Βασικές Οριοθετήσεις για την Πρωτοβουλία Κοινής Δράσης
Μετά τη μεγάλη Συνέλευση της περασμένης Πέμπτης και τον πλούσιο διάλογο που έγινε εκεί, προτάθηκαν από πολλούς μερικές οριοθετήσεις για την Πρωτοβουλία.
Πρόκειται για Βασικές Οριοθετήσεις Α) στη φυσιογνωμία και Β) Στο περιεχόμενο της Πρωτοβουλίας που τις υποστηρίζω και εγώ και τις επεκτείνω στο παρόν κείμενο.
Αυτές οι οριοθετήσεις είναι:
Α) Ως προς τη φυσιογνωμία: Τι είναι η Πρωτοβουλία, τι μπορεί να κάνει και τι δεν μπορεί να κάνει;
Ας ξεκινήσουμε από το τι δεν είναι η Πρωτοβουλία που είναι ίσως πιο εύκολο.
Όπως και άλλοι ανέφεραν εύστοχα, η Πρωτοβουλία ΔΕΝ μπορεί να στήσει ή υποκαταστήσει επιτροπές αγώνα για το Ασφαλιστικό που ίσως αναδειχθούν μέσα στους χώρους/κλάδους. Όσα μέλη μετέχουν στην Πρωτοβουλία έχουν και την ευθύνη αυτά να θέσουν το ζήτημα στο Σωματείο τους, να ζητήσουν Γενικές Συνελεύσεις, να υποστηρίξουν το στήσιμο επιτροπής/επιτροπών αγώνα στο χώρο τους. Αν μπορούν να επηρεάσουν και όλο το Σωματείο σε αγωνιστικές αποφάσεις είναι θεμιτό. Σε όλη αυτή τη διαδικασία η Πρωτοβουλία μπορεί μόνο να παίξει υποστηρικτικό, ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ρόλο στο ζήτημα της προπαγάνδας/ιδεολογικής προετοιμασίας και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να απαιτήσει/διεκδικήσει το «Δικό Της» περιεχόμενο στους χώρους, στις επιτροπές. Το περιεχόμενο είναι αποκλειστική ευθύνη των επιτροπών αγώνα (που μπορεί να επηρεαστούν από τo γενικό πνεύμα που βάζει η Πρωτοβουλία, μπορεί και όχι). Αν δημιουργηθεί Συντονιστικό Επιτροπών τότε η Πρωτοβουλία θα έχει σε μεγάλο βαθμό πετύχει το στόχο της και δεν θα έχει τελικά νόημα να υφίσταται ως «κεντρική συσπείρωση», «κόμμα του Ασφαλιστικού στη Θεσσαλονίκη» που είναι αυτή τη στιγμή.
2) Η Πρωτοβουλία μπορεί λοιπόν, όχι να κάνει άμεση ταξική πάλη (μόνο οι εργαζόμενοι-μέλη της Πρωτοβουλίας στους χώρους τους μπορούν μαζί με τους συναδέλφους τους), αλλά να ανοίξει μια πολιτική καμπάνια για το θέμα του Ασφαλιστικού, να θέσει το ζήτημα:
α) με ενημερώσεις, εκδηλώσεις, δράσεις στις γειτονιές (και σε συνεργασία με τοπικές επιτροπές, σεβόμενη πάλι την αυτοτέλεια του εγχειρήματος των τοπικών επιτροπών και του περιεχομένου που αυτές επεξεργάζονται).
β) Συσπειρώνοντας όσους και όσες δεν έχουν κάποια συλλογικότητα στο χώρο τους, δεν έχουν κάποιο σωματείο που να κινείται στοιχειωδώς και θέλουν να στηρίξουν την αντιμετώπιση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης (άνεργοι, νέοι επισφαλείς, πολλοί εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα κτλ.). Αν κάποιος κόσμος π.χ. λίγος στον επισιτισμό, θέλει να κάνει μια εξόρμηση σε μαγαζιά και θέλει τη στήριξη της Πρωτοβουλίας, αυτό είναι θεμιτό. ΟΜΩΣ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΥΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ/ΧΩΡΟΥ/ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΚΤΛ. Αλίμονο! Μόνο να υποστηρίξει την οργάνωση μπορεί.
γ) Η Πρωτοβουλία μπορεί να στηρίξει την επεξεργασία του ιδεολογικού περιεχομένου της ασφαλιστικής επίθεσης και να κυκλοφορήσει π.χ. μια μπροσούρα με τα συμπεράσματα της έτσι ώστε να γίνουν γνωστά από ευρύ κοινό εργαζομένων, σχημάτων, επιτροπών, σωματείων κτλ. ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΔΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ. Και εγώ ο ίδιος προτίθεμαι να συμβάλω στη συγγραφή μιας μπροσούρας για το Ασφαλιστικό ή ενός μικρότερου φυλλαδίου π.χ. 4 σέλιδου.
Β) Ως προς το περιεχόμενο: Η κατεύθυνση της Πρωτοβουλίας
Ασφαλώς η Πρωτοβουλία συγκροτείται πάνω σε μια βάση, σε ένα περιεχόμενο. Πρέπει κάτι να λέει δηλαδή π.χ. με την πολιτική της καμπάνια. Είπαμε και στη Συνέλευση της 25/10 ότι το περιεχόμενο της Πρωτοβουλίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ένα μονοδιάστατο πλαίσιο-γραμμή. Δεν είναι αυτή που θα δώσει «γραμμή» στους εργαζόμενους στους χώρους. Αντιθέτως πρέπει να δει το ζήτημα του ασφαλιστικού και την κατάσταση και κίνηση της εργατικής τάξης σε πραγματική βάση και να θέσει μια γενική κατεύθυνση. Στη Συνέλευση της 25/10 θίχτηκε από πολλούς (και υποστηρίζω και εγώ) ότι Η ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΕΙ:
Α) Κανένας διάλογος δεν μπορεί να γίνει με αυτούς που μας έχουν ήδη καταδυναστεύσει και μας καλούν σε διάλογο για τα μέτρα που θα μας φέρουν σε χειρότερη θέση.
Β) Μόνο με παρατεταμένο μαζικό αγώνα, αγώνα υλικό, με καταλήψεις-διαδηλώσεις-απεργίες δηλαδή (και αν γίνεται γενικές απεργίες) μπορεί να αντιμετωπίσει η εργατική τάξη την επίθεση.
Γ) Η επίθεση είναι αμιγώς ταξική. Δεν αφορά το «λαό» και κακώς θα χρησιμοποιήσουμε αυτή την έννοια αν το κάνουμε. ΧΤΥΠΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. Ταξική πρέπει να είναι και η απάντηση μας. Δεν πρέπει δηλαδή να αναδείξουμε τον «εξορθολογισμό» π.χ. να πληρώσει το Κράτος τις υποχρεώσεις του, αλλά να αναδείξουμε τα δικαιώματα μας, τις ανάγκες μας, να ζητήσουμε πίσω όσο απαλλοτριώνονται από Κράτος και κεφάλαιο ΚΑΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΕΞΑΡΧΗΣ ΣΕ ΜΑΣ.
Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΘΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Πιο συγκεκριμένα τώρα ως προς το περιεχόμενο: θεωρώ ΣΟΒΑΡΟ ΛΑΘΟΣ το να βγει η Πρωτοβουλία με ένα αυστηρό και συγκεκριμένο πλαίσιο όπως κάνουν π.χ. σωματεία, συνδικαλιστικές παρατάξεις κτλ. ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΑΦΟΡΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥΣ (σωματεία, επιτροπές αγώνα). Η Πρωτοβουλία ΜΠΟΡΕΙ ΜΟΝΟ να δίνει μια γενική κατεύθυνση με βάση την ΥΠΑΡΚΤΗ πραγματικότητα, τους πραγματικούς ως τώρα αγώνες και τάσεις της εργατικής τάξης. Τι εννοώ;
Είναι π.χ. είναι μεγάλο λάθος να πει η Πρωτοβουλία «σύνταξη στα 60 ή τα 59 ή τα 58 ή τα 57 μισό κτλ.». Αυτό που μπορεί να πει είναι: αφού ο κόσμος ο ίδιος ήδη δεν επιθυμεί να δουλεύει πέρα τα 60 (ο πραγματικός μέσος όρος εργασίας στο δημόσιο είναι τα 61 έτη και στον ιδιωτικό τομέα τα 60, δηλαδή ο κόσμος φεύγει από τη δουλειά πολύ πριν τα 65, δεν θέλει να πεθάνει στη δουλειά) τότε «Να μειωθεί ο χρόνος εργασίας! Δεν θα πεθάνουμε στη δουλειά!». Αυτή η θέση είναι ποιοτική, θέτει το ζήτημα, την κατεύθυνση. Αν θέλει κάποιος χώρος, κάποια επιτροπή αγώνα, να μιλήσει πιο συγκεκριμένα για τα όρια συνταξιοδότησης, μια τέτοια γενική κατεύθυνση του το επιτρέπει, δεν «καπελώνει».
Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και με τα άλλα «αιτήματα». Προσωπικά, καταγράφοντας με λεπτομέρεια τις απόψεις που ακούστηκαν στη Συνέλευση της 25/10 και έχοντας κατά νου, τόσο τα μέτρα που επεξεργάζεται η κυβέρνηση όσο και την ατζέντα των συνδικαλιστικών παρατάξεων στις οποίες πολλά μέλη της Πρωτοβουλίας ανήκουν (αν θυμάστε κατέθεσα κείμενο στις 25/10 που παρουσιάζει και τα δύο: μέτρα κυβέρνησης-ατζέντα παρατάξεων), θέτω τις παρακάτω θέσεις περιεχομένου προς συζήτηση:
1) Σκοπός της επίθεσης είναι η «εθελοντική» αύξηση του χρόνου εργασίας. Εμείς πρέπει να θέσουμε το ζήτημα μείωσης του χρόνου εργασίας. Το σύνθημα «Να μειωθεί ο χρόνος εργασίας! Δεν θα πεθάνουμε στη δουλειά!» συνοψίζει νομίζω καλά το θέμα.
2) Σκοπός της επίθεσης είναι η μείωση των συντάξεων (μέσω αλλαγών στον τρόπο υπολογισμού τους, χτύπημα των πρόωρων, αλλαγή του συστήματος ασφάλισης σε 3 πυλώνες κ.α.). Οι συντάξεις ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΕΣ και οδηγούν πολύ κόσμο να ζητά δουλειά και σε μεγάλη ηλικία ή συνταξιούχους να δουλεύουν «μαύρα». Είναι ξεκάθαρό ότι η εργατική τάξη –και με τους σποραδικούς αγώνες που ξεσπάνε – ζητά «ριζικές αυξήσεις στις συντάξεις και στους μισθούς».
3) Η εργατική τάξη έδωσε πραγματική μάχη ενάντια σε 2 ασφαλιστικούς νόμους (Σιούφα στις αρχές ’90 και Γιαννίτση –που έγινε Ρέππα- στις αρχές του 2000). Οι νόμοι αυτοί πέρασαν και την έχουν φέρει στη σημερινή δυσχερή θέση, δίνοντας και τη βάση για τα νέα μέτρα της Κυβέρνησης. Μπορούμε άνετα να προτείνουμε χωρίς να καπελώνουμε κανέναν το
«να καταργηθούν οι ήδη απαράδεκτοι νόμοι Σιούφα-Ρέππα». Είναι ένα πραγματικό αίτημα των ίδιων των εργαζομένων που αγωνίστηκαν εναντίον αυτών των νόμων.
4) Στην ίδια λογική-συνέχεια μπορούμε να πούμε «Λέμε όχι στα νέα σχέδια της Κυβέρνησης για το ασφαλιστικό».
5) Μπορούμε ακόμα να θέσουμε το ζήτημα «Ένσημα και Πλήρη Κοινωνική Ασφάλιση-Περίθαλψη για όλους και όλες: σταθερούς ή προσωρινούς εργαζόμενους, νέους, μετανάστες, άνεργους» αφού έχουμε αμέτρητες καθημερινές πραγματικές μάχες (από τους οικοδόμους ως τους κούριερ και από τους εργαζόμενους στα προγράμματα STAGE μέχρι τους σερβιτόρους και τους αποθηκάριους) για να κολλιούνται ένσημα και να ασφαλίζεται ο κόσμος. Το φαινόμενο αφορά κυρίως μετανάστες, νέους προσωρινούς εργαζόμενους κ.α. Θέτοντας το ζήτημα έτσι μιλάμε για την ανάγκη της Κοινωνικής Ασφάλισης (ποιοτική διάσταση) και ενοποιούμε τα διαφορετικά κομμάτια της τάξης.
Πριν κλείσω θέτω τη βασικότερη οριοθέτηση -κατά τη γνώμη τη δική μου και άλλων- της Πρωτοβουλίας ως προς το περιεχόμενο και τη φυσιογνωμία της.
6) «Η εργοδοσία και οι επιχειρήσεις να πληρώσουν για το Ασφαλιστικό. Αυτοί που με τη βοήθεια του Κράτους εκμεταλλεύτηκαν την Κοινωνική Ασφάλιση, τα αποθεματικά των Ταμείων,
εδώ και 50 χρόνια!»
Υ.Σ. Για όνομα προτείνω το απλό-περιεκτικό «Πρωτοβουλία Εργαζομένων-Ανέργων-Νέων της Θεσσαλονίκης για το Ασφαλιστικό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου