Τι συνέβη την Πρωτομαγιά στην Αθήνα;

Αυτήν την πρωτομαγιά την πέρασα στην Αθήνα.
Είχα καιρό να πάω και είχα δει ότι καλούνταν μια πορεία στην πλ.Βικτωρίας με καλή οργάνωση. Συγκεκριμένα είχα δει ότι ήδη από τον Μάρτιο είχαν γίνει 7 (!!!) ανοιχτές συνελεύσεις για να οργανωθεί η φάση, ότι πριν την πρωτομαγιά η "Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009" (http://protomagia2009.blogspot.com/ ) έκανε ανοιχτή εκδήλωση στην πλ.Κουμουνδούρου αλλά και μια προβολή βίντεο στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων, είχα μάθει ότι συμμετείχαν πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, εργαζόμενοι. Ήταν μια διαδικασία που γενικά, «απ΄ έξω», έδειχνε καλά οργανωμένη, και το κείμενο της επικέντρωνε σε ένα συγκεκριμένο θέμα, την επισφάλεια. Ήταν μια διαδικασία που για πρωτομαγιά δεν την έχουμε συνηθίσει, καθότι οι περισσότερες πρωτομαγιάτικες πορείες οργανώνονται με διαδικασίες άψε-σβήσε: μια βδομάδα πριν την 1η Μαΐου πέφτουν τηλέφωνα «σε γνωστούς» και γίνονται μία, άντε δύο συνελεύσεις για την πρακτική οργάνωση. Διαδικασίες δηλαδή που δεν γίνεται πραγματική γνωριμία και κουβέντα αλλά που απλά βγάζουν ένα κάλεσμα και μια αφίσα και κάνουν μια δράση.

Καθώς κατέβαινα για τη Βικτώρια πέρασα από το Μουσείο. Εκεί είδα το εξής: πρωτοβάθμια σωματεία (Ιντρακόμ, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών κ.α.) που ανήκουν σε αυτό που λέμε «ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος» (δυνάμεις με κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ). Πάρα πολλά πανό οργανώσεων της εξω-κοινοβουλευτικής Αριστεράς, πολλά περισσότερα από τα σωματεία. Ένα μπλοκ αναρχικών. Και αρκετό κόσμο, που δεν μπορώ να τον υπολογίσω ακριβώς.

Μετά κατέβηκα στην Βικτώρια. Εκεί ο κόσμος ήταν λίγο πιο πολύς (νομίζω) από το Μουσείο, με πιο πολύ «σύνθεση Δεκέμβρη» (δηλαδή περισσότερη νεολαία – δες και μια άποψη μελών του ΣΥΡΙΖΑ για αυτό στο http://enosy.blogspot.com/2009/05/blog-post.html ). Ήταν σωματεία, νέες εργατικές συλλογικότητες π.χ. από τα ΜΜΕ, η ΠΕΚΟΠ που δίνει μεγάλη μάχη όπως ενημερώθηκα, εκπαιδευτικοί και από τις Παρεμβάσεις και από την πρωτοβουλία για την αυτό-οργάνωση της εκπ/σης κ.α.

Τι συνέβη;
Στην ουσία ένα σύνολο πρωτοβάθμιων σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων που δεν έχουν αναφορά στην ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ αλλά αντίθετα αποτελούν ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ την «ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος» δεν μπόρεσαν να κατέβουν από κοινού στον δρόμο. Και το ερώτημα, γιατί; Και ακόμα πιο συγκεκριμένα, γιατί δεν στηρίχτηκε η –πρώτη χρονικά- πρωτοβουλία που πάρθηκε για την διοργάνωση εργατικής πρωτομαγιάς αλλά αντίθετα ακολούθησε μια δεύτερη πρωτοβουλία που κάλεσε στο Μουσείο; Τι είναι αυτό που παραλύει τη συνεργασία, έστω την κοινή κάθοδο στον δρόμο -μια μέρα όπως η εργατική Πρωτομαγιά- όλων εκείνων των δυνάμεων που κάνουν σε πολλά σημεία (όχι όλα) την ίδια κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ και που στο παρελθόν έχουν συνεργαστεί (λίγο ή πολύ) για διάφορα θέματα π.χ. Ασφαλιστικό, στήριξη ΠΕΚΟΠ.

Τι μας πάει πίσω με λίγα λόγια;

Πολιτικο-ιδεολογικοί υποκειμενισμοί και προκαταλήψεις. Αυτά μας πάνε πίσω. Για πολλούς η Βικτώρια ήταν «αναρχική» φάση, για άλλους το Μουσείο ήταν «οι αριστεριστές». Και όμως δεν ήταν έτσι! Αν στο Μουσείο υπήρχαν πολλές πολιτικές οργανώσεις με έντονη παρουσία, δεν σημαίνει ότι δεν κατέβηκαν άνθρωποι που πρώτα και κύρια βλέπουν τον εαυτό τους σαν αγωνιζόμενους εργαζόμενους. Οι ωρομίσθιοι π.χ. που δίνουν μάχη αυτόν τον καιρό, ήταν εκεί.
Αλλά και στη Βικτώρια. Κανένα αναρχικό πανό δεν υπήρχε στην Βικτώρια μέχρι να έρθει ένα από το Μουσείο, όλα τα πανό επικεντρωμένα στο εργατικό ζήτημα-κίνημα, κόσμος πολύς που μπορεί να έχει μια πολιτική αναφορά στην αριστερά ή την αντιεξουσία αλλά που κατέβηκε ΚΑΙ ως εργαζόμενος. Στο κάτω-κάτω εργατική είναι η Πρωτομαγιά, ούτε αριστερή, ούτε αναρχική.


Τι θέλω να πω εν ολίγης;

Α) Η πρωτομαγιά είναι πια αργία. Στην κοινωνική αντίληψη των εργαζομένων είναι αργία. Είναι ιστορικό το ζήτημα, δεν ήμαστε το ’60-’67 που ήταν μεγάλο ζήτημα αν θα γίνει απεργία και πορεία την πρωτομαγιά και πολλά σωματεία και αγωνιστές έδιναν τη ψυχή τους σε αυτή την υπόθεση. Σήμερα είναι «ιστορική, κοινωνικά κατεκτημένη αναπαράσταση» ότι η πρωτομαγιά είναι μια αργία όπως οι άλλες. Ειδικά αν πέφτει τριήμερο, ο σημερινός εργαζόμενος απλά θα κάνει κάτι φυσικό, θα προσπαθήσει να ξεκουραστεί, να πάει ένα ταξιδάκι, να απολαύσει τον χρόνο εκτός εργασίας (άλλωστε όλη την άλλη χρονιά δουλεύει εντατικοποιημένα πια). Έτσι τις πορείες της Αθήνας ήταν ο «πολιτικοποιημένος» κόσμος που τις στήριξε, και όχι οι καθημερινοί εργαζόμενοι που π.χ. έχουν αναφορά τα πρωτοβάθμια σωματεία και που μπορεί σε μια δράση τους να κατέβουν.

Β) Τώρα, ο «πολιτικοποιημένος» κόσμος κλίνει πολύ πιο εύκολα στο να κατηγοριοποιήσει πολιτικο-ιδεολογικά την κάθε φάση: Μουσείο = αριστεριστές, Βικτώρια = αντιεξουσιαστές. Εδώ η ευθύνη βαραίνει τους διοργανωτές των πορειών και κυρίως τις εργατικές συλλογικότητες και τα πρωτοβάθμια σωματεία, να περάσουν ένα μήνυμα ότι «εργατική είναι η πρωτομαγιά, όλοι μαζί ΩΣ ΕΡΓΑΤΕΣ στον δρόμο». Και επειδή με την ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ υπάρχει πρόβλημα, «όλοι μαζί σε μια ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση». Αυτό δεν έγινε γιατί και στις συλλογικότητες και στα σωματεία δεν επικρατεί μια κινηματική λογική αλλά αντίθετα οι πολιτικοί υποκειμενισμοί παρεμβαίνουν καταλυτικά. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγινε με ένα τόσο ιστορικό και δυναμικό πρωτοβάθμιο σωματείο όπως το Βιβλίου-Χάρτου ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ, ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!! Πολιτικοί υποκειμενισμοί και ιδεολοψίες παντού. Και στην Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009, όπως ενημερώθηκα, και στο Μουσείο (που ασφυκτιούσες από τις πολιτικές οργανώσεις που επικαθόριζαν τη συγκέντρωση).

ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: Ε λοιπόν αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι θα ήθελα η επόμενη πρωτομαγιά να γίνει αποκλειστικά από εργατικές συλλογικότητες και σωματεία και να μην υπάρχει ούτε ένα πανό της αναρχίας/αντιεξουσίας, ούτε ένα πανό της εξω-κοινοβουλευτικής αριστεράς. Αντίθετα να θυμηθούμε όλοι ότι η πρωτομαγιά ανήκει πάνω απ΄ όλα στους εργάτες, και σαν εργάτες, σαν ριζοσπάστες εργάτες και συλλογικότητες που κατακρίνουν τον εργοδοτικό και κομματικό συνδικαλισμό να κατέβουμε στον δρόμο. Αυτό.


Υ.Σ. Σε αυτό το μπλογκ, είχα βάλει ένα κείμενο για «4 πόλους και 1 τάση στο εργατικό κίνημα» (δες http://rizospastes.blogspot.com/2008/06/blog-post_22.html). Λοιπόν αυτή η τάση φαίνεται ότι μεγάλωσε λιγάκι στην Αθήνα και παρουσιάστηκε «σαν πόλος» στην πλ.Βικτωρίας. Το θέμα όμως είναι όσοι έχουν μια κοινή κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ να συμβαδίσουν, να αφήσουν πίσω αριστερίστικες ή αντιεξουσιαστικές ιδεοληψίες, να χτίσουν μια πραγματικά ανεξάρτητη αλλά και ισχυρή πτέρυγα στο εργατικό κίνημα, ανεξάρτητη και από κόμματα (εδώ βάζω και το άτυπο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κόμμα-κουλτούρα και τα πάμπολα εξω-κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς), ανεξάρτητη και από την εργοδοσία και τον παραγοντισμό των περισσότερων συνδικάτων. Αυτή η πτέρυγα θα προέλθει από τα πιο ώριμα και κινηματικά κομμάτια που συγκεντρώθηκαν στην Βικτώρια και το Μουσείο, και όχι απ΄ όσους δεν μπορέσουν να ακολουθήσουν, όσους μείνουν στην πολιτικό-ιδεολογική τους ασφάλεια/μαγαζάκι.

Υ.Σ.2. Θα ήταν ίσως χρήσιμο, για πολλούς και πολλές που μιλούν για ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος, το ανάγνωσμα «Η κίνηση των 115» του Δ.Λιβεριάτου. Μιλά για το κίνημα των πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών ενάντια στην ελεγχόμενη ΓΣΕΕ την περίοδο 1962-1967. Το βιβλίο έχει πολλά διδάγματα, θετικά και αρνητικά, π.χ. το κίνημα των 115 (που όταν επιβλήθηκε πια η χούντα αριθμούσε 1000 σωματεία) αρνούνταν την οικονομική ενίσχυση από αφεντικά και κράτος. Από την άλλη, έδινε μεγάλη έμφαση στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και της πολιτικής ζωής και δεν είδε τον εαυτό του ως δύναμη ριζικών αλλαγών. Κάθε κριτική πάντως πρέπει να λάβει υπόψη την κοινωνική-ιστορική συνθήκη της εποχής, π.χ. τι σήμαινε μετεμφυλιακή Ελλάδα.

Υ.Σ.3 Ίσως η πρωτομαγιά δεν είναι καλή ευκαιρία για την ενότητα της ανεξάρτητης ταξικής πτέρυγας καθότι τα συγκεκριμένα ζητήματα ενώνουν περισσότερο απ' ότι οι αφηρημένοι εορτασμοί ή οι αφηρημένες θεματικές. Εκτός αν η πρωτομαγιά έχει και αυτή ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο π.χ. αν είχε διοργανωθεί ως μέρα αλληλεγγύης στην Κούνεβα που θα κατέληγε σε μια συγκεκριμένη δράση υπερ της, είναι πιθανόν να υπήρχε μεγαλύτερη σύμπνοια.