Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Αναλύοντας την σημερινή συγκυρία

Έχω πολύ καιρό να γράψω αλλά παρακολουθώ με προσοχή το τι συμβαίνει γύρω μου...

Νομίζω πια ότι το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει σχετικά με το τι θα κάνει ή δεν θα κάνει η σοσιαλδημοκρατία μετά τις εκλογές, τι σημαίνει η κρίση κτλ.....


Η πρόσφατη ιστορία

Ο περσινός Δεκέμβρης αποτέλεσε το σημείο ολοκλήρωσης ενός κύκλου αγώνων που κράτησε τουλάχιστον 3 χρόνια (2006-2009).

Ενός κύκλου που ξεκίνησε κατά τη γνώμη μου με το κίνημα/έκπληξη αλληλεγγύης στον αγώνα των ναυτεργατών το Φλεβάρη του 2006, πριν τρία χρόνια ακριβώς, στον Πειραιά, αλλά και με τις κινήσεις αλληλεγγύης την ίδια περίοδο στην Θεσσαλονίκη για το κλείσιμο της ΒΦΛ. Κινήσεις αλληλεγγύης που καταρχήν έδειχναν ότι ο πολιτικοποιημένος κόσμος ήταν πια διαθέσιμος να βάλει πραγματική πλάτη στους καθημερινούς κοινωνικούς αγώνες. Και να αφήσει τα πολιτικά πανηγύρια της παγκοσμιοποίησης, των αντί-συνόδων, των φόρουμ κτλ.

Σε αυτό τον κύκλο αγώνων πρωταγωνίστησαν κυρίως οι νέοι άνθρωποι (εκπληκτικό φοιτητικό κίνημα, μάχη του ασφαλιστικού, ζητήματα για μετανάστες, για απολύσεις, για καταλήψεις-στέκια κ.α.), καθώς και μερίδες εργαζομένων του δημοσίου τομέα (απεργία δασκάλων, προσπάθειες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις σε ΕΥΑΘ, λιμάνια, Ολυμπιακή κ.α.).

Σημαντικοί ήταν επίσης οι αγώνες για το περιβάλλον, από τις μάχες για τους ΧΥΤΑ μέχρι τις αντιδράσεις σε Καβάλα, Αλμυρό κ.α. για τα εργοστάσια της ΔΕΗ. Σημαντικές ήταν επίσης οι προσπάθειες οργάνωσης, σε χώρους δύσκολους, από το Ελ.Βενιζέλος ως την Wind, από τον επισιτισμό μέχρι τις ταχυμεταφορές και τα μμε. Οι αγώνες, η πείρα τους, έφεραν και τον Δεκέμβρη, το ξέσπασμα. Και όσα ακολούθησαν (κίνημα για τον κλάδο της Κούνεβα, μετανάστες σε πορείες κ.α.).

Η αντι-εξέγερση όμως ήταν και αυτή ισχυρή.

Καταστολή αλλά κυρίως ιδεολογική τρομοκρατία. Αλλά δεν έφτανε.

Απαιτούνταν μια ισχυρή δόση ενσωμάτωσης της κοινωνικής ανησυχίας στην Ελλάδα. Αυτή συμπυκνώθηκε στις πρόσφατες εκλογές, στην καταβαράθρωση της προηγούμενης διακυβέρνησης, στην πανηγυρική ανάδειξη ενός «νέου σχεδίου για τον τόπο». Η σοσιαλδημοκρατία έκανε πάλι το θαύμα της, να ξεπλύνει αμαρτίες, να δώσει «ελπίδα».




Η στρατηγική του κεφαλαίου στην σημερινή συγκυρία

Η επιδείνωση όμως της οικονομίας λόγω της κρίσης και της ύφεσης, δηλαδή η πτώση της κερδοφορίας των αφεντικών, απαιτεί αλλαγές.

Αλήθεια, τι μπορεί να κάνει το κεφάλαιο;

Καταρχήν δεν μπορεί να πάρει άλλα εργοστάσια ή παραγωγικές μονάδες γενικά και να τις στείλει αλλού. Πρέπει να τελειώνουμε με αυτό το μύθο. Το έκανε ήδη για βιομηχανίες και βιοτεχνίες που είχε τη δυνατότητα να το κάνει, μέσα στο ’90 και το ’00, αλλά πώς να στείλει τώρα π.χ. τις υπηρεσίες ή το εμπόριο στην Βουλγαρία;

Η΄ ακόμα και τις φάμπρικες φαρμάκων ή τα τρόφιμα-ποτά, πώς να τα μεταφέρεις, όταν θα απέχουν μίλια από τα πεδία της κατανάλωσης; Για να θυμηθούμε και την Beverly Silver (δες http://rizospastes.blogspot.com/2008/10/2.html ), η στρατηγική της μετεγκατάστασης, το spatial fix, δεν φτάνει πια για το ελληνικό κεφάλαιο.

Η τεχνολογική αναδιάρθρωση; Μα και αυτή έγινε σε μεγάλο βαθμό στις περισσότερες μεγάλες μονάδες την περίοδο ’96-2004.

Και όσο και να φωνάζει ο ΣΕΒ για ένα νέο αναπτυξιακό υπόδειγμα, για τις λίγες εξαγωγές μας, για να πέσει το βάρος στην τεχνολογία, την καινοτομία, την ποιότητα των ελληνικών προϊόντων, ποιος καπιταλιστής τολμά τις μεγάλες επενδύσεις τεχνολογικής αναδιάρθρωσης σε ένα τόσο ρευστό οικονομικό περιβάλλον;

Συνεχίζοντας, η μεταπήδηση σε νέους, λιγότερο κορεσμένους κλάδους, είναι δε εφικτή (product fix); Σε ποιους κλάδους και σε ποια προϊόντα είναι το ερώτημα.

Aς πάρουμε το τρανταχτό παράδειγμα της ιδιωτικής υγείας. Η απαξίωση του ΕΣΥ, της κοινωνικής ασφάλισης, η γήρανση του πληθυσμού κ.α. παράγοντες οδήγησαν τα τελευταία χρόνια τους καπιταλιστές από διάφορους κλάδους σε μεγάλες επενδύσεις στην ιδιωτική υγεία. Η ΜΙG είναι η πρωτοκλάσσατη περίπτωση. Τώρα όμως, με την κρίση, η οποία πάντα μεταφέρεται κάπως στο εισόδημα, στους μισθούς, στις παροχές, τώρα με τις απολύσεις, ποιος θα τροφοδοτήσει τον κλάδο της ιδιωτικής υγείας; Πόσο ασφαλής είναι λοιπόν η επένδυση σε ένα νέο προϊόν, σε ένα νέο κλάδο;

Οι καπιταλιστές διστάζουν. Είναι ξεκάθαρο. Και κάνουν κινήσεις, όχι επενδύσεων, αλλά εξορθολογισμού.

Και εξορθολογισμός σημαίνει ότι:

αν είμαι επιχείρηση που δεν έχω σημαντικά προβλήματα αλλά βιώνω τη γενική ύφεση, απολύω στοχευμένα π.χ. όσους συνδικαλίζονται ή δεν είναι όσο παραγωγικοί θα ήθελα, μειώνω λειτουργικές δαπάνες, και βρίσκω γενικά και κάποιους τρόπους να ρίξω το κόστος εργασίας π.χ. κάποιες διαθεσιμότητες ή outsourcing.

Αν είμαι επιχείρηση που αντιμετωπίζω πραγματικά προβλήματα, όπως είναι οι περισσότερες μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, ε τότε προβαίνω οπωσδήποτε σε μείωση του υπέρτατου κόστους, του κόστους εργασίας, απολύω στεγνά.

Έτσι φτάνουμε στις σημερινές απολύσεις: είτε είναι στοχευμένες απολύσεις «άτακτων» ή «τεμπέλικων» παιδιών, είτε είναι οι απολύσεις «επιβίωσης» από τις μικρές επιχειρήσεις που αγκομαχούν. Σπανιότερα μεγάλες επιχειρήσεις προβαίνουν σε μαζικές απολύσεις, και αυτό το κάνουν με ειδικά προσχήματα, όπως η εθελούσια στην Wind.

Εξορθολογισμός λοιπόν και όχι επενδύσεις. Άλλωστε, «εξορθολογισμός» του δημοσίου τομέα δεν είναι και τα μέτρα που ανακοίνωσαν; Τι σημαίνει το κόψιμο των υπερωριών, των επιδομάτων, ή η απουσία προσλήψεων, η μείωση των συμβασιούχων; Και ακόμα περισσότερο: τα μέτρα για το δημόσιο δεν είναι τελικά «σπάσιμο του τσαμπουκά»; «Ναι, εσείς, οι δημόσιοι μισθωτοί που μας ψηφίζετε φουλ, εσείς, πρέπει να κάνετε θυσίες». Τελεία και παύλα.

Ας γυρίσουμε όμως πάλι στους «ιδιώτες» καπιταλιστές.

Αφού ούτε να μεταφέρουν την παραγωγή που έχει μείνει δεν μπορούν,

Αφού να μεταπηδήσουν σε νέους κλάδους προϊόντων είναι ρίσκο,

αφού διστάζουν να προχωρήσουν σε μεγάλες τεχνολογικές αναδιαρθρώσεις,

τότε πως θα συγκρατήσουν την πτώση των κερδών;

Και ακόμα περισσότερο: να φέρουν ξένα, φθηνά χέρια; Για ποιες δουλειές;

(και ήδη οι μετανάστες δείχνουν δείγματα οργάνωσης και αγώνα – το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια συναίνεσης και ενσωμάτωσης ενός κομματιού τους).

Μήπως οι καπιταλιστές να προωθήσουν περισσότερες διαιρέσεις μέσα στην εργατική τάξη; Μα δεν υπάρχουν ήδη; Και είναι αποτελεσματικές; Λύνουν την πτώση των κερδών;

Η απάντηση δυστυχώς φαίνεται να είναι μία, είτε γίνει μέσω του κορπορατισμού είτε μέσω της ωμής καταστολής: ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, επίθεση στην εργατική τάξη για να υποβαθμιστεί η ζωή της, οι απαιτήσεις της, οι προσδοκίες της.

Το πάγωμα των μισθών στον δημόσιο τομέα δεν είναι άλλο παρά ο προάγγελος της μείωσης του κόστους εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Πρέπει με λίγα λόγια να ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΤΕΙ Η ΖΩΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ, για να συγκρατηθεί κάπως η κερδοφορία μέχρι να δουν οι καπιταλιστές «φως στο τούνελ» στην παγκόσμια οικονομία και να προχωρήσουν εκ νέου σε επενδύσεις και καπιταλιστική ανάπτυξη.

Και οι τράπεζες ΕΥΝΟΟΥΝ αυτό το σενάριο. Τι και αν πήραν 28 δις. η στρόφιγγα του χρήματος είναι κλειστή, όλοι το ξέρουν στην αγορά. Καλά τα δανεικά και οι προσδοκίες μελλοντικές εξόφλησης τους με το αζημίωτο, αλλά όλα αυτά μέχρι χθες, που δεν είχε φτάσει στα όρια της η «πολιτική του χρήματος», το financial fix που λέει και η Silver.

Εν κατακλείδι, και όσον αφορά τους καπιταλιστές στην Ελλάδα: ξεκάθαρα βλέπουν το πέρασμα της κρίσης μέσω της υποβάθμισης των ζωών μας. Και μιλάμε για σημαντική υποβάθμιση. Ας κλαίνε οι αριστερούληδες της Αυγής και της Ελευθεροτυπίας ότι «η μείωση των εισοδημάτων θα φέρει μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης και περαιτέρω ύφεση». Τα αφεντικά δεν επιλέγουν τον Κέυνς, είναι ξεκάθαρο, ξεκάθαρο και από τις ίδιες τις κινήσεις του συλλογικού καπιταλιστή, του Κράτους. Μας λένε στα ίσα, «λυπούμεθα, πρέπει να ρίξεις το βιοτικό επίπεδο σου, αν θέλεις να έχεις δουλειά, μέλλον…».


Η δική μας στρατηγική

Θα ξεκινήσω από το κόμμα.

Νομίζω ότι στον Περισσό έχουν καταλάβει το τι γίνεται, έχουν καταλάβει ότι τώρα είναι ο καιρός για αντιπολίτευση από τα αριστερά στο μισητό ΠΑΣΟΚ, ξέρουν ότι τα φράγκα είναι στις τράπεζες, ξέρουν ότι οι καπιταλιστές έχουν επιλέξει την φουλ επίθεση στην εργατική τάξη, και ρίχνουν τη ζαριά τους.

Η κινητοποίηση του ΠΑΜΕ αυτό δείχνει. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα αρχίσει να βγαίνει η ζαριά, δηλαδή αν ο εργατικός κόσμος που στηρίζει μαζικά το ΠΑΣΟΚ κινηθεί προς το κόμμα. Πως θα τον διαχειριστεί; Μέχρι που θα το πάει;

Πάντως για να είμαστε ρεαλιστές, είναι δύσκολο το σενάριο να σπάσει η βάση της σοσιαλδημοκρατίας και να έχουμε ένα νέο ’85 (όπου η ανακοίνωση των νέων οικονομικών μέτρων από τον τότε υπουργό Σημίτη οδηγεί σε διάσπαση της ΠΑΣΚΕ και δημιουργία της ΣΣΕΚ, της αριστερής συνδικαλιστικής αντιπολίτευσης μέσα στο ΠΑΣΟΚ).

Πέρα από το κόμμα, που έχει πανελλαδική αναφορά σε εργατικούς χώρους, έστω και αν δυσκολεύεται να συσπειρώσει, και μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει το τι συμβαίνει. Η κίνηση Αλαβάνου αυτό δείχνει. «Μέτωπο, ενότητα, μία αντιπολίτευση, κάλεσμα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, να σπάσει το σύμφωνο σταθερότητας» κτλ. φανερώνουν ότι το μήνυμα των καπιταλιστών έχει ληφθεί. Η μικρή όμως παρουσία αυτών των δυνάμεων μέσα στους χώρους κάνει δύσκολο το έργο της αντιμετώπισης της στρατηγικής του κεφαλαίου στην συγκυρία. Μόνο έναν πολιτικό-ιδεολογικό λόγο μπορούν να προωθήσουν κάπως αποτελεσματικά. Το ίδιο ισχύει και για τις οργανώσεις της εξω-κοινοβουλευτικής αριστεράς, που καταλαβαίνουν το ζήτημα, την ανάγκη ενωτικής απάντησης, αλλά οι δυνάμεις στους χώρους είναι λίγες. Τα πρωτοβάθμια σωματεία δεν συσπειρώνουν μαζικά, τα εργατικά σχήματα και συλλογικότητες είναι πολύ μικρές μειοψηφίες. Όσο για τον αντιεξουσιαστικό χώρο, τον χώρο που είχε την πιο στενή σχέση με τον περσινό Δεκέμβρη και τα υποκείμενα του, δέχτηκε μεγάλη επίθεση με όχημα τους παρακρατικούς, και δυστυχώς έχει στρέψει το βλέμμα του στον αντιφασισμό.

Όλα μαύρα λοιπόν; Θα την φάμε;

Δεν νομίζω. Σε αυτόν τον τόπο η εργατική τάξη έχει περάσει πολύ δύσκολες ώρες, μη το ξεχνάμε. Η ενωτική κινηματική δράση των πολιτικών εφεδρειών πάνω στα διακυβεύματα της συγκυρίας π.χ. ασφαλιστικό, μπορεί να φέρει εκπλήξεις που δεν περιμένουμε. Αλλά ακόμα και αν οι εργάτες πειθαρχήσουν τώρα, στην άμεση, φοβερή ιδεολογική και υλική τρομοκρατία που βιώνουν, δεν είναι σίγουρο ότι θα κάνουν πολύ υπομονή. Το βιοτικό επίπεδο κατακτιέται με πολλές θυσίες, προσωπικές και κοινωνικές, και δεν το αφήνει ο άλλος μόνιμα, χωρίς μάχη….

9 σχόλια:

F.G.A. είπε...

Θα μου επιτρέψεις να είμαι, για μια μόνο φορά, λίγο φλύαρος και να ξεκινήσω λίγο διαφορετικά σε σχέση με αυτά που γράφεις από κάτι που μοιάζει παράδοξο (για τα δεδομένα της πολιτικής οικονομίας). Ελπίζω να μην κουράζω υπερβολικά -λίγο δε με νοιάζει!

(Το έχω κόψει σε 2 γιατί δε μου το χωράει!)

Part 1.

Η κρίση πρακτικά συνδέεται, για όλο και μεγαλύτερες κατηγορίες του πληθυσμού, με μια πολύ σφοδρή επίθεση στο εισόδημα (έμμεσο/άμεσο). Απέναντι στην επίθεση αυτή μια πρώτη, μέχρι στιγμής, άμεση απάντηση της εργατικής τάξης και των πληττόμενων κατηγοριών είναι η σημαντική μείωση στη ζήτηση. Αυτό πια έχει γίνει περισσότερο από καθαρό όταν πηγαίνουμε στο σούπερ-μάρκετ ή στο μανάβη της γειτονιάς. Η κατανάλωση ακόμα και βασικών καταναλωτικών προϊόντων έχει πέσει και εκεί που κάποιος ψώνιζε 2 προϊόντα τώρα ψωνίζει 1 ή κάπως έτσι. Εν πάσει περιπτώσει, ενώ υπάρχει αυτή η τάση στην ελληνική αγορά και είναι έντονη, από την άλλη οι τιμές των βασικών προϊόντων όχι μόνο δεν πέφτουν, αλλά και ανεβαίνουν: η μειωμένη ζήτηση δεν οδηγεί σε πτώση των τιμών ώστε να αυξηθεί η κατανάλωση και να δημιουργηθούν προοπτικές ανάπτυξης (όπως υποστηρίζουν οι «εκπρόσωποι των αγορών» sic). Και αναφέρομαι σε προϊόντα που ίδιας ποσότητας και ποιότητας πωλούνται φθηνότερα έξω. Τα αφεντικά εν μέσω κρίσης διασφαλίζουν τα κέρδη τους επιβάλλοντας αυξημένα επίπεδα τιμών.

Οι «κερδοσκόποι», οι «στρεβλώσεις της αγοράς» (που αν αφηνόταν το αόρατο χέρι της θα μας έσωζε… εννοείται…), τα καρτέλ, η αισχροκέρδεια ή/και η διαφθορά ακόμα κάποιων «λίγων, αλλά κακών» είναι που ευθύνονται για τη μοίρα μας αυτή όπως μας έχουν ξεκουφάνει πια καθημερινά όχι μόνο οι σοβαροί και έγκριτοι αναλυτές των αστικών φυλλάδων και της τηλεόρασης, αλλά και επίσημοι φορείς όπως το εθνικό παρατηρητήριο τιμών (!), η επιτροπή ανταγωνισμού, το ΙΝΚΑ και τα ρέστα (που υποτίθεται είναι για να μας προστατεύουν από αυτούς)…

Το θέμα για εμάς είναι το εξής και αυτό που κρατάμε από την οπτική που μας ενδιαφέρει. Στην παρούσα φάση έχουμε υψηλές τιμές έναντι χαμηλών μεροκάματων. Αυτό δείχνει ποιος έχει το πάνω χέρι στο πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού και αυτό εκφράζουν και οι τιμές αυτές: τα χρόνια οργανωτικά/δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως εγχώριο εργατικό κίνημα, τον κατακερματισμό, την αδυναμία μας ουσιαστικά να είμαστε αποτελεσματικοί, να επιβάλλουμε τις δικές μας ανάγκες και να βγούμε στην αντεπίθεση. Είναι ένας τρόπος πειθάρχησης και καθυπόταξης: σκύβε το κεφάλι, βούλωσέ το και σταμάτα να ζητάς γιατί κι αυτά που ήταν αυτονόητα δεν είναι πια.

Ασφαλώς, η κατάσταση αυτή δεν είναι καινούργια. Αν κάτι όμως την έχει φτάσει στα άκρα με την κρίση είναι πως ποια δεν υπάρχουν «τρίτοι όροι στην εξίσωση»: τα σωσίβια των δανείων και των πιστώσεων που «έσωζαν» προσωρινά τα πράγματα και κινούσαν την αγορά. Δανείζοντας οι τράπεζες στον επιχειρηματία για να αναπτύξει την «ελληνική οικονομία» τον δέσμευαν με ένα συμβόλαιο που του έλεγε: ο παράγοντας εργασία πρέπει να είναι υποταγμένος ώστε μελλοντικά να μπορείς να αποσπάς όλο και μεγαλύτερη υπεραξία προκειμένου να αποπληρώνεις τους τόκους. Αυτό ήταν και το μελλοντικό στοίχημα που δεν κερδήθηκε με τον προηγούμενο κύκλο αγώνα που αναφέρεις, κυρίως διεθνώς, αλλά τώρα πίστωση ΤΕΛΟΣ.

F.G.A. είπε...

Part 2.

Αλλά αυτό θέλουν να διασφαλίσουν τα μέτρα για τη «διάσωση της ελληνικής οικονομίας»: την τωρινή και μελλοντική πειθάρχηση της εργατικής τάξης, ξέροντας καλά πως πίσω υπάρχει ένας Δεκέμβρης, πως δεν υπάρχει η απαραίτητη «κοινωνική συναίνεση» και πως γενικά κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί η κατάσταση. Π.χ. ορίστε τι γράφει ένας από αυτούς τους «έγκριτους αναλυτές» στον Observer (http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2010/feb/14/will-hutton-greece-euro) πάνω στην απειθαρχία:

Πέρα από το ότι θα υπάρχει πιθανότητα να γίνει πραξικόπημα αν τα πράγματα δεν κυλήσουν ομαλά (!), και για αυτό στηρίξτε την ελληνική οικονομία, γράφει κάπου ότι τα ποσοστά της φοροδιαφυγής είναι πολύ μεγάλα και πως είναι κοινά διαδεδομένη η πρακτική στην ελλάδα να προτιμούν να πληρώνουν με μετρητά παρά με πλαστικό χρήμα ώστε να παρακάμπτουν τη φορολόγηση! Από την άλλη τα διεθνή ΜΜΕ που κοίταζα μετά την ανακοίνωση των μέτρων έδειχναν πλάνα από την απεργία της 10/2 και έκαναν αναλύσεις για το «πώς θα τα προσλάβουν οι εργαζόμενες τάξεις»…

Κοίταζα λοιπόν τα μέτρα του ΔΝΤ και πρώτο έγραφε:
«Τριμερές κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ εργοδοτών, συνδικάτων και δημοσίου με στόχο τη συναίνεση για συγκράτηση μισθών με αντάλλαγμα επενδύσεις και θέσεις εργασίας».

Ξαμόλησαν λοιπόν τους γραφιάδες τους και αρχίσανε οι κήνσορες του καθεστώτος την προπαγάνδα στα μήντια και λένε:

Κάντε υπομονή/λιτότητα για μερικά χρόνια γιατί αν κάνετε τότε στο μέλλον θα αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία και θα βρείτε δουλειά. Δηλαδή, αύξηση θέσεων εργασίας=ανάπτυξη, αλλά για να υπάρξει ανάπτυξη χρειάζεται ανταγωνιστικότητα, για να υπάρξει ανταγωνιστικότητα πρέπει να αναδιαρθρωθεί η αγορά εργασίας για να αναδιαρθρωθεί η εργασία πρέπει να υπάρξει εξορθολογισμός αντί για επενδύσεις, που σημαίνει να κοπούν τα κεκτημένα και να επεκταθεί (στη γλώσσα τους) η ευελιξία, δηλαδή να γενικευτεί η επισφάλεια και άρα να μειωθούν οι θέσεις εργασίας. Οπότε η αύξηση των θέσεων εργασίας σημαίνει μείωση των θέσεων εργασίας!! Σωστός παραλογισμός; Όχι ορθολογισμός στη γλώσσα των απόλυτων κερδών! Πέρα από αυτό όμως δε βλέπω αληθινή στρατηγική από την πλευρά τους, πιο μακρόπνοη εννοώ (οι εξαγγελίες ακόμα και για τον πράσινο καπιταλισμό δε βλέπω να προχωράνε όσο γρήγορα περίμενα).

Ανώνυμος είπε...

Οπως πάντα ενδιαφέρουσα ανάλυση. Δυστυχως η κατάσταση στο δημόσιο δεν είναι καλή. Αν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις δεν καταφέρουν να βάλουν την ΑΔΕΔυ σε άλλη τροχιά δε μας βλέπω καλά.

Πιο συγκεκριμένα, εκτιμώ ότι χρειάζεται στις απεργίες να μπουν μπροστά κλάδοι με μεγάλη δύναμη και αποτελεσματική πίεση, όπως για παράδειγμα οι ελεγκτες εναέριας κυκλοφοριας, οι υπάλληλοι στην ΥΠΑ, οι εφοριακοί κλπ
Οι συγκεκριμένοι κλάδοι, ως πιο καλά αμοιβόμενοι, έχουν δυνατότητα να τραβήξουν και κάθε μέρα απεργίας τους είναι σημαντική πίεση. Θυμίζω ότι στην απεργία της 10/2/10 δεν έγινε καμία (!) πτήση

F.G.A. είπε...

τελικά... Part 3

Τέσπα, επειδή αρχίζω να ξεφεύγω πολύ κάτι τελευταίο πολύ γρήγορα. Μετά τον Δεκέμβρη οι πολιτικοί χώροι ελάχιστα δείχνουν να έχουν καταφέρει να προχωρήσουν (συμπεριλαμβανομένου και του α/α/α). Εν ολιγοις, δεν κάναμε τη μετάβαση από την εξέγερση στο κίνημα, ή κάτι τέτοιο τουλάχιστον τώρα δε φαίνεται. Από το ΠΑΜΕ μέχρι την αντιεξουσία ο τρόπος με τον οποίο απάντησαν στα ζητήματα που έθεσε ο Δεκέμβρης ήταν: μεγαλύτερη προώθηση και ίσως μαζικότερη ενός ιδεολογικοπολιτικού λόγου, αλλά όχι κοινωνικό άνοιγμα και διάχυση στην κοινωνία (και αυτό παρά τα στέκια/ομάδες/πρωτοβουλίες/κινήσεις και που έχουν ευτυχώς ενισχυθεί). Και αυτό ήταν πολιτική επιλογή στρατηγικής σημασίας! Διακριτότερες πολιτικές γραμμές παρά ενότητα στη δράση. Πολιτική επιλογή όμως που μπορεί παλιά να επέτρεπε την επιβίωση τώρα όμως που τα δεδομένα έχουν αλλάξει, ίσως στοιχίσει πολύ σοβαρά αυτό. Και αυτό γιατί τα πράγματα όλο και ζορίζουν και απέναντι έχουμε να κάνουμε με μια σοσιαλδημοκρατία που όπως σωστά λες αυτός είναι και ο ρόλος της: ενσωμάτωση και καταστολή (ενώ πριν ήταν καταστολή/ενσωμάτωση).

Δηλαδή, οι από πάνω έχουν οργανωθεί καλύτερα και έχουν προσπαθήσει να αλλάξουν την τακτική τους (βλ. χειρισμό αγώνα αγροτών). Το θέμα είναι ότι δεν αρκεί καθόλου τώρα πια από τη δική μας την πλευρά στρατηγικά (το ξαναλέω μετά τον Δεκέμβρη) ότι τα σκληρά μέτρα μπορούν να οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη ξεχνώντας για ακόμα μια φορά τα προβλήματα και την οργανωτική δουλειά που δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να κάνουμε ώστε να μπορέσει η επόμενη έκρηξη να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά από τον Δεκέμβρη και να αφήσει κάτι υλικά (πέρα από την ανάμνηση μιας εξεγερσιακής στιγμής και τη συμβολική υπεραξία). Οι οργανωτικές ευκαιρίες που προέκυψαν που θα έβαζαν τα ζητήματα σε ταξική βάση και θα μπορεί να επιτρέπει την ενότητα στη δράση τελικά δε φάνηκε να πετυχαίνει γιατί προσέκρουσε σε ζητήματα ιδεολογικών αρχών και καθαρότητας. Ασφαλώς εξαιρέσεις υπάρχουν και φιλότιμες προσπάθειες έγιναν, και ευτυχώς σε κάποιες -πολύ μειοψηφικές- κινήσεις συνεχίζουμε να ελπίζουμε, αλλά… Δεν ενισχύθηκαν οι δομές του κινήματος συνολικά όχι γιατί υποστηρίζω πως θα έπρεπε να έμενε ως έχει ό,τι υπήρχε προηγουμένως, αλλά γιατί ό,τι νέο πήγε να προκύψει μετά τον Δ. δε φάνηκε να τσουλά. Δεν πέτυχαν όμως και ανάλογα εγχειρήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς πάνω στα ίδια ακριβώς ζητήματα. Οπότε ρωτάω: Τι είπαν οι πολιτικοί χώροι στον κόσμο που ήρθε με την εξέγερση στις οργανώσεις του και που ο περισσότερος έφυγε μετά; Ότι για να μείνεις στο κίνημα θα πρέπει να γίνεις όπως κι εμείς μιλιτάντης γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος πολιτικής δουλειάς. Αυτό είναι και το θέμα του πώς απαντήθηκε στην πράξη το ζήτημα κοινωνικό/πολιτικό από ότι μέχρι τώρα δείχνουν τα πράγματα και η τροπή αυτή δεν μπορεί να αφήνει πολλές ελπίδες έστω κι αν θα υπάρξουν μελλοντικές μάχες λόγω της κατάστασης, που κι αυτό δεν είναι νομοτελειακό.

gregoris είπε...

δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα, δεν μας τρομάζει ο σοσιαλισμός...
βίντεο σχόλιο του Πανούση εδώ
http://pastakarvouna.blogspot.com/2010/02/blog-post_2928.html
χαιρετισμούς

Ανώνυμος είπε...

Ξεκινώντας από ένα κοινό τόπο (για τα πανηγύρια των φορουμ και τους πανηγυρτζηδες που συμμετείχαν λέγοντας και κάνοντας επιεικώς εύκολες, ανώδυνες, θεαματικές μαλακίες) συμφωνώ μέσες άκρες και στην ανάλυση για τις κινήσεις των αφεντικών.

[για το "μεγαλειώδες" φοιτητικό κίνημα, σφάλεις. Στην παρούσα φάση δεν υπάρχει. Και ένας απ τους πολλούς λόγους είναι ότι οι ακροαριστερές συνιστώσες του είναι ΠΑΣΟΚ, ΒΑΘΥ ΠΑΣΟΚ, κρατολάγνοι και γι αυτό τώρα σιωπούν μπρος στ αφεντικό τους. Για τον α/α χώρο, ας μη μιλήσουμε, θα κλάψουμε. Σόρυ για την παρένθεση.]

Η επίσημη αριστερά αυτή τη στιγμή δεν μιλά, ούτε κάνει τίποτα αγριάδες, ούτε τίποτα. Φαίνεται να υπάρχει μια σιωπηρή συμφωνία του επίσημου πολιτικού συστήματος, η οποία αν σπάσει απ' τα κάτω τότε θα χρησιμοποιηθούν οι αριστερές εφεδρείες, που θα μας δώσουν τη μία και μοναδική λύση που ξέρουν: καλό κράτος.
Σίγουρα καταλαβαίνουν τι πάει να γίνει. Και θέλουν τα μαγάζιά τους να υπάρχουν. Αλλά για να υπάρξουν χρειάζονται τώρα εγγυήσεις ότι δεν θα κάνουν παληκαρισμούς, τους οποίους κάποιοι εργάτες μπορεί να ""παρεξηγήσουν"" και να έχουμε μια κοινωνική έκρηξη που δεν θα μαζεύεται αλλά ούτε και θα ξέρει που πηγαίνει.

Επιμένω ότι η κρατικοδίαιτη και κρατικολάγνα αριστερά (με ότι συνέπειες έχει αυτό για την σκέψη των εργαζομένων) ξέρει ότι αν γίνει χοντρή μαλακία δεν θα μπορέσει να παίξει το μεσολαβητικό και πυροσβεστικό ρόλο που έχει. Και αυτό θα της στοιχίσει ακριβά...
Και πρακτικά, στο δρόμο, στις γειτονιές, δεν κάνει τίποτα. Δεν οργανώνει, δεν αναλύει, δεν συσπειρώνει...Η συμπεριφορά στην Πανόρμου είναι δείγμα, ελάχιστο αλλά αρκετό για να καταλάβει κανείς.

Το αντιφασιστικό, σωστά λες ότι είναι λούμπα. Με την έννοια ότι αν κυνηγάw καράφλες, θεωρώντας τους ΤΟ πρόβλημα, ΤΟ ζήτημα, είσαι χαμένος από χέρι. Αλλά αυτοί που κάνουν τέτοια, πάντα τέτοια έκαναν. Επειδή οποιαδήποτε προοπτική συνεχούς και οργανωμένης δράσης-προπαγάνδας, τους απωθούσε. "Φλωριές...". Αν βγεί όμως η μάζα των νοικοκυραίων στο δρόμο με εθνικομαλακίες, να δούμε ποιος θα είναι ο φλώρος...Δεν το εύχομαι.
Το αντιφασιστικό είναι τρόπος, όταν είναι μέρος ταξικής πολιτικής κοινωνικής πάλης και διεργασίας (όχι δεν είμαι ΚΚΕ αλλά έτσι βγήκε)

no words

Στέργιος είπε...

Είναι αλήθεια ότι η κρίση αυτή δεν είναι κλασική κρίση υποκατανάλωσης. Είναι κρίση που ξεκίνησε ως κρίση εκπλήρωσης των μελλοντικών απαιτήσεων του τοκοφόρου κεφαλαίου και διαχύθηκε στην Ευρώπη. Ομως και η ενεργός ζήτηση δεν είναι καθόλου υψηλή όπως π.χ στην κρίση της δεκαετίας του 70-80. Αρα μπορούμε να πούμε ότι το σύστημα εξαντλεί τα όρια διαφυγής προς τα εμπρός και είναι πολύ αμφίβολλο -με τέτοιες εξασκούμενες υφεσιακές πολιτικές θα τα καταφέρει χωρίς μια χρόνια ύφεση. Αρα ας μην είμαστε απόλυτοι ότι η κευνσιανή άποψη της ΑΥΓΗΣ και της Ε, είναι λαθεμένη. Αν εφαρμοστούν τεχνικές ΔΝΤ για παράδειγμα, η ύφεση είναι σίγουρη όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία (π.χ. Λετονία -18% στο ΑΕΠ) και αυτό αποτελεί έναν ιδιότυπο αυτοτραυματισμό του καπιταλιστικού συστήματος που είναι κοντόφθαλμο, εκ φύσεως άναρχο στην παραγωγή και αδηφάγο στη νοοτροπία. Βέβαια μακροπρόθεσμα θα ξεπεράσει ακόμα και τέτοιου είδους ύφεση έχοντας σα δεδομένο στα χέρια του την άγρια απροστάτευτη αγορά με τα διαλυμένα συνδικαλιστικά κινήματα και τους πολίτες-υπηκόους για να κάνουν το οτιδήποτε.
Γι αυτό γενικά είμαι ανοικτός (και δεν έχω βγάλει συμπέρασμα τελειωτικό) σε κάθε μία από τις δύο απόψεις.

Ανώνυμος είπε...

Δεν κατάλαβα ποιο είναι το σχέδιο που προτείνει το κείμενο; Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε μου φαίνεται. Και σε όλα αυτά η ΕΕ δεν έχει καμιά θέση; Είμαστε τόσο "αυτόνομοι" εδώ στην Ελλάδα και καθορίζουμε εμείς την οικονομική μας πολιτική. Φταίνε οι κακοί καπιταλιστές και το κράτος Σόρρυ αλλά δεν βρίσκω κάποιο νόημα σε τέτοια κείμενα-εμβατήρια του τύπου "εμπρός παλικάρια μου", για πού άραγε; Για ποιο λόγο γίνεται όλη αυτή η επίθεση στο εισόδημα;

Ριζοσπαστικός Προβληματισμός είπε...

Προς τον ανώνυμο από πάνω

Καταρχήν δεν είναι δυνατόν να δίνω απαντήσεις όταν κάποιος δεν έχει διαβάσει το κείμενο καλά. Π.χ. που λέει το κείμενο εμπρός παλικάρια μου; ΠΟΥ;
Μάλλον μικρό καλάθι κρατάει παρά μεγάλο.

Δεύτερον, ρωτάς «γιατί μείωση στο εισόδημα», «ποιο είναι το σχέδιο»;
Μα το κείμενο είναι ξεκάθαρο.
Λέει ότι τα αφεντικά στην Ελλάδα (που δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο αλλά μιλάμε για την κυριάρχη τάση) επιλέγουν αυτή τη στιγμή ως σχέδιο τη μείωση του κόστους εργασίας για να συγκρατήσουν τα ποσοστά κέρδους και όχι την ενίσχυση των εισοδημάτων για να κρατηθεί η ζήτηση, η ανάπτυξη κτλ. για να μπουν σε έναν νέο παραγωγικό κύκλο (λογική Κέυνς).
Και αυτό φαίνεται από το ότι δεν προχωράνε σε τεχνολογική αναδιάρθρωση, στη μεταπήδηση/επένδυση σε νέους τομείς προϊόντων ή στη μετεγκατάσταση παραγωγικών μονάδων κάπου αλλού. Και αυτό συμβαίνει για μια σειρά συγκεκριμένων λόγων για την κάθε ρύθμιση με κυριότερο όμως γενικό λόγο ότι τα παραπάνω μέτρα χρειάζονται πιο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό -που στις σημερινές συνθήκες οικονομικής αβεβαιότητας είναι δύσκολο να λάβει χώρα.

Σίγουρα η μείωση του κόστους εργασίας δεν λύνει το πρόβλημα της περαιτέρω, εκ νέου ανάπτυξης του κεφαλαίου, δεν λύνει το πρόβλημα της δημιουργίας ενός νέου παραγωγικού, αξιοποιητικού κύκλου, αλλά στη συγκυρία αυτό κάνουν τα αφεντικά για να συγκρατήσουν τα κέρδη τους. Αυτό είναι το (ανεπαρκές) σχέδιο τους. Όταν το κόστος εργασίας θα έχει μειωθεί και άλλο, όταν θα έχουν εκκαθαριστεί μη-παραγωγικά κεφάλαια π.χ. μικρές επιχειρήσεις, και όταν διεθνώς φανούν προοπτικές ανάπτυξης, τότε θα την ψάξουν και αλλιώς. Αυτό μπορεί να κρατήσει κάποια χρόνια.

Τρίτον: η ΕΕ σίγουρα πιέζει σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις αλλά μην εκμηδενίζουμε το ρόλο των εθνικών κεφαλαίων και μην ξαναπέφτουμε στις θεωρίες της εξάρτησης της Ελλάδας που μια χαρά την επικαλούνται οι πατριώτες, από την ΚΟΕ, μέχρι τον Γιωργάκη και ως τον Καρατζαφέρη (φταίει η ΕΕ, φταίει το ΔΝΤ, φταίνει οι αγορές κ.τ.λ).
ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ, ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΜΙΩΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ, ΌΧΙ Ο ΤΡΙΣΕ.
Η πολιτική των (διαφορετικών) εθνικών κεφαλαίων δεν ακολουθεί απλά τις διεθνείς κατευθύνσεις. Περισσότερο αλληλεπιδρά με αυτές, και μη ξεχνάμε κάτι ακόμα: ότι υπάρχουν πάντα εθνικά κεφάλαια που μια χαρά θα γούσταραν τον εθνικό προστατευτισμό και όχι το ευρωπαϊκό ή διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Και ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια. Οι αγρότες π.χ. τι προτιμούν;

Αυτά εν συντομία.