"Στο Γαλαξία της Επισφάλειας" ξανά

Έγινε χθες η εκδήλωση "Στο Γαλαξία της Επισφάλειας". Συμμετείχαν 60-70 άτομα και η κουβέντα επικεντρώθηκε σε δύο ζητήματα:

α) το ζήτημα της μορφής οργάνωσης (σωματείο; συλλογικότητα/ομάδα εργαζομένων;) όπου αντανακλάστηκαν διαφορετικές απόψεις προερχόμενες από διαφορετικές πραγματικότητες (δημόσιος-ιδιωτικός τομέας, διαφορετικοί κλάδοι-επιχειρήσεις, διαφορετικές συμβάσεις, ύπαρξη ή μη παραδοσιακών σωματείων κ.α.)

β) το άλλο ζήτημα που συζητήθηκε πολύ λιγότερο ήταν το ζήτημα της επισφάλειας και κατά πόσο έχει αλλάξει κάτι σήμερα σε σχέση με ότι ίσχυε στο παρελθόν.

Θετικό ήταν ότι παρενέβησαν στην κουβέντα εργαζόμενοι εποχιακοί του ΟΤΕ, από τη WIND, από τη Σύσκεψη Εργαζομένων στο Κ.Υ. Ζαγκλιβερίου, από τη νεοσύστατη ομάδα στον επισιτισμό Γκαρσόν Λεκιάστηκα κ.α. πέρα από τους ομιλητές. Δυστυχώς δεν μπόρεσαν να παρεβρεθούν εργαζόμενοι από τη συλλογικότητα Βιβλιοφρικάριος.

Ακολουθεί κείμενο που μοιράστηκε πρωτοβουλιακά στην εκδήλωση.


«4 πόλοι και… μία τάση»
Σ Τ Η Λ Α Μ Π Α Τ Ο Υ
Ε Ρ Γ Α Τ Ι Κ Ο Υ Κ Ι Ν Η Μ Α Τ Ο Σ ; ;

Με αφορμή την επίσκεψη των συλλογικοτήτων της Αθήνας για την εκδήλωση
«Στο Γαλαξία της Επισφάλειας»
Μερικές σκέψεις για τη σύγχρονη συγκρότηση του εργατικού κινήματος:


Το παρόν κείμενο είναι μικρό, βιαστικά γραμμένο, έχει μικρά γράμματα και αντανακλά προσωπικές εμπειρίες και απόψεις Θέλει να μιλήσει για το εργατικό κίνημα σήμερα, εν έτη 2008, το οποίο φαίνεται πως συγκροτείται (σε πολιτικο-συνδικαλιστικές μορφές) σε 4 «πόλους» και μία «τάση»…

Έχουμε και λέμε (χονδρικά):


«Πόλος» 1: ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ και άλλα εργοδοτικά συνδικαλιστικά σχήματα

Δεν θα αφιερώσω πολύ χώρο για να πω τι κάνουν οι ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ. Συνδικαλιστικές παρατάξεις των δύο μεγάλων κομμάτων, αντιπολιτεύονται στην κάθε συγκυρία ανάλογα με το γενικό πολιτικό συμφέρον του κόμματος (πως θα πάρουμε την κυβερνητική εξουσία) και δεν έχουν ταξικό προσανατολισμό. Λίγο πολύ γνωστά, ειδικά από τη στάση τους σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Αυτό ίσως που δεν είναι γνωστό είναι το ότι τα στελέχη τους -και ειδικά τα μεγάλα κεφάλια σε ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ- προέρχονται επί τω πλείστων από τις ΔΕΚΟ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (όπου υφίσταται συνδικαλιστική οργάνωση) ενώ η πραγματική αναφορά/παρέμβαση των συγκεκριμένων παρατάξεων στον κόσμο του ιδιωτικού τομέα (που σε συντριπτικό ποσοστό είναι συνδικαλιστικά ανοργάνωτος και αποτελεί το 70% περίπου της μισθωτής εργασίας) είναι ελάχιστη. Στον ιδιωτικό τομέα –και στις μεγάλες επιχειρήσεις- στήνονται συνήθως εργοδοτικά σχήματα που διεκδικούν την ηγεμονία του σωματείου (μέσω των εδρών στο Δ.Σ.), σχήματα αποτελούμενα από τους ρουφιάνους των αφεντικών, οι οποίοι βρίσκονται συνήθως και πιο ψηλά στην ιεραρχία του προσωπικού. Με λίγα
λόγια, τόσο η ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, όσο και τα κατά τόπους εργοδοτικά σχήματα, αποτελούνται μεν από εργαζόμενους, αλλά από αυτούς που έχουν μια καλύτερη θέση μέσα στην ιεραρχία (διευθυντές, προϊστάμενοι, εξειδικευμένοι εργάτες κ.α.), από αυτούς που σχηματικά θα λέγαμε «εργατική αριστοκρατία» (ή από αυτούς που θέλουν να γίνουν «αριστοκρατία», δηλαδή από εργάτες που βλέπουν την άνοδο/εξέλιξη τους αν υποστηρίξουν την εργοδοσία).


«Πόλος» 2: Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ (εσακ κ.α.)

Το ΠΑΜΕ, δηλαδή η συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ, αποτελεί το δεύτερο πόλο. Είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα τα προβλήματα του: πλήρης καθοδήγηση από το γραφείο/επαγγελματίες του κόμματος στον Περισσό και έτσι «ταξικά διαστρεβλωμένα» περιεχόμενα αγώνα (π.χ. δεν θίγουν τα μικρά αφεντικά γιατί πρέπει να συμμαχήσουμε μαζί τους για την…Λαϊκή Εξουσία), προσπάθεια «στραγγαλισμού» κάθε άλλης εργατικής προσπάθειας που ξεφεύγει από τον έλεγχο του ΠΑΜΕ, απομόνωση/σεχταρισμός/μη ενωτική διάθεση σε κινηματικές διαδικασίες π.χ. απεργίες (και αν το ΠΑΜΕ μπει μέσα στον αγώνα θα μπει για τον ηγεμονεύσει ακόμα και με πραξικοπήματα), πλήρης έλλειψη ισότιμων διαδικασιών εντός του αλλά, αντιθέτως, διαγραφές στους διαφωνούντες και ξύλο στους «προβοκάτορες», αγώνες-τουφεκιές που γίνονται για την εκλογική εξαργύρωση στο κοινοβουλευτικό (ή συνδικαλιστικό) σκηνικό από το Κόμμα και άλλα πολλά…Μέχρι και το ότι έχουν πάρει λεφτά από επιχειρήσεις για να διατηρήσουν την εργασιακή ειρήνη έχει διαρρεύσει… Τέλοσπαντων, ενώ τα αρνητικά είναι τόσα, γιατί το ΠΑΜΕ έχει δύναμη; Γιατί; Πιστεύουν οι εργαζόμενοι το πρόγραμμα της Παπαρήγα; Μάλλον όχι. Το ΠΑΜΕ παρεμβαίνει. Παρεμβαίνει σε μικρά και καθημερινά ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, σε αυθαιρεσίες που γίνονται στους χώρους δουλειάς π.χ. απολύσεις, και έτσι οι εργαζόμενοι, χωρίς δική τους αυτόνομη ΚΑΙ δυνατή συγκρότηση, βρίσκουν στο ΠΑΜΕ ένα στήριγμα, μια ασφάλεια, ένα «αποκούμπι»…Ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, όπου το ΠΑΜΕ δεν έχει τόσες δυνάμεις όσες δείχνει, είναι σε πολλές περιπτώσεις το μόνο που υπάρχει, ο μόνος συνδικαλιστικός ιστός. Και απέναντι στον εργοδοτικό «φασισμό», ο κόσμος το στηρίζει.


«Πόλος» 3: Μικρότερες Κομματικές-Συνδικαλιστικές παρατάξεις π.χ. ΣΥΝ/Αυτόνομη Παρέμβαση κ.α.

Πέρα από το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, κάθε αριστερό κόμμα έχει και τη δικιά του παράταξη. Συγκεκριμένα: ΣΥΝ/Αυτόνομη Παρέμβαση, ΚΟΕ/Ένωση Εργαζομένων, ΚΚΕ μ-λ/Ταξική Πορεία, ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη/Αντεπίθεση των Εργαζομένων κ.ο.κ. Πρόκειται για παρατάξεις που έχουν φτιαχτεί από πολιτικά κόμματα και επικαθορίζονται από αυτά (αν δεν ταυτίζονται) και όχι για αυτόνομες κοινωνικές συγκροτήσεις. Η δύναμη τους βρίσκεται κυρίως στο δημόσιο τομέα και είναι αναιμική η παρουσία τους στον ιδιωτικό (είπαμε πως μόνο το ΠΑΜΕ έχει κάποιες δυνάμεις). Ακολουθούν πλήρως τη λογική του θεσμικού συνδικαλισμού = εκλογές και (καλύτεροι) συσχετισμοί στα Διοικητικά Συμβούλια των σωματείων (πρωτοβάθμιων, δευτεροβάθμιων, τριτοβάθμιων). Επιλέγουν την άμεση, αδιαμεσολάβητη δράση (π.χ. μπλοκαρίσματα) σπάνια και σε αυτή τείνουν οι πιο μικρές παρατάξεις που με τους εκλογικούς συσχετισμούς δυσκολεύονται.


«Πόλος» 4: Εργατικά Σχήματα – Παρεμβάσεις, Συσπειρώσεις κτλ.

Πρόκειται για “ημι-ανεξάρτητα” εργατικά σχήματα, με την έννοια ότι συγκεκριμένες δυνάμεις της εξω-κοινοβουλευτικής, άκρας Αριστεράς (ΝΑΡ, ΑΡΑΝ κυρίως) παρεμβαίνουν συστηματικά (σκεφτείτε τα ΕΑΑΚ στα Πανεπιστήμια). Παρολαυτά, τα εργατικά σχήματα περιέχουν και πολλούς ανένταχτους, και υπάρχουν πολλά σχήματα πραγματικά ανεξάρτητα, με την έννοια ότι δεν ηγεμονεύονται από κάποια κομματικά γραφεία. Αυτά τα σχήματα βρίσκονται στη συντριπτική πλειοψηφία τους στο δημόσιο τομέα (και ειδικά στη δημόσια εκπαίδευση όπου έχουν φτιάξει το δίκτυο/παράταξη των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων) και η παρουσία τους στον ιδιωτικό τομέα είναι πολύ μικρή (στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, σχήματα σε Τράπεζες, στον Τύπο κ.α.). Αναπαράγουν και αυτά το θεσμικό συνδικαλισμό = εκλογές και (καλύτεροι) συσχετισμοί στα Δ.Σ., αλλά σε σχέση με τις κομματικές-συνδικαλιστικές παρατάξεις που αναφέρθηκαν (“πόλος”3) πρόσκεινται περισσότερο στην άμεση δράση/παρέμβαση. Γενικά, η αναπαραγωγή του θεσμικού συνδικαλισμού έχει να κάνει με το πόση δύναμη (δηλαδή έδρες) έχει το κάθε εργατικό σχήμα στο Δ.Σ. Όσο μεγαλύτερη δύναμη, τόσο περισσότερο ακολουθούμε το θεσμικό δρόμο και δεν κάνουμε κριτική στην ίδια την ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ
(ύπαρξη Δ.Σ. = τάση διαμεσολάβησης + ανάθεσης, παρατάξεις = τάση κοινοβουλευτικοποίησης» + «κομματικοποίησης» του σωματείου και ανάπτυξη διαιρέσεων μεταξύ των εργαζομένων στη βάση της διαφορετικής παράταξης και όχι του ρόλου που επιτελεί ο καθένας). Όσο μικρότερη δύναμη στο Δ.Σ., τόσο πρέπει να προβούμε σε εναλλακτικές, άμεσες δράσεις και άλλου είδους συσπειρώσεις των εργαζομένων για να γίνει αγώνας, και τόσο πιο κριτικοί είμαστε στη γραφειοκρατία. Γενικά οι Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις και τα εργατικά σχήματα είναι ένα «υβρίδιο», με αρκετή ρητορεία περί «γενικών συνελεύσεων», «αμεσοδημοκρατίας», «επιτροπών αγώνα», «ρήξης με τη γραφειοκρατία», «συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων» κτλ. αλλά αναντίστοιχη πρακτική. Είναι χαρακτηριστική η αδυναμία αυτού του ρεύματος να κάνει κάτι ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ μέσα στη συγκυρία της μάχης του Ασφαλιστικού που πέρασε. Παρά τα «μπόλικα» λόγια, η πρακτική παρέμβαση αυτού του «πόλου» ήταν δυσανάλογα μικρή, και αυτό έχει να κάνει και με την υπερβολική έμφαση –ίσως και «αγιοποίηση»-των πρωτοβάθμιων σωματείων, πολλά από τα οποία όμως δεν είναι ζωντανά, δεν είναι ζωντανές συνελεύσεις βάσης αλλά σφραγίδες των Δ.Σ.


Και μία «τάση»…

Οι δυνάμεις των «πόλων» που αναφέρθηκαν είναι μεταξύ τους ανταγωνιστικές (ακόμα και αν μερικές φορές συνεργάζονται). Προέρχονται περισσότερο από διαφορετικούς πολιτικο-ιδεολογικούς φορείς (κόμματα) και λιγότερο από τις διαφορετικές πρακτικές των ίδιων των εργαζομένων μέσα στην ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Με αυτή την έννοια, δεν είναι αμιγώς εργατικά ρεύματα, όπως είναι π.χ. τα Cub και άλλα σωματεία βάσης της Ιταλίας που προέρχονται –με διαφοροποιήσεις- από τους αγώνες των εργαζομένων το ’70 (το κίνημα που ονομάστηκε και «ιταλική αυτονομία»). Αυτές οι δυνάμεις λοιπόν κατηγορούν η μία την άλλη, η μία θέλει να πάρει τις ψήφους της άλλης, η μία είναι πιο «ταξική», η άλλη πιο «ρεφορμιστική» και πάει λέγοντας. Μέσα σε αυτή την κατάσταση, και όταν συνήθως μπαίνει ζήτημα αγώνα, αναδεικνύεται μια άλλη «τάση» στο εργατικό κίνημα, μια άλλη αντίληψη και κυρίως πρακτική για το “πως και τι κάνω” στον αγώνα και γενικότερα στο συνδικαλισμό. Στελεχώνεται κυρίως:α) από ανεξάρτητο -από κόμματα και παρατάξεις- κόσμο β) από κόσμο που είναι «πολιτικοποιημένος», αλλά μέσα από άλλες διαδρομές, έξω από αυτές των μεγάλων κομμάτων-παρατάξεων π.χ. από μικρές αριστερές και κυρίως αντιεξουσιαστικές/αναρχικές ομάδες, από πολιτιστικές ομάδες κ.α. Αυτή η «τάση» συγκροτείται με επίδικο τον αγώνα, δηλαδή γεννιέται, ακολουθεί και πεθαίνει με τον αγώνα, και δεν αποτελεί μια συνεπή κατάθεση λόγου και πράξης, με ταυτότητα, με κοινωνικό στίγμα, με δικτύωση και στρατηγικές για το εργατικό κίνημα (όπως είναι οι «πόλοι»). Ποια είναι όμως τα πολιτικά χαρακτηριστικά αυτής της «τάσης» στο εργατικό κίνημα που την διαφοροποιούν σε σχέση με αυτά που λένε και κάνουν οι παραπάνω «πόλοι» που αναφέρθηκαν;

1) Η αντιστοίχηση λόγου και δράσης. Όταν αγώνες ξεσπάνε –μικροί ή μεγάλοι- γινόμαστε μάρτυρες τους βερμπαλισμού, της ρητορείας, της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΔΟΣΙΑΣ (στα λόγια) όλων των «πόλων» που αναφέρθηκαν (πλειοδοτώ για να φανώ περισσότερο αγωνιστής και να κερδίσω εντυπώσεις). Όποιος είναι όμως στοιχειωδώς μέσα στον αγώνα και δεν είναι παραταξιακά επικαθορισμένος, βλέπει συχνά μια αναντιστοιχία ανάμεσα στα (μεγάλα) λόγια και τα (λίγα) έργα των παρατάξεων ή, αν μην τι άλλο, θέλει ο ίδιος να αντιστοιχήσει αυτά τα 2; 3; 5; πράγματα που λέγονται σε πράξεις, σε γεγονότα. Έτσι π.χ. το Σωματείο Οικοδόμων, όπου ηγεμονεύει το ΠΑΜΕ, έβγαλε αμέτρητες «επαναστατικές διακηρύξεις» κατά τη διάρκεια κατασκευής των Ολυμπιακών έργων. Τι έκανε όμως πραγματικά; Οι επιτροπές αγώνα μέσα στα εργοτάξια στήθηκαν από «πολιτικοποιημένους» οικοδόμους μαζί με τους καθημερινούς συναδέλφους τους (μετανάστες και μη) και αυτές σήκωσαν τελικά όλο το βάρος του αγώνα, όχι το ΠΑΜΕ-Σωματείο…

2) Η κριτική στην αντιπροσώπευση-διαμεσολάβηση, στη γραφειοκρατία. Ο ανεξάρτητος, καθημερινός κόσμος που αγωνίζεται επιζητά την άμεση δράση, τα γεγονότα, τα αποτελέσματα. Πολλές φορές όμως βρίσκει μπροστά του αυτό που ο ίδιος άφησε να «φτιαχτεί»: τη διαμεσολάβηση-αντιπροσώπευση. Δηλαδή, τη διοίκηση του Σωματείου να προβάλλει ως ο μόνος νόμιμος διαχειριστής του αγώνα. Και δεν μιλάμε για την τριτοβάθμια μορφή (ΓΣΕΕ) ή τη δευτεροβάθμια μορφή (Ομοσπονδία) όπου η βάση δεν συμμετέχει καν. Μιλάμε για το ίδιο το πρωτοβάθμιο σωματείο. Διότι και εκεί υπάρχουν -από το νόμο- οι εκλογές για διοίκηση = τάση ανάθεσης των υποθέσεων στους λίγους, σε «αυτούς που τρέχουν», στους «ειδικούς», «επαγγελματιές» συνδικαλιστές (αριστερούς ή δεξιούς). Είναι αλήθεια πως όταν η συνδικαλιστική ηγεσία του Σωματείου αγωνίζεται (ή προβάλλει ένα αγωνιστικό προφίλ), οι εργαζόμενοι συνήθως την ακολουθούν και παθητικοποιούνται. Αλλά μερικές φορές δεν συμβαίνει αυτό. Ο κόσμος μπορεί να πάει κόντρα σε αυτούς που τον διαμεσολαβούν, να θέλει περισσότερα. Πρόκειται για στιγμές ρήξης με τους αντιπροσώπους», για στιγμές που η βάση στριμώχνει την ηγεσία (πρόσφατο το παράδειγμα στη Χαλυβουργική). Από τους πιο πολιτικοποιημένους» εργαζόμενους, απέναντι στη γραφειοκρατία, αντιτίθενται πολλές φορές η Γενική Συνέλευση και η αμεσοδημοκρατία της ως το αντίδοτο. Αλλά η εμπειρία δείχνει ότι δεν φτάνει. Μια Γενική Συνέλευση μπορεί απλά να ψηφίζει έτοιμα πλαίσια των παρατάξεων, ΠΑΘΗΤΙΚΑ-ΑΚΟΛΟΥΘΗΤΙΚΑ. Για αυτό εμφανίζονται συνήθως και οι επιτροπές αγώνα, οι «κοινότητες των αγωνιζόμενων», που επεξεργάζονται τις μορφές και τα περιεχόμενα του αγώνα (αν δεν μπορούν να τα καθορίσουν). Και εμφανίζεται μια «τάση» στους αγώνες που βάζει έντονα το ζήτημα των επιτροπών, δηλαδή δίνει έμφαση στους πυρήνες αγώνα και το τι θα κάνουν, και όχι τόσο στο να ηγεμονεύσει η άποψη της σε όλη τη Γενική Συνέλευση του σωματείου ή να αντιπαρατεθεί λεκτικά στους «πόλους».

3) Έτσι, η έμφαση δίνεται στην «συλλογικότητα για αγώνα», και όχι στη «συλλογικότητα ως εκλογικό σχήμα», που θα αντιπαρατεθεί με τα άλλα (εκλογικά) σχήματα. Ας σκεφτούμε εδώ τη συλλογικότητα «Ρεπό» στο εμπόριο.

4) Χώρια που τα άλλα εκλογικά σχήματα μπορεί να αποτελούνται από εντολοδόχους των εργοδοτών. Μέσα στη δουλειά, πολλές φορές νομίζουμε ότι όλοι οι εργαζόμενοι είμαστε «μια οικογένεια». Όμως κάποιοι έχουν άλλη –ανώτερη- θέση από τη δική μας, κάποιοι είναι τσιράκια και υπηρετούν τον εργοδότη. Στον αγώνα, αυτή η αντίθεση ξεσπά σε όλο της το μεγαλείο, ο απεργός συγκρούεται με τον απεργοσπάστη, η «οικογένεια» διαλύεται. Κάθε αγώνας των εργαζομένων περιέχει και έναν «εμφύλιο» μέσα του και αυτό δεν πρέπει να το κρύβουμε. Η περίπτωση του αγώνα στο Κ.Υ. Ζαγκλιβερίου είναι αποκαλυπτική. Η «συλλογικότητα για αγώνα» έρχεται, από τον ίδιο το λόγο για τον οποίο συγκροτήθηκε, σφοδρά αντιμέτωπη με τον «συνάδελφο» (απεργοσπάστη, ρουφιάνο). Τα εκλογικά σχήματα συνήθως το αποφεύγουν αυτό διότι ο «συνάδελφος» θα είναι αύριο και ψηφοφόρος. Μην τον κριτικάρουμε λοιπόν πολύ και πάει να ψηφίσει τους άλλους! Με αυτόν τον τρόπο όμως αποκρύπτεται η θέση που παίρνει κάθε εργαζόμενος στη δουλειά και τον αγώνα και ο «εμφύλιος» που πάντα προκύπτει μέσα στο χώρο δουλειάς.

5) Όταν ο ανεξάρτητος κόσμος αγωνίζεται δυναμικά, καταλαβαίνει αμέσως ότι χρειάζεται στήριξη, ότι πρέπει να «σπάσει» το επάγγελμα του, τον κλάδο του, να μάθουν και άλλοι τον αγώνα του και να τον στηρίξουν (αν όχι να συμμετάσχουν). Αυτό το βλέπουμε σε όλους τους αγώνες, την τάση σπασίματος του συντεχνιασμού, την τάση «κυκλοφορίας του αγώνα». Αυτή η κυκλοφορία συνήθως διαμεσολαβείται από τα Δ.Σ. (και τις παρατάξεις που παρεμβαίνουν σε αυτά) και μπορεί να γίνει άλλο ένα σημείο κόντρας μέσα στους χώρους δουλειάς. Πως π.χ. έπρεπε οι δάσκαλοι να ανοιχτούν στην κοινωνία και τους άλλους εργαζόμενους στην απεργία του 2006; Μέσω της απεύθυνσης της ΔΟΕ σε άλλα σωματεία και Εργατικά Κέντρα (δηλαδή Δ.Σ.); Μέσω ανοιχτών συνελεύσεων σε γειτονιές, στα σχολεία, που καλούνται μεσα οι εργαζόμενοι;

6) Ο κόσμος θέλει να πετύχει τον στόχο του, δεν αγωνίζεται τζάμπα, για «επαναστατική γυμναστική». Και αυτό μπορεί να τον οδηγήσει σε μαχητικές πρακτικές και οργανωτικές μορφές που δεν είναι μέσα στα θεσμικά όρια π.χ. καταλήψεις, πρωτοβουλίες εργαζομένων πέρα από τα Δ.Σ. κ.α. Το περιεχόμενο του αγώνα και η πίστη ότι θα τα καταφέρουμε οδηγεί τον κόσμο σε τέτοιες οργανωτικές μορφές και μορφές δράσης που θα υπηρετήσουν καλύτερα τον αγώνα. Σε μορφές που πριν τον αγώνα δυσκολευόμαστε να τις δούμε. Ποιος θα περίμενε π.χ. τις «ομάδες καταληψιών» που σχεδιασμένα κατέλαβαν τα εξεταστικά κέντρα στον πρώτο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ το ’98;

7) Όταν ο αγώνας ξεσπά, και είναι δυνατός, τότε θα έρθουν τα ΜΜΕ και τα κόμματα να «μιλήσουν» για αυτόν. Η εμπειρία δείχνει ότι ο εργαζόμενος κόσμος δέχεται αρχικά τη διαμεσολάβηση κομμάτων + ΜΜΕ για να γίνει γνωστός ο αγώνας του. Η εμπειρία πάλι δείχνει ότι ο αγώνας μπορεί εύκολα να συκοφαντηθεί –εκεί που αρχικά τον ενίσχυαν- και πως κανένα ΜΜΕ ή βουλευτής δεν μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς υπέρ της θετικής έκβασης του αγώνα ΑΝ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΥΛΙΚΗ ΠΙΕΣΗ από τους εργαζόμενους π.χ. μπλοκάρισμα της δουλειάς τους, των δρόμων της πόλης, κυβερνητικών κτιρίων κ.τ.λ. Σήμερα υπάρχει αρκετός «πολιτικοποιημένος» κόσμος στους χώρους δουλειάς που είναι καχύποπτος ή δεν επαναπαύεται στη διαμεσολάβηση/θέαμα των ΜΜΕ ή την "κοινοβουλευτικοποίηση του κοινωνικού ζητήματος" και συχνά αυτό βγαίνει και στους αγώνες, π.χ. πολλοί αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι αντέδρασαν έντονα στο «δημοψήφισμα» που προτάθηκε για το Ασφαλιστικό μετά τις απεργίες.



Καλά, που τα είδες όλα αυτά; Και τι σχέση έχουν με την εκδήλωση σήμερα;

Όποιος παρακολουθεί το εργατικό κίνημα και έχει συμμετάσχει σε αγώνες του π.χ. πρόσφατο αγώνα για το Ασφαλιστικό, έχει ζήσει και τους «πόλους» και την «τάση». Με διαφοροποιήσεις, με άλλη ένταση, χωρίς να αναδύονται ταυτοχρόνως όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφτηκαν, τα έχει σίγουρα δει να εμφανίζονται. Και αυτό έχει σχέση και με την εκδήλωση σήμερα. Διότι φαίνεται ότι η «τάση» που περιγράφτηκε αρχίζει και κατατίθεται και εκτός αγώνων. Τα δύο σωματεία (κούριερ, σερβιτόρων) με τα καταστατικά που έφτιαξαν (όπου η έμφαση δίνεται de facto στη Γενική Συνέλευση και όχι στο Δ.Σ., τις εκλογές, τις παρατάξεις) φαίνεται ότι αποτελούν έκφραση αυτής της «τάσης» στο εργατικό κίνημα. Το ίδιο και οι συλλογικότητες Ρεπό και Βιβλιοφρικάριος που δεν έχουν τη λογική του εκλογικού σχήματος αλλά της «συλλογικότητας για αγώνα». Το ίδιο και τα παιδιά από τους εποχιακούς του ΟΤΕ (anticallcenter), το σωματείο της WIND και του Βιβλίου-Χάρτου, η Σύσκεψη εργαζομένων στο Κ.Υ. Ζαγκλιβερίου, η Ανοιχτή Συνέλευση για το Ασφαλιστικό στην Αθήνα (με ομάδες εργαζομένων από διαφορετικούς κλάδους μέσα της) κ.α. Αναπτύσσονται συλλογικότητες (που παίρνουν και τη μορφή-σωματείο) που δεν ηγεμονεύονται από κανέναν από τους «πόλους» που αναφέρθηκαν, που δεν είναι (και δεν πρέπει να γίνουν) υπόθεση του κάθε «χώρου» (αριστερού, ακροαριστερού, αντιεξουσιαστικού, αναρχικού κτλ.), που δεν είναι κάτι ενιαίο αλλά που έχουν αντιφάσεις, διαφορετικά περιεχόμενα αγώνα, διαφορετικές αντανακλάσεις των διαφορετικών αντικειμενικών και υποκειμενικών εδαφών στα οποία συγκροτούνται. Θα τολμούσα όμως να πω ότι εκφράζουν μια νέα κίνηση συγκρότησης στο εργατικό κίνημα που θέτει –αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο- τα πολιτικά χαρακτηριστικά της «τάσης» που εμφανίζεται σποραδικά στους αγώνες (αντιστοίχηση λόγου και πράξεων, κριτική στη διαμεσολάβηση/ γραφειοκρατία ακόμα και στα πρωτοβάθμια σωματεία, έμφαση στην «συλλογικότητα για αγώνα» και όχι στο εκλογικό σχήμα που θα αντιπαρατεθεί στα άλλα εκλογικά σχήματα, ανάδειξη του ρόλου των «ρουφιάνων» συναδέλφων, σπάσιμο του «συντεχνιασμού» και άμεση απεύθυνση και σε άλλους εργαζομένους και στην κοινωνία γενικότερα, μαχητικές πρακτικές που υπηρετούν τον αγώνα και μπορεί να μην είναι και μέσα στα θεσμικά όρια κτλ.). Νομίζω λοιπόν πως και η σημερινή εκδήλωση είναι έκφραση αυτής της «τάσης» στη λάμπα του εργατικού κινήματος, που όλοι ελπίζουμε να φωτίσει…

Για επικοινωνία στη βάση όσων τέθηκαν:
mr_sun_light@yahoo.com