Η πραγματική εργατική τάξη

Το e-mail έχει κατακλυστεί από νέα, απολύσεις στην Μυτιλήνη, απόλυση στην domino's pizza, οι 3 της METKA, το ζήτημα Άγρα, δικαιώθηκε ο Ηρακλής στην επιθεώρηση, γιατροί καλούν σε κοινές συνελεύσεις αγώνα, το πρωί στα δικαστήρια για αλιεργάτες, κατάληψη πρυτανείας, στην επιθεώρηση για την Wind, τα πρωτοβάθμια καλούν την Πέμπτη Άγαλμα Βενιζέλου, η απεργία πήγε καλά, δεν πήγε καλά, την πέφτουν στο συνδικάτο στο Ελ.Βενιζέλος, μα τι γίνεται, ψυχραιμίαααα!!!

Επειδή η πραγματικότητα μπορεί εύκολα να διαστρεβλωθεί, και για να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα (αν και ίσως χρειάζεται περισσότερο από ποτέ), αναδημοσιεύω το κείμενο ενός πρόσφατα απολυμένου από την Wind. Το κείμενο με συγκίνησε πολύ, είναι τόσο απλό, συναισθηματικό, αληθινό, και σκέφτομαι τη γνωστή ρύση, ότι ένα βήμα της πραγματικής τάξης αξίζει περισσότερο από χιλιάδες αντικαπιταλιστικά προγράμματα πάλης...


Συνάδελφοι και Φίλοι, όλοι μας τον τελευταίο καιρό έχουμε βιώσει την απαράδεκτη συμπεριφορά της εταιρείας, το κλίμα αγωνίας και υποβάθμισης. Τα συναισθήματά μας έχουν υπερβεί κάθε προηγούμενο, κοιμόμαστε και ξυπνάμε προβληματισμένοι και σφιγμένοι αγωνιώντας για το αν θα είμαστε οι επόμενοι που θα απολυθούν ή τι θα μας κάνουνε, τι θα απογίνουμε.

Περπατάμε και κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, διαμορφώνοντας έτσι την άσχημη κατάσταση που βρισκόμαστε, ενώ περνώντας μπροστά από στελέχη τής εταιρείας χαμηλώνουμε το βλέμμα μας, σκύβουμε το κεφάλι έτσι ώστε να μην γίνουν αντιληπτά τα συναισθήματα του φόβου και τής αγωνίας μας.

Μεταφέρουμε παρά τη θέλησή μας τον φόβο, την ανησυχία στα σπίτια μας, στις οικογένειές μας, δημιουργώντας έτσι μια ακατάπαυστη κόπωση σε εμάς τούς ίδιους. Και τελικά τι μένει; Πολύ απλά..πρέπει την επόμενη μέρα να δώσουμε τους καλύτερούς μας εαυτούς, έχοντας φανερά τα σημάδια του στρες, της έλλειψης αυτοσυγκέντρωσης και πιστέψτε με, καμιά φορά και τής κατάρρευσης.

Μα περισσότερο νιώθω ότι οι φωνές μας έχουν μπουκώσει, ότι μας έχουν δώσει αυτό..το αντί-βιοτικό που παραλύει τις φωνητικές χορδές και επειδή δεν μπορείς να μιλήσεις, επειδή σου έχουν πει ότι δεν είσαι Αναντικατάστατος, επειδή φοβάσαι να πεις.."Κουράστηκα", επειδή φοβάσαι να πεις τη γνώμη σου, κοκκινίζεις, αυξάνονται οι χτύποι της καρδιάς σου, ακολουθεί η αμηχανία.

Συνάδελφοι και Φίλοι, μίλησα με κάποιους από εσάς αλλά περισσότερο κοιτάζοντας και παρατηρώντας τους ανθρώπους, τους εργαζόμενους, τους φίλους μου, μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτά που σας περιέγραψα είναι τα σημάδια που βίωσα τον τελευταίο καιρό, λίγο πριν με απολύσουν, αυτά πραγματικά κι ας μην κρυβόμαστε βιώνουμε όλοι, πραγματικά όλοι, ακόμα κι αυτοί που θέλουν να το παίξουν ψυχροί και σκληροπυρηνικοί.

Προς όλους αυτούς που προσπαθούν διαρκώς να απαξιώσουν την προσφορά και την εργασία μας, θέλω να πω ότι έχω ανάγκη τη δουλειά μου, όπως και όλοι οι συνάδελφοι. Γι’ αυτό δεν δέχομαι αυτή την άδικη απόλυση, ειδικά με τον απαξιωτικό τρόπο που μου συμπεριφέρθηκαν, και θα διεκδικήσω την επαναπρόσληψή μου.