Εδώ και λίγο καιρό, ένα μοναδικό βιβλίο κυκλοφορεί στα "πέριξ".
Πρόκειται για τη "Γενιά της Επισφάλειας", ένα βιβλίο γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, ένα βιβλίο που θίγει όσα δεν θίγονται ποτέ από το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα...
Ακολουθεί μια συνοπτική βιβλιοπαρουσίαση, η οποία βρίσκεται στο περιοδικό δρόμου "Στάση" που κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη.
"Από το 2000 λοιπόν, κάναμε, «επίθεση στο Παρίσι». Το νευραλγικό κέντρο της ταχείας εστίασης, η αντλία με τα δολάρια, ο πιο μεγάλος τζίρος στη χώρα. Πολύ γρήγορα οι κινητοποιήσεις σκλήρυναν τόσο στη McDonald’s όσο και στην Pizza Hut. Οι δύο φίρμες γνώρισαν τις πρώτες τους μεγάλες απεργίες σχεδόν ταυτόχρονα, με λίγες εβδομάδες απόσταση. Φαίνεται πως έφτανε να ανοιχτεί ο δρόμος, να δοθεί το παράδειγμα για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους και άλλοι εργαζόμενοι της ταχείας εστίασης. Από μερικές ώρες στάσης εργασίας περάσαμε σε μερικές μέρες, έπειτα σε μερικές βδομάδες και τελικά σε μερικούς μήνες… Μέχρι και 115 μέρες απεργίας στο εστιατόριο McDonald’s της λεωφόρου Στρασβούργου-Σαιν-Ντενί (Οκτώβριος 2001 – Φεβρουάριος 2002)! Κάτι το πρωτοφανές στην καρδιά του Παρισιού, πόσο μάλιστα για του υπάκουους, συνήθως, εργαζόμενους της ταχείας εστίασης”
Τον Ιούνιο του 1993, ο Αμπντέλ Μαμπρουκί, 21 ετών, υπό τον εκβιασμό της επιβίωσης και έχοντας παρατήσει ήδη το σχολείο, προσλαμβάνεται στην Pizza Hut. Ο Αμπντέλ θεώρησε πως μια θέση μερικής απασχόλησης με σύμβαση αορίστου χρόνου ήταν μια πολύ καλύτερη συνθήκη από τις προηγούμενες του προσωρινές δουλείες σε στησίματα/ξεστησίματα εκθέσεων και σε εργοτάξια. Γρήγορα όμως αντιλήφθηκε πως η εργασία σε χώρους ταχείας εστίασης δεν είναι εύκολη υπόθεση.Η ταχύτητα στην εξυπηρέτηση πατάει πάνω στην εξοντωτική εργασία χιλιάδων «πολυειδικευμένων εργαζομένων» που πρέπει να ξέρουν και υποχρεούνται να μάθουν να κάνουν τα πάντα. Από τις παραγγελίες, μέχρι την παρασκευή και την αποστολή του γεύματος. Εργαζομένων, που η νέα ορολογία των εργασιακών σχέσεων τους θέλει «μερικώς απασχολούμενους» και που προορίζονται να δουλέψουν κυρίως τις ώρες αιχμής για την μεγιστοποίηση του τζίρου των εταιριών. Οι εργαζόμενοι αυτοί, λοιπόν, εκτός από το πλήθος παράλογων εντολών, κανόνων, πιέσεων που υφίστανται από την διεύθυνση ή τους μάνατζερ των καταστημάτων, έχουν να αντιμετωπίσουν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, συνθήκες εργασίας χωρίς τους στοιχειώδεις κανονισμούς ασφάλειας και υγιεινής ( κακής ποιότητας μοτοποδήλατα, έλλειψη σωστού ρουχισμού, έλλειψη χώρων για τους εργαζόμενους κτλ.).
Όλα τα παραπάνω οδηγούν τους νέους εργαζόμενους στο να εγκαταλείπουν αυτές τις δουλείες μετά από ένα-δύο χρόνια και την εταιρία να προσλαμβάνει άλλους πιο παραγωγικούς που ψάχνουν απελπισμένα για δουλειά, ανακυκλώνοντας έτσι το εργατικό της δυναμικό και περιορίζοντας ταυτόχρονα τα περιθώρια κάποιας οργανωμένης αντίστασης.
Ο Αμπντέλ, λόγω πείσματος και λόγω του πόστου που του ανατέθηκε εξ αιτίας της μυωπίας του (λάντζα), αποφάσισε να μην παραιτηθεί σύντομα από την Pizza Hut αλλά να κάτσει και να οργανώσει όσο γίνεται δυναμικές εστίες αντίστασης ενάντια στην εργοδοσία. Μετατρέποντας το χώρο της λάντζας, όπου έρχονταν σε επαφή με όλους σχεδόν τους εργαζομένους, σε χώρο συνεύρεσης και συζήτησης εν ώρα δουλείας, καταφέρνει να θέσει στους υπόλοιπους εργαζομένους το ζήτημα της σύγκρουσης. Γρήγορα έρχεται σε επαφή με την CGT, τη γαλλική Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων και το 1996 καθίσταται εκπρόσωπος της σε όλα τα καταστήματα της Pizza Hut.
Στο βιβλίο « Η γενιά της επισφάλειας», που έγραψε ο ίδιος ο Αμπντέλ, περιγράφονται εμπειρίες τόσο μέσα από τους χώρους εργασίας της ταχείας εστίασης και γενικά της επισφαλούς εργασίας όσο και γύρω από τις δυνατότητες οργάνωσης και κινητοποίησης στους χώρους αυτούς. Τίθενται ζητήματα για το πως μπορεί να ξεκινήσει μια δράση, όπως μια απεργία ή διαδήλωση στις μικρές ευέλικτες μονάδες παραγωγής του τριτογενή τομέα. Πως είναι δυνατόν να συντονιστούν οι εργαζόμενοι από διαφορετικά καταστήματα και από διαφορετικές εταιρίες και να δράσουν από κοινού. Πως μπορούν αποτελεσματικά να βελτιωθούν οι όροι τις εργασίας, τα πιεστικά ωράρια, οι παρατυπίες, οι πειθαρχικές διώξεις και οι «με το παραμικρό» απολύσεις. Τέλος αυτό που σκιαγραφείται και αναπτύσσεται ως προβληματική μέσα από την εμπειρία του Αμπντέλ, ως συνδικαλιστή, είναι η εξής: Ποιος είναι ο ρόλος των επίσημων θεσμών (συνδικάτων, κομμάτων, πολιτικών οργανώσεων, μέσων μαζικής ενημέρωσης κτλ.) στην κίνηση των «από τα κάτω», στις πρωτοβουλίες των ίδιων των εργαζομένων για αντίσταση;
Την ελληνική έκδοση του βιβλίου συνυπογράφουν οι εργατικές συλλογικότητες «Βιβλιοφρικάριος», «το Ρεπό», το Σωματείο Σερβιτόρων και Μαγείρων, η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου και η Ομάδα «Νομάδες Αντιρροής» όπου είχε την πρωτοβουλία για την μετάφραση, έκδοση αλλά και περαιτέρω συλλογικοποίηση αυτής της προσπάθειας με σκοπό να φτάσει σε όσο το δυνατών περισσότερους εργαζόμενους σε παρόμοιες συνθήκες. Για να το βρείτε επικοινωνήστε με τις συγκεκριμένες ομάδες στην Αθήνα (Http://generationprecaire.blogspot.com) ή στη Θεσσαλονικη με την συντακτική ομάδα της Στάσης Επισφάλειας.
Για την μνήμη…
Τον Απρίλη του 2001 ιδρύεται στην Ελλάδα για πρώτη φορά σωματείο εργαζομένων στην Pizza Hut- γνωστό και ως ΣΕΒΑΧ. Η δράση του επικεντρώθηκε στις συνθήκες εργασίας αλλά και στο ίδιο το δικαίωμα συμμετοχής σε σωματείο. Τον Χειμώνα 2002/2003 η δράση του σωματείου κορυφώνεται με την αναίτια απόλυση εργαζομένων που διαμαρτυρήθηκαν για τα καψόνια που τους βάζουν οι υπεύθυνοι των καταστημάτων. Το κατάστημα του Χαλανδρίου και των Βριλησσίων προχωρούνε σε στάση εργασίας. Το ίδιο βράδυ αποφασίζεται από τη Γενική Συνέλευση του σωματείου απεργία. Ακολουθούν αποφάσεις για απεργία διαρκείας ενώ οργανώνεται καμπάνια για την γνωστοποίηση των αιτημάτων των απεργών. Πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις σε άλλα καταστήματα και εκτός Αθήνας, σε Κρήτη και Θεσσαλονίκη. Στις 17/1 πραγματοποιήθηκε τηλεφωνικό σαμποτάζ στο τηλεφωνικό κέντρο της εταιρίας. Τελικά η απεργία , που κράτησε 14 μέρες, έληξε έχοντας ήδη κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική από την εργοδοσία και αφού οι οικονομικές δυνατότητες των απεργών είχαν αγγίξει τα όρια τους.Εδώ στη Θεσσαλονίκη πρωτοβουλία εργαζομένων σε καταστήματα της Pizza Hut και αλληλέγγυων πραγματοποίησαν πλήθος παρεμβάσεων σε καταστήματα και στους δρόμους της πόλης. Μπορεί αυτοί οι αγώνες να φαίνονται μικροί και η ήττα τους σχεδόν αναμενόμενη, όμως η εμπειρία των ανθρώπων που έχουν συμμετέχει σε αυτούς αποτελούν μια παρακαταθήκη για τους επόμενους και τις επόμενες που θα αποφασίσουν να πάψουν «να κάνουν την πάπια» και θα αντισταθούν συλλογικά και δυναμικά σε κάθε λογής αφεντικά….
Πρόκειται για τη "Γενιά της Επισφάλειας", ένα βιβλίο γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, ένα βιβλίο που θίγει όσα δεν θίγονται ποτέ από το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα...
Ακολουθεί μια συνοπτική βιβλιοπαρουσίαση, η οποία βρίσκεται στο περιοδικό δρόμου "Στάση" που κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη.
"Από το 2000 λοιπόν, κάναμε, «επίθεση στο Παρίσι». Το νευραλγικό κέντρο της ταχείας εστίασης, η αντλία με τα δολάρια, ο πιο μεγάλος τζίρος στη χώρα. Πολύ γρήγορα οι κινητοποιήσεις σκλήρυναν τόσο στη McDonald’s όσο και στην Pizza Hut. Οι δύο φίρμες γνώρισαν τις πρώτες τους μεγάλες απεργίες σχεδόν ταυτόχρονα, με λίγες εβδομάδες απόσταση. Φαίνεται πως έφτανε να ανοιχτεί ο δρόμος, να δοθεί το παράδειγμα για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους και άλλοι εργαζόμενοι της ταχείας εστίασης. Από μερικές ώρες στάσης εργασίας περάσαμε σε μερικές μέρες, έπειτα σε μερικές βδομάδες και τελικά σε μερικούς μήνες… Μέχρι και 115 μέρες απεργίας στο εστιατόριο McDonald’s της λεωφόρου Στρασβούργου-Σαιν-Ντενί (Οκτώβριος 2001 – Φεβρουάριος 2002)! Κάτι το πρωτοφανές στην καρδιά του Παρισιού, πόσο μάλιστα για του υπάκουους, συνήθως, εργαζόμενους της ταχείας εστίασης”
Τον Ιούνιο του 1993, ο Αμπντέλ Μαμπρουκί, 21 ετών, υπό τον εκβιασμό της επιβίωσης και έχοντας παρατήσει ήδη το σχολείο, προσλαμβάνεται στην Pizza Hut. Ο Αμπντέλ θεώρησε πως μια θέση μερικής απασχόλησης με σύμβαση αορίστου χρόνου ήταν μια πολύ καλύτερη συνθήκη από τις προηγούμενες του προσωρινές δουλείες σε στησίματα/ξεστησίματα εκθέσεων και σε εργοτάξια. Γρήγορα όμως αντιλήφθηκε πως η εργασία σε χώρους ταχείας εστίασης δεν είναι εύκολη υπόθεση.Η ταχύτητα στην εξυπηρέτηση πατάει πάνω στην εξοντωτική εργασία χιλιάδων «πολυειδικευμένων εργαζομένων» που πρέπει να ξέρουν και υποχρεούνται να μάθουν να κάνουν τα πάντα. Από τις παραγγελίες, μέχρι την παρασκευή και την αποστολή του γεύματος. Εργαζομένων, που η νέα ορολογία των εργασιακών σχέσεων τους θέλει «μερικώς απασχολούμενους» και που προορίζονται να δουλέψουν κυρίως τις ώρες αιχμής για την μεγιστοποίηση του τζίρου των εταιριών. Οι εργαζόμενοι αυτοί, λοιπόν, εκτός από το πλήθος παράλογων εντολών, κανόνων, πιέσεων που υφίστανται από την διεύθυνση ή τους μάνατζερ των καταστημάτων, έχουν να αντιμετωπίσουν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, συνθήκες εργασίας χωρίς τους στοιχειώδεις κανονισμούς ασφάλειας και υγιεινής ( κακής ποιότητας μοτοποδήλατα, έλλειψη σωστού ρουχισμού, έλλειψη χώρων για τους εργαζόμενους κτλ.).
Όλα τα παραπάνω οδηγούν τους νέους εργαζόμενους στο να εγκαταλείπουν αυτές τις δουλείες μετά από ένα-δύο χρόνια και την εταιρία να προσλαμβάνει άλλους πιο παραγωγικούς που ψάχνουν απελπισμένα για δουλειά, ανακυκλώνοντας έτσι το εργατικό της δυναμικό και περιορίζοντας ταυτόχρονα τα περιθώρια κάποιας οργανωμένης αντίστασης.
Ο Αμπντέλ, λόγω πείσματος και λόγω του πόστου που του ανατέθηκε εξ αιτίας της μυωπίας του (λάντζα), αποφάσισε να μην παραιτηθεί σύντομα από την Pizza Hut αλλά να κάτσει και να οργανώσει όσο γίνεται δυναμικές εστίες αντίστασης ενάντια στην εργοδοσία. Μετατρέποντας το χώρο της λάντζας, όπου έρχονταν σε επαφή με όλους σχεδόν τους εργαζομένους, σε χώρο συνεύρεσης και συζήτησης εν ώρα δουλείας, καταφέρνει να θέσει στους υπόλοιπους εργαζομένους το ζήτημα της σύγκρουσης. Γρήγορα έρχεται σε επαφή με την CGT, τη γαλλική Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων και το 1996 καθίσταται εκπρόσωπος της σε όλα τα καταστήματα της Pizza Hut.
Στο βιβλίο « Η γενιά της επισφάλειας», που έγραψε ο ίδιος ο Αμπντέλ, περιγράφονται εμπειρίες τόσο μέσα από τους χώρους εργασίας της ταχείας εστίασης και γενικά της επισφαλούς εργασίας όσο και γύρω από τις δυνατότητες οργάνωσης και κινητοποίησης στους χώρους αυτούς. Τίθενται ζητήματα για το πως μπορεί να ξεκινήσει μια δράση, όπως μια απεργία ή διαδήλωση στις μικρές ευέλικτες μονάδες παραγωγής του τριτογενή τομέα. Πως είναι δυνατόν να συντονιστούν οι εργαζόμενοι από διαφορετικά καταστήματα και από διαφορετικές εταιρίες και να δράσουν από κοινού. Πως μπορούν αποτελεσματικά να βελτιωθούν οι όροι τις εργασίας, τα πιεστικά ωράρια, οι παρατυπίες, οι πειθαρχικές διώξεις και οι «με το παραμικρό» απολύσεις. Τέλος αυτό που σκιαγραφείται και αναπτύσσεται ως προβληματική μέσα από την εμπειρία του Αμπντέλ, ως συνδικαλιστή, είναι η εξής: Ποιος είναι ο ρόλος των επίσημων θεσμών (συνδικάτων, κομμάτων, πολιτικών οργανώσεων, μέσων μαζικής ενημέρωσης κτλ.) στην κίνηση των «από τα κάτω», στις πρωτοβουλίες των ίδιων των εργαζομένων για αντίσταση;
Την ελληνική έκδοση του βιβλίου συνυπογράφουν οι εργατικές συλλογικότητες «Βιβλιοφρικάριος», «το Ρεπό», το Σωματείο Σερβιτόρων και Μαγείρων, η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου και η Ομάδα «Νομάδες Αντιρροής» όπου είχε την πρωτοβουλία για την μετάφραση, έκδοση αλλά και περαιτέρω συλλογικοποίηση αυτής της προσπάθειας με σκοπό να φτάσει σε όσο το δυνατών περισσότερους εργαζόμενους σε παρόμοιες συνθήκες. Για να το βρείτε επικοινωνήστε με τις συγκεκριμένες ομάδες στην Αθήνα (Http://generationprecaire.blogspot.com) ή στη Θεσσαλονικη με την συντακτική ομάδα της Στάσης Επισφάλειας.
Για την μνήμη…
Τον Απρίλη του 2001 ιδρύεται στην Ελλάδα για πρώτη φορά σωματείο εργαζομένων στην Pizza Hut- γνωστό και ως ΣΕΒΑΧ. Η δράση του επικεντρώθηκε στις συνθήκες εργασίας αλλά και στο ίδιο το δικαίωμα συμμετοχής σε σωματείο. Τον Χειμώνα 2002/2003 η δράση του σωματείου κορυφώνεται με την αναίτια απόλυση εργαζομένων που διαμαρτυρήθηκαν για τα καψόνια που τους βάζουν οι υπεύθυνοι των καταστημάτων. Το κατάστημα του Χαλανδρίου και των Βριλησσίων προχωρούνε σε στάση εργασίας. Το ίδιο βράδυ αποφασίζεται από τη Γενική Συνέλευση του σωματείου απεργία. Ακολουθούν αποφάσεις για απεργία διαρκείας ενώ οργανώνεται καμπάνια για την γνωστοποίηση των αιτημάτων των απεργών. Πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις σε άλλα καταστήματα και εκτός Αθήνας, σε Κρήτη και Θεσσαλονίκη. Στις 17/1 πραγματοποιήθηκε τηλεφωνικό σαμποτάζ στο τηλεφωνικό κέντρο της εταιρίας. Τελικά η απεργία , που κράτησε 14 μέρες, έληξε έχοντας ήδη κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική από την εργοδοσία και αφού οι οικονομικές δυνατότητες των απεργών είχαν αγγίξει τα όρια τους.Εδώ στη Θεσσαλονίκη πρωτοβουλία εργαζομένων σε καταστήματα της Pizza Hut και αλληλέγγυων πραγματοποίησαν πλήθος παρεμβάσεων σε καταστήματα και στους δρόμους της πόλης. Μπορεί αυτοί οι αγώνες να φαίνονται μικροί και η ήττα τους σχεδόν αναμενόμενη, όμως η εμπειρία των ανθρώπων που έχουν συμμετέχει σε αυτούς αποτελούν μια παρακαταθήκη για τους επόμενους και τις επόμενες που θα αποφασίσουν να πάψουν «να κάνουν την πάπια» και θα αντισταθούν συλλογικά και δυναμικά σε κάθε λογής αφεντικά….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου