Θα δώσω μια μικρή περιγραφή για τη ΔΕΘ. Υπήρχαν τρεις πορείες. Το ΠΑΜΕ ήταν το πιο συσπειρωμένο όπως το συνηθίζει σε ΔΕΘ-Πρωτομαγιά με 5000-7000 κόσμο. Όλες οι ηλικίες και κόσμος από σωματεία. Η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είχε και αυτή γύρω στους 5000-6000 με συμμετοχή όμως κυρίως πολιτικών οργανώσεων και λίγων σωματείων (σε σχέση με τις περσινές απεργίες). Τέλος το μπλοκ από την Καμαρά είχε περίπου 2000-3000 κόσμο με πολύ νεολαία, ελάχιστο κόσμο από τα πρωτοβάθμια σωματεία και επίσης συμμετοχή του α/α χώρου. Αυτό το μπλοκ βίωσε κάτι πρωτόγνωρο για Θεσσαλονίκη, το καροτσάκι από διπλές σειρές ματ (από όλες τις πλευρές) και μια αφόρητη πίεση μέχρι να φτάσει στην πύλη της ΔΕΘ. Όλοι ήταν σοκαρισμένοι από τον αριθμό των ματατζήδων. Ήταν ακριβώς μια επίδειξη πυγμής της «κοινοβουλευτικής δικτατορίας» που ζούμε. Αντίθετα οι άλλες πορείες ούτε που είχαν αστυνομική παρουσία. Τελικά συγκρούσεις δεν έγιναν όπως ήταν φυσικό και απλά καταγράφηκε μια ακόμα πορεία διαμαρτυρίας.
Ο μόνος λόγος που κατέβηκα στη ΔΕΘ ήταν να δω αν πλατιές μάζες εργαζομένων, ανέργων κτλ. θα κατέβαιναν όπως στις 5 Μάη. Αυτό δεν συνέβη. Γιατί; Τι έγινε με το περιβόητο ξέσπασμα; Υπάρχει πραγματικά θυμός για ότι έχει συμβεί και απλά δεν βρίσκει τρόπο να εκφραστεί; Ή μήπως έχουμε μπει σε μια δεύτερη φάση;
Ισχυρίζομαι το δεύτερο. Τα μέτρα έχουν πια περάσει, θα έρθουν ναι μεν και άλλα, αλλά μάχες-ορόσημο που συσπειρώνουν πολλούς εργαζομένους π.χ. ασφαλιστικό, έχουν ήδη χαθεί. Αυτό δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε. Υπάρχει μια ήττα. Θα πει κάποιος ότι δεν δόθηκε και καμιά σοβαρή μάχη, αφού το σχέδιο εκτόνωσης, με τις 24ωρες τουφεκιές χωρίς πλάνο κλιμάκωσης που χρησιμοποίησε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, πέτυχε. Και όμως, το γεγονός ότι τόσα μέτρα έχουν περάσει παρά το ότι κανείς δεν τα ήθελε, έχει σπείρει σίγουρα την απογοήτευση σε πολύ εργαζόμενο κόσμο που κινητοποιηθήκε. Τώρα ο άλλος βλέπει τον καθημερινό γολγοθά. Θα μας απολύσει; Θα μας δώσει κάνα φράγκο, τρεις μήνες μας χρωστά; Θα βρω δουλειά; Ενώ τα προβλήματα έχουν πολλαπλασιαστεί, σε όλους τους κλάδους, σε όλους τους χώρους δουλειάς, ο κόσμος μπαίνει σε φάση «προσαρμογής» στη νέα δυσάρεστη πραγματικότητα (προσαρμογή δια της οικονομικής βίας και όχι επειδή ο κόσμος συναινεί, όπως εύστοχα παρατήρησε ένας σύντροφος).
Σε αυτή τη δεύτερη φάση θα δούμε πολλούς αγώνες από κλάδους που πλήττονται π.χ. ΔΕΚΟ. Δύσκολα όμως θα δούμε να συνδέονται αυτοί οι αγώνες, να δίνουν μια δυναμική, να οδηγούν σε πιο μετωπική σύγκρουση που θα κινητοποιήσει το «αυθόρμητο». Για να γίνει αυτό, χρειάζεται πολιτική δουλειά στους χώρους δουλειάς, αναζήτηση και διεκδίκηση των καυτών καθημερινών ζητημάτων. Χρειάζεται στήριξη, κυκλοφορία, ΣΥΝΔΕΣΗ των επιμέρους αγώνων που θα ξεσπάνε και θα δομούν την προλεταριακή εμπειρία. Χρειάζεται πια "οργανωτικό ανέβασμα" από το ρεύμα εκείνο που πραγματικά θέλει την ανασύνθεση και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου