Η παρακάτω συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο φύλλο 11, Απριλίου 2009, της εφημερίδας "Στο Ρελαντί" που εκδίδεται από τη Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου στην Αθήνα.
Μια συζήτηση με τους εργαζομένους από τη βιοτεχνία «ΦΑΡΟΣ» στον Άλιμο
Από τις 4 Φεβρουαρίου, περίπου 40 από τους 60 εργαζόμενους της εταιρίας «Φάρος» στον Άλιμο πραγματοποίησαν κατάληψη του εργοστασίου με σκοπό να αποτρέψουν τη μεταφορά των μηχανημάτων και να τους καταβληθούν οι νόμιμες αποζημιώσεις. Τους προηγούμενους μήνες προχώρησαν σταδιακά σε επίσχεση εργασίας αντιδρώντας με αυτόν τον τρόπο στην ολοένα και μεγαλύτερη καθυστέρηση στις πληρωμές των μισθών. Με γνώμονα την αλληλεγγύη απέναντι σε εργαζόμενους και ειδικά σε αυτούς που βιώνουν ακραίες μορφές εκμετάλλευσης, 3 από τα μέλη του σωματείου επισκεφτήκαμε το εργοστάσιο και συνομιλήσαμε με τους εργαζόμενους για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε η κατάληψη, τον εμπαιγμό τους από τα ΜΜΕ και τις προοπτικές που μπορεί να έχουν εγχειρήματα ανάλογης δυναμικής. Το κυριότερο συμπέρασμα που βγάλαμε είναι πως με την ενότητα οι εργαζόμενοι κατορθώνουν να πετύχουν τις νίκες που θα τους φέρουν πιο κοντά στην υλοποίηση συλλογικών διεκδικήσεων. Είναι γνωστό άλλωστε πως τα αφεντικά με την τακτική του «διαίρει και βασίλευε», είτε αυτό αφορά παροχές, είτε προνόμια προσπαθούν να διασπάσουν τους εργαζόμενους και να τους οδηγήσουν σε επιλογές που έχουν να κάνουν με την ικανοποίηση ατομικών διεκδικήσεων αποδυναμώνοντας το συλλογικό χαρακτήρα τους. Να συμπληρώσουμε πως κατά τη διάρκεια της συνάντησης ήταν διάχυτη η αισιοδοξία των καταληψιών, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κυρίαρχη εικόνα που θέλει τους εργαζόμενους (απολυμένους ή στα πρόθυρα της απόλυσης) δέσμιους της ηττοπάθειας.
Α. …αν δεν είχα κι εγώ ανθρώπους εκτός της δουλειάς να με παρακινήσουνε θα ήτανε πιο δύσκολο. Δηλαδή ο αδελφός μου ας πούμε μoυ λέει «τι κάνεις; Λοιπόν, είχε αρχίσει η καθυστέρηση των πληρωμών και μεγαλώνανε: δυο βδομάδες, δεκαπέντε μέρες, μέχρι που έφτασε και μήνας. Δηλαδή μας έδινε 100, 200 τόσο. Το σωματείο ερχότανε πολύ συχνά και μας έλεγε να ξεκινήσουμε. Βγάζει λοιπόν μια ανακοίνωση πάνω στο πρόβλημά μας και επειδή μοιράστηκε έξω μας μάζεψε και μας είπε ότι διαβάλλει την εταιρεία, ότι δεν πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω τα προβλήματά μας γιατί κάνει κακό στη δουλειά. Είχε βγάλει ένα χαρτί κι έβαλε τις εργαζόμενες να υπογράψουν κατά του σωματείου.
Μετά το καλοκαίρι επειδή είχαμε αρχίσει να βλέπουμε ότι καθυστερεί προσπαθήσαμε να μαζευτούμε κάποια άτομα για να δούμε τι θα κάνουμε μαζί με το σωματείο. Τελικά αποφασίστηκε να κάνουμε επίσχεση. Οκτώβριο ξεκινήσαμε την επίσχεση 7 άτομα. Μαζί πάλι με το σωματείο κάναμε ό,τι χρειάζεται, κάναμε ασφαλιστικά μέτρα εμείς τα 7 άτομα. Αυτός έφερε τους άλλους εργαζόμενους εναντίον μας μέχρι που δε μας μιλάγανε.
Ψυχολογικός πόλεμος δηλαδή;
Α. Φοβερός! Συνάδελφοι που ήμασταν χρόνια μαζί δε μας μιλάγανε, μας γυρίζανε την πλάτη!
Β. κάποιες φύγανε μετά…
Α. Όχι δε μιλάω για αυτές, μιλάω για άλλους συναδέλφους που πραγματικά το μετανιώσανε μετά και καταλάβανε τι γινότανε. Αυτός τους έπιανε τους φώναζε: «εσείς θα τα πάρετε τα λεφτά σας, ενώ αυτοί δε θα πάρουν τίποτα». Προσπάθησε να κρατήσει όσο γίνεται την επιχείρηση, προκειμένου να τους κάνει να δουλέψουν όσο πιο πολύ μπορούνε προκειμένου να βγάλει αυτός όσο το δυνατόν περισσότερο. Γιατί ήξερε ότι θα τελειώσει η υπόθεση. Φαινότανε, οπότε κι αυτός σου λέει: «ό,τι μαζέψω τώρα. Όσο δουλεύουνε κάτι θα μαζέψω, κάτι θα πάρω». Μέχρι που έφτασε ο Δεκέμβριος και καταλάβανε και οι υπόλοιποι τι συμβαίνει γιατί παίρνανε 100 ευρώ αν δυο βδομάδες και αυτά παρακαλώντας, ενώ έτρωγε και ένσημα όλον αυτόν τον καιρό.
Σας δήλωνε δηλαδή λιγότερες μέρες;
Α. Ακριβώς αυτό έκανε! Πήγαμε στο ΙΚΑ για να κάνουμε καταγγελία και μας λέει ότι “εγώ σας δηλώνω ότι δουλεύετε λιγότερες μέρες και πως πρέπει να αποδείξετε ότι δεν είσαστε ελέφαντες, ότι δουλεύετε πενθήμερο”. Και έτσι μετά ξεκινήσανε και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι την επίσχεση. Όταν όμως ξεκινήσανε και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ενώ στην αρχή ερχόμαστε καναδυο μέρες και δουλεύαμε μετά αυτός πήρε τα κλειδιά και κλείδωνε από το Δεκέμβρη, εκεί στις γιορτές. Εμείς από την πλευρά μας συνεχίζαμε να ερχόμαστε το πρωί και το απόγευμα, αλλά όχι να κάνουμε βάρδιες. Δεν είχαμε αποφασίσει να κάνουμε βάρδιες, παρόλο που το σωματείο το έλεγε και το τόνιζε πως πρέπει να φυλάμε τα μηχανήματα. Εμείς αντίθετα πιστέψαμε στην καλή θέληση και είχαμε πει πως ναι μεν θα ερχόμαστε να κοιτάμε για τα μηχανήματα, χωρίς όμως να πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνει αυτό… Στις 4 Φεβρουαρίου λοιπόν περνά τελείως τυχαία ένας συνάδελφος και βλέπει τα μηχανήματα φορτωμένα.
Και τι κάνατε τότε, πως το σταματήσατε;
Α. Πήρε ο συνάδελφος τηλέφωνο και κατεβήκαμε. Ευτυχώς είμαστε και πολύ κοντά, δηλαδή με το που πήρε τηλέφωνο κατεβήκαμε. Φωνάξαμε την αστυνομία γιατί αυτό ήταν παράνομο και μάλιστα δυο φορές παράνομο: τα μηχανήματα είναι και ασφαλισμένα, χώρια του ότι είχε δικαστεί και η πτώχευση. Η αστυνομία είπε βρείτε τα με τους δικηγόρους σας και δεν ξέρω δεν άκουσα… Από τότε λοιπόν αποφασίσαμε να φυλάμε τα μηχανήματα μέχρι να μηχανογραφηθεί η απόφαση της πτώχευσης για να μπορέσει να μπει ο σύνδικος να καταγραφούν τα μηχανήματα, να ξέρουμε τι υπάρχει μέσα ώστε να απαλλαχθούμε και εμείς από το φύλαγμα και τις βάρδιες.
«Για μένα είναι καλό να είναι ενωμένοι οι εργαζόμενοι και το κυριότερο είναι να υπάρχουν σωματεία και να μπαίνουν σε αυτά οι εργαζόμενοι γιατί έτσι οργανωμένα μπορούν να διεκδικήσουν πολλά πράγματα. Με το σωματείο πήγαμε άπειρες φορές έξω από το Υπουργείο, ανεβήκαμε επάνω, ζητήσαμε κάποια οικονομική ενίσχυση λόγω του ότι από τον Ιούνιο ήμαστε απλήρωτοι και τελικά με τον αγώνα αυτό καταφέραμε χθες πια να πάρουμε 750 ευρώ οικονομική ενίσχυση. Έτυχε βέβαια να έχουμε ένα πολύ σωστό σωματείο που μας βοήθησε και μας ενίσχυσε όταν το χρειαστήκαμε».
[…]
«Εμείς όταν ξεκινήσαμε τον αγώνα μας δεν είχαμε να χωρίσουμε τίποτα με τους άλλους συναδέλφους, αλλά αν ήμασταν από την αρχή όλοι ενωμένοι σίγουρα τώρα θα ήμασταν πολύ πιο κερδισμένοι. Αυτό γίνεται παράδειγμα για εμάς γιατί ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα πάρει ο καθένας το δρόμο του...».
Υπάρχει μήπως δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε και να δουλέψετε τα μηχανήματα εσείς;
Α. Όχι αυτό δε γίνεται.
Β. …ας πάρουν άτομα να τα δουλέψει.
Α. …ακριβώς μόνο έτσι. Αυτοί που τελικά θα πάρουν τα μηχανήματα ας πάρουν και ανθρώπους να τα δουλέψουνε.
Τεχνικά εννοείς ότι δεν μπορείτε να τα δουλέψετε; Αν δηλαδή σας έλεγε κάποιος ελάτε και δουλέψτε τα μηχανήματα θα μπορούσατε να το κάνετε;
Α. Έτσι, φυσικά αφού εμείς ήμασταν αυτοί που παρήγαγαν, εμείς τα δουλεύαμε.
Οι γραφικές ύλες που βγάζατε είναι από τις πιο γνωστές στους χώρους αυτούς. Λογικά λοιπόν δε θα υπήρχαν πολλοί πελάτες που θα ερχόντουσαν να πάρουν τέτοιες γραφικές ύλες από εσάς;
Α. Για να κάνεις όμως κάτι τέτοιο σημαίνει να στήσεις επιχείρηση! Δεν μπορεί να ξεκινήσεις έτσι ξεκάρφωτα μια επιχείρηση.
[…]
Α. Είπαμε κι εμείς να δημοσιοποιήσουμε το θέμα και φέραμε τον Αυτιά. Ήταν φοβερό! Είδε ζουμί, ήταν και κεντρικό θέμα η ανεργία εκείνη την εποχή, οπότε λέει «κάτσε να το ρίξουμε κι αυτό» και ήρθε λοιπόν ένα πρωί. Εμείς είπαμε τα προβλήματά μας και μας κλείνουν και μας λένε ότι θα ξαναβγούμε σε λίγο. Ξαφνικά μαθαίνουμε, γιατί εμείς δεν είχαμε μόνιτορ εδώ, ότι είχε βγει η αφεντικίνα στο τηλέφωνο και άρχισε να λέει τα δικά της: ότι χρωστάει, ότι έχει βάλει υποθήκη τα σπίτια της, ότι έχει βγει στο μεροκάματο κι αυτή, κτλ. μέχρι που της έβγαλε το καπέλο ο Αυτιάς! Εμείς δεν το ξέραμε καν ότι είχε βγει, μας πήραν τηλέφωνο και φυσικά δε μας άφησε ούτε να απαντήσουμε και φύγανε.
Β. Και δε λέγανε ούτε να δείξουν τη φίρμα του εργοστασίου…
Εσάς σας έκανε εντύπωση η συμπεριφορά αυτή;
Α. Εμένα προσωπικά όχι. Ξέρω ότι συμφέροντα έχουν κι αυτοί…Ένα αυτί να τους τραβήξουν… βέβαια το έχουν ξεφτιλίσει εντελώς… Από την άλλη θέλαμε και να το δημοσιοποιήσουμε γιατί είχαν βγει διάφορα ψέματα, ότι εμείς ήμασταν εκείνοι που το κλείσανε το εργοστάσιο, ότι εμείς μετά από 27 χρόνια δουλειάς δε θέλαμε τη δουλειά μας και το κλείσαμε και άλλα τέτοια…
[…]
Α. Ευτυχώς η κρίση θα αρχίσει να φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους κι εγώ το βλέπω από τους συναδέλφους μου αυτό. Τώρα έχουμε καταλάβει πολλά περισσότερα πράγματα από όσα καταλαβαίναμε τόσα χρόνια! Το σωματείο δηλαδή ερχότανε και μας έλεγε «γιατί σας χρεώνει το διάλειμμα πρέπει να το διεκδικήσετε» και εμείς λέγαμε «να έχουμε εμείς τη δουλειά μας, να μας πληρώνει και δεν πειράζει ας το δουλεύουμε το διάλειμμα!» Το σωματείο μας ρωτούσε «γιατί τον αφήνετε και σας έχει απλήρωτους 15 μέρες» και εμείς λέγαμε «δεν πειράζει θα μας τα δώσει» και καθόμασταν, δε μιλάγαμε, τη δουλειά μας να έχουμε κι ας τα πάρουμε έστω και σε 15 μέρες… Και λίγο-λίγο μας έφτασε εδώ που μας έφτασε…Ενώ έπρεπε να κάνουμε πράγματα δεν τα κάναμε. Αυτά είναι παραδείγματα. Τα παθήματα γίνονται μαθήματα.
[…]
Α. Πολλοί λένε «γιατί ρε παιδιά φαίνεστε χαρούμενοι»; Εμείς έναν αγώνα κάνουμε εδώ και ο κόσμος δεν τελειώνει τώρα. Αυτό είναι ένα παράδειγμα για τα παιδιά μας! Αυτό είναι και το κυριότερο από όλα. Να βλέπει το παιδί ότι διεκδικούμε, ότι κάνουμε κάτι, ότι δεν καθόμαστε. Μαθαίνει έτσι πως πρέπει να παίρνουμε αυτά που δικαιούμαστε. Αυτά είναι μαθήματα!
[…]
Το βασικό ποιο είναι τώρα για εσάς, να πωληθούν τα μηχανήματα και να πάρετε τις αποζημιώσεις;
Α. Ναι, ό,τι πάρουμε. Πολλές φορές βέβαια λέμε ότι μπορεί να μην καταφέρουμε να πάρουμε κάτι ή να πάρουμε τίποτα ψιλά…
Γιατί αυτό;
Α. Γιατί δεν ξέρουμε πόσο στοιχίζουνε, ενώ μερικά είναι χρεωμένα στις τράπεζες.
Δηλαδή πρώτα είναι οι τράπεζες και μετά οι εργαζόμενοι;
Α. Όχι! Έχουμε κάνει ασφαλιστικά μέτρα και δε θα αφήσουμε να γίνει αυτό. Επειδή πάντως πολλοί έρχονται και μας λένε «τι κάθεστε εδώ αφού δε θα πάρετε τίποτα», εμείς ξεκαθαρίζουμε ένα πράγμα. Μας ενδιαφέρει αυτοί να μην πάρουνε τίποτα. Δε θέλουμε όλα αυτά που είναι ο ιδρώτας μας, γιατί αυτό έχουν σκοπό να κάνουν, να έρθουν και να τα πάρουν.
Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο και όσο μπορείτε και όσο αντέχετε η συμπαράσταση που θα βρείτε στην πορεία μπορεί να σας ξαφνιάσει. Όσο παλέψετε δηλαδή περισσότερο…
Α. …ήδη έχουν αρχίσει κι έρχονται πολλοί!
Β. Εγώ δούλευα εδώ 6 χρόνια και ήμουνα στο φορτηγό, έξω, διανομή. Είχαμε πολύ δουλειά και μας έκανε και παρατηρήσεις. Άκου θράσος: ότι πηγαίνουμε στο δρομολόγιο και ότι μετά μόλις τελειώσουμε καθυστερούμε σκόπιμα και δεν ερχόμαστε πίσω.
Κανένα άλλο σκηνικό χαρακτηριστικό;
Β. Θα σου πω. Η κόρη του αφεντικού με στέλνει στο ταχυδρομείο και μου δίνει ένα πάκο γράμματα με πληρωμένο τέλος για να πάω να τα ταχυδρομήσω. Και παίρνω το φορτηγάκι που είναι μεν μικρό, αλλά για να το παρκάρω στα κεντρικά που είναι το ταχυδρομείο δεν μπορούσα, οπότε το χώνω σε ένα στενό. Δεν ενοχλούσε κανέναν. Και περνάει η αφεντικίνα, η μαμά της κόρης, και βλέπει παρκαρισμένο το φορτηγό και ωπ σου λέει αυτό ήταν, τον έπιασα λουφάρει! Οπότε επιστρέφω πίσω και αρχίζει μπροστά μου και με παρούσα την κόρη της: «πάτε και λουφάρετε και κάνετε και ράνετε...» και ενώ η κόρη της είπε ότι αυτή με είχε στείλει ούτε ένα συγνώμη δε ζήτησε! Τίποτα. Θράσος!
Μια συζήτηση με τους εργαζομένους από τη βιοτεχνία «ΦΑΡΟΣ» στον Άλιμο
Από τις 4 Φεβρουαρίου, περίπου 40 από τους 60 εργαζόμενους της εταιρίας «Φάρος» στον Άλιμο πραγματοποίησαν κατάληψη του εργοστασίου με σκοπό να αποτρέψουν τη μεταφορά των μηχανημάτων και να τους καταβληθούν οι νόμιμες αποζημιώσεις. Τους προηγούμενους μήνες προχώρησαν σταδιακά σε επίσχεση εργασίας αντιδρώντας με αυτόν τον τρόπο στην ολοένα και μεγαλύτερη καθυστέρηση στις πληρωμές των μισθών. Με γνώμονα την αλληλεγγύη απέναντι σε εργαζόμενους και ειδικά σε αυτούς που βιώνουν ακραίες μορφές εκμετάλλευσης, 3 από τα μέλη του σωματείου επισκεφτήκαμε το εργοστάσιο και συνομιλήσαμε με τους εργαζόμενους για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε η κατάληψη, τον εμπαιγμό τους από τα ΜΜΕ και τις προοπτικές που μπορεί να έχουν εγχειρήματα ανάλογης δυναμικής. Το κυριότερο συμπέρασμα που βγάλαμε είναι πως με την ενότητα οι εργαζόμενοι κατορθώνουν να πετύχουν τις νίκες που θα τους φέρουν πιο κοντά στην υλοποίηση συλλογικών διεκδικήσεων. Είναι γνωστό άλλωστε πως τα αφεντικά με την τακτική του «διαίρει και βασίλευε», είτε αυτό αφορά παροχές, είτε προνόμια προσπαθούν να διασπάσουν τους εργαζόμενους και να τους οδηγήσουν σε επιλογές που έχουν να κάνουν με την ικανοποίηση ατομικών διεκδικήσεων αποδυναμώνοντας το συλλογικό χαρακτήρα τους. Να συμπληρώσουμε πως κατά τη διάρκεια της συνάντησης ήταν διάχυτη η αισιοδοξία των καταληψιών, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κυρίαρχη εικόνα που θέλει τους εργαζόμενους (απολυμένους ή στα πρόθυρα της απόλυσης) δέσμιους της ηττοπάθειας.
Α. …αν δεν είχα κι εγώ ανθρώπους εκτός της δουλειάς να με παρακινήσουνε θα ήτανε πιο δύσκολο. Δηλαδή ο αδελφός μου ας πούμε μoυ λέει «τι κάνεις; Λοιπόν, είχε αρχίσει η καθυστέρηση των πληρωμών και μεγαλώνανε: δυο βδομάδες, δεκαπέντε μέρες, μέχρι που έφτασε και μήνας. Δηλαδή μας έδινε 100, 200 τόσο. Το σωματείο ερχότανε πολύ συχνά και μας έλεγε να ξεκινήσουμε. Βγάζει λοιπόν μια ανακοίνωση πάνω στο πρόβλημά μας και επειδή μοιράστηκε έξω μας μάζεψε και μας είπε ότι διαβάλλει την εταιρεία, ότι δεν πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω τα προβλήματά μας γιατί κάνει κακό στη δουλειά. Είχε βγάλει ένα χαρτί κι έβαλε τις εργαζόμενες να υπογράψουν κατά του σωματείου.
Μετά το καλοκαίρι επειδή είχαμε αρχίσει να βλέπουμε ότι καθυστερεί προσπαθήσαμε να μαζευτούμε κάποια άτομα για να δούμε τι θα κάνουμε μαζί με το σωματείο. Τελικά αποφασίστηκε να κάνουμε επίσχεση. Οκτώβριο ξεκινήσαμε την επίσχεση 7 άτομα. Μαζί πάλι με το σωματείο κάναμε ό,τι χρειάζεται, κάναμε ασφαλιστικά μέτρα εμείς τα 7 άτομα. Αυτός έφερε τους άλλους εργαζόμενους εναντίον μας μέχρι που δε μας μιλάγανε.
Ψυχολογικός πόλεμος δηλαδή;
Α. Φοβερός! Συνάδελφοι που ήμασταν χρόνια μαζί δε μας μιλάγανε, μας γυρίζανε την πλάτη!
Β. κάποιες φύγανε μετά…
Α. Όχι δε μιλάω για αυτές, μιλάω για άλλους συναδέλφους που πραγματικά το μετανιώσανε μετά και καταλάβανε τι γινότανε. Αυτός τους έπιανε τους φώναζε: «εσείς θα τα πάρετε τα λεφτά σας, ενώ αυτοί δε θα πάρουν τίποτα». Προσπάθησε να κρατήσει όσο γίνεται την επιχείρηση, προκειμένου να τους κάνει να δουλέψουν όσο πιο πολύ μπορούνε προκειμένου να βγάλει αυτός όσο το δυνατόν περισσότερο. Γιατί ήξερε ότι θα τελειώσει η υπόθεση. Φαινότανε, οπότε κι αυτός σου λέει: «ό,τι μαζέψω τώρα. Όσο δουλεύουνε κάτι θα μαζέψω, κάτι θα πάρω». Μέχρι που έφτασε ο Δεκέμβριος και καταλάβανε και οι υπόλοιποι τι συμβαίνει γιατί παίρνανε 100 ευρώ αν δυο βδομάδες και αυτά παρακαλώντας, ενώ έτρωγε και ένσημα όλον αυτόν τον καιρό.
Σας δήλωνε δηλαδή λιγότερες μέρες;
Α. Ακριβώς αυτό έκανε! Πήγαμε στο ΙΚΑ για να κάνουμε καταγγελία και μας λέει ότι “εγώ σας δηλώνω ότι δουλεύετε λιγότερες μέρες και πως πρέπει να αποδείξετε ότι δεν είσαστε ελέφαντες, ότι δουλεύετε πενθήμερο”. Και έτσι μετά ξεκινήσανε και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι την επίσχεση. Όταν όμως ξεκινήσανε και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ενώ στην αρχή ερχόμαστε καναδυο μέρες και δουλεύαμε μετά αυτός πήρε τα κλειδιά και κλείδωνε από το Δεκέμβρη, εκεί στις γιορτές. Εμείς από την πλευρά μας συνεχίζαμε να ερχόμαστε το πρωί και το απόγευμα, αλλά όχι να κάνουμε βάρδιες. Δεν είχαμε αποφασίσει να κάνουμε βάρδιες, παρόλο που το σωματείο το έλεγε και το τόνιζε πως πρέπει να φυλάμε τα μηχανήματα. Εμείς αντίθετα πιστέψαμε στην καλή θέληση και είχαμε πει πως ναι μεν θα ερχόμαστε να κοιτάμε για τα μηχανήματα, χωρίς όμως να πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνει αυτό… Στις 4 Φεβρουαρίου λοιπόν περνά τελείως τυχαία ένας συνάδελφος και βλέπει τα μηχανήματα φορτωμένα.
Και τι κάνατε τότε, πως το σταματήσατε;
Α. Πήρε ο συνάδελφος τηλέφωνο και κατεβήκαμε. Ευτυχώς είμαστε και πολύ κοντά, δηλαδή με το που πήρε τηλέφωνο κατεβήκαμε. Φωνάξαμε την αστυνομία γιατί αυτό ήταν παράνομο και μάλιστα δυο φορές παράνομο: τα μηχανήματα είναι και ασφαλισμένα, χώρια του ότι είχε δικαστεί και η πτώχευση. Η αστυνομία είπε βρείτε τα με τους δικηγόρους σας και δεν ξέρω δεν άκουσα… Από τότε λοιπόν αποφασίσαμε να φυλάμε τα μηχανήματα μέχρι να μηχανογραφηθεί η απόφαση της πτώχευσης για να μπορέσει να μπει ο σύνδικος να καταγραφούν τα μηχανήματα, να ξέρουμε τι υπάρχει μέσα ώστε να απαλλαχθούμε και εμείς από το φύλαγμα και τις βάρδιες.
«Για μένα είναι καλό να είναι ενωμένοι οι εργαζόμενοι και το κυριότερο είναι να υπάρχουν σωματεία και να μπαίνουν σε αυτά οι εργαζόμενοι γιατί έτσι οργανωμένα μπορούν να διεκδικήσουν πολλά πράγματα. Με το σωματείο πήγαμε άπειρες φορές έξω από το Υπουργείο, ανεβήκαμε επάνω, ζητήσαμε κάποια οικονομική ενίσχυση λόγω του ότι από τον Ιούνιο ήμαστε απλήρωτοι και τελικά με τον αγώνα αυτό καταφέραμε χθες πια να πάρουμε 750 ευρώ οικονομική ενίσχυση. Έτυχε βέβαια να έχουμε ένα πολύ σωστό σωματείο που μας βοήθησε και μας ενίσχυσε όταν το χρειαστήκαμε».
[…]
«Εμείς όταν ξεκινήσαμε τον αγώνα μας δεν είχαμε να χωρίσουμε τίποτα με τους άλλους συναδέλφους, αλλά αν ήμασταν από την αρχή όλοι ενωμένοι σίγουρα τώρα θα ήμασταν πολύ πιο κερδισμένοι. Αυτό γίνεται παράδειγμα για εμάς γιατί ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα πάρει ο καθένας το δρόμο του...».
Υπάρχει μήπως δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε και να δουλέψετε τα μηχανήματα εσείς;
Α. Όχι αυτό δε γίνεται.
Β. …ας πάρουν άτομα να τα δουλέψει.
Α. …ακριβώς μόνο έτσι. Αυτοί που τελικά θα πάρουν τα μηχανήματα ας πάρουν και ανθρώπους να τα δουλέψουνε.
Τεχνικά εννοείς ότι δεν μπορείτε να τα δουλέψετε; Αν δηλαδή σας έλεγε κάποιος ελάτε και δουλέψτε τα μηχανήματα θα μπορούσατε να το κάνετε;
Α. Έτσι, φυσικά αφού εμείς ήμασταν αυτοί που παρήγαγαν, εμείς τα δουλεύαμε.
Οι γραφικές ύλες που βγάζατε είναι από τις πιο γνωστές στους χώρους αυτούς. Λογικά λοιπόν δε θα υπήρχαν πολλοί πελάτες που θα ερχόντουσαν να πάρουν τέτοιες γραφικές ύλες από εσάς;
Α. Για να κάνεις όμως κάτι τέτοιο σημαίνει να στήσεις επιχείρηση! Δεν μπορεί να ξεκινήσεις έτσι ξεκάρφωτα μια επιχείρηση.
[…]
Α. Είπαμε κι εμείς να δημοσιοποιήσουμε το θέμα και φέραμε τον Αυτιά. Ήταν φοβερό! Είδε ζουμί, ήταν και κεντρικό θέμα η ανεργία εκείνη την εποχή, οπότε λέει «κάτσε να το ρίξουμε κι αυτό» και ήρθε λοιπόν ένα πρωί. Εμείς είπαμε τα προβλήματά μας και μας κλείνουν και μας λένε ότι θα ξαναβγούμε σε λίγο. Ξαφνικά μαθαίνουμε, γιατί εμείς δεν είχαμε μόνιτορ εδώ, ότι είχε βγει η αφεντικίνα στο τηλέφωνο και άρχισε να λέει τα δικά της: ότι χρωστάει, ότι έχει βάλει υποθήκη τα σπίτια της, ότι έχει βγει στο μεροκάματο κι αυτή, κτλ. μέχρι που της έβγαλε το καπέλο ο Αυτιάς! Εμείς δεν το ξέραμε καν ότι είχε βγει, μας πήραν τηλέφωνο και φυσικά δε μας άφησε ούτε να απαντήσουμε και φύγανε.
Β. Και δε λέγανε ούτε να δείξουν τη φίρμα του εργοστασίου…
Εσάς σας έκανε εντύπωση η συμπεριφορά αυτή;
Α. Εμένα προσωπικά όχι. Ξέρω ότι συμφέροντα έχουν κι αυτοί…Ένα αυτί να τους τραβήξουν… βέβαια το έχουν ξεφτιλίσει εντελώς… Από την άλλη θέλαμε και να το δημοσιοποιήσουμε γιατί είχαν βγει διάφορα ψέματα, ότι εμείς ήμασταν εκείνοι που το κλείσανε το εργοστάσιο, ότι εμείς μετά από 27 χρόνια δουλειάς δε θέλαμε τη δουλειά μας και το κλείσαμε και άλλα τέτοια…
[…]
Α. Ευτυχώς η κρίση θα αρχίσει να φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους κι εγώ το βλέπω από τους συναδέλφους μου αυτό. Τώρα έχουμε καταλάβει πολλά περισσότερα πράγματα από όσα καταλαβαίναμε τόσα χρόνια! Το σωματείο δηλαδή ερχότανε και μας έλεγε «γιατί σας χρεώνει το διάλειμμα πρέπει να το διεκδικήσετε» και εμείς λέγαμε «να έχουμε εμείς τη δουλειά μας, να μας πληρώνει και δεν πειράζει ας το δουλεύουμε το διάλειμμα!» Το σωματείο μας ρωτούσε «γιατί τον αφήνετε και σας έχει απλήρωτους 15 μέρες» και εμείς λέγαμε «δεν πειράζει θα μας τα δώσει» και καθόμασταν, δε μιλάγαμε, τη δουλειά μας να έχουμε κι ας τα πάρουμε έστω και σε 15 μέρες… Και λίγο-λίγο μας έφτασε εδώ που μας έφτασε…Ενώ έπρεπε να κάνουμε πράγματα δεν τα κάναμε. Αυτά είναι παραδείγματα. Τα παθήματα γίνονται μαθήματα.
[…]
Α. Πολλοί λένε «γιατί ρε παιδιά φαίνεστε χαρούμενοι»; Εμείς έναν αγώνα κάνουμε εδώ και ο κόσμος δεν τελειώνει τώρα. Αυτό είναι ένα παράδειγμα για τα παιδιά μας! Αυτό είναι και το κυριότερο από όλα. Να βλέπει το παιδί ότι διεκδικούμε, ότι κάνουμε κάτι, ότι δεν καθόμαστε. Μαθαίνει έτσι πως πρέπει να παίρνουμε αυτά που δικαιούμαστε. Αυτά είναι μαθήματα!
[…]
Το βασικό ποιο είναι τώρα για εσάς, να πωληθούν τα μηχανήματα και να πάρετε τις αποζημιώσεις;
Α. Ναι, ό,τι πάρουμε. Πολλές φορές βέβαια λέμε ότι μπορεί να μην καταφέρουμε να πάρουμε κάτι ή να πάρουμε τίποτα ψιλά…
Γιατί αυτό;
Α. Γιατί δεν ξέρουμε πόσο στοιχίζουνε, ενώ μερικά είναι χρεωμένα στις τράπεζες.
Δηλαδή πρώτα είναι οι τράπεζες και μετά οι εργαζόμενοι;
Α. Όχι! Έχουμε κάνει ασφαλιστικά μέτρα και δε θα αφήσουμε να γίνει αυτό. Επειδή πάντως πολλοί έρχονται και μας λένε «τι κάθεστε εδώ αφού δε θα πάρετε τίποτα», εμείς ξεκαθαρίζουμε ένα πράγμα. Μας ενδιαφέρει αυτοί να μην πάρουνε τίποτα. Δε θέλουμε όλα αυτά που είναι ο ιδρώτας μας, γιατί αυτό έχουν σκοπό να κάνουν, να έρθουν και να τα πάρουν.
Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο και όσο μπορείτε και όσο αντέχετε η συμπαράσταση που θα βρείτε στην πορεία μπορεί να σας ξαφνιάσει. Όσο παλέψετε δηλαδή περισσότερο…
Α. …ήδη έχουν αρχίσει κι έρχονται πολλοί!
Β. Εγώ δούλευα εδώ 6 χρόνια και ήμουνα στο φορτηγό, έξω, διανομή. Είχαμε πολύ δουλειά και μας έκανε και παρατηρήσεις. Άκου θράσος: ότι πηγαίνουμε στο δρομολόγιο και ότι μετά μόλις τελειώσουμε καθυστερούμε σκόπιμα και δεν ερχόμαστε πίσω.
Κανένα άλλο σκηνικό χαρακτηριστικό;
Β. Θα σου πω. Η κόρη του αφεντικού με στέλνει στο ταχυδρομείο και μου δίνει ένα πάκο γράμματα με πληρωμένο τέλος για να πάω να τα ταχυδρομήσω. Και παίρνω το φορτηγάκι που είναι μεν μικρό, αλλά για να το παρκάρω στα κεντρικά που είναι το ταχυδρομείο δεν μπορούσα, οπότε το χώνω σε ένα στενό. Δεν ενοχλούσε κανέναν. Και περνάει η αφεντικίνα, η μαμά της κόρης, και βλέπει παρκαρισμένο το φορτηγό και ωπ σου λέει αυτό ήταν, τον έπιασα λουφάρει! Οπότε επιστρέφω πίσω και αρχίζει μπροστά μου και με παρούσα την κόρη της: «πάτε και λουφάρετε και κάνετε και ράνετε...» και ενώ η κόρη της είπε ότι αυτή με είχε στείλει ούτε ένα συγνώμη δε ζήτησε! Τίποτα. Θράσος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου