ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ BARΘELONIKA
ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
Από την Δευτέρα 7 Ιούνη οι εργαζόμενοι στο εστιατόριο Barθelonika διαχειριζόμαστε οι ίδιοι το εστιατόριο και γι’ αυτό ζητάμε την βοήθεια και συμπαράσταση όλων των εργαζομένων της Θεσσαλονίκης.
Δύο εβδομάδες πριν οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου μάς δήλωσαν ότι η επιχείρηση δεν πηγαίνει καλά και ότι θα κλείσει για τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες και είναι αμφίβολο αν θα ξανανοίξει και τον Σεπτέμβρη και ακόμη πιο αμφίβολο πόσοι από εμάς θα δουλέψουν και με τι όρους εργασίας. Μας ανακοίνωσαν επίσης ότι όλοι οι εργαζόμενοι του εστιατορίου απολύονται άμεσα ενώ οι αποζημιώσεις των απολύσεων θα αρχίσουν να καταβάλλονται από τον Οκτώβριο… αν βέβαια θα έχουν λεφτά για να μας τις δώσουν.
Σαν εργαζόμενοι στον κλάδο του επισιτισμού/τουρισμού γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η απόλυση στην σημερινή συγκυρία της βαθύτατης οικονομικής κρίσης και των σκληρών αντεργατικών επιθέσεων, σημαίνει τα πέταγμά μας στην εξαθλίωση. Γι’ αυτό αποφασίσαμε σαν εργαζόμενοι του εστιατορίου να μην υποκύψουμε και να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Απαιτήσαμε και κατακτήσαμε από τους ιδιοκτήτες του εστιατορίου να πληρώνουν κάποια τα έξοδα της επιχείρησης και την ασφάλισή μας, και εμείς να αναλάβουμε την διαχείριση του εστιατορίου για τους δύο μήνες (Ιούνιο και Ιούλη) ενώ τον Αύγουστο να μας δοθεί η κανονική άδειά μας.
Σαν εργαζόμενοι του εστιατορίου Barθelonika είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε να κλείσει το εστιατόριο που δουλεύουμε αλλά και να μην κλείσει κανένα εστιατόριο και να μην απολυθεί κανένας συνάδελφος. Γι’ αυτό και συμπαραστεκόμαστε στον δίκαιο αγώνα των συναδέλφων μας στο εστιατόριο Banquet.
Το εστιατόριο Barθelonika θα το διαχειριζόμαστε εμείς οι ίδιοι με την γενική συνέλευσή μας. Οι αποφάσεις για την λειτουργία του θα παίρνονται με πλειοψηφία και όλοι οι συνάδελφοι θα τις εφαρμόζουμε. Ότι περισσεύει από τα έσοδα αφού αφαιρεθούν τα έξοδα, θα μοιράζονται ισότιμα σε όλους τους συναδέλφους. Όλοι οι συνάδελφοι θα δουλεύουμε τις ίδιες ώρες εργασίας στις ίδιες θέσεις εργασίας που ήμασταν και πριν.
Επιπλέον αποφασίσαμε να προσφέρουμε 30% έκπτωση σε όλους τους πελάτες του εστιατορίου.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, την νεολαία και τον λαό της Θεσσαλονίκης να μας στηρίξουν ενεργά σε αυτή μας την προσπάθεια να διαχειριστούμε το εστιατόριο ώστε να σώσουμε τις δουλειές μας και να μην πεταχτούμε στην ανεργία και στην εξαθλίωση.
Το εστιατόριο Barθelonika βρίσκεται στο κέντρο της πόλης μας, στην Βενιζέλου 3, μέσα στη στοά Ρογκότη, 1ος όροφος, τηλ. 2310 225 242 begin_of_the_skype_highlighting 2310 225 242 end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting 2310 225 242 begin_of_the_skype_highlighting 2310 225 242 end_of_the_skype_highlighting end_of_the_skype_highlighting
Ωράριο λειτουργίας: από τις 11 το πρωί μέχρι τις 1 το βράδυ. Κάθε Κυριακή θα είμαστε κλειστά.
9 σχόλια:
Αυτό είναι!
Η κατάσταση με την κρίση δείχνει και κάτι ακόμα: ότι το μοντέλο της ατομικής επιχειρηματικότητας βρίσκεται σε τρομερό αδιέξοδο...
Στη γειτονιά μου πολλά μαγαζιά που συντηρούνταν και με υψηλά ενοίκια, τώρα κλείνουν και απολύουν προσωπικό.
Και αυτό φαντάζομαι πως συμβαίνει, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα και σε άλλους τομείς.
Θα περάσω και προσωπικά να δω τι "παίζει" ίσως αυτού του είδους η διαχείριση να είναι η λύση του μέλλοντος
Μέσα στην κρίση είναι λογικό οι προλετάριοι να κάνουν ότι μπορούν για να τη βγάλουν. Και καλά κάνουν.
Όμως, μιας και σ'αυτό το blog γίνεται, όντως, ριζοσπαστικός προβληματισμός καλό είναι να αναρωτηθούμε και για τα όρια που εμπεριέχει εξαρχής μια ενέργεια σαν αυτή.
Η αυτοδιαχείριση μιας επιχείρησης δεν παύει να είναι ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ. Δηλαδή, ένας τρόπος να αναπαράγεται το κεφάλαιο. Ιστορικά αυτός ο τρόπος αυτο-εκμετάλλευσης του προλεταριάτου, που αποτέλεσε στόχο επαναστάσεων, έχει αποδειχθεί ότι, στην εξέλιξη της αντίφασης του, είναι ένας δρόμος επιστροφής στον "κανονικό" καπιταλισμό".
Σήμερα πια είναι σαφές ότι η διαχείριση μιας επιχείρησης δεν είναι αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο. Είναι μια από τις λύσεις για την αναπαραγωγή του καπιταλισμού, για τη συνέχιση ύπαρξης καπιταλιστικών σχέσεων. Ο βαθμός εκμετάλλευσης, δυστυχώς αλλά έτσι είναι, δεν αποφασίζεται σε συνελεύσεις, αποφασίζεται από τους ίδιους τους "νόμους" (με την έννοια που δίνει ο Μαρξ στη λέξη) του κεφαλαίου.
Αν το εγχείρημα πετύχει η κατάσταση ισορροπίας θα είναι η επαναλειτουργία μιας επιχείρησης, δηλαδή, δουλειά, αλλοτρίωση, διαμεσολαβημένες σχέσεις.
Αν το ζήτημα μας είναι η καταστροφή του κεφαλαίου, τότε, σ'αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται περίσκεψη και όχι πανηγυρισμοί.
A friend
Για την αυτο-διαχείριση
Καταρχήν να πούμε ότι στο συγκεκριμένο εστιατόριο δεν υπάρχει αυτο-διαχείριση αλλά εργατικός έλεγχος. Ο ιδιοκτήτης έχει ακόμα λόγο στα πράγματα.
Κατά δεύτερον, θεωρώ αυτά τα εγχειρήματα θετικά για την χειραφέτηση των εργαζομένων. Και το λέω αυτό με την εμπειρία του εστιατορίου που δουλεύω. Είναι αλλιώς να ψήνεις ή να μεταφέρεις πακέτα φαγητού ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ (δηλαδή να είσαι μόνο χέρια-πόδια-και μυαλό μόνο όταν κάτι χρειάζονται), και αλλιώς να συζητάς για την παραγωγή σου, τη διανομή σου, την υπηρεσία που προσφέρεις, να συζητάς ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΕΔΩ. Καταλαβαίνεις καταρχήν ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε τα μέσα παραγωγής χωρίς αφεντικά!
Χωρίς αγορά όμως; Εδώ είναι το αγκάθι, πραγματικά γίνεσαι ολίγον επιχειρηματίας! Για να έχει κάποια προοπτική κοινωνικής αλλαγής η αυτο-διαχείριση χρειάζεται περισσότερα, όχι μόνο π.χ. τη σύνδεση με την κοινωνία ή την ηθική οικονομία (κάτι που π.χ. πολλές αυτο-διαχειριζόμενες επιχειρήσεις της Αργεντινής έχουν πετύχει), χρειάζεται την ένταξη της σε ένα σχέδιο επανάστασης, δηλαδή συνολικής ανατροπής της κεφαλαιακής σχέσης, της μισθωτής εργασίας (για όλους) κτλ. Η αυτο-διαχείριση στην Ισπανία του 36, η κολλεκτιβοποίηση, ήταν περισσότερο σε μια τέτοια λογική απ'ότι π.χ. η αυτοδιαχείριση της Αργεντινής.
Για μια κριτική της αυτο-διαχείρισης στην Ισπανία υπάρχει και ένα βιβλίο στο http://www.kokkinonima.gr/?p=73#more-73
θεωρώ όμως την τότε αυτο-διαχείριση της CNT πολύ πιο κοντά στην επανάσταση παρά τις σημερινές κολλεκτίβες. Και αυτό έχει να κάνει φυσικά με το επίπεδο της ταξικής πάλης εκείνης της εποχής, τον βαθμό οργάνωσης και τις ιδεολογίες των εργατών κτλ.
Αυτά.
Πάντως νομίζω ότι τέτοιες συμπεριφορές απέναντι στην κρίση (έλεγχος στο εστιατόριο) είναι πολύ πιο γόνιμες από το απλά να σκύβεις το κεφάλι απέναντι στην κρίση, να απολύεσαι, να κλείνεσαι στο σπίτι τελικά με φτώχεια και κατάθλιψη. Γιατί συνήθως αυτό βλέπουμε!
@A friend
"Η απογοήτευση έχει επάνω μας περίπου το ίδιο αποτέλεσμα με τη χαρά". David Hume
Όχι, δεν τίθεται θέμα "απογοήτευσης". Ο τυφλοπόντικας προχωράει. Η επανάσταση θα παραχθεί μέσα από τη σύγχρονη αντίφαση του κεφαλαίου, δηλαδή, μέσα από τους σύγχρονους ταξικούς αγώνες. Το ζήτημα δεν είναι ούτε να "απογοητευόμαστε", ούτε να "χαιρόμαστε", το ζήτημα είναι όσο μπορούμε να διευκρινίζουμε, να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα. Αυτή η προσπάθεια, που ποτέ δεν μπορεί να ολοκληρωθεί γιατί είμαστε μέρος της αντίφασης, κατά τη γνώμη μου, είναι χρήσιμη και μέσα στην εξέλιξη του καθημερινού αγώνα, αλλά θα είναι ακόμη περισσότερο χρήσιμη την ώρα της μεγάλης ρήξης. Τότε, καθώς θα καταλαμβάνονται οι επιχειρήσεις και θα εφαρμόζεται η αυτοδιαχείριση, θα τεθεί πρακτικά το ζήτημα: Ή μέσω αυτού του δρόμου θα αλλάξει μορφή το κεφάλαιο ή, μέσα στην εσωτερική ρήξη που θα προκύψει, η αυτοδιαχείριση θα ηττηθεί και θα προχωρήσουμε προς το επόμενο όριο...
A friend, again.
Αρχικά να πω σε αυτά που αναφέρει ο σ. Ριζοσπαστικός Προβληματισμός σχετικά με το ¨χέρια-πόδια-και μυαλό¨, μιας και εγώ δουλεύω στον επισιτισμό (άρα δεν μπορώ να μιλήσω για κάθε εργασιακό χώρο γενικά, παρόλα αυτά αυτόν τον κλάδο τον γνωρίζω αρκετά), πως οι εργαζόμενοι σε αυτόν τον κλάδο γενικά συζητάνε για το πώς οργανώνεται η παραγωγή και τι παράγουμε. Δλδ αν δεν είσαι πολύ νέος-α στη δουλειά και έχεις έστω μια μικρή εμπειρία, σίγουρα θα ακούσεις ή/και κάνεις κουβέντες όπως ¨αν είχα εγώ το μαγαζί θα έκανα έτσι...¨(χωρίς να εννοούν αν ήμουν αφεντικό, αλλά αν είχα έλεγχο) ή ¨αυτό το πράμα αν ήταν στο χέρι μου δε θα το σέρβιρα¨. Άρα λοιπόν δεν ξέρω πόσο ισχύει αυτό που λες. Φυσικά αυτό για το αφεντικό και την εξουσία του μέσα στο μαγαζί ισχύει, όπως και για το ευρύτερο κοινωνικό νόημα που πρέπει να έχει η αυτοδιαχείριση για να νοείται ως τέτοια (κι εδώ πράγματι έχουμε εργατικό έλεγχο).
Από την άλλη, πέρα από τους προβληματισμούς που βάζει ο/η friend και με τους οποίους συμφωνώ αρκετά. Με την επιφύλαξη ότι η ατοδιαχείριση είναι το πρώτο, αλλά όχι και το τελευταίο βήμα για την κατάργηση της εργασίας ως διαχωρισμένης ανθρώπινης δραστηριότητας -κάπως το βάζεις στο τελευταίο σχόλιο. Με αποτέλεσμα να έχουν μπει κάπως σε λογικές να προσελκύσουν πελατεία με επαγγελματικά μενού, εκπτώσεις, ολοήμερες βάρδιες αντί για τις 8ωρες που κάνανε (τουλάχιστον το κλείνουν τις Κυριακές για μπάνιο :Ρ).
Και το άλλο προβληματικό που δεν έχω δει να συζητιέται πουθενά είναι πώς μια κρίση του αφεντικού ως μειωμένης κίνησης αναλαμβάνουν να τη διαχειριστούν και να την αποσοβήσουν οι εργαζόμενοι (με την προοπτική βέβαια να την έχουν σαν διαπραγματευτικό χαρτί οι εργαζόμενοι το Σεπτέμβρη για να υπογράψουν συμβάσεις), παραδίδοντας μετά κερδοφόρα την επιχείρηση στο αφεντικό.
Ενώ πάνω σε αυτή τη λογική της κρίσης ο αγώνας σε γνωστό μοντέρνο καφενείο της πόλης έχει πολύ περισσότερη ουσία (άσχετο που η αριστερίστικη γραφειοκρατία που διαμεσολαβεί αυτή τη στιγμή τον αγώνα τους δεν βγάζει αυτό το χαρακτηριστικό προς τα έξω): όταν το αφεντικό τους απείλησε με τη μειωμένη κίνηση, οι εργαζόμενοι όχι μόνο διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα μηνών/χρόνων, αλλά και απαίτησαν νέες συμβάσεις με τα πραγματικά -και ακριβά- τεκμαρκτά ημερομίσθια του κλάδου.
Ε.
Αρχικά να πω σε αυτά που αναφέρει ο σ. Ριζοσπαστικός Προβληματισμός σχετικά με το ¨χέρια-πόδια-και μυαλό¨, μιας και εγώ δουλεύω στον επισιτισμό (άρα δεν μπορώ να μιλήσω για κάθε εργασιακό χώρο γενικά, παρόλα αυτά αυτόν τον κλάδο τον γνωρίζω αρκετά), πως οι εργαζόμενοι σε αυτόν τον κλάδο γενικά συζητάνε για το πώς οργανώνεται η παραγωγή και τι παράγουμε. Δλδ αν δεν είσαι πολύ νέος-α στη δουλειά και έχεις έστω μια μικρή εμπειρία, σίγουρα θα ακούσεις ή/και κάνεις κουβέντες όπως ¨αν είχα εγώ το μαγαζί θα έκανα έτσι...¨(χωρίς να εννοούν αν ήμουν αφεντικό, αλλά αν είχα έλεγχο) ή ¨αυτό το πράμα αν ήταν στο χέρι μου δε θα το σέρβιρα¨. Άρα λοιπόν δεν ξέρω πόσο ισχύει αυτό που λες. Φυσικά αυτό για το αφεντικό και την εξουσία του μέσα στο μαγαζί ισχύει, όπως και για το ευρύτερο κοινωνικό νόημα που πρέπει να έχει η αυτοδιαχείριση για να νοείται ως τέτοια (κι εδώ πράγματι έχουμε εργατικό έλεγχο).
Από την άλλη, πέρα από τους προβληματισμούς που βάζει ο/η friend και με τους οποίους συμφωνώ αρκετά. Με την επιφύλαξη ότι η ατοδιαχείριση είναι το πρώτο, αλλά όχι και το τελευταίο βήμα για την κατάργηση της εργασίας ως διαχωρισμένης ανθρώπινης δραστηριότητας -κάπως το βάζεις στο τελευταίο σχόλιο. Με αποτέλεσμα να έχουν μπει κάπως σε λογικές να προσελκύσουν πελατεία με επαγγελματικά μενού, εκπτώσεις, ολοήμερες βάρδιες αντί για τις 8ωρες που κάνανε (τουλάχιστον το κλείνουν τις Κυριακές για μπάνιο :Ρ).
Ε.
Facing Reality
http://babel.hathitrust.org/cgi/m/mdp/pt?view=image;size=100;id=mdp.39015068648313;page=root;seq=3;num=1
Δημοσίευση σχολίου