Για την κατάσταση στο ΜΕΤΡΟ

ΟΙ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ‘’ΑΓΚΑΘΙΑ΄΄

ΟΥΤΕ ‘’ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΕΣ’’

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ – ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ

Φτάσαμε επιτέλους στον περιβόητο και πολυαναμενόμενο Σεπτέμβρη. Ήρθε η ώρα να δούμε κατά πόσο η υποβόσκουσα οργή και αγανάκτηση θα βγει στο προσκήνιο, κατά πόσο θα σηκώσουμε κεφάλι αρνούμενοι να δεχτούμε το μονόδρομο που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Όλο αυτό το διάστημα οι εξελίξεις στο Μετρό δεν έλειψαν από το προσκήνιο. Κρίνουμε σκόπιμο να αναφέρουμε ορισμένα σημεία από έναν αγώνα που έχει ξεκινήσει από τα μέσα Ιουνίου.

· Την Δευτέρα (14/6) η διοίκηση της εταιρείας ανακοινώνει ότι δεν θα μετατρέψει σε αορίστου τις συμβάσεις 286 νεοπροσληφθέντων και στην ουσία τους απολύει.

· Μετά την ανακοίνωση των απολύσεων, την Τρίτη (15/6) εκατοντάδες εργαζόμενοι καταλαμβάνουν το κτήριο της διοίκησης και κρατούν σε ομηρία το συμβούλιο των διευθυντών που συνεδρίαζε εκείνη την ημέρα πάνω από τρεις ώρες.

· Από την Τετάρτη μέχρι και την Παρασκευή το μετρό κλείνει μετά από κοινή απόφαση για απεργία και των τριών Σωματείων που υπάρχουν στο μετρό. Τις τρεις ημέρες της απεργίας οι συνεδριάσεις των διοικητικών συμβουλίων των σωματείων μετατρέπονταν από εκατοντάδες εργαζόμενους σε ανοιχτές συνελεύσεις και κατέληγαν σε αποφάσεις για την συνέχεια της απεργίας μέχρι και τη Δευτέρα 21/6.

· Οι εκλεγμένοι όμως συνδικαλιστές, εκπαιδευμένοι οι περισσότεροι στο πανεπιστήμιο της ΓΣΕΕ, συγκάλεσαν, στα μουλωχτά, συμβούλιο την Κυριακή και εκμεταλλευόμενοι την απουσία του κόσμου κατάφεραν να αναστείλουν την απεργία με αιτιολογία την απειλή για ασφαλιστικά μέτρα της εταιρείας και την αλλαγή της διάθεσης του γραμματέα του υπουργείου (του ίδιου γραμματέα που τους είχε διώξει με τις κλωτσιές) που τώρα πια αποδεχόταν να μιλήσει με το Σωματείο αλλά ως «δια μαγείας» και παρά το «κανονισμένο ραντεβού» αυτός έλειπε...

· την Δευτέρα 21/6 η διοίκηση της εταιρείας ανακοινώνει την απόφαση εφαρμογής των μέτρων του ΔΝΤ και της κυβέρνησης (μείωση μισθών 7%, κατάργηση 13^ου και 14^ου μισθού) και στο μετρό παρόλο που η εταιρεία δεν εντάσσεται στο δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα.

· Νέα θυελλώδης συνεδρίαση του Σωματείου την Τετάρτη 30/6 καταλήγει να πάρει απόφαση επιτέλους κάτω από την ασφυκτική πίεση των εργαζόμενων για γενική συνέλευση την Παρασκευή 2/7.

· Αποφασίζεται απεργία για τις 13/7, όπου όμως αναστέλλεται αργά το απόγευμα στις 12/7 με αιτιολογία το χαρακτηρισμό της ως παράνομης και καταχρηστικής και ύστερα από απειλές της εργοδοσίας προς τους εργαζομένους.

Το παραπάνω μίνι ιστορικό δεν γίνεται εν ήδη μνημόσυνου ενός αγώνα που έφτασε στο τέλος του, αντιθέτως επιδίωξή μας είναι να αντιληφθούμε οι εργαζόμενοι στο Μετρό ότι ειδικά τώρα θα πρέπει να επιδείξουμε ακόμα περισσότερη αγωνιστικότητα. Γιατί πλέον μπορούμε, αναλογιζόμενοι τι διαδραματίστηκε όλο αυτό το διάστημα, να αντιληφθούμε τόσο τη δύναμη που έχουμε στα χέρια μας όσο και το ρόλο που παίζουν οι κάθε λογής εργατοπατέρες. Ο τρόπος λειτουργίας άλλωστε των Δ.Σ στα σωματεία της ΑΜΕΛ αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Όταν οι εργαζόμενοι κινήθηκαν αυθόρμητα και δίχως καθοδήγηση δημιούργησαν καταστάσεις, όπου η υπόνοια και μόνο για μη ελεγχόμενη δράση προκάλεσε πανικό τόσο στη διοίκηση της εταιρείας όσο και στους εργατοπατέρες.

Οι οποίοι επιχείρησαν τάχιστα, ξεκάθαρα ή κεκαλυμμένα, να ανακτήσουν τον έλεγχο και να οδηγήσουν την οργή των εργαζομένων σε προδιαγεγραμμένα αδιέξοδα.

Όλο αυτό το διάστημα τα ΜΜΕ δεν σταμάτησαν να μας ρίχνουν λάσπη, να μας επιτίθενται και να παρουσιάζουν την πραγματικότητα κατά το δοκούν. Επιμένουν να χρησιμοποιούν δύο χιλιοειπωμένα μεν, αβάσιμα δε επιχειρήματα, πρώτον ότι οι προσλήψεις είναι παράνομες και δεύτερον ότι η εταιρεία είναι ελλειμματική, με τις προαναφερθείσες προσλήψεις να παίζουν καθοριστικό ρόλο. Εκτός του ότι είναι γελοίο να υποστηρίζεις ότι 300 περίπου άτομα είναι υπεύθυνα για τα χρέη μιας εταιρίας του μεγέθους του Μετρό, είναι εξοργιστικό και ασφαλώς όχι τυχαίο ότι δεν γίνεται καμία αναφορά για τις προμήθειες ή για τις εργολαβίες που έχουν εκτινάξει τα έξοδα στα ύψη. Είναι πλέον πασιφανές ότι τόσο οι ΔΕΚΟ όσο και γενικότερα οι εταιρίες δημοσίου χαρακτήρα έχουν καταστεί προβληματικές ύστερα από συνειδητές πολιτικές αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Οι περικοπές και οι απολύσεις στο μετρό είναι μέρος του πακέτου μέτρων που προωθείται από το ΔΝΤ και την κυβέρνηση και που αν το δει κανείς στο σύνολό του, δηλαδή το νόμο για τις εργασιακές σχέσεις και το νόμο για το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό, τότε ισοδυναμεί με κοινωνική αντεπανάσταση. Επιχειρούν να καταργήσουν ότι έχει κερδίσει η εργατική τάξη από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως ενδεχόμενη ήττα μας θα σημαίνει άμεση εφαρμογή των σχεδίων που έχουν για το σύνολο των μεταφορών. Οι δηλώσεις άλλωστε τόσο του Προέδρου της εταιρίας όσο και του Ρέππα αλλά και των δημοσιευμάτων σε εφημερίδες είναι ξεκάθαρες του μέλλοντος που μας σχεδιάζουν, περαιτέρω μείωση μισθών, κατάργηση επιδομάτων και εργασιακών κεκτημένων, ουσιαστική, αλλά και τυπική, ιδιωτικοποίηση μέσω των εργολαβιών, επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων με απολύσεις, μεγιστοποίηση του χρόνου εργασίας, ελλιπή εκπαίδευση και αναμφίβολα ελλιπή μέτρα ασφαλείας τόσο των εργαζομένων όσο και των επιβατών. Και η λίστα δεν σταματά εδώ καθώς ήδη σχεδιάζουν την αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, τα δρομολόγια προφανώς θα μειωθούν και σίγουρα ότι δεν αποδίδει κέρδος θα κόβεται καθώς σύμφωνα με το σκεπτικό τους οι συγκοινωνίες είναι εμπόρευμα και όχι κοινωνικό αγαθό. Πιο συγκεκριμένα τα ελλείμματα των συγκοινωνιακών φορέων θα καλυφθούν πρώτον από την αύξηση του εισιτηρίου και δεύτερον από τον δανεισμό των εταιρειών απευθείας από την αγορά και όχι μέσω της επιδότησής τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Που θα πει την εγκατάλειψη του κοινωνικού χαρακτήρα των μεταφορών αφού το κόστος λειτουργίας μετακυλύετε απευθείας στις τσέπες των επιβατών και δρομολογείται η προοπτική ιδιωτικοποίησης.

Οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες θα πρέπει να αντιπαρατάξουν στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών, ένα κοινό μέτωπο αγώνα απαιτώντας να μην χαθεί τίποτα από τα κεκτημένα τους, να διεκδικήσουν αυξήσεις στο ύψος των σημερινών αναγκών τους, να διαφυλάξουν τον κοινωνικό χαρακτήρα των μεταφορών αντιστεκόμενοι στην οποιαδήποτε απόπειρα αύξησης τις τιμής του εισιτηρίου. Η εμπειρία των εργατικών αγώνων δείχνει το αδιέξοδο αλλά και τον εν δυνάμει συντηρητικό χαρακτήρα που έχουν τα συντεχνιακά αιτήματα και η καλλιέργεια συντεχνιακών αντιλήψεων, ως εκ τούτου πρέπει να επιδιώξουμε να συνδέσουμε τους αγώνες για την ικανοποίηση των αιτημάτων μας με τις ευρύτερες ανάγκες της εργατικής τάξης.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ

- ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ –

http://taxikometopo.wordpress.com/

taksiko_metopo@hotmail.com