Για τις επερχόμενες εκλογές

Ήρθε λοιπόν και μένα η ώρα μου να κάνω το σχόλιο μου για τις επερχόμενες εκλογές. Δεν έχω και πολύ όρεξη, αλλά έπιασα μια κουβέντα με τον αρσεν όπου άκουσα τη γνωστή ρύση ότι "τι να βγει το ΠΑΣΟΚ, τι να βγει η ΝΔ, το ίδιο είναι"....Διαφωνώ κάθετα με αυτή την άποψη (ελπίζω αρσεν να μην με παρεξηγήσεις) και θέλω να σταθώ λίγο στους υπάρχον πολιτικούς-κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς, τι εκφράζουν κτλ. Θα βάλω 5 θέσεις μου και ένα σχετικό άρθρο-τσόντα για το ζήτημα από τροτσκιστές συριζαίους (ναι, υπάρχει και αυτό….)

Θέση 1:

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ίδιο με τη ΝΔ, όπως και το ΛΑΟΣ δεν είναι ίδιο με τη ΝΔ κτλ....
Μπορεί για τον κόσμο της αριστεράς, ή της αναρχίας, ή τέλοσπαντων για αυτούς που ασχολούνται με τα πολιτικά-κοινωνικά πράγματα έντονα να είναι δεδομένη η κοινή αστική γραμμή των δύο μεγάλων κομμάτων, η κοινή τους διαφθορά, η κοινή τους παρακμή, αλλά αυτό δεν είναι δεδομένο για τον περισσότερο κόσμο που δεν ενδιαφέρεται να αναλύσει τον κόσμο με βάση «τους αστούς και τους εργάτες».

Το ΠΑΣΟΚ θεωρείται πάγια ως πιο «φιλολαϊκό», ειδικά για τους παλιότερους εργαζομένους που το έζησαν και το '80. Είναι θετικό πως για τους περισσότερους νέους ανθρώπους, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ταυτίζονται στο πόσο σκατά είναι, αλλά και πάλι το ΠΑΣΟΚ, το "χωνευτήρι", δεν ταυτίζεται με τον συντηρητισμό της δεξιάς...είτε γιατί ο Γιωργάκης μιλάει για lamptop, είτε γιατί η ΠΑΣΠ κατέβαινε στο φοιτητικό κίνημα, είτε γιατί πολλοί ΠΑΣΟΚοι απεργούν όταν μπαίνει το αυγό στον κώλο, όπως και να' χει, δεν είναι το ίδιο! Η στροφή λοιπόν του κόσμου προς το ΠΑΣΟΚ είναι μια στροφή που θέλει πιο φιλολαϊκά μέτρα στη συγκυρία....

Θέση 2:

Η ανοχή στο ΠΑΣΟΚ θα είναι πολύ πιο μικρή
Επειδή όμως, ειδικά για τους νεότερους, το ΠΑΣΟΚ δεν σημαίνει και σωτηρία (αν και ο κόσμος που ψηφίζει παραδοσιακά ΠΑΣΟΚ πιστεύει πραγματικά ότι μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα- η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ως γνωστόν), μάλλον η ανοχή που θα δοθεί στο συγκεκριμένο κόμμα θα είναι πολύ μικρότερη από αυτή που του δόθηκε τη δεκαετία του ’90, όταν ο κόσμος έφαγε την παπάρα από τον μητσοτάκη, δεν το φυσούσε, και ψήφιζε ΠΑΣΟΚ δαγκωτό, ό,τι αντιλαϊκό μέτρο και να έπαιρνε αυτό…

Θέση 3:

Η ΝΔ πάει σπίτι της λόγω των αγώνων και της γενικευμένης δυσαρέσκειας– και αυτό είναι σημαντικό!

Η πάλη ενάντια στο νόμο-πλαίσιο ενέπλεξε σχεδόν όλους τους φοιτητές, η πάλη ενάντια στο ασφαλιστικό και την κρίση-απολύσεις έχει εμπλέξει σχεδόν όλη την εργατική τάξη, οι μαθητές ήταν στον δρόμο τον Δεκέμβρη, οι αγρότες τον Γενάρη, στις ΔΕΚΟ (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΑΘ κτλ.)και το δημόσιο (υγεία, εκπαίδευση) υπάρχει δυσαρέσκεια για τις πολιτικές που έχουν ακολουθηθεί: όλα αυτά έπαιξαν ρόλο στην αποκαθήλωση της ΝΔ. Δεν κερδίζει δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, και αυτό πρέπει να το λέμε ξεκάθαρα. Απλά το ΠΑΣΟΚ «θερίζει» και θα πιάσει θέσεις εξουσίας (και χρήματος), από αυτά που εμείς, ο κόσμος που παλεύει, «σπέρνει». Άλλος σπέρνει δηλαδή και άλλος θερίζει, αφού δεν είμαστε τόσο δυνατοί και οργανωμένοι για να αλλάξουμε τελείως τον κόσμο με τους αγώνες μας. Πιέζουμε απλά το αστικό καθεστώς να βρει μια «πιο ανεκτή προς τους πολλούς» λύση αστικής διακυβέρνησης. Αυτοί είναι οι συσχετισμοί τώρα. Ότι ο κόσμος «τσιμπάει» και πιστεύει ότι ήταν το ΠΑΣΟΚ το ’81 που άλλαξε τα πράγματα προς το καλύτερο (ενώ ήταν οι προηγούμενοι σφοδροί αγώνες από το Πολυτεχνείο και μετά), το ότι πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα (ενώ είναι οι αγώνες που έχουν πιέσει τα ζητήματα σε παιδεία, υγεία, ασφάλιση, εργολαβίες κ.ο.κ.), θυμίζει το κλασσικό τρόπο σκέψης πολλών συνδικαλιστών που λένε «κατεβάσαμε 100 άτομα στην πορεία». Δηλαδή ότι τα πράγματα γίνονται «από τα πάνω». Ενώ αντίθετα, οι ριζοσπάστες συνδικαλιστές, εργαζόμενοι κτλ. υπάρχουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗ ΒΑΣΗ, ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Δεν είναι με άλλα λόγια τα παιδιά στο Δ.Σ. του σωματείου της Wind που «τραβάνε» τον κόσμο (αν και παίζουν σημαντικό ρόλο οι ριζοσπαστικές προσωπικότητες) αλλά είναι κυρίως ο κόσμος που δουλεύει στην Wind «τέτοιος» (νέος, προοδευτικός, με ανησυχίες σε σχέση με άλλους κλάδους του ιδιωτικού τομέα κτλ.) που επιτρέπει στα παιδιά να κινούνται με τον τρόπο που κινούνται! Μπορεί να μην είναι επαναστάτες οι εργαζόμενοι, μπορεί να μην κάνουν πράγματα που για μας θα έπρεπε να είναι «δεδομένα», αλλά σε κάθε επιχείρηση και σε κάθε κλάδο υπάρχουν διαφορετικές κουλτούρες αντίστασης και περιθώρια ανοχής/δεκτικότητας του ταξικού ριζοσπαστισμού ή του ταξικού συντηρητισμού/συναίνεσης. Απλά αυτές οι κουλτούρες και αυτά τα περιθώρια είναι ευδιάκριτα μόνο: α) όταν έχεις καλή εικόνα της κίνησης όλων των κλάδων, όλης της εργατικής τάξης και β) όταν έχεις καλή εικόνα και για το τι γίνεται πραγματικά μέσα σε μια επιχείρηση ή κλάδο, π.χ. ξέρετε το ότι στη Wind αρκετές φορές οι εργαζόμενοι έχουν γράψει κείμενα διαμαρτυρίας χωρίς τη διαμεσολάβηση του Δ.Σ. του σωματείου (και ευτυχώς τα παιδιά στο δ.σ. αναγνωρίζουν, αποδέχονται και προωθούν αυτή την αυτενέργεια και αυτονομία των εργαζομένων);

Θέση 4:

Χρειάζεται πολιτικός-κοινοβουλευτικός φορέας ή πολιτική-κοινωνική οργάνωση;

Πολλοί λένε ότι το πολιτικό-κοινοβουλευτικό κόμμα συμπυκνώνει τα κινήματα, τους αγώνες, την εμπειρία, τους συσχετισμούς δύναμης στην κοινωνία. Όμως δεν λένε το πιο προφανές και ιστορικά αποδεδειγμένο πράγμα: ότι αυτό το κόμμα δεν στήνεται από εργάτες και αναγκαστικά αποστασιοποιείται από τα πραγματικά προβλήματα και ανάγκες και (πολλαπλές) επιθυμίες των «από κάτω». Οι καθημερινοί εργαζόμενοι δεν μπορούν να στήσουν ένα τέτοιο πράγμα, δεν μπορούν να συμμετάσχουν στην κοινοβουλευτική επιτροπή παιδείας ή υγείας κτλ. ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝ ΓΙΝΟΥΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ, πληρωμένα από το κόμμα ή το κράτος. Το εργατικό κόμμα είναι στην πραγματικότητα ένας μύθος, και είναι ειδικά μύθος σήμερα, που δουλεύεις συνήθως πάνω από 8 ώρες. Για αυτό και η προγραμματική λογική των κομμάτων της αριστεράς δεν αγγίζει τον κόσμο, που έμαθε να είναι δύσπιστο σε κάθε κοινοβουλευτικό διαμεσολαβητή. Για αυτό στον ΣΥΡΙΖΑ σφάζονται, επαγγελματίες εναντίον επαγγελματιών (και η βάση στο περιθώριο). Δεν μιλάμε καν για την κάθετη ιεραρχία των περισσότερων κομμάτων. Ούτε για τον ιδεολογικό τους ρόλο ως νομιμοποίηση της αστικής δημοκρατίας («Αφού δεν σας ψήφισε ο κόσμος, τι μιλάτε οι αριστεροί, αν γίνετε κυβέρνηση τότε να τα αλλάξετε τα πράγματα...»), ούτε για τα κρατικά φράγκα που παίρνουν (και από αυτά ΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ), ούτε για την από-τα-πάνω παρέμβαση τους στο κοινωνικό πεδίο (βλέπε το μασκάρεμα του ΚΚΕ σε ΠΑΜΕ όπως και την κοινοβουλευτικοποίηση των συνδικάτων, συλλόγων) κτλ. Αφήστε τα αυτά. Μιλάμε για το πιο απλό. Οι απλοί άνθρωποι, οι εργαζόμενοι, χρειάζονται και μπορούν να συμμετάσχουν σε εγχειρήματα κοινωνικής (πολιτικής) οργάνωσης, όπως σωματεία, συλλόγους, επιτροπές γειτονιάς (και αν…), κάτι τέλοσπαντων γήινο, με ρυθμούς που σέβονται τους εξαναγκασμούς της καπιταλιστικής καθημερινότητας (δουλειά, υποχρεώσεις στο σπίτι κτλ.). Μπορούν και έχουν ανάγκη το χαμόγελο, την αλληλεγγύη, το γλέντι με τους καθημερινούς συναδέλφους ή γειτόνους ή συμφοιτητές κτλ. Μπορούν και έχουν ανάγκη την πολιτική γειωμένη. Η πολιτική του κοινοβουλίου, των κρατικών θεσμών και κρατικών επιλογών, είναι μακριά, για τους ειδικούς. ΟΙ ΑΣΤΟΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ! Μόνο εμείς οι μαλάκες δεν το έχουμε καταλάβει και ακόμα ο κόσμος (κυρίως της αριστεράς) αναλώνεται στην πολιτική-κοινοβουλευτική «δουλειά»…Και μιλάμε για πολύ κατανάλωση δυνάμεων, όχι αστεία!

Αν και δεν ταυτίζομαι με τον αναρχοσυνδικαλισμό, σκέφτομαι πολλές φορές πόσο πιο γήινοι ήταν οι Wobblies ή η CNT στις τοπικές οργανώσεις τους (χωρίς να λείπει και η ιεραρχία σε αυτούς), πως έχτιζαν την πραγματική κοινωνική εξουσία…και πως ιστορικά έχουμε δει ότι κανένα (κοινοβουλευτικό ή μη) πολιτικό κόμμα του σοσιαλισμού δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει την κοινωνική αλλαγή αν δεν υπήρχε πραγματική κοινωνική εξουσία της τάξης μας (και άμα θέλετε πιάνουμε κουβέντα και για τους «βίαιους» μπολσεβίκους, και για την «ειρηνική», «δημοκρατική» Χιλή του Αλιέντε)…

Και σκέφτομαι πως τελικά το εργατικό κόμμα είναι μύθος, οι εργαζόμενοι της καθημερινότητας, των αντιφάσεων του κοινωνικού πεδίου, ΟΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ, δεν μπορούν ποτέ, δεν έχουν καν τον αναγκαίο ελεύθερο χρόνο και την ενέργεια να κάνουν κουμάντο σε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, παρά μόνο να ψηφίζουν σε κάποιο συνέδριο του πολιτικές γραμμές που άλλοι φτιάχνουν και άλλοι διαχειρίζονται…

Θέση 5:

Η ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΟΡΕΑ ΠΟΥ «ΘΑ ΤΑΡΑΞΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥΣ» ΚΤΛ. ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΕΔΙΟ.

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ, ΟΣΩΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΤΙΣΜΟ, ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΝ ΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΔΙΚΤΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ (ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ) ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Με άλλα λόγια… «μαζί με το κόμμα του 20^ου αιώνα, πετάξαμε και την οργάνωση μας!»

Επίλογος

Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι δεν είναι αρνητικό αν ένας βουλευτής π.χ. της αριστεράς μιλήσει για έναν αγώνα, ή ένα κόμμα αναδείξει έναν αγώνα. Αυτή η διαμεσολάβηση (όταν βέβαια δεν είναι καπήλευμα ή ασφυχτική ηγεμόνευση τύπου ΚΚΕ που μασκαρεύεται σε ΠΑΜΕ) δεν βλάπτει. Φέρνει μια δημοσιότητα, μια δημοσιότητα θεμιτή στη μαζική (μη το ξεχνάμε) κοινωνία που ζούμε. Δεν χειραφετεί όμως τους εργαζόμενους, που συχνά τρέφουν μάταιες ελπίδες ότι οι βουλευτές μπορούν να λύσουν το πρόβλημα τους (και χωρίς αυτοί οι ίδιοι να έχουν κοινωνική δύναμη/εξουσία, χωρίς να αγωνίζονται…). Εγώ λοιπόν τέτοιο κόμμα δεν έχω δει, που απλά να στηρίζει, να δίνει δημοσιότητα, και τίποτα άλλο. Και πόσο μάλλον δεν έχω δει κοινοβουλευτικό κόμμα που να μην έχει ιεραρχία μέσα του, που να μην κάνουν παιχνίδι τα επαγγελματικά στελέχη, που να μην θέλει να επιβάλλει το πρόγραμμα του στους κοινωνικούς χώρους (αντί «να κάνει πρόγραμμα αυτό που λένε οι κοινωνικοί χώροι»), που απλά να στηρίζει, να κόβει ψήφους και όρεξη από τους αστούς, χωρίς να προσπαθεί την ίδια στιγμή να κόψει την αυτενέργεια και αυτονομία της τάξης.

Εσείς έχετε δει ρε παιδιά;;

Γίνεται να υπάρξει τέτοιο κοινοβουλευτικό κόμμα;;

Ακολουθεί ένα άρθρο από ένα μέλος της συλλογικότητας Κόκκινης Ορχήστρας.

Το άρθρο ναι μεν στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ (το οποίο αδυνατεί να είναι το minimum κόμμα που περιγράφτηκε παραπάνω, δηλαδή ένα κόμμα που μόνο στηρίζει ως προς τη δημοσιότητα τους αγώνες και «κόβει ψήφους» και «αέρα» στις αντιλαϊκές πολιτικές, εκφράζοντας την εργατική διάθεση) αλλά θέτει κάποιους προβληματισμούς στη συγκυρία με τους οποίους συμφωνώ και τους έχω βάλει με bold γράμματα…

Καλή ανάγνωση….

Στις εκλογές ψηφίζουμε αριστερά

Δημοσιεύθηκε 03/09/2009

Για να γκρεμιστεί η κυβέρνηση.

Για να προετοιμάσουμε την εναλλακτική λύση στην επόμενη

Επιτέλους πήραν δρόμο
Τελικά στο δίλημμα αξιοπρεπή ήττα το φθινόπωρο ή συντριβή την άνοιξη ο Καραμανλής συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει αποφάσισε να εξέλθει του μεγάρου Μάξιμου. Όσο κι αν ωρύονται μπροστά σε αυτή την επιλογή ο Λιάπης και οι λοιποί οπαδοί της εξάντλησης της τετραετίας και της “ολοκλήρωσης του έργου της κυβέρνησης”, ήταν πλέον κοινή πεποίθηση όλων των σοβαρών αστικών επιτελείων ότι η κυβέρνηση αυτή δεν μπορούσε πλέον να πάρει τα πόδια της.

Δεν είναι μόνο οι εκκρεμότητες ενός προϋπολογισμού άγριας λιτότητας και περικοπών, δεν είναι μόνο τα τεράστια ελλείμματα, δεν είναι μόνο η νέα χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων και οι συνέπειες της βαθιάς ύφεσης που έχει εισέλθει η οικονομία με τις μαζικές χρεοκοπίες μικρών επιχειρήσεων και τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας. Πάνω και από όλα αυτά είναι η βαθιά ανυποληψία μιας κυβέρνησης βουτηγμένης στα σκάνδαλα, με βουλευτές και υπουργούς που έχουν γλιτώσει τον Κορυδαλλό χάρη στο δεξιό δικαστικό παρακράτος Σανιδά που έθαψε τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι, τις άγονες γραμμές, τη Ζημενς και ποιος ξέρει ακόμα πόσες άλλες υποθέσεις που δεν είδαν καν το φως της δημοσιότητας. Μια κυβέρνηση που μπορεί να μεταμορφώνεται σε κου κλουξ κλαν κυνηγώντας μετανάστες και πυρπολώντας τους καταυλισμούς τους, αλλά την ίδια στιγμή αφήνει μια μικρή φωτιά στο Γραμματικό να κάψει 200.000 στρέμματα στη Β.Α. Αττική.
Όσο κι αν οι κάλπες του Οκτώβρη θα στηθούν με τις ευλογίες των καπιταλιστών, στην αγωνιώδη τους προσπάθεια να βρουν το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό που θα διαχειριστεί με το μικρότερο κόστος τα δύσκολα χρόνια της ύφεσης, η παραίτηση της κυβέρνησης των βατοπεδινών, των ομολόγων, των απαγωγών, της άγριας λιτότητας, της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας, των Μαρκογιαννάκηδων, του Σανιδά, των ρατσιστικών πογκρόμ κατά των μεταναστών, της απίστευτης καταστροφής των δασών, είναι επιτέλους ένα χαρμόσυνο γεγονός, για όλους όσους εδώ και 5,5 χρόνια βρέθηκαν απέναντί της. Ο χειρότερος εφιάλτης θα ήταν να ξαναδούμε τον Καραμανλή πρωθυπουργό και πάλι. Ίσως για όσους βλέπουν μόνο το δικομματισμό να μην υπάρχει πρόβλημα, αλλά για κάθε υγιή αριστερό νου κάτι τέτοιο ισούται με την απόλυτη καταστροφή.
Για το κεφάλαιο και το βαθύ κράτος η επιλογή της κάλπης δεν αντανακλά καμία αντιπάθεια προς το πιστό τους σκυλάκι τη ΝΔ, ούτε πρόκειται για καμία ιδιαίτερη συμπάθεια προς τον Γ. Παπανδρέου και το “νέο” του ΠΑΣΟΚ. Απεναντίας κάθε πρόωρη κυβερνητική αλλαγή, δεν είναι καθόλου μια ευχάριστη επιλογή, αφού καιει τις εναλλακτικές λύσεις πολύ πριν την ώρα τους. Ποιος αστός δεν θα προτιμούσε να κυλήσουν όλα όμορφα και ωραία; Να ψηφιστεί ο πρόεδρος από κοινού την άνοιξη, και να πάνε σε εκλογές σε δύο χρόνια από τώρα. Κάθε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες είναι σημάδι πολιτικής κρίσης και αδυναμίας του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και ως τέτοιο πρέπει να το εκλαμβάνει κάθε σοβαρός τους αντίπαλος και όχι με “διαχρονικά” χασμουρητά και κοινοτυπίες του στυλ: παιχνίδια της εξουσίας, εναλλαγή του δικομματισμού, έτσι κι αλλιώς ίδιοι είναι κ.ο.κ.
Ίδιοι ξε-ίδιοι, υπάρχουν δυο θεμελιώδεις διαφορές: πρώτον, όσο πιο γρήγορα καίγονται οι εναλλακτικές λύσεις του αστισμού τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται η επανεμφάνισή τους με νέο προσωπείο. Δεύτερον και ας το συνειδητοποιήσει επιτέλους η αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι το ίδιο με τη ΝΔ, όπως και η ΝΔ δεν είναι το ίδιο με το ΛΑΟΣ, και όπως οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ δεν είναι ακριβώς το ίδιο με τους Ρεπουμπλικάνους. Ακόμα και αν σε τελευταία ανάλυση εξυπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, ακόμα και αν αποτελούν πυλώνα του ίδιου πολιτικού συστήματος εξουσίας, συνεχίζουν να μην ταυτίζονται κι αυτό δεν είναι ένα κολπάκι των καπιταλιστών αλλά αντανακλά έστω και διαθλασμένα διαφορετικές απόψεις και προσδοκίες ευρύτερων κομματιών στη βάση ολόκληρης της κοινωνίας και όχι απλώς παρασκηνιακές επιλογές ενός αδιευκρίνιστου σκοτεινού αστικού -ίσως και ιμπεριαλιστικού- κέντρου εξουσίας. Ακόμα και μια αστική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να λάβει υπόψη της τον κοινωνικό συσχετισμό. Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να ανατρέψουμε το καπιταλιστικό σύστημα, δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για το ποιος βρίσκεται απέναντί μας. Μόνο αυτιστικά θα αδιαφορούσαν για το αν υπουργός δικαιοσύνης είναι ο Άδωνις ή ο Μαγγάκης ή υπουργός Παιδείας είναι ο Βελόπουλος ή η Αποστολάκη. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η αστική οικονομική και πολιτική εξουσία επιθυμεί μια αριστερά με συμβιβαστικούς ηγέτες και στα συνδικάτα ένα μάτσο γραφειοκράτες που βρίσκονται εδώ και 20 χρόνια σε μόνιμη συνδικαλιστική άδεια.

Ορισμένες σκέψεις πριν στην κάλπη
Η Κόκκινη Ορχήστρα είναι μια μικρή πολιτική συλλογικότητα που έχει πλήρη επίγνωση του μεγέθους της. Ξέρουμε ότι οι απόψεις μας δεν φτάνουν στο μέσο όρο, αλλά σε ανθρώπους που βρίσκονται συνειδητά απέναντι στην αστική εξουσία και σε θέση μάχης. Δεν πιστεύουμε ότι η κάλπη αποτελεί τη μήτρα του σοσιαλισμού, ούτε ότι υπάρχει ένας θεσμικός, “δημοκρατικός”, κοινοβουλευτικός δρόμος προς τα κει. Δυστυχώς για τους θιασώτες όλων αυτών των αναίμακτων δρόμων, η οικονομική εξουσία έχει βρει τους τρόπους να ορίζει, να ελέγχει και να εξαγοράζει την πολιτική εξουσία και μαζί με αυτή μερικά εκατομμύρια ψήφους μέσα από ένα πολυδαίδαλο σύστημα εξυπηρετήσεων, ρουσφετιών, εξαγοράς συνειδήσεων και διπλά σε αυτά απειλών και καταστολής όσων σηκώσουν το ανάστημά τους προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων. Όλα αυτά δεν πατάνε απλά στην ιδεολογική και πολιτική εξαπάτηση των εργαζομένων και των άλλων συναφών στρωμάτων που θα έπρεπε λογικά να βρίσκονται στην αριστερά, αλλά σε ικανά υλικά ανταλλάγματα από τα οποία επωφελούνται όσοι συνειδητά τάσσονται σε ρόλο πραιτοριανού της εξουσίας. Υπάρχει “λαός” που είναι με τη ΝΔ και δεν είναι καθόλου μπερδεμένος και εξαπατημένος. Χιλιάδες ηλίθιοι με ελάχιστο μυαλό στο κεφάλι τους διατηρούν ένα βιοτικό –υλικό πάντα- επίπεδο χάρη μόνο στον κοινωνικό και πολιτικό ρόλο που έχουν αναλάβει, και αυτός είναι και ένας τρόπος για μια ανοδική ταξική κινητικότητα. Και αυτοί δεν είναι λίγοι. Είναι όσοι ακριβώς χρειάζονται για να σχηματιστεί μια ισχυρή μεσαία τάξη γύρω από την μεγαλοαστική, ένας κρίκος με τους υπόλοιπους που θέλουν να ανήκουν ή να νομίζουν ότι ανήκουν στο ίδιο κλαμπ. Αυτή η πυραμίδα εξουσίας, αυτό το άρχον συγκρότημα όπως το ονόμαζε ο Πουλαντζας, αυτή η ιδιότυπη ταξική συμμαχία δεν θα καταρρεύσει όταν το άγιο πνεύμα φωτίσει τους ψηφοφόρους να ρίξουν το κατάλληλο χαρτί στην κάλπη, αλλά όταν γίνει σμπαράλια το ίδιο το οικοδόμημα, όταν χτυπηθεί την κατάλληλη στιγμή ο άρχων εγκέφαλος της πυραμίδας, ο σκληρός πυρήνας της αστικής τάξης και πάνω απ’ όλα η εκάστοτε πολιτική εξουσία. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί μέσα από τις διαδικασίες αστικής κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και εκπόρνευσης της ψήφου. Και όσο θα γερνάει ο καπιταλισμός τόσο το πολιτικό σύστημα θα γίνεται πιο αρτηριοσκληρωτικό και διεφθαρμένο. Έτσι κάθε κοινωνική αλλαγή έξω από τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος και στο βαθμό που υπάρχει εναλλακτική λύση, είναι αδύνατον να προκύψει μέσα από αυτούς τους θεσμούς, αλλά από άλλους θεσμούς εκπροσώπησης της επαναστατικής θέλησης του συνειδητού προλεταριάτου και όλων όσων βλέπουν μια νέα κοινωνική ισορροπία έξω από την παρακμιακή καπιταλιστική κοινωνία. Γι’ αυτό και οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές στην γνωστή ανθρώπινη ιστορία έχουν προκύψει μέσα από κοινωνικές καταρρεύσεις και επαναστάσεις, που έφεραν μαζί τους νέες σχέσεις παραγωγής, και νέους θεσμούς κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης.

Μπροστά στην κάλπη
Παρόλα αυτά η κάλπη θα βγάλει κυβέρνηση και μαζί με αυτό θα φωτογραφίσει πολιτικούς συσχετισμούς. Συσχετισμούς που δεν θα ανατρέπουν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αλλά θα δείχνουν πως σκέφτεται η κοινωνία. Αυτό είναι το νόημα των εκλογών και κανένα άλλο. Όσοι στην αριστερά επενδύσουν για ακόμη μια φορά στην ανατροπή του “δικομματισμού”, ή όσοι θεωρήσουν ότι στις εκλογές το δίλημμα είναι κοινοβουλευτισμός ή επανάσταση για ακόμη μια φορά θα βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη. Οι εκλογές δεν αποτελούν κανένα κοσμογονικό γεγονός, που κρίνουν τις φαντασιοπληξίες του καθενός, ούτε γενικά τις ιδεολογικές του αρχές. Είναι μια πολιτική μάχη, (αύτη είναι η κύρια μάχη μέχρι τις 4/10) όπως πολλές άλλες και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Μια σωστή πολιτική στάση εξαρτάται βασικά από τα υπαρκτά (στα μυαλά των ανθρώπων που θα ψηφίσουν) διλήμματα αυτών εδώ των συγκεκριμένων εκλογών.
Πολύς κόσμος θα πάει στην κάλπη για να διαλέξει κυβέρνηση χωρίς να συνδέει κατ’ ανάγκη την ψήφο του με βαθύτερες κοσμοαντιλήψεις. Το δίλημμα εδώ είναι ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ.
Όσο κι αν αυτό είναι “ψευτοδίλημμα” για την αριστερή ορθοδοξία, θα παίξει αποφασιστικό ρόλο στο αποτέλεσμα. Εδώ θα εκφραστεί σε μεγάλο βαθμό η απέχθεια στα 5,5 χρόνια ελεεινής διακυβέρνησης από τη ΝΔ. Η ψήφος αυτή μπορεί να μην είναι αυτή που θέλει η αριστερά, αλλά θα ήταν λάθος να συνυπολογιστεί στο “δικομματικό” άθροισμα. Η αριστερά θα πρέπει να αντιμετωπίζει τις πολιτικές μάχες με βάση όχι τις φανταστικές πιθανές ιστορικές δυνατότητες που έχει ή που νομίζει ότι έχει, αλλά με έναν άμεσο και πολιτικό τρόπο. Κάθε μάχη έχει μια ορισμένη αυτονομία. Ακόμα και αν δεν πάρουν τα αριστερά ψηφοδέλτια 20 και 30% δεν μπορεί να είναι αδιάφορο που κατευθύνεται η πλειοψηφία των εκλογέων, γιατί τώρα μιλάμε για εκλογείς και όχι για επαναστάτες που είναι έτοιμοι να πάρουν τα όπλα. Έχει σημασία αν το 40% ξαναψηφίσει τον Καραμανλή ή δεν έχει; Αυτό πρέπει να το απαντήσει όποιος θέλει να ασχολείται σοβαρά με την πολιτική. Ανεξάρτητα αν θα επιθυμούσε να γίνει αυτός ο αποδέκτης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Αν δεν έχει τότε να το πει ανοικτά. Η αριστερά λεει ότι πρέπει να μαυριστεί ο δικομματισμός. Αυτή είναι μια εντελώς ελλιπής θέση. Όχι μόνο γιατί έχει τεράστια διαφορά αυτή τη στιγμή, όχι το 2000 ή το 1996, αν θα επανεκλεγεί ο Καραμανλής ή αν θα κερδίσει ο Παπανδρέου, αλλά και γιατί πέρα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ υπάρχει και το ΛΑΟΣ που επίσης φέρεται κατά του “επάρατου” δικομματισμού. Επομένως το πρόβλημα δεν είναι ο δικομματισμός γενικά. Αυτό θα ήταν σωστό σαν στόχος αν είχαμε εκλογές το Μάρτιο του 2008 και ο ΣΥΡΙΖΑ όντως χτύπαγε 18%. Τότε ναι ο δικομματισμός μπορούσε να ηττηθεί. Τώρα όχι, πάει και τελείωσε. Το να το πει αυτό κανείς δεν διαπράττει καμία εσχάτη προδοσία. Είναι σαν να θέτει στόχους μια ποδοσφαιρική ομάδα. Ο στόχος μπορεί να είναι το πρωτάθλημα. Αλλά αν το πει αυτό ο Ατρόμητος όλοι θα σκάσουν στα γέλια.
Ο στόχος πχ του ΣΥΡΙΖΑ όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα είναι να πάρει ένα αξιοπρεπές 4-5% και να παραμείνει στη Βουλή. Αυτός ο στόχος μπορεί να συσπειρώσει τον κόσμο που κινείται γύρω του. Το να λεει όμως ότι το ζητούμενο είναι να χτυπηθεί ο δικομματισμός είναι εκτός τόπου και χρόνου. Η αριστερά και πολύ περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκριθούν σε αυτές τις εκλογές όχι με τον δικομματισμό, αλλά με το ΛΑΟΣ. Αν υπάρχει ένας πολύ σημαντικός λόγος να ψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός. Για να κόψει τη φόρα στη ρατσιστική δημαγωγία του ΛΑΟΣ και στις φασιστικές συμμορίες που το ακολουθούν. Η πολιτική έχει διλήμματα και καθένας αν θέλει να έχει το μέγιστο αποτέλεσμα πρέπει να βάλει τα διλήμματα που του αναλογούν. Αυτό θα συγκινήσει και θα συσπειρώσει δυνάμεις. Όλα τα άλλα σε κάνουν να δείχνεις μόνο ονειροπαρμένος.
Και το πιο αστείο θα είναι τις κατάρες για τον επάρατο δικομματισμό να τις διαδεχτεί, μια συνθηκολόγηση άνευ όρων είτε με το ένα, είτε και με τα δύο συστατικά του. Ένας σοβαρός πολιτικός σχηματισμός δεν μπορεί να έχει μια πολιτική μόνο για τους οπαδούς του, αλλά και μια πολιτική για όσους βρίσκονται κοντά του, αλλά για διάφορους λόγους δεν τον εμπιστεύονται ακόμα. Μια πολιτική που απευθύνεται σε όλη την κοινωνία είναι και λάθος και καταστροφική. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που κινούνται πολιτικά ανάμεσα στην αριστερά και το ΠΑΣΟΚ. Σε κινηματικές περιόδους εμπιστεύονται περισσότερο το μαχητικό πνεύμα της αριστεράς. Σε πιο θεσμικές μάχες θεωρούν πιο χρήσιμο να στηρίξουν το ΠΑΣΟΚ, όπως για παράδειγμα στις εκλογές. Είναι καθαρή ανοησία να βάζει η αριστερά αυτόν τον κόσμο στο ίδιο τσουβάλι με τη βάση της δεξιάς αντίδρασης. Όποιος ζει μέσα στην κοινωνία και αντιλαμβάνεται περί τίνος μιλάμε μπορεί να καταλάβει αυτή τη λεπτή διαφορά. Όπως κι αν ζούσε στην Αμερική θα μπορούσε να διακρίνει έναν κοσμοπολίτη κάτοικο της Ν. Υόρκης που ψηφίζει δημοκρατικούς από τον καθυστερημένο ρεπουμπλικάνο προτεστάντη του Τέξας που τον έχουν απαγάγει τα UFO τουλάχιστον 5-6 φορές και κυνηγάει με την καραμπίνα του μεξικάνους και ομοφυλόφιλους.
Ας αντιμετωπίσει λοιπόν η αριστερά τη μάχη των εκλογών με τους περιορισμούς που υπάρχουν και θα έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Μετά τις εκλογές
Κάθε ρεαλιστής μπορεί να υποθέσει ότι στις εκλογές αυτές δεν θα γίνει κανένα θαύμα. Το πιθανότερο σενάριο είναι το ΠΑΣΟΚ να πλησιάσει κοντά στο 40%. Σ’ αυτή την περίπτωση θα είναι οριακή μια αυτοδύναμη κυβέρνηση και θα εξαρτηθεί περισσότερο αν οι Οικολόγοι καταφέρουν να μπουν στη Βουλή. Αλλά ακόμα κι αν δεν βγει εκεί η αυτοδυναμία τότε σε μια νέα εκλογική αναμέτρηση με το νόμο Παυλόπουλου που πριμοδοτεί με 50 έδρες το πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση ακόμα και με 38%.
Για την αριστερά τώρα που επιμένει στο στόχο της μη αυτοδύναμης κυβέρνησης, και σε αυτό συμφωνούν όλοι από το ΚΚΕ μέχρι και τους ανανεωτικούς του ΣΥΝ, δεν φαίνεται να υπάρχει επόμενος στόχος μετά από αυτό. Τι ακριβώς σημαίνει μη αυτοδυναμία; Για τον Καρατζαφέρη υπάρχει απάντηση. Μη αυτοδυναμία σημαίνει συγκυβέρνηση με τη ΝΔ. Κατανοητό, όχι μόνο σε μας αλλά και στον κόσμο της “πολυκατοικίας”. Για την αριστερά δεν σημαίνει τίποτα ξεκάθαρο. Οι απόψεις εδώ διίστανται. Από το να υποχρεωθεί το ΠΑΣΟΚ να συρθεί σε προγραμματικό διάλογο με την αριστερά όπως φαντάζεται ο Κουβέλης, μέχρι να μείνει ως δια μαγείας η χώρα χωρίς κυβέρνηση όπως φαντάζεται το ΚΚΕ, ο μισός ΣΥΝ, και ολόκληρος ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά υπάρχει η πιθανότητα να μην μπορεί να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, ούτε καν συνεργασίας, αν η κάλπη δεήσει και ικανοποιήσει τις αιτιάσεις της υπαρκτής αριστεράς. Όμως αυτό δεν πρόκειται να κρατήσει αιώνια. Αν η αριστερά δεν μπει σφήνα σε αυτό το σκηνικό, τότε το αστικό πολιτικό σύστημα θα βρει τη λύση ψηφίζοντας έναν εκλογικό νόμο που να βγάζει κυβέρνηση και με 30%.
Μια στιγμή λοιπόν “ακυβερνησίας” θα έχει νόημα για την αριστερά αν έχει σκεφτεί την επόμενη κίνηση. Ποια μπορεί να είναι αυτή; Να θέσει τον εαυτό της προ των ευθυνών της: Κυβέρνηση της αριστεράς. Σε μια τέτοια προοπτική πρέπει να συμφωνήσει και το ΚΚΕ. Ίσως αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ικανή βάση για να παρασύρει το πολιτικό σκηνικό μεταφέροντας τα διλήμματα μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Μια τέτοια προοπτική όμως προϋποθέτει ένα ΠΑΣΟΚ σε κρίση τουλάχιστον σαν αυτή του 2007, έναν ΣΥΡΙΖΑ με δημοσκοπικά στο 20% και με διάθεση να κυβερνήσει, και ένα ΚΚΕ που να το σκέφτεται. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπάρχουν σήμερα και επομένως είναι άσκοπο και να το συζητάμε. Άλλο σενάριο θα ήταν η αριστερά να εκμεταλλευτεί το προσωρινό κενό εξουσίας και να καταλάβει με επαναστατικό τρόπο την εξουσία. Ακούγεται αστείο και πραγματικά είναι. Γιατί δεν υπάρχει τέτοια αριστερά που να κάνει τέτοιες ανομολόγητες σκέψεις. Τι άλλο απομένει; Αυτή η “ακυβερνησία” να γίνει μόνιμη μέχρι να “ωριμάσουν οι συνθήκες” και ο λαός πάρει απόφαση να το ρίξει στην αριστερά αναγνωρίζοντας με τα πολλά ότι είναι η μόνη λύση, ανοίγοντας έτσι το “δημοκρατικό δρόμο για το σοσιαλισμό”, αν φυσικά το επιτρέπουν και πολλοί άλλοι παράγοντες, όπως ο βαθμός συνείδησης, το διεθνές περιβάλλον, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, ο βαθμός τεχνικοεπιστημονικής επανάστασης και διάφορα αλλά που ούτε ο ύψιστος γνωρίζει και που σίγουρα θα προκύψουν όταν φτάσει εκείνη η μέρα. Το ότι η αριστερά δεν έχει σχέδιο είναι ηλίου φαεινότερο και το γνωρίζουν οι πάντες γι’ αυτό και αντιμετωπίζεται σαν τσόντα του επίσημου πολιτικού σκηνικού.
Μια πολιτική τακτική που να ανοίγει το δρόμο σε ένα στρατηγικό σχέδιο (που επίσης πρέπει να υπάρχει) δεν μπορεί να είναι κάθε φορά η ίδια εδώ και 35 χρόνια. Όσο μπορεί να θυμηθεί κανείς η μεταπολιτευτική υπαρκτή αριστερά, πολιτεύεται με μια μόνιμη παντός καιρού τακτική. “Να σπάσει ο δικομματισμός” και άλλοτε να γίνει συνοδοιπόρος στην “πραγματική αλλαγή” και άλλοτε να φορτώνει όλο της το σχέδιο στο “κίνημα” τον “λαό” και την “εργατική τάξη”, αυτοακυρώνοντας έτσι το λόγο ύπαρξής της. Λες και η αριστερά αποτελεί έναν ενδιάμεσο σταθμό, θυσία στην αυτοπραγμάτωση του “λαϊκού κινήματος” που θα ολοκληρώσει έτσι το καθήκον της κοινωνικής του απελευθέρωσης. Ωραίος τρόπος για να παραμένει κανείς μόνιμα στο περιθώριο φορτώνοντας τις ευθύνες του σε κάποιο φαντασιακό “λαϊκό κίνημα” που ακόμα δεν λεει να ωριμάσει, και ενίοτε να βάζει το χεράκι για να περισώσει το υπάρχων πολιτικό σύστημα όταν αυτό κινδυνεύει (βλ. Οικουμενική, Τζανετάκης).
Η αριστερά σήμερα δεν μπορεί να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό. Το πολιτικό σκηνικό θα ανατραπεί εν μέρει με την πτώση της ΝΔ και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Γ. Παπανδρέου. Η αριστερά γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να εκβιάσει διαδικασίες μέσα στο ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να το περιμένει στη γωνία. Ο χειμώνας και οι μήνες που θα ακολουθήσουν προβλέπονται όχι απλώς θερμοί αλλά εκρηκτικοί. Μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ σε αυτές τις συνθήκες θα αναγκαστεί να πάρει μέτρα που θα το οδηγήσουν γρήγορα στη χρεοκοπία και τότε θα επιστρέψει το φάντασμα της κρίσης του 2007 ακόμα δριμύτερο. Μια αριστερά που θέλει να είναι σοβαρή πρέπει να προετοιμαστεί για αυτό και όχι να αναλώνεται σε κούφιες και βαρετές διακηρύξεις περί του δικομματισμού. Τώρα το θέμα είναι να συντριφτεί ο Καραμανλής. Πρέπει να είμαστε χαρούμενοι που πλησιάζει αυτή η ώρα. Ας μας χαρακτηρίσει γι’ αυτό που λέμε όποιος θέλει. Je m’en foue. Δυστυχώς δεν ήταν η αριστερά που άνοιξε τον τάφο στους πλιατσικολόγους της Ρηγίλλης. Ας σκεφτεί πως θα είναι αυτή ο νεκροθάφτης της επόμενης κυβέρνησης. Ας ετοιμαστεί από τώρα γι’ αυτό για να μην κλαίγεται και τότε που ο άλλος πυλώνας του δικομματισμού της πάρει τη μπουκιά από το στόμα. Και καλά να είναι αυτός. Mην είναι κάνα ΛΑΟΣ και μας στείλει όλους υποχρεωτικά στο κατηχητικό ή και πουθενά αλλού για εθνική ανάνηψη.

Κάτω η κυβέρνηση της ΝΔ. Μαύρο στους ρατσιστές του ΛΑΟΣ
Καμία εμπιστοσύνη και ανοχή στο ΠΑΣΟΚ
Ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς καμία αυταπάτη για το διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα

avantgarde2009.wordpress.com/