Τι συμβαίνει με τον αγώνα στη Δημόσια Υγεία; Μια ανάλυση από τα μέσα και από τα κάτω

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥΣ.

Κατ’ αρχήν ως τι μιλάμε.
Δεν μιλάμε ως γιατροί γενικά, ούτε καν ως γιατροί του ΕΣΥ καθώς γνωρίζουμε ότι μέσα σε αυτήν την ταυτότητα συμπεριλαμβάνονται και ριζικά ανταγωνιστικές με εμάς στάσεις και απόψεις: Φακελλάκηδες, που έχουν μετατρέψει μεγάλους τομείς του συστήματος περίθαλψης σε ιδιωτικές κλινικές, γιατροί που συστηματικά φορτώνουν τη δουλειά τους στους κατώτερούς τους στην ιεραρχία και που δεν ξέρουν τι σημαίνει 24ωρο στο νοσοκομείο, γιατροί με κύρια πηγή εισοδήματος τη σχέση τους με εταιρείες φαρμακευτικές και εξοπλισμού.
Σαν και μας αντίστοιχοι πλαισιώνουν τα αμφιθέατρα και τις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος. Δεν κάναμε στατιστική μελέτη για να καταγράψουμε το ποσοστό αυτών των γιατρών, πάντως είναι φανερό ότι δεν είναι ευκαταφρόνητο.
Προσπαθούμε λοιπόν να μιλήσουμε ως εργαζόμενοι που έχουν ως μοναδική πηγή εισοδήματος τον μισθό και τις εφημερίες τους, που βρίσκονται στο χώρο εργασίας τους (Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας) για μιάμιση ή και δυόμιση μέρες διαρκώς, που άυπνοι ή νυσταγμένοι καλούνται να πάρουν αποφάσεις σημαντικές για τις ζωές άλλων ανθρώπων, που η καθημερινότητά τους έχει σε μεγάλο βαθμό ισοπεδωθεί από αυτή την συνθήκη των απαράδεκτων γεμάτων ένταση ωραρίων.
Δεν είμαστε λίγοι που βιώνουμε αυτήν την κατάσταση. Το μεγαλύτερο κομμάτι των ειδικευομένων, και ένα κομμάτι των ειδικών, είτε λόγω θέσης (βαθμός, είδος ειδικότητας, ανεπαρκής κάλυψη των υγειονομικών αναγκών από το δημόσιο σύστημα) είτε λόγω επιλογών (στο βαθμό που αρνούνται να μετατρέψουν τους ειδικευόμενους ή γενικά τους κατώτερους ιεραρχικά, σε κακοπληρωμένους σκλάβους), βρίσκονται σε αυτή τη θέση.


ΠΕΡΙ ΠΡΟΕΔΡΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ…

Να ξεκινήσουμε από μια θέση. Η ευρωπαϊκή νομοθεσία και το προεδρικό διάταγμα που την έκανε νόμο του κράτους, προσπαθούν να χειροτερεύσουν τη θέση των μισθωτών. Προβλέπουν για παράδειγμα ότι ο εργοδότης σου μπορεί να σε απασχολήσει κατά μέσο όρο, υπολογισμένο σε ορίζοντα τετραμήνου, 48 ώρες την εβδομάδα. Αυτό σημαίνει ότι, σε περίοδο φούριας, μπορεί να σε βάζει να δουλεύεις και 65 ωρες την εβδομάδα και, όταν η δουλειά πέσει, να δουλεύεις 20 ώρες. Δεν έχει έτσι ανάγκη για πρόσληψη προσωπικού στην περίοδο φούριας, μειώνοντας έτσι τα λειτουργικά κόστη, ενώ την ίδια στιγμή σου καταστρέφει ως εργαζόμενου κάθε προσωπική ζωή.
Όσοι εφημερεύουμε γνωρίζουμε καλά τις φρικτές επιπτώσεις μια ζωής λάστιχο, και για αυτό όποιοι χαιρετίζουν το προεδρικό διάταγμα, ως θετικό μέτρο, δεν μπορεί παρά να είναι με την πλευρά της εργοδοσίας.
Ωστόσο η προσπάθεια υποδούλωσης άλλων εργαζομένων, δημιουργεί ένα νόμο ο οποίος βελτιώνει κατά πολύ τη θέση κάποιων από εμάς: Αυτών που, όπως παραπάνω είπαμε, δουλεύουν τις εφημερίες τους και το πρωινό τους ωράριο, φτάνοντας να δουλεύουν πραγματικά και πάνω από 80 ώρες την εβδομάδα! Όσο ελαστικό κι αν είναι το 48ωρο είναι σαφώς καλύτερο από το προηγούμενο καθεστώς, στο οποίο εξάλλου δεν προβλέπεται πουθενά ρεπό την επομένη εφημερίας, 12ωρη ανάπαυση ανά 24ωρο, περιορισμένος αριθμός νυχτερινών ωραρίων ανά εβδομάδα και άλλα τέτοια.
Όμως αν και η Ευρωπαϊκή οδηγία προβλέπει κάποια αυτονόητα ακόμα και για δουλοπάροικους, το μέτρο αυτό δεν αφορά ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων που, κλείνοντας το μάτι στην εργοδοσία, δουλεύει πολύ λιγότερο, για αυτό άλλωστε και όλο το προηγούμενο διάστημα το αίτημα για 40 ώρες δουλειά σε πενθήμερο συναντούσε παγερή αδιαφορία.
Αυτές οι ρυθμίσεις είναι πλέον νόμοι του ελληνικού κράτους.


Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ

Το μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων, ειδικευόμενοι και ειδικοί, μετά την κατάρρευση του δουλοκτητικού νόμου καί από το ελεγκτικό συνέδριο, κινητοποιήθηκε κατά τη γνώμη μας για τα αυτονόητα: Ωράριο(48ωρο), ρεπό μετά από εφημερία, υπερωριακή αποζημίωση της εφημερίας, προσμέτρηση του χρόνου εφημερίας ως συντάξιμου. Την ίδια στιγμή παρόντα τα πάγια αιτήματα για νέο βασικό μισθό, προσλήψεις για την κάλυψη των οργανικών θέσεων. Μαζί και ταυτοχρόνως και ισότιμα, μιας και τα ζητήματα του ωραρίου δεν είναι διαπραγματευτικά χαρτιά για να πάρουμε αυξήσεις στο μισθό. Δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σα σκλάβοι!
Αυτό λοιπόν είναι και το πλαίσιο που αποφάσισαν οι συνελεύσεις:

«48ωρο, χωρίς υποβάθμιση εργασιακών σχέσεων και συνθηκών (επικουρικός Ιατρός, κυκλικό ωράριο, μείωση σύνθεσης εφημεριών) με ρεπό μετά από ενεργό εφημερία στα πλαίσια συλλογικής κλαδικής συμφωνίας που θα υπογραφεί μεταξύ των δύο πλευρών και θα σέβεται τις αποφάσεις του Συνεδρίου μας για καθαρές αποδοχές 1600 Ευρώ στον ειδικευόμενο και προσλήψεις 5000 επιμελητών και ειδικευομένων τα επόμενα χρόνια.».

Το υπουργείο βέβαια δεν κάνει σχεδόν βήμα πίσω από τις προηγούμενες προτάσεις του Φλεβάρη 2008. Δε συζητά ούτε για 48ωρο, ούτε για ρεπό, ούτε για υπερωριακή αποζημίωση της εφημερίας, ούτε για συνταξιοδοτική της προσμέτρηση, ούτε για αυξήσεις στο βασικό μισθό.
Δεν δίνει στους ειδικευόμενους δεκάρα τσακιστή παραπάνω από αυτά που έδινε το Φλεβάρη, ούτε βέβαια δίνει τίποτα σε μείωση ωρών απασχόλησης (εκτός από το ρεπό μετά από εφημερία σε αργία που το έδινε από τον Φλεβάρη), ή σε αύξηση θέσεων ειδικευομένων στα νοσοκομεία.
Στους ειδικούς πάλι μια από τα ίδια…..


Η ΟΕΝΓΕ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ

Στο ίδιο διάστημα που τα αμφιθέατρα μαζικοποιούνται και χιλιάδες υπογραφές συλλέγονται κάτω από ένα σε γενικές γραμμές κοινό πλαίσιο, τη στιγμή που γεννιέται η προσδοκία ότι θα αλλάξει κάτι ουσιαστικό στις ζωές εκείνου του κομματιού που ζει από το μισθό του και δουλεύει πραγματικά στις εφημερίες του, την ίδια στιγμή ο φόβος ότι η ΟΕΝΓΕ είναι έτοιμη να υπογράψει συλλογική σύμβαση με χειρότερους όρους και από τους ίδιους τους νόμους του κράτους, ανταλλάσοντας με οικονομικά ανταλλάγματα , κυρίως για τους ιεραρχικά ανώτερους την συνέχιση της εργασιακής εξαθλίωσης , κυρίως των ιεραρχικά κατώτερων.
Έτσι στην πρόταση της διαπραγματευτικής ομάδας της ΟΕΝΓΕ ταχυδακτυλουργικά εκτοπίζονται στις ελληνικές καλένδες πολλές από τις θέσεις των συνελεύσεων.
Το 48ωρο εξαφανίζεται (7 εφημερίες το μήνα μετά τον 7/2009!!!). Η υπερωριακή αποζημίωση της εφημερίας και η συντάξιμη προσμέτρηση της εξαφανίζονται επίσης. Επίσης ξαφνικά εμφανίζεται ως αίτημα το ζήτημα της κατάργησης του πλαφόν στην αμοιβή!
Εάν υπογράψει η ΟΕΝΓΕ τότε ο νόμος δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να ανασταλούν οι διατάξεις και να μείνουμε στην άθλια παρούσα κατάσταση.
Το ερώτημα είναι γιατί;
Στην ΟΕΝΓΕ είναι προφανές ότι δεν εκπροσωπούνται αναλογικά οι κωπηλάτες του ΕΣΥ επιμελητές β και ειδικευόμενοι ο κόσμος που γεμίζει τα αμφιθέατρα και πλαισιώνει τις κινητοποιήσεις.
Δεν έχει εκλεγεί από τους κινητοποιούμενους δεν προέρχεται από τις κινητοποιήσεις. Προέρχεται από μια διαδικασία αντιπροσώπευσης κοινοβουλευτικού χαρακτήρα, που εκφράζει τις πελατειακές σχέσεις και τους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς που κυριαρχούν στον κλάδο τις περιόδους εργασιακής ειρήνης.
Αντίθετα στην ΟΕΝΓΕ υπερεκπροσωπείται το κομμάτι εκείνο, υψηλά στην ιεραρχία του κλάδου, που θεωρεί τις εφημερίες εισόδημα, μιας και αφήνει στο πόδι του τον ειδικευόμενο ή και τον επιμελητή β επί θητεία και «εφημερεύει» από το σπίτι. Μια χαρά εκφράζεται αυτό το κομμάτι που το ενδιαφέρει η διατήρηση των πολλών εφημεριών υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι εικονικές για αυτούς και εντελώς πραγματικές για τους κωπηλάτες ειδικευόμενους και επιμελητές β επί θητεία.
Μια χαρά εκφράζονται οι αναπληρωτές διευθυντές τώρα που επιτέλους το πολυδιευθυντικό γίνεται πραγματικότητα.
Η εργασιακή και οικονομική υποταγή της βάσης των εργαζομένων μια χαρά συμφέρει αυτά τα στρώματα.
Και βέβαια κάποια κομματικά συμφέροντα που στηρίζουν τους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς και προωθούν τις ηγεσίες τους πρέπει και αυτά να εκφραστούν: και για αυτά η διατήρηση των εργαζομένων υποταγμένων φθηνών και αναλώσιμων είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Εννοείται βέβαια ότι τα όποια οικονομικά οφέλη κερδηθούν θα υπακούσουν και αυτά στη σχέση της πυραμίδας: πολλά για τους διευθυντές, ούτε το ένα τρίτο για τους ειδικευόμενους (μιας και το άνοιγμα της ψαλίδας ένα προς δύο γίνεται, με τα χρονοεπιδόματα, πάνω από ένα προς τρία)
Τι γίνεται λοιπόν με τον αγώνα των ιεραρχικά κατώτερων στρωμάτων των εργαζομένων που είναι η πλειονότητα που στηρίζει τις κινητοποιήσεις; Θα γίνουν για μια ακόμα φορά οι αναλώσιμοι πεζικάριοι του αγώνα των ανώτερων στρωμάτων της ιεραρχίας, έχοντας ελάχιστα οικονομικά οφέλη και διατηρούμενοι στην ίδια άθλια εργασιακή κατάσταση ωραρίου και συνθηκών απασχόλησης;
Το πιο πιθανό είναι ότι αυτό θα συμβεί.
Οι ευθύνες μας ως αγωνιζόμενων είναι πολλές.
Αντί να συγκροτούμε στις συνελεύσεις των νοσοκομείων επιτροπές αγώνα που να συντονίζουν τις κινητοποιήσεις και να διαπραγματεύονται στη βάση των αποφάσεων των συνελεύσεων, και τα όποια αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων να τα επικυρώνουν οι συνελεύσεις, αντί να ανοίγουμε τον αγώνα και σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων μέσα στην περίθαλψη, αντί να επιζητούμε την συνάντηση με κείνα τα κοινωνικά κομμάτια που υφίστανται τις ελλείψεις της περίθαλψης, την ιδιωτικοποίηση από τους φακελλάκηδες και τον αποκλεισμό τους από τους νόμους για την ασφάλιση, παραμένουμε εγκλωβισμένοι οδηγούμενοι με σχεδόν μαθηματική βεβαιότητα σε μια ακόμη ήττα. Αφήνουμε τον αγώνα απομονωμένο, να τον διαπραγματεύεται μια συνδικαλιστική ηγεσία η οποία από ότι φαίνεται θα καθορίζει αυτή και όχι οι συνελεύσεις το πλαίσιο των διαπραγματεύσεων! Και μια διαπραγματευτική ομάδα που δεν βγήκε από αυτόν τον αγώνα, και που όταν λογοδοτεί στις συνελεύσεις το κάνει είτε εκ των υστέρων είτε για ανούσια ζητήματα.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ

Τον ίδιο καιρό που οι κινητοποιήσεις στην περίθαλψη επικαλούνται τον δημόσιο χαρακτήρα της περίθαλψης στον ασφαλιστικό νόμο της Πετραλιά αυξήθηκε για τους την ασφαλισμένους του ΙΚΑ το όριο των ενσήμων για υγειονομική περίθαλψη από 50 σε 100 ανά έτος. Αυτό σημαίνει ότι 500.000 άμεσα και έμμεσα ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ πετιούνται εκτός ΕΣΥ.
Η ΟΕΝΓΕ και οι παρατρεχάμενοι θεωρούν μάλλον ότι αυτό δεν αφορά το δημόσιο χαρακτήρα της περίθαλψης μιας και ούτε λεν ούτε διεκδικούν τίποτα για αυτό.

Καμμιά υπογραφή συλλογικής σύμβασης χωρίς:

48ωρο (πενθήμερο, εξάωρο πρωινό, όχι πάνω από μία εφημερία την εβδομάδα).
Ρεπό μετά από κάθε εφημερία.
Υπερωριακή αποζημίωση της εφημερίας, προσμέτρησή της ως συντάξιμου χρόνου.
Αύξηση του βασικού μισθού για όλους τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Άμεσα 5.000 προσλήψεις
Κατάργηση του αντιεργατικού, αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου.
Όχι στην αύξηση των ενσήμων για ασφαλιστική κάλυψη από 50 σε 100.
Όχι στα παζάρια των γραφειοκρατών, ο αγώνας στα χέρια επιτροπών αγώνα σαφώς εξουσιοδοτημένων από τις γενικές συνελεύσεις που θα δίνουν λόγο σε αυτές.

κωπηλάτες του κοινωνικού-ταξικού κάτεργου

Για την χρηματοπιστωτική κρίση νο2...

Μια αιρετική ταξική ερμηνεία
της χρηματοπιστωτικής κρίσης
(μέσω της παρουσίασης του βιβλίου Forces of Labor)

Γιατί το κεφάλαιο «φεύγει» από την παραγωγή; Γιατί έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Απαντήσεις μπορούν να δοθούν μόνο αν μελετήσουμε την εξέλιξη της ταξικής πάλης σε παγκόσμιο και διαχρονικό επίπεδο. Και αυτό ακριβώς κάνει το Forces of Labor. Ένα βιβλίο που δυστυχώς δεν έχει ακόμα μεταφραστεί στα ελληνικά αλλά έχει προκαλέσει μεγάλες συζητήσεις σε Αμερική και Ευρώπη.


Forces of Labor: Workers’ Movements and Globalization since 1870
(Δυνάμεις της Εργασίας: Εργατικά Κινήματα και Παγκοσμιοποίηση
από το 1870)

της Beverly Silver.


Η συγκεκριμένη βιβλιοπαρουσίαση είναι εκτενής και καταπιάνεται με το ζήτημα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου μόνο στο τελευταίο μέρος της, όπως και το ίδιο το βιβλίο. Παρολαυτά, είναι αναγκαίο να μιλήσουμε αναλυτικά για το βιβλίο, καθότι καταφέρνει, με ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΗ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ανάλυση, όχι μόνο να καταρρίψει πολλούς σύγχρονους μύθους για τη σχέση κεφαλαίου-εργασίας, αλλά ταυτόχρονα να μας δώσει εννοιολογικά όπλα και «προβλέψεις» για τον 21ο αιώνα.

Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μια ομάδα ερευνητών στο Πανεπιστήμιο του Binghamton στην Αμερική ξεκίνησε να δημιουργεί μια βάση δεδομένων για τους εργατικούς αγώνες. Μια βάση δεδομένων που κάλυπτε όλο τον κόσμο (168 χώρες), από το 1870 και έπειτα. Ως το 1996 συγκέντρωσε 91947 αναφορές εργατικής αναταραχής που αποτέλεσαν την εμπειρική βάση του βιβλίου. Έμφαση δόθηκε στα «κύματα αγώνων», δηλαδή σε στιγμές άμπωτης ή παλίρροιας αγώνων και πως αυτές ταίριαζαν με τις αλλαγές πολιτικής διαχείρισης των εργατικών κινημάτων.
Με αυτή τη βάση δεδομένων, η Beverly Silver (μέλος της ερευνητικής ομάδας που κατέγραψε τους εργατικούς αγώνες) ξεκινά το βιβλίο της θέτοντας σημαντικά ερωτήματα, ερωτήματα που συνδέθηκαν με τη ρητορική της παγκοσμιοποίησης.

Τι είναι πραγματικά «καινούργιο» στον καπιταλισμό σήμερα; Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου οι παγκόσμιες οικονομικές διαδικασίες μετάλλαξαν τελείως την εργατική τάξη και το έδαφος που πρέπει να λειτουργήσουν τα εργατικά κινήματα; Ή θα πρέπει να περιμένουμε την ανάδυση ξανά σημαντικών εργατικών αγώνων, την αναπαραγωγή των αντιφάσεων στη σχέση κεφαλαίου-εργασίας; Σημαίνει η παγκοσμιοποίηση μια ραγδαία μείωση της δύναμης και των δικαιωμάτων όλων των εργατών του κόσμου; Προωθεί η «παγκοσμιοποίηση» τη δημιουργία μιας εργατικής τάξης που είναι όλο και περισσότερο ομοιογενής, μιας εργατικής τάξης που κλίνει προς το διεθνισμό;

Έχοντας στο νου τέτοια ερωτήματα που απασχολούν τους ριζοσπαστικούς κύκλους, η Silver θέτει πρώτα κάποια στοιχεία της μεθόδου της.

Ξεκινά με τους εργάτες. Από πού αντλούν δύναμη και αγωνίζονται; Η Silver διαχωρίζει τρία είδη δύναμης των εργατών:
α) τη δύναμη-στην-παραγωγή, μέσα-στο-χώρο-δουλειάς (workplace power). Μέσα στην παραγωγή, οι εργαζόμενοι λόγω της αντικειμενικής θέσης τους στον καταμερισμό εργασίας μπορεί να έχουν περισσότερη ή λιγότερη δύναμη. Οι εργαζόμενοι π.χ. σε μια εφημερίδα, δεν έχουν την ίδια δύναμη στο χώρο δουλειάς. Αν οι τυπογράφοι σταματήσουν τη δουλειά, η εφημερίδα δεν θα εκδοθεί. Αν την σταματήσουν οι αθλητικογράφοι, η εφημερίδα θα βγει (το πολύ-πολύ να λείπει το αθλητικό ρεπορτάζ). Από την άλλη μεριά, το σταμάτημα στο τυπογραφείο εμποδίζει τη συγκεκριμένη εφημερίδα να κυκλοφορήσει. Αν οι διανομείς των εφημερίδων σταματήσουν τη δουλειά, όλες οι εφημερίδες δεν κυκλοφορούν. Η δύναμη τους είναι ακόμα μεγαλύτερη.
β) τη δύναμη-στην-αγορά-εργασίας (marketplace power). Οι εργαζόμενοι με σπάνια εξειδίκευση έχουν μεγαλύτερη δύναμη για να διεκδικήσουν. Το ίδιο και οι εργαζόμενοι που δεν αντιμετωπίζουν στον κλάδο τους ανεργία ή αυτοί που μπορούν να βρίσκουν εισόδημα από άλλες μη-μισθωτές εργασίες. Έτσι π.χ. σήμερα στην Ελλάδα, σε μια εταιρεία τηλεπικοινωνίας, άλλη δύναμη-στην-αγορά-εργασίας έχουν οι τεχνικοί δικτύου (σχετικά μη-κορεσμένη εξειδίκευση, χαμηλή ανεργία) και άλλη οι πωλητές των τηλεπικοινωνιακών προϊόντων στα καταστήματα της εταιρείας.
γ) την οργανωτική-δύναμη (associational power) . Εδώ μιλάμε για τη δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι λόγω των σχέσεων, των συλλογικοτήτων που αναπτύσσουν (επιτροπές, σωματεία, κόμματα κτλ.). Μιλάμε για τη μη-δομική δύναμη των εργατών, σε αντίθεση με τις δυνάμεις που περιγράφτηκαν παραπάνω (α και β) που αποτελούν τη δομική δύναμη του εργάτη (βέβαια δομική και μη-δομική δύναμη αλληλοεπιδρούν).

Μετά τις δυνάμεις των εργατών, η Silver ορίζει με συστηματικό τρόπο και τους αγώνες των εργατών. Τους χωρίζει σε δύο μεγάλες κατηγορίες.
Α) «Αγώνες του (Καρλ) Μαρξ», δηλαδή επιθετικοί αγώνες όπου (νέες) εργατικές τάξεις διεκδικούν.
Β) «Αγώνες του (Καρλ) Πολάνυι», αγώνες που κάνουν οι εργάτες για να μη χάσουν προηγούμενα «κοινωνικά συμβόλαια», δικαιώματα. Αυτούς τους αγώνες συνήθως τους ονομάζουμε «αμυντικούς» (και βλέπουμε κυρίως στην Ελλάδα και στο Δυτικό κόσμο σήμερα).

Και οι δύο τύποι αγώνων είναι στην ουσία αντιδράσεις των ανθρώπων απέναντι στην προλεταριακή συνθήκη, δηλαδή τη μετατροπή τους και τη χρήση τους σαν εμπορεύματα -εμπορεύματα στην παραγωγή (η έμφαση του Μαρξ), εμπορεύματα στην αγορά εργασίας (η έμφαση του Πολάνυι). Είναι οι αντιδράσεις αυτών που έχουν προλεταριοποιηθεί εδώ και χρόνια, που ζουν από το μισθό και δύσκολα φαντάζονται την έξοδο από τη μισθωτή εργασία, αλλά και αυτών που έχουν μερικώς προλεταριοποιηθεί ή πρόσφατα προλεταριοποιηθεί και που παλεύουν να ξεφύγουν από την προλεταριακή συνθήκη. Η βάση δεδομένων της Silver δεν περιλαμβάνει αγώνες των φοιτητών, των μη μισθωτών αγροτών, των στρατιωτών, των κομμουνιστών, αναρχικών κτλ. αλλά μόνο εργατών-ανέργων, αυτών δηλαδή που έχουν σχέση με το μισθό. Αυτό μπορεί να ιδωθεί ως αδυναμία αλλά και δύναμη του βιβλίου (ανάλογα την οπτική), η επικέντρωση στη μισθωτή εργασία και στη δύναμη της να επηρεάζει τις παγκόσμιες πολιτικές.

Μετά τους εργάτες, η Silver περνά στην ανάλυση των στρατηγικών του κεφαλαίου. Προτού όμως το κάνει αυτό μιλά για τα δύο είδη κρίσης του ιστορικού καπιταλισμού, του καπιταλισμού έτσι όπως τον έχουμε γνωρίσει εμπειρικά τα τελευταία 150 χρόνια. Έχει διαφανεί λοιπόν το εξής: καθότι το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση, όταν αναπτύσσεται δημιουργεί εργατικές τάξεις που αργά ή γρήγορα θα διεκδικήσουν και θα προκαλέσουν «κρίση κερδοφορίας» (σκεφτείτε τους αγώνες στην Ελλάδα στη μεταπολίτευση). Οι παραχωρήσεις που θα γίνουν (λόγω των εργατικών απαιτήσεων, του αναβρασμού) δεν μπορούν να διαρκέσουν πολύ (θυμηθείτε τη στροφή του ΠΑΣΟΚ ήδη από το 1985). Τα «κοινωνικά συμβόλαια» πρέπει να σπάσουν, η εργασία να αναδιαρθρωθεί και εντατικοποιηθεί (δεκαετία του ’90). Αυτό δημιουργεί «κρίση νομιμοποίησης» των πολιτικών που ακολουθούνται και αντίσταση («αμυντικοί αγώνες» όλη τη διάρκεια του ’90 και μέχρι σήμερα στην Ελλάδα). Με άλλα λόγια, το κεφαλαίο, ακριβώς επειδή είναι κοινωνική σχέση, δεν μπορεί εύκολα να ξεφύγει από τις αντιφάσεις του: πότε αντιμετωπίζει κρίση νομιμοποίησης, πότε κρίση κερδοφορίας.

Πάμε τώρα στις στρατηγικές/ρυθμίσεις του κεφαλαίου απέναντι στους εργάτες –που τι συμφορά!- αντιδρούν συνέχεια στο να είναι εμπορεύματα. Το κεφάλαιο, για να αντιμετωπίσει τους εργάτες μπορεί:
Α) Να μεταφέρει την παραγωγή (spatial fix), την επιχείρηση, σε χώρες που υπάρχει απουσία αγώνα και διεκδικήσεων, που υπάρχουν πολλά χέρια προς προλεταριοποίηση, που υπάρχει χαμηλό εργατικό κόστος.
Β) Να αναδιαρθρώσει τεχνολογικά την παραγωγή, την επιχείρηση (technological fix),
Γ) Να μεταπηδήσει σε πιο κερδοφόρους, λιγότερο κορεσμένους κλάδους παραγωγής προϊόντων (product fix)
Δ) Να «φύγει» στη χρηματοπιστωτική σφαίρα (financial fix), δηλαδή να πουλήσει μονάδες παραγωγής, να γίνει χρήμα που θα χρησιμοποιείται σε χρηματιστηριακές ή άλλες βραχύβιες επενδύσεις.

Όλες οι παραπάνω ρυθμίσεις ονομάζονται συχνά «αναδιάρθρωση». Το κεφάλαιο όμως έχει και άλλα όπλα. Μπορεί μέσω των συνδικάτων να προωθήσει τον «υπεύθυνο συνδικαλισμό», δηλαδή τον κορπορατισμό, για να ελέγξει τις αντιστάσεις αν αυτές είναι πυκνές (και προτού χρησιμοποιήσει τελικά κάποια από τις τέσσερις παραπάνω στρατηγικές/ρυθμίσεις που «λύνουν» πιο «μακροπρόθεσμα» το πρόβλημα). Μπορεί ακόμα, μέσω του Κράτους, να ρυθμίσει τη ροή της μεταναστευτικής εργασίας προς όφελος του π.χ. φέρνοντας φθηνά εργατικά χέρια και πλήττοντας τους ντόπιους εργάτες ως προς τη δύναμη-τους-στην-αγορά-εργασίας. Μπορεί ακόμα να προωθήσει μέσα στη δουλειά ένα πλήθος διαιρέσεων με βάση το μισθό, το φύλο, την ηλικία, την εξειδίκευση κ.α. Εδώ όμως πρέπει να σταθούμε. Η Silver δείχνει άψογα ότι τόσο «ο υπεύθυνος συνδικαλισμός», η μετανάστευση και κυρίως οι διαιρέσεις, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από τους εργάτες για να αντεπιτεθούν. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το πώς οι εργάτες -σε αντίθεση με την «ομογενοποίηση» τους που προσδοκούσε ο Μαρξ- αντιδρούν στο να αντιμετωπίζονται όλοι σαν αναλώσιμα γρανάζια, σαν εμπορεύματα, και προσπαθούν να φτιάξουν ταυτότητες που τους διακρίνουν και που τους προστατεύουν υλικά. Ταυτότητες που στηρίζονται στο φύλο, την ηλικία, την εθνικότητα, την εξειδίκευση κτλ. Με λίγα λόγια, οι διαιρέσεις έρχονται και «από κάτω», και όχι μόνο «από τα πάνω».

Παίρνοντας τις 4 βασικές ρυθμίσεις που προωθεί το κεφάλαιο, και τα εμπειρικά δεδομένα των εργατικών αγώνων σε διαχρονικό και παγκόσμιο επίπεδο, η Silver δείχνει τώρα πολλά πράγματα.

Α) Η «μεταφορά» της παραγωγής (spatial fix), του εργοστασίου, «φτάνει» για το κεφάλαιο; Μελετώντας την ηγετική βιομηχανία του 20ου αιώνα, την αυτοκινητοβιομηχανία, η Silver δείχνει πως από εκεί που έφυγαν τα εργοστάσια αποσυντέθηκαν ισχυρές εργατικές τάξεις με ιστορία, αλλά εκεί που πήγαν τα εργοστάσια δημιουργήθηκαν νέες εργατικές τάξεις που προκαλούν πονοκέφαλο στους αυτοκινητοβιομήχανους: από την Αμερική και τον Καναδά ως την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, και μετά ως την Ισπανία, την Αργεντινή, και έπειτα τη Βραζιλία και τη Ν.Αφρική και τώρα τη Ν.Κορέα, το Β.Μεξικό και την Κίνα, αγώνες ξεσπούν συνέχεια!

Β) Η τεχνολογική αναδιάρθρωση της παραγωγής (technological fix) «φτάνει»; Η Silver σημειώνει ότι, όταν εισήχθη ο φορντισμός και ο ταιηλορισμός, είχαν προκαλέσει κύματα απαισιοδοξίας: λέγονταν ότι «οι εργατικοί αγώνες μας τέλειωσαν», ο παλιός τεχνίτης-εργάτης που έλεγχε την παραγωγή θα αποσυντεθεί και δεν θα μπορούν να γίνουν αγώνες στα «μεγάλα και απρόσωπα» εργοστάσια από τους ανειδίκευτους κτλ. Μόνο εκ των υστέρων διαψεύστηκαν οι «Κασσάνδρες», μόνο εκ των υστέρων ο φορντισμός έγινε «η χρυσή εποχή του εργατικού κινήματος». Σήμερα έχει εισαχθεί -και όσον αφορά την αυτοκινητοβιομηχανία- η just-in-time παραγωγή, η «λιτή» παραγωγή, ο «τογιοτισμός». Πολλά άλλαξαν. Πολλοί άνθρωποι απολύθηκαν και αντικαταστάθηκαν από ρομπότ. Στη Δύση παρέμεινε ένα πολύ εξειδικευμένο προσωπικό, τα «λευκά κολλάρα» της καινοτομίας, και τα άλλα μέρη της παραγωγής δόθηκαν σε εργολάβους (εντός ή εκτός της χώρας) που απασχολούν ένα πλήθος επισφαλών, ανειδίκευτων εργατών -«μπλε κολλάρων». Αλλά και η just-in-time παραγωγή είναι πολύ ευάλωτη. Ειδικά όταν διακόπτεται η μεταφορά (κομματιών των αυτοκινήτων) και η επικοινωνία μεταξύ των διαφορετικών μερών παραγωγής. Η Silver, με παραδείγματα από τη Mitsubishi, τη Ford και τη General Motors, δείχνει ότι η «νέα τεχνολογία» δεν είναι άτρωτη. Εξετάζει επίσης τη σημαντική ιδιαιτερότητα της Ιαπωνίας και το ρόλο της αυστηρά πατριαρχικής οικογένειας στην επιτυχία του «τογιοτισμού».

Γ) Η «μεταπήδηση» σε ένα νέο, μη-κορεσμένο κλάδο παραγωγής προϊόντων (product fix) «φτάνει»; Μπορεί πρόσκαιρα, και μέχρι να συντεθεί μια νέα εργατική τάξη στο νέο, αναπτυσσόμενο κλάδο παραγωγής, το κεφάλαιο να «λύνει τα χέρια του» αλλά αργά ή γρήγορα έρχονται οι αγώνες. H Silver εξετάζει εδώ τη σχέση της υφαντουργίας (ηγετική βιομηχανία του 19ου αιώνα) με την αυτοκινητοβιομηχανία (ηγετική βιομηχανία του 20ου). Δείχνει λοιπόν, με βάση τα παγκόσμια εμπειρικά δεδομένα, ότι: εκεί που το κεφάλαιο «μεταπηδά» από την υφαντουργία στην αυτοκινητοβιομηχανία, εκεί αναπτύσσεται αργά ή γρήγορα η εργατική αντίσταση. Πρώτα η αντίσταση έρχεται στο μέρος που η βιομηχανία πρωτοεμφανίζεται: στην Αγγλία για την υφαντουργία, στην Αμερική για την αυτοκινητοβιομηχανία. Καθότι τα περιθώρια κέρδους είναι υψηλά, στις χώρες που πρωτοαναπτύσσεται η καινοτομία/βιομηχανία οι επιχειρήσεις είναι πιο πρόθυμες να «μοιράσουν την πίτα» και έτσι να ενσωματώσουν τις εργατικές αντιστάσεις αναπτύσσοντας το βιοτικό επίπεδο των εργατών (να ένας καλός -όχι ο μόνος- λόγος που η Αμερική και η Βρετανία δεν γνώρισαν εργατικές επαναστάσεις). Όταν η αγορά του προϊόντος κορεστεί, όταν ο ανταγωνισμός έχει μεγαλώσει πολύ, η εργατική αντίσταση φέρνει πολλά προβλήματα στην κερδοφορία των επιχειρήσεων και είναι πιο πιθανή η καταστολή παρά η ενσωμάτωση (βλ. Κίνα για την υφαντουργία και Ν.Αφρική ή Ν. Κορέα ή Κίνα για την αυτοκινητοβιομηχανία σήμερα).
Και σήμερα; Ποια είναι η ηγετική βιομηχανία του 21ου αιώνα; Εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά με το παρελθόν, επισημαίνει η Silver. Ενώ το 19ο αιώνα η υφαντουργία, και τον 20ο αιώνα η αυτοκινητοβιομηχανία, ήταν ξεκάθαρα οι ηγετικές βιομηχανίες του παγκόσμιου καπιταλισμού, σήμερα υπάρχει μια διάχυση νέων βιομηχανιών όπου καμιά δεν φαίνεται να παίζει τόσο κεντρικό ρόλο στην παγκόσμια παραγωγή. Επίσης: οι νέες βιομηχανίες θυμίζουν περισσότερο την υφαντουργία, δηλαδή δεν έχουν πολύ «ευάλωτο» τεχνικό καταμερισμό εργασίας, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία. Η δύναμη-στην-παραγωγή στις νέες βιομηχανίες φαίνεται μειωμένη, και όπως με τους υφαντουργούς κάποτε, μπορεί να αντισταθμιστεί με οργανωτική δύναμη. Η Silver σημειώνει κάποιες από τις ραγδαία αναπτυσσόμενες βιομηχανίες που οι εργάτες φαίνεται να οργανώνονται και να δίνουν απαντήσεις τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Είναι: α) οι μεταφορές (εδάφους, θάλασσας και αέρος) όπως και οι τηλεπικοινωνίες (π.χ. τηλεφωνικά κέντρα) που συνδέουν τα διαφορετικά μέρη της «παγκοσμιοποιημένης» παραγωγής β) τα ηλεκτρονικά προϊόντα, τα προϊόντα πληροφορικής. Ο σχεδιασμός τους και η εμπορία τους λαμβάνει χώρα στις Δυτικές χώρες ενώ η κατασκευή τους (όπως και η μεταποίηση γενικά) στις περιφερειακές χώρες, με αναδυόμενο γίγαντα την Κίνα γ) Οι υπηρεσίες. Ιδιαίτερη άνοδο έχει ο χρηματοπιστωτικός τομέας που περιλαμβάνει ένα πλήθος δουλειών «λευκών κολλάρων» (διαφήμιση, μάρκετινγκ, νομικές υπηρεσίες, λογιστικά κ.α.). Ταυτόχρονα, αναπτύσσονται ραγδαία και ένα πλήθος «προσωπικών» υπηρεσιών από «ροζ και μπλε κολλάρα»: οικιακή φροντίδα/καθαρισμός, επισιτισμός-ψυχαγωγία, φύλαξη κ.α. δ) Η βιομηχανία της εκπαίδευσης (με συνεχή άνοδο σε αγώνες τις τελευταίες δεκαετίες, όπως φανερώνει η βάση δεδομένων αλλά και η εμπειρία μας στην Ελλάδα).

Δ) Πάμε τώρα στη «φυγή» στη χρηματοπιστωτική σφαίρα (financial fix), αυτό που αποκαλύπτεται με τη σημερινή κρίση. Αυτή «φτάνει»; Η Silver μπαίνει εδώ στην ανάλυση της σχέσης μεταξύ εργασίας και των παγκόσμιων πολιτικών που ακολουθούνται. Και δείχνει ότι: αν το τέλος του 19ου και η αρχή του 20ου αιώνα ήταν σε γενικές γραμμές η εποχή των «αγώνων του Μαρξ», των «επιθετικών διεκδικήσεων», της ανόδου των εργατικών αγώνων, της δημιουργίας του μοντέρνου εργατικού κινήματος (και συνάμα η εποχή της Αγγλικής παγκόσμιας ηγεμονίας), το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, από το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και μετά, φαίνεται να είναι η εποχή των «αγώνων του Πολυάνι», οι αγώνες που προσπαθούν να διατηρήσουν κεκτημένα κοινωνικά συμβόλαια, οι αγώνες μέσα στην Αμερικάνικη παγκόσμια ηγεμονία αλλά και στην πρωτοεμφανιζόμενη «Παγκόσμια Κοινωνία των Εθνών». Χρειάστηκαν 2 παγκόσμιοι πόλεμοι (που ξέσπασαν μετά από ανοδικούς εργατικούς αγώνες και που στο τέλος τους χαρακτηρίστηκαν πάλι από έντονους αγώνες και επαναστάσεις) για να ανακοπεί η δυναμική του μοντέρνου εργατικού κινήματος. Χρειάστηκαν σημαντικά κοινωνικά συμβόλαια, αμέσως μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, και μια νέα, οικουμενική συνεργασία των Κρατών. Τα συμβόλαια άρχισαν να σπάνε από το ’80 και μετά. Από τότε ακριβώς που το κεφαλαίο -απέναντι σε ένα νέο κύκλο διεκδικήσεων στα τέλη του ’60 και το ’70- ξεκίνησε αυτό «απεργία»: «φυγή» δηλαδή στη ρευστή μορφή του χρήματος. Η «φυγή στο χρήμα» ξεκίνησε το ’70, με τις ΗΠΑ να δανείζουν στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Η ροή του χρήματος αλλάζει μέσα στο ’80. Η ΗΠΑ δανείζονται, συγκεντρώνουν το χρήμα, ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες βυθίζονται στην «κρίση του χρέους» και αδυνατούν να καλύψουν τις «υποσχέσεις της εκβιομηχάνισης» στους πολίτες τους. Όλοι οι αγώνες από το ’90 και μετά (από την Κίνα ως το Μεξικό, από την Αργεντινή του 2001 ως τη Γαλλία του CPE) είναι στην πλειοψηφία τους «αγώνες του Πολυάνι», και μια «κρίση νομιμοποίησης» του ιστορικού καπιταλισμού λαμβάνει σήμερα χώρα («κρίση του νεοφιλελευθερισμού» όπως την ονομάζουν).

Η Silver αναρωτιέται: ο φιλελευθερισμός και η «πολιτική του χρήματος» δεν είναι κάτι καινούργιο. Συνέβη και στο τέλος του 19ου αιώνα. Όμως το εργατικό κίνημα αναδύθηκε. Θα συμβεί το ίδιο και τώρα; Μέχρι τώρα η κρίση του παγκόσμιου εργατικού κινήματος φαίνεται πιο βαθιά. Ποιες οι διαφορές με το παρελθόν; Μία από αυτές είναι ίσως η μείωση -στις νέες ηγετικές καπιταλιστικές βιομηχανίες- της δομικής δύναμης των εργατών και η έλλειψη μιας νέας οργανωτικής απάντησης. Όμως η Silver στρέφει κυρίως το βλέμμα της στην «πολιτική μεταξύ των Κρατών» και στην «πολιτική του πολέμου». Και βλέπει σημαντικές διαφορές σε σχέση με την πρώτη περίοδο φιλελευθερισμού (τέλος του 19ου-αρχές 20ου αιώνα).

Συγκεκριμένα:
Η σημερινή «πολιτική του χρήματος», κατά την οποία μεταφέρονται πολύ μεγαλύτερα κεφάλαια απ’ ότι τον 19ο αιώνα σε παγκόσμιο επίπεδο, λαμβάνει χώρα υπό διαφορετικές διεθνείς ισορροπίες μεταξύ των κρατών. Μετά τον «πρώτο φιλευθερισμό» που οδήγησε σε όξυνση της ταξικής πάλης, μεγάλους ανταγωνισμούς μεταξύ των εθνών-κρατών και παγκόσμιο πόλεμο, δόθηκε έμφαση σε μια παγκόσμια τάξη και ισορροπία υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Το κεφάλαιο έμαθε. Έμαθε πως μπορεί να είναι προς το συμφέρον του να επιδιώκει τη διεθνική συνεργασία. Και τα κράτη προχώρησαν. Έμαθαν να μην προκαλούν πολέμους που εμπλέκουν άμεσα πολλούς υπηκόους τους (διότι αυτοί -όπως ιστορικά αποδείχτηκε- μπορεί να εξεγερθούν εναντίον τους). Πράγματι, η Silver δείχνει εύκολα -με τα παραδείγματα από Βιετνάμ, Ιράκ, νησιά Φόκλαντ κ.α.- ότι οι πόλεμοι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προσπαθούν να γίνονται με τεχνολογικά μέσα, «αυτοματοποιημένοι», με την όσο δυνατόν λιγότερη συμμετοχή -και σφαγή- ανθρώπων/πολιτών/εργατών (τουλάχιστον από τις μεγάλες δυνάμεις -Αμερική, Ρωσία, Αγγλία, Γερμανία κτλ.- που έχουν την κατάλληλη τεχνολογία). Αυτοί οι πόλεμοι είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς που ριζοσπαστικοποίησαν τους εργάτες στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Είναι πόλεμοι που δεν θέλουν να εμπλέξουν μεγάλες μάζες του πληθυσμού των δυτικών, αναπτυγμένων δυνάμεων. Αλλά ούτε και να εξοντώσουν πλήρως τους ανθρώπους των «αδύναμων χωρών». Προκαλούν μεγάλες ζημιές στις οικονομικές υποδομές των αναπτυσσόμενων χωρών έτσι ώστε να διαλυθούν ισχυρές τοπικές εργατικές τάξεις (π.χ. σκεφτείτε σε Ιράκ και Γιουγκοσλαβία). Είναι πόλεμοι ενάντια σε ότι χτίζει την υποκειμενικότητα του εργάτη (σε Δύση και Ανατολή) παρά στην ίδια του τη ζωή (χωρίς να υποτιμούμε ότι χάνονται άνθρωποι).

Η θέση της Silver -ότι «το διαφορετικό διεθνές διακρατικό/πολεμικό περιβάλλον» παίζει ρόλο- είναι πολύ εύστοχη. Πράγματι, αυτό που βλέπουμε σήμερα εμείς -μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια των κεντρικών τραπεζών ΟΛΩΝ των κρατών για διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος- ήταν αδιανόητο στις αρχές του 20ου αιώνα και επιβεβαιώνει τη θέση της Silver για τη σημασία της διακρατικής συνεργασίας στην άμβλυνση των αντιφάσεων της σχέσης κεφάλαιο. Φαίνεται εντυπωσιακό πως μέσα στην κρίση η ιαπωνική, η κινέζικη, η νοτιοκορεάτικη, οι αραβικές κ.α. κεντρικές τράπεζες δεν ζητάνε από τις ΗΠΑ τα χρωστούμενα ή έστω δεν τις παρέχουν άλλα κεφάλαια και εμπορεύματα. Η οικονομία των ΗΠΑ όμως πρέπει να συνεχίσει να παίζει το ρόλο του υποδοχέα κεφαλαίων-επενδύσεων-εμπορευμάτων, το ρόλο της «ατμομηχανής» για να συγκρατηθεί η παγκόσμια κυριαρχία, όχι πάνω στις χρηματοπιστωτικές αγορές, αλλά βαθύτερα, στις δυνάμεις της εργασίας. Ο τρόμος της ύφεσης δεν είναι παρά φόβος πιθανής εξέγερσης των «από κάτω» (βλ. π.χ. και τη μαρτυρία Αμερικάνου γερουσιαστή ότι απειλήθηκε στρατιωτικός νόμος στις ΗΠΑ αν δεν περνούσε το σχέδιο Πόλσον στο http://indy.gr/newswire/psifizete-to-kse3c7reoma-tha-kiry3c7tei-stratiotikos-nomos ).

Σε αυτό το σημείο όμως διαφαίνεται και ένα μειονέκτημα -κατά εμάς- της προσέγγισης της Silver. Αν και όλο το βιβλίο βρίθει στη σύνδεση ταξικής πάλης και διεθνών πολιτικών, το «συστημικό» σχήμα της Silver δεν δίνει την πρωτοκαθεδρία (ή καλύτερα την πρωτοβουλία των κινήσεων) στην εργατική αντίσταση. Και έτσι: α) στην ανάλυση της για την «αντεπανάσταση» του νεοφιλελευθερισμού το ’80, βλέπει τις αλλαγές στις κρατικές οικονομικές πολιτικές ως κάτι που μπορεί να συμβεί -σχετικά αυτόνομα- «από τα πάνω». Δεν τις ερμηνεύει ως ξεκάθαρο προϊόν της εργατικής αντίστασης το ’60 και το ’70, ως «εξέγερση μέσα στο κοινωνικό συμβόλαιο», στο New Deal, ως «αγώνες του Μαρξ και όχι του Πολυάνι» β) Αφήνει ανοιχτό το περιθώριο να ερμηνευτεί η σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση οικονομίστικα, ως «απόρροια των ατσαλένιων οικονομικών νόμων». Τα δύο παραπάνω συμπεράσματα έχουν να κάνουν με μια αδυναμία της βάσης δεδομένων της Silver και αυτή είναι η…


Η υποτίμηση των «αθόρυβων» αντιστάσεων και των «άμισθων» κινημάτων
στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα

Πως «ξέσπασε» η σημερινή κρίση; Πως οδηγούμαστε όλο και περισσότερο στην ύφεση; Φταίνε οι κερδοσκόποι της ελεύθερης αγοράς; Φταίνε οι πολιτικοί που επέτρεψαν την απορρύθμιση της (χρηματοπιστωτικής) αγοράς; Είναι μήπως οι «ατσαλένιοι νόμοι» της οικονομίας που οδήγησαν στην κρίση, οι «δομικές αντιφάσεις του καπιταλισμού»; Ή μήπως η κρίση είναι απόρροια της ταξικής πάλης - για την ακρίβεια, της εργατική αντίστασης που υπάρχει ακόμα και σήμερα με μη-συνηθισμένες μορφές;

Εδώ μπαίνουμε -μέσα από το Forces of Labor- στο ξεπέρασμα του. Στο βιβλίο, και ειδικά στο Παράρτημα, δίνεται ο (πραγματικά πολύ πιο δύσκολος απ’ όσο νομίζουμε) ορισμός της εργατικής αναταραχής. Εκεί επισημαίνεται ότι η βάση δεδομένων στηρίχτηκε σε αγώνες της μισθωτής εργασίας (και όχι φοιτητικούς, αγροτικούς, οικολογικούς αγώνες κτλ.) που ήταν:
α) παρατηρήσιμοι αγώνες, που ήταν δηλαδή συνειδητές, ανοιχτές, δημόσιες πράξεις αντίστασης ή β) πράξεις «κρυμμένης» αντίστασης που ήταν όμως πολύ διαδεδομένες, συλλογικές πράξεις που «έπιασαν» οι εφημερίδες (π.χ. μαζικές απουσίες από τη δουλειά στις Σοβιετικές επιχειρήσεις το ’70 και το ’80). Στο Παράρτημα αναφέρονται και άλλες πράξεις «αντιφατικής» αντίστασης, πράξεις δηλαδή που μπορούν να ερμηνευθούν με δύο τρόπους: κάποια στιγμή μπορεί να είναι αντίσταση στη μισθωτή συνθήκη, κάποιες φορές προσαρμογή στη δυσάρεστη θέση να είσαι εμπόρευμα π.χ. χρήση αλκοόλ. Μια τέτοια «αντιφατική» πράξη, το δανεισμό, θα τον δούμε παρακάτω. Γενικά, μπορούμε να θεωρήσουμε -αν σκεφτούμε ότι η βάση δεδομένων της Silver στηρίχτηκε σε εφημερίδες- ότι οι πράξεις «κρυμμένης» ή «παθητικής» ή «αθόρυβης» αντίστασης είναι υποτιμημένες σε όσα μας παρουσιάζει η συγγραφέας. Αυτές οι πράξεις όμως -σε συνδυασμό με ένα πλήθος ανοιχτών αγώνων (συνήθως αμυντικών, πιο σπάνια επιθετικών) από το ’80 και μετά, μπορούν να μας εξηγήσουν τη σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση. Συγκεκριμένα:

Α) Ως προς τους ανοιχτούς αγώνες. Μετά το ’60 πολλαπλασιάστηκαν οι πράξεις αντίστασης που είχαν να κάνουν με το φοιτητικό, οικολογικό, γυναικείο κίνημα κτλ. και οι οποίες είχαν ταξικό περιεχόμενο αν και έγιναν από «άμισθα» κοινωνικά κομμάτια. Η ταξική μάχη μεταφέρθηκε δηλαδή και σε πεδία έξω από την άμεση παραγωγή. Η βάση δεδομένων της Silver δεν «πιάνει» αυτούς τους αγώνες –που πολλοί συνεχίστηκαν και μετά το ’80 και γίνονται μέχρι και σήμερα (σκεφτείτε λίγο τους αγώνες που βλέπουμε στην Ελλάδα, από το φοιτητικό κίνημα ως τις μάχες των ΧΥΤΑ). Έτσι, η «νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση» του ’80 μπορεί να ερμηνευθεί από τη Silver σαν κάτι που προήλθε «από τα πάνω». Επίσης, η Silver δεν «πιάνει» ένα πλήθος αγώνων από αυτό-απασχολούμενους αγρότες που μέχρι σήμερα εναντιώνονται σφοδρά στην προλεταριοποίηση τους. Αυτοί οι (αμυντικοί συνήθως) αγώνες αναπτύχθηκαν πολύ το ’80 και το ’90, ιδιαίτερα στον παγκόσμιο Νότο. Η σημασία αυτών των αγώνων π.χ. στην πρόσφατη κρίση (άνοδο) των τιμών των τροφίμων, είναι πάρα πολύ μεγάλη, όπως αναλυτικά δείχνει ο George Caffentzis σε πρόσφατο άρθρο του που μεταφράστηκε στα ελληνικά (δες http://mutantjazs.blogspot.com/2008/10/blog-post_05.html ).
Τέλος, υπάρχουν (ακόμα) επιθετικοί αγώνες των μισθωτών εργατών (πέρα από το πλήθος αμυντικών αγώνων που όλοι βλέπουμε π.χ. ενάντια στις «ιδιωτικοποιήσεις»). Όμως πολλοί από αυτούς τους επιθετικούς αγώνες γίνονται σε «μακρινά» μέρη και σπάνια φτάνουν στο πεδίο ενημέρωσης μας για να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε το τι συμβαίνει. Επιγραμματικά αναφέρουμε τις 30.000 διαδηλώσεις (!) που καταγράφηκαν επίσημα στην Κίνα το 2000 (πηγή: το βιβλίο της Silver), όπως και τους πολύ σημαντικούς αγώνες των μεταναστών εργατών στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια που ανάγκασαν μέχρι και τη «λευκή» αμερικάνικη ομοσπονδία εργασίας, την AFL-CIO, να δεχτεί τους μετανάστες εργάτες στους κόλπους της και να τους στηρίξει (κάτι που δεν έκανε στις αρχές του 20ου αιώνα και που ήταν ένας βασικός λόγος για την εμφάνιση των ριζοσπαστών Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου-IWW, των Wobblies!!).

Β) Ως προς τις «κρυμμένες», «αθόρυβες» και «αντιφατικές» αντιστάσεις. Αυτές υπάρχουν και παίρνουν μορφές που συνήθως δεν τις κατονομάζουμε ως «αντίσταση».

Παραδείγματα από τον αναπτυγμένο κόσμο:
1) Σκόπιμη εναλλαγή στις εργασίες (workers’ turnover): η κινητικότητα προωθήθηκε από το κεφάλαιο αλλά χρησιμοποιείται και από πολλούς εργαζόμενους ως αντίδραση σε κακές εργασιακές συνθήκες, ως πράξη άρνησης στην υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου. Η Silver μιλά και αυτή για τη σημασία του turnover ως προσπάθεια αντίστασης στην προλεταριακή συνθήκη. Αυτή η εναλλαγή σημαίνει…

2) Μειωμένη εργασιακή ηθική και μειωμένη παραγωγικότητα. Μπορεί οι αστοί οικονομολόγοι να μιλούν για αυξημένη παραγωγικότητα αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν ισχύουν τα «ευχολόγια» τους[1]. Η παραγωγικότητα και τα αυξημένα ποσοστά κέρδους παραμένουν συνεχώς ένα επίδικο ζήτημα για το κεφάλαιο από το ’70 και μετά. Και συγκεκριμένα:
α) η παραγωγικότητα. Παρακάτω ακολουθεί ένας ενδεικτικός πίνακας για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Δείχνει τις μεταβολές στην παραγωγικότητα της εργασίας από το 1961 ως το 2005. Προσέξτε την «κάθοδο» της παραγωγικότητας της εργασίας στην Ευρώπη των 15 από το ’70 και μετά. Η ανοδική τροχιά της παραγωγικότητας της εργασίας στην Ελλάδα (από το ’96 και μετά) οφείλεται κυρίως στην αύξηση των επενδύσεων μηχανολογικού εξοπλισμού, που είναι η μεγαλύτερη σε ρυθμό αύξηση από κάθε άλλη χώρα στην ΕΕ. (Πηγή των στοιχείων και του πίνακα: «Συσσώρευση και κερδοφορία του κεφαλαίου στην Ελλάδα, 1964-2004», Η.Ιωακείμογλου & Γ.Μηλιός, Περιοδικό Θέσεις, τ.91, Απρίλιος-Ιούνης 2005).

β) Η κερδοφορία. Η θέση ότι η κερδοφορία «έχει πρόβλημα» φαίνεται πολύ οξύμωρη, ειδικά στην Ελλάδα που βλέπουμε ρεκόρ-κερδών. Πρέπει να πούμε τα εξής: καταρχήν, ναι, υπάρχει κερδοφορία από το ’96 και μετά.στην Ελλάδα και μάλιστα μεγάλη, κερδοφορία που έφτασε τα επίπεδα του μέσου όρου της περιόδου 1961-1973 (και υπολείπεται μόνο την περίοδο 1969-1976. Πηγή: «Συσσώρευση και κερδοφορία του κεφαλαίου στην Ελλάδα, 1964-2004», Η.Ιωακείμογλου & Γ.Μηλιός, Περιοδικό Θέσεις, τ.91, Απρίλιος-Ιούνης 2005). Και ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ και των κερδών τα τελευταία 12 χρόνια είναι πολύ μεγαλύτερος απ΄ ότι στην Ευρώπη π.χ. το ΑΕΠ αυξήθηκε με ρυθμό 4,1% το 2007 (ενώ στην EΕ με 2,6%) και τα κέρδη των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο με ρυθμό 39% (ενώ στην Ευρώπη αυξήθηκαν με ρυθμό 8-10%. Πηγή: Ελευθεροτυπία, 1/4/2008). Υπάρχουν αυξημένα κέρδη λοιπόν. Για να δούμε όμως πιο προσεκτικά από πού προέρχονται αυτά τα κέρδη-ρεκόρ, π.χ. τα κέρδη του 2007: τα μισά κέρδη (5,7 δις. από τα 11,3 δις.συνολικά) προέρχονται από το χρηματοπιστωτικό τομέα, από τους τόκους που κερδίζουν οι τράπεζες, από τις χρηματιστηριακές επενδύσεις που κάνουν κτλ. Αν εξαιρέσουμε τις τράπεζες, τα κέρδη μειώνονται περίπου στο μισό (5,6 δις) και ο ρυθμός αύξησης των κερδών μειώνεται στο 16,5%. Αν δε βγάλουμε εκτός παιχνιδιού τις εταιρείες που άμεσα ή έμμεσα ελέγχονται από το Κράτος (που έχουν κέρδη 2,8 δις) και πάμε στους ιδιώτες καπιταλιστές, τα κέρδη βρίσκονται στα 2,8 δις. Αυτά σύμφωνα με τα στοιχεία της ΑΧΕΠΕΥ Πήγασος. Ανάλογα αποτελέσματα δείχνει και η πανελλαδική έρευνα της STATBANK στις 17/6/2008 (www.statbank.net) για το 2007 που έγινε σε 1700 μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις: οι πωλήσεις αυξήθηκαν κατά 8,8%, τα κέρδη κατά 15% και το μέσο περιθώριο καθαρού κέρδους διαμορφώθηκε σε 5,6%.
Τώρα: η ίδια έρευνα, όπως και άλλες π.χ. της ICAP, δείχνουν ότι τα κέρδη κατανέμονται σε ένα πλήθος μεγάλων επιχειρήσεων. Αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων (ποσοστό 77,7%), δήλωσε στην εφορία φορολογητέα κέρδη μικρότερα από 22.010 ευρώ – το ετήσιο εισόδημα 2 μισθωτών που παίρνουν 14 μισθούς των 750 ευρώ!! (πηγή: Ημερησία, 22/8/2008. Δες και τον παραπάνω πίνακα από την εφημερίδα). Αναμφίβολα υπάρχει μεγάλη φοροδιαφυγή (για να δηλώνουν 3 στις 4 επιχειρήσεις τόσο μικρά κέρδη), αλλά όλες οι εκθέσεις δείχνουν εδώ και χρόνια ότι στην ουσία την κερδοφορία την «τραβούν» ορισμένοι συγκεκριμένοι «μεγάλοι παίχτες» σε κάθε παραγωγικό κλάδο. Όχι. Δεν μιλάμε εδώ για μια θεωρία μονοπωλίων. Απλά θέλουμε να πούμε ότι η μεγάλη κερδοφορία της Ελλάδας δεν αφορά την πλειοψηφία των επιχειρήσεων που «κοπιάζουν» να βγάλουν υπεραξία. Και μη ξεχνάμε ότι η σημερινή αυξημένη κερδοφορία στηρίζεται και σε φοροαπαλλακτικά μέτρα (όπως π.χ. η σταδιακή μείωση του συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων από 35% το 2004 σε 25% το 2007) και στη κερδοσκοπία στη βάση της αύξησης των τιμών (τροφίμων, πετρελαίου κτλ.).
Εν κατακλείδι: η «αυξημένη κερδοφορία» είναι γεγονός (τουλάχιστον για την Ελλάδα), αλλά στηρίζεται και σε παράγοντες (χρηματοπιστωτικό σύστημα, φοροαπαλλαγές, κερδοσκοπία στις τιμές) που φανερώνουν ότι ο «βαθμός εκμεταλλευσιμότητας της εργατικής τάξης» δεν είναι ικανοποιητικός, ότι υπάρχει μια κρίση: κρίση υπερσυσσώρευσης θα την έλεγαν οι παραδοσιακοί μαρξιστές, κρίση στο ότι υπάρχουν (χρηματικά) κεφάλαια που δεν υπεραξιώνονται αρκετά και πρέπει να εκκαθαριστούν. Κρίση στο βαθμό εκμεταλλευσιμότητας της εργατικής τάξης, θα την λέγαμε εμείς, κρίση λόγω (συνειδητής ή ασυνείδητης, δημόσιας ή αθόρυβης) απροθυμίας των εργατών να υποτιμήσουν τη ζωή τους και άλλο, κρίση που αναγκάζει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο να δανείζει συνεχώς στις επιχειρήσεις και να προσδοκά την «ικανοποιητική αξιοποίηση» της εργασίας (και απόδοση των δανεικών) στο μέλλον (και όχι στο παρόν)…
Πάμε τώρα λοιπόν σε μια τρίτη πράξη «αντιφατικής» και «αθόρυβης» αντίστασης…

3) Αντικατάσταση του μισθού/δημόσιων παροχών με δάνεια. Προωθήθηκε «από τα πάνω» για να ατομικοποιηθούν και να πειθαρχήσουν περισσότερο οι εργάτες, να γίνουν δηλαδή πιο παραγωγικοί («Ποια απεργία; Πρέπει να δουλέψω για να ξεπληρώσω το σπίτι»), αλλά χρησιμοποιείται πια και «από τα κάτω»: «δεν μπορώ να ζήσω όπως ζούσα, ε θα δανειστώ και θα δούμε πως και πότε θα τα επιστρέψω». Δηλαδή μπορεί το Κράτος Πρόνοιας να υποχώρησε και να φαίνεται μια υποτίμηση του εισοδήματος, αλλά αυτό δεν ίσχυσε για όλους τους εργαζομένους και κυρίως για αυτούς που είχαν τις ελάχιστες προϋποθέσεις για δανεισμό π.χ. μια δουλειά (και όπως μας φανερώνουν και τα δάνεια που δίνονταν στις ΗΠΑ, τελικά πολλοί μπορούσαν να έχουν πρόσβαση!!). Ο νεοφιλευλεθερισμός δεν σήμανε δηλαδή την κατακόρυφη πτώση των δικαιωμάτων των εργατών της Δύσης. Δεν έγινε μια τόσο μεγάλη στροφή στο βιοτικό επίπεδο της Δύσης για να φτάσουμε σε προπολεμικά επίπεδα, σε επίπεδα του «πρώτου φιλελευθερισμού». Ο «δανεισμός» (από τις τράπεζες) αντικατέστησε το «εισόδημα» (από τον εργοδότη ή/και το Κράτος) για να στηριχτεί η (αναγκαία) ζήτηση/κατανάλωση. Ο δανεισμός προωθήθηκε για να «ατομικοποιήσει» τον εργάτη, αφού ο μισθός και η δημόσια/κοινωνική παροχή ήταν κάτι που τον ενοποιούσε σαν κοινωνικό υποκείμενο (όπως έδειξαν οι αγώνες του ’60-’70 και πιο πριν), αλλά αυτή η στρατηγική «έσκασε» σήμερα (με την αδυναμία αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ). Ο εργάτης αρνήθηκε (ή δεν μπόρεσε) να δουλεύει σαν πειθαρχημένος σκύλος για να ξεχρεώσει τα δάνεια. Έσκασε η στρατηγική της «φυγής» στη χρηματοπιστωτική σφαίρα, η χρήση της «πολιτικής του χρήματος» για να ρυθμιστεί ο ταξικός ανταγωνισμός και η κερδοφορία. Το financial fix έχει και αυτό τα όρια του, δεν λύνει το πρόβλημα της «ανεπαρκούς» εκμεταλλευσιμότητας της παγκόσμιας εργατικής τάξης (και κυρίως των εργατικών τάξεων των δυτικών χωρών).

Δεν λέμε φυσικά ότι το κεφάλαιο «δεν κερδίζει» σήμερα και πόσο μάλλον πως δεν «ωρίμασε» στον 20ο αιώνα. Ωρίμασε και παραωρίμασε και αυτό φαίνεται και από τον τρόπο διαχείρισης της χρηματοπιστωτικής κρίσης (δεν διστάζει π.χ. να εθνικοποιήσει τράπεζες αν είναι αναγκαίο), φαίνεται από το ότι χρησιμοποιεί πιο-γρήγορα-και-εύκολα, συνδυασμένα, όλα τα όπλα του: μεταφορά της παραγωγής + τεχνολογική αναδιάρθρωση + καινοτομία/μεταπήδηση σε νέα προϊόντα + «φυγή» στο χρήμα + χάραξη πολλαπλών διαιρέσεων μέσα στους εργαζόμενους + πιο συστηματικό έλεγχος της ροής μετανάστευσης + πιο επιλεκτική χρήση του κορπορατισμού/ενσωμάτωσης και της καταστολής.
Το ότι όμως το κεφάλαιο είναι αναγκασμένο να κινείται πιο συνδυασμένα και πιο «προσεκτικά», με έμφαση στη χρηματοπιστωτική σφαίρα, φανερώνει και την αδυναμία του: καμιά στρατηγική του μεμονωμένα δεν του εξασφάλισε την «εργασιακή ειρήνη», όλες οι στρατηγικές του έχουν όρια. Και αυτό δείχνει τελικά και η χρηματοπιστωτική κρίση, η κρίση στην πιο σημαντική ίσως στρατηγική του ως σήμερα, στη «φυγή» από την παραγωγή, στη «μετάλλαξη» των εργατών από μισθωτούς που διεκδικούνε (συλλογικό υποκείμενο) σε πειθαρχημένους δανειολήπτες (ατομικοποιημένα υποκείμενα που όμως ΜΑΖΙΚΑ δεν τα κατάφεραν να πειθαρχήσουν και να αποπληρώσουν τα δάνεια!).

Τέλος. Πολλοί λένε σήμερα ότι είναι ιστορική ευκαιρία για να ξεκινήσει μια αντεπίθεση της εργατικής τάξης. Από την «αθόρυβη» αντίσταση και τους αμυντικούς αγώνες να περάσει η εργατική τάξη σε ανοιχτούς, επιθετικούς αγώνες. Να αμφισβητήσει «τον σοσιαλισμό των αστών», να αμφισβητήσει τη «μοναδική διέξοδο» των δανείων, να αμφισβητήσει τη λογική των «ιδιωτικοποιήσεων», να προωθήσει με γνώμονα τις δικές της ανάγκες και επιθυμίες τη δικιά της «αθέτηση του Συμφώνου Σταθερότητας» (που εισηγείται από-τα-πάνω η Κομισιόν για να δοθούν χρήματα στις ευρωπαϊκές τράπεζες). Σωστά όλα αυτά αλλά η ανασύνθεση της (παγκόσμιας ή ευρωπαϊκής ή τοπικής) εργατικής τάξης δεν μπορεί να γίνει μόνο με διαπιστώσεις περί ιστορικών ευκαιριών, με φορμαλισμούς, με «νέα προγράμματα πάλης» που «ανταποκρίνονται στη συγκυρία». Είναι πολύ πιο σύνθετο φαινόμενο το να γίνουν οι μισθωτοί εργάτες ξανά συλλογικό υποκείμενο επιθετικών αγώνων. Ας σκεφτούμε μόνο ότι στην Ελλάδα, με τη σφοδρή αναδιάρθρωση μέσα στο ’90, έχει δημιουργηθεί μια εργατική τάξη κατά βάση νέα: νέα σε πρόσωπα (μετανάστες, γυναίκες, νέοι εργαζόμενοι) και εμπειρίες αγώνα, η οποία δουλεύει σε ραγδαία αναπτυσσόμενους (και μεταλλασόμενους) κλάδους του τριτογενή τομέα που υπάρχει μικρή κληρονομιά αγώνων (πληροφορική, τηλεπικοινωνίες, επισιτισμός-ψυχαγωγία, ταχυμεταφορές, χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες κ.α.). Μια τάξη που καλά-καλά δεν γνωρίζουμε, δηλαδή τις συμπεριφορές της, τις αντιστάσεις της, τα επίδικα ζητήματα που αναδεικνύει. Οι επιθετικοί αγώνες δηλαδή δεν θα «βγουν» τόσο απλά. Πόσο μάλλον που το κεφάλαιο θα χρησιμοποιήσει την κρίση και το κύμα ύφεσης εις βάρος των εργατών. Δεν είναι μόνο οι απολύσεις που ήδη ανακοινώνονται, η αύξηση της ανεργίας, οι πιέσεις στην αγορά εργασίας. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως θα επιδιωχτεί οι φορολογούμενοι να πληρώσουν τα «σπασμένα» των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Το κεφάλαιο θα προχωρήσει παραπέρα. Θα ξεδιαλύνει με τους «αντιπαραγωγικούς», «μικρούς παίχτες» (ήδη π.χ. η Πειραιώς κινήθηκε να εξαγοράσει την τράπεζα Proton -τελικά δεν συνέβη- και η MIG του Βγενόπουλου κινείται επιθετικά) και κυρίως θα προσπαθήσει να κάνει πιο υποτακτικούς και παραγωγικούς εκείνους τους εργάτες που απειλείται η δουλειά τους, ο μισθός τους, και η πρόσβαση τους σε δάνεια, στο «ιδιωτικοποιημένο Κράτος Πρόνοιας»: θα επιτεθεί δηλαδή και στα άλλα «2/3 της κοινωνίας», στους «μη-αποκλεισμένους», σε αυτούς που ακόμα δεν έχουν υποταχθεί όσο πρέπει. Θα επιδιώξει μια νέα αφοσίωση, μια νέα, μεγαλύτερη καθυπόταξη.

Αντιγράφουμε από το οικονομικό ένθετο της Καθημερινής στις 19/10, από το άρθρο «Κρίσιμος ο ρόλος των μάνατζερ σε περιόδους κρίσης»: Ετσι, αυτές τις μέρες έχουν «ανάψει οι κονδυλοφόροι» των ειδικών του μάνατζμεντ με άρθρα και συμβουλές για το ρόλο των μάνατζερ και των επικεφαλής ομάδων εργαζομένων, ώστε όχι μόνο να υποστηρίξουν το ηθικό των εργαζομένων τους –για να μην πέσει πιο χαμηλά– αλλά, σε τελευταία ανάλυση, να χρησιμοποιήσουν την κρίση αυτή σαν ευκαιρία για να τους συσπειρώσουν και να τους ενσταλάξουν τα γονίδια της συλλογικής ευθύνης απέναντι στην ευημερία της επιχείρησης. Αναβαθμίζοντας έτσι και το επίπεδο της αφοσίωσής τους προς αυτήν. Ακόμη και να τους δώσουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν ότι είναι σε θέση να ανακαλύψουν ευκαιρίες προς όφελος και για την ανάκαμψη της επιχείρησής τους.

Ο νεοφιλελευθερισμός θα ωριμάσει, και ας πάρει το εύηχο όνομα του «νεοκεϋνσιανισμού».…



Για επικοινωνία στη βάση αυτού του άρθρου, στείλτε e-mail στο mr_sun_light@yahoo.com


[1] Για παράδειγμα, η κυβέρνηση Κλίντον μιλούσε για μια «Νέα Οικονομία» που είναι πολύ παραγωγική. Αλλά δεν λέγεται πουθενά το ότι άλλαξε τη μέτρηση της παραγωγικότητας στον ηγετικό κλάδο των Η/Υ στις ΗΠΑ μέσα στο ’90. Άρχισε να λαμβάνει υπόψη, όχι πόσοι υπολογιστές παράγονται ανά ώρα, αλλά πόση υπολογιστική ισχύς παραγόταν (που αυξανόταν λόγω των νέων επεξεργαστών). Έτσι ξαφνικά η παραγωγικότητα στην πληροφορική έκανε «άλματα», όλοι καυχιόνταν για τη «μεγάλη παραγωγικότητα», και μια ωραία «φούσκα» έσκασε το 2000 στις ΗΠΑ (κρίση dotcom στις μετοχές πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών). Αυτή η ανάλυση της «φούσκας της παραγωγικότητας», τουλάχιστον στις ΗΠΑ, γίνεται στο πολύ χρήσιμο άρθρο (για να καταλάβουμε τη σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση αλλά και το πως λειτουργεί σήμερα το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα) «Ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία είναι πόλεμος ενάντια στην εργατική τάξη με άλλα μέσα», Τα Παιδιά της Γαλαρίας, τεύχος 12-13, Μάρτιος 2007. Δυστυχώς το εν λόγω περιοδικό δεν διατίθεται ηλεκτρονικά.

Μικρές (;) μάχες με μεγάλη σημασία

Και ενώ η Γενική Απεργία - "Τουφεκιά" των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν είχε μεγάλη συμμετοχή (τουλάχιστον σε επίπεδο Θεσσαλονίκης), ένα πλήθος μικρών (;), πολύ σημαντικών αγώνων εκτυλίσσονται... Αγώνες αμυντικοί, όπως από τους εργαζόμενους του Λαναρά, αγώνες επιθετικοί (από τους υγειονομικούς του ΕΣΥ...)...
Αναδημοσιεύουμε τρεις ειδήσεις από το indy.gr και την ελευθεροτυπία...


Υγεία

Nοσοκομεία: Χείμαρρος αγωνιστικών αποφάσεων
σε αμηχανία η κυβέρνηση και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία

Όλο και περισσότερα νοσοκομεία υιοθετούν τις προτάσεις του Συντονιστικού – σήμερα μόνο : Σωτηρία, ΚΑΤ, Αγ. Όλγα, Δρομοκαΐτειο. Χιονοστιβάδα αγωνιστικών αποφάσεων και στην υπόλοιπη χώρα (χτες μαζική γενική συνέλευση της ΕΝΙΘ).

Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου αναγκάστηκε
1) να καλέσει εσπευσμένα την ΟΕΝΓΕ σε συνάντηση χτες
2) να αναγνωρίσει de facto και de jure ότι στις διαπραγματεύσεις για κλαδική σύμβαση η ΟΕΝΓΕ εκπροσωπείται από την διαπραγματευτική ομάδα που ορίστηκε από το τελευταίο έκτακτο συνέδριο, παρά την θλιβερή παράσταση που δόθηκε γι’ αυτό το θέμα στο χώρο της συνάντησης από Τσούκαλο και Λαοπόδη
3) να στείλει σήμερα επιστολή – πρόταση όπου επιτέλους μιλάει με συγκεκριμένα νούμερα και δεν ξαναθέτει θέμα «εφημεριακού επιδόματος».

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αναγκάστηκε
1) χτες να πάρει κανονικά μέρος στη συνάντηση υπουργείου – διαπραγματευτικής ομάδας
2) σήμερα να συνηγορήσει στο Γενικό Συμβούλιο υπέρ σχεδίου απόφασης που δεν κάνει αποδεκτή την πρόταση του υπουργείου, απαιτώντας μεγαλύτερες αυξήσεις ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΜΙΣΘΟ , προκειμένου να συνεχιστεί η διαπραγμάτευση.
Καθοριστική η κλιμάκωση με περισσότερες αγωνιστικές αποφάσεις τις επόμενες μέρες.
Καθοριστική η επιμονή των επιτροπών αγώνα για την κατάθεση προγραμμάτων εφημεριών για τον Νοέμβρη με τον τρόπο που αποφασίζεται από τις συνελεύσεις.

Αύριο συνελεύσεις σε : Ερυθρό (2η), Κρατικό Αθήνας, Ευαγγελισμό, Αγ. Σάββα


Λαναράς


τα ΜΑΤ χτύπησαν τους εργαζόμενους στον Λαναρά

Eίχαν συγκέντρωση σήμερα οι εργαζόμενοι στην κλωστοϋφαντουργία Λαναρά έξω από το υπουργείο Οικονομίας. Φυσικά, απέναντί τους το κράτος παρέταξε ΜΑΤ και λοιπές δυνάμεις καταστολής. 1.200 εργαζόμενοι, άνθρωποι που έφαγαν χρόνια και δεκαετίες στα εργοστάσια Λαναρά κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο, άνεργοι, χωρίς ασφάλιση, χωρίς ορατό μέλλον, επειδή τα αφεντικά της εταιρείας (ο Θ. Λαναράς ας πούμε) έκαναν παιχνίδια στο χρηματιστήριο πριν χρόνια και επειδή τώρα ο υπουργός Οικονομικών απέσυρε τροπολογία που επέτρεπε τη χρηματοδότηση της εταιρείας, που ήταν κι αυτό μια κάποια λύση. Την απέσυρε επειδή του τράβηξε το αυτί η ΕΕ...
Στην πορεία που έγινε σήμερα στην Αθήνα, τα ΜΑΤ χτύπησαν για μια ακόμα φορά τους εργαζόμενους...


Altec Telecoms

Σκοπιές εργαζομένων για να αποφευχθεί το πλιάτσικο

Διπλοσκοπιά έξω από τις εγκαταστάσεις της Altec Telecoms κάνουν οι εργαζόμενοι, οι οποίοι έχουν μπει σε δυσάρεστες περιπέτειες μετά την πτώχευση της εταιρείας.
Εκπρόσωποι των περίπου 150 υπαλλήλων που έχουν απομείνει στην επιχείρηση, λένε πως σε 24ωρη βάση «φρουρούν» τις εγκαταστάσεις προκειμένου να αποφευχθεί πλιάτσικο στον εξοπλισμό. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα οικονομικά στοιχεία, η εταιρεία εμφανίζεται να έχει υποχρεώσεις προς τη μητρική της, την Altec, ύψους 28,8 εκατ. ευρώ, και οι εργαζόμενοι φοβούνται πως κατά την εκκαθάριση (ή ίσως και πριν από αυτή) ο εξοπλισμός της Altec Telecoms θα κάνει... φτερά. Το απόγευμα της Δευτέρας, οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν συμβολική κατάληψη στα γραφεία της Altec, σε μια προσπάθεια να κάνουν γνωστό το πρόβλημά τους. Οπως σημειώνουν, η διοίκηση του ομίλου δεν έχει επικοινωνήσει πρόσφατα μαζί τους. Τα μόνα πράγματα που γνωρίζουν, προσθέτουν, είναι πως, σύμφωνα με τη διεύθυνση προσωπικού της Altec Telecoms, η μισθοδοσία θα συνεχίζεται κανονικά, -μέχρι κάποια στιγμή- να τους κοινοποιηθούν οι απολύσεις. Οσον αφορά τις αποζημιώσεις, η Altec Telecoms εμφανίζεται να παραπέμπει προς τον εκκαθαριστή.«Εχουμε ζητήσει από την εταιρεία να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να μεταφερθούν στον όμιλο κάποιοι συνάδελφοί μας, που λόγω ηλικίας θα δυσκολευτούν πάρα πολύ να βρουν δουλειά κάπου αλλού», λένε εκπρόσωποι των εργαζομένων, που προσθέτουν πως οι υπόλοιποι ελπίζουν για καλύτερη τύχη σε κάποια από τις άλλες τηλεπικοινωνιακές εταιρείες, εφόσον βέβαια βρουν κάποια κενή θέση. Τα μεγαλύτερα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι τεχνικοί δικτύων, καθώς τους τελευταίους μήνες διαπιστώνεται μια διαρκής μείωση των προσφερόμενων θέσεων εργασίας στον κλάδο. Σημειώνεται πως από το καλοκαίρι ώς και σήμερα έχουν χαθεί ή κινδυνεύουν να χαθούν περισσότερες από 1.000 θέσεις εργασίας στις τηλεπικοινωνίες συνολικά.Σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν ήδη γίνει κάποιες πρώτες επαφές με τη ΓΣΕΕ και το υπουργείο Απασχόλησης. Την ερχόμενη εβδομάδα αναμένεται να γίνει μια πρώτη συνάντηση υπό το υπουργείο και με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Altec Telecoms και των εργαζομένων.

H χθεσινή απεργία στη Θεσσαλονίκη...

...ήταν υποτονική. Και αυτό διότι οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στην απεργία και την πορεία ήταν λίγοι και η "παρτίδα" σώθηκε τελικά από ένα μαζικό μπλοκ φοιτητών, καθώς και από μαθητές που κατέβηκαν μαζί με τους εργαζομένους. Αυτά τα δύο γεγονότα, αν τα συνδυάσουμε και με το αξιοπρεπές μπλοκ των δασκάλων (αλλά όχι των καθηγητών -που είναι αυτοί που καλούν για πενθήμερες από 1 Δεκέμβρη), τότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι οι τελευταίοι αγώνες στη δημόσια εκπαίδευση έχουν δημιουργήσει μια άλλη σχέση μεταξύ εργατικού και εκπαιδευτικού κινήματος. Ήταν πραγματικό φοβερό να βλέπεις τόση νεολαία σε μια απεργία-τουφεκιά των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ! Και επιβεβαιώνει τη θέση ότι "το μεγαλύτερο εργοστάσιο της πόλης, είναι τελικά το Αριστοτέλειο".

Από τους εργαζόμενους τώρα που συμμετείχαν, υπήρχε ένα μεγάλο μπλοκ της SIEMENS. Ήταν στην κορυφή της πορείας και το πρώτο που έφτασε στο Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε απεργία διαρκείας και έχουν υπό κατάληψη το εργοστάσιο. Παρολαυτά, η κυκλοφορία του αγώνα τους παρουσιάζει δυσκολίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπάρχει ενεργή συμπαράσταση από άλλους εργαζόμενους της SIEMENS, αυτούς που δουλεύουν σε άλλες εταιρείες του ομίλου στην Ελλάδα. Δεν κινούνται απεργιακά. Για το ζήτημα όμως της SIEMENS θα επανέλθουμε.

Ένα καλό μπλοκ είχαν και οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής, ενώ καλή παρουσία υπήρχε από τους εργαζόμενους στην κλωστουφαντουργία και το μέταλλο. Παρουσία είχαν και οι εργαζόμενοι στις μονάδες ψυχικής υγείας που δίνουν μάχες τον τελευταίο καιρό.
Τραπεζικοί και υγειονομικοί που βρίσκονται σε συνθήκες αναβρασμού είχαν μικρή παρουσία.

Γενικά, όπως ειπώθηκε, η παρουσία εργαζομένων ήταν σχετικά μικρή, και ειδικά από τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος λειτούργησε κανονικά. Ακόμα και το ΠΑΜΕ ,που συσπειρώνει περισσότερο κόσμο στον ιδιωτικό τομέα, είχε μειωμένη συμμετοχή. Στις συζητήσεις που γίνονταν εκφραζόταν η άποψη ότι πρόκειται για απεργία-τουφεκιά, χωρίς προοπτική, και ενώ η ατζέντα της περιόδου είναι καυτή (μεταφορά της χρηματοπιστωτικής κρίσης στους εργαζομένους). Με λίγα λόγια, από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά (όπως άλλωστε έδειξε και η περσινή μάχη για το Ασφαλιστικό). Πιο ενδιαφέρον και αισιόδοξο είναι ότι κάποια πράγματα κινούνται στη Θεσσαλονίκη σε επίπεδο βάσης. Έχουν δημιουργηθεί ομάδες (νέων κυρίως) εργαζομένων σε ΟΤΕ, επισιτισμό, διανομείς, μηχανικούς (που κατέβηκαν και με πανό) και αυτό είναι ένα αισιόδοξο σημάδι...

Για την αυριανή απεργία...

...μια ωραία αφίσα...

Αναταραχή στην Δημόσια Υγεία

Μπορεί η απεργία των ιατρών το Σεπτέμβρη να μην πήγε καλά, αλλά έχουν ξεκινήσει σημαντικές ζυμώσεις στο χώρο της Δημόσιας Υγείας για να διεκδικηθούν επιτέλους αυτονόητα πράγματα για το ΕΣΥ (πρόσληψη προσωπικού, μείωση του -επικίνδυνα μεγάλου- ωραρίου των ιατρών κ.α.). Παρακάτω παραθέτουμε την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Ιπποκρατείου Θεσσαλονίκης. Για ενημέρωση από την Αθήνα δείτε το http://arsigr.blogspot.com/2008/10/13-10-2008.html όπου παρατίθεται η ανακοίνωση του Συντονιστικού Νοσοκομείων Αθήνας-Πειραιά.


ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΙΑΤΡΩΝ ΓΝΘ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟΥ
14-10-2008

Η γενική συνέλευση των γιατρών του Ιπποκρατειου νοσοκομείου Θεσσαλονίκης που έγινε στις 14 Οκτώβρη 2008 (και αφού έγινε ενημέρωση για την απόφαση του ελεγκτικού συνεδρίου) αποφάσισε τα εξής:
1. Αρνούμαστε να υπογράψουμε ατομικές δηλώσεις που συναινούν στην υπέρβαση του 48ωρου για τους ειδικευμένους και του 56ωρου για τους ειδικευόμενους γιατρούς . Ζητάμε από το υπουργείο υπογραφή συλλογικής σύμβασης που θα εναρμονίζεται με τις αποφάσεις του έκτακτου συνεδρίου της ΟΕΝΓΕ (7/6/08), δηλαδή 1600 ευρώ βασικό μισθό, 5 χιλιάδες προσλήψεις, 48ωρο, πραγματική εξέλιξη.
2. Οι εφημερίες του ιατρικού προσωπικού μηνών ως και Οκτωβρίου 2008 προγραμματίστηκαν ή/και εκτελέστηκαν από τους ιατρούς «καλή τη πίστη» σύμφωνα με τις υποδείξεις του υπουργείου Υγείας (κατόπιν σχετικών εγγράφων περί αναστολής ισχύος των ΠΔ περί 48ώρου – 56ώρου τόσο για το Α’ όσο και για το Β’ εξάμηνο του 2008) αφού τα προγράμματα εγκρίθηκαν από τα αρμόδια όργανα και πριν δημοσιοποιηθεί η απόφαση της 14ης ΓΣΟ του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Ως εκ τούτου θα θεωρούνται δεδουλευμένες, και η παραμικρή καθυστέρηση καταβολής των σχετικών υπερωριακών αποζημιώσεων χωρίς καμμία περαιτέρω διαδικασία (π.χ. υπογραφές από ιατρούς περί συναίνεσης υπέρβασης ωραρίου κλπ) θα σημάνει αυτόματα την έναρξη επίσχεσης εργασίας από τους ιατρούς σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από τη νομοθεσία.
3. Εάν μέσα στον μήνα Οκτώβριο 2008 δεν υπάρξει ειλικρινής προσπάθεια από μέρους της πολιτικής ηγεσίας του υπ. Υγείας για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης τότε για τον μήνα Νοέμβριο 2008 θα κατατεθούν προγράμματα εφημεριών με 2 εφημερίες για κάθε ειδικό και 4 για κάθε ειδικευόμενο. Δεν θα γίνει καμμία περικοπή στην ασφαλή σύνθεση εφημερίας κάθε ημέρας, αλλά το πρόγραμμα θα καταρτιστεί ως την ημέρα που θα επαρκέσει ο προβλεπόμενος αριθμός των εφημεριών ανά ιατρό (περίπου ως τα μέσα του μήνα). Για την αυτονοήτως προκύπτουσα αναστολή της λειτουργίας του νοσοκομείου από την επομένη στην περίπτωση αυτή, η ευθύνη θα βαρύνει εξ ολοκλήρου την πολιτεία.
4. Από 1ης Νοεμβρίου εφαρμόζουμε το ρεπό μετά από κάθε εφημερία.
5. Συγκροτούμε συντονιστική επιτροπή με εκπροσώπους από όλες τις κλινικές και τα τμήματα του νοσοκομείου για την ενημέρωση και την υλοποίηση των αποφάσεων της συνέλευσης.
6. Συμμετέχουμε στην πανεργατική απεργία ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ στις 21 Οκτώβρη σε συντονισμό με τους υπόλοιπους εργαζόμενους του Ιπποκρατείου και των εργαζόμενων στην υγεία.
7. Συντονιζόμαστε με τις γενικές συνελεύσεις των νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης με πρόταση προς την ΕΝΙΘ για 24ωρη απεργία στις 3 Νοέμβρη και συγκέντρωση στις ΔΥΠΕ. Καλούμε τις γενικές συνελεύσεις των νοσοκομειακών γιατρών της χώρας σε πανελλαδικό συντονισμό και πανελλαδικό συλλαλητήριο την πρώτη βδομάδα του Νοέμβρη στο υπουργείο υγείας. Προτείνουμε απεργιακή κλιμάκωση μέσα στο Νοέμβρη και συντονισμό με τους εκπαιδευτικούς που ξεκινούνε απεργία από 1 Δεκέμβρη.

Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης 14/10/2008

Νέα από τη WIND

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Οι προσπάθειες δίωξης της συνδικαλιστικής δράσης του Σωματείου μας από την πλευρά της διοίκησης της WIND συνεχίζεται αμείωτη.

Την Δευτέρα 6/10, μέρα της προγραμματισμένης Γενικής Συνέλευσης του Σωματείου, μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου έκαναν περιοδεία ενημέρωσης στο κτήριο της WIND της Λ. Αθηνών. Αντίστοιχη περιοδεία είχε πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 3/10 στα κτήρια της WIND της Κηφισίας 66. Στην περιοδεία ενημέρωσης στη Λ. Αθηνών συμμετείχε και το μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου μας Στέφανος Μάλαμας, στον οποίο τηλεφώνησε η διευθύντρια του HR κ. Βασιλάκη και απαίτησε την αποχώρησή του από το κτήριο, με την πρόφαση πως δεν είχε συνδικαλιστική άδεια αλλά ρεπό και αυτό ήταν δήθεν παράνομο. Στην Κηφισίας 66, διευθυντής του NED απαίτησε να μην συζητάνε τα μέλη του Δ.Σ. του Σωματείου με τους εργαζόμενους.

Αυτές οι κινήσεις δείχνουν ότι η διοίκηση της WIND προσπαθεί να βάλει εμπόδια στην ελεύθερη συνδικαλιστική δράση του Σωματείου. Να θυμίσουμε:

- Την περσινή προσπάθεια να κηρύξει παράνομο το Σωματείο, που συνέπεσε σε εποχή αντίστοιχη με την σημερινή, δηλ. την προσφυγή στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας για την υπογραφή της Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Το εγχείρημα της διοίκησης της σημερινής WIND -και τότε ΤΙΜ- έπεσε στο κενό, χάρη στην ενότητα και την δυναμική που δείξαμε οι εργαζόμενοι και τα μέλη του Σωματείου και στην συμπαράσταση άλλων εργαζόμενων.

- Την απόπειρα περιορισμού της συνδικαλιστικής δράσης του Σωματείου στα καταστήματα WIND της Θεσσαλονίκης, που εκφράστηκε με τη μήνυση του υπεύθυνου των καταστημάτων στην Βόρεια Ελλάδα Βασίλη Ζαφειράκου προς τον Στέφανο Μάλαμα, όταν ο τελευταίος σε επίσκεψη ενημέρωσης για την δραστηριότητες του Σωματείου κατήγγειλε την ανυπαρξία καθισμάτων ανάπαυσης.

- Την συγκάλυψη της συμπεριφοράς του Βασίλη Ζαφειράκου από την διοίκηση της WIND, που χαρακτήρισε το γεγονός σαν «προσωπική αντιδικία», στις επανειλλημένες συναντήσεις με το Δ.Σ. του Σωματείου μας και στην σχετική καταγγελία της Γενικής μας Συνέλευσης, σωματείων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεν (Εργατικό Κέντρο Αθήνας, Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας).

Οι κινήσεις αυτές μας δεν μας αφήνουν περιθώρια να τις αντιμετωπίσουμε σαν τυχαία γεγονότα, παρά την καλοπιστία που πάντοτε έχουμε προσπαθήσει να επιδείξουμε. Γιατί πόση καλοπιστία να δείξουμε όταν απαγορεύεται σε μέλος του Δ.Σ. να συμμετέχει σε περιοδεία ενημέρωσης για δραστηριότητα του Σωματείου, ενώ η εταιρία επιτρέπει στους εργαζόμενους στα καταστήματα να συμμετέχουν σε meeting την ημέρα του ρεπό τους;

Καταγγέλουμε αυτές τις πρακτικές σε όλους τους εργαζόμενους.

Παράλληλα δεν είμαστε διατεθειμένοι να τις αποδεχτούμε αλλά ούτε και να διαπραγματευτούμε τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Ζητάμε από τη διοίκηση της WIND να βάλει οριστικό τέλος στα εμπόδια που περιορίζουν την ελεύθερη συνδικαλιστική ενημέρωση και δράση του Σωματείου μας.


Το ΔΣ του Πανελλήνιου Σωματείου Εργαζομένων στην WIND

Σχετικά με την χρηματοπιστωτική κρίση νο1

Επειδή το ζήτημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης έχει πολύ ζουμί, θα επανέλθουμε ξανά και ξανά...εδώ δημοσιεύουμε δύο "παράπλευρες" ειδήσεις που έχουν σχέση με την κρίση και που δείχνουν ότι δεν είναι όλοι ηττημένοι σε αυτήν την ιστορία...

Δημοσίευμα από την Καθημερινή, 7/10/2008

Το Ντουμπάι αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση με την

κατασκευή νέων πόλεων

Μία ολοκαίνουργια πόλη κατασκευάζει το εμιράτο του Ντουμπάι, δημιουργώντας ένα νέο κέντρο εμπορίου, κατοικίας και διασκέδασης στα προάστια της πρωτεύουσας, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Την κατασκευή μίας νέας πόλης ανακοίνωσε η κυβέρνηση του Ντουμπάι, το κόστος της οποίας θα φτάσει τα 95 δισεκατομμύρια δολάρια. Η ανακοίνωση ήρθε μία ημέρα αφότου η κατασκευαστική εταιρεία Nakheel παρουσίασε τα σχέδια του νέου υψηλότερου ουρανοξύστη στο κόσμο, που το ύψος του θα ξεπερνάει το ένα χιλιόμετρο.

Οι Κήποι της Τζουμέιρα

Το Jumeirah Garden (οι Κήποι της Τζουμέιρα) είναι ένα οικοδομικό πρόγραμμα μεικτής χρήσης και θ' αποτελεί «μία πόλη μέσα στην πόλη». Θα χτιστεί μέσα στα επόμενα δώδεκα χρόνια, από την κρατική κατασκευαστική εταιρεία Meraas Development.
Στο Ντουμπάι κατασκευάζεται και ο μεγαλύτερος ουρανοξύστης του κόσμου, το Burj Dubai, που στις αρχές Σεπτεμβρίου έφτασε τα 688 μέτρα, ενώ οι εργασίες δεν έχουν φτάσει ακόμη ολοκληρωθεί.

Οι Κήποι της Τζουμέιρα θα εκτείνονται κατά μήκος της Λεωφόρου Σέιχ Ζάιντ, η οποία είναι η κυριότερη οδική αρτηρία που συνδέει το Ντουμπάι με το Άμπου Ντάμπι, που βρίσκεται 150 χιλιόμετρα νότια.
Σύμφωνα με την Meraas Development, στην πόλη θα συνυπάρχουν υποδομές για επιχειρηματικές και εμπορικές δραστηριότητες, περιοχές κατοικίας και αναψυχής. Οι διάφορες περιοχές της νέας πόλης θα συνδέονται μ' ένα σύγχρονο δίκτυο συγκοινωνιών, ενώ θα κατασκευαστούν ορισμένοι από τους μεγαλύτερους ουρανοξύστες των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Τέλος, τη νέα πόλη θα τη διασχίζει ένα κανάλι.

Δέκα χρόνια εργασιών

Η κατασκευή της πρώτης φάσης του προγράμματος έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ τα πρώτα κτίρια θα δοθούν προς χρήση το τέταρτο τρίμηνο του 2011. Η ανακοίνωση έγινε στα εγκαίνια της ετήσιας διεθνούς έκθεσης Cityscape Dubai 2008. Η έκθεση αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός για την πρωτεύουσα των Εμιράτων, στην οποία συμμετέχουν 1.500 εταιρείες από 150 χώρες.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Nakheel, Κρις Ο' Ντόνελ «η πόλη θα έχει μήκος πάνω από ένα χιλιόμετρο και θα χρειαστούν 10 χρόνια για να κατασκευαστεί». Ο πύργος της εταιρείας θα αποτελεί μέρος του λιμανιού της Νακχίλ (Nakheel Harbour) και του προγράμματος Tower, αναμένεται να κοστίσει 38 δισεκατομμύρια δολάρια.

Το Ντουμπάι έχει επενδύσει τα τελευταία χρόνια εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια στην κατασκευή γιγάντιων ουρανοξυστών, πολεοδομικών συγκροτημάτων και πόλεων, ενώ έχει μετατραπεί σε σημαντικό περιφερειακό οικονομικό και τουριστικό κέντρο της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου.

Η κρίση ante portas

Το πλούσιο σε πετρέλαια εμιράτο δεν έχει ξεφύγει από τη μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση που ταλανίζει τις διεθνείς αγορές. Το χρηματιστήριο στο Ντουμπάι υποχώρησε τη Δευτέρα κατά 7,6% στο χαμηλότερο σημείο τους τελευταίους 18 μήνες. Συνολικά, ο γενικός δείκτης έχει υποχωρήσει κατά 14%, συμπαρασύροντας και την αγορά ακινήτων.
Ο Ο' Ντόνελ τόνισε πως το νέο έργο της Nakheel θα έχει ψυχολογικό αντίκτυπο στην αγορά ακινήτων, αρνήθηκε όμως πως αυτή ήταν η αιτία για την έναρξη του έργου.

«Εργαζόμαστε εδώ και έξι χρόνια πάνω στο σχέδιο αυτό και έχουν τεθεί ήδη τα θεμέλια», τονίζει ο πρόεδρος της εταιρείας και συμπληρώνει: «Το σχέδιο θα περάσει μέσα από δύο ή τρεις οικονομικούς κύκλους. Όταν δουλεύεις σε μία επιχείρηση δεν μπορείς να σταματήσεις απλά στη μέση ενός έργου. Πιστεύουμε σε αυτό που κάνουμε, ακόμη και σε δύσκολες εποχές».
Η Nakheel έχει κατασκευάσει ορισμένα από τα πιο μεγαλειώδη έργα του Ντουμπάι, όπως τα τεχνητά νησιά σε σχήμα φοίνικα (palm tree islands) και τον «Κόσμο» (The World) - ένα σύμπλεγμα 300 νησιών που απεικονίζουν τον χάρτη της Γης - στ' ανοιχτά της θάλασσας της πόλης. Σε εξέλιξη είναι επίσης ο σχεδιασμός άλλων φιλόδοξων σχεδίων αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, όπως ένας υποθαλάσσιος πετρελαιαγωγός και το Dubailand, ένα πρόγραμμα ψυχαγωγίας και διασκέδασης αντίστοιχο με την Disney Land.

Και ένα ακόμα δημοσίευμα της Καθημερινής στις 1/10/2008. Οι υπογραμμίσεις δικές μας...

Αύξηση κεφαλαίου 5 δισ. από τη MIG

Στόχος, η εξαγορά τραπεζών

«Οποιαδήποτε κίνηση δεν θα είναι επιθετική», υποστηρίζουν στελέχη του ομίλου

Προϋποθέσεις για την εκκίνηση ενός νέου μεγάλου κύκλου συγκέντρωσης δυνάμεων στον τραπεζικό κλάδο σηματοδοτεί η απόφαση της Marfin Financial Group (MIG) να προχωρήσει σε νέα αύξηση - μαμούθ ύψους 5 δισ. ευρώ, εφόσον φυσικά το εγχείρημα επιτύχει. Δεδηλωμένος στόχος είναι μέσω της αύξησης η δημιουργία ενός ισχυρού περιφερειακού τραπεζικού ομίλου, με επίκεντρο την Ελλάδα. Η κίνηση αιφνιδίασε την αγορά, καθώς υλοποιείται σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για τις κεφαλαιαγορές όπου οι αυξήσεις κεφαλαίου θεωρούνται περίπου ως ακατόρθωτη αποστολή, ενώ η φημολογία στο Χρηματιστήριο Αθηνών έλαβε μεγάλες διαστάσεις, εμπλέκοντας λίγο πολύ όλες της μεγάλες εμπορικές τράπεζες. Θεωρητικά, μετά την αύξηση κεφαλαίου τα ταμεία της MIG θα διαθέτουν ρευστότητα άνω των 6 δισ. ευρώ, κεφάλαια αρκετά για να χτυπήσει κανείς την πόρτα όχι μόνο της Alpha Bank ή της Πειραιώς ή της Eurobank αλλά ακόμα και της Εθνικής.

Στελέχη της MIG μιλώντας στην «Κ» υπογραμμίζουν ότι η πρωτοβουλία δεν θα έχει επιθετικό χαρακτήρα. «Είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μια φιλική προσέγγιση που σκοπό έχει την από κοινού εκμετάλλευση των ευκαιριών που δημιουργεί η πιστωτική κρίση» υπογραμμίζει κορυφαίο στέλεχος του Ομίλου.

Παράγοντες της αγοράς εκτιμούν ότι αν η μεγάλη αύξηση κεφαλαίου ολοκληρωθεί με επιτυχία είναι βέβαιο ότι θα πυροδοτήσει νέο γύρο αλυσιδωτών ανακατατάξεων στον κλάδο.

Ωστόσο, μερίδα αναλυτών εκφράζει τον σκεπτικισμό για το κατά πόσο είναι εφικτό να συγκεντρωθούν τα 5 δισ. ευρώ στο σημερινό περιβάλλον.

Κύριο χαρακτηριστικό της αύξησης είναι ότι θα γίνει μέσω ιδιωτικής τοποθέτησης, με τη συμμετοχή νέων μετόχων. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ» στην αύξηση δεν θα συμμετέχουν οι Αραβες της Dubai Financial αλλά νέοι στρατηγικοί μέτοχοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό ενώ καλά πληροφορημένες πηγές σημειώνουν ότι η MIG έχει ήδη εξασφαλίσει σημαντικό κομμάτι της αύξησης κεφαλαίου.

Πρόκειται για μια διαδικασία που θα απαιτήσει χρόνο, ενώ σημειώνεται ότι καθοριστικός θα είναι ο ρόλος της Τραπέζης της Ελλάδος, καθώς για να αποκτήσει κάποιος μέτοχος ποσοστό μετοχών άνω του 5% σε μια τράπεζα πρέπει να εξασφαλίσει την έγκριση της κεντρικής τράπεζας. Σύμφωνα με πληροφορίες χθες το απόγευμα κ. Α. Βγενόπουλος ενημέρωσε τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γεώργιο Προβόπουλο για τη δρομολογούμενη αύξηση κεφαλαίου και τα σχέδια του ομίλου. Κύκλοι της ΤτΕ σημειώνουν ότι η συγκέντρωση 5 δισ. ευρώ στην παρούσα συγκυρία θα είναι μια σημαντική επιτυχία, ενώ σημειώνουν ότι φιλικές προσεγγίσεις είναι καλοδεχούμενες, αντίθετα επιθετικές κινήσεις στη παρούσα δύσκολη συγκυρία δεν δημιουργούν αξία.

Η MIG συγκάλεσε έκτακτη γενική συνέλευση στις 27 Οκτωβρίου, ωστόσο η συνέλευση θα αναβληθεί λόγω έλλειψης απαρτίας και θα επαναληφθεί στο πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου.

Πρόθεση του διοικητικού συμβουλίου είναι να προτείνει την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου κατά 5 δισ. ευρώ με την έκδοση 834.000.000 νέων μετοχών με τιμή διάθεσης 6 ευρώ ανά μετοχή (σημαντικά υψηλότερη της τρέχουσας χρηματιστηριακής). Οι νέες μετοχές θα διατεθούν με τη διαδικασία της ιδιωτικής τοποθέτησης σε στρατηγικούς ή και θεσμικούς επενδυτές κατά την κρίση του διοικητικού συμβουλίου.

Σχολιάζοντας την επικείμενη αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της MIG ο Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος της εταιρείας κ. Ανδρέας Βγενόπουλος έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Ζούμε σε μια περίοδο σημαντικών οικονομικών δυσλειτουργιών, προβλημάτων και αβεβαιότητας. Η περίοδος αυτή όμως αναδεικνύει ήδη σημαντικές επενδυτικές ευκαιρίες που αναμένεται βραχυμεσοπρόθεσμα ν’ αυξηθούν, τόσο σε αριθμό όσο και σε έκταση. Με την ήδη υπάρχουσα μεγάλη ρευστότητά μας αλλά και με την επιπλέον ρευστότητα από τη δρομολογηθείσα αύξηση κεφαλαίου σκοπεύουμε να εκμεταλλευτούμε πλήρως αυτές τις επενδυτικές ευκαιρίες με στόχο να μεγιστοποιήσουμε το όφελος των μετόχων μας. Στη νέα επενδυτική μας πολιτική σκοπεύουμε να δώσουμε προτεραιότητα στον τραπεζικό τομέα στην Ελλάδα και στη νοτιοανατολική Ευρώπη όπου στις φιλικές συγκεντρώσεις που θα ακολουθήσουν μπορούμε να είμαστε ένας συνέταιρος επιλογής».

Σειρά εξαγορών

Η MIG ολοκλήρωσε τον Ιούλιο του 2007 την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της κατά 5,2 δισ. ευρώ, που αποτελεί την μεγαλύτερη αύξηση κεφαλαίου που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην Ελλάδα. Λίγες ημέρες μετά την ολοκλήρωση της αύξησης ανακοίνωσε την εξαγορά της Vivartia (Δέλτα, Chipita, Μπαρμπα-Στάθης, Goody’s) και σήμερα ελέγχει το 91,47% της εταιρείας. Μέσω της Vivartia έχει παρουσία σε 29 χώρες. Στο χώρο της Υγείας η MIG συμμετέχει στο διαγνωστικό κέντρο Υγεία, και μέσω αυτού στα μαιευτήρια Μητέρα και Λητώ. Σο χώρο της πληροφορικής η MIG κατέχει άμεσα ποσοστό ύψους 10,59% στη SINGULARLOGIC, έμμεσα ποσοστό ύψους 4,34% και συνολικά ποσοστό ύψους 14,93% (μέσω ποσοστού που κατέχει η MIG στην GIT). Στον τομέα της ναυτιλία μέσω της Attica Group ελέγχει το 100% των Superfast Ferries και το 48,8% της Blue Star Ferries. Στον τομέα της αναψυχής διαθέτει την «MIG LEISURE LIMITED» που συστάθηκε στις 24.05.2007 με έδρα την Κύπρο. Βασικός σκοπός της εταιρείας, μεταξύ άλλων, είναι η απόκτηση, ανέγερση, διαμόρφωση, οργάνωση, ενοικίαση, λειτουργία, διεύθυνση και εκμετάλλευση ξενοδοχείων, τουριστικών καταλυμάτων, ξενώνων, εστιατορίων, κέντρων αναψυχής, πολυκατοικιών, γραφείων και καταστημάτων. Στα χρηματοοικονομικά ελέγχει την EUROLINE ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΗ ΑΕΕΧ και την Interivest ΑΕΕΧ. Υπενθυμίζεται ότι κατά τους πρώτους μήνες της χρήσης 2007, η MIG ολοκλήρωσε επιτυχώς την τριπλή συγχώνευση μεταξύ των Marfin Bank, Εγνατία Τράπεζα και Λαϊκή Τράπεζα (Ελλάς) και την απόκτησή της από την εισηγμένη στην Κύπρο Marfin Popular Bank.

Η εργοδοτική τρομοκρατία εντείνεται, η ανάγκη απάντησης είναι επιτακτική!

Και σε παλιότερη δημοσίευση είχε επισημανθεί ότι η αύξηση των αντιστάσεων από τους εργαζομένους μέσα στους χώρους δουλειάς τον τελευταίο καιρό έχει βρει την άμεση και βίαια απάντηση από την εργοδοσία. Όλη αυτή η κίνηση των εργοδοτών μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με ένα ευρύ δίκτυο εργατικής αλληλεγγύης, ένα -θα λέγαμε- "κίνημα εργαζομένων ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία" που φαντάζει απαραίτητο για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους οι προσπάθειες εργατικής αντίστασης.


Παρακάτω παραθέτουμε τρεις ειδήσεις:

• μία για την περίπτωση του Δ.Πουλόπουλου από το χώρο των βιβλιοϋπαλλήλων,
• μία πρόσφατη ανακοίνωση του επιχειρησιακού σωματείου της WIND

ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΗΣ WIND ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 26 ΝΟΕΜΒΡΗ ΓΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ

• και μία είδηση που την πήραμε από την εφημερίδα Κόντρα και μιλά για τις δυσάρεστες εξελίξεις στη VODAFONE.

Ειδικά η περίπτωση του Δημήτρη Πουλόπουλου δημιουργεί πολύ κακό προηγούμενο για το εργατικό κίνημα: και γιατί ήταν η γνωμοδότηση των δικαστών - και όχι του εισαγγελέα- που τον καταδίκασαν, και γιατί καταδικάστηκε για κάτι τόσο απλό όπως το μοίρασμα προκήρυξης που δήθεν "δυσφημούσε".




Vodafone: Mια ήττα με ευρύτερες συνέπειες

Με την πλάτη στον τοίχο βρίσκονται οι εργαζόμενοι στη Vodafone, καθώς δε μπόρεσαν ν’ αποτρέψουν την πρώτη επίθεση της εταιρίας και τώρα απειλούνται με χειρότερα. Γράφαμε τον Ιούλιο, ότι οι εργαζόμενοι κάθησαν να συζητήσουν με τα στελέχη της εταιρίας το outsourcing του τεχνικού τμήματος της συντήρησης του δικτύου, δηλαδή τη μεταφορά τους στην υπεργολάβο KINTEC, θυγατρική της SIEMENS. Κι όχι μόνο κάθησαν και άκουσαν την προσφορά, αλλά ζήτησαν χρόνο δύο ημερών για να απαντήσουν.

Τις επόμενες μέρες το υπό ίδρυση σωματείο, κάτω από την πίεση των γεγονότων, αναγκάστηκε να εμφανιστεί με ανακοίνωση, όμως αυτό δε μπόρεσε να αποτρέψει το outsourcing. Η διοίκηση, έχοντας κερδίσει χρόνο, ξεμονάχιαζε τους τεχνικούς εκβιάζοντάς τους με την απειλή ότι το τμήμα δεν υπήρχε περίπτωση να παραμείνει στη Vodafone, γι’ αυτό θα έπρεπε να αποδεχτούν τη μεταφορά τους στην KINTEC. Αλλιώς, θα μείνουν χωρίς δουλειά. Ετσι, οι πρώτες υποχωρήσεις δεν άργησαν να έρθουν, οι οποίες στη συνέχεια πήραν τη μορφή χιονοστοιβάδας. Μέχρι τις 15 Αυγούστου είχαν υπογράψει πάνω από τους μισούς εργαζόμενους και ανάμεσά τους αρκετά από τα ιδρυτικά μέλη του σωματείου και ένας της προσωρινής διοικούσας επιτροπής. Από τους τεχνικούς πεδίου, που ήταν 35 περίπου πανελλαδικά, μέχρι 31 Αυγούστου είχαν αποδεχτεί την πρόταση 18. Δύο εργαζόμενοι από την Πάτρα και τη Λάρισα που δεν δέχτηκαν την πρόταση απολύθηκαν. Στις 2 Σεπτεμβρίου απολύθηκαν και οι υπόλοιποι με τη μορφή της «οικειοθελούς αποχώρησης» και αποζημιώσεις πάνω από τις κανονικές. Μάλιστα, κάποιοι που ήταν ιδρυτικά μέλη του σωματείου διαπραγματεύθηκαν αυτή την «ιδιότητα», παίρνοντας τρείς μισθούς επιπλέον, δυσφημίζοντας και εκχυδαΐζοντας ακόμα περισσότερο τον υπάρχοντα συνδικαλισμό.

Ετσι, τα ιδρυτικά μέλη του σωματείου από 28 έγιναν 11, αφού οι 17 είτε πήγαν στην KINTEC είτε εγκατέλειψαν το πλοίο με «παχυλές» αποζημιώσεις και λερωμένη συνείδηση. Το σωματείο δέχτηκε στα εμβρυακά του κιόλας βήματα ένα αποφασιστικό χτύπημα, μια μεγάλη ήττα, η οποία ανοίγει την όρεξη στη Vodafone να παραχωρήσει και άλλα τμήματα με την μέθοδο του outsourcing ή με άλλες μορφές. Αυτή τη στιγμή έχει γράψει 100 περίπου μέλη. Αυτό δείχνει ότι οι εργαζόμενοι μπροστά στην εργασιακή ανασφάλεια προσεγγίζουν το σωματείο.

Οι εργασιακές σχέσεις στον χώρο των τηλεπικοινωνιών δέχτηκαν ένα καίριο πλήγμα. Οι μεσαιωνικές σχέσεις στις οποίες είχαμε αναφερθεί ισχύουν και με το παραπάνω. Ενδεικτικά: η διοίκηση της KINTEC δεν πληρώνει υπερωρίες από τις 4 το απόγευμα μέχρι τις 8 το βράδυ. Η απάντηση ήταν κοφτή: «αυτή είναι η πολιτική της εταιρίας». Το ωράριο είναι 8 το πρωί με 4 το απόγευμα. Την πρώτη μέρα εργασίας έγιναν κάποιες κόντρες, αλλά τις επόμενες μέρες οι πάντες σιώπησαν και απ’ ό,τι φαίνεται έγινε αποδεκτή η «πολιτική της εταιρίας». Κάποιοι νομίζουν ότι θα τριπλάρουν την πολιτική της KINTEC, που κάνει νόμο το συμφέρον της, κάνοντας υπερωρίες μετά τις 8 το βράδυ. Πλανώνται οικτρά. Ποιος θα έχει τα κότσια ν’ αρνηθεί στον προϊστάμενό του να πάει για εργασία μετά τη λήξη του ωραρίου; Οταν είναι σε επισκευή βλάβης και περάσει το ωράριο, θα σταματήσει να εργάζεται; Οταν είναι σε ταξίδι και έχει λήξει το ωράριο, θα σταματήσει να ταξιδεύει;

Το outsourcing αυτό ανοίγει τις ορέξεις και σε WIND και COSMOTE. Εξάλλου, όπως είπε και ο Τσιγκίρογλου της KINTEC, εκεί στοχεύει. Στόχος είναι τα δικαιώματα των εργαζόμενων με ανατροπή των εργασιακών σχέσεων που έχουν κατακτηθεί με τις επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας και επιβολή μεσαιωνικών σχέσεων εργασίας.






ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΙΜ HELLAS (Wind)
Αρ. Απόφασης Πρωτοδικείου Αθηνών 4348/2005
Τηλ.: +30 210 5100910 – E-mail : symboulio@pasetim.com

Αθήνα, 22.09.2008

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΟΧΙ στον εμπαιγμό της διοίκησης
ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ για ικανοποιητική συλλογική σύμβαση για το 2008

Εδώ και 2 περίπου μήνες, η διαπραγμάτευση της Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης για το 2008 έχει μεταφερθεί στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), μετά από τις επανειλημμένες αρνήσεις της διοίκησης της WIND να προσεγγίσει στο ελάχιστο την πρόταση του Σωματείου. Στις 17/9, με υπόμνημά της, η διοίκηση επισημοποίησε -για πρώτη φορά εδώ και δύο χρόνια!- την θέση της απέναντι στα αιτήματά μας. Ποια είναι αυτή;

Η WIND…. «προβληματική»!

Ούτε λίγο ούτε πολύ, παρουσιάζει την εταιρία περίπου ως «προβληματική», που λειτουργεί με ζημιές, είναι επιβαρυμένη με τεράστια χρέη, έρχεται «τρίτη και καταϊδρωμένη» στον ανταγωνισμό κλπ.
Και τι γίνεται πχ. με τις θριαμβευτικές ανακοινώσεις για την επέκταση των καταστημάτων στα 400, τις μεγάλες επενδύσεις που πραγματοποιήθηκαν κλπ.; Σκόπιμα οι εκπρόσωποι της WIND έφτασαν στο σημείο να συσκοτίσουν αυτή την πολύ καλή εικόνα της εταιρίας στην αγορά, για να μην φανεί το δίκιο των αιτημάτων των εργαζομένων.
Όσο για τα δάνεια, όλοι ξέρουμε πως φορτώθηκαν στην εταιρία, για να βγουν τα κέρδη των «αεριτζήδων» Apax και Texas.
Η διοίκηση μιλάει και για την «κορεσμένη αγορά κινητής τηλεφωνίας». Σκόπιμα αποκρύπτει ότι όλες οι εταιρίες ήδη κινούνται για να πάρουν μερίδια στις αγορές νέων υπηρεσιών (σταθερή τηλεφωνία, Ίντερνετ, νέες υπηρεσίες κλπ.). Γιατί δεν μπορεί από τη μία να περηφανεύεσαι για την αυξανόμενη διείσδυση της WIND -μέσω Tellas- στην σταθερή τηλεφωνία και από την άλλη να επικαλείσαι ως άλλοθι τον «κορεσμό» της κινητής.

Επομένως διαλέξτε, κύριοι της διοίκησης:

§ Είτε οι δικές σας επιλογές έχουν οδηγήσει την εταιρία στην μίζερη εικόνα που προβάλετε, παίζοντας ταχυδακτυλουργικά με τα στοιχεία όπως σας βολεύει. Τότε όμως να ψάξουμε ποιοι είναι υπεύθυνοι. Ποιοι τσέπωσαν τα παχυλά μπόνους πριν μεταπηδήσουν αλλού για καμιά καλύτερη «ευκαιρία». Ποιοι έφεραν «φυτευτά» στελέχη, που έκαναν ολόκληρες διευθύνσεις άνω-κάτω. Ποιοι ευθύνονται για ακριβές και αναποτελεσματικές συμβάσεις με εργολάβους κλπ. κλπ. Αυτά είναι δικά σας έργα, που κρύβετε πίσω από το «διευθυντικό δικαίωμα». Σίγουρα δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι, τους οποίους καλείτε να μην έχουν «υπερβολικές απαιτήσεις», ενώ είναι αυτοί που έχουν στήσει και αναπτύξει αυτή την εταιρία.
§ Είτε όλα αυτά είναι ένα παραμύθι, για να συνεχιστούν οι χαμηλοί μισθοί, οι αυξήσεις της πλάκας και η διαρκής διαίρεση των εργαζομένων, η απαξίωση της σύμβασης και γενικά των συλλογικών δεικδικήσεων των εργαζομένων.


Χλευάζουν τα αιτήματα και τις ανάγκες μας

Οι επίσημες προτάσεις της διοίκησης είναι χαμηλότερες ακόμα κι απ’ αυτές που είχε ρίξει στο τραπέζι όταν διαπραγματευόταν απευθείας με το Σωματείο. Πρόκειται για εμπαιγμό όλων μας. Μερικά μόνο παραδείγματα:
o Για το 2008, προτείνουν μεσοσταθμική «αύξηση» λίγο πάνω από 3%. Μας λένε ουσιαστικά να αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα την μείωση των μισθών και των εισοδημάτων μας, μιας και η ακρίβεια θερίζει.
o Αποδέχονται το Επίδομα Αγγλικών μόνο για τα καταστήματα των... τουριστικών περιοχών(!), αποκλείοντας έτσι εκατοντάδες συναδέλφους από τις διευθύνσεις πωλήσεων, οικονομικού κλπ.
o Χλευάζουν το Επίδομα Οθόνης-Η/Υ, παρομοιάζοντάς το με «επίδομα στυλό»! Τους δικαιολογούμε, δεν μπορούν να γνωρίζουν την κατάσταση, την περισσότερη ώρα την περνάνε σε μήτινγκ και «γεύματα εργασίας»...

Συνάδελφοι,
Η διοίκηση κάνει μια συστηματική προσπάθεια να μας εγκλωβίσει στην υπογραφή 2ετούς σύμβασης. Την ίδια στιγμή βέβαια, δεν κάνει καμία ανοιχτή συζήτηση για τους στόχους της ούτε δεσμεύεται για την πορεία της εταιρίας. Η 2ετής σύμβαση είναι μια παγίδα, ιδιαίτερα με τα πενιχρά «ανταλλάγματα» που δίνει η διοίκηση. Θα «κλειδώσει» τους μισθούς, την στιγμή που η ακρίβεια καλπάζει και η ανάγκη αναπροσαρμογής τους γίνεται όλο και πιο επείγουσα.

Η στάση του ΔΣ στον ΟΜΕΔ παραμένει σταθερά η προώθηση αξιοπρεπών αυξήσεων για όλους και των πιο βασικών επιδομάτων και θεσμικών θεμάτων, όπως έχουν αποφασιστεί από τις γενικές μας συνελεύσεις.
Ø Δεν δεχόμαστε τα περί «προβληματικής» WIND. Τα ίδια ακούνε οι συνάδελφοι μας στη Vodafone, για να δικαιολογηθούν οι μαζικές μειώσεις προσωπικού, στη Lannet, που μένουν απλήρωτοι για μήνες, στην Altec κα.
Ø Η σύμβαση του 2008 είναι ένα σκαλοπάτι για να διεκδικήσουμε έγκαιρα ικανοποιητικές αυξήσεις και συλλογική σύμβαση του 2009. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που οι επιχειρήσεις προσπαθούν να φορτώσουν στους εργαζόμενους την οικονομική κρίση, είναι μια ασπίδα προστασίας των μισθών και εργασιακών συνθηκών μας.

Συνάδελφοι,
το αμέσως επόμενο διάστημα, θα έχουμε στα χέρια μας την πρόταση του Μεσολαβητή, για να αποφασίσουμε την στάση και τις δράσεις μας σε Γενική Συνέλευση. ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΟΝΤΕΣ.


Το ΔΣ του Πανελλήνιου Σωματείου Εργαζομένων στην WIND






ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ
Λόντου 6 (β’ όροφος) Εξάρχεια, ΤΗΛΕΦ.: 210-3820537, e-mail: sylyp_vivliou@yahoo.gr

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Εκφράζουμε την οργή και την αγανάκτησή μας για την πρωτόδικη καταδίκη του συναδέλφου Δημήτρη Πουλόπουλου, αντιπροέδρου του Συλλόγου μας και προέδρου του επιχειρησιακού «Σωματείου Εργαζομένων στις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», για συκοφαντική δυσφήμιση του Κέντρου Ξένων Γλωσσών «Ευρωπαϊκή Πορεία» (Άνω Πετράλωνα).
Το «έγκλημά» του είναι ότι μοίρασε προκήρυξη της Αυτόνομης Εργατικής Πρωτοβουλίας, που κατήγγειλε την αυθαίρετη απόλυση καθηγητή από το εν λόγω φροντιστήριο.

Η εργοδοσία στη μήνυσή της για να αποδείξει ότι συκοφαντήθηκε και δυσφημίστηκε παρέθετε τον τίτλος της προκήρυξης («Όχι στην αυθαίρετη απόλυση») και κάποια αποσπάσματα: «…Τα παραπάνω αφήνουν να διαφανούν -έστω και αποσπασματικά– τις άθλιες συνθήκες εργασίας των εργαζομένων στα Κέντρα Ξένων Γλωσσών, το κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας που αντιμετωπίζουν, την ανεξέλεγκτη εργοδοτική ασυδοσία και αυθαιρεσία, στο πιο βάναυσο κι αποκρουστικό της πρόσωπο. Ο καθηγητής ξένων γλωσσών βρίσκεται, κυριολεκτικά, στο έλεος εργοδοτών που αρνούνται να σεβαστούν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας….». Τα ίδια αποσπάσματα υπάρχουν και στο κατηγορητήριο.

Σημειώνουμε ότι πλήθος φορέων συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες για την απόλυση του συναδέλφου καθηγητή: σωματεία, συνδικαλιστικές κινήσεις και εργατικά σχήματα, πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς. Για την ανάκληση της απόλυσης, εδώ και δύο χρόνια, έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες προκηρύξεις, έχουν εκδοθεί ψηφίσματα διαμαρτυρίας, έχουν κολληθεί αφίσες, έχουν γίνει εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις στη γειτονιά και έξω από το φροντιστήριο.

Στη δίκη που έγινε την Παρασκευή 19/9, κρίθηκε ότι το να μοιράζει κάποιος κείμενο με το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί συκοφαντική δυσφήμιση. Η ποινή που επιβλήθηκε στο συνάδελφο ήταν 10 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή και 44 ευρώ αποζημίωση σε κάθε μια από τις δύο ιδιοκτήτριες του φροντιστηρίου.
Στη δίκη ως μάρτυρες κατηγορίας κατέθεσαν οι ιδιοκτήτριες-μηνύτριες και μια εργαζόμενη που δήλωσε ότι, «είναι πολύ ευχαριστημένη από τις συνθήκες εργασίας στο συγκεκριμένο φροντιστήριο…τόσο που δε θεωρεί ότι υπάρχει η σχέση εργοδότη – εργαζόμενου» (!!!).
Ως μάρτυρες υπεράσπισης κατέθεσαν ο απολυμένος καθηγητής, εκπρόσωπος του Συλλόγου μας, εκπρόσωπος του Σωματείου Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών και ο γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων και μέλος της Εκτελεστική Επιτροπής της ΓΣΕΕ. Επίσης κατατέθηκαν από την υπεράσπιση δεκάδες ψηφίσματα συμπαράστασης σωματείων από όλη την Ελλάδα.

Με το πέρας των καταθέσεων, ο εισαγγελέας Ποιμενίδης πρότεινε αθώωση με το σκεπτικό ότι, «ο Δ. Πουλόπουλος έδρασε μέσα στα όρια που του επιτρέπει ο συνδικαλισμός που είναι κατοχυρωμένος από το Σύνταγμα και τους νόμους». Όπως χαρακτηριστικά είπε στην αγόρευσή του, «εδώ έχουμε δύο αντικρουόμενα συμφέροντα, του επιχειρείν της εταιρείας και του συνδικαλίζεσθαι των εργαζομένων».
Ο δικηγόρος της εργοδοσίας στην τελική του αγόρευση, πιεσμένος τόσο από την έκβαση της ακροαματικής διαδικασίας, όσο και από την πρόταση του εισαγγελέα πρότεινε στο δικαστήριο να εκδικάσει έστω απλά δυσφήμιση, αν όχι συκοφαντική δυσφήμιση.
Οι δικαστές της έδρας Καλλίγερης, Γρίβας και Παπαϊωάννου, πράττοντας «βασιλικότερα του βασιλέως», αποφάσισαν, «συκοφαντική δυσφήμιση» και έριξαν την ποινή που προαναφέρθηκε. Πιστεύουμε πως το σκεπτικό τους είναι διάτρητο και αναιτιολόγητο και θα το αποδείξουμε στο Εφετείο.

Για μας αυτό που ποινικοποίησαν ήταν η συνδικαλιστική δράση και η εργατική αλληλεγγύη, η οποία είναι συστατικό στοιχείο της φυσιογνωμίας τόσο του Συλλόγου μας, όσο και όλου του εργατικού κινήματος. Θεωρούμε ότι πρόκειται για δίωξη φρονήματος και επιλογής όλων όσοι αντιστέκονται στην εργοδοτική αυθαιρεσία και παλεύουν για τη βελτίωση της ζωής και των όρων εργασίας των εργαζομένων.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε σωρεία δικαστικών αποφάσεων που στόχο έχουν την κάμψη των εργατικών αγώνων (κήρυξη απεργιών ως παράνομες και καταχρηστικές, διώξεις σωματείων, προσπάθειες ακύρωσης συλλογικών συμβάσεων εργασίας, διώξεις συνδικαλιστών με διάφορες κατηγορίες).

Οι δράσεις για την απαλλαγή του συναδέλφου Δ. Πουλόπουλου στο Εφετείο εντάσσονται στην προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός μετώπου εργατικής αντίστασης.
Ο αγώνας συνεχίζεται κόντρα στην εργοδοτική ασυδοσία, τις αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές, την αστυνομική τρομοκρατία και την δικαστική εξουσία. Δε λυγίζουμε, δεν υποχωρούμε.

Καλούμε τα εργατικά συνδικάτα και όλους τους κοινωνικούς φορείς να συμπαρασταθούν στο διωκόμενο συνάδελφό μας και να στηρίξουν τις δράσεις που θα γίνουν γι΄ αυτό το σκοπό. Χωρίς καθυστέρηση πρέπει να εκδώσει ανακοίνωση η ΓΣΕΕ, καθώς και το ΠΑΜΕ.

Προχωρούμε σε:
- παράσταση διαμαρτυρίας εκπροσώπων σωματείων και εργαζομένων στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, την Τρίτη 7/10 στις 9.30 π.μ.
- συνέντευξη τύπου για την καταδικαστική απόφαση σε βάρος του συναδέλφου, αλλά και για τις συνδικαλιστικές διώξεις γενικότερα, την Τρίτη 14/10 στις 1.00 μ.μ. στα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας

Πιστεύουμε ότι, την ημέρα του Εφετείου πρέπει να οργανωθεί απ΄ έξω εργατική συγκέντρωση.
Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής προσανατολίζεται για κήρυξη στάσης εργασίας εκείνη την ημέρα.

«Βομβαρδίστε» με καταγγελίες και ψηφίσματα διαμαρτυρίας το Υπουργείο Δικαιοσύνης (e-mail: grammatia@justice.gov.gr, FAX: 210-7755835).


26/9/2008