη Μόδη 1 (ανεβαίνοντας την Ιασωνίδου 2η κάθετος στα αριστερά).

Mail επικοινωνίας garsonlekiastika@gmail.com

Καλή τύχη παιδιά!

Μια σημαντική εκδήλωση το Σάββατο 21 Ιούνη: Στο Γαλαξία της Επισφάλειας

Επιτέλους έρχονται και στη Θεσσαλονίκη οι συνάδελφοι από την Αθήνα που έχουν οργανωθεί και δίνουν αγώνα στους δύσκολους χώρους τους!
Μιλάμε για τους κούριερ-ντελιβεράδες, τους σερβιτόρους-μάγειρες, τους εμποροϋπαλλήλους-βιβλιοϋπαλλήλους.


Ας γίνει λοιπόν αυτή η κουβέντα εφαλτήριο για να ενισχυθεί η οργάνωση των εργαζομένων και στη Θεσσαλονίκη. Γιατί ήδη υπάρχουν κινήσεις οργάνωσης στην πόλη μας (π.χ. σε ντελιβεράδες και σερβιτόρους) ,
και η εμπειρία των Αθηναίων συναδέλφων θα βοηθήσει πολύ!

Θα τα πούμε το Σάββατο!


Ακολουθεί η πρόσκληση στην εκδήλωση καθώς και η εισήγηση της ομάδας που κάλεσε τις συλλογικότητες από Αθήνα.





Το έντυπο δρόμου ΣΤΑΣΗ
στο συνεχές τρέξιμο των επισφαλών σχέσεων

σας προσκαλεί στην εκδήλωση

Η G700 δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις
ΣΤΟ ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ
Δε μιλάμε για λίγα ευρω παραπάνω
αλλά για όλη μας τη ζωή


ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ με

- κούριερ, ντελιβεράδες, εξωτερικούς υπαλλήλους - οδηγούς
(από το σωματείο Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου Αθήνας)

- Σερβιτόρους – Μάγειρες, εργαζόμενους στον επισιτισμό
(από το σωματείο Σερβιτόρων – Μαγείρων της Αθήνας)

- Εμποροϋπαλλήλους
(από το περιοδικό ΡΕΠΟ που εκδίδεται στο χώρο του εμπορίου στην Αθήνα)

- Βιβλιουπαλλήλους
(από την συλλογικότητα Βιβλιοφρικάριος που δραστηριοποιείται στον χώρο του βιβλίου στην Αθήνα)

- Πρωτοβουλίες από τη Θεσσαλονικη


ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΙΟΥΝΗ

20.00 στη ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΥΦΑΝΕΤ

Ομήρου & Περδίκα - Κάτω Τούμπα
Λεωφορεία νο2, νο58 στάση Θεαγένειο
νο12 στάση Υφανέτ

Πληροφορίες για το έντυπο Στάση και στο
http://stasiepisfaleias.wordpress.com/

Στο http://generationprecaire.blogspot.com/
θα βρείτε το βιβλίο "Η Γενιά της Επισφάλειας", στην έκδοση του οποίου συμμετείχαν και οι συλλογικότητες που καλέστηκαν από Αθήνα.








Ακολουθεί η αρχική εισήγηση της εκδήλωσης από τη συντακτική ομάδα του εντύπου "Στάση".


ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

«ΣΤΟ ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ»

Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για την «Γενιά των 700 ευρώ» από κόμματα (από το ΛΑΟΣ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ), ΜΜΕ και freepress έντυπα. Πρόκειται για μια προσπάθεια ανάλυσης και κωδικοποίησης της πραγματικότητας ενός μεγάλου κομματιού νέων εργαζομένων/ανέργων που βλέπουν τα όνειρά τους για ένα μέλλον οικονομικής ευμάρειας και υψηλού βιοτικού επιπέδου (όπως ο καθένας το εννοεί) να μην μπορούν να πραγματοποιηθούν. Τι είναι λοιπόν αυτή η «γενιά των 700 ευρώ» που φαίνεται να κερδίζει σιγά σιγά μια θέση στη σφαίρα του δημόσιου διαλόγου και ποια ζητήματα θέτει;

«Η Γενιά των 700€ είναι η σιωπηλή πλειοψηφία της Ελληνικής νεολαίας ανάμεσα στα 25 και στα 35, οι οποίοι δουλεύουν πολύ, πληρώνονται λίγο, είναι υπερχρεωμένοι και ανασφάλιστοι»,
γράφει το σχετικό blog των G700. Η αναφορά τους είναι κατά κύριο λόγο οι νέοι πτυχιούχοι, οι οποίοι αναγκάζονται να «πουλάνε» ολόκληρο το «πακέτο» της προσωπικότητας τους για να διεκδικήσουν μια δουλειά (δηλαδή πέρα από το πτυχίο τους, αναδεικνύουν τον εαυτό τους μέσα από τα hobby τους, τις ιδιαίτερες ευαισθησίες τους, τα ενδιαφέροντα τους κ.α.). Οι «εργάτες της γνώσης», όπως οι ίδιοι τους αποκαλούν, είτε δεν μπορούν να βρουν μια δουλειά που να ανταποκρίνεται στα εργασιακά τους προσόντα, είτε δουλεύουν πολλές ώρες παραμένοντας κακοπληρωμένοι και χωρίς να τους προσφέρονται ευκαιρίες ανέλιξης. Οι G700€ αφήνουν στην άκρη τους χιλιάδες εργαζόμενους που δεν πέρασαν ποτέ από τα πανεπιστήμια αλλά δουλεύουν σε επισφαλείς συνθήκες και τους μετανάστες. Όλοι αυτοί μπορεί να μην είναι οι «εργάτες της γνώσης», αλλά κάτω από τις συνθήκες στις οποίες δουλεύουν αναπτύσσουν και αυτοί κοινωνικές ικανότητες, οι οποίες δεν είναι μετρήσιμες «με πτυχία», αλλά ενσωματώνονται στις γενικότερες δεξιότητες του εργαζομένου (όπως είναι η κοινωνικότητα, ο ευγενικός χαρακτήρας, ο τρόπος ομιλίας, η οδήγηση κ.α.). Οι G700€ θέτουν συνήθως το ζήτημα με καθαρά οικονομικούς όρους, εστιάζοντας στην ακρίβεια και την υποβάθμιση της αγοραστικής δύναμης αυτής της μερίδας νέων εργαζομένων (τι να πρωτοπληρώσει κανείς με 700 ευρώ;) και αποφεύγουν να δουν και να ερμηνεύσουν το πως οι νέες συνθήκες στο εργασιακό τοπίο επηρεάζουν το σύνολο του χρόνου και της ζωής ενός εργαζόμενου. Βασικό τους πρόταγμα είναι η αναδιανομή του πλούτου μεταξύ παλιών και νέων εργαζομένων, κατηγορώντας πολλές φορές ευθέως την «παλιά γενιά» (κυρίως τους δημόσιους υπαλλήλους) ότι ευθύνεται και αυτή για την οικονομική ανέχεια της «νέας». Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στην άποψη τους για το πρόσφατο θέμα του Ασφαλιστικού, για το οποίο κατηγόρησαν τους παλιούς εργαζόμενους για βόλεμα και αγώνα για την «πάρτη» τους και την κυβέρνηση για ατολμία στο μεταρρυθμιστικό της έργο, αφήνοντας βέβαια στο απυρόβλητο την εργοδοσία. Την ίδια στάση κρατούν και στην κριτική τους προς το κράτος, μια κριτική που δεν θίγει την πλευρά των εργοδοτών, αλλά εστιάζει στην προώθηση της επιχειρηματικότητας και σε ένα νέο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που θα προσφέρει κίνητρα στους νέους ώστε να εμπλακούν πιο ενεργά στην αγορά. Χαρακτηριστικό της γενικότερης οπτικής τους έιναι το παρακάτω απόσπασμα από το blog των G700:

«Ναι ομολογούμε ότι διεκδικούμε το ευρωπαϊκό όνειρο. Πρότυπό μας και παράδειγμα προς μίμηση αποτελούν οι καλύτερες πρακτικές στην οικονομία, την κοινωνία, την παιδεία και την αγορά εργασίας, των δυτικοευρωπαϊκών κρατών (...) Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου ο ουσιαστικός και συστηματικός δημόσιος διάλογος απουσιάζει ή πνίγεται κάτω από κορώνες και ιδεολογικούς βερμπαλισμούς, εμείς πορευόμαστε με πυξίδα την κοινή λογική. Δεν έχουμε ανάγκη από μία ακόμα θρησκεία, αλλά από αναδιανομή ευκαιριών και πόρων, διεύρυνση των παραγωγικών δυνατοτήτων της Ελλάδας, τεχνολογική εξέλιξη, υποδομές, ποιοτικά συλλογικά αγαθά, και πάνω απ’ όλα επένδυση στην πραγματική γνώση».


Η «γενιά των 700 ευρώ» αποτελεί μια προσπάθεια ανάγνωσης της πραγματικότητας, όπως αυτή προκύπτει μέσα από το πλαίσιο των νέων εργασιακών σχέσεων, όμως το περιεχόμενό της είναι κατά την άποψη μας μερικό, περιοριστικό και σε αρκετά σημεία εχθρικό. Κατ’ αρχήν αναπαρίσταται ένας δημόσιος διάλογος με έναν τεχνητό συνομιλητή (blog G700€) και όχι με το πραγματικό κοινωνικό υποκείμενο που είναι σε μεγάλο βαθμό ανοργάνωτο, δεν εκφράζεται και δε φαίνεται να χωρά στα παραδοσιακά συνδικάτα. Επίσης, αναπαράγεται ο διαχωρισμός ανάμεσα σε μια ελίτ πτυχιούχων που θέλουν να διεκδικήσουν περισσότερα για τους εαυτούς τους και αφήνουν απ’ έξω όλους τους υπόλοιπους που βιώνουν την ίδια συνθήκη και χειρότερα, όπως οι μη πτυχιούχοι και οι μετανάστες. Βλέπουν λοιπόν την επισφάλεια ως ένα ζήτημα που πρέπει να αναγνωρισθεί και να θεσμοποιηθεί από το κράτος και τους εργοδότες, για να γίνει διαχειρίσιμο, για να τεθούν όρια «από τα πάνω» ώστε να μην υπάρξει ριζοσπαστικοποίηση και αγώνες (βλ. την ευρωπαϊκή πολιτική του flexicurity).
Αναγνωρίζουμε και εμείς αυτές τις νέες συνθήκες στο χώρο της εργασίας, τη συνθήκη της επισφάλειας, αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε μόνο σε αυτό. Οφείλουμε να μιλήσουμε για όλες τις προεκτάσεις που έχει σε κάθε πτυχή της ζωής, να μιλήσουμε δηλαδή για τη συνολικότερη «επισφαλοποίηση» των ζωών μας. Η οποία, πέρα από την αβεβαιότητα της εργασίας, αφορά μια συνολικότερη στρατηγική του κεφαλαίου που επηρεάζει τις ζωές μας, όπως είναι ο μετασχηματισμός του εργασιακού μοντέλου που βάζει σε αμφιβολία ακόμα και τους εργαζόμενους με μία σταθερή εργασία (βλ. ρύθμιση για 65ωρο), όπως είναι η συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας κ.α.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, με τον όρο επισφάλεια δεν μπορούμε παρά να αναφερόμαστε σε όλους. Σίγουρα αναγνωρίζουμε ότι η «επισφαλοποίηση» χτυπά κυρίως την πόρτα των νέων, αλλά όχι αποκλειστικά. Το ίδιο ισχύει όσον αφορά το ζήτημα του πτυχίου, με τους μη πτυχιούχους να είναι ίσως και σε δυσμενέστερη θέση από τους υπόλοιπους. Επίσης, δεδομένη για εμάς πρέπει να θεωρείται η διεθνιστική και αντιρατσιστική προσέγγιση του ζητήματος της επισφάλειας, με τους μετανάστες να αποτελούν κατεξοχήν επισφαλή φιγούρα. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε το ζήτημα στην ολότητά του, ως κοινωνικές σχέσεις που μετασχηματίζονται (εργασιακές, οικογενειακές, κοινωνικές, διαπροσωπικές). Οι συμβάσεις εργασίας, οι υπερωρίες, η κινητικότητα από μια δουλειά και μια ειδικότητα σε άλλη, οι αλλαγές στην ασφάλιση, το να μένει κανείς με τους γονείς τους ως τα 30 ή να συγκατοικεί, το να κάνει φίλους από διάφορες δουλειές ή να έχει αποσπασματικές σχέσεις, όλα αυτά εντάσσονται σε αυτό που ονομάζουμε «επισφαλοποίηση» και επηρεάζουν όλο το φάσμα της ζωής. Ζώντας μέσα σε αυτές τις συνθήκες και έχοντας επιλέξει το δρόμο του αγώνα, βλέπουμε πως απέναντί μας έχουμε το κράτος και τα αφεντικά και όχι την «παλιά γενιά» εργαζομένων. Η κριτική που μπορεί να γίνει στην τελευταία, είναι ότι ως ένα βαθμό επαναπαύτηκε σε αυτά που κέρδισε, εγκλωβίστηκε, ενσωματώθηκε και αφομοιώθηκε, και όχι στο ότι «έχει πολλά» και δεν δέχεται να τα δώσει πίσω. Είναι μια κριτική που μπορεί να γίνει με στόχο την εύρεση των θετικών και ελπιδοφόρων στιγμών αλλά και των αδυναμιών της και την αξιολόγηση των πρακτικών και των επιλογών της.

Σε αυτή τη διαδικασία «επισφαλοποίησης των ζωών μας» υπάρχουν κάποια ζητήματα που επανακαθορίζονται, που επανακαθορίζονται για τα ίδια τα υποκείμενα. Εμείς εντοπίζουμε κάποια από αυτά τα ζητήματα, παρακολουθούμε τις τάσεις με τις οποίες τείνουν να επανακαθοριστούν και σε κάποιες τάσεις βρίσκουμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μερικά παραδείγματα:

- Μόνιμη-σταθερή δουλειά για 40 χρόνια ή εναλλαγή στις εργασίες;
Θεωρούμε ότι το «ιδανικό» της μόνιμης-σταθερής δουλειάς, αν και δεν έχει ατονίσει τελείως (και αυτό φαίνεται από τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, τους διαγωνισμούς των τραπεζών, τα φροντιστήρια και τους 90.000 υποψήφιους στις πανελλαδικές εξετάσεις κ.α.) έχει αμφισβητηθεί, δεν είναι δηλαδή ένα «ιδανικό» για όλους, δεν είναι μια δεδομένη κοινωνική συνείδηση. Υπάρχει μια σειρά ιστορικών λόγων για αυτό, για την «αμφισβήτηση της μόνιμης-σταθερής εργασίας» στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, όπως π.χ. το ότι στην ελλαδική αγορά εργασίας ήταν πάντα αναπτυγμένη η άτυπη εργασία και ειδικά η «μαύρη» εργασία. Με άλλα λόγια, πολλοί εργαζόμενοι έχουν την εικόνα του «άτυπου εργαζομένου» εμπεδωμένη. Σκεφτείτε μόνο τη λέξη «μεροκάματο», τι σημαίνει, και πόσο εδραιωμένη είναι σαν έννοια μέχρι σήμερα. Επιπλέον, η Ελλάδα είναι χώρα του τριτογενή τομέα (2 στους 3 εργαζόμενους). Η ραγδαία ανάπτυξη του τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, έχει δημιουργήσει επαγγέλματα που συνδέονται ευκολότερα με τα άτυπα εργασιακά καθεστώτα (ενώ στο δευτερογενή τομέα, στη βιομηχανία, είναι πιο εδραιωμένο το μοντέλο του 5μερου-8ωρου). Ακόμα, η μόνιμη-σταθερή εργασία γέννησαν μια σωρεία αγώνων το ’70 και το ’80. Γιατί λοιπόν να την προάγουν περισσότερο τα αφεντικά; Για αυτούς και για άλλους λόγους π.χ. επιθυμία κάποιου μέρους της νεολαίας αλλά και πολλών γυναικών να δουλεύουν ευέλικτα, η «μόνιμη-σταθερή δουλειά» έχει αμφισβητηθεί τόσο «από τα κάτω», όσο κυρίως «από τα πάνω», από το κεφάλαιο.
Από την άλλη μεριά, η εναλλαγή στις εργασίες που είναι σίγουρα μια «πιο πλούσια εμπειρία ζωής», επιβάλλεται σήμερα μονομερώς και πολύ βίαια, «από τα πάνω», και δεν είναι παρά σπάνια μια επιλογή των εργαζομένων. Που πρέπει να σταθούμε λοιπόν ανάμεσα στις δύο τάσεις; Τι να επιλέξουμε άραγε από το δίπολο «μόνιμη-σταθερή» ή «ευέλικτη-προσωρινή» εργασία; Το συγκεκριμένο δίλημμα είναι πλαστό. Όπου και αν βρεθούμε, είτε ως «σταθεροί» είτε ως «προσωρινοί», είμαστε αναγκασμένοι να παλέψουμε συλλογικά για καλύτερες συνθήκες, έχοντας πάντα ως μακροπρόθεσμη προοπτική και όραμα την απελευθέρωση από τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας. Και καμιά «σταθερότητα» ή «προσωρινότητα» δεν μπορεί να αφήσουμε να γίνει ο καταλυτικός παράγοντας (θετικός ή αρνητικός) για την οργάνωση και τον αγώνα μας.


- Περισσότερο κράτος, «κράτος πρόνοιας», «κράτος ασφάλειας», ή μορφές κοινωνικής αυτό-οργάνωσης, μη γραφειοκρατικές, μη ιεραρχικές;
Δεν απαξιώνουμε τους αγώνες που π.χ. ζητάνε ένα αυξημένο επίδομα ανεργίας, χρήματα για την Υγεία κ.τ.λ. Μας ενδιαφέρει όμως περισσότερο να στοχοποιούμε την εργοδοσία και λιγότερο να ζητάμε ένα κράτος-προστάτη. Γιατί πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι το «περισσότερο κράτος» δεν θα στραφεί ξανά εναντίον μας; Πως είμαστε σίγουροι ότι δεν θα επαναληφθεί η «κρατικοποίηση του ’80», όταν δηλαδή όλες σχεδόν οι μορφές αυτόνομης κοινωνικής οργάνωσης (εργοστασιακά σωματεία, επιτροπές γειτονιάς, ομάδες γυναικών κ.α.) που ξεπήδησαν στην μεταπολίτευση και ήταν ριζοσπαστικές, ενσωματώθηκαν στις κρατικές δομές και «αφυδατώθηκαν»; Και όσο για την «πρόνοια και ασφάλεια», νομίζουμε ότι τίποτα δεν είναι καλύτερο από τα πλούσια δίκτυα κοινωνικών σχέσεων, από την ύπαρξη κοινωνικών συλλογικοτήτων που αυτοκαθορίζονται χωρίς διαμεσολαβήσεις, που στέκονται απέναντι στο κράτος και την εργοδοσία. Αν επαναπαυτούμε πάνω στο «καλό κράτος» ή τον «καλό εργοδότη»…αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε πάλι μόνοι μας…αδύναμοι...


- Πυρηνικές, αστικές οικογένειες και δάνεια για σπίτι ή ελεύθερες συμβιώσεις;
Άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο που επανακαθορίζεται είναι η σύγχρονη «ελληνική» οικογένεια. Το μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας, πέρα από τους συναισθηματικούς δεσμούς, είναι και το δεκανίκι της τοπικής οικονομίας και του «κουτσού» κράτους πρόνοιας. Σε ένα μεγάλο ποσοστό οι νέοι εργαζόμενοι (πτυχιούχοι ή μη) παραμένουν στην οικογενειακή εστία μέχρι και τα 30 ή τουλάχιστον μέχρι να «ορθοποδήσουν» οικονομικά και τότε συνήθως αντικαθιστούν την πατρική εστία με μία νέα οικογενειακή εστία που φτιάχνουν οι ίδιοι. Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια που τα «οικονομικά περιθώρια» στενεύουν, αυξάνεται και η επιλογή της συγκατοίκησης. Διακρίνουμε δηλαδή και μια κίνηση αλλαγής από τους δεσμούς οικογένειας σε πιο χαλαρούς φιλικούς δεσμούς, πράγμα που είναι πολύ ενδιαφέρον όταν άτομα που βιώνουν παρόμοιες συνθήκες ζωής (εργασίας, χρόνου κτλ.) συγκατοικούν, συζητούν και σχεδιάζουν από κοινού το μέλλον τους, δημιουργώντας έτσι νέες δυναμικές και προοπτικές.


- Ατομική κινητικότητα ή συλλογική οργάνωση όπου και αν βρισκόμαστε;
Ας δούμε την κινητικότητα στην αγορά εργασίας σήμερα. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι κινούνται στην αγορά εργασίας (και όχι μόνο) ατομικά, εργαλειακά, εφήμερα. Η κινητικότητα από δουλειά σε δουλειά πάει πακέτο με τη συνεχή εναλλαγή διαφορετικών εργασιακών χώρων και την εξατομίκευση του εργαζόμενου, αφού ο ίδιος δεν μπορεί να μείνει σε ένα συγκεκριμένο χώρο για αρκετό διάστημα, ώστε να έρθει σε τριβή με τους συναδέλφους του, να μεταφερθεί η εμπειρία του παρελθόντος και να δημιουργηθεί ένα συλλογικό όραμα για το παρόν και το μέλλον. Παράλληλα, ο εργαζόμενος επιδιώκει κυρίως να πετύχει το ιδιωτικό του όνειρο. Δουλεύει σήμερα εδώ, αύριο εκεί, κακοπληρωμένος, «συμβασιούχος», ανασφάλιστος, ελπίζοντας πως αυτό είναι απλά προσωρινό και κάποια στιγμή θα βρει και αυτός κάτι καλύτερο. Η «επισφαλοποίηση» όμως είναι μια αντιφατική διαδικασία που εμπεριέχει διαφορετικές δυναμικές καταστάσεις. Δηλαδή, ενώ από τη μία φαίνεται ότι η συνεχής κινητικότητα προκαλεί ανασφάλεια, άγχος για το αύριο, δυσκολία να σχεδιάσεις το μέλλον και να έχεις σταθερές αναφορές, από την άλλη φαίνεται να εμπεριέχει και το στοιχείο της δημιουργικότητας, της ενεργητικότητας, και καμιά φορά τα κενά διαστήματα μεταξύ εργασιών αφήνουν χρόνο στον εργαζόμενο για αναστοχασμό στο περιεχόμενο της εργασίας αλλά και της ίδιας της ζωής. Πέρα από το θετικό ή αρνητικό ρόλο της κινητικότητας στους εργαζόμενους (ρόλος που εξαρτάται από ένα πλήθος παραγόντων), το στοίχημα είναι σίγουρα το να υπάρχει συλλογική αυτό-οργάνωση σε κάθε χώρο, σε κάθε δουλειά, να αφήνουμε πίσω μας μια παρακαταθήκη ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΟΜΕΝΟΥΣ.

Σήμερα λοιπόν που το μοντέλο της κλασσικής συνδικαλιστικής οργάνωσης φαίνεται γερασμένο και ανήμπορο να εμπνεύσει τους εργαζόμενους, αρκετός κόσμος ψάχνει νέες μορφές οργάνωσης και αγώνα στους εργασιακούς του χώρους (ακόμα και με «παλιά υλικά», π.χ.σωματείο). Μερικά παραδείγματα είναι οι συλλογικότητες που έχουν αναπτυχθεί στην Αθήνα από κόσμο που βρίσκεται σε επισφαλείς συνθήκες και που καλέστηκαν για να μοιραστούν την εμπειρία τους μαζί μας.

H μάχη στη WIND συνεχίζεται! Όχι στην καταστολή των εργαζομένων!

Ακολουθεί ανακοίνωση του Πανελλήνιου Σωματείου της Wind (ΤΙΜ), επεξηγηματικό της κατάστασης.


ΕΝΩΜΕΝΟΙ – ΔΥΝΑΜΙΚΑ – ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ
- ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ
- ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ, 5:30 μ.μ., στο εστιατόριο της Λ. Αθηνών

Συνάδελφοι,

την Τετάρτη 28/5 είχε γίνει η 3η συνάντηση του ΔΣ του Σωματείου και εκπροσώπων της διοίκησης για την ΕΣΣΕ, όπου περιμέναμε απ’ αυτήν μια βελτιωμένη πρόταση. Αυτό άλλωστε είχαμε ζητήσει και με το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης που της επιδόσαμε με την παράσταση διαμαρτυρίας στο Μαρούσι.
Η απάντησή τους ήταν και πάλι απογοητευτική, με τα ίδια «επιχειρήματα». Δεν έφεραν καμία ουσιαστικά βελτιωμένη πρόταση και προσπάθησαν να εξωραΐσουν κάπως την προηγούμενη. Έκαναν κάποιες μικρές υποχωρήσεις: στο επίδομα ξένης γλώσσας δήλωσαν ότι «θα μπορούσαν να το δώσουν αν και δεν το δικαούνται οι εργαζόμενοι στα καταστήματα» και για πρώτη φορά άνοιξαν παράθυρο για το επίδομα οθόνης, δηλώνοντας πως «θα μπορούσανε να το συμπεριλάβουν στις γενικές αυξήσεις» (χωρίς όμως να δίνουν καμία διευκρίνηση πως θα γίνει αυτό). Αυτές οι διαφοροποιήσεις ήταν αποτέλεσμα τοσο των υπογραφών που συγκεντρώθηκαν για τα δύο αυτά επιδόματα, όσο και της παράστασης διαμαρτυρίας.
Όμως, οι συνολικές μας εκτιμήσεις από προηγούμενες συναντήσεις επαληθεύτηκαν. Όπως είχαμε τονίσει και πάλι, η εταιρεία θέλει να οριστικοποιήσει τις εξαιρετικά χαμηλές -σε σύγκριση με το κόστος ζωής- αυξήσεις που έδωσε. Να μετατρέψει την ΕΣΣΕ και το Σωματείο σε διακοσμητικά όργανα, που απλά νομιμοποιούν μια μισθολογική πολιτική που η ίδια μόνη της χαράζει και εφαρμόζει, μακρία από τις πραγματικές και αυξανόμενες ανάγκες των εργαζομένων.
Την ίδια στιγμή που ακόμα και ο επίσημος πληθωρισμός κινείται με 4,9% (η πραγματική ακρίβεια είναι βέβαια πολύ μεγαλύτερη), η «αύξηση» που προτείνουν είναι μόλις 4,6%, οχυρωμένοι κυρίως πίσω από την απαράδεκτα χαμηλή συμφωνία της ΓΣΕΕ. Το ότι ο κλάδος των τηλεπικοινωνιών σταθερά αναπτύσσεται και η εταιρεία παρουσιάζει ανοδική πορεία και σημαντικά κέρδη, δεν θεωρούνται επαρκείς λόγοι για να ανταμειφθούν οι εργαζόμενοι χάρη στους οποίους επετεύχθησαν αυτά τα αποτελέσματα. Κι όμως, στους εργαζόμενους οφείλονται τα 400 καταστήματα, όπως και η περηφάνια για τη βράβευση της εταιρίας (Mobile Awards 2008) με το καλύτερο δικτυο customer care (με το 82% των εισερχόμενων κλήσεων να εξυπηρετείται σε λιγότερο από 20 δευτ., χάρη στην εντατικοποίηση της εργασίας των συναδέλφων μας), με την καλύτερη υπηρεσίας προστιθέμενης αξίας (ADSM) κλπ.

§ Δεν είδαμε καμία διάθεση σύγκλισης των μισθών και μείωσης των μισθολογικών ψαλίδων -το αντίθετο μάλιστα-, που τόσα χρόνια αποτελεί πηγή γκρίνιας και δυσαρέσκειας ανάμεσα στους συναδέλφους.
§ Δεν είδαμε καμία διάθεση να ενσωματωθεί στη σύμβαση η πρόβλεψη για ένα μίνιμουμ ποσό αύξησης και σε εκείνους τους συναδέλφους που ενδεχομένως έχουν κάποια οικειοθελή παροχή, δείχνοντας μια όλο και μεγαλύτερη αδιαφορία κυρίως για τους παλιότερους συναδέλφους.
§ Για τους συναδέλφους με πτυχία από μη αναγνωρισμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα (κυρίως του εξωτερικού), η Διοίκηση αρνείται να αποδεχτεί μία ξεχωριστή μισθολογική κατηγορία, εμμένοντας ουσιαστικά στην απαράδεκτη άποψη ότι «είναι απόφοιτοι Λυκείου».
§ Παρά τη μικρή διαφοροποίηση που υπήρξε για την επέκταση του επιδόματος ξένης γλώσσας, παραμένει όμως η άρνησή τους να επεκτείνουν το επίδομα αυτό στους συναδέλφους των οικονομικών και διοικητικών τμημάτων.
§ Πρότειναν αύξηση του επιδόματος κέντρου κλήσης σε 6% από 5% και ότι «θα εξετάσουν» τις ευνοϊκότερες ρυθμίσεις για τις μητέρες σε σχέση με τον καινούργιο νόμο για το ασφαλιστικό. Το τελευταίο προσπαθούν να το παρουσιάσουν σαν παραχώρηση, ενώ απλά θα... εφαρμόσουν τον νόμο.
§ Αρνούνται στην πράξη το επίδομα οθόνης και χρήσης Η/Υ, αφού υποτίθεται θα το «συμπεριλάβουν στις γενικότερες αυξήσεις», πράγμα όμως αδύνατο με το «τεράστιο» ποσοστό του 4,6% που προτείνουν.

Από την δική μας πλευρά, τονίστηκε ότι η ικανοποίηση των βασικών αιτημάτων μας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων. Θέλουμε όχι μια τυπική υπογραφή, αλλά μια σύμβαση που θα διασφαλίζει το αυτονόητο: όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να ζουν από έναν μισθό.

Σε μια εποχή όπου το ζήτημα της ακρίβειας έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, θεωρούμε ότι η προστασία της αξίας του μισθού μας, σε συνδυασμό με την προσπάθεια για έλεγχο και μείωση των τιμών και του κόστους ζωής, αποτελεί μονόδρομο για όλους τους εργαζομένους.
Την στιγμή που ο επίσημος πληθωρισμός “τρέχει “ με 4,9 % και οι αυξήσεις σε βασικά καταναλωτικά αγαθά είναι σχεδόν καθημερινές (όπως και η αύξηση της τιμής του πετρελαίου), είναι προφανές ότι οι αυξήσεις που δόθηκαν καθώς και αυτές που προτείνονται, έχουν ήδη απορροφηθεί από το σημερινό κόστος διαβίωσης. Μπορούμε πλέον να μιλάμε χωρίς υπερβολή για… μειώσεις και όχι αυξήσεις μισθών μας.

Θεωρούμε προκλητικό και απαξιωτικό για την εργασίας μας, την στιγμή που η διοίκηση της WIND προτείνει ευτελείς αυξήσεις, να κυκλοφορούν στον Τύπο πληροφορίες για μπόνους δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ σε υψηλόβαθμο στέλεχος της WIND (για την ολοκλήρωση της πώλησης της ΤΙΜ), δηλαδή περίπου τους μισθούς ενός έτους των εργαζόμενων όλης της εταιρίας.

Εν τω μεταξύ, μόλις χθες γίναμε μάρτυρες μιας ακόμα θρασύτατης κίνησης από την μεριά του στελέχους της WIND Βασίλη Ζαφειράκου, που άσκησε μήνυση στον συνάδελφο και μέλος του ΔΣ στη Θεσσαλονίκη Στέφανο Μάλαμα, επειδή αυτός με την συνδικαλιστική του δράση είχε αναδείξει τα προβλήματα των συναδέλφων στα καταστήματα της Θεσσαλονίκης και είχε προωθήσει την επίλυσή τους, ενάντια στις αυθαιρεσίες του Ζαφειράκου. Επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του Σωματείου ότι η πρόσφατη άρνηση της εταιρίας να καταδικάσει την φραστική επίθεση του Ζαφειράκου ενάντια στον συνάδελφο Μάλαμα, θρέφει αυτές τις τρομοκρατικές νοοτροπίες και πρακτικές, που τσαλαπατάνε κάθε έννοια συνδικαλιστικής ελευθερίας. ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΝΕΡΓΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΜΑΛΑΜΑ!

Ταυτόχρονα, η εταιρία συνεχίζει την απαξίωση της εργασίας συναδέλφων με πολλά χρόνια υπηρεσίας, προσπαθώντας να τους οδηγήσει σε παραίτηση ή να τους «εκκαθαρίσει». Τελευταίο παράδειγμα η συνάδελφος Μαρία Γκριζιώτη, που απολύθηκε χθες.

Σ’ αυτό το σκηνικό, θεωρούμε απαράδεκτη την τακτική της εταιρείας, να επιμένει σε αυτά τα χαμηλά επίπεδα αυξήσεων. Πόσο μάλλον όταν έχουν αρχίσει ήδη να υπογράφονται κλαδικές συμβάσεις εργασίας που προβλέπουν αυξήσεις 7% για το 2008.

Στα πλαίσια αυτά το ΔΣ του Σωματείου, αποφάσισε να προτείνει στην Γ.Σ. :
- Την άμεση προσφυγή και καταγγελία της σύμβασης στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (Ο.ΜΕ.Δ).
- Την συνέχεια των κινητοποιήσεων μας.
- Την συμμετοχή του Σωματείου μας στο συλλαλητήριο για την ακρίβεια το οποίο έχει προγραμματιστεί για την Πέμπτη 19/06.

Καλούμε τους συναδέλφους να συμμετάσχουν στην Γενική Συνέλευση, στο εστιατόριο της Λ. Αθηνών, την Τετάρτη 18 Ιουνίου, στις 5.30 μ.μ., για να πάρουμε σχετικές αποφάσεις.

Συνάδελφοι,

Ο δρόμος της ενότητας και του αποφασιστικού αγώνα είναι ο μόνος που οδηγεί σε επιτυχίες και κατακτήσεις. Αυτό δείχνει και η περσινή εμπειρία, όταν η σύμβαση υπογράφηκε μετά από μήνες γενικών συνελεύσεων και κινητοποιήσεων, μετά από δύο παραστάσεις διαμαρτυρίας, μετά από την αντίστασή μας ενάντια στην αγωγή που είχε καταθέσει η διοίκηση της WIND για να θέσει «παράνομο» το Σωματείο. Στον ίδιο γνωστό και επιτυχημένο δρόμο πρέπει να βαδίσουμε και τώρα. Μην πιστέψουμε πως αν αναθέσουμε την υπόθεση της ΕΣΣΕ στο ΔΣ του Σωματείου θα πετύχουμε κάτι ικανοποιητικό. Η υπογραφή μιας ικανοποιητικής ΕΣΣΕ:
- δεν είναι θέμα καλής διαπραγμάτευσης, τεκμηριωμένων και αφοπλιστικών επιχειρημάτων.
- δεν θα κριθεί στην αίθουσα διαπραγματεύσεων του ΟΜΕΔ, αλλά κυρίως έξω από αυτή στην συσπείρωσή, την δυναμική και την αποφασιστικότητά μας.
Ακόμα και η μέχρι τώρα μετακίνηση της εταιρίας από τις «αυξήσεις» 4,1% που είχε προτείνει στην αρχή των διαπραγματεύσεων, είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών του Σωματείου, των Γενικών Συνελεύσεων και της παράστασης διαμαρτυρίας που έγινε, των εκατοντάδων υπογραφών που συγκεντρώθηκαν για την υποστήριξη συγκεκτριμένων αιτημάτων.

Μόνο με την ενεργή συμμετοχή στις πρωτοβουλίες και δραστηριότητες που συλλογικά και δημοκρατικά θα συζητήσουμε και θα αποφασίσουμε στις γενικές μας συνελεύσεις, μπορούμε να πετύχουμε μια σύμβαση που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας και αυξήσεις που θα αποτρέπουν την υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου από την λαίλαπα της ακρίβειας.
Όσο πιο συλλογικά γίνουν οι διεκδικήσεις μας, τόσο πιο ικανοποιητικά θα είναι τα αποτελέσματα.

Συνεχίζουμε ενωμένοι, δυναμικά, αποφασιστικά την προσπάθειά μας
για να υπογράψει η Διοίκηση της WIND
αξιοπρεπή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για το 2008.
Όχι στην λαίλαπα της ακρίβειας και την μείωση της αξίας των μισθών μας
13/06/08

Το ΔΣ του Σωματείου

Βιβλιοπαρουσίαση: Η γενιά της επισφάλειας

Εδώ και λίγο καιρό, ένα μοναδικό βιβλίο κυκλοφορεί στα "πέριξ".
Πρόκειται για τη "Γενιά της Επισφάλειας", ένα βιβλίο γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, ένα βιβλίο που θίγει όσα δεν θίγονται ποτέ από το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα...
Ακολουθεί μια συνοπτική βιβλιοπαρουσίαση, η οποία βρίσκεται στο περιοδικό δρόμου "Στάση" που κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη.


"Από το 2000 λοιπόν, κάναμε, «επίθεση στο Παρίσι». Το νευραλγικό κέντρο της ταχείας εστίασης, η αντλία με τα δολάρια, ο πιο μεγάλος τζίρος στη χώρα. Πολύ γρήγορα οι κινητοποιήσεις σκλήρυναν τόσο στη McDonald’s όσο και στην Pizza Hut. Οι δύο φίρμες γνώρισαν τις πρώτες τους μεγάλες απεργίες σχεδόν ταυτόχρονα, με λίγες εβδομάδες απόσταση. Φαίνεται πως έφτανε να ανοιχτεί ο δρόμος, να δοθεί το παράδειγμα για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους και άλλοι εργαζόμενοι της ταχείας εστίασης. Από μερικές ώρες στάσης εργασίας περάσαμε σε μερικές μέρες, έπειτα σε μερικές βδομάδες και τελικά σε μερικούς μήνες… Μέχρι και 115 μέρες απεργίας στο εστιατόριο McDonald’s της λεωφόρου Στρασβούργου-Σαιν-Ντενί (Οκτώβριος 2001 – Φεβρουάριος 2002)! Κάτι το πρωτοφανές στην καρδιά του Παρισιού, πόσο μάλιστα για του υπάκουους, συνήθως, εργαζόμενους της ταχείας εστίασης”


Τον Ιούνιο του 1993, ο Αμπντέλ Μαμπρουκί, 21 ετών, υπό τον εκβιασμό της επιβίωσης και έχοντας παρατήσει ήδη το σχολείο, προσλαμβάνεται στην Pizza Hut. Ο Αμπντέλ θεώρησε πως μια θέση μερικής απασχόλησης με σύμβαση αορίστου χρόνου ήταν μια πολύ καλύτερη συνθήκη από τις προηγούμενες του προσωρινές δουλείες σε στησίματα/ξεστησίματα εκθέσεων και σε εργοτάξια. Γρήγορα όμως αντιλήφθηκε πως η εργασία σε χώρους ταχείας εστίασης δεν είναι εύκολη υπόθεση.Η ταχύτητα στην εξυπηρέτηση πατάει πάνω στην εξοντωτική εργασία χιλιάδων «πολυειδικευμένων εργαζομένων» που πρέπει να ξέρουν και υποχρεούνται να μάθουν να κάνουν τα πάντα. Από τις παραγγελίες, μέχρι την παρασκευή και την αποστολή του γεύματος. Εργαζομένων, που η νέα ορολογία των εργασιακών σχέσεων τους θέλει «μερικώς απασχολούμενους» και που προορίζονται να δουλέψουν κυρίως τις ώρες αιχμής για την μεγιστοποίηση του τζίρου των εταιριών. Οι εργαζόμενοι αυτοί, λοιπόν, εκτός από το πλήθος παράλογων εντολών, κανόνων, πιέσεων που υφίστανται από την διεύθυνση ή τους μάνατζερ των καταστημάτων, έχουν να αντιμετωπίσουν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, συνθήκες εργασίας χωρίς τους στοιχειώδεις κανονισμούς ασφάλειας και υγιεινής ( κακής ποιότητας μοτοποδήλατα, έλλειψη σωστού ρουχισμού, έλλειψη χώρων για τους εργαζόμενους κτλ.).
Όλα τα παραπάνω οδηγούν τους νέους εργαζόμενους στο να εγκαταλείπουν αυτές τις δουλείες μετά από ένα-δύο χρόνια και την εταιρία να προσλαμβάνει άλλους πιο παραγωγικούς που ψάχνουν απελπισμένα για δουλειά, ανακυκλώνοντας έτσι το εργατικό της δυναμικό και περιορίζοντας ταυτόχρονα τα περιθώρια κάποιας οργανωμένης αντίστασης.
Ο Αμπντέλ, λόγω πείσματος και λόγω του πόστου που του ανατέθηκε εξ αιτίας της μυωπίας του (λάντζα), αποφάσισε να μην παραιτηθεί σύντομα από την Pizza Hut αλλά να κάτσει και να οργανώσει όσο γίνεται δυναμικές εστίες αντίστασης ενάντια στην εργοδοσία. Μετατρέποντας το χώρο της λάντζας, όπου έρχονταν σε επαφή με όλους σχεδόν τους εργαζομένους, σε χώρο συνεύρεσης και συζήτησης εν ώρα δουλείας, καταφέρνει να θέσει στους υπόλοιπους εργαζομένους το ζήτημα της σύγκρουσης. Γρήγορα έρχεται σε επαφή με την CGT, τη γαλλική Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων και το 1996 καθίσταται εκπρόσωπος της σε όλα τα καταστήματα της Pizza Hut.
Στο βιβλίο « Η γενιά της επισφάλειας», που έγραψε ο ίδιος ο Αμπντέλ, περιγράφονται εμπειρίες τόσο μέσα από τους χώρους εργασίας της ταχείας εστίασης και γενικά της επισφαλούς εργασίας όσο και γύρω από τις δυνατότητες οργάνωσης και κινητοποίησης στους χώρους αυτούς. Τίθενται ζητήματα για το πως μπορεί να ξεκινήσει μια δράση, όπως μια απεργία ή διαδήλωση στις μικρές ευέλικτες μονάδες παραγωγής του τριτογενή τομέα. Πως είναι δυνατόν να συντονιστούν οι εργαζόμενοι από διαφορετικά καταστήματα και από διαφορετικές εταιρίες και να δράσουν από κοινού. Πως μπορούν αποτελεσματικά να βελτιωθούν οι όροι τις εργασίας, τα πιεστικά ωράρια, οι παρατυπίες, οι πειθαρχικές διώξεις και οι «με το παραμικρό» απολύσεις. Τέλος αυτό που σκιαγραφείται και αναπτύσσεται ως προβληματική μέσα από την εμπειρία του Αμπντέλ, ως συνδικαλιστή, είναι η εξής: Ποιος είναι ο ρόλος των επίσημων θεσμών (συνδικάτων, κομμάτων, πολιτικών οργανώσεων, μέσων μαζικής ενημέρωσης κτλ.) στην κίνηση των «από τα κάτω», στις πρωτοβουλίες των ίδιων των εργαζομένων για αντίσταση;

Την ελληνική έκδοση του βιβλίου συνυπογράφουν οι εργατικές συλλογικότητες «Βιβλιοφρικάριος», «το Ρεπό», το Σωματείο Σερβιτόρων και Μαγείρων, η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου και η Ομάδα «Νομάδες Αντιρροής» όπου είχε την πρωτοβουλία για την μετάφραση, έκδοση αλλά και περαιτέρω συλλογικοποίηση αυτής της προσπάθειας με σκοπό να φτάσει σε όσο το δυνατών περισσότερους εργαζόμενους σε παρόμοιες συνθήκες. Για να το βρείτε επικοινωνήστε με τις συγκεκριμένες ομάδες στην Αθήνα (Http://generationprecaire.blogspot.com) ή στη Θεσσαλονικη με την συντακτική ομάδα της Στάσης Επισφάλειας.


Για την μνήμη…
Τον Απρίλη του 2001 ιδρύεται στην Ελλάδα για πρώτη φορά σωματείο εργαζομένων στην Pizza Hut- γνωστό και ως ΣΕΒΑΧ. Η δράση του επικεντρώθηκε στις συνθήκες εργασίας αλλά και στο ίδιο το δικαίωμα συμμετοχής σε σωματείο. Τον Χειμώνα 2002/2003 η δράση του σωματείου κορυφώνεται με την αναίτια απόλυση εργαζομένων που διαμαρτυρήθηκαν για τα καψόνια που τους βάζουν οι υπεύθυνοι των καταστημάτων. Το κατάστημα του Χαλανδρίου και των Βριλησσίων προχωρούνε σε στάση εργασίας. Το ίδιο βράδυ αποφασίζεται από τη Γενική Συνέλευση του σωματείου απεργία. Ακολουθούν αποφάσεις για απεργία διαρκείας ενώ οργανώνεται καμπάνια για την γνωστοποίηση των αιτημάτων των απεργών. Πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις σε άλλα καταστήματα και εκτός Αθήνας, σε Κρήτη και Θεσσαλονίκη. Στις 17/1 πραγματοποιήθηκε τηλεφωνικό σαμποτάζ στο τηλεφωνικό κέντρο της εταιρίας. Τελικά η απεργία , που κράτησε 14 μέρες, έληξε έχοντας ήδη κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική από την εργοδοσία και αφού οι οικονομικές δυνατότητες των απεργών είχαν αγγίξει τα όρια τους.Εδώ στη Θεσσαλονίκη πρωτοβουλία εργαζομένων σε καταστήματα της Pizza Hut και αλληλέγγυων πραγματοποίησαν πλήθος παρεμβάσεων σε καταστήματα και στους δρόμους της πόλης. Μπορεί αυτοί οι αγώνες να φαίνονται μικροί και η ήττα τους σχεδόν αναμενόμενη, όμως η εμπειρία των ανθρώπων που έχουν συμμετέχει σε αυτούς αποτελούν μια παρακαταθήκη για τους επόμενους και τις επόμενες που θα αποφασίσουν να πάψουν «να κάνουν την πάπια» και θα αντισταθούν συλλογικά και δυναμικά σε κάθε λογής αφεντικά….

Όταν οι αναπληρωτές, οι ωρομίσθιοι, οι "προσωρινοί" της εκπαίδευσης…"τρώνε πόρτα" στο συνδικάτο...

Δημοσιεύουμε μια υποκειμενική περιγραφή/εμπειρία του πως μπορεί να γραφειοκρατικοποιηθεί -με ευθύνη τόσο των δεξιών όσο και των αριστερών παρατάξεων- ένα συνδικάτο...


Αυτό που συνέβη την Τετάρτη 28 Μαΐου στην καταστατική Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Δασκάλων-Νηπιαγωγών Λαγκαδά είναι αξιομνημόνευτο. Συγκεκριμένα: μια εβδομάδα πριν τη συνέλευση, Τετάρτη ή Πέμπτη ήταν νομίζω, έφτασαν στο σχολείο μου οι προτάσεις του Δ.Σ. του Συλλόγου μας όπου -μέσα στα άλλα- το Δ.Σ. πρότεινε ομόφωνα να γίνονται εκλογές κάθε 2 χρόνια το Μάη, αντί κάθε χρόνο το Νοέμβρη (όπως ίσχυε). Όταν είδα αυτή την πρόταση τρόμαξα: όχι μόνο γιατί θεώρησα ότι βρίσκεται προς μια κατεύθυνση «γραφειοκρατικοποίησης» του Συλλόγου (ανάθεση εξουσιών για 2 χρόνια σε κάποιον, έλλειψη τακτικού κοινωνικού ελέγχου στο Δ.Σ.) αλλά κυρίως γιατί αυτό το μέτρο απέκλειε 100% τον οποιοδήποτε «προσωρινό» (αναπληρωτή, ωρομίσθιο, αποσπασμένο) να εκλεγεί στο Δ.Σ. Γιατί ποιος αναπληρωτής ή ωρομίσθιος θα θέσει υποψηφιότητα για το Δ.Σ. το…Μάη (!) όταν δεν ξέρει που θα βρίσκεται του χρόνου; Και πόσο μάλλον του παραχρόνου; Άσε που με τις εκλογές κάθε 2 χρόνια υπάρχει η δυνατότητα να περάσει κάποιος αναπληρωτής, ωρομίσθιος κτλ. από το σωματείο μέσα σε μια χρονιά που δεν θα υπάρχουν καν εκλογές. Έτσι του αναιρείται το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, και φυσικά, δεν είναι ισότιμο μέλος με τους μόνιμους. Με άλλα λόγια, «στη φάρμα των ζώων όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα»…
Με βάση αυτά, έκατσα βιαστικά και έγραψα το Σαββατοκύριακο (πριν τη συνέλευση της Τετάρτης) ένα κείμενο με 5 προτάσεις για το Καταστατικό. Το πρότεινα σε συναδέλφους που γράφουμε μαζί στο περιοδικό «Το Σχολείο» (ένα περιοδικό που βγάζουμε μια πρωτοβουλία εκπαιδευτικών στο Λαγκαδά και δεν είναι «παραταξιακό») για να το υπογράψουμε και να το προτείνουμε στη Γενική Συνέλευση. Τέσσερις ακόμα συνάδελφοι (μία ωρομίσθια και τρεις μόνιμοι) κατάλαβαν αμέσως πόσο σημαντικό ήταν το ζήτημα του «αποκλεισμού των προσωρινών» και δέχτηκαν να το υπογράψουν. Δεν προλάβαμε όμως να μαζέψουμε περισσότερες υπογραφές, να ζυμώσουμε το ζήτημα στον κόσμο, να εξηγήσουμε πόσο τραγική ήταν η πρόταση του Δ.Σ. (Σημείωση: στο Δ.Σ. του Λαγκαδά έχει αυτοδυναμία η Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Κίνηση/Παρεμβάσεις με 4 μέλη. Η ΔΑΚΕ έχει 2 μέλη και η ΠΑΣΚ έχει 1. Η πρόταση για «εκλογές κάθε 2 χρόνια το Μάη» ήταν της ΠΑΣΚ, σύμφωνα με το ενημερωτικό φυλλάδιο της «Επαγρύπνηση», τ.2, Μάης 2008).
Έτσι έφτασε η μέρα της Γενικής Συνέλευσης. Εκεί λοιπόν συνέβη το εξής πρωτόγνωρο για το Σύλλογο του Λαγκαδά: απλά μέλη του Συλλόγου να έχουν να αντιπαρατεθούν με όλους τους εκπροσώπους των μελών στο Δ.Σ., με όλες τις παρατάξεις, από τα «δεξιά» μέχρι τα «αριστερά». Την πρόταση για αλλαγή την υποστήριξαν με επιχειρήματα η ΠΑΣΚ και η ΑΡΚ. Συγκεκριμένα, ο εκπρόσωπος της ΠΑΣΚ στο Δ.Σ. υποστήριξε (με δικά του λόγια) ότι: α) γλυτώνουμε χρήματα, κάθε χρόνο οι εκλογές κοστίζουν 1000-1500 ευρώ. Αυτό το «υπέρογκο» κόστος σημαίνει βασικά 3-4 ευρώ σε κάθε μέλος το χρόνο! Τόσο άξιζε δηλαδή το «τομάρι των προσωρινών» β) Η ΔΟΕ προτείνει αυτή την αλλαγή, και αν δεν εναρμονιστούμε θα υπάρχουν συνέπειες, θα μείνουμε μόνοι. Εδώ έχουν έρθει τα… πάνω-κάτω. Αντί η ΔΟΕ να αποτελείται και να καθορίζεται από τους πρωτοβάθμιους Συλλόγους (άλλωστε και οικονομικά -ως εκπαιδευτικοί/απλά μέλη- εμείς είμαστε που χρηματοδοτούμε τη ΔΟΕ, με 32 ευρώ συνδρομή το χρόνο), οι Σύλλογοι φαίνεται ότι πρέπει να «ορίζονται» από τη ΔΟΕ. Μιλάμε για την πλήρη «από τα πάνω προς τα κάτω» ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΥ.
γ) Και οι άλλοι Σύλλογοι έτσι κάνουν, μόνο 8-9 Σύλλογοι έχουν εκλογές κάθε χρόνο. Κάτι για το οποίο έχω σημαντικές επιφυλάξεις και άλλωστε, αν οι άλλοι Σύλλογοι θέλουν «να πέσουν στο γκρεμό», να πέσουμε και εμείς;
Από τη μεριά της ΑΡΚ/Παρεμβάσεων, μίλησε ο Πρόεδρος του Συλλόγου. Δεν αντιπαρατέθηκε στα επιχειρήματα της ΠΑΣΚ. Μου έκανε έκπληξη που δεν αντιπαρατέθηκε στο γραφειοκρατικό επιχείρημα ότι «η ΔΟΕ λέει να…», τη στιγμή που σε άλλο σημείο της Γενικής Συνέλευσης νωρίτερα διαφώνησε με αυτή τη λογική, τη λογική «να κάνουμε ό,τι λέει η ΔΟΕ». Τέλοσπαντων, ο Πρόεδρος είπε ότι οι «εκλογές κάθε χρόνο» αποφασίστηκαν παλιότερα όταν περνούσαν πολλοί «προσωρινοί» από το Σύλλογο ενώ τώρα αυτή η ανάγκη δεν υπάρχει γιατί οι αναπληρωτές είμαστε…10! Λες και δεν υπάρχουν ωρομίσθιοι και αποσπασμένοι, λες και δε γίνεται π.χ. του χρόνου, να αυξηθούν πάλι οι «προσωρινοί» στο Σύλλογο! Λες και υπάρχει «συμβόλαιο» να μην προωθηθεί πλέον η «ευελιξία» στο Λαγκαδά! Παραδέχτηκε δε ότι υπάρχουν και «παρενέργειες» στη συγκεκριμένη ρύθμιση. Αλλά τη στήριξε μαζί με τα άλλα μέλη της ΑΡΚ στο Δ.Σ.
Όμως δεν τη στήριξαν όλα τα μέλη των Παρεμβάσεων (αυτά που βάζουν υποψηφιότητα στο ψηφοδέλτιο) την πρόταση του Δ.Σ. Στη ψηφοφορία, η απαράδεκτη ρύθμιση πέρασε με τα 2/3 των ψήφων των παρόντων αλλά το 1/3 της συνέλευσης (κυρίως κόσμος που στηρίζει εκλογικά την ΑΡΚ) ψήφισε την πρόταση που κάναμε τα 5 απλά μέλη. Ήταν μια ήττα αλλά και μια ρήξη για έναν επαρχιακό σύλλογο, αφού, για πρώτη ίσως φορά, απλά μέλη του Συλλόγου πήγαν σε σθεναρή κόντρα απέναντι στο «μπλοκ των παρατάξεων». Όπως είπε και ένας συνάδελφος στη Γ.Σ., «μέσα στην αίθουσα υπάρχουν δύο όχθες, η δική σας» –εννοούσε το Δ.Σ.- «και η δική μας» –δείχνοντας τα απλά μέλη που στήριζαν να μην περάσει η ρύθμιση.
Το τέλος της ψηφοφορίας με βρήκε εκτός εαυτού, να φωνάζω και να λέω «ντροπή σας» στο Δ.Σ., να βγαίνω από την αίθουσα χτυπώντας την πόρτα. Δεν μου άρεσε η συμπεριφορά μου, οδήγησε ίσως στη διακοπή της Συνέλευσης, αλλά με έπνιγε το δίκιο. Η συνεδρίαση διακόπηκε και καμιά από τις άλλες μας προτάσεις δεν μπήκε σε ψηφοφορία[1]. Εγώ έξαλλος, είχα χάσει τη ψυχραιμία μου με αυτά που έβλεπα.
Έβλεπα πως αυτό που προτιμήθηκε από τις παρατάξεις είναι η πολιτική συμμαχία/ισορροπία/συνδιαλλαγή σε επίπεδο Δ.Σ., και όχι η κοινωνική συμμαχία με το πιο ευάλωτο κομμάτι, εμάς τους «προσωρινούς». Έβλεπα πως η γραφειοκρατία και τα «παιχνίδια κορυφής», δηλαδή οι «συμφωνίες» των παρατάξεων σε επίπεδο Δ.Σ., μπορούν άνετα να λάβουν χώρα ακόμα και στα μικρά πρωτοβάθμια σωματεία (που τόσο τα «αγιοποιούμε» σε σχέση με τις Ομοσπονδίες και τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ). Έβλεπα απλά μέλη του Συλλόγου/υποψήφιους παρατάξεων, που δεν πατάνε σχεδόν ποτέ σε Γενικές συνελεύσεις, να είναι σε «διατεταγμένη υπηρεσία», ως το τέλος της συνεδρίασης για να ψηφίσουν τι λέει η παράταξη! Έβλεπα όμως και πρόσωπα προβληματισμένα, που καταλάβαιναν ότι κάτι λάθος έχει πάει σε όλη αυτή την ιστορία…
Από εδώ και πέρα έχω μείνει με ερωτήματα. Πότε θα γίνονται απολογιστικές συνελεύσεις; Κάθε δεύτερο Μάη; Πότε θα δούμε και έναν «προσωρινό» στο Δ.Σ.; Θα ζωντανέψει περισσότερο ο Σύλλογος -με τις εκλογές κάθε δύο χρόνια- ή θα ενισχυθεί η τάση ανάθεσης της λύσης των προβλημάτων μας στα μέλη του Δ.Σ.; Θα συνεχίσουν να γκρινιάζουν οι «παλιοί» ότι «οι νέοι δεν μπαίνουν στα συνδικάτα»; Θα αναρωτηθούν ποτέ ότι τους «δέχονται» ως «δεύτερα μέλη»; Τι θα γίνει; Για ένα είμαι σίγουρο. Η μάχη ενάντια στις διαιρέσεις, ενάντια στη δημιουργία εργαζομένων «δεύτερης και τρίτης ταχύτητας» θα συνεχιστεί…Ο ένας στους τρεις συνάδελφους που δεν «ακολούθησε» τον εκπρόσωπο του στο Δ.Σ. αυτό δείχνει…Ήταν μια ήττα αλλά και μια ρήξη…

Ένας δάσκαλος από τον Λαγκαδά

[1] Για την ιστορία, προτείναμε εκτός από το «εκλογές κάθε Νοέμβρη» και «απολογιστική συνέλευση του Δ.Σ. κάθε Μάη» έτσι ώστε να κριθούν και να κρίνουν όσοι «προσωρινοί» βρεθούν στο Δ.Σ. και στο σωματείο γενικά. Προτείναμε ακόμα τη δημιουργία ισχυρού απεργιακού ταμείου με 5 ευρώ το μήνα από κάθε εκπαιδευτικό (πλην ωρομισθίων). Για το απεργιακό ταμείο πέρασε πρόταση της ΑΡΚ/Παρεμβάσεων κατά τη διάρκεια της συζήτησης του καταστατικού της ΔΟΕ. Τέλος, προτείναμε να μπορεί να εκλεγεί κάποιος στο Δ.Σ. μέχρι 3 φορές/χρονιές το μέγιστο, έτσι ώστε να μην δημιουργούνται «ισόβιοι», «επαγγελματίες» «καρεκλοκένταυροι» στο Δ.Σ. και προτείναμε να μην είναι οι Προϊστάμενοι μας μέλη του Συλλόγου, όπως ισχύει τώρα!!!

Θέλουν να βγάζουν τις απεργίες "παράνομες" πιο γρήγορα!

Με τροπολογία που κατατέθηκε την Παρασκευή, η Κυβέρνηση θέλει στην ουσία να κηρύσσονται "παράνομες" οι απεργίες πιο γρήγορα. Πως; Με τη σπεύση της διαδικασίας του εφετείου. Υπενθυμίζουμε ότι συχνά το πρωτοβάθμιο δικαστήριο δεν κηρύσσει "παράνομη" μια απεργία (και γενικά οι πρωτοβάθμιες αποφάσεις είναι συχνά υπέρ των εργαζομένων) αλλά στη συνέχεια "καθαρίζει" για την εργοδοσία το εφετείο.
Η είδηση βγήκε στο in.gr.

Τροπολογία που επιταχύνει τη δικαστική κρίση για το νόμιμο ή μη, μιας απεργίας, κατατέθηκε την Παρασκευή στη Βουλή από το υπουργείο Δικαιοσύνης.
Στην τροπολογία ορίζεται ότι, στις περιπτώσεις άσκησης έφεσης κατά απόφασης που έκρινε τη νομιμότητα απεργίας, ο πρόεδρος Εφετών, ή ο πρόεδρος του Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου, οφείλει να ορίσει κατ' εξαίρεση δικάσιμο εντός συγκεκριμένου χρόνου, να διατάξει την εγγραφή της υπόθεσης στο πινάκιο και την κλήτευση του εφεσίβλητου και να ορίσει τη σύνθεση του δικαστηρίου που θα εκδικάσει την υπόθεση.
Αναβολή της υπόθεσης επιτρέπεται μόνο για εξαιρετικά σπουδαίο λόγο και το δικαστήριο υποχρεούται να εκδώσει την απόφασή του εντός συγκεκριμένης προθεσμίας.

Κοινωνικά Αποκλεισμένοι; Οι καλύτεροι επισφαλείς εργαζόμενοι!

Αναδημοσιεύουμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στο http://criticalpsygreece.org/ τον περασμένο Γενάρη. Συνδέει το ζήτημα των κοινωνικά αποκλεισμένων ανθρώπων και το πως χρησιμοποιούνται για να προωθηθεί η επισφαλής εργασία. Μιλάει επίσης για το ρόλο των γραφείων ενοικίασης εργαζομένων αλλά και των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ). Αποτελεί προσωπική καταγραφή και άποψη.


Κοινωνικά Αποκλεισμένοι:
Οι Καλύτεροι Εργαζόμενοι Προσωρινής Απασχόλησης


Χθες το πρωί στο γραφείο διάβαζα την καθημερινή μου πρωϊνή οικονομική εφημερίδα -όπως πρέπει να κάνει κάθε αξιοσέβαστος businessman (lol)- και ανακάλυψα ότι μια από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως εταιρείες διαχείρισης και προσφοράς ανθρώπινου δυναμικού (HRM & Recruiting λέγονται στα μανατζερίστικα) και μια από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (MKO) στον τομέα της κοινωνικής υποστήριξης & αλληλεγγύης αποφάσισαν να ξεκινήσουν συνεργασία στα πλαίσια ενός προγράμματος Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης (ΕΚΕ, Corporate Social Responsibility - CSR, πάλι στα μανατζερίστικα) που διεξάγει η πρώτη1.

Αφήνοντας στην άκρη την αυτονόητη κριτική στις ανοησίες περί εταιρικής κοινωνικής ευθύνης και ηθικής των επιχειρήσεων ο σχολιασμός εδώ θα περιοριστεί στην πλευρά της ΜΚΟ. Στο τι επιθυμεί να πετύχει και που αποσκοπεί η ΜΚΟ2. Όχι μόνο γιατί οι ΜΚΟ είναι το αναδυόμενο εργασιακό πεδίο για πλειάδα κοινωνικών επιστημόνων, μια γαλέρα κακοπληρωμένης παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, ούτε γιατί το κράτος τείνει να αποτραβιέται από την κοινωνική πρόνοια και να την παραδίδει σε ιδιωτικές, μη κυβερνητικές, “δήθεν” μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, αλλά και γιατί οι περισσότερες από αυτές τις ΜΚΟ προβάλλουν ένα προσωπείο κοινωνικής “αλληλεγύης” και άρσης/μεταρρύθμισης του κοινωνικού αποκλεισμού, ένα προσωπείο αλλαγής ενός άδικου συστήματος μέσα από την αλληλεγγύη, την αυτενέργεια και την εθελοντική προσφορά.

Πρώτα όμως, η απαιτούμενη θεωρία: τι κάνουν οι εταιρείες διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού. Στον καπιταλισμό μετά τη δεκαετία του ‘80, με την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, η αγορά εργασίας παγκοσμίως, για να συμπιέσει το απαιτούμενο κόστος της εργασίας και να ανακόψει τους εργατικούς συνδικαλιστικούς αγώνες, επωφελούμενη από την τεχνολογική πρόοδο, έκανε την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών πιο ευέλικτη και ελαστική, προσαρμοσμένη στη εκάστοτε ζήτηση (on-demand). Πχ, έχει κάποιος μια βιοτεχνία που φτιάχνει φτηνά ρούχα και έρχεται η περίοδος των εκπτώσεων. Για να μην απασχολεί πολύ μόνιμο προσωπικό (κάτι που συνεπάγεται άδειες, επιδόματα, ασφάλιση και περίθαλψη, συνδικαλισμό, και άρα μεγαλύτερο κόστος) τηλεφωνεί σε μια εταιρεία ανθρώπινου δυναμικού και λέει στον υπεύθυνο εργασιακό σύμβουλο: “Θέλω να μου στείλεις 5 κοπτοραπτούδες για 15 μέρες, για να βγάλω 4 παραγγελίες που έχω”. Οι γυναίκες αυτές, θα βγούν από την ανεργία για αυτό το διάστημα, αλλά θα πληρώνονται μισθό κατώτερο του ελάχιστου -θα τους αφαιρούνται χρήματα για το “νταβατζιλίκι/προμήθεια” του γραφείου εργασίας- χωρίς ασφάλιση και περίθαλψη πέραν αυτού του διαστήματος και μετά θα χάσουν απλά τη δουλειά τους. Άσε που το συμβόλαιό τους θα περιλαμβάνει ρήτρα ενάντια στο συνδικαλισμό και την προσπάθεια να βελτιώσουν συλλογικά την κατάστασή τους. Όπως γράφτηκε στον τύπο, πρόκειται για εργαζόμενες/ους “χαρτομάντηλο”: τους χρησιμοποιούμε και τους πετάμε στα σκουπίδια. Το ζήτημα εδώ -για μας- δεν είναι η εύρεση μιας (οποιασδήποτε) εργασίας, αλλά η αδυναμία πρόβλεψης για το μέλλον, (οικονομικού) προγραμματισμού ζωής, οργάνωσης του προσωπικού χρόνου - καθώς οποιαδήποτε ώρα μπορεί να σε καλέσει ο εργ. σύμβουλος ή το αφεντικό και αν δεν πας απολύθηκες- και γενικά, η βύθιση σε ένα βάλτο τυχαίας και προσωρινής απασχόλησης, επαγγελματικής αβεβαιότητας, ρευστών διαπροσωπικών σχέσεων και εν τέλει, υπαρξιακής επισφάλειας3. Και αυτό είναι ένα ψυχολογικό βάρος που λίγοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν.

Η κατάσταση αυτή δεν υφίσταται μόνο στον ιδιωτικό τομέα, για παράδειγμα, και οι ταχυδιανομές των ΕΛΤΑ συνεργάζονται με μια εταιρεία διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, η Εθνική τράπεζα υπενοικιάζει συμβασιούχους εδώ και πάρα πολλά χρόνια από αντίστοιχη εταιρεία, ενώ τι νομίζετε ότι είναι τα προγράμματα stage πέρα από ψηφοθηρικά και κομματικά; Και ο ΟΑΕΔ ευρύτερα τείνει πια να εστιάζει στην εύρεση θέσεων μερικής/προσωρινής απασχόλησης. Σε χώρες με μεγάλη ανεργία και έλλειψη βιομηχανίας αιχμής και υψηλής ειδίκευσης όπως η Ελλάδα, οι εταιρείες διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού τείνουν να γίνουν κυρίαρχο παράδειγμα εύρεσης απασχόλησης4.

Αυτό ήταν το εργασιακό παράδειγμα των εταιρειών διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού. Ποιό είναι το εργασιακό παράδειγμα των ΜΚΟ; Ποιό είναι το παράδειγμα των κοινωνικών υπηρεσιών που προσφέρουν;
Από την εργασιακή εμπειρία και τα διαβάσματά μου, η κατάσταση στην Ελλάδα τουλάχιστον στο εργασιακό τοπίο στις ΜΚΟ δεν απέχει πολύ από το παράδειγμα της προσωρινής εργασίας των εταιρειών διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού. Κυριαρχούν οι προσλήψεις ορισμένου χρόνου, ανάλογα με τα επιχορηγούμενα προγράμματα που τρέχουν κάθε φορά, σε θέσεις πολλές φορές μερικής απασχόλησης, μετά από πολλή άμισθη -”εθελοντική”- εργασία, όπου αποκτάται η εργασιακή εμπειρία. Οι εργαζόμενες/οι δεν έχουν ασφάλεια και συνέχεια στον εργασιακό τους ρόλο, καθώς τα χαρακτηριστικά και η περιγραφή της θέσης τους αλλάζουν όταν αλλάζει και το πρόγραμμα που τους χρηματοδοτεί, και κυρίως δεν έχουν βεβαιότητα στις αποδοχές τους -μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει- αφού συχνά η κρατική επιχορήγηση μπορεί να αργεί ή να μην διαχειρίζεται κατάλληλα λογιστικά. Μια αόριστη υπόσχεση ανανέωσης της σύμβασης εργασίας, ανάλογα με τα προγράμματα και τις χρηματικές υποχρεώσεις, πλανάται στον αέρα, ενώ πολλές φορές επιλέγεται η αυτασφάλιση ως ελεύθεροι επαγγελματίες, ειδικά για το επιστημονικό προσωπικό. Με λίγα λόγια, ελαστική, ευέλικτη εργασία, ορισμένου χρόνου, με χαμηλές αποδοχές, κάτω από το προσωπείο του αριστερού/ανθρωπιστή εργοδότη. Η εργασιακή εμπειρία που αποκτάται στις ΜΚΟ, για τους τυχερούς και τις τυχερές που θα τα καταφέρουν, μπορεί να είναι υπόβαθρο και η απαιτούμενη προϋπηρεσία για να μεταπηδήσουν μια καλύτερη θέση σε κάποιο νοσοκομείο, ΟΤΑ ή άλλη κρατική υπηρεσία, ή και να ανοίξουν ιδιωτικό γραφείο, αλλά δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι το ελληνικό κράτος προτιμά πλέον να υποχρηματοδοτεί τους δημόσιους οργανισμούς υπηρεσιών κοινωνικής πολιτικής και να δίνει με το σταγονόμετρο, σε μια προσπάθεια να δείξει απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων, χρήματα σε ΜΚΟ για να αναλάβουν διάφορες δράσεις που προτείνουν οι ίδιες, με αδιαφανή κριτήρια επιλογής τους5. Σαν αυτό που διαφημίζεται τώρα ως Σύμπραξη Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ στα μανατζερίστικα) δηλαδή.

Είναι αναπόφευκτο ότι οι υπηρεσίες που προσφέρουν οι ΜΚΟ στις ομάδες που βρίσκονται υπο κοινωνικό αποκλεισμό θα είναι ανάλογες της οργανωσιακής και οικονομικής τους διαχείρισης. Γιατί όταν δεν έχεις σταθερή χρηματοδότηση, προσωπικό που να έχει συνέχεια απασχόλησης και ικανοποιητικές αμοιβές, ώστε να διατηρεί σταθερές σχέσεις υποστήριξης και εμπιστοσύνης με τα άτομα που υφίστανται κοινωνικό αποκλεισμό και χρειάζονται τις υπηρεσίες των ΜΚΟ, οι υπηρεσίες θα είναι ενδεχομενικές, ανάλογα με τη συγκυρία και τις περιστάσεις (αν θα έχει γίνει αποδεκτό το τάδε ή το δείνα πρόγραμμα παρέμβασης, αν θα υπάρχει κάποιος με “μεράκι” ώστε να τρέχει, αν θα έχει οργανωθεί η κατάλληλη εθελοντική ομάδα υποστήριξης, κλπ.). Η νεο-φιλελεύθερη αυτή ενδεχομενικότητα (contingency) της κοινωνικής πρόνοιας είναι σύμφυτη με το καθεστώς εργασίας στις συνθήκες επισφάλειας. Είναι προϊόν αλλά και αίτιο του κοινωνικού βάλτου της επισφαλούς απασχόλησης. Αν δεν έχεις σταθερή ασφάλιση και περίθαλψη απο την εργασία σου, πολύ περισσότερο αν δεν έχεις εργασία, είναι φυσικό να στραφείς στις δωρεάν, (ιδιωτικές) υπηρεσίες κοινωνικής υποστήριξης για να αντιμετωπίσεις τις ανάγκες υγειονομικής περίθαλψης που αντιμετωπίζεις. Αλλά τι γίνεται όταν βλέπεις ότι η υπεύθυνη λείπει, είναι πάντα απασχολημένη γιατί έχει πολλές περιπτώσεις, ή η εθελοντική ομάδα μόνο “παρηγορητική” φροντίδα και κούφια λόγια μπορεί να σου προσφέρει, αντί για απτές λύσεις; Κατά πόσο απελπίζεσαι και χάνεις την εμπιστοσύνη σου; Συνεχίζεις να βασίζεσαι στη συγκεκριμένη δομή και να θεωρείς ότι μπορεί να σου καλύψει τις ανάγκες; Επιθυμείς να συνεχίζεις μια σχέση υποστήριξης ή τσεκάρεις και αλλού -σε άλλα “μαγαζιά”- να δεις τι μπορούν να προσφέρουν, ως ορθολογικός καταναλωτής υπηρεσιών; Ή καταλήγεις τελικά στην πλήρη απελπισία και στην απόσυρση;

Το άρθρο της εφημερίδας αναφέρει ότι η συνεργασία της εταιρείας διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού και της ΜΚΟ θα έχει 3 επίπεδα: το πρώτο θα είναι η εξάμηνη επιμόρφωση (mentoring) των εργασιακών συμβούλων της ΜΚΟ (μισθωτών και εθελοντών) από την εταιρεία, για την προώθηση στην απασχόληση. Το δεύτερο επίπεδο θα είναι η δημιουργία ενός γραφείου διασύνδεσης αποκλεισμένων ομάδων με την αγορά εργασίας από την εταιρεία και το τρίτο θα είναι ένα “πρόγραμμα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των επιχειρήσεων και του κοινού”, με στόχο την ευαισθητοποίηση απέναντι στον κοινωνικό αποκλεισμό και την υιοθέτηση πολιτικών που τον αποτρέπουν. Αν δεν είναι η συνεργασία και η δημοσιοποίησή της αυτή ένα κούφιο επικοινωνιακό πανηγύρι, σχεδιασμένο προσεκτικά να δώσει πόντους εταιρικής κοινωνικής ευθύνης και διαφήμιση στην εταιρεία και λίγη δημοσιότητα για τους σκοπούς χρηματοδότησης της ΜΚΟ, μπορούμε να εξάγουμε ενδιαφέροντα συμπεράσματα και ερωτήματα. Το πρώτο συμπερασμα είναι η ηγεμονία του λόγου (discourse) και των πρακτικών της διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού (HRM) και του management, και η αποδοχή της εισαγωγής τους στο λόγο και την πρακτική μιας ΜΚΟ, όπως φαίνεται από την αποδοχή της ανάγκης εκπαίδευσης στις πρακτικές και μεθόδους μιας τέτοιας εταιρείας. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η εταιρεία πολύ έξυπνα πράττει, καθώς διευρύνει το πελατολόγιό της και τη βάση δεδομένων της εργασιακών βιογραφικών και σε άλλες ομάδες -κοινωνικα αποκλεισμένων ατόμων, που χρειάζονται περισσότερο την απασχόληση- που θεωρητικά δεν χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες της για να αναζητήσουν απασχόληση. Μεγαλώνει τον αριθμό των ατόμων που μπορεί να προωθήσει σε προσωρινή και μερική απασχόληση, που θα είναι τελικά και οι καλύτεροι εργαζόμενοι/ες, οι πιο πειθήνιοι και υποταγμένοι. Εμφανίζει παράλληλα ένα πολύ ηθικό προσωπείο, τάχα ότι συμπαρίσταται ενεργά στον αγώνα κατά της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Επίσης, μπορούμε να ισχυριστούμε δυνητικά ότι και η ΜΚΟ πολύ σοφά πράττει: στα μανατζερίστικα το λέμε outsourcing -είναι η εκχώρηση υπηρεσιών και τομέων μιας επιχείρησης (πχ καθαριότητα, τηλεφωνικό κέντρο) σε άλλες μικρότερες, οι οποίες μπορούν να τις αναλάβουν με μικρότερο λειτουργικό κόστος- με αποτέλεσμα να μειώνονται τα έξοδα για την πρώτη επιχείρηση. Τώρα, μέσω μιας δωρεάν συνεργασίας με μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, θα μπορούν οι εργασιακοί σύμβουλοι - κοινωνικοί επιστήμονες της ΜΚΟ να επικεντρωθούν σε άλλες περιπτώσεις, σε άλλα προγράμματα, να διαφοροποιήσουν τις υπηρεσίες τους. Το μεγάλο ερώτημα είναι όμως ποιά θα είναι η πραγματική προσπάθεια για την άρση του κοινωνικού αποκλεισμού, ο σκοπός της ΜΚΟ δηλαδή. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, ποιά θα είναι η εργασιακή στήριξη για την άρση του εργασιακού αποκλεισμού; θα είναι η προώθηση σε προσωρινές εργασίες; Ο κοινωνικός και εργασιακός αποκλεισμός σαφώς δεν λύνεται μακροπρόθεσμα με την προώθηση σε εργασίες τρίμηνης ή και λιγότερο διάρκειας, αφου αυτές δεν επιτρέπουν τον προγραμματισμό και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής.

Δυστυχώς η κοινωνία της μόνιμης, εφ’ όρου ζωής και εγγυημένης απασχόλησης σε μεγάλο βαθμό μας τελείωσε. Η νεο-φιλελεύθερη ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία οδηγεί την κοινωνική και εργασιακή πολιτική σε ατομικιστικές λύσεις βασιζόμενες στη “δήθεν” ελευθερία της αγοράς. Η χρεοκοπία και η κομματικοποίηση του ελάχιστου, ελληνικού κοινωνικού κράτους δημιούργησαν μια αμφίθυμη κατάσταση στην κοινωνία, όπου μια μεγάλη πλειοψηφία καταφέρεται εναντίον του κράτους και υπέρ της ελεύθερης αγοράς αλλά όλοι και όλες επιθυμούν την σίγουρη/εγγυημένη απασχόληση (που μόνο στο κράτος και τις ΔΕΚΟ ίσως βρούν σήμερα). Το επίδικο τελικά για αυτό το άρθρο είναι ποιό είναι το μοντέλο κοινωνικών υπηρεσιών που επιθυμεί τελικά η συγκεκριμένη ΜΚΟ και ευρύτερα, και οι άλλες ΜΚΟ. Ποιό είναι το μοντέλο κοινωνικών υπηρεσιών που επιθυμούμε και εμείς ως κριτικοί ψυχολόγοι -αν θέλετε-, ως (δυνητικά) εργαζόμενες/οι σε ΜΚΟ, ως σκεπτόμενοι πολίτες, ως ιδεολογικά φορτισμένα υποκείμενα της σύγχρονης συνθήκης. Θέλουν/με ένα μοντέλο κοινωνικών υπηρεσιών από προσωρινούς εργαζόμενους, που θα δίνουν επισφαλή, κακοπληρωμένη και παροδική υποστήριξη και συμβουλευτική στις επωφελούμενες ομάδες, ή θα εκχωρούν την υποστήριξη αυτή σε εξειδικευμένες κερδοσκοπικές εταιρείες, θα κάνουν μπαλώματα και προχειροδουλειές δηλαδη, συντελώντας στη διεύρυνση (αντί της άρσης) του κοινωνικού αποκλεισμού, βυθίζοντάς τα άτομα πολλές φορές βαθύτερα στο βούρκο της επισφάλειας; Θέλουμε ένα μοντέλο κοινωνικών υπηρεσιών βασισμένο στην ελεύθερη αγορά και τα ψίχουλα του κράτους ή στην κοινωνική αλληλεγγύη;

Ποιό είναι αυτό το ιδεώδες παράδειγμα της κοινωνικής αλληλεγγύης; Τι αντιπροτείνουμε ως ιδεολογικά υποκείμενα, ως κινήματα για τον κοινωνικό μετασχηματισμό; Ποιό είναι το νέο κοινωνικό και εργασιακό πρόταγμά μας στην κοινωνία της επισφάλειας του 21ου αιώνα; Μακριά από μια λογική θεωρητικών βεβαιοτήτων και θέσφατων, μόνο μια συμβολή στο διάλογο περί κοινωνικής αλληλεγγύης μπορούμε να επιχειρήσουμε από αυτό το περιορισμένο βήμα της μπλογκόσφαιρας. Η άρθρωση και υλοποίηση θεσμών αντι-εξουσίας6, με την έννοια της οικοδόμησης σχέσεων βεβαιότητας και σιγουριάς, συνέχειας και διαχρονικότητας, και για τους εργαζόμενους (αν υπάρχουν) και για τους επωφελούμενους, είναι μια προσπάθεια ρήξης στο υπάρχον. Θεσμοί πρωτοβάθμιοι, αυτοοργανωμένοι με δικτυακό τρόπο, αυτο-χρηματοδοτούμενοι -μακριά από τις κρατικές/ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις, που μόνο να σκλαβώνουν μπορούν σε ένα συγκεκριμένο λογιστικό και ρητορικό (discursive) πρότυπο διαχείρισης (management) και αξιοποίησης- με τη μέγιστη εργασιακή ασφάλεια για το προσωπικό τους και τους επωφελούμενους ανθρώπους.
Θεσμοί αλληλεγγύης από τα κάτω υπάρχουν ήδη, σαν εκείνους που διοργάνωσαν ο “Οδυσσέας” με τα μαθήματα ελληνικών στους μετανάστες στη θεσσαλονίκη, οι ομάδες νομικής στήριξης μεταναστών από δικηγόρους, τα λαϊκά συσσίτια και το ιατρείο/οδοντιατρείο στη Σπλάντζα των Χανίων που είχε διοργανώσει ο Κωστής Νικηφοράκης7, τα σπίτια φυγής για τους ψυχικά ασθενείς στη Γερμανία, οι αυτοοργανωμένοι ξενώνες κακοποιημένων γυναικών στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, και άλλα τόσα παραδείγματα κοινωνικής αλληλεγγύης από τα κάτω που καταλήγουν να είναι πολύ αποτελεσματικές υπηρεσίες, βασισμένες σε μια ιδεολογία αλληλεγύης και δημιουργίας δημόσιων χώρων και κοινών αγαθών, άρθρωσης μιας νέας συλλογικής αξιοπρέπειας. Θεσμοί που δημιουργούνται σαν να έχουν κατά νου τα λόγια του John Holloway: “Αυτές οι αξιοπρέπειες, αυτές οι εκφράσεις ανυπακοής, μπορούν να θεωρηθούν ρωγμές στην υφή της κυριαρχίας, ρωγμές που μας επιτρέπουν να διακρίνουμε αυτή την άλλη κοινωνία που θέλουμε να χτίσουμε. Μπορούμε να φανταστούμε τον καπιταλισμό, το τωρινό σύστημα κυριαρχίας, σαν μία κουρτίνα που δεν μας αφήνει να δούμε τον δημιουργικό και γεμάτο ανθρώπινο δυναμικό κόσμο που καταπνίγει. Με τους αγώνες μας σκίζουμε ξανά και ξανά αυτή την κουρτίνα· και μέσα από τα σκισίματα μπορούμε να δούμε μια κοινωνία εναλλακτική, γεμάτη, φυσικά, από αντιφάσεις και προβλήματα, αλλά διαποτισμένη από άλλες κοινωνικές σχέσεις, από κοινωνικές σχέσεις που δεν βασίζονται στα χρήματα, στον ανταγωνισμό και στην υποταγή στην αλλότρια προσταγή”8.
Γ.Κ.


1“Οι Καλύτεροι Εργαζόμενοι Προσωρινής Απασχόλησης”, Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008, Ναυτεμπορική, Ένθετο Executive, σελ Β7. Διαθέσιμο μόνο σε έντυπη μορφή ή συνδρομητικά στο διαδίκτυο.
Δεν αναφέρω τα ονόματα των δυο πλευρών της συνεργασίας επίτηδες, επειδή οι καιροί είναι πονηροί και οι μηνύσεις καραδοκούν. Όποιος/α ενδιαφέρεται όμως, μπορεί εύκολα να τα αναζητήσει στην εφημερίδα, της οποίας τα βιβλιογραφικά στοιχεία δίνω. Τα παραδείγματα του blogme.gr και του sync.gr όμως με ωθούν να αναλάβω επώνυμα (ή τέλος πάντων με τα αρχικά μου, τα οποία εύκολα μπορεί να μάθουν οι όποιοι κακόβουλοι άνθρωποι) το σχόλιο αυτό, με την ελπίδα αν ασκηθεί κάποια αγωγή, να μην πιάσει τον καημένο άνθρωπο που διαχειρίζεται έναν aggregator, ο οποίος δεν έχει καμία ευθύνη για το ιδεολογικό περιεχόμενο ενός άρθρου.
2Και ας περιοριστούμε στο σχολιασμό μας στις ΜΚΟ κοινωνικών υπηρεσιών, αφήνοντας τα σκάνδαλα με τις χρηματοδοτήσεις πολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων, που και εκείνοι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι. Επίσης, αφήνουμε το σκάνδαλο της ΜΚΟ της Εκκλησίας της Ελλάδος, που προσφέρει κάποιες κοινωνικές υπηρεσίες, με τις υπέρογκες χρηματοδοτήσεις που παίρνει, με το μοναδικό σχόλιο ότι με μια (λαϊκο)δεξιά κυβέρνηση, και πρωθυμουργό που υπεγραψε για τις ταυτότητες, ποιός περιμένατε να παίρνει χρηματοδότηση;
3 Διαπραγματεύσεις της εργασιακής ανασφάλειας και της υπαρξιακής επισφάλειας μπορείτε να αναζητήσετε σε διάφορες πηγές στο διαδίκτυο: www.g700.blogspot.com, www.episfaleia.gr, http://en.wikipedia.org/wiki/Precarity, http://www.generation-precaire.org/,
4Περισσότερα για τις εταιρείες διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού ενδεικτικά:
· Χ. Ζέρβα (2005) “Για μια Παρτ Τάιμ θεσούλα στο Δημόσιο”, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 30.10.05, σελ 46-47
· Χ. Ζέρβα (2005) “Και “Delivery” Εργαζόμενοι”, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 30.10.05, σελ. 47.
· Peck, J. & Theodore, N. (2001) ‘Contingent Chicago: Restructuring the Spaces of Temporary Labour”, International Journal of Urban & Regional Research, vol. 25(3), pp. 471-496. Μια περιγραφική παρουσίαση της αγοράς προσωρινής εργασίας στο Σικάγο των ΗΠΑ
· Και η τελευταία ταινία του Ken Loach, “It’s a Free World”, περιγράφει με ανθρώπινο -γι’ αυτό και αντιφατικό- τρόπο την προσπάθεια μιας γυναίκας εργατικής προέλευσης να ιδρύσει μια τέτοια εταιρεία.
5Μπορείτε να διαβάσετε ένα πολύ ωραίο άρθρο των ψυχιάτρων Αστρινάκη, Κοκκινάκου, Λουκά & Μεγαλοοικονόμου για το αποτυχημένο πείραμα των “μη κερδοσκοπικών εταιρειών” στην ψυχική υγεία: http://www.psyspirosi.gr/keimena/etairies.htm. Όπως και την προκήρυξη της απεργίας των σωματείων εργαζομένων σε ΜΚΟ που υλοποιούν το πρόγραμμα Ψυχαργώς: http://criticalpsygreece.blogspot.com/2007/11/blog-post_17.html
6 Για το ζήτημα της αντι-εξουσίας ενδιαφέροντα είναι τα κείμενα των Colectivo Situaciones: Colectivo Situaciones (2001) Contrapoder: Una Introducción. Buenos Aires: De Mano en Mano. Colectivo Situaciones and Marina Sitrin (2004) ‘The Shock of the New: An Interview with Colectivo Situaciones’ [http://www.anarchist-studies.org/article/articleview/36/1/6]
7Για το έργο του πρόωρα χαμένου Κ. Νικηφοράκη μπορείτε να δείτε:http://athens.indymedia.org/front.php3lang=el&article_id=678361 ,http://www.iospress.gr/mikro2007/mikro20070217.htm
8 Το κείμενο «Κομμουνισμός σήμερα» του Τζον Χόλογουεϊ δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αριστερά», τ. 213, 23-2-07