Επίθεση δέχτηκαν 3 μέλη του νεοσύστατου πρωτοβάθμιου σωματείου στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ της Αθήνας κατά τη διάρκεια του τακτικού συνεδρίου της ΟΜΕ-ΟΤΕ. Περισσότερες πληροφορίες εδώ http://swmateiostonote.blogspot.com/2009/05/blog-post_228.html
Η συγκεκριμένη επίθεση αναδεικνύει πολλά:
α) Τον παραγοντισμό των συνδικαλιστών στις ΔΕΚΟ. Η ομοσπονδία θεωρείται "τσιφλίκι" και αυτό ισχύει για τις περισσότερες ΔΕΚΟ που αποτελούν άλλωστε θεμελιακό κομμάτι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ. Η ΟΜΕ-ΟΤΕ είναι βέβαια πρωτοπόρα στον γραφειοκρατικό-συναινετικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό. Όλοι θυμούνται το ξεπούλημα των "νεοπροσλαμβανόμενων" (άρση μονιμότητας) για πάρουν οι παλιοί εργαζόμενοι εθελούσια έξοδο το 2005.
β) Η πλειοψηφία των συνδικαλιστών, οι αντιπρόσωποι της ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, δεν είναι μια τυχαία πλειοψηφία. Εκφράζουν έναν "συντηρητικό" εργάτη, τους λεγόμενους "παλιούς" των ΔΕΚΟ που προσπαθούν να σώσουν το εαυτό τους κατά τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των τελευταίων 15 χρόνων. Αυτοί που κάποτε αγωνίστηκαν δυναμικά και πρωτοπόρα (δεκαετίες '60, '70 και '80), που έδωσαν μάχες ως και το '93, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, ενσωματώθηκαν (ήδη από το ’80 ξεκίνησε η ενσωμάτωση με το ΠΑΣΟΚ), συναίνεσαν, έκλεισαν τα μάτια στην λαίλαπα της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων για τους νέους μέσα στο ’90 και το 2000, ΕΧΑΣΑΝ ΟΠΩΣ ΕΧΑΣΕ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. Οι σημερινές διαιρέσεις μεταξύ «παλιών» και «νέων», «μόνιμων» και «προσωρινών» αντανακλούν αυτήν ακριβώς την ήττα. Η γραφειοκρατία είναι απλά οι άνθρωποι που μέσα από παλιότερες δυναμικές διαδικασίες έγιναν αρχισυνδικαλιστικά στελέχη, πήραν "βιλαέτια" μέσα στους κρατικούς οργανισμούς, έγιναν "τσιφλικάδες" που εκφράζουν κομματικές πελατειακές σχέσεις.
γ) Αντικειμενικά οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ έχουν -λόγω του καταμερισμού της εργασίας- μεγάλη δύναμη, είδαμε π.χ. ότι η απεργία στην ΔΕΗ πέρσι για το ασφαλιστικό επηρέαζε άμεσα και πολλούς άλλους κλάδους. Γι΄ αυτό το κράτος προσπαθεί να έχει ενσωματωμένους τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ και συχνά τα καταφέρνει «ενδίδοντας» σε ένα προνοιακότερο εργασιακό καθεστώς σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα (καθεστώς που οι εργαζόμενοι πάλεψαν να δημιουργηθεί και παλεύουν να ισχύει μέχρι σήμερα – δεν είναι μόνο μία «από τα πάνω» κίνηση του Κράτους). Καθεστώς που σήμερα δεν περιλαμβάνει τους περισσότερους νέους εργαζομένους. Μέσα σε αυτή την ιστορικά δυναμική διαδικασία των αγώνων στις ΔΕΚΟ έχουν εμφανιστεί –κοινωνικά- ριζοσπαστικές μειοψηφίες.
δ) Το πρόβλημα είναι όμως ότι ακόμα και οι μη-εργοδοτικές οργανωμένες δυνάμεις των ΔΕΚΟ, οι πιο ριζοσπαστικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, ακολουθούν τον ίδιο συνδικαλισμό της αντιπροσώπευσης, των Δ.Σ. κτλ. Αυτό δημιουργεί εμπλοκή στον αγώνα. Όχι μόνο των μόνιμων αλλά και των εποχιακών. Κάτι ανάλογο συμβαίνει στις μέρες μας με τους ωρομίσθιους και τους μόνιμους στην εκπαίδευση. Ωρομίσθιοι που αποφάσισαν να αγωνιστούν συναντιούνται με τις ριζοσπαστικές δυνάμεις των μόνιμων για να κάνουν αγώνα αλλά αυτοί οι δεύτεροι τους προτείνουν…να μπουν στα ψηφοδέλτια για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα πρωτοβάθμια σωματεία!
ε) Ίσως λοιπόν, και επί του συγκεκριμένου, μεγαλύτερο νόημα για τους επισφαλείς εργαζομένους των τηλεφωνικών κέντρων (που επέλεξαν τη δημιουργία σωματείου ως εργαλείου αγώνα) έχει το να συναντηθούν με τη ριζοσπαστική μειοψηφία των μόνιμων και να την πιέσουν να διεξάγουν αγώνες από κοινού, αγώνες που δεν θα έχουν σον και καλά τη βούλα των σωματείων των "μόνιμων" (που ελέγχονται από ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ) αλλά μόνο αυτή των νεοσύστατων πρωτοβάθμιων σωματείων των εποχιακών.
ζ) Τίποτα δεν πάει χαμένο. Αυτό που έγινε στο συνέδριο αναδεικνύει το ζήτημα της επισφάλειας, κάνει τους εποχικούς του ΟΤΕ "ορατούς". Οι αγώνες τους, αν «βγουν», είναι αυτοί που θα πιέσουν και τους γραφειοκράτες να άρουν τους αποκλεισμούς. Μόνο όταν δουν αγώνες ταρακουνιούνται οι γραφειοκράτες. Μόνο όταν δουν ότι κάποιοι υπάρχουν και αγωνίζονται και δεν είναι ενσωματωμένοι στις γραφειοκρατικές δομές τους λένε «καλώς τα παιδιά, εμείς ήμασταν πάντα μαζί σας». Εκεί βέβαια θα πρέπει να σκεφτούν πολύ οι εποχιακοί. «Θέλουμε να μπούμε σε μια ομοσπονδία που ούτως ή άλλως είναι γραφειοκρατική ως δομή, που ως στελέχη μας έφτυναν, μας έδιωχναν, και τώρα μας θυμήθηκαν για τους δικούς τους λόγους, ή μήπως τελικά να συντονιστούμε με πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες (εντός και εκτός ΟΤΕ) που έχουν ταξικό προσανατολισμό, που κάνουν αγώνα, που δεν νοιάζονται μόνο για την αναπαραγωγή και την ενότητα μιας ομοσπονδίας;». Δεν είναι εύκολη η απάντηση, έστω και αν το ερώτημα τίθεται ρητορικά...
Υ.Σ. Σόρι για οποιοδήποτε διδακτικό ύφος αλλά υπάρχει προσωπική εμπειρία στην αλληλεπίδραση εποχιακών-μόνιμων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου