Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη

Προσπαθώ εδώ και ώρα να μπω στο ιντυμήντια να μάθω κανά νέο για το τι έγινε με την απεργία-πορεία σε Αθήνα κ.α. μέρη. Αλλά τι το ήθελα;

Μπήκα και διαβάζω από περιέργεια μια ανταπόκριση για Θεσσαλονίκη που μιλά για 6000 κόσμο, παλμό κτλ.
Και εδώ αποφασίζω να παρέμβω και να γράψω την δική μου ανταπόκριση.
Γιατί το χειρότερο απ' όλα είναι να λέμε ψέμματα στους εαυτους μας...
Έχουμε και λέμε:

-- Η απεργία είχε πολύ μικρή συμμετοχή στο δημόσιο τομέα π.χ. 30% μετά βίας οι εκπαιδευτικοί που είναι και πιο δραστήριοι. Είχαν ένα καλό μπλοκ, αλλά που ήταν οι άλλοι; Οι υγειονομικοί; Οι ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ κτλ.); Οι τραπεζικοί που ήταν; Ο ΟΑΣΘ που έχει εκατοντάδες στα ψηφοδέλτια στις συνδικαλιστικές εκλογές, που ήταν; Οι λιμενεργάτες;
Κακά τα ψέμματα. Η απεργία είχε μικρή συμμετοχή στον δημόσιο τομέα –ειδικά για το μέγεθος του χτυπήματος- και λίγοι δημόσιοι μισθωτοί κατέβηκαν στον δρόμο. Πέρα από τους εκπαιδευτικούς και τους ΟΤΑ που είχαν μια διακριτή παρουσία, οι άλλοι... μάλλον έχουν δεχτεί/πειστεί ότι τα μέτρα θα περάσουν και ότι τίποτα δεν αλλάζει. Πρόκειται για μια ιδεολογική (και τελικά υλική) νίκη της σοσιαλδημοκρατίας και των μηχανισμών της μέσα στα δημόσια συνδικάτα.

Ενώ υπάρχουν διαφωνίες και καυγάδες στην βάση της και σε συνδικαλιστικά στελέχη της για τα μέτρα, το γενικότερο κλίμα (τίποτα δεν αλλάζει)- που έχουν βάλει το χέρι τους να περάσει εδώ και πολλά χρόνια- τώρα βγαίνει στην φόρα και παρασέρνει ακόμα και αυτούς που ίσως είχαν περισσότερη διάθεση...

Όμως κοντός ψαλμός αλληλούια, για να δούμε τι θα γίνει μόλις σκάσουν τα χαρτάκια της μισθοδοσίας, μόλις τα λεφτά αρχίσουν και δεν φτάνουν πραγματικά....

Εν κατακλείδι, ο κόσμος στον δημόσιο τομέα είναι μουδιασμένος, και ενώ την προηγούμενη Παρασκευή φάνηκαν καλύτερα σημάδια...το μούδιασμα είναι άγνωστο αν θα ξεπεραστεί προσεχώς, ακόμα και αν κάποιες ομοσπονδίες πάνε για πιο έντονες κινητοποιήσεις π.χ. ΔΟΕ, ΔΕΗ, ΟΤΑ κτλ. Σε αυτές τις ομοσπονδίες μάλιστα κάποιοι ΠΑΣΟΚοι την βγαίνουν εκ των «αριστερών», προτείνοντας πενθήμερες απεργίες (!)...αλλά μάλλον το βάζουν σαν πυροτέχνημα, μάχες χωρίς προετοιμασία, σχέδιο, συντονισμό κλάδων...

-- Από τον ιδιωτικό τομέα, εντάξει, δεν περιμέναμε να κατέβει κόσμος από τις μικρές επιχειρήσεις που η απόλυση-ανεργία είναι πάνω από το κεφάλι σου.

Αλλά ούτε από τις μεγάλες επιχειρήσεις είδαμε κόσμο, από τις επιχειρήσεις που έχουν σωματεία, που απασχολούν χιλιάδες, από τα εργοστάσια, από το ΤΙΤΑΝ ή την 3Ε. Ούτε τα εμφιαλωμένα ποτά δεν είχαν κόσμο, ούτε τα ΕΛΠΕ, ούτε κανείς.

Αυτός ο κόσμος, αν και είναι γαντζώμενος χρόνια με την ιδιώτευση, τον ατομικισμό, δεν συναινεί με τα μέτρα. Ξέρει ότι το καμπάνακι χτυπάει. Αλλά τι να κάνει;

Να βγει δυναμικά για αγώνα επειδή το...ΦΠΑ αυξήθηκε; Υπάρχουν και χειρότερα σου λέει, να χάσω τη δουλειά μου, να μπούμε σε διαθεσιμότητα, να κόψουν μισθούς (κάποιος πρέπει να τους πει ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο!....)...

-- Έλλειψη μαζικότητας και στο ΠΑΜΕ. Είναι αξιοσημείωτο ότι το μπλοκ της Καμάρας (πρωτοβάθμια σωματεία=κυρίως εκπαιδευτικοί, φοιτητικά μπλοκ, αριστερίστικες οργανώσεις, νεολαία γενικά) είχε σχεδόν τον ίδιο κόσμο με το "πολύ" ΠΑΜΕ. Η συσπείρωση δεν δούλεψε και αυτό δεν πρέπει να μας κάνει «χαρούμενους», γιατί περισσότερο δείχνει τα μειωμένα αντανακλαστικά των εργαζομένων που μπορεί π.χ. να κατεβαίνουν με το ΠΑΜΕ...

-- Η πορεία, ίσως να είχε 4-5000 άτομα (αν και δύσκολο το βλέπω) αλλά στην ουσία οι συμμετέχοντες ήταν ο πολιτικοποιημένος κόσμος αριστεράς/αντιεξουσίας και η περιφέρεια του. Δεν κατέβηκε μαζικά εργατικός κόσμος που κατέβηκε π.χ. στις 12 Δεκέμβρη 2007 για το Ασφαλιστικό. Τότε το καταλάβαινες, έχει πλημμυρίσει η πορεία, κόσμος που δεν τον έχεις ξαναδεί. Σήμερα ήταν γνωστές οι φάτσες επί τω πλείστων, με έντονη τη συμμετοχή της νεολαίας, της επισφάλειας, των πανεπιστημίων...

-- Σκεφτόμουν το εξής, αν οι εργαζόμενοι έχουν φόβο να παλέψουν, γιατί οι άνεργοι λείπουν; Δηλαδή, σχεδόν 800.000 έχουν γίνει οι άνεργοι, ο μεγαλύτερος κλάδος αυτήν την στιγμή! Αλλά δεν είναι έτσι...

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συγκροτηθούν οι άνεργοι σε κοινωνικό και αγωνιστικό σώμα, μεγάλη ετερογένεια, οι μισοί είναι μαύροι εργαζόμενοι, άλλοι έχουν παραιτηθεί από το ζήτημα εργασία και ζουν από το οικογενειακό εισόδημα, άλλοι σκέφτονται την μετακόμιση π.χ. σε ένα νησί για δουλειά το καλοκαίρι, άλλοι απογοητευμένοι και άλλοι με την ελπίδα «έλα μωρέ, θα βρω σύντομα κάτι», άλλοι μικροί και άλλοι 50αρηδες...που να συγκροτηθούν αυτοί, σε μια χώρα που ποτέ δεν είχε μεγάλη παράδοση στην συγκρότηση ομάδων ανέργων...αλλά και τι παραγωγή να σταματήσουν; Μόνο δρόμους και κτίρια μπορούν να μπλοκάρουν, δεν είναι λίγο, αλλά αρκετό σήμερα;

-- Τέλος, οι μπάτσοι πήραν κάποια στιγμή εντολή να χτυπήσουν αναίτια την πορεία. Το ίδιο είδα πως έγινε και στην Αθήνα, ήταν πολιτική απόφαση, ξεκάθαρα, σπάσε το ηθικό, δείξε ότι δεν θα ανεχτούμε πολύ ακόμα τις αντιδράσεις...Στο επόμενο διάστημα είναι σίγουρο πως η καταστολή θα γίνει πιο έντονη....

Συμπέρασμα:
Ο δρόμος θα είναι μακρύς....

Αλλά δεν πρέπει να χάνουμε το κουράγιο μας.

Μη ξεχνάμε και την ιστορική εμπειρία: το ’29 έχουμε παγκόσμια κρίση,

το ’31 περνά στην «πραγματική» οικονομία (ένας από τους χειρότερους χειμώνες της εργατικής τάξης στην Ελλάδα), το ’32 ο Βενιζέλος κηρύττει στάση πληρωμών, αλλά τα επόμενα χρόνια το εργατικό κίνημα ανασυγκροτείται, αντεπιτίθεται, μέχρι να φτάσει στον Μάη του ’36...

και ακριβώς μια ανάλογη πορεία ακολούθησε και η αμερικάνικη εργατική τάξη το ’29, τρώει ένα πρώτο σοκ στην κρίση, έρχεται η ανεργία και η παράλυση, αλλά μόλις τα πράγματα σταθεροποιήθηκαν λιγάκι πέρασε στην αντεπίθεση...

σήμερα οι καταστάσεις δεν είναι 100% ίδιες, αλλά όπως ειπώθηκε και σε προηγούμενο post, δύσκολα κάποιος παραδίδει το βιοτικό του επίπεδο αμαχητί, ανεπιστρεπτί...