Αυτή η Αριστερά δεν έχει καμία σχέση με την εργατική τάξη!

Μόλις διάβασα την επιστολή 18 διανοούμενων για το ζήτημα της απόλυσης στις εκδόσεις Άγρα. Η οργή μου ξεχειλίζει!

Η πρώτη επιστολή διανοούμενων που στήριξαν τον εργοδότη ήταν κατάπτυστη, και δεν χρειάζεται σχολιασμό, απαντήθηκε άλλωστε από το ίδιο το σωματείο βιβλίου-χάρτου. Αλλά τούτη εδώ η δημόσια τοποθέτηση είναι συγκλονιστική, γιατί και καλά πάει να το παίξει «ουδέτερη» αλλά φανερώνει το γενικότερο διαζύγιο μέρους της Αριστεράς με την εργατική τάξη.

Καταρχήν θα βρείτε την επιστολή των 18 στο ιστολόγιο για την απόλυση http://apolysiagra.wordpress.com/

Τι λένε σε αυτήν την επιστολή οι 18 «προσωπικότητες της Αριστεράς»;

Πρώτον και ουσιαστικότερο, λένε το εξής, που φανερώνει ΑΚΡΙΒΩΣ το τι συμβαίνει:

«Πρώτο: Είμαστε εναντίον των απολύσεων.
Η υπεράσπιση των μισθωτών είναι για μας θέμα αρχής».

Ε λοιπόν, η υπεράσπιση των μισθωτών ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΑΡΧΗΣ.

Είναι θέμα που αφορά τα συμφέροντα μας ως εργατική τάξη!

Όταν υπερασπιζόμαστε έναν συνάδελφο (και δεν είναι τυχαίο που οι 18 δεν χρησιμοποιούν αυτή την λέξη) το κάνουμε από την σκοπιά των ταξικών μας συμφερόντων και του ταξικού ανταγωνισμού.

Για αυτό υπάρχουν και στιγμές που ΔΕΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ έναν μισθωτό σε ό,τι διεκδικεί, π.χ. δεν υπερασπιζόμαστε πάντα ρουφιάνους συναδέλφους μέσα στην δουλειά όταν ζητούν κάτι αλλά μπορεί να τους απομονώνουμε λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης (και ας ζητάνε κάτι για όλους μας).

Ή δεν υπερασπιζόμαστε αιτήματα μισθωτών που κοιτούν μόνο την πάρτη τους με διακριτό τρόπο, όπως σε πρόσφατες κινητοποιήσεις οι εγγλέζοι συνάδελφοι έλεγαν «δουλειά για τους εγγλέζους εργάτες»: ένα αίτημα που δεν εξέφραζε το σύνολο της τάξης μας και απομονώθηκε και από πολλούς εγγλέζους εργαζόμενους.

Κοιτάζουμε ή μάλλον βιώνουμε τον ταξικό ανταγωνισμό και τα συμφέροντα μας ως υπαρκτές εκφράσεις αυτού του ανταγωνισμού και πράττουμε ανάλογα. Και όχι πάντα σωστά αλλά με αντιφάσεις! Δεν υπάρχει κανένα θέμα αρχής, ηθικής κτλ. Είμαστε σε άλλους κόσμους, ο «θάνατος» των καπιταλιστών είναι η «ζωή» μας και το αντίστροφο, μια ώρα λούφας είναι για μας ξεκούραση και για τους εργοδότες χασούρα. Την πλάτη μας την χτυπούν φιλικά μόνο όταν θέλουν κάτι από εμάς και το ξέρουμε, το ξέρουμε μέσα από την ίδια την μισθωτή δουλειά που μας συγκροτεί ως υπάρξεις, το βιώνουμε, δεν χρειάζεται να διαβάσουμε το κομμουνιστικό μανιφέστο πρώτα!

Από αυτήν την πρώτη θέση λοιπόν των «διανοούμενων» που μιλάνε με όρους αρχής, ηθικής κτλ, ΔΗΛΑΔΗ ΩΣ ΞΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ, ξεκινά και η πολιτική τους να τηρήσουν «ίσες αποστάσεις» για το θέμα. Γιατί οι 18 λένε μετά απίστευτα πράγματα όπως:

«Η «Άγρα» δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση: Διακρίνεται για την ποιότητα των εκδόσεών της, και τα τριάντα χρόνια της ύπαρξής της δεν έχει προβεί σε απολύσεις. Οι εργαζόμενοι στην «Άγρα» έπαιρναν πάντοτε μέρος στης απεργίες ως σύνολο, χωρίς ποτέ να υπάρξει αντίδραση από την πλευρά της εργοδοσίας.»

Ε και;

Τι ψευδαίσθηση είναι αυτή;

Τι πάει να πει «δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση»;

Επειδή έχει δήθεν «προοδευτικό αφεντικό», τηρεί τα νόμιμα, δεν έχει αντιδράσει στις απεργίες κτλ;

Μειώνει αυτό την εκμετάλλευση του μισθωτού;

Την αλλοτρίωση στον χώρο δουλειάς;

Είναι ποσοτικά ή μήπως ποιοτικά τα ζητήματα αυτά, οι συνθήκες αυτές;

Έχετε κουβαλήσει βιβλία για ώρες, για μέρες, για μήνες, για χρόνια;

Και ακόμα: τα κέρδη από ποιανού τον ιδρώτα βγαίνουν;

Σε ποιανού την πλάτη ο Πετσόπουλος ζει;

Αν η επιχείρηση που «δεν είναι οποιαδήποτε» έχει μεγάλες ζημιές, τότε θα την κλείσει ο Πετσόπουλος ή όχι;

Ή μήπως θα δίνει από την προσωπική του περιουσία για να ταϊζει τον κάθε εργαζόμενο Παλαιστίδη;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ Η΄ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ!

Αυτές είναι ψευδαισθήσεις των διανοούμενων, δηλαδή των ανθρώπων που βρίσκονται ΕΚΤΟΣ της εργατικής τάξης (αλλά που με ευκολία μιλάνε για αυτήν).

Υπάρχουν αντικειμενικά συγκρουόμενα συμφέροντα, συγκρούσεις, νίκες και ήττες.

Οι εκδόσεις Άγρα είναι μια καπιταλιστική επιχείρηση όπως όλες οι άλλες, και απλά ακολουθεί διαφορετική πολιτική: προβάλλει ένα αριστερό προφίλ το οποίο φαίνεται να αποδίδει, αν κρίνω από τους υπερασπιστές που βρήκε!

Τρίτο: Λυπόμαστε για το ότι μια σχέση εργοδότη-εργαζόμενου με διαφορές και εντάσεις, κατέληξε σε απόλυση. Αλλά το γεγονός αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει ευκαιρία για να συζητηθεί το ευρύτερο πρόβλημα των συνθηκών εργασίας στο χώρο του βιβλίου. Αντί γι’ αυτό, γίνεται, γραπτά και προφορικά, μια θορυβώδης και άδικη προσπάθεια απαξίωσης της «Άγρας».

Αντιθέτως κύριοι και κυρίες!

Η ανάδειξη του τι γίνεται στην Άγρα, που «δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση», δεν είναι προσπάθεια απαξίωσης, δείχνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τι επικρατεί στον χώρο του βιβλίου. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΝΑΕΙ! Ότι και στο δήθεν «καλό αφεντικό Άγρα» τα ίδια γίνονται, ότι όταν ο εργαζόμενος διεκδικεί, θα φάει απόλυση. Αυτή είναι η μοίρα μας ΚΑΙ ΤΗΝ ΞΕΡΟΥΜΕ!

Λυπούμαστε που τώρα την μαθαίνετε και εσείς και «αισθάνεστε υποχρέωση να δηλώσετε τα ακόλουθα»…

Τελειώνοντας, οι 18 λένε:

«Η κρίση πρέπει να ξεπεραστεί προς το συμφέρον των εργαζομένων. Ταυτόχρονα πρέπει να σταματήσει η εκστρατεία απαξίωσης, εκστρατεία που εντέλει είναι σε βάρος και των εργαζομένων στην «Άγρα», αλλά και της πνευματικής ζωής της χώρας μας, στην οποία τόσα έχει προσφέρει αυτός ο εκδοτικός οίκος.»

Εδώ έχουμε μια προσπάθεια ταύτισης των συμφερόντων των εργαζομένων με τον εκδοτικό οίκο καθότι «η εκστρατεία απαξίωσης…είναι σε βάρος και των εργαζομένων στην Άγρα». Αμ δε!

Το ξέρουμε ότι είμαστε δεμένοι με τα αφεντικά, με αλυσίδες.

Το ξέρουμε ότι όταν η επιχείρηση που δουλεύουμε έχει πρόβλημα,

εμείς πρώτοι την πληρώνουμε (και πολύ μετά θα πληρώσει, αν την πληρώσει, ο εργοδότης).

Αλλά το μέλλον μας δεν είναι η επιχείρηση, ο εκδοτικός οίκος κτλ.

Ξέρουμε ότι δεν είναι δικά μας, δεν έχουμε πραγματικό έλεγχο σε αυτά.

Και η αυτό-ικανοποίηση μας δεν είναι να λέμε:

«Ναι! Δουλεύω στην Άγρα που τόσα έχει προσφέρει στην πνευματική ζωή της χώρας!»

Αν το πείτε αυτό σε έναν μισθωτό εργαζόμενο οποιασδήποτε επιχείρησης μάλλον θα γελάσει. Ειδικά άμα η δουλειά του είναι εκτελεστική και δεν έχει κανένα δημιουργικό στοιχείο.

Πάντως κύριοι και κυρίες Διανοούμενοι, το όραμα σας για τον κόσμο,

που βγαίνει μέσα από το κείμενο σας, είναι ξεκάθαρο:

Να υπάρχουν καπιταλιστικές επιχειρήσεις που δεν είναι «οποιεσδήποτε» και οι εργαζόμενοι να ταυτίζουν το συμφέρον τους με το συμφέρον της επιχείρησης και να αυτό-ικανοποιούνται με το αν πάει αυτή καλά και προσφέρει στην χώρα!

Συγχαρητήρια.

Είμαστε άλλοι κόσμοι, έχουμε άλλα οράματα, επιθυμίες.

Εμείς το ξέρουμε.

Εσείς έχετε μια καΐλα, ίσως και λόγω του παρελθόντος σας, να μιλήσετε για μισθωτούς, εργαζόμενους, απολύσεις κτλ. Πολλοί έχουν αναχωρήσει από το στρατόπεδο της τάξης μας, ή δεν υπήρξαν σε αυτό ποτέ, μην στενοχωριέστε, το ξέρουμε και αυτό.

Η τάξη μας έχει άλλωστε όλα τα κακά του κόσμου: απολύσεις, φτώχια, αλλοτρίωση, μιζέρια. Γιατί να θες να ανήκεις σε αυτήν, αν μπορείς να αλλάξεις ταξική θέση;

Για αυτό και όλοι οι εργαζόμενοι σπρώχνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν, να «ανελιχθούν», «μόνο μουντζούρα έχει η δουλειά μας παιδί μου»…

Ένας μισθωτός εργαζόμενος,

πάντα σε ανωνυμία, όπως η ρημάδα η τάξη μας.

Πέρα από το ότι προστατευόμαστε από την εργοδοσία και το κράτος με την ανωνυμία μας (και όσοι μιλάνε σήμερα, τόσο εύκολα, με όνομα και επώνυμο, μιλάνε λόγω χιλιάδων αγώνων που έγιναν ανώνυμα και στην παρανομία),

ποιοι είμαστε εμείς για να υπογράφουμε και να κάνουμε δημόσιες δηλώσεις,

οι grand προσωπικότητες της αριστερής διανόησης;