Γιατί οι δάσκαλοι που απήργησαν 6 βδομάδες, δεν κάνουν τίποτα στη συγκυρία του Ασφαλιστικού; Δύο αποκαλυπτικά κείμενα

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ
(Το θέατρο του παραλόγου στο εκπαιδευτικό/συνδικαλιστικό κίνημα)

Όλα ωραία και καλά. Η κυβέρνηση ψηφίζει το ασφαλιστικό-καρμανιόλα και δεν κινείται τίποτα! Στους συνδικαλιστές αυτό φαίνεται φυσιολογικό, παρόλη την τεράστια απεργιακή κινητοποίηση της 12ης Δεκέμβρη. Μέχρι τότε ακούγαμε πολλά λογίδρια για «μάχη των μαχών», για «casus belli» και άλλες απατεωνιές.
Είναι εντυπωσιακό ότι μια ετοιμόρροπη κυβέρνηση των 151 βουλευτών, εν μέσω σκανδάλων και απαξίωσης, φαίνεται να πραγματοποιεί την επίθεσή της με άνεση.
Θ’ ακούμε πάλι απ’ τους θλιβερούς συνδικαλιστές να λένε ότι «ο κόσμος δεν τραβάει», ενώ αυτοί είναι δήθεν έτοιμοι για μάχη. Φυσικά, αυτός που δεν «τραβάει» είναι ο κόσμος του γραφειοκρατικού κομματικο-παραταξιακού συνδικαλισμού. Σίγουρα, ο κόσμος της εργατικής τάξης έχει τα προβλήματά του. Δε βρίσκεται σε καμιά ιδανική αγωνιστική κατάσταση. Και έχει και τις ευθύνες του για την παθητικότητά του και τους δισταγμούς του. Αλλά ο κόσμος των «κοινωνικών εταίρων» (κράτος-εργοδότες-συνδικάτα) είναι εφιαλτικός.
Στο διάστημα των τελευταίων δύο μηνών ζούμε τα αποτελέσματα της συνδικαλιστικής πολιτικής των «κοινωνικών εταίρων», της ταξικής συνεργασίας. Δεν ξέρουμε αν έχει γίνει κάποια ειδική συμφωνία συνομοσπονδιών-κυβέρνησης για καλλιέργεια ηττοπάθειας και αδράνειας. Ναι, ξέρουμε. Οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ θα προκηρύξουν μια 24ωρη, αφού προηγουμένως τα στελέχη τους θα έχουν φροντίσει να πείσουν τον «κόσμο» ότι «δεν τραβάει». Το ίδιο είχε γίνει και όταν πέρασαν τα ασφαλιστικά των Σιούφα και Ρέππα. Όταν ο Μητσοτάκης και ο Σουφλιάς ξεκίνησαν την επίθεση εναντίον μας το 1990 (επίθεση που ολοκλήρωσε ο Ρέππας το 2002), τη ΓΣΕΕ διοικούσε μία συμμαχία της ΠΑΣΚΕ και της ΕΣΑΚ (Κανελλόπουλος πρόεδρος, Θεωνάς γραμματέας), η οποία, αφού δέχτηκε τους πρώτους νόμους για τη μερική απασχόληση, δέχτηκε κατόπιν την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, το χτύπημα των αναπηρικών συντάξεων και των ΒΑΕ και πρόσφερε στο κράτος τρία μεροκάματα κάθε εργαζόμενου το χρόνο (40 δισ. δρχ. τότε) για την κάλυψη των «ελλειμμάτων»! Η ΓΣΕΕ ήταν αυτή που εισηγήθηκε τότε την περιβόητη «εθνική συμφωνία για την κοινωνική ασφάλιση» (17/9/90), πρότεινε την «τριμερή χρηματοδότηση» και εισήγαγε τη λογική της ανταποδοτικότητας. Μέχρι και σε «πρωτόκολλο συναντίληψης» κατέληξαν τον Ιούλη του ’92 με την τότε κυβέρνηση της ΝΔ όλες οι παρατάξεις της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ-ΣΥΝ-ΕΣΑΚ). Συναντίληψη που οδήγησε στο ξεπούλημα των μαζικών απεργιακών κινητοποιήσεων μετά την κατάθεση του νόμου Σιούφα («συμφωνία έξι σημείων με τον ΣΕΒ»). Το 2002 κατάπιε αμάσητο το νόμο Ρέππα, αν δεν τον υπερασπίστηκε κιόλας. Σήμερα η ΓΣΕΕ (και από κοντά και η ΑΔΕΔΥ) αντιδρά μόνο στις πιο δυσμενείς ρυθμίσεις της Πετραλιά, ενώ συνεχίζει στο ίδιο βιολί: τα «ελλείμματα», λέει, δεν οφείλονται στην εισφοροδιαφυγή των αφεντικών, αν αυξηθούν οι «εισφορές» τους και ασφαλιστούν κανονικά όλοι οι εργαζόμενοι στα ταμεία, αυτό θα είναι «αντιπαραγωγικό», «αντιαναπτυξιακό». Το πρόβλημα βρίσκεται στη διαχείριση των αποθεματικών των ταμείων από το κράτος, ας φτιάξουμε λοιπόν ένα «μεικτό» ασφαλιστικό σύστημα, όπου η επικουρική σύνταξη θα είναι κεφαλαιοποιητική (και μεταξύ άλλων θα τζογάρεται και στο χρηματιστήριο) και δώστε την σε μας τους εκπροσώπους των εργατών να τη διαχειριζόμαστε!
Ξέρουμε ότι, τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα, οι συνθήκες για συνδικαλιστικές-συλλογικές διαδικασίες είναι δύσκολες και γίνονται ακόμα δυσκολότερες από την υπονόμευση των γραφειοκρατών, οι οποίοι με τον πανελλαδικό μηχανισμό τους υποτίθεται ότι θα μπορούσαν ν’ ανεβάσουν το αγωνιστικό κλίμα.
Ωστόσο, και στο δημόσιο τομέα και ειδικότερα στην εκπαίδευση η συνδικαλιστική γραφειοκρατία προσπαθεί εναγωνίως να απομαζικοποιήσει τις συνελεύσεις πρωτοστατώντας στη διασπορά ηττοπάθειας.
Σε δήλωσή του ο εκπρόσωπος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, μετά τη συνάντηση της ΔΟΕ με τον υπουργό Παιδείας στις 22/1/2007, κατήγγειλε την «απουσία από την πλευρά του προεδρείου της ΔΟΕ, κάθε διάθεσης αμφισβήτησης του κεντρικού πυρήνα της πολιτικής της κυβέρνησης αλλά και οποιουδήποτε αγωνιστικού σχεδίου από την αρχή της χρονιάς», την «πρωτοφανή παθητικότητα από την πλευρά του προεδρείου της ΔΟΕ» που «αντί να φέρει στη συνάντηση το άρωμα του μεγαλειώδους αγώνα του κλάδου και των κυρίαρχων αιτημάτων του, έδωσε ρεσιτάλ συναίνεσης και συνδιαλλαγής για αμφίβολες μικροπαραχωρήσεις σε επιμέρους ζητήματα». Κατέληγε δε λέγοντας ότι «οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους μέσα από τους συλλόγους και τα σωματεία τους». Στις 29/1, σε επόμενη δήλωσή του, ο εκπρόσωπος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, καταγγέλει εκ νέου την ΠΑΣΚ γιατί στο ΔΣ της ΔΟΕ στις 23/1 πρότεινε μια 24ωρη και αντιπροτείνει «κάλεσμα αγώνα στην ΟΛΜΕ, τις ΕΛΜΕ και τους συναδέλφους της Δευτεροβάθμιας, με στόχο να οργανώσουμε από κοινού τον αγώνα μας με κοινή πρόταση των δύο Ομοσπονδιών προς τις Γενικές Συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων για απεργιακό αγώνα διάρκειας με επαναλαμβανόμενες μορφές (με 5/νθήμερη απεργία και πρόταση στις Γενικές Συνελεύσεις για συνέχιση με την ίδια μορφή, πρόταση που θα κρίνεται από τη βάση των εκπαιδευτικών)». Και, ω του θαύματος! Η ΠΑΣΚ συμφωνεί! Στην εισήγησή της η ΔΟΕ προτείνει πενθήμερες επαναλαμβανόμενες καθώς και «κοινό πλαίσιο δράσης [με την ΟΛΜΕ] και απεργιακό βηματισμό διάρκειας, στην κατεύθυνση της συγκρότησης του πανεκπαιδευτικού μετώπου και με τους υπόλοιπους φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας».
Ωστόσο, ενώ η «Ριζοσπαστική Αριστερά» θα έπρεπε να ζητωκραυγάζει για το ότι η πρότασή της έγινε αποδεκτή σχεδόν αυτούσια από τη «συνδικαλιστική γραφειοκρατία», άρχισαν να γίνονται ορατά δείγματα απόρριψης της ίδιας της της πρότασης που εκδηλώθηκαν είτε με την πλήρη αποσιώπηση της πρότασης και αδράνεια είτε με την ξεκάθαρη άρνησή της. Το συμπέρασμά μας δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από το ακόλουθο: τόσο τον Ιανουάριο του 2008 όσο και τον Ιούνιο του 2007 στο συνέδριο, η πρόταση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ήταν προσχηματική. Ο στόχος ήταν διπλός: αφενός να επισκευαστεί ένα αγωνιστικό προφίλ που αμφισβητήθηκε στη μεγάλη απεργία του 2006 και αφετέρου εκ του ασφαλούς να πλειοδοτήσουν έναντι της ΠΑΣΚ, ποντάροντας στην αρτηριοσκλήρωσή της. Τελικά, αποδείχτηκε ότι στα παραταξιακά παιγνίδια ο παλιός είναι πιο πονηρός! Προς έκπληξη της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς», η ΠΑΣΚ δέχτηκε την πρότασή της και έτσι ανάγκασε τους Παρεμβασίες να τρέχουν για να πετύχουν το ανέφικτο: ν’ απορρίψουν την ίδια τους την πρόταση και ταυτόχρονα να συντηρήσουν τη φήμη τους ως αγωνιστές. Εδώ, να κάνουμε μια αναγκαία επισήμανση. Επιφυλασσόμαστε για κάποια στελέχη των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ που στήριξαν –έστω και μαγκωμένα– την πρότασή τους (δηλ. τον αγώνα με πενθήμερες) στις συνελεύσεις και είχαν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να μην αυτοαναιρεθούν.
Αν η μεγάλη απεργία του 2006 μας φανέρωσε τα όρια του κομματικο-παραταξιακού συνδικαλισμού, τις δυνατότητές του και τη λειτουργία του, αυτό που ζούμε τώρα είναι η κατάπτωσή του. Όχι σε ψήφους, αλλά πολιτικά. Ζούμε το θέατρο του παραλόγου και μάλιστα στην κακόγουστη εκδοχή του. Ακόμα και σε όσους συλλόγους το Νοέμβρη στις γενικές συνελεύσεις πλειοψήφησε η πρόταση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες με την κατάθεση του ασφαλιστικού, καμιά ουσιαστική πρωτοβουλία προετοιμασίας του αγώνα δεν αναλήφθηκε, για να φτάσουμε στο Μάρτη, πλέον, που ο εχθρός είναι προ των πυλών, αλλά ...φευ, ο βασιλιάς που θα τους πολεμούσε είναι γυμνός!
Φτάσαμε στο σημείο ο αρχιγραφειοκράτης πρόεδρος της ΔΟΕ να τη βγαίνει απ’ τα αριστερά στη «Ριζοσπαστική Αριστερά» και η «Ριζοσπαστική Αριστερά» ν’ απορρίπτει την ίδια της την (προσχηματική) πρόταση. Στους παλαιογραφειοκράτες δεν άλλαξε και τίποτα. Ήταν, είναι και θα είναι από επιφυλακτικοί έως εχθρικοί σε κάθε αγώνα γιατί αυτός ενδεχομένως να περιέχει, σε κάποια φάση, την αμφισβήτησή τους. Εκείνοι που άλλαξαν είναι οι πάλαι ποτέ «αντάρτες»!
Αυτό που βιώσαμε πρόσφατα σε ορισμένους συλλόγους που η «ριζοσπαστική αριστερά» έχει απόλυτη ή σχετική πλειοψηφία ξεπερνά τα όρια του εκφυλισμού.


Η «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ...ΔΕΝ ΤΡΑΒΑΕΙ
Στον Α' Σύλλογο Αθήνας τον Ιούνη του 2007 διαλύθηκε η συνέλευση με πραξικοπηματικό τρόπο, για να μη γίνει ψηφοφορία, από στελέχη της Εκπαιδευτικής Παρέμβασης. Μετά από διαμαρτυρίες γίνεται ψηφοφορία-παρωδία στην ουρά μπροστά στην κάλπη για να νομιμοποιηθεί –καθώς επίκειτο το συνέδριο της ΔΟΕ– η πρόταση της Παρέμβασης για μηδενικές κινητοποιήσεις. Το Νοέμβρη του 2007 υπερψηφίζεται η πρόταση της Παρέμβασης για κινητοποιήσεις με τη μορφή των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων όταν η κυβέρνηση κατεβάσει το ασφαλιστικό. Το Φλεβάρη του 2008 ενώ η πρόταση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ είναι και πρόταση της ΔΟΕ πλέον, η Παρέμβαση απορρίπτει την ίδια της την πρόταση (του Νοεμβρίου) και κάτι ψελλίζει για κάποια 48ωρη και απογευματινά συλλαλητήρια, ενώ από την αρχή της συνέλευσης δημιουργεί κλίμα ηττοπάθειας και μπροστά στα «πολιτικά παιχνίδια της γραφειοκρατίας» [sic] παίζει το χιλιοπαιγμένο χαρτί του «υπεύθυνου συνδικαλισμού». Πάλι δε γίνεται ψηφοφορία, πράγμα φυσιολογικό αφού είχε μεθοδευτεί έτσι η πορεία προς τη συνέλευση τις προηγούμενες μέρες ώστε να μην έχει απαρτία. Παρόλα αυτά, λίγες μέρες μετά, εμφανίζεται στο σάιτ των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ μια πρόταση του ΔΣ προς τη ΔΟΕ –πρόταση που πραξικοπηματικά καταργεί τη μόνη νόμιμη απόφαση του συλλόγου, αυτή του Νοεμβρίου. Ιδού:

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ

Καλούμε σε σύσκεψη πρωτοβάθμιων σωματείων, τη Δευτέρα 25 Φλεβάρη, στις 7μ.μ. στα γραφεία της ΔΟΕ. Εκεί καταθέτουμε την πρότασή μας για απογευματινό συλλαλητήριο των πρωτοβάθμιων σωματείων την Πέμπτη 28 Φλεβάρη, στις 6μ.μ. στα Προπύλαια, έκδοση κοινής αφίσας και συζήτηση άλλων μορφών δράσης και μαχητικών κινητοποιήσεων.

Προτείνουμε στη ΔΟΕ να προχωρήσει στις παρακάτω απεργιακές κινητοποιήσεις σε συντονισμό με Ομοσπονδίες και σωματεία του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα

- Την κήρυξη 48ωρης απεργιακής κινητοποίησης πριν την ολομέλεια, τις ημέρες που αναμένεται να κατατεθεί το νομοσχέδιο (Πέμπτη και Παρασκευή 28 και 29 Φλεβάρη)
- Την κήρυξη 48ωρης απεργιακής κινητοποίησης στις 6 και 7 Μάρτη με διοργάνωση ταυτόχρονα πανελλαδικών συγκεντρώσεων σε τρεις μεγάλες πόλεις (Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο)
- Την κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης (διήμερης ή τριήμερης) τις ημέρες ψήφισης του νομοσχεδίου στη Βουλή

Αμέσως μετά, την διεξαγωγή Γενικών Συνελεύσεων και Ολομέλειας Προέδρων για την εκτίμηση της παραπέρα δράσης.

Για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος Ο Γ.Γραμματέας

Καππής Γιώργος Διαμαντόπουλος Θεόδωρος


Στο σύλλογο Π.Ε «Παρθενώνας» η πιο ριζοσπαστική τοποθέτηση υπέρ της πενθήμερης απεργίας που εισηγήθηκε η ΔΟΕ έγινε από μια συνάδερφο νηπιαγωγό με πολλά χρόνια υπηρεσίας, η οποία με ένα λιτό και ουσιαστικό λόγο υποστήριξε ότι η μόνη μας επιλογή είναι να κατέβουμε στους δρόμους και να κάνουμε απεργία εν όψει της κατάθεσης του νέου νόμου για το ασφαλιστικό. Κατά τ’ άλλα, πλην της προέδρου του συλλόγου που έπραξε το αυτονόητο μιλώντας υπέρ της εισήγησης, η οποία ήταν άλλωστε παρόμοια με την απόφαση της γενικής συνέλευσης του συλλόγου το Νοέμβρη, μέλη του ΔΣ που πρόσκεινται στην ΠΑΣΚ και τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, καθώς και απλά μέλη των παρατάξεων αυτών, επιχειρηματολόγησαν με πάθος ενάντια στην πρόταση των παρατάξεών τους για απεργία. Στη γενική συνέλευση του συλλόγου το Νοέμβριο, όλα αυτά τα άτομα είχαν ψηφίσει υπέρ των απεργιακών κινητοποιήσεων με το που θα κατατεθεί το Ασφαλιστικό! Κι όλα αυτά χωρίς να είναι σε θέση να εξηγήσουν τι άλλαξε από τότε μέχρι τώρα και «δεν τραβάει ο κόσμος» που μέχρι πριν από λίγο καιρό τραβούσε! Οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές διστάζουν να δηλώσουν δημοσίως ότι οι ίδιοι «δεν τραβάνε» κι ότι αυτό συμβαίνει επειδή ποτέ δεν πίστεψαν αυτά που έλεγαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη στιγμή που οι περισσότεροι από αυτούς προσποιούνται ότι θέλουν απεργία διαρκείας «αρκεί να είναι μέσα και η ΟΛΜΕ», ένα στέλεχος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στο σύλλογο δήλωσε ανοιχτά ότι «ακόμα και αν ήταν μέσα η ΟΛΜΕ πάλι θα έπρεπε να το σκεφτούμε αν θα προχωρούσαμε σε απεργία διαρκείας»!

Στη Ν. Σμύρνη, η συνέλευση είχε πλήρως τα χαρακτηριστικά του θεάτρου του παραλόγου. Η πρόεδρος και εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων τοποθετήθηκε μεν υπέρ της εισήγησης της ΔΟΕ αλλά κυρίως στο κομμάτι του πλαισίου, μιλώντας για αγώνα διαρκείας με μορφή που θα αποφασιστεί καθώς υπάρχουν «πολλοί προβληματισμοί από τους συναδέλφους». Εντούτοις, το Νοέμβριο είχαμε από κοινού κατεβάσει πρόταση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες αμέσως μετά τα Χριστούγεννα, συμφωνώντας στην αναγκαιότητα του αγώνα πριν καν περιμένουμε την κατάθεση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό. Μόνο ένα μέλος του ΔΣ που πρόσκειται στην ΠΑΣΚ στήριξε καθαρά την εισήγηση της ΔΟΕ, χωρίς ιδιαίτερη επιχειρηματολογία, απλά και μόνο ως πρόταση της ομοσπονδίας. Από εκεί και πέρα, νυν και πρώην μέλη της παράταξης της Αυτόνομης Παρέμβασης (ΣΥΝ) ξιφούλκησαν ενάντια στην εισήγηση της ΔΟΕ, αντιστρέφοντας εντελώς την πραγματικότητα. «Κριτίκαραν» τη ΔΟΕ επειδή «από τα πάνω» στέλνει εισηγήσεις χωρίς να λάβει υπόψη τις διαθέσεις του κόσμου ενώ ταυτόχρονα απαιτούσαν απ’ αυτή να είχε πάρει από τα πάνω πρωτοβουλίες για τη δημιουργία πανεκπαιδευτικού και πανεργατικού μετώπου· «κατήγγειλαν» τη ΔΟΕ ότι θέλει να μας «ξεκόψει» από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, δηλ. τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, λες και η (αυτονόητη ούτως ή άλλως) συμμετοχή μας στην 24ωρη τελετουργική απεργία τους την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου θα μπορούσε να θεωρηθεί αγώνας· «κατακεραύνωσαν» την ΔΟΕ, «επιστρέφοντας» ως «απαράδεκτη» την πρότασή της, γιατί δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων (!), ενώ θα έπρεπε να συμπορευτούμε με την ΟΛΜΕ και τις ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ! Προφανώς, είτε «ξεχνούσαν» είτε δε φρόντισαν να ενημερωθούν ότι στο κοινό συμβούλιο ΔΟΕ-ΟΛΜΕ ΟΛΕΣ οι παρατάξεις της ΟΛΜΕ δεν πρότειναν ΤΙΠΟΤΑ για κοινό αγώνα δασκάλων-καθηγητών, με την παράταξη μάλιστα που πρόσκειται στο ΣΥΝ να λάμπει δια της σιωπής της. Θα μπορούσε κανείς έστω να δεχτεί το επιχείρημα της προσωπικής και οικονομικής ανημπόριας που εμποδίζει τη συμμετοχή σε ένα πολυήμερο αγώνα (με την επισήμανση, βέβαια, ότι όσο δε βρίσκονται τρόποι να ξεπεραστεί αυτή η ανημπόρια, θα τρώμε απανωτά τα ασφαλιστικά και την καθημερινή μιζέρια στη μάπα), αλλά να απορρίπτεται με «αγωνιστικές καταγγελίες» μια πρόταση πενθήμερων επαναλαμβανόμενων για να αντιπροτείνεται ότι πρέπει να καταλήξουμε συνοδοιπόροι της απραξίας των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ- ΟΛΜΕ ξεπερνά τα όρια της υποκρισίας και είναι πλέον καθαρή απάτη.
Οι «καταγγέλλοντες» επίσης δεν απάντησαν στο ερώτημα του γιατί δε συμμετείχαν (με μία εξαίρεση) στην επιτροπή αγώνα του συλλόγου που θα προετοίμαζε τόσο το πανεκπαιδευτικό όσο και το πανεργατικό μέτωπο από τα κάτω, ούτε είχαν να αντιπροτείνουν κάποια μορφή αγώνα ικανή να μπλοκάρει τα νέα ασφαλιστικά μέτρα εναντίον μας. Το ίδιο ισχύει και για τον «Παρθενώνα», όπου ενώ είχε αποφασιστεί από το Νοέμβριο η δημιουργία απεργιακής επιτροπής για να προετοιμάσει τον αγώνα εναντίον του νέου ασφαλιστικού, αυτή δεν έκανε παρά μια συνάντηση όλη κι όλη (σε στυλ «άντε να βγάλουμε την αγγαρεία»).

Στο σύλλογο του Κερατσινίου-Περάματος, ένα στέλεχος της ΠΑΣΚ ομολόγησε ότι η παράταξή του στη ΔΟΕ αναγκάστηκε να ψηφίσει την πρόταση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ για να μην κατηγορείται από αυτή την παράταξη ως αδρανής και μη αγωνιστική, ενώ η «στήριξη» που πρόσφεραν οι εκπρόσωποι των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στην ίδια τους την πρόταση στη ΔΟΕ ήταν αμήχανη, ψόφια και δεν έδειχνε καμία διάθεση να κουνήσουν το δακτυλάκι τους για την πραγματοποίησή της. Ένας μάλιστα απ’ αυτούς προσπάθησε ν’ αποσπάσει από τον κόσμο δηλώσεις εναντίον των πενθήμερων. Ο πρόεδρος, που τυγχάνει μέλος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, δεσμεύτηκε πάντως να μεταφέρει στην ολομέλεια των προέδρων την απόφαση του Νοεμβρίου για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες, καθώς η συνέλευση δεν είχε απαρτία.

Στο Περιστέρι, η ΠΑΣΚ στάθηκε ξεκάθαρα αρνητική απέναντι στην εισήγηση της ΔΟΕ, όπως και η παράταξη που πρόσκειται στο ΣΥΝ, με κοινά επιχειρήματα περί του «δεν τραβάει ο κόσμος». Η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ πρότεινε 48ωρη, πρόταση που τελικά πλειοψήφησε στη συνέλευση. Μόνο η εκπρόσωπος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στήριξε την εισήγηση της ΔΟΕ, ενώ η ΑΣΕ πρότεινε μεν πενθήμερες απεργίες αλλά διαφωνώντας με το πλαίσιο της ΔΟΕ.

Στο σύλλογο της Νίκαιας ούτε η ΠΑΣΚ ούτε οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ στήριξαν την εισήγηση των παρατάξεών τους στη ΔΟΕ. Παρότι ήταν ο μοναδικός σύλλογος του Πειραιά που είχε απαρτία, δεν μπήκε σε ψήφιση η εισήγηση της ΔΟΕ!! ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ψήφισαν «προειδοποιητική 48ωρη», δηλ. την πρόταση της ΔΑΚΕ χωρίς το πλαίσιο που έβαζε αυτή η παράταξη και χωρίς να διευκρινήσουν ποιο πλαίσιο ψήφισαν!

Ποιος θα είναι σήμερα ο επίλογος αυτής της θεατρικής παράστασης; Τι θα αποφασίσουν οι πρωταγωνιστές της; Και πώς άραγε θα αντιδράσουν οι χιλιάδες θεατές, οι απλοί δάσκαλοι;


3/3/08
ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ
Α' ΑΘΗΝΑΣ
ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ-ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ
Ν.ΣΜΥΡΝΗΣ
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ




ΓΙΑΤΙ, ΕΝΩ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ;


Κανείς δε θα σου φορέσει αλυσίδα στο πόδι, αν δεν τον αφήσεις να σου πάρει τα μέτρα
Λαϊκή παροιμία


Το τελευταίο διάστημα ζήσαμε τόσο στις έκτακτες συνελεύσεις των συλλόγων μας όσο και στην ολομέλεια προέδρων (3/3) το θέατρο του παραλόγου. Ενώ η ΔΟΕ, μετά από πρόταση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ που την αποδέχτηκε η ΠΑΣΚ, είχε κατεβάσει εισήγηση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες τόσο για την κατάθεση του ασφαλιστικού όσο και για το σύνολο των αιτημάτων μας, τελικά φτάσαμε να κάνουμε μια τρίωρη στάση με την ΑΔΕΔΥ σήμερα και μια 24ωρη στις 19 (!) του μήνα! (Η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι στόχος της είναι να έχει ψηφιστεί το νομοσχέδιο μέχρι τις 20 του μήνα)
Μέσα στα σχολεία των περισσότερων συλλόγων ΠΑΣΚ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ καλλιεργούσαν κλίμα ηττοπάθειας, με επιχειρήματα του στυλ «ο κόσμος δεν τραβάει». Μέσα στις έκτακτες γενικές συνελεύσεις, που κάτω φυσικά απ’ αυτό το κλίμα δεν είχαν οι πιο πολλές απαρτία, οι δύο αυτές παρατάξεις, στους περισσότερους συλλόγους, αναιρούσαν την εισήγηση των εκπροσώπων τους στη ΔΟΕ ή έδειχναν αδιαφορία να εφαρμόσουν αποφάσεις που είχαν ληφθεί από το Νοέμβριο.
Στην ολομέλεια, οι προτάσεις πολλών ΔΣ συλλόγων για 24ωρες ή 48ωρες αφενός ήταν γενικόλογες ως προς το πλαίσιο, το χρόνο και τα μέσα διεξαγωγής τους και αφετέρου ελέγχονται ως αντικαταστατικές (πχ Α' Αθήνας).
Στην ίδια ολομέλεια και οι δύο παρατάξεις άλλαξαν τις καθόλα τυπικές και καθόλου προετοιμασμένες να εφαρμοστούν προτάσεις τους: οι μεν Παρεµβάσεις πρότειναν 48ωρη απεργία στις 12-13 Μάρτη, τη δεύτερη µέρα της απεργίας γενικές συνελεύσεις και κήρυξη απεργίας για όλες τις µέρες που θα συζητιόταν το ασφαλιστικό στη Βουλή (και όλα αυτά μετά από ένα κρίσιμο μήνα ένοχης σιωπής τους) και η ΠΑΣΚ μίλησε για συντονισµό µε τη Β/βαθµια, πρότεινε ν’ ακολουθήσουμε τώρα την ΑΔΕΔΥ και ευχήθηκε ….καλό αγωνιστικό Σεπτέμβρη! Οι δε ΔΑΚΕ πρότεινε μια 48ωρη και η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ μια 24ωρη που θα την ακολουθήσει αργότερα μια 48ωρη. Αποτέλεσμα: μηδέν.
Από τη στιγμή που σε όσους συλλόγους το Νοέμβρη στις γενικές συνελεύσεις πλειοψήφησε η πρόταση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες με την κατάθεση του ασφαλιστικού δεν είχε αναληφθεί καμιά ουσιαστική πρωτοβουλία προετοιμασίας του αγώνα είναι λογικό να έχουμε φτάσει τώρα που κατατέθηκε το νομοσχέδιο σε μια κατάσταση σύγχυσης και αποδιοργάνωσης. Όχι μόνο καμιά παράταξη δε φαίνεται να είναι έτοιμη για αγώνα, αλλά κάποιοι σύλλογοι κυκλοφορούν ενημερωτικά δελτία των ΔΣ για χορούς και εκδρομές!
Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι οι λόγοι για να περάσουμε στον αγώνα δεν είναι και λίγοι:

+ Το νομοσχέδιο Πετραλιά έρχεται συνολικά να μειώσει ακόμα περισσότερο τις συντάξεις σε όλους τους κλάδους καθώς από το 2009 βάζει ως ανώτατο όριο για την επικουρική σύνταξη το 20% της κύριας! Σε πολλές περιπτώσεις πρόκειται για τεράστια μείωση της σύνταξης με στόχο όπως πάντα την εξίσωση προς τα κάτω... Κι όλα αυτά τη στιγμή που από 1-1-2008 έχει ξεκινήσει η διαδικασία που προέβλεπε ο προηγούμενος νόμος Ρέππα, για μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης στο 70% του μέσου όρου των μισθών της τελευταίας πενταετίας του εργάσιμου βίου μας.

+ Προβλέπει την αύξηση του ορίου ηλικίας κατά δύο χρόνια για πλήρη σύνταξη με βάση την 35ετία.

+ Καταργεί τη δυνατότητα καταβολής μειωμένης σύνταξης στις μητέρες με ανήλικο παιδί στο 50ο έτος και ουσιαστικά αυξάνεται το όριο ηλικίας στο 55ο.

+ Αυξάνει τα απαιτούμενα ένσημα για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τις παροχές σε χρήμα σε περίπτωση ασθένειας από 50 σε 100 και 120 αντίστοιχα! Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί αλλά και γενικότερα πολλοί εργαζόμενοι που δουλεύουν part-time αποκλείονται από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και την ασφάλιση ασθένειας…

+ Αυξάνει τα όρια ηλικίας για τους ασφαλισμένους στα ΒΑΕ μέχρι 31-12-1992 κατά 2 χρόνια, δηλαδή στα 55 από 53 για τη μειωμένη σύνταξη και στα 57 από τα 55 για την πλήρη.

+ Μειώνει τις πρόωρες συντάξεις από 4,5 σε 6% κατ’ έτος, άρα ουσιαστικά κάνει απαγορευτική την πρόωρη συνταξιοδότηση, προσπαθώντας να μας σπρώξει όλους στο όριο των 65 ετών και παραπέρα, αφού θεσμοθετεί την «εθελοντική» παραμονή στην εργασία μέχρι το 68ο έτος προσφέροντας αύξηση της σύνταξης 3,3 % κατ’ έτος. Δεδομένου ότι όλο και περισσότεροι συνταξιούχοι θα πάρουν την κατώτατη σύνταξη, η ρύθμιση αυτή ισοδυναμεί ουσιαστικά με αύξηση του ορίου ηλικίας (που θα γίνει ενδεχομένως στο μέλλον αναγκαστική).

+ Ενοποιεί τα Ταμεία Επικουρικής Σύνταξης με κοινό χαρακτηριστικό σε όλα αυτά τα ταμεία επικουρικής ασφάλισης και πρόνοιας ότι την πλειοψηφία στα διοικητικά τους συμβούλια θα έχουν οι «εκπρόσωποι» των εργαζομένων και των συνταξιούχων, δηλαδή η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ενώ λοιπόν από τη μία το νομοσχέδιο Πετραλιά προβλέπει τη μείωση της επικουρικής σύνταξης στο 20% της κύριας, αυξάνει από την άλλη τα διαθέσιμα κεφάλαια που θα διαχειρίζονται τα επικουρικά ταμεία, και προσφέρει περισσότερες «θέσεις εργασίας» στους συνδικαλιστές ως επενδυτές του έμμεσου μισθού των εργαζόμενων-«πελατών» τους. (Το νομοσχέδιο προβλέπει επίσης τη συμμετοχή Κυβερνητικού Επιτρόπου στα Δ.Σ. των ταμείων με δικαίωμα αναστολής των αποφάσεών τους).

Ο τελευταίος είναι ένας καλός λόγος για ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ώστε να επαναπαύονται στην ...άγρια τρίωρη στάση και την 24ωρη κατόπιν εορτής. Δε χρειάζεται να καταφύγουμε σε συνωμοσιολογικές θεωρίες για ν’ αντιληφθούμε ότι πήραν τα ανταλλάγματά τους.
Ωστόσο δε βρίσκουμε κανένα «καλό» λόγο γιατί θα ’πρεπε, για άλλη μια φορά, να καθόμαστε και να κοιτάμε τα ασφαλιστικά να περνούν ...από πάνω μας. Στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος αυτής της προκήρυξης πολλοί θ’ απαντούσαν βιαστικά, επικαλούμενοι την «κόπωση» και «οικονομική εξάντληση» από την απεργία των 6 εβδομάδων του 2006. Όμως μια τέτοια απάντηση είναι επιφανειακή και επιπλέον αρκετά βολική για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, παλιά και νεόκοπη. Κι αυτήν επικαλέστηκε κατά κόρον όλο το προηγούμενο μήνα.
Τι είναι όμως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία; Τα συνδικάτα, που ιστορικά είχαν το χαρακτήρα του συλλογικού διαπραγματευτή της εργατικής δύναμης απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος, έχουν στην τριτοβάθμια μορφή τους επαγγελματικές ηγεσίες. Οι συνδικαλιστές έχουν ιδιαίτερα συμφέροντα που εν πολλοίς δεν ταυτίζονται μ’ αυτά της εργατικής τάξης και απολαμβάνουν το αστικό κύρος. Επειδή (τις περισσότερες φορές) εκλέγονται απ’ τα μέλη των εργατικών οργανώσεων, νιώθουν ότι έχουν το δικαίωμα να διαχειρίζονται εν λευκώ τις υποθέσεις και τα αιτήματα των εργαζομένων, όπως ακριβώς και οι βουλευτές. Κι όχι μόνο αυτό. Με το κύρος που έχουν πολλές φορές κατορθώνουν και καναλιζάρουν τις διαθέσεις των «από κάτω» με υπολογισμένες κινήσεις και λογύδρια σε κατευθύνσεις ανώδυνες για το κράτος και το κεφάλαιο αλλά και για τα ίδια τα συμφέροντά τους ως θεσμό. Όμως υπάρχουν και συνδικαλιστές που δεν είναι επαγγελματίες (κυρίως στις χαμηλές βαθμίδες της ιεραρχίας των συνδικάτων). Άσχετα αν ατομικά θέλουν να γίνουν επαγγελματίες ή όχι, το γεγονός είναι ότι θέλουν να λειτουργούν ως εκπρόσωποι. Χρησιμοποιούν κι αυτοί το αστικό κύρος. Η πείρα μάς έχει δείξει ότι ο κομματικο-παραταξιακός συνδικαλισμός προωθεί πρώτα και κύρια τα ιδιαίτερα συμφέροντά του. Οι ψήφοι, η διατήρηση θέσεων, εδρών, η συμμετοχή σε διάφορα συνδιοικητικά όργανα και θεσμούς συσκοτίζουν συνειδησιακά και συντηρητικοποιούν αυτούς τους ίδιους αλλά και αυτούς που τους ακολουθούν.
Πολλοί από μας μπορεί όλα αυτά να τα έχουμε κατά καιρούς σκεφτεί. Θα πρέπει, ωστόσο, ν’ αναρωτηθούμε κάποια στιγμή από πού αντλούν τη δύναμη οι γραφειοκράτες γενικά και μέσα από τα παραταξιακά τους παιχνίδια μπορούν, όπως τώρα, και ακινητοποιούν τον κλάδο εν όψει μιας ακόμα επίθεσης στον άμεσο και έμμεσο μισθό μας, μιας ακόμα προσπάθειας του κράτους να μας επιβάλλει δουλειά μέχρι να πεθάνουμε. Τι τους εξουσιοδοτεί να αποφασίζουν για μας πότε «τραβάμε» για αγώνα και πότε όχι κι ακόμα χειρότερα να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι όντως «δεν τραβάμε», ότι είμαστε ανήμποροι ν’ αγωνιστούμε για ένα ζήτημα που αφορά άμεσα τις συνθήκες ζωής μας;
Η λογική της ανάθεσης και της εκπροσώπησης ευθύνεται για την παθητικότητά μας. Από την αδυναμία μας να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας, από την αδράνειά μας δεν προέρχεται η εν λευκώ ανάθεση των υποθέσεών μας στους συνδικαλιστές; Μήπως δεν είναι επίσης η δική μας η άγνοια για το τι περνάει η κάθε κυβέρνηση εναντίον μας, η ανυπαρξία μιας συλλογικής διαδικασίας αυτομόρφωσης που μετατρέπει τους συνδικαλιστές σε ειδικούς;
Οι περισσότεροι μένουμε μουγγοί στις συνελεύσεις (κι αυτό όταν στην καλύτερη περίπτωση έστω δηλώνουμε την παρουσία μας σ’ αυτές), ακούγοντας βαρετούς μονολόγους ή προβλέψιμες παραταξιακές συγκρούσεις. Πόσοι από μας γνωρίζουμε τις αποφάσεις των συλλόγων μας, έχουμε ενεργά συμβάλλει στη διαμόρφωσή τους, συμμετέχουμε ζωντανά στις ελάχιστες περιπτώσεις που δημιουργούνται επιτροπές αγώνα για να αποφασίσουμε για το πώς εμείς οι ίδιοι θα διαχειριστούμε τον αγώνα μας; Πόση φαντασία είχε η απεργία που κάναμε το 2006, που, πέρα από τις πορείες σε καθορισμένη διαδρομή, ανέδειξε ελάχιστες πρωτοβουλίες και δημιουργικότητα; Ποιες νέες μορφές κοινωνικότητας ανέδειξε; Συνεργαστήκαμε πραγματικά τόσο με τους γονείς όσο και με τους άλλους εργαζόμενους;
Από την τάξη στο σπίτι και ξανά στην τάξη, βουλιάζουμε μέσα στην καθημερινότητα των ρόλων μας ως δάσκαλοι, γονείς, καταναλωτές, χρεωμένοι σε κάρτες και δάνεια. Κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας, πείθουμε τους εαυτούς μας ότι δεν μπορούμε να «τρέχουμε» για τα κοινά. Έτσι, αφήνουμε το πεδίο ελεύθερο στους επαγγελματίες εκπροσώπους μας που αφού «τρέχουν» αυτοί για μας, φυσικά μετά είναι δύσκολο να τους κριτικάρουμε ή να τους ζητήσουμε να λογοδοτήσουν. Είναι η αυτοϋποτίμησή μας αυτή που κάνει τους εκπροσώπους μας να μας υποτιμούν με τη σειρά τους, να μας φέρονται συγκαταβατικά όσο παραμένουμε παθητικοί και να μας απομονώνουν (απειλώντας μας ακόμη) στην περίπτωση που εκφράζουμε δυναμικά μια άλλη άποψη.
Δεν ισχυριζόμαστε φυσικά ότι η αντίστασή μας είναι μηδενική. Ένας κλάδος που απήργησε επιθετικά το 2006 για 6 εβδομάδες και που παρά τα πενιχρά απτά αποτελέσματα του αγώνα του μπλόκαρε έστω και προσωρινά κάποια από τα σχέδια του κράτους τουλάχιστον σε επίπεδο εκπαιδευτικό, δε στερείται δυναμικής. Επίσης, συχνά στους συλλόγους διδασκόντων η συλλογική ή ατομική αντίσταση στη διοικητική αυθαιρεσία έχει φέρει αποτελέσματα κι αν μη τι άλλο μια αίσθηση δύναμης και αξιοπρέπειας που δεν πρέπει να χαθεί με τίποτα.
Ωστόσο, τώρα που γίνεται ξανά επίθεση σε όλη την εργατική τάξη, στους γονείς μας, στα παιδιά μας, στους άλλους μισθωτούς, φαίνονται τα όρια των «νικών» μας και του τρόπου που δίνουμε τους αγώνες μας. Τώρα φαίνεται πόσο βαραίνει η ανυπαρξία της αυτοοργάνωσης, ο χρόνιος εθισμός μας στην πρακτική της ανάθεσης στους επαγγελματίες αγωνιστές, η συντεχνιακή νοοτροπία και η ψευδαίσθηση του ατομικού βολέματος.
Είμαστε από τους ανθρώπους που επίμονα προτείνουν τη σύγκληση έκτακτων γενικών συνελεύσεων και τη δημιουργία επιτροπών αγώνα στους συλλόγους μας κάθε φορά που προκύπτουν σημαντικά ζητήματα όπως τώρα. Και ποτέ δε θα πάψουμε -όσο μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας- ν’ αντιπαραθέτουμε τη δυνατότητα αυτοοργάνωσης των αγώνων μας στο συνδικαλισμό των ειδικών.
Τι να προτείνεις όμως αλήθεια όταν, δέκα μέρες πριν την ψήφιση του νέου νομοσχεδίου, τα πολιτικά παιχνίδια των παρατάξεων και της ομοσπονδίας έχουν παραλύσει κυριολεκτικά τον κλάδο; Να θυμίσεις ότι οι σύλλογοι της Αθήνας και του Πειραιά έχουν ακόμα τη δυνατότητα μέσα από γενικές συνελεύσεις και συντονιστικό των επιτροπών αγώνα να προκηρύξουν διαρκείς στάσεις εργασίας και να δώσουν τη μάχη που οι συνδικαλιστές, πριν αποσυρθούν, μας την παρουσίαζαν ως τη «μητέρα όλων των μαχών»; Για να σ’ ακούσει ποιος και ποιον να εμπιστευθείς;
Μήπως είναι πια καιρός να εμπιστευθούμε τους εαυτούς μας; Αρκετά με τις προτάσεις επί προτάσεων και τους όψιμους, τώρα που ψηφίζεται το νομοσχέδιο, αγωνιστικούς φανφαρονισμούς και τις εξαγγελίες για «πολιτικούς σεισμούς και ανατροπές»! Καιρός είναι ν’ αρχίσουμε τουλάχιστον να παίρνουμε στα σοβαρά όσα αποφασίζονται μέσα στις γενικές συνελεύσεις το Νοέμβρη.


12/3/2008
ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ
Α' ΑΘΗΝΑΣ
ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ-ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ
Ν. ΣΜΥΡΝΗΣ
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ