Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Μια πρώτη ανάλυση της εξέγερσης

Από την εξέγερση στο κίνημα;


Μια σταγόνα φτάνει για να ξεχειλίσει το ποτήρι

Η πρώτη φάση του αγώνα του Δεκέμβρη του 2008 ολοκληρώθηκε. Όλοι καταλαβαίνουν ότι ο θάνατος του Αλέξη ήταν απλά η αφορμή για να βγει στην φόρα μια συσσωρευμένη οργή για ένα πλήθος ζητημάτων όπως:

Η αστυνομική βαρβαρότητα που κορυφώθηκε τα τελευταία έτη, και με την ανοχή/άνοδο των συντηρητικών αντανακλαστικών στην κοινωνία από το ’90 (λόγω πλήθους ηττών), και με την προώθηση του δόγματος και του κράτους ασφάλειας. Αστυνομική βαρβαρότητα και κρατική καταστολή που την βίωσε κάθε κομμάτι που αγωνίστηκε τα τελευταία χρόνια. Ποιός ξεχνάει τους εισαγγελείς στα σχολεία από το ’98, το ξυλοφόρτωμα στο φοιτητικό κίνημα (περίπτωση 8η Μάρτη, πράσινα σταράκια κ.α.), τον καθημερινό εξευτελισμό των μεταναστών (θυμηθείτε απλά –σαν την κορυφή του παγόβουνου- το σοκαριστικό video από το Α.Τ. Ομόνοιας που ανάγκαζαν τον ένα μετανάστη να χτυπά τον άλλο), την απαξίωση που δέχτηκε η έξι εβδομάδων απεργία των δασκάλων, το χτύπημα στους λιμενεργάτες, την ποινικοποίηση της αντι-κουλτούρας, της ριζοσπαστικής νεολαίας κ.α. Στρατό κατοχής θύμιζαν τα ΜΑΤ στα Εξάρχεια (και όχι μόνο).

H επισφάλεια. Ανεργία, κακοπληρωμένες δουλειές χωρίς δικαιώματα, ανασφάλιστη εργασία, stage και προσωρινές συμβάσεις ακόμα και στο πάλαι ποτέ «καλό δημόσιο» και άλλα πολλά που όλοι πια γνωρίζουμε.

Την προκλητική διακυβέρνηση εις βάρος του (παλιού και νέου) προλεταριάτου: δεν μιλάμε για τα σκάνδαλα και τη διαφθορά, για τον πλουτισμό και το βόλεμα των «γαλάζιων» παιδιών, αλλά για γεγονότα όπως η μεταφορά χρημάτων στις τράπεζες για να αντιμετωπιστεί η «κρίση» («κοινωνικοποίηση των ζημιών»), ο νόμος Πετραλιά, ο νόμος πλαίσιο, οι συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις, οι συνδικαλιστικές διώξεις με την πλάτη της «Δικαιοσύνης», η εντατικοποίηση των μαθητών από το νόμο Αρσένη και μετά κ.α.

Όλα αυτά, και μια συσσωρευμένη πίεση σε όσους ακόμα πιστεύουν ότι μπορούν και πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα, πυροδότησαν αυτό που ζούμε. Την πρώτη κοινωνική εξέγερση στον πλανήτη μετά την πρόσφατη "οικονομική" κρίση.


Δεν είμαστε Γαλλία, ή η εμφάνιση του
πλήθους του νεανικού προλεταριάτου

Πολλοί, ειδικά στο εξωτερικό, παρομοιάζουν την εξέγερση της τελευταίας εβδομάδας με την εξέγερση στα γαλλικά προάστια. Παρολαυτά, πολλά πράγματα διαφέρουν, και αυτό φαίνεται και από το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Συγκεκριμένα:

Το Σάββατο το βράδυ, την πρώτη άμεση ενημέρωση και απάντηση στο γεγονός της δολοφονίας την δίνει ένα δίκτυο ανθρώπων που σχετίζεται με τους πολιτικούς χώρους: αντιεξουσιαστές και αριστερά. Αυτή η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας, να έχει σφιχτούς πολιτικούς-ιδεολογικούς χώρους, μια ιδιαιτερότητα που πολλές φορές μπλοκάρει παρά εξυπηρετεί τις κινηματικές-κοινωνικές διεργασίες (με τους εισοδισμούς, τους πολιτικούς ανταγωνισμούς, τους σεχταρισμούς κτλ.) ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΥΠΕΡ. Ο πολιτικοποιημένος κόσμος ήταν που κατέβηκε την Κυριακή, και ΕΝΩΜΕΝΟΣ έδωσε μια πρώτη, πολύ δυναμική απάντηση, δημιουργώντας το κλίμα του ξεσηκωμού.

Και την Δευτέρα, 8/12, αυτή την ιστορική πια μέρα, γίνεται η εξέγερση. Πέρα από τους πολιτικοποιημένους εισβάλλουν στο προσκήνιο οι οργισμένοι μαθητές, που ο δυναμισμός τους ξεπερνά κατά πολύ κάθε αναρχικό και αριστερό χώρο. Εισβάλλουν ακόμα στο ιστορικό προσκήνιο οι μετανάστες, κυρίως 2ης γενιάς, που εκφράζουν χρόνια συσσωρευμένης καταπίεσης[1]. Εισβάλλουν ακόμα οι νέοι επισφαλείς, νέοι άνθρωποι που η πρώτη τους δειλή εμφάνιση έγινε με τις απεργίες για το Ασφαλιστικό, αλλά τώρα κατέβηκαν με μεγαλύτερη οργή. Κακά τα ψέμματα: το νεανικό προλεταριάτο ήταν αυτό που κατέβηκε και αποφάσισε ΝΑ ΚΑΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ.
Ακόμα και αν κάποιος δεν έσπαγε ή δεν ήθελε να είναι σπάστης, καταλάβαινε και ανεχόταν πλήρως την οργή: έπρεπε να γίνουν όλα λαμπόγυαλο, όχι μόνο για να «πάρουν το μήνυμα», όχι μόνο για να «πέσει η Κυβέρνηση», αλλά για να δηλωθεί ότι υπάρχει ένα ιστορικό όριο του τι μπορεί να γίνεται και να μη γίνεται σε αυτόν τον τόπο. ΩΣ ΕΔΩ.

Με αυτήν την έννοια, η εξέγερση ήταν προϊόν όχι μεταναστών-αποκλεισμένων στα γκέτο, αλλά των διάχυτων αποκλεισμένων και χτυπημένων από τον νεοφιλελευθερισμό, του πλήθους του νεανικού προλεταριάτου.



Η «μεγάλη δεκαετία» του ’90 τελείωσε, τα «πέτρινα χρόνια έσπασαν»,
τίποτα δεν θα είναι το ίδιο πια


Ο τελευταίος κύκλος μεγάλων αγώνων, κατά τη γνώμη μου, τελείωσε την περίοδο ’91-’93. Αυτός ο κύκλος αγώνων έφερνε από πίσω του όλη την κληρονομιά των αγώνων από τη μεταπολίτευση και μετά, από τις δεκαετίες του ’70-’80. Έκλεισε με την εμφάνιση, όχι μόνο δυνατών εργατικών αγώνων, αλλά και ενός εκπληκτικού μαθητικού κινήματος το ’90-’91 που οι ρίζες του φτάνουν ως τώρα.
Και ξεκίνησε αυτή η δύσκολη πορεία των «πέτρινων χρόνων», με λίγους μεγάλους αγώνες. Ξεκίνησε αυτή η πορεία σφοδρής νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης, ξεκίνησε η άνοδος της ηττοπάθειας αλλά και της ατομικής λύσης, του ατομικού life-style, ξεκίνησε μια άνευ προηγούμενου από-συλλογικοποίηση και συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Σε όλα αυτά τα χρόνια πολλές σημαντικές μάχες δόθηκαν (π.χ. Ιονική, ΑΣΕΠ ’98, ασφαλιστικό Γιαννίτση κ.α.), πολλά πολιτικά γεγονότα έλαβαν χώρα (Θεσσαλονίκη 2003), δεν θέλω να τα απαξιώσω, αλλά δεν άλλαξαν το «κοινωνικό αεράκι»…
Μόνο τα τελευταία 2 χρόνια κάτι άρχισε να κινείται: με την επιθετική απεργία των 6 εβδομάδων των δασκάλων, με το μεγάλο φοιτητικό κίνημα, με τις απεργίες για το Ασφαλιστικό. Αλλά και με την άνοδο της συζήτησης για την επισφάλεια, με την συνεχή ανάδειξη των προβλημάτων των μεταναστών, με την κριτική στον γραφειοκρατικό και παραδοσιακό τρόπο οργάνωσης και δράσης και την αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης π.χ. φόρουμ εργαζομένων, σωματεία βάσης, blogs πολιτικού προβληματισμού κ.α.. Και πάλι: τίποτα δεν προδίκαζε αυτό που θα γινόταν…
Γιατί η εβδομάδα που πέρασε άλλαξε αμετάκλητα τα πράγματα. Όχι, δεν κατέβηκε η εργατική τάξη του ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα στις «κρίσιμες, παραγωγικές ηλικίες», όχι, δεν κατέβηκε ο «λαός», ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΑΝΑΓΚΑΣΕ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΘΕΣΗ, ΑΝΑΓΚΑΣΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΝΑ ΔΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ.


Το αστικό κομματικό σύστημα σε κλονισμό

Ψάχνουν λοιπόν να δούνε τι φταίει, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, «αναλυτές». Μέχρι και οι ίδιοι αναγνωρίζουν έμμεσα ότι η νέα ταξικότητα που δημιουργήθηκε βήμα-βήμα τα τελευταία 20 χρόνια, οι νέες ανισότητες, οι νέοι αποκλεισμοί, εξεγέρθηκαν. Ψάχνουν να διαχειριστούν μια κατάσταση αλλά δεν μπορούν. Δηλώσεις νομιμοφροσύνης ζητάνε στην Βουλή, αποκήρυξη της βίας. Και όλοι συμμετέχουν στο παιχνίδι, όλα τα κόμματα[2]. Αλλά γνωρίζουν καλά ότι το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Το γνωρίζουν πολύ καλά. Και το χειρότερο για αυτούς είναι ότι δεν έχουν κανένα New Deal στο συρτάρι τους. Ποιος «πράσινος καπιταλισμός», ποιος «νεοκενσϋανισμός», ποια «προοδευτική σοσιαλιστική διακυβέρνηση», ποιο «λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο»: πολλά περισσότερα μπήκαν αυτές τις μέρες επί τάπητος και το ξέρουν. Πολλά περισσότερα ζητήθηκαν, πολλά περισσότερα από τα κυβερνητικά προγράμματα που υπόσχονται, που κάθονται και γράφουν σε κλειστά think tanks…Σκεφτείτε, τι σημαίνει π.χ. να αφοπλιστεί η αστυνομία, να διαλυθούν τα ΜΑΤ, που ζητάει ο αγωνιζόμενος κόσμος; Και αν γίνει αυτό, ποιος εγγυάται πια την (αστική) τάξη; Και ο κόσμος ενδιαφέρεται πια για την (αστική) τάξη;


Βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο

Για πρώτη φορά το άγχος της σύγκρουσης βγήκε από την μέση. Μια ζωή έμπαινε το ζήτημα «βίαιη σύγκρουση ή όχι», μια ζωή περιμέναμε την κορύφωση και όλοι τσακώνονταν για το πώς θα ήταν αυτή: ειρηνική ή συγκρουσιακή;
Τώρα ήρθαν τα πράγματα «τούμπα». Ξεκινήσαμε ουσιαστικά με ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ και τώρα πια δεν έχουμε το άγχος της βίας. Το μήνυμα για τις δυνάμεις μας το πήραν. Τώρα ξεκινάει η δεύτερη φάση του αγώνα: να λάβει αυτός ευρύτερα κοινωνικά χαρακτηριστικά (δες π.χ. τις καταλήψεις σε δημόσιους χώρους και τις ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις όπως στο Μπραχάμι), να ανοίξει το ζήτημα πέρα από το νεανικό προλεταριάτο, να θέσει και άλλα περιεχόμενα. Κρίσιμο θα είναι αν θα στηριχτεί ο αγώνας σε κοινωνικά υποκείμενα με «υλική σύνδεση» (χωρική, συμφερόντων, κουλτούρας) όπως οι μαθητές και οι φοιτητές. Πολύ κρίσιμο, γιατί μόνο με «σφριγηλά κοινωνικά υποκείμενα» μπορεί να συνδεθεί ο νέος, διάχυτος-επισφαλής εργάτης, καθώς και οι μετανάστες χωρίς φωνή. Και μόνο με κοινωνικά υποκείμενα στον δρόμο μπορεί να κάνει το βήμα και ο «μεσήλικας προλετάριος», ανοίγοντας και τα δικά του ζητήματα (και όχι μόνο βλέποντας πορείες από τους πολιτικοποιημένους). Φαίνεται πάντως ότι υπάρχει πολύ κεκτημένη ταχύτητα και ο αγώνας θα κρατήσει ως τα Χριστούγεννα. Μετά όλα είναι ανοιχτά.
Όπως και να έχει, αυτή η εξέγερση είναι πολύ πιθανόν να λειτουργήσει όπως η ιταλική Piazza Statuto ή ο δικός μας Νοέμβρης του ’73: να δώσει δηλαδή κοινωνική αυτό-πεποίθηση, να αντανακλαστεί σε άλλους, νέους αγώνες από εδώ και πέρα. Μπορούμε λοιπόν να το βροντοφωνάξουμε:
Σύντροφοι, είμαστε σε καλύτερη θέση πια!

mr_sun_light, 13 Δεκέμβρη 2008, Θεσσαλονίκη


[1] Σημαντικό ρόλο στο ότι οι μετανάστες 2ης γενιάς μπήκαν στο παιχνίδι ήταν: α) το ότι ο χωρικός αποκλεισμός δεν είναι τόσο έντονος στην Ελλάδα όσο σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις και β) υπάρχει πραγματική επαφή, συνέρευση και προώθηση της ζύμωσης και της αλληλεγγύης μεταξύ των ντόπιων και μεταναστών μαθητών στα σχολεία. Αυτό οφείλεται και στην αδυναμία του Κράτους να προωθήσει μια διαχωριστική εκπαίδευση, αλλά και στην υπέρογκη προσπάθεια ριζοσπαστών εκπαιδευτικών τα τελευταία 15 χρόνια να αίρονται οι αποκλεισμοί και «η Μπρουνίλντα να κάθεται δίπλα στην Δήμητρα». Από αυτούς τους μετανάστες 2ης γενιάς έχουμε κάθε λόγο να περιμένουμε ακόμα περισσότερα. Άλλωστε ιστορικά ήταν πάντα η 2η γενιά μεταναστών που ξεσηκωνόταν σε όλες τις χώρες, και όχι η 1η γενιά, η οποία πάλευε να σταθεί στα πόδια της και να επιβιώσει.


[2] Για τα παραδοσιακά συνδικάτα, ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλήθεια, τι να πούμε; Με τον όλο χειρισμό της απεργίας της 10ης Δεκέμβρη φάνηκε το πόσο ανίκανοι είναι πια να εκμεταλλευτούν μια τέτοια κατάσταση αναβρασμού προς όφελος τους, να την διαμεσολαβήσουν και να την χρησιμοποιήσουν για να βελτιώσουν τη θέση τους ως κάστα γραφειοκρατών συνδικαλιστών. Δεν είναι μόνο ότι και οι ίδιοι, με την χρόνια υποταγή τους, δεν έχουν πια εμπειρίες αγώνα και διαμεσολάβησης των αγώνων, αλλά και το ότι δεν έχουν καμία μα καμία επαφή με το οργισμένο νεανικό προλεταριάτο.

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η ανάλυσή σου είναι πολύ σωστή και καίρια και πάντως πολύ πιο βαθιά και ουσιαστική από τις "αναλύσεις" ή τέλος πάντων τις απόψεις Α.Γ και Η.Ι. που παραπέμπεις στην προηγούμενη ανάρτηση.

Όχι μόνο οι αιτίες του φαινομένου είναι πολύ βαθιές και έχουν να κάνουν με την αλλαγή της κοινωνικής σύνθεσης της ελληνικής (και παγκόσμιας) κοινωνίας και της ταξικής σύνθεσης της εργατικής τάξης, αλλά για πρώτη φορά μια σειρά από παγιωμένοι διαχωρισμοί δείχνουν να σπάνε ( κοινωνικού/πολιτικού, φοιτητών/μαθητών, εργαζομένων σε διάφορους κλάδους, κ.ο.κ...)

βα.αλ. είπε...

Τα σέβη μου κύριε και τους χαιρετισμούς μου...

Ανώνυμος είπε...

Μου φαίνεται δεν έχεις καταλάβει τι γράφεις...

Αυτό το μεγαλειώδες πράγμα που εξεγείρεται δεν είναι προλεταριάτο ΠΟΙΗΤΑΡΙΑΤΟ είναι!

Ριζοσπαστικός Προβληματισμός είπε...

Ευχαριστώ για τα σχόλια.

Περί ΠΟΙΗΤΑΡΙΑΤΟΥ, έχω την εντύπωση ότι το λες ως σχήμα λόγου. Γιατί είναι μέγα σφάλμα να μην βλέπουμε τους μαθητές-φοιτητές ως εργάτες που η δουλειά τους είναι να αναπαράγουν "σωστά" (και φυσικά όχι εξεγερτικά) τον εαυτό τους ως μελλοντικοί τυπικοί εργαζόμενοι. Έχουμε καταντήσει τα παιδιά να ξυπνούν πιο νωρίς και να δουλεύουν πιο πολύ από τους κλαμμένους καταστηματάρχες...

Ακόμα, πολύ σωστό ότι η εξέγερση έσπασε διαχωρισμούς όπως πολιτικό/κοινωνικό, μαθητής/εργαζόμενος κ.α. Βέβαια επιμένω ότι είμαστε στην φάση όπου οι διάχυτοι νέοι εργάτες-εξεγερμένοι θα βρουν έναν κοινό τόπο μόνο αν υπάρχει ένα "σφριγηλό κοινωνικό υποκείμενο" στο δρόμο ή αν καταφέρουν (;) να φτιαχτούν δομές συνεύρεσης π.χ. ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές κ.α.

Τέλος: πήρα σήμερα Ελευθεροτυπία και Καθημερινή και είδα τα εξής: πέρα από αναλύσεις του κώλου, λείπει ένα πραγματικό αφιέρωμα στο τι έγινε. Ενώ μας έχουν γεμίσει ένθετα και αφιερώματα για το Μάη του 68, την Γαλλία, τον Τσάβες κτλ. ΤΩΡΑ ΤΙΠΟΤΑ. Το Έψιλον είναι αφιερωμένο στα δώρα Χριστουγέννων σαν να μην έγινε τίποτα!! ΑΥΤΟ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥΣ: "καλή η εξέγερση αλλά όταν είναι μακριά". Τώρα που έγινε εδώ, να αποσιωπηθεί, να μην προβληθεί/εμπνεύσει και να έχουμε και άλλα. ΕΧΟΥΝ ΦΟΒΕΡΗ ΣΑΣΤΙΜΑΡΑ. Αποκάλυψη το άρθρο του "πολύ" Νίκου Νικολάου της Καθημερινής πριν από 2 μέρες που την έπεφτε στον ΣΥΡΙΖΑ ως υπαίτιο με επιχείρηματα της ξεφτίλας (δες http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_12/12/2008_295760). Σήμερα ο ίδιος μιλάει για σύμπλευση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και για στελέχωση του Κράτους με τους "άριστους" μπας και κάτι γίνει. Έχουν χοντρό πρόβλημα μιλάμε.

Ανώνυμος είπε...

@Πλάκα κάνω βρε, απλώς το λέω έτσι γιατί βρίσκω συναρπαστικό αυτό που συμβαίνει (και άλλωστε ωραίο και μελοδικό δεν ακούγεται το "ποιηταριάτο", χαχα)!

Πολύ γόνιμο για σκέψη το κείμενο πραγματικά και πάλι μπράβο.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό, το αναδημοσίευσα: http://www.studentguru.gr/blogs/stormrider/archive/2008/12/14/39013.aspx

αν δεν είσαι σύμφωνος, επικοινώνησε στο antiauth[at]gmail.com

Ανώνυμος είπε...

καλή δουλειά sun_light μπράβο. λέω να το κυκλοφορήσουμε ;)...

μόνο μια σημείωση. νομίζω πως το άγχος για τη βία (τη δικιά μας βία) δεν ξεπεράστηκε ακόμα. έγιναν φυσικά πολλά βήματα και είναι αυτά που αναφέρεις, αλλά μπαίνει πρακτικά ακόμα μέσα στις δράσεις μας σαν ζήτημα. το καλό είναι ότι και πάλι νομίζω πως πρακτικά ξεπερνιέται αντί για πολιτικά. εκτιμάμε δηλαδή στο δρόμο πόσα δακρυγόνα και πόσο ξύλο θα μας κοστίσει το να σπαστεί το τάδε πράγμα -και αν είμαστε διατεθιμένοι να αναλάβουμε αυτό το κόστος τη δεδομένη στιγμή- και δεν κάνουμε πολιτική ανάλυση -όπως οι αριστεροί ας πούμε- του αν πρέπει ή όχι να σπαστεί...

έχουμε αποκτήσει μια ωριμότητα ως προς αυτό

Unknown είπε...

ΠρολετάριΟΙ, εργάτΕΣ, φοιτητΈΣ, εργαζόμενΟΙ, μετανάστΕΣ...
ΣύντροφΟΙ, ζω για να δω τη μέρα που οι γυναίκες "σας", οι γκόμενές "σας", οι ποτάνες "σας" θα σας σφάξουν στον ύπνο σας...

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ριζοσπαστικός Προβληματισμός είπε...

Σχετικά με την επιλογή του αρσενικού γένους στη γλώσσα, γίνεται πάντα συνειδητά εκ μέρους. Προτιμώ να μην γράφω κάθε φορά "ο εργάτης/τρια" διότι δεν βοηθά την ανάγνωση, και επίσης καθώς ο ίδιος είμαι (βιολογικά ή κοινωνικά, πείτε το όπως θέλετε) "αρρέν", προτιμώ να χρησιμοποιώ το αρσενικό γένος. Αυτά.

Unknown είπε...

Κοίτα το κείμενο γενικά είναι καλό, αλλά σ' αυτό το επιμέρους, αν αυτή σου η απάντηση καλύπτει προτίστως εσένα, δηλ. αν σ' αυτή την κοινωνία, που βιάζει με κάθε τρόπο τις γυναίκες, εσύ ειδίκα είσαι θεωρείς εαυτόν εντάξει πολιτικά με αυτό που μόλις έγραψες, τότε τι να πω, μάλλον έχουμε παααρα πολύ δρόμο μπροστά μας.

Ανώνυμος είπε...

πολυ ενδιαφέρον. Σχετικά με το ζήτημα της βίας ρίξε μια ματιά σε αυτό

http://counter-empire.blogspot.com/2009/02/blog-post.html

Ανώνυμος είπε...

klain